គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅនេហេមា
ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះរស់នៅ
គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅនេហេមា
ដប់ពីរឆ្នាំបន្ទាប់ពីព្រឹត្ដិការណ៍ចុងក្រោយក្នុងសៀវភៅអែសរ៉ាបានមានឡើងនោះ គឺជិតដល់ពេលសម្រាប់«ចេញបង្គាប់ឲ្យតាំងក្រុងយេរូសាឡិម ហើយសង់ឡើងវិញ»។ ការចេញបង្គាប់នេះបញ្ជាក់ទីចាប់ផ្ដើមនៃគ្រា៧០អាទិត្យ ដែលចប់ពេលព្រះមេស្ស៊ីយាងមក។ (ដានីយ៉ែល ៩:២៤-២៧) សៀវភៅនេហេមាជាកំណត់ហេតុប្រវត្ដិសាស្ត្រ ស្តីអំពីគ្រាដែលរាស្ត្រព្រះកសាងកំពែងទីក្រុងយេរូសាឡិមឡើងវិញ។ កំណត់ហេតុនោះប្រាប់ពីព្រឹត្ដិការណ៍ដែលកើតឡើងក្នុងគ្រាដ៏សំខាន់អស់រយៈពេល១២ឆ្នាំចាប់ពីឆ្នាំ៤៥៦មុនគ.ស. រហូតដល់ក្រោយឆ្នាំ៤៤៣មុនគ.ស.។
អ្នកសរសេរសៀវភៅនោះគឺជាអភិបាលនេហេមា។ សៀវភៅរបស់គាត់ជាកំណត់ហេតុដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ស្តីអំពីរបៀបដែលការពឹងពាក់ព្រះយេហូវ៉ាព្រមទាំងចាត់វិធានការម៉ឺងម៉ាត់ នោះបណ្ដាលឲ្យមានការថ្វាយបង្គំពិតត្រូវបានលើកតម្កើងឡើង។ កំណត់ហេតុនោះបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ពីរបៀបព្រះយេហូវ៉ាប្រើមធ្យោបាយផ្សេងៗដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់។ សៀវភៅនេហេមាក៏ជាកំណត់ហេតុអំពីអ្នកដឹកនាំដ៏មោះមុតក្លាហានម្នាក់ដែរ។ ខ្លឹមសារក្នុងសៀវភៅនេហេមាបង្កប់មេរៀនសំខាន់ៗសម្រាប់អ្នកថ្វាយបង្គំពិតគ្រប់រូបសព្វថ្ងៃនេះ ដ្បិត«ព្រះបន្ទូលនៃព្រះនោះរស់នៅ ហើយពូកែផង»។—ហេព្រើរ ៤:១២
«[កំពែង]បានធ្វើរួចជាស្រេច»
នេហេមាកំពុងតែបម្រើស្តេចអើថាស៊ើកសេស ឡុងគីម៉ានូស នៅក្នុងស៊ូសានជាព្រះរាជវាំង ដោយមានមុខតំណែងដ៏សំខាន់មួយ។ នេហេមាទទួលដំណឹងថា អ្នករួមជាតិរបស់គាត់«មានសេចក្ដីវេទនា ហើយត្រូវសេចក្ដីត្មះតិះដៀលជាខ្លាំង ចំណែក[កំពែង]នៃក្រុងយេរូសាឡិម ក៏បាក់បែក ហើយទ្វារបានឆេះអស់ផង»។ ដំណឹងនេះធ្វើឲ្យគាត់ខ្វល់ចិត្តណាស់។ នេហេមាអធិស្ឋានទូលព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីចិត្ត សុំការណែនាំពីទ្រង់។ (នេហេមា ១:៣, ៤) ជាយថាហេតុ ស្តេចកត់សម្គាល់នូវភាពស្រងូតស្រងាត់របស់នេហេមា ហើយបើកឱកាសឲ្យគាត់ត្រឡប់ទៅយេរូសាឡិមវិញ។
ក្រោយនេហេមាទៅដល់យេរូសាឡិមហើយ គាត់ចាំទាល់តែយប់ ទើបពិនិត្យមើលសភាពកំពែង។ បន្ទាប់មក គាត់ប្រាប់ពួកយូដាថា គាត់មានគម្រោងកសាងកំពែងឡើងវិញ។ កិច្ចការកសាងចាប់ផ្ដើម ហើយការប្រឆាំងក៏ចាប់ផ្ដើមដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែនៅក្រោមការដឹកនាំដ៏អង់អាចរបស់នេហេមា នោះ«[កំពែង]បានធ្វើរួចជាស្រេច»។—នេហេមា ៦:១៥
