ចូរលើកដំកើងសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះដោយ«មាត់តែមួយ»
ចូរលើកដំកើងសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះដោយ«មាត់តែមួយ»
«[ចូរ]មូលមាត់តែមួយនឹងសរសើរដំកើង ដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា»។—រ៉ូម ១៥:៦
១. តើប៉ុលបង្រៀនអ្នកជឿគ្នីគ្នានូវមេរៀនអ្វី ស្តីអំពីរឿងដែលកើតមកពីទស្សនៈខុសៗគ្នា?
ជនគ្រីស្ទានទាំងឡាយមិនធ្វើការសម្រេចជ្រើសរើសដូចគ្នាឬមានចំណង់ចំណូលចិត្តដូចៗគ្នានោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ បណ្ដាគ្រីស្ទានទាំងឡាយត្រូវដើរកៀកស្មាគ្នាតាមផ្លូវទៅឯជីវិត។ តើមានលទ្ធភាពធ្វើដូច្នេះបានទេ? ពិតជាមានលទ្ធភាពមែន បើយើងមិនបង្កើតរឿងធំដោយប្រកាន់ចំពោះទស្សនៈខុសគ្នាអំពីរឿងតូចតាច។ នេះជាមេរៀនមួយដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនអ្នកជឿគ្នីគ្នារបស់គាត់នៅសតវត្សរ៍ទីមួយ។ តើគាត់ពន្យល់រឿងដ៏សំខាន់នេះដោយរបៀបណា? ហើយសព្វថ្ងៃនេះ តើយើងអាចអនុវត្តតាមដំបូន្មាននោះបានយ៉ាងណា ដែលព្រះបានបណ្ដាលឲ្យគាត់សរសេរ?
សារៈសំខាន់នៃសាមគ្គីភាពរវាងជនគ្រីស្ទាន
២. តើប៉ុលបានបញ្ជាក់យ៉ាងណា នូវសារៈសំខាន់នៃសាមគ្គីភាព?
២ ប៉ុលជ្រាបថា សាមគ្គីភាពរវាងជនគ្រីស្ទានជាអ្វីដែលចាំបាច់ណាស់ ហើយគាត់ក៏បានជូនឱវាទល្អៗដើម្បីជួយបណ្ដាគ្រីស្ទានឲ្យចេះទ្រាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមកដោយក្ដីស្រឡាញ់។ (អេភេសូរ ៤:១-៣; កូល៉ុស ៣:១២-១៤) ប៉ុលបានជួយស្ថាបនាក្រុមជំនុំជាច្រើននិងបានធ្វើទស្សនកិច្ចនៅឯក្រុមជំនុំផ្សេងៗទៀតអស់រយៈពេលជាង២០ឆ្នាំ ហើយទោះជាមានឱវាទល្អនោះក៏ដោយ គាត់ក៏ដឹងថាការរក្សាឲ្យមានសាមគ្គីភាពគឺពិបាក។ (កូរិនថូសទី១ ១:១១-១៣; កាឡាទី ២:១១-១៤) ហេតុនេះហើយបានជាប៉ុលដាស់តឿនអ្នកជឿគ្នីគ្នាដែលរស់នៅឯទីក្រុងរ៉ូមថា៖ «សូមព្រះនៃសេចក្ដីអត់ធ្មត់ នឹងសេចក្ដីកំសាន្តចិត្ត ទ្រង់ប្រទានឲ្យអ្នករាល់គ្នា . . . ព្រមព្រៀងមូលមាត់តែមួយនឹងសរសើរដំកើង ដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា»។ (រ៉ូម ១៥:៥, ៦) ដូចគ្នាដែរនៅសព្វថ្ងៃនេះ យើងត្រូវសរសើរដំកើងព្រះយេហូវ៉ាដោយ«មាត់តែមួយ»ជារាស្ត្រមួយក្រុមរបស់ទ្រង់ដែលមានសាមគ្គីភាព។ តើយើងកំពុងតែសរសើរព្រះយេហូវ៉ាដោយមាត់តែមួយឬទេ?
៣, ៤. (ក) នៅឯទីក្រុងរ៉ូម តើបងប្អូនគ្រីស្ទានមានសាវតារផ្សេងៗណាខ្លះ? (ខ) តើជនគ្រីស្ទាននៅឯទីក្រុងរ៉ូមអាចបំរើព្រះយេហូវ៉ាដោយ«មាត់តែមួយ»បានយ៉ាងណា?
