ព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញសិរីរុងរឿងរបស់ទ្រង់ដល់អ្នកដែលមានចិត្ដរាបទាប
ព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញសិរីរុងរឿងរបស់ទ្រង់ដល់អ្នកដែលមានចិត្តរាបទាប
«ផលនៃសេចក្ដីសុភាព[ឬ«ចិត្តរាបទាប», ព.ថ.] នឹងសេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះគឺជាទ្រព្យសម្បត្ដិ កិត្ដិសព្ទ នឹងជីវិត»។—សុភាសិត ២២:៤
១, ២. (ក) តើសៀវភៅកិច្ចការរៀបរាប់យ៉ាងណាដែលបង្ហាញថាស្ទេផាន«ជាមនុស្សពេញដោយសេចក្ដីជំនឿ នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ»? (ខ) តើមានទីសំអាងអ្វីដែលបង្ហាញថាស្ទេផានមានចិត្តរាបទាប?
ស្ទេផាន«ជាមនុស្សពេញដោយសេចក្ដីជំនឿ នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ»។ គាត់ក៏‹ពេញដោយព្រះចេស្ដា›របស់ព្រះទៀតផង។ ស្ទេផានជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូនៅសម័យដើម ដូច្នេះគាត់បានធ្វើការអស្ចារ្យ និងទីសំគាល់យ៉ាងធំនៅក្នុងចំណោមប្រជាជន។ មានពេលមួយដែលបុរសខ្លះបានមកឈ្លោះប្រកែកនឹងស្ទេផាន «តែគេពុំអាចដើម្បីទប់ទល់នឹងប្រាជ្ញា ហើយនឹងព្រះវិញ្ញាណដែលគាត់អាងនឹងនិយាយនោះបានទេ»។ (កិច្ចការ ៦:៥, ៨-១០) ស្ទេផានច្បាស់ជាបានខំព្យាយាមសិក្សាព្រះបន្ទូលនៃព្រះ ហើយក៏បាននិយាយការពារព្រះបន្ទូលនោះយ៉ាងពូកែនៅចំពោះមុខអ្នកដឹកនាំសាសនាយូដានៅសម័យគាត់។ ការពន្យល់ដ៏ល្អិតល្អន់របស់ស្ទេផានដែលកត់ទុកនៅកិច្ចការជំពូកទី៧បានបញ្ជាក់ថា គាត់ចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងទៅលើការសម្រេចនៃគោលបំណងរបស់ព្រះ។
២ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនានៅសម័យនោះគិតស្មានថា ពួកគេគ្រាន់បើជាងមនុស្សសាមញ្ញដោយសារតែគេមានឋានៈខ្ពស់និងមានចំណេះចេះដឹងច្រើន។ តែខុសពីអ្នកដឹកនាំទាំងនោះ ស្ទេផានមានចិត្តរាបទាប។ (ម៉ាថាយ ២៣:២-៧; យ៉ូហាន ៧:៤៩) ទោះជាគាត់ស្គាល់បទគម្ពីរយ៉ាងច្បាស់ក៏ពិតមែន តែគាត់សប្បាយនឹងទទួលរ៉ាប់រងការងារ«បំរើតុ»ឬចែកអាហារដល់បងប្អូន ដើម្បីឲ្យពួកសាវ័កអាចប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើ«សេចក្ដីអធិស្ឋាន នឹងការផ្សាយព្រះបន្ទូលវិញ»។ ស្ទេផានមានកិត្ដិសព្ទល្អក្នុងចំណោមបងប្អូន ហេតុនេះហើយពួកគេបានរើសគាត់ឲ្យរួមជាមួយនឹងបុរស៦នាក់ទៀតដែលមានឈ្មោះល្អដើម្បីទទួលរ៉ាប់រងកិច្ចការចែកអាហារប្រចាំថ្ងៃ។ ស្ទេផានបានយល់ព្រមដោយចិត្តរាបទាប។—កិច្ចការ ៦:១-៦
៣. ស្ទេផានបានទទួលនូវព្រះគុណដែលគ្មានសិទ្ធិទទួលពីព្រះតាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យ តើព្រះគុណនោះជាអ្វី?
៣ ព្រះយេហូវ៉ាបានកត់សម្គាល់នូវចិត្តរាបទាប ចំណាប់អារម្មណ៍លើអ្វីខាងវិញ្ញាណ និងចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់ស្ទេផាន។ នៅឯតុលាការជាន់ខ្ពស់ពេលដែលស្ទេផានកំពុងតែធ្វើបន្ទាល់ពីមុខពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាដែលប្រឆាំងនឹងគាត់ នោះពួកអ្នកប្រឆាំងបាន«មើលមុខគាត់ឃើញដូចជាមុខទេវតា»។ (កិច្ចការ ៦:១៥) ទឹកមុខរបស់ស្ទេផានគឺជាទឹកមុខរបស់អ្នកនាំសាររបស់ព្រះ ទាំងបង្ហាញពីចិត្តស្ងប់ដែលមកពីព្រះដែលមានសិរីរុងរឿង គឺព្រះយេហូវ៉ា។ ក្រោយពីបានធ្វើបន្ទាល់យ៉ាងក្លាហាននៅពីមុខសមាជិកតុលាការជាន់ខ្ពស់ហើយនោះ ស្ទេផានបានទទួលនូវព្រះគុណដែលគ្មានសិទ្ធិទទួលពីព្រះយេហូវ៉ាតាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យ។ «គាត់បានពេញជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះក៏សំឡឹងមើលទៅលើមេឃឃើញសិរីល្អនៃព្រះ នឹងព្រះយេស៊ូវឈរនៅខាងព្រះហស្តស្ដាំ»។ (កិច្ចការ ៧:៥៥) សំរាប់ស្ទេផាន ចក្ខុនិមិត្តដ៏គួរឲ្យស្ងើចចិត្តក្រៃលែងនេះបានបញ្ជាក់សាជាថ្មីនូវឋានៈរបស់ព្រះយេស៊ូជាព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះនិងជាព្រះមេស្ស៊ី។ ចក្ខុនិមិត្តនោះក៏បានពង្រឹងជំនឿស្ទេផានដែលមានចិត្តរាបទាប និងក៏បានពង្រឹងទំនុកចិត្តឲ្យគាត់ដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យនឹងគាត់។
៤. តើព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញសិរីរុងរឿងរបស់ទ្រង់ដល់មនុស្សបែបណា?
៤ ចក្ខុនិមិត្តរបស់ស្ទេផានបានឲ្យយើងដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញនូវសិរីរុងរឿងនិងគោលបំណងរបស់ទ្រង់ដល់អ្នកដែលកោតខ្លាចទ្រង់ មានចិត្តរាបទាប និងឲ្យតម្លៃទៅលើចំណងមិត្តភាពដែលពួកគេមានជាមួយនឹងទ្រង់។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ផលនៃសេចក្ដីសុភាព[ឬ«ចិត្តរាបទាប», ព.ថ.] នឹងសេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះគឺជាទ្រព្យសម្បត្ដិ កិត្ដិសព្ទ នឹងជីវិត»។ (សុភាសិត ២២:៤) ហេតុនេះហើយគឺជាការចាំបាច់ណាស់ដែលយើងយល់ថា តើភាពរាបទាបដ៏ពិតជាអ្វី? តើយើងអាចលត់ដំខ្លួនឲ្យមានគុណសម្បត្ដិនេះយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយបើយើងរក្សាឲ្យមានចិត្តរាបទាបជានិច្ច តើមានផលប្រយោជន៍អ្វី?
ភាពរាបទាបជាគុណសម្បត្ដិមួយរបស់ព្រះ
៥, ៦. (ក) តើភាពរាបទាបជាអ្វី? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញថាទ្រង់មានព្រះទ័យរាបទាបយ៉ាងដូចម្ដេច? (គ) តើព្រះទ័យរាបទាបរបស់ព្រះយេហូវ៉ាគួរមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាមកលើយើង?
៥ ប្រហែលជាមានអ្នកខ្លះភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ពេលដែលដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះខ្ពង់ខ្ពស់រុងរឿងបំផុតក្នុងសកលលោកគឺជាគំរូប្រសើរបំផុតអំពីភាពរាបទាប។ ស្តេចដាវីឌបានទូលថ្វាយព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ទ្រង់បានប្រទានខែលជាសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់មកទូលបង្គំ ព្រះហស្តស្ដាំទ្រង់បានទប់ទល់ទូលបង្គំ ហើយសេចក្ដីស្រទន់[ឬ«ព្រះទ័យរាបទាប», ព.ថ.]របស់ទ្រង់ក៏ធ្វើឲ្យទូលបង្គំបានជាធំ»។ (ទំនុកដំកើង ១៨:៣៥) ពេលដែលស្តេចដាវីឌមានបន្ទូលថាព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យរាបទាបនោះ ស្តេចដាវីឌប្រើពាក្យភាសាហេព្រើរមួយដែលមានន័យថា«ការឱនចុះ»។ ក្រៅពីពាក្យ«រាបទាប» មានពាក្យផ្សេងទៀតដែលមកពីពាក្យហេព្រើរនោះដូចជា«សេចក្ដីសុភាព» «សេចក្ដីរាបសា» និងការ«បន្ទាបខ្លួនដែលទាក់ទងនឹងមនុស្សដែលមានឋានៈទាបជាង»។ ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញថាទ្រង់មានព្រះទ័យរាបទាប នៅពេលដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យបង្កើតឲ្យមានទំនាក់ទំនងជាមួយស្តេចដាវីឌ ដែលជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ហើយក៏បានតែងតាំងដាវីឌជាស្តេចដែលតំណាងទ្រង់។ ដូចពាក្យផ្ដើមនៅទំនុកដំកើង១៨បញ្ជាក់នោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានការពារនិងជួយដាវីឌឲ្យរួចពី«ដៃនៃគ្រប់ទាំងពួកខ្មាំងសត្រូវ ហើយពីកណ្ដាប់ដៃសូល» ហើយស្តេចដាវីឌក៏បានដឹងថា គឺដោយសារព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យរាបទាប ទើបស្តេចដាវីឌអាចធ្វើជាស្តេចដ៏ឧត្តមមានភាពរុងរឿង។ ការទទួលស្គាល់ចំណុចនេះបានជួយឲ្យស្តេចដាវីឌរក្សាឲ្យមានព្រះទ័យរាបទាប។
៦ ចុះយើងវិញ? ព្រះយេហូវ៉ាបានសព្វព្រះហឫទ័យបង្រៀនយើងនូវសេចក្ដីពិត ហើយទ្រង់បានប្រទាននូវឯកសិទ្ធិពិសេសខ្លះក្នុងកិច្ចបំរើទ្រង់ដល់យើងតាមរយៈអង្គការរបស់ទ្រង់ ឬមួយក៏បានប្រើយើងតាមវិធីផ្សេងទៀតដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់។ តើយើងគួរមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាអំពីរឿងទាំងអស់នេះ? យើងពិតជាគួរមានចិត្តរាបទាប មែនទេ? យើងក៏គួរអរព្រះគុណព្រះយេហូវ៉ាដែលទ្រង់មានព្រះទ័យរាបទាបដែរ ហើយយើងក៏គួរចៀសវាងពីការលើកតម្កើងខ្លួន ដ្បិតនោះនាំទៅដល់អន្តរាយជាក់ជាពុំខាន។—សុភាសិត ១៦:១៨; ២៩:២៣
៧, ៨. (ក) តើរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រព្រឹត្តទៅលើស្តេចម៉ាន៉ាសេបង្ហាញថាទ្រង់មានព្រះទ័យរាបទាបយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ានិងស្តេចម៉ាន៉ាសេទុកគំរូអ្វីសំរាប់យើងស្តីពីការមានចិត្តរាបទាប?
៧ ការទាក់ទងនឹងមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍មិនមែនជាវិធីតែមួយគត់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញថាទ្រង់មានព្រះទ័យរាបទាបដែលប្រៀបផ្ទឹមពុំបាននោះទេ។ ទ្រង់ក៏សព្វព្រះហឫទ័យបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដល់អ្នកដែលមានចិត្តសុភាព រហូតដល់លើកតម្កើងអ្នកដែលបន្ទាបខ្លួនទៀតផង។ (ទំនុកដំកើង ១១៣:៤-៧) ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីគំរូរបស់ស្តេចម៉ាន៉ាសេដែលគ្រប់គ្រងស្រុកយូដា។ ស្តេចម៉ាន៉ាសេបានប្រើអំណាចជាស្តេចក្នុងផ្លូវខុស ដើម្បីជំរុញប្រជាជនឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះមិនពិត និងទ្រង់បាន«ប្រព្រឹត្តអំពើដ៏អាក្រក់ជាច្រើន នៅព្រះនេត្រព្រះយេហូវ៉ា ជាហេតុដែលបណ្ដាលឲ្យព្រះមានសេចក្ដីក្រោធ»។ (របាក្សត្រទី២ ៣៣:៦) នៅទីបំផុត ព្រះយេហូវ៉ាដាក់ទោសស្តេចម៉ាន៉ាសេដោយឲ្យស្តេចអាស៊ើរចាប់ទ្រង់ហើយដកហូតពីតំណែងជាព្រះរាជា។ នៅក្នុងគុក ស្តេចម៉ាន៉ាសេ«ទូលអង្វរដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃទ្រង់ ព្រមទាំងបន្ទាបព្រះទ័យចុះជាខ្លាំង» រហូតដល់ព្រះយេហូវ៉ាប្រោសប្រទានឲ្យស្តេចម៉ាន៉ាសេវិលត្រឡប់មកគ្រងរាជ្យនៅក្រុងយេរូសាឡិមវិញ ហើយនៅទីបំផុតស្តេចម៉ាន៉ាសេក៏«បានជ្រាបថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះពិត»។ (របាក្សត្រទី២ ៣៣:១១-១៣) ក្រោយមក ចិត្តគំនិតរាបទាបរបស់ស្តេចម៉ាន៉ាសេបានធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យពិតមែន ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញព្រះទ័យរាបទាបដែរ ដោយអត់ឱនទោសនិងនាំស្តេចម៉ាន៉ាសេមកធ្វើជាស្តេចវិញ។
៨ យើងអាចទាញយកមេរៀនដ៏សំខាន់ស្តីអំពីការមានចិត្តរាបទាបនោះ ដោយឃើញថាព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យអត់ឱនទោស និងដោយឃើញថាស្តេចម៉ាន៉ាសេបានប្រែព្រះទ័យ។ យើងគួរចាំជានិច្ចថា របៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រព្រឹត្តមកលើយើងអាស្រ័យទៅលើរបៀបដែលយើងប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកដែលបានធ្វើឲ្យយើងអាក់អន់ចិត្ត ថែមទាំងចិត្តគំនិតរបស់យើងនៅពេលដែលយើងធ្វើបាប។ បើយើងសុខចិត្តអត់ឱនទោសកំហុសរបស់អ្នកឯទៀតនិងសារភាពកំហុសរបស់ខ្លួនដោយចិត្តរាបទាបនោះ យើងអាចទទួលសេចក្ដីមេត្ដាករុណាពីព្រះយេហូវ៉ាបាន។—ម៉ាថាយ ៥:២៣, ២៤; ៦:១២
