ចូរឲ្យ«ដឹងខ្លួន»ជានិច្ច
ចូរឲ្យ«ដឹងខ្លួន»ជានិច្ច
«មនុស្សឆោតល្ងង់គេជឿគ្រប់ពាក្យទាំងអស់ តែមនុស្សមានគំនិតវាងវៃ រមែងមើលផ្លូវខ្លួនដោយប្រយ័ត»។—សុភាសិត ១៤:១៥
១, ២. (ក) តើយើងអាចទាញមេរៀនអ្វីពីបទពិសោធន៍របស់ឡុតនៅទីក្រុងសូដុំម? (ខ) តើឃ្លាថា«ដឹងខ្លួន»មានន័យដូចម្ដេច?
នៅពេលអ័ប្រាហាំឲ្យឡុតជ្រើសរើសមុន នូវស្រុកណាដែលគាត់ចង់ទៅរស់នៅ នោះឡុតចាប់អារម្មណ៍នឹងតំបន់មួយដែលមើលទៅហាក់«ដូចជាសួនច្បារផងព្រះយេហូវ៉ា»។ គាត់ទំនងជាគិតស្មានថាតំបន់នោះល្អបំផុតសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារគាត់ ដ្បិត«ឡុតក៏រើសយកវាលទន្លេយ័រដាន់ទាំងអស់ ជារបស់ផងខ្លួន» រួចក៏តាំងទីលំនៅជិតទីក្រុងសូដុំម។ ក៏ប៉ុន្តែ តំបន់នោះល្អតែសំបកក្រៅទេ ដ្បិត«ពួកក្រុងសូដុំម គេជាមនុស្សអាក្រក់ [ដែល]ធ្វើបាបនឹងព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងសន្ធឹក»។ (លោកុប្បត្តិ ១៣:៧-១៣) ជាយថាហេតុ ឡុតនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ត្រូវវេទនាណាស់។ លំដាប់តមក គាត់និងកូនស្រីទាំងពីរនាក់បានធ្លាក់ចុះអាប់ឱនរហូតដល់ត្រូវរស់នៅក្នុងរអាងភ្នំទៀតផង។ (លោកុប្បត្តិ ១៩:១៧, ២៣-២៦, ៣០) ដូច្នេះអ្វីដែលគាត់មើលនៅដើមដំបូងស្មានថាល្អ បានសឲ្យឃើញថាអាក្រក់ទាំងស្រុងពេលក្រោយមក។
២ កំណត់ហេតុអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះឡុត បង្កប់មេរៀនដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់អ្នកដែលបម្រើព្រះសព្វថ្ងៃនេះ។ នៅពេលយើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តណាមួយ យើងចាំបាច់ត្រូវខំស្វែងយល់ពីផលអាក្រក់ណាដែលអាចទទួលមកវិញ ហើយត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នមិនឲ្យសំបកក្រៅនាំឲ្យយើងភាន់ច្រឡំនោះ។ ហេតុដូច្នេះហើយ គឺជាការសមរម្យណាស់ដែលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដាស់តឿនយើងថា៖‹ចូរឲ្យដឹងខ្លួន›។ (ពេត្រុសទី១ ១:១៣) ពាក្យភាសាក្រិចដែលបកប្រែថា«ដឹងខ្លួន»មានន័យចំៗថា«មិនស្រវឹង»។ យោងទៅតាមបណ្ឌិតព្រះគម្ពីរមួយរូបឈ្មោះរីឆឺដ ឡេនស្គី ភាពមិនស្រវឹងនោះសំដៅលើ«ចិត្តស្ងប់ហើយនឹងនរដែលនាំឲ្យចេះគិតថ្លឹងថ្លែងនិងប្រមាណមើលអ្វីៗឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ហើយជាលទ្ធផលនាំឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ត្រឹមត្រូវដែរ»។ ឥឡូវយើងនឹងពិចារណាកាលៈទេសៈខ្លះៗដែលតម្រូវឲ្យយើងដឹងខ្លួន។
វិធីថ្លឹងថ្លែងនូវផលប្រយោជន៍និងផលវិបាកពេលធ្វើពាណិជ្ជកម្ម
៣. ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នបើមានអ្នកណាបបួលយើងឲ្យធ្វើពាណិជ្ជកម្ម?