៣ ជនគ្រីស្ទានជាច្រើននៅឯទីក្រុងរ៉ូមនោះ ជាមិត្តរបស់ប៉ុល។ (រ៉ូម ១៦:៣-១៦) ទោះបីជាពួកគាត់មានប្រវត្ដិខុសៗគ្នាក្ដី ប៉ុលបានទទួលស្គាល់បងប្អូនទាំងឡាយជា«ពួកស្ងួនភ្ងានៃព្រះ»។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណដល់ព្រះនៃខ្ញុំ ដោយនូវព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ពីដំណើរអ្នករាល់គ្នា ដោយឮគេថ្លែងប្រាប់ នៅគ្រប់ក្នុងលោកីយទាំងមូល ពីសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នា»។ នេះគឺសឲ្យឃើញច្បាស់ណាស់ថា បងប្អូននៅទីក្រុងរ៉ូមនោះបានតាំងគំរូល្អតាមរបៀបផ្សេងៗ។ (រ៉ូម ១:៧, ៨; ១៥:១៤) ដំណាលគ្នានេះដែរ បុគ្គលខ្លះៗក្នុងក្រុមជំនុំក៏មានទស្សនៈខុសៗគ្នាស្តីអំពីរឿងផ្សេងៗដែរ។ សព្វថ្ងៃនេះ បណ្ដាគ្រីស្ទានក៏មកពីគ្រប់ស្រទាប់នៃវណ្ណៈនិងវប្បធម៌ផ្សេងៗ ដូច្នេះការសិក្សាឱវាទដែលព្រះបណ្ដាលឲ្យប៉ុលសរសេរអំពីរបៀបដោះស្រាយរឿងជំលោះ ក៏អាចជួយឲ្យយើងនិយាយដោយ«មាត់តែមួយ»ដែរ។
៤ អ្នកជឿនៅឯទីក្រុងរ៉ូមនោះ រួមមានជនជាតិយូដាខ្លះ ហើយខ្លះមកពីសាសន៍ដទៃ។ (រ៉ូម ៤:១; ១១:១៣) ជនគ្រីស្ទានសាសន៍យូដាខ្លះមើលទៅដូចជាមានការទើសទាល់ស្តីអំពីការឈប់គោរពតាមទំនៀមទំលាប់ផ្សេងៗដែលពួកគាត់ធ្លាប់ធ្វើតាមក្រិត្យវិន័យម៉ូសេ។ ពួកគាត់នៅមានអារម្មណ៍បែបនេះទោះបីជាដឹងថា មិនចាំបាច់ធ្វើដូច្នេះដើម្បីទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះក៏ដោយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ជនគ្រីស្ទានសាសន៍យូដាមួយចំនួនបានទទួលស្គាល់ថា យញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទបានដោះលែងពួកគាត់ឲ្យរួចពីល័ក្ខខ័ណ្ឌផ្សេងៗ ដែលគាត់ធ្លាប់គោរពធ្វើតាមមុនក្លាយជាជនគ្រីស្ទាន។ ជាលទ្ធផលនោះ ពួកគាត់បានកែប្រែទង្វើនិងទំនៀមទំលាប់ខ្លះៗរបស់ខ្លួន។ (កាឡាទី ៤:៨-១១) យ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគាត់ទាំងអស់គ្នាជា«ពួកស្ងួនភ្ងានៃព្រះ» ដូចប៉ុលបានបញ្ជាក់នោះ។ បងប្អូនម្នាក់ៗអាចមូលគ្នាសរសើរព្រះយេហូវ៉ាដោយ«មាត់តែមួយ» ប្រសិនបើពួកគាត់រក្សាឲ្យមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ យើងរាល់គ្នាសព្វថ្ងៃនេះក៏ប្រហែលជាមានទស្សនៈខុសៗគ្នាស្តីអំពីរឿងផ្សេងៗដែរ ដូច្នេះយកល្អឲ្យយើងពិចារណាមើលដោយយកចិត្តទុកដាក់នូវរបៀបដែលប៉ុលពន្យល់អំពីគោលការណ៍ដ៏សំខាន់មួយនេះ។—រ៉ូម ១៥:៤
«ចូរទទួលគ្នាទៅវិញទៅមក»
៥, ៦. ក្នុងក្រុមជំនុំនៅឯទីក្រុងរ៉ូម ហេតុអ្វីបានជាមានទស្សនៈខុសៗគ្នា?