សិរីរុងរឿងរបស់ព្រះត្រូវបង្ហាញដល់អ្នកដែលមានចិត្តរាបទាប
៩. តើភាពរាបទាបផុសចេញពីភាពទន់ខ្សោយឬទេ? សូមពន្យល់។
៩ ក៏ប៉ុន្តែ កុំឲ្យច្រឡំឡើយ ភាពរាបទាបនិងគុណសម្បត្ដិឯទៀតដែលជាប់ទាក់ទងនឹងភាពរាបទាបនោះមិនផុសចេញពីភាពទន់ខ្សោយឡើយ ហើយក៏មិនមែនជាការបណ្ដែតបណ្ដោយឲ្យមនុស្សធ្វើអំពើអាក្រក់នោះទេ។ បទគម្ពីរបរិសុទ្ធបញ្ជាក់ថា ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យរាបទាប តែទ្រង់បង្ហាញនូវសេចក្ដីខ្ញាល់ដ៏សុចរិតនិងតេជានុភាពដ៏មហិមានៅពេលដែលត្រូវការ។ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យរាបទាប នោះទ្រង់បង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសជាពិសេសដល់អ្នករាបសាដែលមានចិត្តសុភាព តែទ្រង់គង់នៅឆ្ងាយពីអ្នកដែលមានអំនួត។ (ទំនុកដំកើង ១៣៨:៦) តើព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសពិសេសនេះដល់អ្នកបំរើទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១០. ដូចត្រូវបញ្ជាក់នៅកូរិនថូសទី១ ២:៦-១០ តើព្រះយេហូវ៉ាលាតត្រដាងបង្ហាញឲ្យឃើញអ្វីដល់អ្នកមានចិត្តរាបទាប?
១០ នៅពេលកំណត់របស់ព្រះយេហូវ៉ា និងតាមខ្សែរយៈដែលទ្រង់បានជ្រើសរើសនោះ ទ្រង់បានលាតត្រដាងឲ្យដឹងនូវពត៌មានល្អិតល្អន់អំពីរបៀបទ្រង់នឹងសម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់។ ពត៌មានអំពីគោលបំណងដ៏អស្ចារ្យទាំងនេះ ត្រូវបានលាក់មិនឲ្យមនុស្សអួតខ្លួនដែលប្រកាន់តាមមតិមនុស្សដឹងនោះឡើយ។ (កូរិនថូសទី១ ២:៦-១០) ប៉ុន្តែ អ្នកដែលមានចិត្តរាបទាប ត្រូវបានជួយឲ្យមានការយល់ដឹងដ៏ត្រឹមត្រូវអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយនេះជំរុញទឹកចិត្តពួកគេឲ្យលើកតម្កើងទ្រង់ថែមទៀត ដ្បិតពួកគេកោតស្ងើចនឹងសិរីរុងរឿងរបស់ទ្រង់លើសដើម។
១១. នៅសតវត្សរ៍ទីមួយ តើមនុស្សខ្លះបង្ហាញថាពួកគេអត់មានចិត្តរាបទាបយ៉ាងដូចម្ដេច? តើនេះបានធ្វើឲ្យគេបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនយ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ នៅសតវត្សរ៍ទីមួយ មនុស្សជាច្រើនរួមទាំងអ្នកខ្លះដែលអះអាងថាខ្លួនជាគ្រីស្ទាននោះ មិនមានចិត្តរាបទាបទេហើយពួកគេបានជំពប់ដួលដោយសារអ្វីដែលសាវ័កប៉ុលប្រាប់អំពីគោលបំណងរបស់ព្រះ។ ប៉ុលបានធ្វើជា«សាវកដល់សាសន៍ដទៃ» មិនមែនដោយសារកំរិតវប្បធម៌ អាយុ ពូជសាសន៍ ឬបទពិសោធន៍របស់គាត់នោះទេ។ (រ៉ូម ១១:១៣) ធម្មតា អ្នកដែលគិតខាងសាច់ឈាមចាត់ទុកអ្វីៗទាំងនេះជាលក្ខណៈដែលព្រះយេហូវ៉ាទតមើលពេលសម្រេចថាទ្រង់នឹងប្រើអ្នកណាដើម្បីបំពេញគោលបំណងទ្រង់។ (កូរិនថូសទី១ ១:២៦-២៩; ៣:១; កូល៉ុស ២:១៨) ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាបានជ្រើសរើសប៉ុល សមស្របទៅតាមគោលបំណងដ៏សុចរិតនិងសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ស្មោះរបស់ទ្រង់។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:៨-១០) អ្នកដែលប៉ុលហៅថា«ពួកសាវកយ៉ាងធំ» ព្រមទាំងអ្នកប្រឆាំងឯទៀតមិនព្រមទទួលស្គាល់ប៉ុលឬជឿតាមការវែកញែករបស់គាត់ពីបទគម្ពីរទេ។ ដោយសារពួកគេអត់មានចិត្តរាបទាបនោះ ពួកគេមិនអាចទទួលបានចំណេះនិងការយល់ដឹងអំពីរបៀបដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែសម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់នោះទេ។ កុំឲ្យយើងមើលស្រាលឬវាយតម្លៃតែសំបកក្រៅចំពោះអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាជ្រើសរើសដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់នោះ។—កូរិនថូសទី២ ១១:៤-៦
១២. តើគំរូរបស់ម៉ូសេបង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេចថា ព្រះយេហូវ៉ាប្រោសប្រទានព្រះគុណដល់អ្នកមានចិត្តរាបទាប?
