‹ទូលបង្គំយកការក្រើនរំលឹករបស់ទ្រង់ទុកជាសេចក្ដីអំណររបស់ខ្លួន›
‹ទូលបង្គំយកការក្រើនរំលឹករបស់ទ្រង់ទុកជាសេចក្ដីអំណររបស់ខ្លួន›
«អស់ទាំងសេចក្ដីដែលបានចែងទុកមកជាមុន នោះបានចែងសំរាប់នឹងបង្រៀនដល់យើងរាល់គ្នា»។—រ៉ូម ១៥:៤
១. តើព្រះយេហូវ៉ាក្រើនរំលឹកយើងតាមរយៈអ្វីខ្លះ? ហេតុអ្វីយើងត្រូវការនូវការក្រើនរំលឹកនោះ?
ព្រះយេហូវ៉ាក្រើនរំលឹករាស្ត្រទ្រង់ ដើម្បីជួយឲ្យពួកគេស៊ូទ្រាំនឹងការលំបាកដែលពួកគេជួបប្រទះនៅគ្រាលំបាកនេះ។ ការក្រើនរំលឹកខ្លះយើងទទួលពេលដែលអានព្រះគម្ពីរ រីឯការក្រើនរំលឹកផ្សេងទៀតយើងទទួលពេលស្ដាប់សុន្ទរកថាឬចម្លើយបងប្អូននៅឯកិច្ចប្រជុំក្រុមជំនុំ។ ព័ត៌មានភាគច្រើនដែលយើងអានឬឮនៅគ្រាទាំងនោះ មិនមែនជាព័ត៌មានថ្មីទេ។ យើងទំនងជាធ្លាប់ឮឬអានព័ត៌មានស្រដៀងនឹងនោះពីមុន។ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារយើងងាយភ្លេច យើងត្រូវតែរំលឹកខ្លួនអំពីគោលបំណង ក្រឹត្យវិន័យ និងការណែនាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ច។ យើងគួរយល់តម្លៃនៃការក្រើនរំលឹករបស់ទ្រង់។ ការក្រើនរំលឹកនោះលើកទឹកចិត្តយើង ដោយជួយឲ្យប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើមូលហេតុទាំងប៉ុន្មានដែលបានជំរុញឲ្យយើងចាប់ផ្ដើមរបៀបរស់នៅសមស្របតាមព្រះហឫទ័យព្រះ។ ហេតុដូច្នេះហើយ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានច្រៀងថ្វាយព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ទូលបង្គំយកសេចក្ដីបន្ទាល់ទ្រង់[ឬ«ការក្រើនរំលឹករបស់ទ្រង់»]ទុកជាសេចក្ដីអំណររបស់ខ្លួន»។—ទំនុកដំកើង ១១៩:២៤; ព.ថ.
២, ៣. (ក) ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេហូវ៉ាបានបណ្ដាលឲ្យកត់ទុកជីវប្រវត្ដិរបស់បុរសស្ត្រីផ្សេងៗក្នុងព្រះគម្ពីរទុកសម្រាប់យើងនៅសម័យនេះ? (ខ) តើអត្ថបទនេះនឹងបញ្ជាក់ទៅលើកំណត់ហេតុអ្វីខ្លះពីបទគម្ពីរ?
២ ទោះជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះបានត្រូវសរសេររាប់រយឆ្នាំមុនក៏ពិតមែន តែបន្ទូលនោះនៅតែពូកែឬមានឥទ្ធិពលខ្លាំងណាស់។ (ហេព្រើរ ៤:១២) ក្នុងបន្ទូលនោះមានជីវប្រវត្ដិពិតរបស់បុរសស្ត្រីផ្សេងៗ។ ទោះជាទំនៀមទម្លាប់និងទស្សនៈរបស់មនុស្សនៅសម័យនេះ គឺខុសគ្នាឆ្ងាយពីមនុស្សនៅសម័យដែលព្រះគម្ពីរបានត្រូវកត់សរសេរក៏ពិតមែន តែបញ្ហាដែលយើងជួបប្រទះច្រើនតែដូចគ្នានឹងមនុស្សនៅសម័យនោះ។ រឿងជាច្រើនក្នុងព្រះគម្ពីរដែលបានត្រូវកត់ទុកសម្រាប់ប្រយោជន៍យើង មានគំរូជាទីលើកទឹកចិត្តអំពីមនុស្សដែលបានស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាហើយបម្រើទ្រង់យ៉ាងស្មោះត្រង់ទោះជាជួបទុក្ខលំបាកក៏ដោយ។ កំណត់ហេតុឯទៀតបញ្ជាក់នូវការប្រព្រឹត្តដែលព្រះស្អប់។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបណ្ដាលឲ្យអ្នកបម្រើទ្រង់កត់ទុកជីវប្រវត្ដិទាំងល្អទាំងអាក្រក់បែបនេះក្នុងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីក្រើនរំលឹកយើង។ គឺដូចសាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «អស់ទាំងសេចក្ដីដែលបានចែងទុកមកជាមុន នោះបានចែងសំរាប់នឹងបង្រៀនដល់យើងរាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យយើងបានសេចក្ដីសង្ឃឹម ដោយសេចក្ដីអត់ធន់ នឹងសេចក្ដីកំសាន្តចិត្ត ដោយសារគម្ពីរ»។—រ៉ូម ១៥:៤
៣ ឥឡូវយើងនឹងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើកំណត់ហេតុបីក្នុងព្រះគម្ពីរ។ កំណត់ហេតុទីមួយគឺអំពីរបៀបដាវីឌប្រព្រឹត្តចំពោះស្តេចសូល។ ទីពីរគឺអំពីអាន្ន៉ានាសនិងប្រពន្ធគាត់ឈ្មោះសាភីរ៉ា ហើយទីបីគឺអំពីរបៀបដែលយ៉ូសែបប្រព្រឹត្តចំពោះប្រពន្ធរបស់ប៉ូទីផារ។ កំណត់ហេតុនីមួយៗនេះបង្កប់មេរៀនដ៏សំខាន់សម្រាប់យើង។
ភាពស្មោះត្រង់នឹងរបៀបរៀបចំរបស់ព្រះ
៤, ៥. (ក) តើមានបញ្ហាអ្វីរវាងស្តេចសូលនិងដាវីឌ? (ខ) តើដាវីឌប្រព្រឹត្តតបយ៉ាងណាចំពោះការប្រឆាំងរបស់សូល?
៤ ស្តេចសូលបានបែរជាមិនស្មោះត្រង់នឹងព្រះយេហូវ៉ា ហើយចាប់ផ្ដើមមានលក្ខណៈដែលធ្វើឲ្យទ្រង់លែងសមជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើរាស្ត្រព្រះយេហូវ៉ាតទៅទៀត។ ហេតុនេះព្រះលែងទទួលស្គាល់សូល ហើយបានបង្គាប់សាំយូអែលជាអ្នកនាំបន្ទូលទ្រង់ ឲ្យទៅចាក់ប្រេងតាំងដាវីឌឲ្យធ្វើជាស្តេចលើអ៊ីស្រាអែលនៅពេលបន្ទាប់មក។ ពេលដែលស្តេចសូលឃើញថាដាវីឌជាទាហានពូកែ ហើយប្រជាជនសរសើរគាត់គ្រប់គ្នា នោះសូលចាប់ផ្ដើមចាត់ទុកដាវីឌជាគូប្រជែង។ ម្ដងហើយម្ដងទៀតសូលប៉ន់ប៉ងសម្លាប់ដាវីឌ។ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាគង់នៅជាមួយដាវីឌ គាត់បានរួចរស់ជារៀងរាល់ដង។—សាំយូអែលទី១ ១៨:៦-១២, ២៥; ១៩:១០, ១១
៥ អស់ជាច្រើនឆ្នាំដាវីឌត្រូវភៀសខ្លួនពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ។ នៅពេលមានឱកាសសម្លាប់សូល មិត្តភក្ដិខំជំរុញឲ្យធ្វើដូច្នោះដោយប្រាប់ថា ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់សត្រូវរបស់គាត់ក្នុងកណ្ដាប់ដៃគាត់ហើយ។ ក៏ប៉ុន្តែដាវីឌមិនព្រមធ្វើតាមទេ ដោយសារគាត់ស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយគោរពមុខតំណែងរបស់សូលជាស្តេចដែលព្រះបានតែងតាំងឲ្យគ្រប់គ្រងលើរាស្ត្រទ្រង់។ គឺព្រះយេហូវ៉ាដែលបានតែងតាំងសូលជាស្តេចលើសាសន៍អ៊ីស្រាអែល មែនទេ? ដូច្នេះគឺព្រះយេហូវ៉ាទេដែលនឹងដកហូតសូលចេញពីតំណែងនៅពេលកំណត់របស់ទ្រង់។ ដាវីឌបានវែកញែកហើយយល់ថា គាត់គ្មានសិទ្ធិជ្រៀតជ្រែកក្នុងរឿងនោះទេ។ ក្រោយដាវីឌបានខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីធ្វើឲ្យសូលឈប់ព្យាបាទគាត់ នោះដាវីឌបាននិយាយថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រហារជីវិតទ្រង់ ឬថ្ងៃកំណត់ដែលទ្រង់ត្រូវសុគតនឹងមកដល់ ឬទ្រង់នឹងចេញទៅវិនាសក្នុងទីចំបាំងណាមួយជាមិនខាន។ សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាឃាត់ កុំឲ្យខ្ញុំលូកដៃទៅទាស់នឹងអ្នកដែលទ្រង់បានចាក់ប្រេងតាំងឲ្យឡើយ»។—សាំយូអែលទី១ ២៤:៣-១៥; ២៦:៧-២០
៦. ហេតុអ្វីយើងគួរចាប់អារម្មណ៍នឹងកំណត់ហេតុអំពីដាវីឌនិងស្តេចសូល?
៦ កំណត់ហេតុនេះបង្កប់មេរៀនដ៏សំខាន់ណាស់។ តើអ្នកធ្លាប់ឆ្ងល់ពីមូលហេតុដែលមានបញ្ហាណាមួយកើតឡើងក្នុងក្រុមជំនុំទេ? ប្រហែលជាមានបុគ្គលណាម្នាក់ប្រព្រឹត្តមិនសមគួរ។ ប្រហែលការប្រព្រឹត្តរបស់គាត់មិនមែនជាអំពើខុសធ្ងន់ទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលគាត់ធ្វើរំខានចិត្តអ្នក។ តើអ្នកគួរប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា? ដោយសារចង់យកចិត្តទុកដាក់នឹងបងប្អូនគ្រីស្ទានរបស់អ្នក ហើយដោយសារចង់ស្មោះត្រង់នឹងព្រះយេហូវ៉ា នោះប្រហែលជាអ្នកសម្រេចចិត្តនិយាយជាមួយគាត់ដោយជ្រើសរើសសម្ដីសប្បុរសក្នុងបំណងជួយឲ្យគាត់កែប្រែ។ ក៏ប៉ុន្តែចុះបើបញ្ហានោះនៅតែមានបន្ត? ក្រោយអ្នកបានខំអស់ពីសមត្ថភាពហើយ អ្នកអាចទុកឲ្យព្រះយេហូវ៉ាដោះស្រាយរឿងនោះចុះ។ នេះហើយជាអ្វីដែលដាវីឌបានធ្វើ។
៧. ដោយយកតម្រាប់តាមដាវីឌ តើយើងគួរប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាប្រសិនបើយើងជួបនឹងអំពើអយុត្ដិធម៌ឬការរើសអើងសាសនា?
៧ ម្យ៉ាងទៀត ប្រហែលជាអ្នកកំពុងតែជួបប្រទះអំពើអយុត្ដិធម៌ឬការរើសអើងសាសនា។ ទំនងជាអ្នកមិនសូវមានលទ្ធភាពដោះស្រាយបញ្ហានោះឥឡូវនេះទេ។ ស្ថានភាពបែបនេះអាចពិបាកស៊ូទ្រាំណាស់ ប៉ុន្តែយើងអាចទាញមេរៀនពីរបៀបដែលដាវីឌប្រព្រឹត្តពេលជួបអំពើអយុត្ដិធម៌។ ទំនុកដំកើងដែលដាវីឌបានសរសេរមិនត្រឹមតែមានសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់គាត់ដែលសុំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាជួយការពារគាត់ពីសូលប៉ុណ្ណោះទេ តែទំនុកដំកើងទាំងនោះក៏បញ្ជាក់ពីភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា និងពីការយកចិត្តទុកដាក់នឹងចំពោះការលើកតម្កើងព្រះនាមទ្រង់។ (ទំនុកដំកើង ១៨:១-៦, ២៥-២៧, ៣០-៣២, ៤៨-៥០; ៥៧:១-១១) ដាវីឌបានរក្សាភាពស្មោះត្រង់នឹងព្រះយេហូវ៉ា ទោះជាសូលប្រព្រឹត្តដោយអយុត្ដិធម៌ចំពោះរូបគាត់ជាច្រើនឆ្នាំក្ដី។ យើងក៏គួររក្សាភាពស្មោះត្រង់នឹងព្រះយេហូវ៉ានិងអង្គការរបស់ទ្រង់ ទោះជាយើងជួបនឹងអំពើអយុត្ដិធម៌ក៏ដោយ ហើយទោះជាអ្នកឯទៀតប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាក្ដីមកលើយើង។ យើងអាចជឿជាក់ថា ព្រះយេហូវ៉ាជ្រាបច្បាស់អំពីស្ថានភាពរបស់យើង។—ទំនុកដំកើង ៨៦:២
៨. តើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានៅប្រទេសម៉ូសំប៊ិចបានប្រព្រឹត្តតបយ៉ាងណាពេលដែលភាពស្មោះត្រង់របស់ពួកគេចំពោះព្រះយេហូវ៉ាត្រូវល្បងល?
៨ បងប្អូនគ្រីស្ទានរបស់យើងនៅប្រទេសម៉ូសំប៊ិចជាគំរូល្អនៅសម័យនេះ ស្តីអំពីអ្នកដែលបានរក្សាភាពស្មោះត្រង់នឹងព្រះយេហូវ៉ាពេលមានការល្បងល។ នៅឆ្នាំ១៩៨៤ ពួកឧទ្ទាមប្រដាប់អាវុធបានរុករានភូមិរបស់ពួកគេម្ដងហើយម្ដងទៀតដោយប្លន់ ដុតផ្ទះ ហើយសម្លាប់មនុស្សក្នុងភូមិ។ តាមមើលទៅ គ្មានអ្វីដែលគ្រីស្ទានពិតទាំងនេះអាចធ្វើដើម្បីការពារខ្លួនបានឡើយ។ មនុស្សនៅក្នុងតំបន់នោះបានត្រូវបង្ខំឲ្យប្រដាប់អាវុធចូលរួមធ្វើចលនានយោបាយផងដែរឬមួយក៏គាំទ្រចលនានយោបាយនោះតាមវិធីផ្សេងទៀត។ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ទុកការចូលរួមជាអ្វីខុសនឹងគោលជំហរអព្យាក្រឹតភាពជាគ្រីស្ទានពិត។ ដោយសារមិនព្រមចូលរួមនោះ ពួកឧទ្ទាមបានខឹងយ៉ាងខ្លាំង។ ស្មរបន្ទាល់៣០នាក់ត្រូវគេសម្លាប់ចោលនៅគ្រានោះ ប៉ុន្តែសូម្បីតែការគំរាមសម្លាប់មិនបានធ្វើឲ្យរាស្ត្រព្រះលែងស្មោះត្រង់នឹងទ្រង់ឡើយ។ ដូចដាវីឌ ពួកគេបានស៊ូទ្រាំនឹងអំពើអយុត្ដិធម៌ហើយនៅទីបំផុតបានដណ្ដើមយកជ័យជំនះ។
ការក្រើនរំលឹកដែលជាការព្រមាន
៩, ១០. (ក) តើយើងអាចទទួលប្រយោជន៍អ្វីពីគំរូខ្លះក្នុងបទព្រះគម្ពីរ? (ខ) ហេតុអ្វីការប្រព្រឹត្តរបស់អាន្ន៉ានាសនិងសាភីរ៉ាខុស?
៩ កំណត់ហេតុអំពីមនុស្សខ្លះក្នុងព្រះគម្ពីរ ជាការក្រើនរំលឹកនិងជាការព្រមាន ស្តីអំពីការប្រព្រឹត្តណាដែលយើងត្រូវជៀសវាង។ ព្រះគម្ពីរមានកំណត់ហេតុជាច្រើនអំពីបុរសស្ត្រីផ្សេងៗដែលបានធ្វើខុសហើយទទួលផលវិបាក សូម្បីតែក្នុងចំណោមអ្នកបម្រើព្រះក៏ដោយ។ (កូរិនថូសទី១ ១០:១១) កំណត់ហេតុមួយបែបនេះគឺអំពីអាន្ន៉ានាសនិងប្រពន្ធរបស់គាត់ឈ្មោះសាភីរ៉ា។ ពួកគាត់ជាសមាជិកក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាននាសតវត្សរ៍ទីមួយ នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។
១០ ក្រោយបុណ្យថ្ងៃទី៥០ ឆ្នាំ៣៣គ.ស. អ្នកជឿថ្មីខ្លះបាននៅទីក្រុងយេរូសាឡិមបន្ត ដើម្បីទទួលការបង្រៀនពីពួកសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូ ហើយហេតុនេះពួកគេត្រូវការជំនួយខាងលុយកាក់។ សមាជិកខ្លះក្នុងក្រុមជំនុំបានលក់ទ្រព្យសម្បត្ដិនិងដីធ្លីរបស់ខ្លួន ដើម្បីអាចជួយឧបត្ថម្ភបងប្អូន។ (កិច្ចការ ២:៤១-៤៥) អាន្ន៉ានាសនិងសាភីរ៉ាបានលក់ដីហើយយកលុយខ្លះមកជូនពួកសាវ័ក តែបានអះអាងថាលុយនោះគឺជាលុយទាំងអស់ដែលពួកគេបានទទួល។ អាន្ន៉ានាសនិងសាភីរ៉ាមានសិទ្ធិទុកប្រាក់ប៉ុន្មានដែលពួកគាត់ចង់ទុកសម្រាប់ខ្លួនឯង ដ្បិតវាលនោះជារបស់ពួកគាត់។ ក៏ប៉ុន្តែពួកគាត់មានបំណងចិត្តអាក្រក់ ហើយបានប្រព្រឹត្តដោយមិនទៀងត្រង់។ ពួកគាត់ចង់ធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតកោតស្ងើច ហើយគិតថាពួកគាត់បានធ្វើការលះបង់ធំសម្បើមណាស់។ សាវ័កពេត្រុសដោយការដឹកនាំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បានលាតត្រដាងភាពមិនទៀងត្រង់និងពុតត្បុតរបស់ពួកគាត់ ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានសម្លាប់ពួកគាត់ទៅ។—កិច្ចការ ៥:១-១០
១១, ១២. (ក) តើមានការក្រើនរំលឹកអ្វីខ្លះអំពីភាពទៀងត្រង់? (ខ) តើការប្រព្រឹត្តដោយទៀងត្រង់មានប្រយោជន៍អ្វី?
១១ ប្រសិនបើយើងកើតមានចិត្តចង់បំភ្លៃការពិតដើម្បីធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតកោតសរសើរយើងនោះ ចូរទាញយកមេរៀនពីការក្រើនរំលឹកអំពីអាន្ន៉ានាសនិងសាភីរ៉ា។ យើងប្រហែលជាអាចបញ្ឆោតមនុស្សបាន ប៉ុន្តែយើងមិនអាចបញ្ឆោតព្រះយេហូវ៉ាបានទេ។ (ហេព្រើរ ៤:១៣) ម្ដងហើយម្ដងទៀត បទគម្ពីរដាស់តឿនយើងឲ្យនិយាយការពិតនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ដ្បិតមនុស្សភូតភរមិនអាចរស់នៅក្នុងពិភពលោកថ្មីដែលគ្មានអំពើទុច្ចរិតបានឡើយ។ (សុភាសិត ១៤:២; វិវរណៈ ២១:៨; ២២:១៥) មូលហេតុគឺជាក់ស្តែង។ អ្នកដែលបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីមិនពិតទាំងអស់ គឺជាអារក្សសាតាំង។—យ៉ូហាន ៨:៤៤
១២ ការប្រព្រឹត្តដោយទៀងត្រង់ជានិច្ចមានផលប្រយោជន៍ច្រើន។ ផលប្រយោជន៍មួយគឺ យើងមានមនសិការជ្រះថ្លា ហើយក៏សប្បាយដោយសារអ្នកឯទៀតទុកចិត្តយើង។ ក្នុងករណីជាច្រើន គ្រីស្ទានពិតបានទទួលការងារឬរក្សាការងារ ដោយសារពួកគេជាមនុស្សទៀងត្រង់។ ប៉ុន្តែប្រយោជន៍សំខាន់បំផុតគឺ ការប្រព្រឹត្តដោយទៀងត្រង់ធ្វើឲ្យមានមិត្តភាពជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។—ទំនុកដំកើង ១៥:១, ២
ការរក្សាភាពបរិសុទ្ធ
១៣. តើយ៉ូសែបនៅក្នុងស្ថានភាពបែបណា? តើគាត់ប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា?
១៣ យ៉ូសែបជាកូនប្រុសរបស់យ៉ាកុប។ ពេលគាត់មានអាយុ១៧ឆ្នាំ គាត់ត្រូវគេលក់ឲ្យធ្វើជាបាវបម្រើ។ នៅទីបំផុត គាត់នៅផ្ទះលោកប៉ូទីផារដែលជាមន្ត្រីសាសន៍អេស៊ីបមួយរូប។ ទីនោះភរិយារបស់ប៉ូទីផារបានចាប់ចិត្តស្រឡាញ់គាត់។ នាងចង់រួមដំណេកជាមួយយ៉ូសែប ដែលជាយុវជនមានរូបសង្ហារ ហើយរាល់ថ្ងៃនាងទទូចសុំថា«ចូរមកដេកនឹងអញ»។ យ៉ូសែបនៅឆ្ងាយពីក្រុមគ្រួសារ ហើយក៏នៅស្រុកមួយដែលគ្មានអ្នកណាស្គាល់គាត់ឡើយ។ គាត់ប្រហែលជាអាចរួមដំណេកជាមួយនាងដោយគ្មានអ្នកណាដឹងឡើយ។ ប៉ុន្តែនៅពេលភរិយារបស់ប៉ូទីផារចាប់គាត់ យ៉ូសែបរត់ចេញ។—លោកុប្បត្តិ ៣៧:២, ១៨-២៨; ៣៩:១-១២
១៤, ១៥. (ក) ហេតុអ្វីយើងគួរចាប់អារម្មណ៍នឹងកំណត់ហេតុស្តីអំពីយ៉ូសែប? (ខ) ហេតុអ្វីបានជាស្ត្រីគ្រីស្ទានម្នាក់សប្បាយដែលគាត់បានធ្វើតាមការក្រើនរំលឹករបស់ព្រះ?
១៤ យ៉ូសែបបានធំឡើងក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយដែលកោតខ្លាចព្រះ ហើយគាត់យល់ថា ការរួមដំណេករវាងមនុស្សដែលមិនមែនជាប្ដីប្រពន្ធគឺខុស។ គាត់បានសួរថា៖ «ធ្វើដូចម្ដេចឲ្យខ្ញុំប្រព្រឹត្តការដែលអាក្រក់យ៉ាងធំនេះទៅបាន? ធ្វើយ៉ាងនោះនឹងមានបាបនៅចំពោះព្រះផង»។ គាត់យល់យ៉ាងនេះ ទំនងជាដោយសារគាត់ដឹងអំពីខ្នាតតម្រារបស់ព្រះដែលបានត្រូវបញ្ជាក់នៅសួនអេដែនថា ត្រូវមានប្រពន្ធឬប្ដីតែមួយ។ (លោកុប្បត្តិ ២:២៤) រាស្ត្ររបស់ព្រះសព្វថ្ងៃនេះអាចទទួលប្រយោជន៍ពីការពិចារណារបៀបយ៉ូសែបបានប្រព្រឹត្តក្នុងករណីនេះ។ នៅតំបន់ខ្លះ មនុស្សមើលស្រាលនូវខ្នាតតម្រាសីលធម៌ស្តីអំពីការរួមដំណេក រហូតដល់ពួកយុវវ័យដែលមិនព្រមធ្វើអំពើអសីលធម៌ត្រូវគេចំអកមើលងាយទៅវិញ។ ការផិតក្បត់កើតឡើងជារឿយៗក្នុងចំណោមមនុស្សពេញវ័យ។ ដូច្នេះហើយកំណត់ហេតុអំពីយ៉ូសែបជាការក្រើនរំលឹកដ៏ទាន់ពេលវេលា។ ខ្នាតតម្រារបស់ព្រះនៅតែថា ការផិតក្បត់ និងអំពើអសីលធម៌ទាំងអស់ខាងកាមគឺជាអំពើបាប។ (ហេព្រើរ ១៣:៤) មនុស្សជាច្រើនដែលបានបណ្ដោយខ្លួនទៅតាមការបង្ខិតបង្ខំឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌ខាងកាមនោះ យល់ស្របថា មានមូលហេតុជាច្រើនដែលគួរជៀសចេញពីអំពើនោះ។ ផលវិបាករួមមានការមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនគ្មានតម្លៃ វិប្បដិសារីយ៉ាងខ្លាំង ការច្រណែន ផ្ទៃពោះ និងជំងឺកាមរោគ។ ដូចព្រះក្រើនរំលឹកយើងតាមរយៈបទគម្ពីរនោះ អ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌ខាងកាមកំពុងតែ«ធ្វើបាបដល់រូបកាយខ្លួនឯងផង»។—កូរិនថូសទី១ ៥:៩-១២; ៦:១៨; សុភាសិត ៦:២៣-២៩, ៣២
១៥ ចេនីជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ដែលនៅក្រមុំ។ * គាត់មានមូលហេតុល្អក្នុងការស្រឡាញ់ការក្រើនរំលឹករបស់ព្រះ។ នៅកន្លែងធ្វើការ បុរសរូបសង្ហារម្នាក់ខំបង្កើតឲ្យទំនាក់ទំនងស្នេហាជាមួយនាង។ ពេលដែលចេនីមិនតបឆ្លើយ បុរសនោះព្យាយាមកាន់តែខ្លាំង។ ចេនីប្រាប់ថា៖ «ពេលនោះខ្ញុំពិបាកណាស់ក្នុងការរក្សាភាពបរិសុទ្ធ ពីព្រោះពេលមនុស្សភេទផ្ទុយចាប់អារម្មណ៍នឹងយើង យើងតែងតែសប្បាយចិត្ត»។ ក៏ប៉ុន្តែចេនីទទួលស្គាល់ថា បុរសនោះគ្រាន់តែចង់បានស្រីមួយទៀត ដើម្បីបន្ថែមនឹងស្រីជាច្រើនឯទៀតដែលគាត់ធ្លាប់រួមដំណេកជាមួយ។ ពេលដែលចេនីមានអារម្មណ៍ថាគាត់ពិបាករក្សាជំហរ នោះនាងបានអធិស្ឋានសុំព្រះយេហូវ៉ាជួយគាត់ឲ្យរក្សាភាពស្មោះត្រង់នឹងទ្រង់។ ចេនីប្រាប់ថា អ្វីដែលនាងបានរៀនពេលដែលស្រាវជ្រាវក្នុងសៀវភៅរបស់យើងគឺជាការក្រើនរំលឹកដែលជួយដូចជាចាក់ថ្នាំការពារ។ ការក្រើនរំលឹកមួយគឺជារឿងអំពីយ៉ូសែបនិងប្រពន្ធលោកប៉ូទីផារ។ ចេនីបញ្ចប់ដោយថា៖ «ដរាបណាដែលខ្ញុំរំលឹកខ្លួនថា ខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងខ្លាំង ដរាបនោះខ្ញុំមិនចាំបាច់ខ្លាចថាខ្ញុំនឹងធ្វើអំពើអាក្រក់យ៉ាងធំ ហើយធ្វើបាបប្រឆាំងទ្រង់»។
ចូរធ្វើតាមការក្រើនរំលឹករបស់ព្រះ!
១៦. តើយើងទទួលប្រយោជន៍យ៉ាងដូចម្ដេចពីការអាននិងរំពឹងគិតអំពីជីវប្រវត្ដិរបស់បុគ្គលដែលត្រូវរៀបរាប់ក្នុងព្រះគម្ពីរ?
១៦ យើងទាំងអស់គ្នាអាចបង្កើនការអប់អររបស់យើងចំពោះខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយព្យាយាមយល់មូលហេតុដែលទ្រង់បានបណ្ដាលឲ្យកត់ទុករឿងផ្សេងៗក្នុងបទគម្ពីរសម្រាប់យើង។ តើកំណត់ហេតុនោះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះ? តើយើងត្រូវយកតម្រាប់តាមឬជៀសចេញពីលក្ខណៈឬទំនោរចិត្តអ្វីខ្លះរបស់បុគ្គលក្នុងកំណត់ហេតុនោះ? ក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះមានកំណត់ហេតុអំពីមនុស្សរាប់រយនាក់។ យកល្អឲ្យអស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ការណែនាំរបស់ព្រះ បណ្ដុះឲ្យមានចំណង់ទទួលប្រាជ្ញាដែលផ្ដល់ជីវិត រួមទាំងមេរៀនដែលយើងអាចទាញយកពីគំរូផ្សេងៗព្រះយេហូវ៉ាបានបណ្ដាលឲ្យកត់ទុកយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់សម្រាប់ប្រយោជន៍យើង។ ជាច្រើនដង ទស្សនាវដ្ដីនេះមានអត្ថបទអំពីជីវប្រវត្ដិរបស់បុរសស្ត្រីផ្សេងៗដែលបង្កប់មេរៀនសម្រាប់យើង។ សូមអញ្ជើញចំណាយពេលមើលអត្ថបទទាំងនោះម្ដងទៀត។
១៧. តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះការក្រើនរំលឹករបស់ព្រះយេហូវ៉ា? តើហេតុអ្វី?
១៧ យើងពិតជាមានចិត្តកតញ្ញូណាស់ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកដែលព្យាយាមធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់! យើងមិនមែនជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ឡើយ ដូចបុរសស្ត្រីផ្សេងៗដែលត្រូវរៀបរាប់ក្នុងព្រះគម្ពីរក៏មិនមែនជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែកំណត់ហេតុអំពីការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ មានប្រយោជន៍ក្រៃលែងសម្រាប់យើង។ ដោយប្រព្រឹត្តតាមការក្រើនរំលឹករបស់ព្រះយេហូវ៉ា យើងជៀសចេញពីការធ្វើកំហុសធ្ងន់ធ្ងរ ហើយក៏អាចយកតម្រាប់តាមគំរូល្អៗរបស់អ្នកដែលធ្លាប់ដើរតាមផ្លូវនៃសេចក្ដីសុចរិត។ ប្រសិនបើយើងធ្វើយ៉ាងនេះ យើងអាចនឹងច្រៀងជាមួយអ្នកតែងបទទំនុកថា៖ «មានពរហើយ អស់អ្នកដែលរក្សាទុកនូវ[«ការក្រើនរំលឹក»]របស់[ព្រះយេហូវ៉ា] ជាអ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់ឲ្យអស់ពីចិត្ត ព្រលឹងទូលបង្គំបានកាន់តាម[«ការក្រើនរំលឹក»]របស់ទ្រង់ទូលបង្គំក៏ស្រឡាញ់[«ការក្រើនរំលឹក»]នោះយ៉ាងក្រៃលែង»។—ទំនុកដំកើង ១១៩:២, ១៦៧; ព.ថ.
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 15 ឈ្មោះបានត្រូវប្ដូរ។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើយើងទាញយកមេរៀនអ្វីពីទស្សនៈរបស់ដាវីឌចំពោះស្តេចសូល?
• តើយើងអាចទាញយកមេរៀនអ្វីពីកំណត់ហេតុអំពីអាន្ន៉ានាសនិងសាភីរ៉ា?
• សព្វថ្ងៃនេះ ហេតុអ្វីយើងគួរចាប់អារម្មណ៍នឹងកំណត់ហេតុអំពីយ៉ូសែប?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ១៨]
ហេតុអ្វីដាវីឌមិនព្រមឲ្យសម្លាប់ស្តេចសូល?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៩]
តើយើងអាចទាញយកមេរៀនអ្វី ពីកំណត់ហេតុអំពីអាន្ន៉ានាសសាភីរ៉ា?
[រូបភាពនៅទំព័រ២០]
ហេតុអ្វីយ៉ូសែបមិនព្រមប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌?