វិធីតែមួយគត់ដើម្បីបំបាត់ចោលសេចក្ដីស្លាប់!
វិធីតែមួយគត់ដើម្បីបំបាត់ចោលសេចក្ដីស្លាប់!
បុរសម្នាក់ឈ្មោះឡាសារ ព្រមទាំងបងប្អូនរបស់គាត់នាងម៉ាថានិងនាងម៉ារា ធ្លាប់រស់នៅភូមិបេថានី ជាទីក្រុងមួយស្ថិតនៅចម្ងាយប្រហែលបីគីឡូម៉ែត្រពីទីក្រុងយេរូសាឡិម នាប្រទេសអ៊ីស្រាអែល។ មានថ្ងៃមួយព្រះយេស៊ូដែលជាមិត្តសំឡាញ់របស់ពួកគាត់ មិនបាននៅជាមួយពួកគាត់ទេ។ ខណៈនោះឡាសារធ្លាក់ខ្លួនឈឺជាទម្ងន់។ នាងម៉ាថានិងនាងម៉ារា ទាំងពីរនាក់ខ្វល់ខ្វាយពីឡាសារណាស់។ ពួកគាត់ក៏ចាត់គេឲ្យទៅឯព្រះយេស៊ូ។ ព្រះយេស៊ូក៏ត្រឡប់មកជួបឡាសារវិញ ពីរថ្ងៃបន្ទាប់ពីទ្រង់បានទទួលដំណឹង។ នៅតាមផ្លូវព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកសិស្សទ្រង់ថា ដែលទ្រង់យាងទៅទីនោះគឺដើម្បីនឹងដាស់ឡាសារ ឲ្យភ្ញាក់ពីដំណេក។ ជាដំបូងសិស្សរបស់ទ្រង់មិនយល់អំពីអ្វីដែលទ្រង់មានបន្ទូលទេ ក៏ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូបានបំភ្លឺពួកគេយ៉ាងច្បាស់ថា៖ «ឡាសារស្លាប់ហើយ»។—យ៉ូហាន ១១:១-១៤
ពេលព្រះយេស៊ូយាងទៅដល់កន្លែងបញ្ចុះសពឡាសារដែលនៅក្នុងរអាងភ្នំនោះ ដំបូងទ្រង់ណែនាំគេឲ្យយកថ្មដែលបិទសន្ធប់ចេញពីផ្លូវចូលទៅរអាងភ្នំ។ បន្ទាប់ពីអធិស្ឋានយ៉ាងឮ ទ្រង់ក៏បង្គាប់ថា៖ «ឡាសារអើយ! ចូរចេញមក»។ នោះឡាសារក៏ចេញមក។ បុរសដែលបានស្លាប់អស់រយ:បួនថ្ងៃហើយ ត្រូវបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។—យ៉ូហាន ១១:៣៨-៤៤
កំណត់ហេតុដែលបានរៀបរាប់ពីឡាសារបង្ហាញថា ដំណើររស់ឡើងវិញគឺជាវិធីតែមួយគត់ដើម្បីបំបាត់ចោលសេចក្ដីស្លាប់។ ក៏ប៉ុន្តែ តើអព្ភូតហេតុស្តីពីឡាសារបានរស់ឡើងវិញថា ពិតជាបានកើតឡើងឬទេ? ព្រះគម្ពីររៀបរាប់អំពីរឿងនោះថាជាហេតុការណ៍ពិត។ ចូរអានកំណត់ហេតុនៅយ៉ូហាន ១១:១-៤៤ អ្នកនឹងឃើញថារបៀបដែលគេសរសេរ នោះច្បាស់លាស់ថែមទាំងល្អិតល្អន់ទៀតផង។ តើអ្នកអាចបដិសេធថាមិនបានកើតឡើងឬ? បើដូច្នោះមែន នោះអាចនាំឲ្យអ្នកសង្ស័យទៅលើអព្ភូតហេតុទាំងអស់ដែលបានកត់ទុកក្នុងព្រះគម្ពីរ រួមបញ្ចូលទាំងដំណើររស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទអង្គទ្រង់ផ្ទាល់។ ព្រះគម្ពីរសរសេរថា៖ «បើព្រះគ្រីស្ទមិនបានរស់ឡើងវិញមែន នោះសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នាក៏ជាការឥតអំពើ»។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:១៧) ដំណើររស់ឡើងវិញគឺជាសេចក្ដីបង្រៀនបឋមមួយដ៏សំខាន់ពីបទគម្ពីរ។ (ហេព្រើរ ៦:១, ២) ក៏ប៉ុន្តែ តើ«ដំណើររស់ឡើងវិញ»មានន័យយ៉ាងណា?