៣ ឧបមាថាបុគ្គលម្នាក់ដែលយើងគោរពរាប់អាន បបួលយើងឲ្យធ្វើពាណិជ្ជកម្មជាមួយគាត់។ ប្រហែលជាបុគ្គលនោះជាអ្នកថ្វាយបង្គំគ្នីគ្នារបស់យើង។ គាត់និយាយទាំងមានជំនឿជឿជាក់ថានឹងទទួលបានផលចំណេញ ហើយគាត់លើកទឹកចិត្តយើងឲ្យចូលជាមួយគាត់ភ្លាមៗកុំឲ្យបាត់បង់ឱកាស។ ពេលនោះយើងប្រហែលជាចាប់ផ្ដើមស្រមៃគិតថាយើងនឹងអាចលើកស្ទួយជីវភាពរបស់ក្រុមគ្រួសារយើង ហើយរហូតដល់វែកញែកថាយើងអាចមានពេលច្រើនជាងសម្រាប់កិច្ចការខាងវិញ្ញាណទៀតផង។ ក៏ប៉ុន្តែសុភាសិត ១៤:១៥ ព្រមានថា៖ «មនុស្សឆោតល្ងង់គេជឿគ្រប់ពាក្យទាំងអស់ តែមនុស្សមានគំនិតវាងវៃរមែងមើលផ្លូវខ្លួនដោយប្រយ័ត»។ ពេលធ្វើពាណិជ្ជកម្មថ្មី យើងច្រើនតែមានអារម្មណ៍រំភើបពោរពេញដោយក្ដីសង្ឃឹម។ ជាលទ្ធផលយើងប្រមាណមើលខុសនូវលទ្ធភាពខាតបង់ ថែមទាំងប្រហែលជាភ្លេចគិតពីផលវិបាកណាមួយ ក៏មិនពិចារណាឲ្យបានជ្រៅជ្រះនូវភាពមិនទៀងនៃការធ្វើពាណិជ្ជកម្មដែរ។ (យ៉ាកុប ៤:១៣, ១៤) ជាការសំខាន់ណាស់! ដែលយើងត្រូវដឹងខ្លួនជានិច្ចក្នុងកាលៈទេសៈបែបនេះ។
៤. តើយើងអាច«រមែងមើលផ្លូវខ្លួនដោយប្រយ័ត»តាមរបៀបណា?
៤ អ្នកដែលចេះប្រុងប្រយ័ត្នពិនិត្យមើលឲ្យបានហ្មត់ចត់នូវគម្រោងពាណិជ្ជកម្ម មុនពេលដែលធ្វើការសម្រេចចិត្ត។ (សុភាសិត ២១:៥) ជាច្រើនដង ពេលពិនិត្យមើលគម្រោងនោះ យើងនឹងឃើញនូវផលវិបាកផ្សេងៗដែលពីដើមយើងពុំបានឃើញឡើយ។ សូមគិតអំពីរឿងដូចតទៅនេះ: បុគ្គលម្នាក់ចង់ខ្ចីលុយអ្នកដើម្បីធ្វើពាណិជ្ជកម្ម។ គាត់ប្រាប់ថាអ្នកនឹងបានផលចំណេញច្រើនណាស់ប្រសិនបើអ្នកឲ្យគាត់ខ្ចីលុយធ្វើដើមទុន។ គម្រោងនោះស្ដាប់ទៅល្អណាស់ ប៉ុន្តែតើអាចមានផលវិបាកអ្វីខ្លះ? តើកូនបំណុលព្រមសងលុយអ្នកវិញ មិនថាគាត់ធ្វើពាណិជ្ជកម្មខាតឬចំណេញក៏ដោយ? ឬក៏តើគាត់នឹងសងបំណុលលុះត្រាតែគាត់ធ្វើពាណិជ្ជកម្មបានផលចំណេញច្រើនប៉ុណ្ណោះ? បើនិយាយឲ្យចំ តើអ្នកអាចខាតចុងខាតដើមប្រសិនបើគាត់ធ្វើពាណិជ្ជកម្មមិនចំណេញទេ? អ្នកក៏អាចសួរដែរថា៖«ហេតុអ្វីគាត់ចាំបាច់ខ្ចីលុយអ្នកឯទៀត? តើគឺដោយសារធនាគារមិនព្រមឲ្យខ្ចីលុយធ្វើដើមទុន ព្រោះគិតថាពាណិជ្ជកម្មនោះមានលទ្ធភាពខាតច្រើនជាងចំណេញឬទេ?»។ បើឆ្លៀតពេលពិចារណានូវផលវិបាកដែលអ្នកអាចទទួលមកវិញ នោះនឹងជួយឲ្យអ្នកប្រមាណមើលគម្រោងពាណិជ្ជកម្មនោះដោយត្រឹមត្រូវ។—សុភាសិត ១៣:១៦; ២២:៣
៥. (ក) ពេលដែលយេរេមាទិញចំការនោះ តើគាត់បានបង្ហាញប្រាជ្ញាដោយធ្វើអ្វីទៀត? (ខ) ពេលណាធ្វើគម្រោងពាណិជ្ជកម្ម ហេតុអ្វីបានជាមានប្រយោជន៍បើធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងលាយលក្ខណ៍អក្សរជាផ្លូវការ?