១២ ម្យ៉ាងវិញទៀតមានគំរូជាច្រើនក្នុងព្រះគម្ពីរដែលបង្ហាញថា មនុស្សដែលមានចិត្តរាបទាបបានទទួលព្រះគុណពីព្រះដោយឃើញសិរីរុងរឿងរបស់ទ្រង់។ ម៉ូសេដែល«សុភាពណាស់លើស»អស់ទាំងមនុស្សនៅសម័យនោះបានឃើញសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះនិងមានចំណងមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងទ្រង់ផងដែរ។ (ជនគណនា ១២:៣) ម៉ូសេដែលជាមនុស្សរាបទាប ប្រហែលជាបានចំណាយអស់៤០ឆ្នាំជាអ្នកគង្វាលសាមញ្ញធម្មតានៅតំបន់អារ៉ាប់នោះគាត់បានទទួលព្រះគុណវិសេសជាច្រើនពីព្រះជាអ្នកបង្កើត។ (និក្ខមនំ ៦:១២, ៣០) ដោយមានការគាំទ្រពីព្រះយេហូវ៉ា នោះម៉ូសេបានទៅជាអ្នកនាំសារនិងជាមេដឹកនាំសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ គាត់ក៏ទូលឆ្លើយឆ្លងនឹងព្រះដោយផ្ទាល់។ តាមរយៈចក្ខុនិមិត្ត គាត់បានឃើញ«រូបអង្គនៃព្រះយេហូវ៉ា»។ (ជនគណនា ១២:៧, ៨; និក្ខមនំ ២៤:១០, ១១) អ្នកដែលបានទទួលស្គាល់ម៉ូសេជាអ្នកបំរើនិងជាអ្នកតំណាងព្រះដែលមានចិត្តរាបទាបពួកគេក៏បានទទួលពរដែរ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ យើងនឹងទទួលពរបើយើងទទួលស្គាល់និងស្ដាប់តាមព្រះយេស៊ូដែលជាព្យាការីដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ជាងម៉ូសេ ព្រមទាំងស្ដាប់‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ›។—ម៉ាថាយ ២៤:៤៥, ៤៦; កិច្ចការ ៣:២២
១៣. តើសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវសម្ដែងឲ្យអ្នកគង្វាលដ៏រាបទាបឃើញយ៉ាងដូចម្ដេចនៅសតវត្សរ៍ទីមួយ?
១៣ នៅពេលដែលទេវតាប្រកាសប្រាប់ដំណឹងល្អអំពីកំណើតនៃ«ព្រះអង្គសង្គ្រោះ១អង្គ . . . ជាព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះអម្ចាស់» តើ‹សិរីល្អរបស់ព្រះយេហូវ៉ាភ្លឺឆ្វាត់ជុំវិញ›អ្នកណា? មិនមែនជាអ្នកដឹកនាំសាសនាដែលក្រអឺតក្រអោងឬអ្នកមានមុខមាត់ធំឬឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់នោះទេ ប៉ុន្តែគឺជាអ្នកគង្វាលដែលមានចិត្តរាបទាប«ដែលចាំយាមរក្សាហ្វូងចៀមរបស់ខ្លួន នៅឯវាលក្នុងវេលាយប់»។ (លូកា ២:៨-១១) បុរសទាំងនោះមិនត្រូវមនុស្សកោតគោរពដោយសារជាអ្នកគង្វាលនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេជាអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាកត់សម្គាល់និងជ្រើសរើសដើម្បីមានបន្ទូលប្រាប់អំពីកំណើតនៃព្រះមេស្ស៊ី។ ពិតណាស់ ព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញសិរីរុងរឿងរបស់ទ្រង់ដល់មនុស្សមានចិត្តរាបទាបនិងអ្នកដែលកោតខ្លាចព្រះ។
១៤. តើព្រះប្រទានពរអ្វីខ្លះដល់អ្នកដែលមានចិត្តរាបទាប?
១៤ តើគំរូទាំងនេះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះ? នោះបង្រៀនយើងថា ព្រះយេហូវ៉ាប្រោសប្រទានព្រះគុណនិងឲ្យចំណេះថែមទាំងការយល់ដឹងអំពីគោលបំណងរបស់ទ្រង់ដល់អ្នកមានចិត្តរាបទាប។ អ្នកដែលទ្រង់ជ្រើសរើសប្រហែលជាមិនមានលក្ខណៈដែលមនុស្សគិតស្មានថាត្រូវមាននោះទេ តែទ្រង់ប្រើពួកគេដើម្បីធ្វើជាខ្សែរយៈប្រាប់អំពីគោលបំណងដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់។ ចំណុចនេះគួរជំរុញយើងឲ្យបន្តស្វែងរកការណែនាំពីព្រះយេហូវ៉ា ពីបទទំនាយក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងពីអង្គការរបស់ទ្រង់។ យើងអាចជឿជាក់ថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងបន្តលាតត្រដាងឲ្យអ្នកបំរើទ្រង់ដែលមានចិត្តរាបទាបដឹងអំពីការសម្រេចនៃគោលបំណងដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់។ ព្យាការីអេម៉ុសបានប្រកាសថា៖ «ពិតប្រាកដជាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងមិនធ្វើអ្វី . . . លើកតែទ្រង់សំដែងឲ្យពួកហោរាជាអ្នកបំរើទ្រង់ ឃើញគំនិតលាក់កំបាំងរបស់ទ្រង់ផង»។—អេម៉ុស ៣:៧
ចូរលត់ដំខ្លួនឲ្យមានចិត្តរាបទាប ហើយអ្នកនឹងធ្វើឲ្យព្រះសព្វព្រះហឫទ័យ
១៥. ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវព្យាយាមរក្សាឲ្យមានចិត្តរាបទាបជានិច្ច? តើគំរូរបស់ស្តេចសូលបញ្ជាក់ចំណុចនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៥ ដើម្បីធ្វើឲ្យព្រះសព្វព្រះហឫទ័យជានិច្ច យើងត្រូវមានចិត្តរាបទាបជានិច្ច។ មនុស្សណាម្នាក់ប្រហែលជាមានចិត្តរាបទាបឥឡូវនេះពិតមែន តែនោះមិនមានន័យថាគាត់នឹងមានចិត្តរាបទាបរហូតនោះទេ។ មនុស្សអាចបាត់បង់នូវចិត្តរាបទាបនិងត្រឡប់ទៅជាលើកតម្កើងខ្លួនឯងហើយមានមោទនភាពហួសហេតុ ដែលនាំឲ្យគេប្រព្រឹត្តបំពាននិងជួបអន្តរាយ។ តួយ៉ាងដូចជាស្តេចសូល ទ្រង់ជាអ្នកដំបូងដែលត្រូវចាក់ប្រេងតាំងឲ្យធ្វើជាស្តេចនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ នៅដើមដំបូង ពេលដែលសូលត្រូវរើសឲ្យធ្វើជាស្តេចនោះ ទ្រង់«នៅថោកទាបដល់ព្រះនេត្រនៃអង្គទ្រង់»។ (សាំយូអែលទី១ ១៥:១៧) ក៏ប៉ុន្តែ ក្រោយពីទ្រង់បានគ្រប់គ្រងតែពីរឆ្នាំនោះ ទ្រង់បានបំពានលើការរៀបចំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសំរាប់ការថ្វាយដង្វាយតាមរយៈព្យាការីសាំយូអែល ហើយបានខំរកលេសដើម្បីដោះសាក្រោយពីទ្រង់បានថ្វាយដង្វាយដោយអង្គទ្រង់។ (សាំយូអែលទី១ ១៣:១, ៨-១៤) នេះជាទីចាប់ផ្ដើមនៃហេតុការណ៍ជាច្រើនផ្ទួនៗគ្នាដែលបង្ហាញយ៉ាងជាក់ថា ស្តេចសូលគ្មានព្រះទ័យរាបទាបឡើយ។ ជាលទ្ធផល ស្តេចសូលបាត់បង់នូវវិញ្ញាណរបស់ព្រះថែមទាំងព្រះលែងសព្វព្រះហឫទ័យនឹងស្តេចសូលទៀត។ នៅទីបំផុត ហេតុទាំងនេះនាំឲ្យស្តេចសូលសោយទិវង្គតយ៉ាងអបកិត្ដិយស។ (សាំយូអែលទី១ ១៥:៣-១៩, ២៦; ២៨:៦; ៣១:៤) គំរូនេះបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា យើងត្រូវព្យាយាមរក្សាឲ្យមានចិត្តរាបទាបនិងចេះចុះចូល ថែមទាំងប្រុងប្រយ័ត្នកុំឲ្យគិតថាខ្លួនឯងសំខាន់ហួសហេតុ។ យ៉ាងនេះយើងអាចជៀសវាងការបំពានសិទ្ធិ ដែលនាំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាលែងសព្វព្រះហឫទ័យនឹងយើង។