តើ«ដំណើររស់ឡើងវិញ»មានន័យយ៉ាងណា?
បទគម្ពីរភាសាក្រិចមាន ឃ្លា«ដំណើររស់ឡើងវិញ»ជាង៤០ដង។ ឃ្លានេះបកប្រែពីពាក្យភាសាក្រិចមួយ ដែលមានន័យចំៗថា«ការងើបឈរឡើងវិញ»។ ពាក្យភាសាហេព្រើរមានន័យថា«ការរស់ឡើងវិញ»។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្រោយពីមនុស្សស្លាប់ទៅ តើអ្វីដែលត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ? រូបកាយមិនអាចរស់ឡើងវិញទេ ដោយហេតុថារូបកាយនោះត្រូវពុករលួយបន្ដិចម្ដងៗនិងត្រឡប់ទៅជាធូលីដីវិញ។ អ្វីដែលត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញគឺជាបុគ្គលដែលបានស្លាប់ មិនមែនរូបកាយរបស់គាត់ទេ។ ដូច្នេះ ដំណើររស់ឡើងវិញគឺជាការបង្កើតនូវបុគ្គលិកលក្ខណៈ ការនឹកចាំពីជីវិត និងលក្ខណៈសម្បត្ដិទាំងប៉ុន្មានរបស់អ្នកដែលបានស្លាប់។
ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះដែលមានការចងចាំដ៏គ្រប់ល័ក្ខណ៍ ទ្រង់គ្មានបញ្ហាក្នុងការចងចាំអំពីលក្ខណៈរបស់អស់អ្នកដែលបានស្លាប់ឡើយ។ (អេសាយ ៤០:២៦) ដោយហេតុថាទ្រង់ជាប្រភពនៃជីវិត ព្រះយេហូវ៉ាអាចប្រោសមនុស្សដដែលឲ្យរស់ឡើងវិញបានយ៉ាងងាយ ដោយមានរូបកាយថ្មីដែលមានភិនភាគដូចពេលគាត់នៅរស់។ (ទំនុកដំកើង ៣៦:៩) បន្ថែមទៀត ព្រះគម្ពីររៀបរាប់អំពីព្រះយេហូវ៉ាថាទ្រង់មាន«បំណងព្រះហឫទ័យ» ឬមានព្រះទ័យចង់ប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញយ៉ាងខ្លាំង។ (យ៉ូប ១៤:១៤, ១៥) គួរឲ្យរីករាយយ៉ាងណាទៅហ្ន៎! ដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនគ្រាន់តែអាចប្រោសមនុស្សឲ្យរស់ឡើងវិញបានប៉ុណ្ណោះ តែទ្រង់មានព្រះទ័យចង់ធ្វើដូច្នេះដែរ!
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទក៏មានតួនាទីសំខាន់ណាស់ដែរ ក្នុងការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ។ បន្ទាប់ពីកិច្ចបម្រើអស់រយៈជាងមួយឆ្នាំ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «ដ្បិតដែលព្រះវរបិតាទ្រង់ប្រោសមនុស្សស្លាប់ ឲ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញយ៉ាងណា នោះព្រះរាជបុត្រានឹងប្រោសដល់អ្នកណា ដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យក៏យ៉ាងដូច្នោះដែរ»។ (យ៉ូហាន ៥:២១) បទពិសោធន៍របស់ឡាសារបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូមានអំណាច ព្រមទាំងមានបំណងហឫទ័យប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ មែនទេ?
ចុះយ៉ាងណាទៅវិញ គំនិតដែលថាមានអ្វីមួយនៅក្នុងខ្លួនបន្តរស់ក្រោយពេលយើងស្លាប់? តាមការពិត សេចក្ដីបង្រៀនអំពីដំណើររស់ឡើងវិញ និងគំនិតនៃព្រលឹងឬវិញ្ញាណអមតៈមិនស៊ីគ្នាទាល់តែសោះ។ បើអ្វីមួយក្នុងខ្លួនយើងបន្តរស់បាន តើដំណើររស់ឡើងវិញមានប្រយោជន៍អ្វី? នាងម៉ាថាដែលជាបងប្អូនរបស់ឡាសារ មិនជឿថាពេលឡាសារស្លាប់គាត់បន្តរស់នៅភពមួយផ្សេងឡើយ។ នាងមានជំនឿលើដំណើររស់ឡើងវិញ។ ពេលព្រះយេស៊ូបញ្ជាក់ប្រាប់នាងថា៖ «ប្អូននាងនឹងរស់ឡើងវិញ» ម៉ាថាទូលទ្រង់ថា៖ «ខ្ញុំដឹងថា នៅថ្ងៃចុងបំផុត កាលណាមនុស្សត្រូវរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់នឹងរស់ឡើងដែរ»។ (យ៉ូហាន ១១:២៣, ២៤) ពេលដែលឡាសារបានរស់ឡើងវិញ គាត់មិនបានប្រាប់អ្វីបន្ដិចសោះ អំពីជីវិតក្រោយពេលស្លាប់។ គាត់ស្លាប់ហើយ។ ព្រះគម្ពីរសរសេរថា៖ «មនុស្សស្លាប់ឥតដឹងអ្វីឡើយ . . . ដ្បិតនៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ [ជានិមិត្តរូបនៃស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់] ជាកន្លែងដែលឯងត្រូវនៅ នោះគ្មានការធ្វើ គ្មានការគិតគូរ គ្មានដំរិះ ឬប្រាជ្ញាឡើយ»។—សាស្ដា ៩:៥, ១០
ដូច្នេះ យោងទៅតាមព្រះគម្ពីរ វិធីតែមួយគត់ដើម្បីបំបាត់ចោលសេចក្ដីស្លាប់គឺដំណើររស់ឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងចំណោមមនុស្សច្រើនឥតគណនាដែលបានស្លាប់ តើនរណាខ្លះនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ? និងនៅទីណា?
តើនរណាខ្លះនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ?
ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «មានពេលវេលាមក ដែលអស់ទាំងខ្មោចនៅក្នុងផ្នូរ នឹងឮសំឡេងទ្រង់[ព្រះយេស៊ូ] ហើយនឹងចេញមក»។ (យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩) ស្របតាមសេចក្ដីសន្យានេះ អស់អ្នកដែលស្ថិតនៅក្នុងការចងចាំរបស់ព្រះគឺប្រៀបដូចជានៅក្នុងផ្នូរដែលរំឭកយើងពីអ្នកស្លាប់។ អ្នកទាំងនោះនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ដូច្នេះ សំណួរដែលយើងត្រូវពិចារណាគឺ ក្នុងចំណោមអស់អ្នកដែលបានស្លាប់ តើនរណាខ្លះស្ថិតនៅក្នុងការចងចាំរបស់ព្រះ ហើយនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនៅអនាគត?
សៀវភៅហេព្រើរជំពូកទី១១ រៀបរាប់តាមឈ្មោះនៃបុរសនិងស្ត្រីដែលបានបម្រើព្រះយ៉ាងស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍។ ពួកគាត់ក៏ដូចជាពួកអ្នកបម្រើស្មោះត្រង់របស់ព្រះដែលបានស្លាប់នៅឆ្មាំថ្មីៗនេះដែរ។ ពួកគាត់នឹងនៅក្នុងចំណោមពួកអ្នកដែលត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ចុះយ៉ាងណាវិញ ចំពោះអ្នកដែលមិនបានធ្វើតាមខ្នាតតម្រាសុចរិតរបស់ព្រះ ប្រហែលដោយសារមិនធ្លាប់រៀនខ្នាតតម្រាទាំងនោះ? តើពួកគេស្ថិតនៅក្នុងការចងចាំរបស់ព្រះដែរឬទេ? មនុស្សជាច្រើនបែបនោះស្ថិតក្នុងការចងចាំរបស់ព្រះមែន ព្រោះព្រះគម្ពីរសន្យាថា៖ «ទាំងមនុស្សសុចរិត នឹងមនុស្សទុច្ចរិត នឹងបានរស់ឡើងវិញទាំងអស់គ្នា»។—កិច្ចការ ២៤:១៥
យ៉ាងណាក៏ដោយ មិនមែនគ្រប់គ្នាដែលធ្លាប់រស់នៅ នឹងទទួលការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញទាំងអស់ឡើយ។ ព្រះគម្ពីរសរសេរថា៖ «ដ្បិតក្រោយដែលយើងបានទទួលស្គាល់សេចក្ដីពិតហើយ បើយើងធ្វើបាបស្ម័គ្រពីចិត្តទៀតនោះគ្មានយញ្ញបូជាណា សំរាប់នឹងលោះបាបទៀតទេ មានតែរង់ចាំដោយស្ញែងខ្លាចចំពោះសេចក្ដីជំនុំជំរះ»។ (ហេព្រើរ ១០:២៦, ២៧) អ្នកខ្លះបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបដោយមិនមានការអត់ឱនទោស។ ពួកគេមិនទៅស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ទេ(ជានិមិត្តរូបនៃស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់) តែពួកគេទៅហ្គេហេណា(ដែលព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរបកប្រែថា«នរក»)។ ហ្គេហេណាជានិមិត្តរូបនៃការបំផ្លាញចោលជារៀងរហូត។ (ម៉ាថាយ ២៣:៣៣) ក៏ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្នដោយមិនវិនិច្ឆ័យថាមនុស្សខ្លះនឹងបានឬមិនបានរស់ឡើងវិញឡើយ។ សេចក្ដីវិនិច្ឆ័យនេះគឺស្រេចលើព្រះយេហូវ៉ា។ ទ្រង់ជ្រាបថាអ្នកណាត្រូវទៅស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ ឬអ្នកណាត្រូវទៅហ្គេហេណា។ ចំពោះយើងវិញ យកល្អយើងត្រូវរស់នៅឲ្យស្របតាមព្រះហឫទ័យព្រះ។
តើនរណាខ្លះនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញឲ្យមានជីវិត នៅស្ថានសួគ៌?