ចម្លើយចំពោះសំណួរអំពីបទគម្ពីរ:
១:១; ២:១—ខទាំងពីរនេះចែងអំពី«ឆ្នាំទី២០» តើគេបានរាប់ឆ្នាំនោះចាប់ពីខែដដែលឬទេ? ឆ្នាំនោះបានត្រូវរាប់ចាប់ពីខែដដែលមែន។ នោះសំដៅលើឆ្នាំទី២០នៃការសោយរាជ្យរបស់ស្តេចអើថាស៊ើកសេស។ ក៏ប៉ុន្តែ របៀបដែលគេបានរាប់ឆ្នាំនោះក្នុងខទាំងពីរគឺខុសគ្នា។ ភស្តុតាងពីប្រវត្ដិសាស្ត្របញ្ជាក់ថា ឆ្នាំ៤៧៥មុនគ.ស. ជាឆ្នាំដែលស្តេចអើថាស៊ើកសេសបានឡើងសោយរាជ្យ។ តាមធម្មតា ពួកស្មៀននៅបាប៊ីឡូនរាប់ឆ្នាំនៃការសោយរាជ្យរបស់ស្តេចពើស៊ីចាប់ពីខែចេត្រ(ពីខែមីនាដល់ខែមេសា)ទៅដល់ខែចេត្រឆ្នាំក្រោយ។ ហេតុនេះ ឆ្នាំទីមួយដែលស្តេចអើថាស៊ើកសេសបានគ្រប់គ្រង បានចាប់ផ្ដើមនៅខែចេត្រ ឆ្នាំ៤៧៤មុនគ.ស.។ ដូច្នេះ ឆ្នាំទី២០នៃការគ្រប់គ្រងរបស់ស្តេចអើថាស៊ើកសេសដែលត្រូវរៀបរាប់នៅនេហេមា ២:១ បានចាប់ផ្ដើមនៅខែចេត្រ នាឆ្នាំ៤៥៥មុនគ.ស.។ ខែមិគសិរ(ពីខែវិច្ឆិកាដល់ខែធ្នូ)ដែលត្រូវរៀបរាប់នៅនេហេមា ១:១ ទំនងជាខែមិគសិរនៅឆ្នាំមុន គឺ៤៥៦មុនគ.ស.។ នេហេមាប្រាប់ថាខែនោះក៏នៅក្នុងឆ្នាំទី២០នៃការសោយរាជ្យរបស់ស្តេចអើថាស៊ើកសេសដែរ។ ក្នុងករណីនេះ ប្រហែលជានេហេមាបានរាប់ចាប់ពីឆ្នាំស្តេចបានឡើងសោយរាជ្យ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ប្រហែលជានេហេមាបានរាប់ឆ្នាំដោយផ្អែកលើអ្វីដែលពួកយូដានៅសម័យនេះហៅថាឆ្នាំស៊ីវិល។ ឆ្នាំស៊ីវិលចាប់ផ្ដើមនៅខែធីជ្រី របស់សាសន៍យូដាដែលត្រូវនឹងខែកញ្ញាដល់ខែតុលា។ ទោះជាបានរាប់តាមវិធីណាក៏ដោយ ឆ្នាំដែលមានការចេញបង្គាប់ឲ្យកសាងទីក្រុងយេរូសាឡិមឡើងវិញ គឺជាឆ្នាំ៤៥៥មុនគ.ស.។
៤:១៧, ១៨—តើពួកគេអាចធ្វើការដោយដៃម្ខាងប៉ុណ្ណោះបានយ៉ាងណា ពេលកសាងកំពែងទីក្រុងឡើងវិញនោះ? សម្រាប់ពួកអ្នកលីសែង នោះមិនមែនជាការពិបាកទេ។ ក្រោយលីវត្ថុលើស្មាហើយ ពួកគេស្រួលទប់វត្ថុនោះដោយដៃម្ខាង ហើយដោយ«ដៃម្ខាងទៀតកាន់គ្រឿងសស្ដ្រាវុធ»។ ចំណែកពួកជាងសាងសង់ដែលត្រូវប្រើដៃទាំងពីរដើម្បីធ្វើការនោះ ពួកគេបាន«ក្រវាត់ដាវនៅចង្កេះ ហើយក៏ធ្វើការទាំងដូច្នោះ»។ បើខ្មាំងសត្រូវមកវាយលុក នោះពួកគេបានប្រុងប្រៀបខ្លួនហើយ ដើម្បីវាយតបវិញ។