៥ ក្នុងសំបុត្រដែលប៉ុលសរសេរជូនចំពោះក្រុមជំនុំនៅឯទីក្រុងរ៉ូម គាត់ពិគ្រោះអំពីរឿងមួយដែលសឲ្យឃើញនូវទស្សនៈផ្សេងៗរបស់បងប្អូន។ ប៉ុលសរសេរថា៖ «ម្នាក់ជឿថា បរិភោគបានគ្រប់មុខទាំងអស់។ ម្នាក់ទៀត ដែលខ្សោយ បរិភោគតែបន្លែទេ»។ ហេតុអ្វីបានជាមានទស្សនៈខុសគ្នាដូច្នេះ? គឺពីព្រោះក្រិត្យវិន័យម៉ូសេមិនអនុញ្ញាតឲ្យប្រជាជនបរិភោគសាច់ជ្រូកសោះឡើយ។ (រ៉ូម ១៤:២; លេវីវិន័យ ១១:៧) ក៏ប៉ុន្តែ ក្រោយពីព្រះយេស៊ូបានសោយទិវង្គត ច្បាប់នោះលែងមានសុពលភាពទៀតហើយ។ (អេភេសូរ ២:១៥) រួចមក បីឆ្នាំកន្លះក្រោយពីការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូ ទេវតាមួយរូបបានប្រាប់សាវ័កពេត្រុសថា ព្រះមិនឲ្យមនុស្សចាត់ទុកម្ហូបណាជាម្ហូបមិនស្អាតទៀតទេ។ (កិច្ចការ ១១:៧-១២) ដោយគិតអំពីកត្ដាផ្សេងៗនោះ ជនគ្រីស្ទានសាសន៍យូដាខ្លះប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា គេអាចបរិភោគសាច់ជ្រូកឬម្ហូបណាទៀតដែលជាប់បំរាមពីមុនក្រោមក្រិត្យវិន័យ។
៦ ក៏ប៉ុន្តែ ជនគ្រីស្ទានសាសន៍យូដាឯទៀតប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ខ្ពើមឆ្អើមពេលគ្រាន់តែគិតអំពីការបរិភោគអាហារដែលពីមុនបានចាត់ទុកជាម្ហូបមិនស្អាតនោះ។ ពួកអ្នកដែលងាយតូចចិត្ត ប្រហែលជាអាក់អន់ចិត្តភ្លាមបើឃើញបងប្អូនសាសន៍យូដាដែលរួមជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទកំពុងតែបរិភោគម្ហូបបែបនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត ជនគ្រីស្ទានសាសន៍ដទៃខ្លះដែលមិនធ្លាប់ជាប់បំរាមខាងអាហារទេ ប្រហែលជាឆ្ងល់ហើយនឹកប្លែកក្នុងចិត្តអំពីការរករឿងអំពីម្ហូបអាហារ។ ពិតមែន ការតមអាហារណាខ្លះគឺមិនខុសទេ ឲ្យតែអ្នកតមមិនប្រកាន់ត្រណមជាអ្វីដែលចាំបាច់ដើម្បីឲ្យបានសេចក្ដីសង្គ្រោះ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ទស្សនៈខុសៗគ្នានោះអាចធ្វើជាហេតុបង្ករឿងក្នុងក្រុមជំនុំបាន។ បណ្ដាគ្រីស្ទាននៅឯទីក្រុងរ៉ូមត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នកុំឲ្យទស្សនៈខុសៗគ្នាបែបនោះរំខានដល់ការសរសើរព្រះយេហូវ៉ាដោយ«មាត់តែមួយ»។
៧. តើមានទស្សនៈខុសៗគ្នាអ្វី ស្តីអំពីការគោរពតាមថ្ងៃពិសេសណាមួយរាល់សប្ដាហ៍?
៧ ប៉ុលបានលើកឧទាហរណ៍មួយទៀតថា៖ «ម្នាក់រាប់ថា ថ្ងៃ១ល្អជាងថ្ងៃ១ ម្នាក់ទៀតរាប់ថា ថ្ងៃណាក៏ដូចជាថ្ងៃណា»។ (រ៉ូម ១៤:៥ក) ក្រោមក្រិត្យវិន័យម៉ូសេ ប្រជាជនមិនអាចធ្វើការនៅថ្ងៃឈប់សំរាកសោះឡើយ។ សូម្បីតែការធ្វើដំណើរឆ្ងាយនៅថ្ងៃឈប់សំរាកក៏ត្រូវហាមផងដែរ។ (និក្ខមនំ ២០:៨-១០; ម៉ាថាយ ២៤:២០; កិច្ចការ ១:១២) ក៏ប៉ុន្តែ ពេលដែលក្រិត្យវិន័យនោះបានត្រូវលុបចោល បំរាមទាំងប៉ុន្មាននោះក៏លែងមានសុពលភាពដែរ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ជនគ្រីស្ទានសាសន៍យូដាខ្លះប្រហែលជាមានអារម្មណ៍មិនស្រួលអំពីការធ្វើអ្វី ឬការធ្វើដំណើរឆ្ងាយនៅថ្ងៃនោះដែលពីមុនបានត្រូវចាត់ទុកជាថ្ងៃពិសិដ្ឋ។ ក្រោយពីបានក្លាយជាជនគ្រីស្ទានវិញ ពួកគាត់ប្រហែលជានៅរក្សាទុកថ្ងៃទីប្រាំពីរជាថ្ងៃសក្ការៈ ទោះជាព្រះលែងតម្រូវឲ្យគេគោរពតាមថ្ងៃឈប់សំរាកក៏ដោយ។ តើអ្នកទាំងនោះធ្វើខុសដោយនៅគោរពតាមថ្ងៃឈប់សំរាកឬទេ? មិនមែនទេ! ឲ្យតែគេមិនប្រកាន់ថ្ងៃនោះជាតម្រូវការរបស់ព្រះ។ អាស្រ័យហេតុនេះ ប៉ុលបានសរសេរដោយយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះមនសិការនៃបងប្អូនគ្រីស្ទានរបស់គាត់ថា៖ «ត្រូវឲ្យគ្រប់គ្នាជឿពិតប្រាកដក្នុងចិត្តខ្លួន»។—រ៉ូម ១៤:៥ខ
៨. ទោះបើជនគ្រីស្ទាននៅឯទីក្រុងរ៉ូមអាចយោគយល់នឹងមនសិការរបស់អ្នកដទៃក្ដី តើពួកគាត់មិនគួរធ្វើអ្វី?
៨ ទោះជាប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តបងប្អូនយ៉ាងកក់ក្ដៅ ថាត្រូវមានចិត្តអត់ធ្មត់ចំពោះពួកអ្នកដែលនៅមានការស្ទាក់ស្ទើរក្នុងចិត្តដោយសារមនសិការរបស់ខ្លួនក្ដី គាត់ក៏បានកាត់ទោសយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ចំពោះពួកអ្នកដែលបង្ខិតបង្ខំអ្នកជឿគ្នីគ្នាឲ្យធ្វើតាមក្រិត្យវិន័យម៉ូសេដែលពួកគេចាត់ទុកជាតម្រូវការដើម្បីទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ។ ជាក់ស្តែងគឺដូចជាសៀវភៅហេព្រើរដែលប៉ុលបានសរសេរប្រហែលជានៅឆ្នាំ៦១ ស.យ. ជាសំបុត្រជូនចំពោះជនគ្រីស្ទានសាសន៍យូដាដែលពន្យល់យ៉ាងច្បាស់ហើយនិយាយខ្លាំងផងដែរ ថាការធ្វើតាមក្រិត្យវិន័យម៉ូសេគឺគ្មានប្រយោជន៍ទេ ពីព្រោះពួកគ្រីស្ទានមានសេចក្ដីសង្ឃឹមប្រសើរជាងដែលមានមូលដ្ឋានលើយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះយេស៊ូ។—កាឡាទី ៥:១-១២; ទីតុស ១:១០,១១; ហេព្រើរ ១០:១-១៧
៩, ១០. តើពួកគ្រីស្ទានមិនគួរធ្វើអ្វី? សូមពន្យល់។
៩ ការពិចារណាទៅដល់ត្រឹមនេះបង្ហាញថា ប៉ុលលើកបញ្ជាក់ពីការសម្រេចផ្សេងៗថានេះមិនគួរប៉ះពាល់ដល់សាមគ្គីភាពរបស់យើងទេ បើការសម្រេចនោះមិនប្រឆាំងនឹងគោលការណ៍ដែលពួកគ្រីស្ទានធ្វើតាម។ ហេតុនេះហើយបានជាប៉ុលសួរដល់ជនគ្រីស្ទានដែលមានមនសិការខ្សោយជាងមនសិការរបស់បងប្អូនឯទៀតថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកនិន្ទា[ឬ«ថ្កោលទោស», ខ.ស.]ចំពោះបងប្អូនខ្លួន?»។ ហើយចំពោះបងប្អូនដែលមានជំនឿមាំជាង(ប្រហែលជាពួកអ្នកដែលមិនមានមនសិការធ្វើទុក្ខពេលបរិភោគអាហារដែលក្រិត្យវិន័យហាមនោះ ឬដែលហ៊ានធ្វើការនៅថ្ងៃឈប់សំរាក) ប៉ុលសួរថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នក . . . មើលងាយដល់បងប្អូនខ្លួន?»។ (រ៉ូម ១៤:១០) យោងទៅតាមប៉ុលនោះ ជនគ្រីស្ទានដែលមានមនសិការខ្សោយជាងបន្ដិច មិនគួរថ្កោលទោសបងប្អូនដែលមានទស្សនៈទូលំទូលាយ។ ព្រមជាមួយនេះដែរ ជនគ្រីស្ទានដែលមានជំនឿមាំមួនមិនគួរមើលងាយបងប្អូនដែលមានមនសិការខ្សោយស្តីអំពីរឿងផ្សេងៗ។ បងប្អូនទាំងអស់គ្នាគួរគោរពសិទ្ធិរបស់អ្នកដទៃដែលមានបំណងចិត្តត្រឹមត្រូវ ហើយមិនគួរ«មានគំនិតខ្ពស់[ឬ«លើកតម្លៃខ្លួនឯងខ្ពស់», ខ.ស.] លើសជាងគំនិត ដែលគួរគប្បីឲ្យគិតនោះឡើយ»។—រ៉ូម ១២:៣, ១៨
១០ ប៉ុលបានពន្យល់អំពីទស្សនៈដែលបង្ហាញនូវតុល្យភាពដូចតទៅថា៖ «កុំឲ្យអ្នកដែលបរិភោគ មើលងាយដល់អ្នកដែលមិនបរិភោគឡើយ ក៏កុំឲ្យអ្នកដែលមិនបរិភោគ និន្ទាចំពោះអ្នកដែលបរិភោគដែរ ដ្បិតព្រះទ្រង់ទទួលអ្នកនោះដូចគ្នា»។ ប៉ុលក៏មានប្រសាសន៍ទៀតថា៖ «ព្រះគ្រីស្ទបានទទួលយើងដែរ សំរាប់នឹងសរសើរដល់ព្រះចុះ»។ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះគ្រីស្ទព្រមទទួលទាំងមនុស្សខ្សោយនិងមនុស្សដែលមានជំនឿមុតមាំ នោះយើងក៏គួរមានចិត្តទូលំទូលាយដូចគ្នាដែរ ហើយគួរ«ទទួលគ្នាទៅវិញទៅមក»ផង។ (រ៉ូម ១៤:៣; ១៥:៧) តើអាចជំទាស់នឹងទស្សនៈបែបនេះឬទេ?