១៦. តើការគិតពិចារណាអំពីចំណងមិត្តភាពដែលយើងមានជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ានិងមនុស្សឯទៀតអាចជួយឲ្យយើងលត់ដំខ្លួនឲ្យមានចិត្តរាបទាបយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ ទោះជាភាពរាបទាបមិនបានរៀបរាប់ក្នុងចំណោមផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះក៏ពិតមែន តែភាពរាបទាបជាគុណសម្បត្ដិមួយរបស់ព្រះដែលយើងត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានជាចាំបាច់។ (កាឡាទី ៥:២២, ២៣; កូល៉ុស ៣:១០, ១២) ដោយសារភាពរាបទាបទាក់ទងនឹងចិត្តគំនិតរបស់យើងឬទស្សនៈដែលយើងមានអំពីខ្លួនឯងនិងអ្នកឯទៀតនោះ ការលត់ដំខ្លួនឲ្យមានចិត្តរាបទាបតម្រូវឲ្យខំប្រឹងព្យាយាម។ ការគិតវែកញែកអំពីចំណងមិត្តភាពដែលយើងមានជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ានិងមនុស្សឯទៀតអាចជួយឲ្យយើងមានចិត្តរាបទាបជានិច្ច។ តាមទស្សនៈរបស់ព្រះ មនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ទាំងឡាយគឺដូចជាស្មៅខ្ចីដែលដុះមួយរយៈរួចក្រៀមស្វិតទៅវិញ។ មនុស្សគឺប្រៀបដូចជាកណ្ដូបនៅឯវាល។ (អេសាយ ៤០:៦, ៧, ២២) តើស្មៅមួយទងមានហេតុឲ្យអួតខ្លួនដោយសារតែវាវែងជាងស្មៅមួយទងទៀតឬ? តើកណ្ដូបមានហេតុបង្អួតពីសមត្ថភាពវាដោយសារតែវាអាចលោតឆ្ងាយជាងកណ្ដូបឯទៀតបន្ដិចនោះ? ការគិតដូច្នេះមិនសមហេតុសមផលសោះ។ ហេតុនេះសាវ័កប៉ុលបានរំឭកគ្រីស្ទានគ្នីគ្នាថា៖ «តើអ្នកណាបានធ្វើឲ្យអ្នកផ្សេងពីគេ? តើអ្នកមានអ្វីខ្លះដែលអ្នកមិនបានទទួល? ចុះបើបានទទួលមែន ហេតុអ្វីបានជាអួតខ្លួនដូចជាមិនបានទទួលវិញ?»។ (កូរិនថូសទី១ ៤:៧) ការរំពឹងគិតអំពីបទគម្ពីរទាំងនេះអាចជួយឲ្យយើងលត់ដំខ្លួនឲ្យមានចិត្តរាបទាប។
១៧. តើអ្វីបានជួយឲ្យព្យាការីដានីយ៉ែលលត់ដំខ្លួនឲ្យមានចិត្តរាបទាប? តើអ្វីអាចជួយឲ្យយើងធ្វើដូចគាត់ដែរ?
១៧ ព្យាការីដានីយ៉ែលត្រូវហៅថា«អ្នកសំណប់យ៉ាងសំខាន់»ចំពោះព្រះដោយសារគាត់«បន្ទាបខ្លួន»ឬគាត់មានចិត្តរាបទាប។ (ដានីយ៉ែល ១០:១១, ១២) តើអ្វីបានជួយឲ្យដានីយ៉ែលឲ្យមានចិត្តរាបទាប? ទីមួយ ដានីយ៉ែលតែងតែពឹងពាក់លើព្រះដោយអធិស្ឋានទូលទ្រង់ជាទៀងទាត់។ (ដានីយ៉ែល ៦:១០, ១១) ម្យ៉ាងទៀត ដានីយ៉ែលបានព្យាយាមសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដោយមានបំណងត្រឹមត្រូវ ហើយនេះជួយឲ្យគាត់ចងចាំពីគោលបំណងដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ។ គាត់ក៏សុខចិត្តទទួលស្គាល់ដោយសារភាពបាបរបស់ខ្លួនមិនគ្រាន់តែបាបរបស់សាសន៍ខ្លួនទេ។ ហើយគាត់ពិតជាចាប់អារម្មណ៍ទៅលើការបង្ហាញឲ្យឃើញភាពសុចរិតរបស់ព្រះ មិនមែនភាពសុចរិតរបស់ខ្លួនទេ។ (ដានីយ៉ែល ៩:២, ៥, ៧) តើយើងអាចរៀនពីគំរូដ៏អស្ចារ្យរបស់ដានីយ៉ែលនិងព្យាយាមលត់ដំខ្លួនឲ្យបង្ហាញចិត្តរាបទាបជានិច្ចបានឬទេ?
១៨. សព្វថ្ងៃនេះ តើមនុស្សមានចិត្តរាបទាបនិងមានកិត្ដិសព្ទនៅចំពោះព្រះនឹងទទួលអ្វី?
១៨ សុភាសិត ២២:៤ចែងថា៖ «ផលនៃសេចក្ដីសុភាព[ឬ«ចិត្តរាបទាប», ព.ថ.] នឹងសេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះគឺជាទ្រព្យសម្បត្ដិ កិត្ដិសព្ទ នឹងជីវិត»។ ពិតមែន ព្រះយេហូវ៉ាប្រោសប្រទានព្រះគុណដល់អ្នកមានចិត្តរាបទាប ហើយលទ្ធផលគឺពួកគេបានកិត្ដិសព្ទនិងជីវិត។ ពេលដែលអេសាភ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងហៀបនឹងលះចោលការបំរើព្រះ នោះព្រះយេហូវ៉ាបានកែតម្រង់គាត់ឲ្យមានគំនិតត្រឹមត្រូវវិញ។ ក្រោយមកអេសាភបានទទួលស្គាល់ដោយចិត្តរាបទាបថា៖ «ទ្រង់នឹងនាំទូលបង្គំដោយដំបូន្មានរបស់ទ្រង់ រួចនឹងទទួលទូលបង្គំចូលក្នុងសិរីល្អ»។ (ទំនុកដំកើង ៧៣:២៤) ចុះយ៉ាងណាវិញសព្វថ្ងៃនេះ? តើអ្នកដែលមានចិត្តរាបទាបនិងមានកិត្ដិសព្ទនៅចំពោះព្រះនឹងទទួលអ្វី? មួយគឺពួកគេមានចំណងមិត្តភាពជាមួយនឹងទ្រង់ ហើយព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យនឹងពួកគេ។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ពួកគេក៏រង់ចាំនូវការសម្រេចនៃបន្ទូលស្តេចដាវីឌដែលព្រះបានបណ្ដាលឲ្យសរសេរថា៖ «ឯមនុស្សរាបសា គេនឹងបានផែនដីជាមរដក ហើយនឹងបានចិត្តរីករាយដោយសេចក្ដីក្សេមក្សាន្តដ៏បរិបូរ»។ នេះជាអនាគតដ៏រុងរឿងមែន!—ទំនុកដំកើង ៣៧:១១
តើអ្នកចាំទេ?
• តើគំរូរបស់ស្ទេផានបង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេច ថា ព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញសិរីរុងរឿងរបស់ទ្រង់ ដល់មនុស្សមានចិត្តរាបទាប?
• តើព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញថាទ្រង់មានព្រះទ័យរាបទាបយ៉ាងដូចម្ដេច?
• តើគំរូអ្វីខ្លះបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាសម្ដែងសិរីរុងរឿងរបស់ទ្រង់ចំពោះអ្នកមានចិត្តរាបទាប?
• តើគំរូរបស់ដានីយ៉ែលអាចជួយឲ្យយើងលត់ដំខ្លួនឲ្យមានចិត្តរាបទាបយ៉ាងដូចម្ដេច?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[ប្រអប់នៅទំព័រ១២]
អង់អាចតែមានចិត្តរាបទាប
នៅឯមហាសន្និបាតរបស់សិស្សព្រះគម្ពីរ(សព្វថ្ងៃនេះហៅថាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា) នាឆ្នាំ១៩១៩នៅតំបន់ស៊ីដាផូញ រដ្ឋអូហៃយ៉ូ បងប្រុសយ៉ូសែប រ៉ូធើហ្វឺត ដែលមានអាយុ៥០ឆ្នាំហើយធ្លាប់ជាអ្នកមើលខុសត្រូវកិច្ចបំរើនៅសម័យនោះ បានសុខចិត្តយួរវ៉ាលីនិងនាំអ្នកដែលចូលរួមមហាសន្និបាតទៅកន្លែងស្នាក់នៅ។ នៅថ្ងៃចុងក្រោយនៃមហាសន្និបាតនោះ គាត់បានជំរុញចិត្តរបស់អ្នកស្ដាប់យ៉ាងខ្លាំងដែលមាន៧.០០០នាក់ដោយពាក្យថា៖ «អ្នកគឺជារាជទូតរបស់ស្តេចនៃអស់ទាំងស្តេចនិងម្ចាស់នៃអស់ទាំងម្ចាស់ ដែលកំពុងតែប្រកាសប្រាប់ដល់មនុស្ស . . . អំពីព្រះរាជាណាចក្រដ៏រុងរឿងរបស់ព្រះអម្ចាស់»។ បងប្រុសរ៉ូធើហ្វឺតមានជំនឿមុតមាំមែន ហើយត្រូវគេស្គាល់ជាអ្នកនិយាយអំពីអ្វីដែលគាត់ជឿថាជាសេចក្ដីពិតដោយមិនសំចៃ។ តែនៅចំពោះព្រះគាត់ក៏មានចិត្តរាបទាបពិតប្រាកដមែន ហើយសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់គាត់ពេលដែលមានការថ្វាយបង្គំពេលព្រឹកនៅបេតអែលបានបញ្ជាក់ពីចិត្តរាបទាបរបស់គាត់។
[រូបភាពនៅទំព័រ៩]
ស្ទេផានស្គាល់បទគម្ពីរច្បាស់ តែគាត់បានជួយចែកអាហារដោយចិត្តរាបទាប
[រូបភាពនៅទំព័រ១២]
ហេតុអ្វីបានជាដានីយ៉ែល ជា«អ្នកសំណប់យ៉ាងសំខាន់»?