៥:៧—តើក្នុងន័យអ្វីដែលនេហេមាបាន«បន្ទោសដល់ពួកអ្នកធំនឹងពួកមេទាំងប៉ុន្មាន»នោះ? បុរសទាំងនោះបានទាមទារការប្រាក់ពីសាសន៍យូដាគ្នាឯង។ ទង្វើនេះគឺខុសក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេ។ (លេវីវិន័យ ២៥:៣៦; ចោទិយកថា ២៣:១៩) ម្យ៉ាងវិញទៀត ការប្រាក់ដែលម្ចាស់បំណុលបានទាមទារគឺខ្ពស់ហួសហេតុពេក។ ប្រសិនបើបានទារឲ្យបង់ប្រចាំខែ នោះការប្រាក់«១ភាគក្នុង១០០»គឺស្មើនឹង១២ភាគរយក្នុងមួយឆ្នាំ។ (នេហេមា ៥:១១) ការទាមទារដូច្នេះគឺអាក្រក់ណាស់ ដ្បិតប្រជាជនមានបន្ទុកធ្ងន់រួចហើយ ដោយសារត្រូវបង់ពន្ធច្រើន ហើយមិនទាំងមានអាហារគ្រប់គ្រាន់ផង។ នេហេមាបានបន្ទោសអ្នកមានក្នុងន័យថា គាត់បានផ្អែកក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះដើម្បីស្តីប្រដៅ កែតម្រង់ ហើយលាតត្រដាងកំហុសរបស់ពួកគេ។
៦:៥—តាមធម្មតាសំបុត្រដែលទាក់ទងរឿងសម្ងាត់បានត្រូវគេច្រកថង់ហើយបិទត្រាជាប់ ដូច្នេះតើហេតុអ្វីបានជាលោកសានបាឡាតផ្ញើ«សំបុត្របើកចំហ»ឲ្យនេហេមា? ដោយសរសេរការចោទប្រកាន់មិនពិតហើយផ្ញើទៅនេហេមាជាសំបុត្របើកចំហនោះ សានបាឡាតប្រហែលជាចង់ឲ្យមនុស្សទូទៅដឹងពីការចោទប្រកាន់របស់គាត់។ ប្រហែលជាសានបាឡាតបានសង្ឃឹមថា សំបុត្រនោះនឹងធ្វើឲ្យនេហេមាខឹងដល់ម្ល៉េះ ដែលគាត់នឹងឈប់ធ្វើកិច្ចការកសាងហើយទៅជួបសានបាឡាតដើម្បីតវ៉ា។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ប្រហែលជាសានបាឡាតគិតស្មានថាអ្វីដែលគាត់សរសេរ នឹងធ្វើឲ្យសាសន៍យូដាជ្រួលច្របល់រហូតដល់ពួកគេឈប់ធ្វើកិច្ចការកសាងតែម្ដង។ នេហេមាមិនបានឲ្យសំបុត្រនោះដើម្បីបំភ័យគាត់ឡើយ។ គាត់គ្រាន់តែបានបន្តកិច្ចការដែលព្រះបានប្រទានឲ្យដោយចិត្តស្ងប់វិញ។
មេរៀនសម្រាប់យើង:
១:៤; ២:៤; ៤:៤, ៥: នៅពេលប្រឈមនឹងបញ្ហាពិបាកឬក៏ត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់ យើងគួរ«ខ្ជាប់ខ្ជួនក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋាន» ហើយប្រព្រឹត្តឲ្យសមស្របតាមការណែនាំពីព្រះ។—រ៉ូម ១២:១២
១:១១–២:៨; ៤:៤, ៥, ១៥, ១៦; ៦:១៦: ព្រះយេហូវ៉ាតបឆ្លើយនឹងសេចក្ដីអធិស្ឋានដ៏ស្មោះរបស់អ្នកបម្រើទ្រង់។—ទំនុកដំកើង ៨៦:៦, ៧
១:៤; ៤:១៩, ២០; ៦:៣, ១៥: នេហេមាមានសេចក្ដីមេត្ដាករុណានិងចេះអាណិតអាសូរដែរ ហើយគាត់ជាគំរូល្អណាស់ ស្តីពីការចាត់វិធានការម៉ឺងម៉ាត់ដើម្បីគាំទ្រសេចក្ដីសុចរិត។
១:១១–២:៣: អ្វីដែលធ្វើឲ្យនេហេមាសប្បាយបំផុតមិនមែនជាមុខតំណែងជាអ្នកថ្វាយពែងស្តេចឡើយ តែគឺជាការជួយឲ្យការថ្វាយបង្គំពិតរីកចំរើនទៅវិញ។ ការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា ហើយអ្វីៗដែលគាំទ្រការថ្វាយបង្គំទ្រង់ ក៏គួរជាអ្វីដែលធ្វើឲ្យយើងសប្បាយបំផុតហើយគួរជាអ្វីសំខាន់បំផុតចំពោះយើងដែរ មែនទេ?