៥ ព្យាការីយេរេមាបានទិញចំការពីបងប្អូនជីដូនមួយរបស់គាត់ ដែលជាអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ ពេលនោះយេរេមាធ្វើសំបុត្របញ្ជាក់មួយនៅចំពោះមុខសាក្សី។ (យេរេមា ៣២:៩-១២) សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកដែលមានប្រាជ្ញាក៏ធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងលាយលក្ខណ៍អក្សរជាផ្លូវការដែរ ពេលណាក៏ដោយដែលធ្វើជាភាគីក្នុងគម្រោងពាណិជ្ជកម្ម មិនថាអ្នកនោះជាបងប្អូនញាតិមិត្តឬអ្នកជឿគ្នីគ្នាក៏ដោយ។ បើមានកិច្ចព្រមព្រៀងលាយលក្ខណ៍អក្សរដែលច្បាស់ស្រួលយល់ នោះការពារមិនឲ្យមានការយល់ច្រឡំ ព្រមទាំងក៏ជួយរក្សាឲ្យមានសាមគ្គីភាពផងដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែពេលណាអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាគ្នីគ្នាធ្វើពាណិជ្ជកម្ម ដោយគ្មានកិច្ចព្រមព្រៀងច្បាស់ល្អជាលាយលក្ខណ៍អក្សរទេ នោះច្រើនតែនាំឲ្យកើតមានបញ្ហា។ គួរឲ្យស្ដាយណាស់ បញ្ហាបែបនេះអាចនាំឲ្យមានការឈឺចិត្តផងប្រេះឆាមោះហ្មងនឹងគ្នាផង រហូតដល់បាត់បង់នូវភាពខាងវិញ្ញាណទៀត។
៦. ហេតុអ្វីយើងត្រូវជៀសពីសេចក្ដីលោភចេញ?
៦ ម្យ៉ាងទៀត យើងត្រូវជៀសពីសេចក្ដីលោភចេញ។ (លូកា ១២:១៥) លទ្ធភាពទទួលផលចំណេញជាច្រើនអាចធ្វើឲ្យយើងបិទភ្នែកនឹងផលវិបាកក្នុងការធ្វើពាណិជ្ជកម្មដែលពុំអាចទៅរួច។ សូម្បីតែបងប្អូនខ្លះដែលធ្លាប់មានឯកសិទ្ធិក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ាបានធ្លាក់ខ្លួនជាប់អន្ទាក់នេះ។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះព្រមានយើងថា៖ «ចូរឲ្យកិរិយាដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ត បានឥតលោភឡើយ ឲ្យស្កប់ចិត្តនឹងរបស់ដែលមានហើយប៉ុណ្ណោះចុះ»។ (ហេព្រើរ ១៣:៥) ពេលដែលកំពុងតែពិចារណាថាតើគួរឆ្លៀតឱកាសធ្វើពាណិជ្ជកម្មនោះ គ្រីស្ទានម្នាក់គួរសួរខ្លួនឯងថា៖‹តើខ្ញុំពិតជាត្រូវការចូលរួមធ្វើពាណិជ្ជកម្មទេ?›។ បើមានជីវភាពសាមញ្ញដោយយកការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុត នោះនឹងការពារយើងពី«សេចក្ដីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង»។—ធីម៉ូថេទី១ ៦:៦-១០
ការពិបាករបស់គ្រីស្ទានដែលនៅលីវ
៧. (ក) តើគ្រីស្ទានជាច្រើននាក់ដែលនៅលីវប្រឈមមុខបញ្ហាអ្វី? (ខ) តើការជ្រើសរើសគូអាពាហ៍ពិពាហ៍ទាក់ទងនឹងភាពស្មោះត្រង់នឹងព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច?
៧ អ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាច្រើននាក់ប៉ងប្រាថ្នារៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ប៉ុន្តែពួកគាត់ពុំទាន់បានរកឃើញនូវគូដ៏ល្អម្នាក់នៅឡើយ។ នៅប្រទេសខ្លះ បងប្អូនត្រូវប្រឈមមុខនឹងការបង្ខិតបង្ខំឲ្យរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ តែប្រហែលជាមិនសូវមានលទ្ធភាពរកឃើញគូម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកជឿគ្នីគ្នាទេ។ (សុភាសិត ១៣:១២) ប៉ុន្តែគ្រីស្ទានពិតទទួលស្គាល់ថា ការធ្វើតាមបង្គាប់ក្នុងព្រះគម្ពីរដែលឲ្យរៀបការ«ក្នុងព្រះអម្ចាស់»ប៉ុណ្ណោះ ជារឿងទាក់ទងនឹងភាពស្មោះត្រង់នឹងព្រះយេហូវ៉ា។ (កូរិនថូសទី១ ៧:៣៩) ដើម្បីកាន់ជំហរមាំមួននៅចំពោះមុខការបង្ខិតបង្ខំនិងសេចក្ដីល្បួងផ្សេងៗនោះ បណ្ដាគ្រីស្ទានដែលនៅលីវត្រូវដឹងខ្លួនជានិច្ច។
៨. តើនាងសាសន៍ស៊ូឡាមបានប្រឈមមុខការបង្ខិតបង្ខំអ្វី? តើស្ត្រីគ្រីស្ទានសព្វថ្ងៃនេះប្រហែលជាជួបនឹងការពិបាកស្រដៀងគ្នានឹងនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
៨ បទចម្រៀងសាឡូម៉ូនរៀបរាប់អំពីស្តេចដែលចាប់ព្រះទ័យស្រឡាញ់ស្រីជនបទដ៏សាមញ្ញម្នាក់ ហៅថានាងសាសន៍ស៊ូឡាម។ ស្តេចខំទាក់ទាញចិត្តនាងឲ្យស្រឡាញ់ទ្រង់ដោយបង្ហាញនូវទ្រព្យស្តុកស្តម្ភនិងកិត្យានុភាពរុងរឿងរបស់ទ្រង់ ថែមទាំងខំយកចិត្តនាង ទោះជានាងស្រឡាញ់យុវជនម្នាក់ហើយក៏ដោយ។ (បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ១:៩-១១; ៣:៧-១០; ៦:៨-១០, ១៣) ប្រសិនបើអ្នកជាស្ត្រីគ្រីស្ទាន ប្រហែលជាមានអ្នកណាម្នាក់បង្ហាញចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះរូបអ្នក ទោះជាអ្នកមិនចង់បានក៏ដោយ។ នៅកន្លែងធ្វើការ ប្រហែលជាបុរសម្នាក់ដែលមានឋានៈធំជាងខ្លួនរមែងសរសើរអ្នក ខំយកចិត្តអ្នក ហើយខំរកឱកាសនៅជាមួយអ្នក។ ចូរប្រយ័ត្ននឹងអ្នកដែលធ្វើយ៉ាងនេះ។ ពិតថា មិនមែនមនុស្សទាំងអស់ដែលធ្វើបែបនេះចាប់ចិត្តស្រឡាញ់អ្នកឬមានបំណងអាក្រក់នោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែមនុស្សជាច្រើនមានបំណងចិត្តបែបនោះមែន។ ចូរមានលក្ខណៈដូចជានាងសាសន៍ស៊ូឡាមដែលប្រៀបដូចជា«កំផែង»។ (បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ៨:៤, ១០) ចូរបដិសេធយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ចំពោះការបង្ហាញនូវចំណាប់អារម្មណ៍ដែលមិនចង់បាននោះ។ ចាប់ពីថ្ងៃដំបូងដែលអ្នកធ្វើការនៅកន្លែងណាមួយ ចូរប្រាប់អ្នករួមការងារឲ្យដឹងថា អ្នកជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ ម្យ៉ាងទៀតចូរឆ្លៀតគ្រប់ឱកាសដើម្បីធ្វើបន្ទាល់។ នោះនឹងការពារអ្នក។
៩. តើអាចមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីបើចងស្ពានមេត្រីជាមួយមនុស្សចម្លែកតាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិត?
៩ វើបសាយអ៊ីនធឺណិតដែលជួយមនុស្សដែលនៅលីវឲ្យរកគូអាពាហ៍ពិពាហ៍ បានក្លាយខ្លួនទៅជាសេវាកម្មពេញនិយមមួយ។ មនុស្សខ្លះចាត់ទុកវើបសាយទាំងនេះជាអ្វីដែលផ្ដល់ឱកាសស្គាល់មនុស្សដែលពួកគេប្រហែលជានឹងគ្មានឱកាសជួបនោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ការចងស្ពានមេត្រីជាមួយមនុស្សចម្លែកគឺជាការផ្សងគ្រោះថ្នាក់ណាស់។ តាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតយើងពិបាកដឹងថាអ្វីជាការពិតនឹងអ្វីជាការមិនពិត។ (ទំនុកដំកើង ២៦:៤) មិនមែនមនុស្សទាំងអស់ដែលអះអាងថាពួកគេជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ពិតជាអ្នកបម្រើទ្រង់ឡើយ។ ម្យ៉ាងទៀត ពេលរកគូអាពាហ៍ពិពាហ៍តាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិត ធ្វើឲ្យជំពាក់ចិត្តនឹងបុគ្គលនោះយ៉ាងលឿន ហើយការផ្ដេកផ្ដួលចិត្តនេះអាចរារាំងសមត្ថភាពគិតគូរពិចារណាយ៉ាងត្រឹមត្រូវ។ (សុភាសិត ២៨:២៦) មិនថាតាមរយៈប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតឬតាមវិធីផ្សេងទៀត ការបណ្ដុះឲ្យមានភាពស្និទ្ធស្នាលជាមួយបុគ្គលដែលយើងមិនសូវស្គាល់ បង្ហាញថាយើងជាមនុស្សឥតប្រាជ្ញា។—កូរិនថូសទី១ ១៥:៣៣
១០. តើគ្រីស្ទានដែលនៅលីវអាចត្រូវលើកទឹកចិត្តដោយអ្នកជឿគ្នីគ្នាយ៉ាងដូចម្ដេច?
១០ ព្រះយេហូវ៉ា«មានព្រះហឫទ័យមេត្ដាករុណា»ចំពោះអ្នកបម្រើទ្រង់។ (យ៉ាកុប ៥:១១) ទ្រង់ជ្រាបថា បងប្អូនដែលនៅលីវតែចង់រៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ជួបការពិបាកផ្សេងៗដែលធ្វើឲ្យធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ ប៉ុន្តែទ្រង់ឲ្យតម្លៃខ្ពស់ទៅលើភាពស្មោះត្រង់របស់ពួកគាត់។ តើអ្នកឯទៀតអាចលើកទឹកចិត្តពួកគាត់យ៉ាងដូចម្ដេច? យើងគួរសរសើរពួកគាត់ជាញយៗ ដោយសារពួកគាត់ស្ដាប់បង្គាប់ព្រះនិងបង្ហាញនូវស្មារតីលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួន។ (ពួកចៅហ្វាយ ១១:៣៩, ៤០) យើងក៏អាចអញ្ជើញពួកគាត់ឲ្យសំណេះសំណាលជាមួយយើងដើម្បីទទួលការលើកទឹកចិត្ត។ តើអ្នកបានធ្វើដូច្នេះនៅពេលថ្មីៗនេះទេ? ម្យ៉ាងទៀត យើងអាចអធិស្ឋានសុំព្រះយេហូវ៉ាជួយឲ្យពួកគាត់រក្សាលំនឹងខាងវិញ្ញាណហើយមានអំណរក្នុងការបម្រើទ្រង់។ បើយើងយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងស្មោះចំពោះពួកគាត់ យើងបង្ហាញថាយើងឲ្យតម្លៃបងប្អូនស្មោះត្រង់ទាំងនេះ ដូចព្រះយេហូវ៉ាឲ្យតម្លៃពួកគាត់ដែរ។—ទំនុកដំកើង ៣៧:២៨
ការស៊ូទ្រាំនឹងបញ្ហាសុខភាព
១១. តើបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរខាងសុខភាពនាំឲ្យមានការលំបាកអ្វីខ្លះ?