សាមគ្គីភាពសព្វថ្ងៃនេះមកពីការស្រឡាញ់គ្នាជាបងប្អូន
១១. នៅជំនាន់ប៉ុលនោះ តើមានស្ថានការណ៍ប្លែកអ្វី?
១១ សំបុត្រដែលប៉ុលសរសេរជូនចំពោះក្រុមជំនុំនៅឯទីក្រុងរ៉ូមនោះបានពិគ្រោះអំពីស្ថានការណ៍ដ៏ប្លែកមែន ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាទើបតែបានលុបចោលកិច្ចព្រមព្រៀងមួយ ហើយបានស្ថាបនាកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីមួយទៀត។ អ្នកខ្លះមិនសូវចេះកែប្រែប៉ុន្មានទេ។ សព្វថ្ងៃនេះយើងមិនមានស្ថានការណ៍ដូចនោះទេ ប៉ុន្តែម្ដងម្កាលក៏មានរឿងកើតឡើងដែលស្រដៀងគ្នាដែរ។
១២, ១៣. សព្វថ្ងៃនេះតើមានស្ថានការណ៍បែបណាខ្លះ ដែលហុចឱកាសឲ្យជនគ្រីស្ទានបង្ហាញការយោគយល់ចំពោះមនសិការរបស់បងប្អូន?
១២ ជាឧទាហរណ៍ ប្រហែលជាមានស្ត្រីគ្រីស្ទានម្នាក់ដែលធ្លាប់កាន់សាសនាដែលតម្រូវឲ្យស្លៀកពាក់និងសំអិតសំអាងខ្លួនបែបមិនឆើតឆាយឡើយ។ ពេលដែលស្ត្រីនោះក្រសោបយកសេចក្ដីពិតជាជំនឿរបស់ខ្លួន គាត់ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ស្ទាក់ស្ទើរស្តីអំពីទស្សនៈថា មានឱកាសដែលយើងអាចស្លៀកពាក់អ្វីដែលសមរម្យតែមានពណ៌ស្អាតឆើតបាន ឬអាចសំអិតសំអាងខ្លួនដោយប្រើម្សៅនិងក្រែមល្មមៗបាន ហើយជាអ្វីដែលមិនខុសទេ។ ដោយសារទស្សនៈរបស់គាត់មិនប្រឆាំងនឹងគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរ នោះមិនល្អទេបើបងប្អូនបង្ខិតបង្ខំគាត់ឲ្យប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាដែលធ្វើទុក្ខដល់មនសិការរបស់គាត់។ ដូចគ្នាដែរ ស្ត្រីនោះក៏ជ្រាបថា គាត់មិនគួរទិតៀនបងប្អូនគ្រីស្ទានដែលស្លៀកពាក់ឬសំអិតសំអាងខ្លួនបែបនោះដោយមិនមានមនសិការធ្វើទុក្ខទេ។
១៣ សូមគិតអំពីឧទាហរណ៍មួយទៀត។ ជនគ្រីស្ទានម្នាក់ប្រហែលជាបានធំឡើងក្នុងមជ្ឈដ្ឋានដែលគេមិនអនុញ្ញាតឲ្យពិសាស្រា។ កាលដែលគាត់ទទួលចំណេះពិតពីព្រះគម្ពីរ គាត់ក៏រៀនថា ព្រះគម្ពីរចាត់ទុកស្រាជាអំណោយមួយពីព្រះ ហើយយើងអាចពិសាស្រាបានដោយចេះប្រមាណ។ (ទំនុកដំកើង ១០៤:១៥) អ្នកថ្មីនេះក៏ទទួលស្គាល់នូវទស្សនៈនោះដែរ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់ប្រហែលជាសម្រេចចិត្តមិនពិសាស្រាសោះ ដោយផ្អែកលើកាលដែលគាត់បានរៀនពីតូចមក។ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏មិនរិះគន់បងប្អូនដែលពិសាស្រាដោយចេះប្រមាណឡើយ។ យ៉ាងនេះ គាត់កំពុងតែអនុវត្តតាមសំនេររបស់ប៉ុលដែលថា៖ «ត្រូវឲ្យយើងដេញតាមអស់ទាំងសេចក្ដី ដែលនាំឲ្យមេត្រីគ្នា នឹងសេចក្ដីទាំងប៉ុន្មានដែលជួយស្អាងចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកវិញ»។—រ៉ូម ១៤:១៩
១៤. តើមានស្ថានការណ៍បែបណាខ្លះ ដែលហុចឱកាសឲ្យជនគ្រីស្ទានបង្ហាញចិត្តគំនិតស្របទៅតាមឱវាទដែលប៉ុលជូនចំពោះក្រុមជំនុំនៅឯទីក្រុងរ៉ូម?
១៤ មានស្ថានការណ៍ផ្សេងៗទៀតដែរ ដែលតម្រូវឲ្យយើងបង្ហាញនូវចិត្តគំនិតស្របទៅតាមឱវាទដែលប៉ុលជូនចំពោះក្រុមជំនុំនៅឯទីក្រុងរ៉ូម។ ក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានតែងមានមនុស្សជាច្រើនដែលមានចំណង់ចំណូលចិត្តខុសៗគ្នា។ អាស្រ័យហេតុនេះ បុគ្គលម្នាក់ៗនឹងធ្វើការសម្រេចចិត្តផ្សេងៗដែរ ដូចជាការសម្រេចអំពីរបៀបស្លៀកពាក់ឬការសំអិតសំអាងខ្លួនជាដើម។ ពិតមែន ព្រះគម្ពីររៀបរាប់ប្រាប់នូវគោលការណ៍ជាក់ច្បាស់ផ្សេងៗដែលជនគ្រីស្ទានចិត្តស្មោះទាំងឡាយសុខចិត្តធ្វើតាមដែរ។ គ្មាននរណាក្នុងចំណោមយើងចង់ស្លៀកពាក់ឬសំអិតសំអាងខ្លួនប្លែកៗ ឥតសមរម្យ ឬតាមម៉ូដនិយមដោយមនុស្សអាក្រក់ក្នុងលោកីយ៍នេះឡើយ។ (យ៉ូហានទី១ ២:១៥-១៧) ពួកគ្រីស្ទានពិតតែងតែចាំមិនភ្លេចថា នៅគ្រប់វេលាមិនថាពេលកំសាន្តលំហែកាយក្ដី នោះយើងជាអ្នកបំរើ ដែលតំណាងព្រះមហាក្សត្រសកលលោក។ (អេសាយ ៤៣:១០; យ៉ូហាន ១៧:១៦; ធីម៉ូថេទី១ ២:៩, ១០) តាមពិត ក្នុងករណីជាច្រើន នោះជនគ្រីស្ទានអាចជ្រើសរើសហើយសម្រេចចិត្តយ៉ាងត្រឹមត្រូវបាន។ *
ចូរជៀសវាងកុំធ្វើឲ្យអ្នកដទៃជំពប់
១៥. ដោយសារមានចិត្តចង់ជួយបងប្អូនគ្រីស្ទានយើង តើមានកាលៈទេសៈណាខ្លះ ដែលតម្រូវឲ្យយើងជៀសវាងទង្វើណាមួយទោះបីជាយើងមានសិទ្ធិធ្វើក្ដី?
១៥ ក្នុងឱវាទដែលប៉ុលជូនចំពោះបណ្ដាគ្រីស្ទាននៅឯទីក្រុងរ៉ូមនោះ គាត់ក៏លើកឡើងគោលការណ៍សំខាន់មួយទៀតឲ្យយើងពិចារណា។ យូរៗម្ដង ជនគ្រីស្ទានដែលបានបង្ហាត់បង្រៀនមនសិការយ៉ាងល្អនោះ នឹងសម្រេចចិត្តជៀសវាងទង្វើណាមួយ ទោះជាគាត់មានសិទ្ធិធ្វើនោះក៏ដោយ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះគាត់ទទួលស្គាល់ថា ទង្វើនោះអាចធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់អ្នកដទៃ។ ក្នុងករណីបែបនោះ តើយើងគួរធ្វើអ្វី? ប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា៖ «គួរតែកុំឲ្យបរិភោគសាច់ ឬស្រាទំពាំងបាយជូរ ឬអ្វីដែលនាំឲ្យបងប្អូនអ្នកជំពប់ ឬរវាតចិត្ត ឬធ្វើឲ្យខ្សោយនោះឡើយ»។ (រ៉ូម ១៤:១៤, ២០, ២១) យ៉ាងនេះ«គួរតែឲ្យយើងរាល់គ្នា ដែលមានកំឡាំង បានទ្រាំទ្រនឹងសេចក្ដីកំសោយ របស់ពួកអ្នកដែលគ្មានកំឡាំងវិញ ឥតបំពេញចិត្តខ្លួនយើងឡើយ ត្រូវឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាបំពេញចិត្តអ្នកជិតខាងខ្លួន សំរាប់ជាសេចក្ដីល្អ ឲ្យបានស្អាងចិត្តឡើង»។ (រ៉ូម ១៥:១, ២) បើកាលណាទង្វើរបស់យើងអាចធ្វើឲ្យបងប្អូនគ្រីស្ទានអាក់អន់ចិត្តឬមានមនសិការធ្វើទុក្ខ នោះសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះគាត់ជាបងប្អូននឹងជំរុញយើងឲ្យបង្ហាញការយោគយល់ចំពោះចិត្តគំនិតរបស់គាត់ ហើយយើងនឹងសម្រេចចិត្តមិនធ្វើបែបនោះទេ។ យើងសូមពិគ្រោះអំពីការពិសាស្រាជាឧទាហរណ៍មួយ។ ជនគ្រីស្ទានយើងមានសិទ្ធិពិសាស្រាទំពាំងបាយជូរដោយប្រមាណខ្លួន។ ប៉ុន្តែ បើការពិសាស្រានឹងធ្វើឲ្យបងប្អូនណាម្នាក់ជំពប់នោះ យើងនឹងសុខចិត្តមិនពិសាសុរានៅពេលនោះទោះជាយើងមានសិទ្ធិពិសាក្ដី។
១៦. តើយើងអាចបង្ហាញចិត្តយោគយល់បានយ៉ាងណា ចំពោះពួកអ្នកដែលរស់នៅឯតំបន់ផ្សាយរបស់យើង?
១៦ យើងក៏អាចអនុវត្តតាមគោលការណ៍នេះពេលដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងមនុស្សដែលមិនជាសមាជិកនៃក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានពិត។ ជាឧទាហរណ៍ យើងប្រហែលជារស់នៅឯតំបន់មួយដែលមានទំនៀមទំលាប់សាសនាតម្រូវឲ្យពួកបរិស័ទទទួលស្គាល់ថ្ងៃមួយជារៀងរាល់សប្ដាហ៍ជាថ្ងៃសំរាក។ យើងមិនចង់បង្កហេតុឲ្យគេប្រឆាំងនឹងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើង ហើយក៏មិនចង់ធ្វើឲ្យអ្នកជិតខាងជំពប់ដែរ អាស្រ័យហេតុនេះយើងក៏នឹងខំជៀសវាងធ្វើអ្វីនៅថ្ងៃនោះដែរ ដើម្បីកុំឲ្យអ្នកជិតខាងអាក់អន់ចិត្តដោយសារយើង។ មានស្ថានការណ៍ផ្សេងទៀតដែរ គឺមានជនគ្រីស្ទានអ្នកមានដែលសម្រេចដូរផ្ទះទៅនៅតំបន់ដែលច្រើនតែមានមនុស្សក្រីក្រ ដោយសារគាត់មានបំណងចង់ជួយក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។ ជនគ្រីស្ទានអ្នកមាននោះប្រហែលជាចង់បង្ហាញចិត្តយោគយល់ចំពោះអ្នកជិតខាង ដូច្នេះគាត់សម្រេចចិត្តស្លៀកពាក់មិនហ៊ឺហា ហើយរស់នៅបែបសាមញ្ញៗ ទោះជាគាត់មានលទ្ធភាពរស់នៅបានយ៉ាងស្រណុកក៏ដោយ។
១៧. ពេលដែលយើងធ្វើការសម្រេចចិត្ត ហេតុអ្វីក៏គួរសមឲ្យយើងយោគយល់នឹងចិត្តគំនិតរបស់អ្នកដទៃដែរ?
១៧ តើគួរសមទេ ដោយតម្រូវឲ្យពួកអ្នក«ដែលមានកំឡាំង»ត្រូវកែប្រែដូច្នេះ? ដើម្បីជួយឲ្យយល់ សូមគិតអំពីឧទាហរណ៍មួយនេះ៖ យើងកំពុងតែបើកបររថយន្តតាមផ្លូវជាតិហើយឃើញនៅឆ្ងាយខាងមុខមានក្មេងៗកំពុងដើរជិតៗថ្នល់។ តើយើងនៅតែបើកឲ្យមានល្បឿនលឿនដដែល ដោយសារយើងមានសិទ្ធិតាមច្បាប់ឲ្យធ្វើដូច្នេះឬ? អត់ទេ! យើងបន្ថយល្បឿនដើម្បីកុំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់។ ជួនកាលយើងក៏ត្រូវបង្ហាញចិត្តគំនិតដូចគ្នានេះពេលដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងអ្នកជឿគ្នីគ្នាឬអ្នកដទៃក៏បាន ពោលគឺ ត្រូវសុខចិត្តបន្ថយល្បឿនឬកែប្រែឲ្យសមស្របទៅតាមកាលៈទេសៈ។ យើងប្រហែលមានសិទ្ធិធ្វើមែន ហើយនេះមិនខុសនឹងគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរទេ។ យ៉ាងណាក្ដី បើទង្វើនោះនឹងនាំឲ្យអ្នកឯទៀតអាក់អន់ចិត្តឬបណ្ដាលឲ្យអ្នកដែលមានមនសិការខ្សោយទទួលគ្រោះថ្នាក់ នោះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គ្រីស្ទានពិតនឹងជំរុញចិត្តយើងឲ្យប្រព្រឹត្តដោយប្រយ័ត្នប្រយែង។ (រ៉ូម ១៤:១៣, ១៥) ការរក្សាឲ្យមានសាមគ្គីភាពនិងការចំរើននូវកិច្ចការខាងព្រះរាជាណាចក្រគឺជាអ្វីដែលសំខាន់ជាងការរក្សាសិទ្ធិរបស់យើងផ្ទាល់។
១៨, ១៩. (ក) តើយើងអាចត្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូបានយ៉ាងដូចម្ដេច ពេលដែលយោគយល់ចំពោះអ្នកឯទៀត? (ខ) តើយើងរាល់គ្នាប្រព្រឹត្តដោយសាមគ្គីភាពក្នុងទង្វើអ្វី? តើអត្ថបទជាបន្ទាប់នឹងពិគ្រោះអំពីអ្វី?
១៨ ទង្វើបែបនេះបានន័យថា យើងកំពុងតែយកតម្រាប់តាមគំរូដ៏ប្រសើរបំផុត។ ប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះគ្រីស្ទ ទ្រង់មិនបានបំពេញព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ ដូចជាមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា៖ ‹សេចក្ដីដំនៀលដែលគេត្មះតិះដៀលទ្រង់ នោះបានធ្លាក់មកលើទូលបង្គំវិញ›»។ ព្រះយេស៊ូសព្វព្រះហឫទ័យបូជាព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ជំនួសយើង។ បើដូច្នេះ យើងក៏ពិតជាសុខចិត្តលះបង់សិទ្ធិខ្លះរបស់យើងផ្ទាល់ដែរ បើនេះអាចជួយ«ពួកអ្នកដែលគ្មានកំឡាំង»ឲ្យមានសាមគ្គីភាពជាមួយនឹងយើងក្នុងការសរសើរព្រះ។ ពិតណាស់ ការបង្ហាញនូវគំនិតយោគយល់និងចិត្តសទ្ធាចំពោះបងប្អូនគ្រីស្ទានដែលមានមនសិការខ្សោយជាងយើងនោះ ឬការលះបង់សិទ្ធិសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើស និងការមិនប្រកាន់សិទ្ធិរបស់ខ្លួននោះជាការបង្ហាញថា យើងមាន«គំនិតតែ១ តាមព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ»។—រ៉ូម ១៥:១-៥
១៩ ទោះបើយើងអាចមានទស្សនៈខុសៗគ្នាស្តីអំពីរឿងដែលមិនទាក់ទងនឹងគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរក្ដី យើងតែងតែប្រព្រឹត្តដោយសាមគ្គីភាពខាងឯការថ្វាយបង្គំវិញ។ (កូរិនថូសទី១ ១:១០) ជាឧទាហរណ៍ សាមគ្គីភាពនោះត្រូវសឲ្យឃើញច្បាស់ដោយរបៀបដែលយើងប្រព្រឹត្តចំពោះពួកអ្នកដែលប្រឆាំងនឹងការថ្វាយបង្គំពិត។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះហៅពួកអ្នកប្រឆាំងទាំងនោះជាមនុស្សដទៃ ហើយព្រមានយើងឲ្យប្រុងប្រយ័ត្ននឹង«សំឡេងរបស់មនុស្សដទៃ»។ (យ៉ូហាន ១០:៥) តើយើងអាចសម្គាល់មនុស្សដទៃនេះបានយ៉ាងណា? តើយើងគួរមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះពួកគេ? យើងនឹងពិចារណាសំនួរទាំងនេះក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 14 កូនក្មេងនិងយុវជនយុវតីដែលមិនទាន់គ្រប់អាយុ នឹងស្លៀកពាក់ឲ្យស្របទៅតាមចំណង់ចំណូលចិត្តនៃមាតាបិតាវិញ។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• ទោះជាយើងមានទស្សនៈខុសៗគ្នាអំពីរឿងផ្ទាល់ខ្លួនក្ដី ហេតុអ្វីបានជានេះមិនរំខានដល់សាមគ្គីភាពរបស់យើង?
• ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទាន ហេតុអ្វីបានជាគួរគប្បីឲ្យយើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយយោគយល់ចំពោះ គ្នាទៅវិញទៅមក?
• សព្វថ្ងៃនេះ តើយើងអាចអនុវត្តតាមឱវាទរបស់ប៉ុលអំពីសាមគ្គីភាពតាមរបៀបណាខ្លះ? ហើយតើអ្វីនឹងជំរុញយើងឲ្យអនុវត្តតាមឱវាទនោះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ៩]
ឱវាទរបស់ប៉ុលអំពីសាមគ្គីភាព គឺចាំបាច់ណាស់សំរាប់ក្រុមជំនុំ
[រូបភាពនៅទំព័រ១០]
ជនគ្រីស្ទានទាំងឡាយមានសាមគ្គីភាព ទោះជាមកពីគ្រប់ស្រទាប់នៃវណ្ណៈនិងវប្បធម៌ផ្សេងៗ