២:៤-៨: ព្រះយេហូវ៉ាបណ្ដាលព្រះទ័យស្តេចអើថាស៊ើកសេសអនុញ្ញាតឲ្យនេហេមាទៅកសាងកំពែងយេរូសាឡិមឡើងវិញ។ សុភាសិត ២១:១ ចែងថា៖ «ព្រះទ័យនៃស្តេច នោះនៅក្នុងព្រះហស្តព្រះយេហូវ៉ា ដូចជាផ្លូវនៃទឹកហូរទាំងឡាយ ទ្រង់ឲ្យបែរហូរទៅខាងណាក៏តាមតែព្រះហឫទ័យ»។
៣:៥, ២៧: យើងមិនគួរមានទស្សនៈដូច«ពួកអ្នកមានត្រកូលខ្ពស់»ក្នុងពួកត្កូអា ដែលបានចាត់ទុកការធ្វើពលកម្មក្នុងបំណងគាំទ្រការថ្វាយបង្គំពិតជាកិច្ចការដែលបន្ទាបបន្ថោកខ្លួននោះ។ ផ្ទុយទៅវិញយើងគួរយកតម្រាប់តាមពួកត្កូអាសាមញ្ញដែលស្ម័គ្រចិត្តធ្វើការវិញ។
៣:១០, ២៣, ២៨-៣០: ទោះជាបងប្អូនខ្លះអាចរើទៅនៅកន្លែងដែលត្រូវការអ្នកផ្សាយព្រះរាជាណាចក្រច្រើនជាងក៏ពិតមែន តែយើងជាច្រើននាក់គាំទ្រការថ្វាយបង្គំពិតនៅកន្លែងរបស់ខ្លួនវិញ។ យើងអាចគាំទ្រដោយចូលរួមពេលកសាងសាលព្រះរាជាណាចក្រ ថែមទាំងដោយផ្ដល់ជំនួយពេលមានមហន្តរាយធម្មជាតិ។ សំខាន់បំផុត យើងគាំទ្រការថ្វាយបង្គំពិតដោយចូលរួមក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយសារព្រះរាជាណាចក្រ។
៤:១៤: ពេលមានការប្រឆាំង យើងក៏អាចឈ្នះអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចដែរដោយនឹករឭកដល់«ព្រះអម្ចាស់ដែលទ្រង់ធំ ហើយគួរស្ញែងខ្លាចវិញ»។
៥:១៤-១៩: សម្រាប់អ្នកត្រួតពិនិត្យក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានពិត អភិបាលនេហេមាគឺជាគំរូល្អណាស់ស្តីអំពីចិត្តរាបទាប ការមិនរកប្រយោជន៍ខ្លួន និងការរិះគិតពិចារណា។ ទោះជាគាត់ខ្នះខ្នែងជំរុញឲ្យប្រជាជនប្រព្រឹត្តតាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះក៏ពិតមែន គាត់មិនបានជិះជាន់អ្នកឯទៀតដើម្បីរកប្រយោជន៍ខ្លួនទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកដែលត្រូវគេជិះជាន់ហើយចំពោះជនក្រីក្រផង។ នេហេមាជាគំរូល្អសម្រាប់អ្នកបម្រើទាំងអស់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ស្តីអំពីការមានចិត្តទូលាយ។
«ឱព្រះនៃទូលបង្គំអើយ! សូមទ្រង់នឹកចាំពីទូលបង្គំ ដើម្បីនឹងប្រោសឲ្យទូលបង្គំបានប្រកបដោយសេចក្ដីល្អផង»
ពេលដែលកំពែងយេរូសាឡិមកសាងរួចហើយ នេហេមាដាក់សន្លឹកទ្វារទីក្រុងហើយចាត់តាំងឲ្យមានអ្នកយាមទ្វារ។ បន្ទាប់មកគាត់ធ្វើបញ្ជីរាយនាមក្រុមគ្រួសារប្រជាជន។ ក្រោយប្រជាជនជួបជុំ«នៅទីធ្លាដែលនៅមុខទ្វារទឹក» នោះអែសរ៉ាដែលជាសង្ឃ គាត់អានពីក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេ ហើយនេហេមានិងពួកលេវីពន្យល់ប្រជាជនឲ្យយល់ក្រឹត្យវិន័យនោះ។ (នេហេមា ៨:១) ពេលដែលប្រជាជនរៀនអំពីបុណ្យបារាំ ពួកគេធ្វើបុណ្យនោះដោយត្រេកអរយ៉ាងខ្លាំង។
ក្រោយមកប្រជាជនជួបជុំគ្នាម្ដងទៀត។ ទីនោះ«ពូជអ៊ីស្រាអែល»លន់តួអំពើបាបរបស់ប្រជាជន។ ពួកលេវីរៀបរាប់អំពីរបៀបព្រះបានប្រព្រឹត្តនឹងសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ហើយប្រជាជនស្បថ«កាន់តាមក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ»។ (នេហេមា ៩:១, ២; ១០:២៩) ដោយសារទីក្រុងយេរូសាឡិមមិនសូវមានអ្នកណានៅ នោះប្រជាជនដែលរស់នៅក្រៅទីក្រុង បានចាប់ឆ្នោតឲ្យម្នាក់ក្នុងដប់នាក់ចូលមកនៅទីក្រុងវិញ។ បន្ទាប់មកមានពិធីសម្ពោធកំពែងទីក្រុង។ ពិធីនោះប្រកបដោយភាពអ៊ូអររហូតដល់«សេចក្ដីអំណរដែលមាននៅក្រុងយេរូសាឡិម បានឮផ្សាយទៅឆ្ងាយ»។ (នេហេមា ១២:៤៣) ១២ឆ្នាំបន្ទាប់ពីនេហេមាទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម គាត់ត្រឡប់មកបម្រើស្តេចអើថាស៊ើកសេសវិញ។ បន្ដិចម្ដងៗមិនយូរក្រោយដែលគាត់ចេញនោះ សាសន៍យូដាទៅជាមិនស្អាតវិញ។ ពេលដែលនេហេមាត្រឡប់ទៅយេរូសាឡិមវិញ គាត់ចាត់វិធានការយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ដើម្បីកែតម្រូវពួកគេ។ ដោយចិត្តរាបទាបគាត់អធិស្ឋានទូលសុំថា៖ «សូមទ្រង់នឹកចាំពីទូលបង្គំ ដើម្បីនឹងប្រោសឲ្យទូលបង្គំបានប្រកបដោយសេចក្ដីល្អ»។—នេហេមា ១៣:៣១
ចម្លើយចំពោះសំណួរអំពីបទគម្ពីរ:
៧:៦-៦៧—បញ្ជីឈ្មោះរបស់នេហេមាស្តីពីអ្នកដែលបានត្រឡប់ទៅយេរូសាឡិមវិញជាមួយសូរ៉ូបាបិល គឺខុសពីបញ្ជីរបស់អែសរ៉ាត្រង់ចំនួនបុគ្គលដែលបានត្រឡប់ទៅវិញពីក្រុមគ្រួសារនីមួយៗ តើហេតុអ្វី? (អែសរ៉ា ២:១-៦៥) មូលហេតុដែលមានភាពខុសគ្នា ប្រហែលជាដោយសារអែសរ៉ា និងនេហេមា បានប្រើប្រភពព័ត៌មានខុសគ្នា។ ជាឧទាហរណ៍ ចំនួនអ្នកដែលបានចុះឈ្មោះត្រឡប់ទៅយេរូសាឡិមប្រហែលជាខុសគ្នាពីចំនួនអ្នកដែលពិតជាបានត្រឡប់ទៅ។ ម្យ៉ាងទៀត ប្រហែលជាឯកសារទាំងពីរគឺខុសគ្នាដោយសារសាសន៍យូដាខ្លះ មិនអាចបញ្ជាក់ពង្សាវតាររបស់ខ្លួននៅដើមដំបូងបានឡើយ តែក្រោយមកបានបញ្ជាក់វិញ។ ក៏ប៉ុន្តែកំណត់ហេតុទាំងពីរស្របគ្នាត្រង់ចំណុចមួយ ពោលគឺមានចំនួន៤២.៣៦០នាក់ត្រឡប់ទៅវិញ ក្រៅពីអ្នកបម្រើនិងអ្នកចម្រៀង។