១១ យើងពិតជាកើតទុក្ខខ្លាំងណាស់! ពេលដែលយើងឬមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើងមានបញ្ហាសុខភាពធ្ងន់ធ្ងរ។ (អេសាយ ៣៨:១-៣) យើងប្រហែលជាខំស្វែងរកការព្យាបាលដែលមានប្រសិទ្ធភាពក៏ពិតមែន តែក៏ជាការចាំបាច់ណាស់ដែលយើងកាន់តាមគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ គ្រីស្ទានពិតព្យាយាមធ្វើតាមបង្គាប់ក្នុងព្រះគម្ពីរដែលឲ្យជៀសវាងពីឈាម ហើយពួកគេជៀសចេញពីវិធីវិនិច្ឆ័យរោគឬវិធីព្យាបាលណាដែលទាក់ទងនឹងមន្តអាគម។ (កិច្ចការ ១៥:២៨, ២៩; កាឡាទី ៥:១៩-២១) ក៏ប៉ុន្តែ សម្រាប់អ្នកដែលគ្មានចំណេះអំពីវេជ្ជសាស្ត្រនោះ ការថ្លឹងថ្លែងនូវវិធីព្យាបាលផ្សេងៗគឺពិបាកណាស់។ តើអ្វីអាចជួយយើងឲ្យដឹងខ្លួនជានិច្ច?
១២. ពេលកំពុងតែគិតថ្លឹងថ្លែងពីវិធីព្យាបាលរោគ តើគ្រីស្ទានម្នាក់អាចរក្សាឲ្យមានទស្សនៈប្រកបដោយតុល្យភាពដោយដូចម្ដេច?
១២ ដោយស្រាវជ្រាវក្នុងព្រះគម្ពីរនិងសៀវភៅផ្សេងៗរបស់គ្រីស្ទានពិត នោះ«មនុស្សមានគំនិតវាងវៃរមែងមើលផ្លូវខ្លួនដោយប្រយ័ត»។ (សុភាសិត ១៤:១៥) នៅកន្លែងណាដែលមិនសូវមានគ្រូពេទ្យឬមន្ទីរពេទ្យនោះ ប្រហែលជាមានតែថ្នាំបុរាណប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើយើងកំពុងតែគិតចង់ប្រើវិធីព្យាបាលបែបនេះ យើងប្រហែលជាត្រូវស្រាវជ្រាវឲ្យដឹងថា អ្នកធ្វើថ្នាំបុរាណនោះតើគាត់ជាអ្នកធ្វើមន្តអាគមដែរឬទេ? តើវិធីព្យាបាលរបស់គាត់មានមូលដ្ឋានទៅលើជំនឿថា ជំងឺនិងសេចក្ដីស្លាប់បណ្ដាលមកពីកំហឹងរបស់ព្រះផ្សេងៗ(ឬវិញ្ញាណក្ខន្ធជីដូនជីតា) ឬមួយក៏ដោយសារសត្រូវដាក់អំពើឬទេ? ពេលដែលធ្វើឬប្រើថ្នាំបុរាណនោះ តើគាត់សែនព្រេន សូត្រអាគមគាថា ឬធ្វើក្បួនរីតិ៍មន្តអាគមណាផ្សេងទៀតទេ? (ចោទិយកថា ១៨:១០-១២) ការស្រាវជ្រាវនេះនឹងជួយឲ្យយើងធ្វើតាមឱវាទដែលព្រះបានបណ្ដាលឲ្យសរសេរដែលថា៖«ចូរលមើលគ្រប់ទាំងអស់ ហើយកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្ដីដែលត្រឹមត្រូវ»។ * (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:២១) នោះនឹងជួយឲ្យយើងមានទស្សនៈប្រកបដោយតុល្យភាព។
១៣, ១៤. (ក) តើយើងអាចបង្ហាញតុល្យភាពដូចម្ដេចចំពោះការថែទាំសុខភាព? (ខ) ហេតុអ្វីត្រូវមានតុល្យភាពពេលពិគ្រោះរឿងសុខភាពជាមួយអ្នកឯទៀត?
១៣ យើងត្រូវមានតុល្យភាពក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ រួមទាំងការថែទាំសុខភាពដែរ។ ពេលយើងយកចិត្តទុកដាក់នឹងសុខភាពរបស់យើងដោយមានតុល្យភាព នោះបង្ហាញថាយើងចាត់ទុកជីវិតជាអំណោយដ៏វិសេស ហើយយើងជាមនុស្សកតញ្ញូ។ នៅពេលយើងមានបញ្ហាសុខភាពនោះ ជាការត្រឹមត្រូវដែលយើងខំរកការព្យាបាល។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងមិនអាចមានសុខភាពគ្រប់លក្ខណ៍ ទាល់តែកំណត់ពេលរបស់ព្រះមកដល់សម្រាប់«មើលអស់ទាំងសាសន៍ឲ្យជា»។ (វិវរណៈ ២២:១, ២) យើងត្រូវប្រយ័ត្នកុំឲ្យរវល់នឹងការថែទាំសុខភាពរហូតដល់បែរចាត់ទុកអ្វីដ៏សំខាន់ជាង ពោលគឺកិច្ចការខាងវិញ្ញាណជាអ្វីដ៏បន្ទាប់បន្សំវិញ។—ម៉ាថាយ ៥:៣; ភីលីព ១:១០
១៤ យើងក៏ត្រូវមានតុល្យភាពពេលដែលនិយាយជាមួយអ្នកឯទៀតអំពីរឿងសុខភាព។ រឿងទាំងនោះមិនត្រូវជាអ្វីដែលយើងនិយាយច្រើនជាងគេពេលជួបជុំជាមួយបងប្អូននៅឯកិច្ចប្រជុំឬសន្និបាត ដែលជាពេលសម្រាប់ពិភាក្សារឿងខាងវិញ្ញាណ។ ម្យ៉ាងទៀត ការសម្រេចចិត្តអំពីការព្យាបាលច្រើនតែរួមបញ្ចូលគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរ មនសិការរបស់បងប្អូនម្នាក់ៗ ហើយចំណងមិត្តភាពរបស់ពួកគេជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ ហេតុនេះ បើយើងបង្ខំអ្នកជឿគ្នីគ្នាឲ្យមានទស្សនៈដូចយើងឬជំរុញឲ្យប្រព្រឹត្តផ្ទុយពីមនសិការរបស់ខ្លួន នោះមានន័យថាយើងមិនបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ទេ។ យើងអាចសុំយោបល់ពីបងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំដែលមានភាពចាស់ទុំបាន ក៏ប៉ុន្តែនៅទីបំផុតគ្រីស្ទានម្នាក់ៗត្រូវ«ទទួលបន្ទុកជារបស់ផងខ្លួន»ពេលធ្វើការសម្រេចចិត្ត ហើយ«យើងទាំងអស់គ្នានឹងត្រូវរាប់រៀបទូលថ្វាយព្រះ ពីដំណើររបស់ខ្លួនយើងជាមិនខាន»។—កាឡាទី ៦:៥; រ៉ូម ១៤:១២, ២២, ២៣
ពេលមានទុក្ខលំបាក
១៥. តើទុក្ខលំបាកអាចបង្កបញ្ហាអ្វី?
១៥ ពេលមានទុក្ខលំបាក សូម្បីតែអ្នកបម្រើស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ាអាចភ្លាត់និយាយឬប្រព្រឹត្តដោយមិនគួរគប្បី។ (សាស្ដា ៧:៧) នៅពេលយ៉ូបឆ្លងកាត់ការល្បងលដ៏ខ្លាំងនោះ គាត់បាត់បង់នូវលំនឹងបន្ដិច ហើយត្រូវការគេជូនឱវាទឲ្យកែគំនិត។ (យ៉ូប ៣៥:២, ៣; ៤០:៦-៨) ទោះជា‹ម៉ូសេសុភាពណាស់លើសអស់ទាំងមនុស្សនៅលើផែនដី›ក៏ពិតមែន តែមានគ្រាមួយដែលគាត់បានខឹងរហូតដល់និយាយដោយមិនគិត។ (ជនគណនា ១២:៣; ២០:៧-១២; ទំនុកដំកើង ១០៦:៣២, ៣៣) ដាវីឌបានទប់ព្រះទ័យយ៉ាងល្អដោយមិនធ្វើគុតស្តេចសូល តែពេលដែលណាបាលបានជេរប្រមាថគាត់និងគូកនរបស់គាត់ ដាវីឌខឹងខ្លាំងណាស់រហូតដល់លែងគិតពិចារណាត្រឹមត្រូវ។ មានតែពេលអ័ប៊ីកែលធ្វើអន្តរាគមន៍ ទើបដាវីឌដឹងខ្លួន ដោយហៀបនឹងធ្វើកំហុសមួយដែលនាំឲ្យអន្តរាយខ្លួន។—សាំយូអែលទី១ ២៤:២-៧; ២៥:៩-១៣, ៣២, ៣៣
១៦. តើអ្វីអាចជួយឲ្យយើងជៀសចេញពីការប្រព្រឹត្តដោយមិនគិតមុខគិតក្រោយនោះ?
១៦ យើងប្រហែលជាជួបនឹងទុក្ខលំបាកអ្វីមួយដែលធ្វើឲ្យយើងគិតមិនត្រឹមត្រូវដែរ។ បើយើងស្ដាប់ទស្សនៈរបស់អ្នកឯទៀតហើយគិតពិចារណាឲ្យបានជ្រៅជ្រះដូចដាវីឌបានធ្វើ នោះអាចជួយឲ្យយើងជៀសចេញពីការប្រព្រឹត្តដោយមិនគិតមុខគិតក្រោយ ហើយរហ័សទៅធ្វើអំពើបាប។ (សុភាសិត ១៩:២) ម្យ៉ាងទៀត ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដាស់តឿនយើងថា៖«ចូរមានចិត្តញ័រ[ឬចិត្ត«ខឹង»]ចុះ តែកុំឲ្យធ្វើបាបឡើយ ចូររំពឹងគិតនៅក្នុងចិត្ត ក្នុងកាលដែលដេកលើដំណេក ហើយនៅស្ងៀមចុះ»។ (ទំនុកដំកើង ៤:៤; ទំនុកតម្កើង ៤:៥, ខ.ស.) បើអាចធ្វើទៅបាន យកល្អយើងចាំទាល់តែមានចិត្តស្ងប់សិន សឹមធ្វើការសម្រេចចិត្តឬចាប់ធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ។ (សុភាសិត ១៤:១៧, ២៩) យើងអាចអធិស្ឋានទូលព្រះយេហូវ៉ាអស់អំពីចិត្តហើយ«សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត នឹងជួយការពារចិត្ត ហើយនឹងគំនិតរបស់[យើង] ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ»។ (ភីលីព ៤:៦, ៧) ចិត្តស្ងប់ឬសេចក្ដីសុខសាន្តដែលព្រះប្រទាននឹងជួយឲ្យយើងរក្សាលំនឹងហើយដឹងខ្លួនជានិច្ច។
១៧. ដើម្បីដឹងខ្លួនជានិច្ច ហេតុអ្វីយើងត្រូវពឹងព្រះយេហូវ៉ា?
១៧ ទោះជាយើងខំប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីជៀសចេញពីគ្រោះថ្នាក់សព្វបែបយ៉ាង ហើយប្រព្រឹត្តដោយប្រាជ្ញាក៏ដោយ យើងទាំងអស់គ្នាភ្លាត់ធ្វើខុស។ (យ៉ាកុប ៣:២) យើងប្រហែលជាជិតធ្វើខុសនាំឲ្យអន្តរាយខ្លួន ហើយមិនទាំងដឹងខ្លួនទៀត។ (ទំនុកដំកើង ១៩:១២, ១៣) ម្យ៉ាងទៀត ដោយសារយើងជាមនុស្ស យើងគ្មានសមត្ថភាពហើយក៏គ្មានសិទ្ធិតម្រង់ជំហានខ្លួនដោយគ្មានការណែនាំពីព្រះយេហូវ៉ា។ (យេរេមា ១០:២៣) យើងមានចិត្តកតញ្ញូមែនដែលទ្រង់សន្យាថា៖«អញនឹងបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យឯងស្គាល់ផ្លូវដែលឯងត្រូវដើរ អញនឹងទូន្មានឯង ដោយភ្នែកអញមើលឯងជាប់»។ (ទំនុកដំកើង ៣២:៨) យើងពិតជាអាចដឹងខ្លួនជានិច្ចដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 12 វិធីនេះក៏មានប្រយោជន៍សម្រាប់អ្នកដែលកំពុងតែសម្រេចចិត្តថា តើនឹងប្រើវិធីព្យាបាលដែលខុសក្បួនពេទ្យធម្មតានិងពុំទាន់ត្រូវគេទទួលស្គាល់ជាទូទៅថាល្អនៅឡើយ។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
តើយើងអាចបង្ហាញថាយើងដឹងខ្លួនដោយដូចម្ដេច
• ពេលមានគេបបួលយើងឲ្យធ្វើពាណិជ្ជកម្ម?
• ពេលស្វែងរកគូអាពាហ៍ពិពាហ៍?
• ពេលមានបញ្ហាសុខភាព?
• ពេលមានទុក្ខលំបាក?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៦]
តើស្ត្រីគ្រីស្ទានអាចធ្វើតាមគំរូរបស់នាង សាសន៍ស៊ូឡាមយ៉ាងដូចម្ដេច?