ដំណើររស់ឡើងវិញដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់បំផុត គឺដំណើររស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ ទ្រង់«ត្រូវគេធ្វើគុតខាងសាច់ឈាម តែបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញជាវិញ្ញាណ» (ពេត្រុសទី១ ៣:១៨, ព.ថ.) គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ធ្លាប់ពិសោធន៍ដំណើររស់ឡើងវិញបែបនេះទេពីមុនមក។ ព្រះយេស៊ូអង្គទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «គ្មានអ្នកណាបានឡើងទៅស្ថានសួគ៌ឡើយ មានតែព្រះអង្គ ដែលយាងចុះពីស្ថានសួគ៌មកប៉ុណ្ណោះ គឺជាកូនមនុស្សដែលនៅស្ថានសួគ៌នោះឯង»។ (យ៉ូហាន ៣:១៣) ពាក្យ«កូនមនុស្ស»សំដៅលើព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ ត្រូវបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញមុនគេបង្អស់ ជាបុគ្គលវិញ្ញាណ។ (កិច្ចការ ២៦:២៣) បន្ទាប់ពីទ្រង់ត្រូវមានបុគ្គលឯទៀត។ បទគម្ពីរសរសេរថា៖ «តែគ្រប់គ្នាតាមលំដាប់រៀងខ្លួន គឺព្រះគ្រីស្ទជាផលដំបូង រួចពួកអ្នកដែលជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងកាលដែលទ្រង់យាងមក»។—កូរិនថូសទី១ ១៥:២៣
មនុស្សមួយក្រុមតូចគឺ«ពួកអ្នកដែលជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទ» នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនៅស្ថានសួគ៌ដើម្បីគោលបំណងពិសេសមួយ។ (រ៉ូម ៦:៥) ពួកគេនឹង«សោយរាជ្យលើផែនដី»ជាមួយព្រះគ្រីស្ទ។ (វិវរណៈ ៥:៩, ១០) បន្ថែមទៅទៀត ពួកគេនឹងបម្រើជាសង្ឃក្នុងន័យថាពួកគេនឹងរួមចំណែកក្នុងការលុបបំបាត់ឥទ្ធិពលនៃអំពើបាបដែលមនុស្សជាតិបានទទួលជាមត៌កពីបុរសទីមួយគឺអ័ដាម។ (រ៉ូម ៥:១២) ពួកអ្នកសោយរាជ្យជាមួយព្រះគ្រីស្ទដែលជាស្តេចនិងសង្ឃមានចំនួន១៤៤.០០០នាក់។ (វិវរណៈ ១៤:១, ៣) តើពួកគេមានរូបកាយបែបណាពេលពួកគេរស់ឡើងវិញ? ព្រះគម្ពីរសរសេរថា៖ «រូបកាយខាងវិញ្ញាណ»។ នោះគឺជារូបកាយដែលអាចរស់នៅស្ថានសួគ៌បាន។—កូរិនថូសទី១ ១៥:៣៥, ៣៨, ៤២-៤៥
តើមនុស្សមួយក្រុមតូចត្រូវប្រោសឲ្យមានជីវិតរស់ឡើងនៅស្ថានសួគ៌នៅពេលណា? កូរិនថូសទី១ ១៥:២៣បញ្ជាក់ថា៖ «ក្នុងកាលដែល[ព្រះគ្រីស្ទ]យាងមក»។ ព្រឹត្ដិការណ៍ពិភពលោកចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩១៤ បញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាការយាងមករបស់ព្រះគ្រីស្ទនិង«បំផុតកល្ប[ឬ«អវសានកាលនៃពិភពលោក»]»បានចាប់ផ្ដើមព្រមគ្នានៅឆ្នាំនោះឯង។ (ម៉ាថាយ ២៤:៣-៧; ខ.ស.) ដូច្នេះ នេះជាមូលហេតុឲ្យយើងសន្និដ្ឋានបានថាដំណើររស់ឡើងវិញរបស់គ្រីស្ទានស្មោះត្រង់បានចាប់ផ្ដើមរួចហើយ ទោះជាមនុស្សជាតិមិនអាចមើលឃើញក៏ពិតមែន។ នោះនឹងមានន័យថា ពួកសាវ័កនិងពួកគ្រីស្ទានជំនាន់ដើមបានត្រូវប្រោសឲ្យមានជីវិតនៅស្ថានសួគ៌រួចហើយ។ ចុះយ៉ាងណាទៅវិញ ចំពោះគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ពិតថានឹងទៅសោយរាជ្យជាមួយព្រះគ្រីស្ទ ពេលដែលពួកគាត់ស្លាប់នៅសម័យយើងនេះ? ទាំងអស់គ្នាត្រូវបានប្រោស«ក្នុង១ប៉ប្រិចភ្នែក» នេះមានន័យថាបានផ្លាស់ប្រែទៅក្នុងមួយរំពេចបន្ទាប់ពីស្លាប់។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:៥២) ដោយហេតុថា ដំណើររស់ឡើងវិញនៃក្រុមតូចដែលមានចំនួន១៤៤.០០០នាក់កើតឡើងមុន ដំណើររស់ឡើងវិញនៃមនុស្សមួយហ្វូងធំដែលត្រូវប្រោសឲ្យមានជីវិតនៅផែនដីនោះ បានត្រូវហៅថា«សេចក្ដីរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ[«ខណទី១»]» ឬដំណើរ«រស់ឡើងវិញជាន់មុនដំបូង»។—ភីលីព ៣:១១; ព.ថ.; វិវរណៈ ២០:៦
តើនរណាខ្លះនឹងត្រូវប្រោសឲ្យមានជីវិតនៅផែនដី?
ស្របទៅតាមបទគម្ពីរ អ្នកដែលបានស្លាប់មួយចំនួនយ៉ាងធំត្រូវប្រោសឲ្យមានជីវិតនៅផែនដី។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:២៩; ម៉ាថាយ ៦:១០) សាវ័កយ៉ូហានបានសរសេរអំពីអ្វីដែលព្រះបើកសម្ដែងឲ្យឃើញ ស្តីអំពីដំណើររស់ឡើងវិញថា៖ «ឯសមុទ្រ នោះបានប្រគល់ពួកមនុស្សស្លាប់ ដែលនៅក្នុងទឹកមកវិញ ហើយសេចក្ដីស្លាប់ នឹងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ ក៏ប្រគល់ពួកមនុស្សស្លាប់ ដែលនៅឯណោះមកវិញដែរ រួចគេត្រូវជំនុំជំរះ តាមអំពើដែលគេបានប្រព្រឹត្តរៀងខ្លួន ចំណែកសេចក្ដីស្លាប់ នឹងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ នោះត្រូវបោះទៅក្នុងបឹងភ្លើងដែរ នេះជាសេចក្ដីស្លាប់ទី២»។ (វិវរណៈ ២០:១១-១៤) អស់អ្នកដែលនៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ ដែលជានិមិត្តរូបនៃស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់ ពួកគេស្ថិតនៅក្នុងសេចក្ដីចងចាំរបស់ព្រះ។ ពួកគេត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញទាំងអស់គ្នា។ (ទំនុកដំកើង ១៦:១០; កិច្ចការ ២:៣១) រួចហើយម្នាក់ៗ នឹងត្រូវជំនុំជំរះតាមការប្រព្រឹត្តនិងចរិយារបស់ខ្លួន បន្ទាប់ពីខ្លួនគេបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ដូច្នេះ តើអ្វីនឹងកើតឡើងចំពោះសេចក្ដីស្លាប់និងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់? ទាំងសេចក្ដីស្លាប់ទាំងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ត្រូវបោះទៅក្នុង«បឹងភ្លើង»។ នេះមានន័យថាសេចក្ដីស្លាប់ដែលមនុស្សជាតិបាបឆ្លងពីអ័ដាមនឹងលែងមានអានុភាពលើពួកគេទៀតហើយ។
សូមគិតអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យនោះ! ដែលមាននៅចំពោះមុខអស់អ្នកដែលបងប្អូនជាទីស្រឡាញ់បានស្លាប់។ ស្ត្រីមេម៉ាយនៅស្រុកណាអ៊ីនមានអំណរប៉ុណ្ណាទៅ! នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូបានប្រោសឲ្យកូនប្រុសតែមួយគត់របស់គាត់ឲ្យរស់ឡើងវិញ។ (លូកា ៧:១១-១៧) ស្តីពីអារម្មណ៍របស់ឪពុកម្ដាយនៃក្មេងស្រីអាយុ១២ឆ្នាំ ដែលព្រះយេស៊ូបានប្រោសឲ្យនាងរស់ឡើងវិញនោះ ព្រះគម្ពីរសរសេរថា៖ «ឯមនុស្សរាល់គ្នា គេមានសេចក្ដីអស្ចារ្យជាខ្លាំងក្រៃលែង»។ (ម៉ាកុស ៥:២១-២៤, ៣៥-៤២; លូកា ៨:៤០-៤២, ៤៩-៥៦) ក្នុងពិភពលោកថ្មីដែលព្រះបានសន្យា យើងនឹងមានអំណរជាខ្លាំង ដើម្បីទទួលស្វាគមន៍ដល់បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់របស់យើងដែលបានរស់ឡើងវិញ។
ការដឹងសេចក្ដីពិតអំពីដំណើររស់ឡើងវិញ តើមានឥទ្ធិពលអ្វីលើយើងឥឡូវនេះ? សព្វវចនាធិប្បាយមួយសរសេរថា៖ «មនុស្សភាគច្រើនខ្លាចសេចក្ដីស្លាប់ និងខំជៀសមិនគិតអំពីសេចក្ដីស្លាប់»។ (The World Book Encyclopedia) ហេតុអ្វី? ដោយហេតុថា សម្រាប់មនុស្សភាគច្រើន សេចក្ដីស្លាប់គឺជាអាថ៌កំបាំងមួយដែលគួរឲ្យខ្លាច។ ការយល់សេចក្ដីពិតអំពីស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់និងការមានសេចក្ដីសង្ឃឹមលើដំណើររស់ឡើងវិញ អាចផ្ដល់ឲ្យយើងនូវចិត្តក្លាហាន បើយើងត្រូវប្រឈមមុខនឹង«ខ្មាំងសត្រូវក្រោយបង្អស់ . . . គឺជាសេចក្ដីស្លាប់»។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:២៦) ចំណេះនេះក៏ជួយឲ្យយើងស៊ូទ្រាំការឈឺចាប់នៅពេលដែលយើងមានបងប្អូនញាតិមិត្តជិតស្និទ្ធបានស្លាប់។
តើការប្រោសឲ្យរស់ឡើងមានជីវិតនៅលើផែនដីនឹងចាប់ផ្ដើមនៅពេលណា? ផែនដីសព្វថ្ងៃនេះពោរពេញទៅដោយអំពើឃោរឃៅ ការហែកហួរគ្នា ការបង្ហូរឈាម និងការធ្វើឲ្យកខ្វក់បរិស្ថាន។ បើអ្នកស្លាប់ត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញលើផែនដីក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ នោះសុភមង្គលកម្រិតណាក៏ដោយគឺគ្រាន់តែជាបណ្ដោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះជាអ្នកបង្កើត ទ្រង់បានសន្យាថានឹងបំផ្លាញលោកិយដែលសាតាំងជាមេដឹកនាំក្នុងពេលឆាប់ៗខាងមុខនេះ។ (សុភាសិត ២:២១, ២២; ដានីយ៉ែល ២:៤៤; យ៉ូហានទី១ ៥:១៩) គោលបំណងរបស់ព្រះសម្រាប់ផែនដីជិតសម្រេចណាស់ហើយ។ បន្ទាប់មកនឹងមានសន្ដិភាពដ៏បរិបូរនៅក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ មនុស្សរាប់លាននាក់ដែលឥឡូវនេះកំពុងតែដេកលក់ក្នុងសេចក្ដីស្លាប់នឹងត្រូវភ្ញាក់ឡើងវិញ។
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
មនុស្សស្លាប់ភាគច្រើនត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងឲ្យមានជីវិតនៅលើផែនដី