១០:៣៤—ហេតុអ្វីបានជាប្រជាជនត្រូវប្រមូលឱស? ក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេមិនតម្រូវឲ្យថ្វាយដង្វាយជាឱសនោះទេ។ ប្រជាជនត្រូវប្រមូលឱសដោយសារតែមានសេចក្ដីត្រូវការប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេត្រូវការឱសជាច្រើនសម្រាប់ដុតដង្វាយលើអាសនៈ។ ពួកនេធីនិមជាជនសាសន៍ដទៃដែលបម្រើនៅព្រះវិហារ។ ប៉ុន្តែតាមមើលទៅគ្មានពួកនេធីនិមគ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ ហេតុនេះប្រជាជនបានចាប់ឆ្នោតឲ្យអ្នកខ្លះប្រមូលឱស ដើម្បីធានាឲ្យមានឱសល្មមគ្រប់គ្រាន់ជានិច្ច។
១៣:៦—តើវេលាដែលនេហេមាមិននៅក្រុងយេរូសាឡិមគឺអស់រយៈពេលប៉ុន្មាន? ព្រះគម្ពីរគ្រាន់តែចែងថា«ក្រោយយូរបន្ដិចមក»ឬបើបកប្រែចំតាមភាសាដើមគឺ«លុះដល់ចុងបំផុតគ្រានោះ» នេហេមាបានសូមព្រះរាជានុញ្ញាត ដើម្បីត្រឡប់ទៅយេរូសាឡិមវិញ។ ហេតុនេះ យើងមិនអាចដឹងច្បាស់ពីរយៈពេលដែលគាត់មិននៅក្រុងយេរូសាឡិម។ ប៉ុន្តែពេលដែលនេហេមាត្រឡប់ទៅយេរូសាឡិមវិញ គាត់ឃើញថាប្រជាជនមិនគាំទ្រពួកសង្ឃ ហើយមិនគោរពតាមច្បាប់ខាងថ្ងៃឈប់សំរាកឡើយ។ ពួកគេជាច្រើននាក់បានរៀបការប្រពន្ធសាសន៍ដទៃ ហើយកូនរបស់គេមិនទាំងចេះនិយាយភាសារបស់ជនជាតិយូដាទៀត។ នេហេមាទំនងជាបាននៅក្រៅយេរូសាឡិមមួយរយៈយូរ ទើបមានពេលគ្រប់គ្រាន់ឲ្យស្ថានភាពចុះអន់ថយដល់ថ្នាក់នោះ។
១៣:២៥, ២៨—ក្រៅពី«តវ៉ា»នឹងពួកយូដាដែលបានវិលទៅដើរគន្លងចាស់ឡើងវិញនោះ តើនេហេមាបានចាត់វិធានការអ្វីទៀតដើម្បីកែតម្រង់ពួកគេ? នេហេមាបាន«ដាក់បណ្ដាសា»ពួកគេក្នុងន័យថា គាត់បានប្រាប់ពីទោសដែលពួកគេត្រូវទទួលតាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ។ គាត់បាន«វាយគេខ្លះ» ប្រហែលជាដោយបង្គាប់ឲ្យដាក់ទោសតាមច្បាប់។ ដើម្បីបង្ហាញថាគាត់ខឹងដោយសារពួកគេបានធ្វើខុសច្បាប់នោះ នេហេមាបាន«បោចសក់គេផង»។ គាត់ក៏បានបណ្ដេញចៅប្រុសរបស់សម្ដេចសង្ឃអេលីយ៉ាស៊ីប ដែលបានរៀបការជាមួយកូនស្រីរបស់សានបាឡាតពីស្រុកហូរ៉ូណែម។
មេរៀនសម្រាប់យើង:
៨:៨: ក្នុងនាមជាអ្នកបង្រៀនព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ យើង«ស្រាយន័យសេចក្ដី»ដោយបន្លឺសូរស័ព្ទត្រឹមត្រូវ ហើយសង្កត់ពាក្យសំខាន់ៗ។ យើងក៏ពន្យល់បទគម្ពីរយ៉ាងត្រឹមត្រូវដោយ ពន្យល់នូវរបៀបដែលអនុវត្តយ៉ាងច្បាស់លាស់ផងដែរ។
៨:១០: យើងមាន«សេចក្ដីអំណររបស់ព្រះយេហូវ៉ា»ពេលយើងទទួលស្គាល់និងបំពេញនូវសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ថែមទាំងធ្វើតាមការណែនាំពីព្រះ។ ជាការសំខាន់ណាស់! ដែលយើងព្យាយាមសិក្សាព្រះគម្ពីរ ចូលរួមកិច្ចប្រជុំយ៉ាងទៀងទាត់ ហើយខ្នះខ្នែងផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះរាជាណាចក្រដោយបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។
១១:២: អ្នកដែលចាកចេញពីស្រុកជាមត៌កខ្លួន ហើយទៅរស់នៅក្រុងយេរូសាឡិមវិញ ត្រូវចំណាយធនធានរបស់ខ្លួនថែមទាំងត្រូវលះបង់ផលប្រយោជន៍ខ្លះៗដែរ។ អ្នកដែលបានស្ម័គ្រចិត្តរើទៅនៅទីនោះមានស្មារតីលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួន។ យើងក៏អាចបង្ហាញចិត្តគំនិតបែបនោះពេលដែលមានឱកាសស្ម័គ្រចិត្តជួយកិច្ចការផ្សេងៗដែលជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកឯទៀត នៅមហាសន្និបាតឬនៅគ្រាផ្សេងទៀត។
១២:៣១, ៣៨, ៤០-៤២: ការច្រៀងជាវិធីល្អដើម្បីសរសើរព្រះយេហូវ៉ាហើយបញ្ជាក់នូវកតញ្ញូធម៌ចំពោះទ្រង់។ យើងគួរច្រៀងអស់ពីចិត្តនៅឯកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន។
១៣:៤-៣១: យើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្ន មិនឲ្យវត្ថុនិយម អំពើពុករលួយ និងការក្បត់ជំនឿមានឥទ្ធិពលមកលើយើង។
១៣:២២: នេហេមាដឹងច្បាស់ថាគាត់ត្រូវទទួលខុសត្រូវនៅចំពោះព្រះ។ យើងត្រូវតែចាំឲ្យច្បាស់ថាយើងក៏ត្រូវទទួលខុសត្រូវនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដែរ។
ពរពីព្រះយេហូវ៉ាគឺជាការចាំបាច់ណាស់!
អ្នកតែងទំនុកដំកើងបានច្រៀងថា៖ «បើគ្មានព្រះយេហូវ៉ាសង់ផ្ទះឡើង នោះពួកជាងដែលសង់ គេធ្វើការជាឥតប្រយោជន៍ទេ»។ (ទំនុកដំកើង ១២៧:១) សៀវភៅនេហេមាបង្ហាញឲ្យឃើញចំណុចនេះច្បាស់ណាស់!
កំណត់ហេតុនេះបញ្ជាក់ច្បាស់នូវមេរៀនមួយ ពោលគឺ ប្រសិនបើយើងចង់ធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយបានសម្រេច នោះយើងត្រូវតែមានពរពីព្រះយេហូវ៉ា។ តើយើងគួរសង្ឃឹមថាព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រទានពរមកលើយើង បើយើងមិនចាត់ទុកការថ្វាយបង្គំពិតជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតយើងឬ? ហេតុនេះ ចូរឲ្យយើងចាត់ទុកការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ានិងការជួយឲ្យការថ្វាយបង្គំនោះរីកចំរើនជាអ្វីសំខាន់បំផុត ដូចនេហេមាដែរ។
[រូបភាពនៅទំព័រ៨]
«ព្រះទ័យនៃស្តេច នោះនៅក្នុងព្រះហស្តព្រះយេហូវ៉ា ដូចជាផ្លូវនៃទឹកហូរទាំងឡាយ»
[រូបភាពនៅទំព័រ៩]
នេហេមាត្រឡប់មកទីក្រុងយេរូសាឡិម ដោយមានទាំងចិត្តមេត្ដាករុណានិងទាំងស្មារតីចាត់វិធានការទៀតផង
[រូបភាពនៅទំព័រ១០, ១១]
តើអ្នកចេះ«ស្រាយន័យសេចក្ដី»ក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះទេ?