«ឱ! ទូលបង្គំស្រឡាញ់ក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ណាស់ហ្ន៎!»
«ឱ! ទូលបង្គំស្រឡាញ់ក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ណាស់ហ្ន៎!»
«ឱ! ទូលបង្គំស្រឡាញ់ក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ណាស់ហ្ន៎! ទូលបង្គំរំពឹងគិតពីក្រិត្យវិន័យនោះជាដរាបរាល់ថ្ងៃ»។—ទំនុកដំកើង ១១៩:៩៧
១, ២. (ក) តើអ្នកដែលព្រះបានបណ្ដាលឲ្យតែងបទទំនុកទី១១៩ បានរងទុក្ខលំបាកអ្វីខ្លះ? (ខ) ទោះជាអ្នកតែងបទទំនុកនោះជួបប្រទះការពិបាកក៏ដោយ តើគាត់នៅតែធ្វើអ្វី? ហេតុអ្វីបានជាគាត់មានអារម្មណ៍បែបនោះ?
អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងទី១១៩បានជួបប្រទះទុក្ខលំបាកយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកអ្នកឆ្មើងឆ្មៃដែលធ្វើព្រងើយនឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះបានមើលងាយអ្នកតែងបទនេះ ហើយបង្កើតសេចក្ដីភូតភរទាស់នឹងគាត់ដែរ។ ពួកអ្នកធំក៏បានពិគ្រោះគ្នាដើម្បីរកហេតុជំទាស់នឹងអ្នកតែងនេះ ហើយបានបៀតបៀនគាត់ផង។ មនុស្សអាក្រក់បានរុំព័ទ្ធអ្នកតែងបទទំនុកនេះ ហើយបានគំរាមកំហែងសម្លាប់គាត់ដែរ។ ការប្រឆាំងទាំងអស់នេះបានធ្វើឲ្យអ្នកតែង«រលាយទៅដោយសេចក្ដីធ្ងន់ចិត្ត»។ (ទំនុកដំកើង ១១៩:៩, ២៣, ២៨, ៥១, ៦១, ៦៩, ៨៥, ៨៧, ១៦១) ទោះជាអ្នកតែងបទទំនុកទី១១៩បានជួបប្រទះការពិបាកដល់ម្ល៉េះក៏ដោយ គាត់នៅតែច្រៀងថា៖ «ឱ! ទូលបង្គំស្រឡាញ់ក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ណាស់ហ្ន៎! ទូលបង្គំរំពឹងគិតពីក្រិត្យវិន័យនោះជាដរាបរាល់ថ្ងៃ»។—ទំនុកដំកើង ១១៩:៩៧
២ គប្បីឲ្យអ្នកឆ្ងល់ថា «តើក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអាចសម្រាលឬរំលែកទុក្ខអ្នកតែងបទទំនុកនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?»។ អ្នកតែងនោះមានទំនុកចិត្តថា ព្រះយេហូវ៉ាយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះគាត់ ហើយនេះបានពង្រឹងកម្លាំងគាត់វិញ។ ទោះជាពួកប្រឆាំងបានធ្វើទុក្ខដល់អ្នកតែងបទទំនុកទី១១៩ក៏ដោយ គាត់មានពរឬសុភមង្គលដោយព្រោះគាត់យល់អំពីប្រយោជន៍ដែលមកពីការធ្វើតាមក្រឹត្យវិន័យដែលព្រះប្រទានដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ អ្នកតែងបទទំនុកនោះទទួលស្គាល់ថា ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រោសមេត្ដាដល់អ្នកបម្រើទ្រង់ដោយល្អ។ ម្យ៉ាងទៀត ការធ្វើតាមពាក្យណែនាំពីក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះបានជួយអ្នកតែងបទទំនុកដំកើងឲ្យមានប្រាជ្ញាលើសជាងខ្មាំងសត្រូវទាំងប៉ុន្មាន ហើយបានប្រោសឲ្យគាត់មានកម្លាំងឡើងដើម្បីរស់ជាបន្ត។ ការស្ដាប់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះបាននាំឲ្យអ្នកតែងបទទំនុកទី១១៩មានសេចក្ដីសុខនិងមនសិការជ្រះថ្លា។—ទំនុកដំកើង ១១៩:១, ៩, ៦៥, ៩៣, ៩៨, ១៦៥
៣. នៅសព្វថ្ងៃនេះ ហេតុអ្វីក៏ពិបាកម្ល៉េះឲ្យពួកគ្រីស្ទានរស់ស្របទៅតាមខ្នាតតម្រារបស់ព្រះ?
៣ នៅសព្វថ្ងៃនេះ អ្នកបម្រើខ្លះរបស់ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែរងការពិបាកយ៉ាងខ្លាំងដែរ ដែលល្បងលជំនឿរបស់ពួកគេ។ យើងប្រហែលជាមិនជួបប្រទះស្ថានភាពដែលគំរាមកំហែងដល់ជីវិតដូចអ្នកតែងបទទំនុកនោះទេ តែយើងក៏រស់នៅ«គ្រាលំបាកណាស់»ដែរ។ ប្រហែលជារៀងរាល់ថ្ងៃយើងមានទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សជាច្រើនដែលមិនស្រឡាញ់ខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគេប្រហែលជារវល់តែប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិនិងមានគោលដៅរកតែប្រយោជន៍ខ្លួនឯង។ មនុស្សខ្លះក៏មានអាកប្បកិរិយាក្រអឺតក្រទម ហើយមិនចេះបង្ហាញការគោរពចំពោះមនុស្សដទៃ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥) ប្អូនៗទាំងឡាយដែលជាគ្រីស្ទានក៏ជួបប្រទះជាញឹកញយនូវការបង្ខិតបង្ខំឲ្យលះចោលចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណ៍ខាងសីលធម៌។ ពេលដែលយើងរស់ក្នុងបរិស្ថានបែបនេះ គឺពិបាករក្សាឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងខ្នាតតម្រាសុចរិតរបស់ទ្រង់។ តើយើងអាចការពារខ្លួនដោយរបៀបណា?
៤. តើអ្នកតែងបទទំនុកទី១១៩បានធ្វើអ្វីដែលបង្ហាញថាគាត់មានចិត្តអបអរចំពោះក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ? តើបណ្ដាគ្រីស្ទានគួរធ្វើដូចគ្នាដែរឬ?
៤ អ្វីដែលជួយអ្នកតែងបទទំនុកដំកើងទប់ទល់នឹងការបង្ខិតបង្ខំដែលគាត់ជួបប្រទះនោះ គឺដោយឆ្លៀតពេលដើម្បីពិនិត្យមើលក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះដោយចិត្តអបអរ។ នេះបានជួយគាត់បង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ។ ជាលទ្ធផល ស្ទើរតែគ្រប់ខទាំងអស់ក្នុងបទទំនុកទី១១៩ រៀបរាប់អំពីលក្ខណៈផ្សេងៗនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ * ក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេដែលព្រះយេហូវ៉ាឲ្យសាសន៍អ៊ីស្រាអែលពីបុរាណនោះ គ្មានសុពលភាពលើពួកគ្រីស្ទាននៅសព្វថ្ងៃនេះទេ។ (កូល៉ុស ២:១៤) យ៉ាងណាក៏ដោយ គោលការណ៍ពីក្រឹត្យវិន័យនោះនៅតែមានប្រយោជន៍នៅឡើយ។ គោលការណ៍ក្នុងក្រឹត្យវិន័យនោះបានជួយសម្រាលទុក្ខអ្នកតែងបទទំនុកដំកើង ហើយក៏ជួយរំលែកទុក្ខអ្នកបម្រើព្រះដែលកំពុងតែពុះពារយកឈ្នះលើការពិបាកផ្សេងៗដែលមាននៅសម័យទំនើបនេះដែរ។
៥. តើយើងនឹងពិនិត្យមើលលក្ខណៈអ្វីខ្លះនៃក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេ?
៥ ឥឡូវយើងសូមពិនិត្យមើលលក្ខណៈបីយ៉ាងនៃក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេដែលអាចលើកទឹកចិត្តយើងបាន គឺការរៀបចំឲ្យមានថ្ងៃឈប់សម្រាក ការទុកឲ្យប្រជាជនរើសសន្សំផលដំណាំ និងច្បាប់ដែលហាមការលោភចង់បាន។ ពេលពិនិត្យមើលក្រឹត្យវិន័យនីមួយៗ យើងនឹងកត់សម្គាល់ថា ជាការចាំបាច់ណាស់ឲ្យយើងមានចិត្តអបអរចំពោះគោលការណ៍ដែលជាមូលដ្ឋាននៃក្រឹត្យវិន័យទាំងនោះ ដើម្បីយកឈ្នះលើការបង្ខិតបង្ខំដែលមានជាទូទៅនៅសម័យនេះ។
ការបំពេញសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណ
៦. តើមនុស្សទាំងឡាយមានសេចក្ដីត្រូវការអ្វីខ្លះ?
៦ មនុស្សបានត្រូវបង្កើតមកឲ្យមានសេចក្ដីត្រូវការផ្សេងៗ។ ជាឧទាហរណ៍ បើមនុស្សចង់ថែរក្សាសុខភាពឲ្យបានល្អ ពួកគេត្រូវការជាចាំបាច់នូវម្ហូបអាហារ ទឹកនិងកន្លែងរស់នៅ។ ប៉ុន្តែ មនុស្សក៏ត្រូវទទួលស្គាល់ថា ខ្លួនមាន«សេចក្ដីកំសត់ខាងឯវិញ្ញាណ» ឬត្រូវការអ្វីៗខាងវិញ្ញាណដែរ។ បើមនុស្សមិនបំពេញសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណ ពួកគេមិនអាចមានពរឬសុភមង្គលពិតបានឡើយ។ (ម៉ាថាយ ៥:៣) ព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកការបំពេញសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណជាការចាំបាច់ដល់ម្ល៉េះបានជាទ្រង់បង្គាប់ឲ្យរាស្ត្រទ្រង់ផ្អាកកិច្ចការអស់មួយថ្ងៃជារៀងរាល់សប្ដាហ៍ដើម្បីយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្វីៗខាងវិញ្ញាណ។
៧, ៨. (ក) តើព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើអ្វីដើម្បីញែកទុកថ្ងៃឈប់សម្រាកដោយឡែកពីថ្ងៃឯទៀត? (ខ) តើការទុកមួយថ្ងៃដើម្បីឈប់សម្រាកមានប្រយោជន៍អ្វី?
៧ ការរៀបចំឲ្យមានថ្ងៃឈប់សម្រាកនោះ បានដៅបញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់នៃការចំណាយពេលក្នុងកិច្ចការខាងវិញ្ញាណ។ លើកទីមួយដែលមានពាក្យ«ថ្ងៃឈប់សំរាក»ក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺទាក់ទងនឹងពេលដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រទាននំម៉ាន៉ាឲ្យប្រជាជននៅទីរហោស្ថាន។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានត្រូវបង្គាប់ឲ្យប្រមូលនំម៉ាន៉ាដែលប្រទានមកដោយអព្ភូតហេតុ រាល់ថ្ងៃសម្រាប់៦ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃទី៦ ពួកគេត្រូវ«រើសនំនោះបានចំនួន២ភាគ» ដែលរួមបញ្ចូលមួយភាគសម្រាប់ថ្ងៃទី៧ ពីព្រោះព្រះមិនប្រទាននំនៅថ្ងៃទី៧ទេ។ ថ្ងៃទី៧ជា«ថ្ងៃឈប់សំរាកបរិសុទ្ធថ្វាយព្រះយេហូវ៉ា» ហើយក្នុងកំលុងថ្ងៃនោះប្រជាជននានាត្រូវនៅកន្លែងពួកគេរៀងៗខ្លួន។ (និក្ខមនំ ១៦:១៣-៣០) ក្រឹត្យវិន័យមួយក្នុងចំណោមទាំង១០ប្រការ បានបង្គាប់កុំឲ្យធ្វើការនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកឲ្យសោះ។ ថ្ងៃឈប់សម្រាកជាថ្ងៃមួយដ៏បរិសុទ្ធ។ អ្នកណាដែលមិនធ្វើតាមច្បាប់នោះ ត្រូវស្លាប់។—និក្ខមនំ ២០:៨-១១; ជនគណនា ១៥:៣២-៣៦
៨ ក្រឹត្យវិន័យអំពីថ្ងៃឈប់សម្រាកបានបង្ហាញថា ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះសុខភាពរបស់រាស្ត្រទ្រង់ និងចំពោះសុខុមាលភាពខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេផង។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា «ថ្ងៃឈប់សំរាកបានតាំងសំរាប់ឲ្យមនុស្ស»។ (ម៉ាកុស ២:២៧) ថ្ងៃនោះមិនគ្រាន់តែបើកឱកាសឲ្យប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលឈប់ធ្វើការដើម្បីសម្រាកប៉ុណ្ណោះ តែហុចឱកាសឲ្យពួកគេបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងចូលកាន់តែជិតស្និទ្ធជាមួយទ្រង់ជាព្រះដែលបង្កើតគេមក។ (ចោទិយកថា ៥:១២) ថ្ងៃឈប់សម្រាកបានត្រូវញែកទុកដោយឡែកដើម្បីធ្វើអ្វីៗខាងវិញ្ញាណ ដូចជាការអធិស្ឋាន ការមូលគ្នាថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាជាក្រុមគ្រួសារ និងការរំពឹងគិតលើក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់។ ការញែកទុកថ្ងៃទី៧នោះ បានការពារប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលកុំឲ្យចំណាយគ្រប់ពេលនិងកម្លាំងក្នុងការដេញរកទ្រព្យសម្បត្ដិ។ ថ្ងៃឈប់សម្រាកបានរំលឹកពួកគេថា ចំណងមេត្រីភាពជាមួយព្រះយេហូវ៉ាជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត។ ព្រះយេស៊ូក៏បានបង្ហាញថា គោលការណ៍នោះនៅតែមានសារៈប្រយោជន៍នៅឡើយ ដោយមានបន្ទូលថា៖ «មានសេចក្ដីចែងទុកមកដូច្នេះ ‹មនុស្សមិនមែនរស់ដោយសារតែនំប៉័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលដែលចេញពីព្រះឱស្ឋព្រះមកដែរ›»។—ម៉ាថាយ ៤:៤
៩. តើពួកគ្រីស្ទានអាចទាញយកមេរៀនអ្វីពីច្បាប់អំពីថ្ងៃឈប់សម្រាក?
៩ នៅសព្វថ្ងៃនេះ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាមិនតម្រូវឲ្យរាស្ត្រទ្រង់ឈប់សម្រាកអស់២៤ម៉ោងដូចនៅសម័យពួកអ៊ីស្រាអែលក្ដី យើងក៏មិនត្រូវចាត់ទុកថាច្បាប់អំពីថ្ងៃឈប់សម្រាកគ្រាន់តែជាវិន័យបុរាណមួយដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ប៉ុណ្ណោះដែរ។ (កូល៉ុស ២:១៦) ដ្បិតច្បាប់អំពីថ្ងៃឈប់សម្រាកក៏រំលឹកយើងថា អ្វីៗខាងវិញ្ញាណគួរមានអាទិភាពក្នុងជីវិតយើងដែរ មែនទេ? យើងមិនត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យការរកស៊ីនិងការកម្សាន្តសប្បាយរំខានដល់កិច្ចបម្រើព្រះឡើយ។ (ហេព្រើរ ៤:៩, ១០) ដូច្នេះ យើងប្រហែលជាចង់សួរខ្លួនឯងថា«តើអ្វីមានអាទិភាពក្នុងជីវិតខ្ញុំ? តើការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ការអធិស្ឋាន ការចូលរួមកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាននិងការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះមានអាទិភាពឬទេ? ឬតើទង្វើឯទៀតរបស់យើងធ្វើឲ្យស៊ីពេលវេលាអស់?»។ បើយើងតែងតែធ្វើអ្វីៗខាងវិញ្ញាណជាមុនសិន នោះព្រះយេហូវ៉ាធានាថាយើងនឹងមិនខ្វះអ្វីដែលយើងត្រូវការក្នុងជីវិត។—ម៉ាថាយ ៦:២៤-៣៣
១០. តើការកំណត់ពេលសម្រាប់អ្វីៗខាងវិញ្ញាណអាចនាំឲ្យមានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ?
១០ ការចំណាយពេលក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរនិងសៀវភៅឯទៀតដែលបកស្រាយន័យព្រះគម្ពីរ ព្រមទាំងការគិតវែងឆ្ងាយអំពីអ្វីដែលយើងអាននោះ អាចជួយយើងចូលកាន់តែជិតនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ (យ៉ាកុប ៤:៨) ជាង៤០ឆ្នាំហើយ បងស្រីឈ្មោះស៊ូសាន់បានកំណត់ពេលជាទៀងទាត់ដើម្បីសិក្សាព្រះគម្ពីរ។ បងស្រីសារភាពថា មុនដំបូងគាត់មិនសូវចូលចិត្តសិក្សាទេ តែបានធ្វើនោះឲ្យតែបង្គ្រប់កិច្ចប៉ុណ្ណោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពេលបងស្រីអានព្រះគម្ពីរកាន់តែច្រើន គាត់ក៏ពេញចិត្តអានកាន់តែច្រើនទៀតដែរ។ ឥឡូវបងស្រីស្ដាយណាស់បើមានអ្វីរំខានដល់កម្មវិធីសិក្សាដោយខ្លួនឯង។ បងស្រីស៊ូសាន់មានប្រសាសន៍ថា៖ «ការសិក្សាព្រះគម្ពីរបានជួយខ្ញុំឲ្យមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះយេហូវ៉ាជាបិតា។ ខ្ញុំទុកចិត្តនិងពឹងផ្អែកលើទ្រង់ ហើយអធិស្ឋានទូលថ្វាយទ្រង់យ៉ាងឥតលាក់លៀម។ ពេលដែលខ្ញុំរៀនថាព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់រាស្ត្រទ្រង់យ៉ាងខ្លាំងនោះ ហើយពិសោធខ្លួនឯងថាទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងខ្ញុំប៉ុណ្ណា ព្រមទាំងឃើញការដែលទ្រង់ធ្វើដើម្បីជួយខ្ញុំ នោះខ្ញុំមានចិត្តរំភើបណាស់!»។ ពេលដែលយើងទទួលស្គាល់សេចក្ដីកម្សត់របស់ខ្លួនខាងវិញ្ញាណដោយយកចិត្តទុកដាក់ជាទៀងទាត់ចំពោះអ្វីៗខាងវិញ្ញាណ នោះយើងក៏នឹងមានអំណរផងដែរ!
ច្បាប់វិន័យរបស់ព្រះអំពីការរើសសន្សំផលដំណាំ
១១. សូមពន្យល់អំពីការរៀបចំឲ្យរើសសន្សំផលដំណាំ។
១១ សិទ្ធិរើសសន្សំផលដំណាំជាលក្ខណៈទីពីរនៃក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេដែលបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះរាស្ត្រទ្រង់។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់ដល់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលដែលជាម្ចាស់ស្រែចម្ការថា ពេលច្រូតស្រូវឬបេះផ្លែចម្ការរបស់ខ្លួន ពួកគេត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សក្រីក្ររើសសន្សំផលដំណាំដែលពួកកម្មករមិនបានប្រមូល។ ពួកកសិករមិនត្រូវច្រូតដល់កៀនដីរបស់ខ្លួន ហើយក៏មិនត្រូវប្រមូលផ្លែទំពាំងបាយជូរនិងផ្លែអូលីវដែលនៅសេសសល់ក្នុងចម្ការឡើយ។ បើពួកអ្នកច្រូតភ្លេចកណ្ដាប់ស្រូវនៅឯស្រែ ពួកគេមិនត្រូវត្រឡប់ទៅយកវិញទេ។ នេះជាការរៀបចំដែលបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះជនក្រីក្រ ពួកកូនកំព្រា ស្រីមេម៉ាយនិងសាសន៍ដទៃដែលរស់នៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល។ ទោះជាការរើសសន្សំផលដំណាំតម្រូវឲ្យជនក្រីក្រធ្វើការនឿយហត់ក៏ពិតមែន តែយ៉ាងហោចណាស់ពួកគេមិនចាំបាច់សុំទានឡើយ។—លេវីវិន័យ ១៩:៩, ១០; ចោទិយកថា ២៤:១៩-២២; ទំនុកដំកើង ៣៧:២៥
១២. តើការរៀបចំឲ្យជនក្រីក្ររើសសន្សំផលដំណាំហុចឱកាសឲ្យម្ចាស់ស្រែចម្ការធ្វើអ្វី?
១២ ច្បាប់វិន័យរបស់ព្រះអំពីការរើសសន្សំផលដំណាំមិនបានកំណត់ឲ្យម្ចាស់ស្រែចម្ការទុកផលប៉ុន្មានសម្រាប់ជនក្រីក្រទេ។ គឺស្រេចលើម្ចាស់ស្រែវិញ ថាគាត់ចង់ទុកផលច្រើនឬតិចប៉ុណ្ណានៅកៀនដី។ យ៉ាងនេះ ការរៀបចំឲ្យទុកសន្សំផលដំណាំបានបង្រៀនប្រជាជនឲ្យមានចិត្តសទ្ធា ហើយក៏ហុចឱកាសឲ្យម្ចាស់ស្រែចម្ការបង្ហាញចិត្តកតញ្ញូចំពោះព្រះដែលបង្កើតឲ្យមានផលដំណាំនេះ ដ្បិត«អ្នកណាដែលមេត្ដាដល់មនុស្សកំសត់ទុគ៌ត នោះជាអ្នកលើកដំកើង[ព្រះដែលបង្កើតខ្លួនមក]»។ (សុភាសិត ១៤:៣១) លោកបូអូសជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានធ្វើដូច្នេះ។ នាងរស់ជាស្រីមេម៉ាយម្នាក់ដែលរើសសន្សំផលដំណាំពីស្រែចម្ការរបស់បូអូស ដូច្នេះលោកបានចាត់វិធានការដើម្បីឲ្យនាងរើសស្រូវយ៉ាងច្រើនបាន។ ដោយសារបូអូសបង្ហាញចិត្តសទ្ធាដល់ម្ល៉េះនោះ ព្រះយេហូវ៉ាប្រទានពរយ៉ាងវិសេសលើគាត់។—នាងរស់ ២:១៥, ១៦; ៤:២១, ២២; សុភាសិត ១៩:១៧
១៣. តើច្បាប់វិន័យពីបុរាណដែលបើកឲ្យជនក្រីក្ររើសសន្សំផលដំណាំបង្រៀនអ្វីខ្លះ?
១៣ គោលការណ៍ដែលទាក់ទងក្រឹត្យវិន័យអំពីការរើសសន្សំផលដំណាំនោះ នៅមានសុពលភាពនៅឡើយ។ ព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យអ្នកបម្រើទ្រង់បង្ហាញចិត្តសទ្ធា ជាពិសេសចំពោះមនុស្សដែលខ្វះខាត។ ពេលដែលយើងបង្ហាញចិត្តសទ្ធាកាន់តែច្រើន យើងក៏នឹងទទួលពរកាន់តែច្រើនផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «ចូរឲ្យទៅគេ នោះនឹងបានឲ្យមកអ្នកដែរ។ គេនឹងវាល់ឲ្យអ្នកយ៉ាងល្អ ទាំងញាត់ ទាំងរលាក់ ហើយដាក់ឲ្យហៀរនឹងយកមកដាក់បំពេញចិត្តអ្នកផង។ ដ្បិតគេនឹងវាល់ឲ្យអ្នកតាមរង្វាល់ណាដែលអ្នកវាល់ឲ្យគេ»។—លូកា ៦:៣៨
១៤, ១៥. តើយើងអាចបង្ហាញចិត្តសទ្ធាដោយរបៀបណាខ្លះ? ពេលជួយអ្នកដទៃ តើមានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះសម្រាប់យើងនិងពួកគេ?
១៤ សាវ័កប៉ុលបានជូនយោបល់ឲ្យយើង«ធ្វើល្អដល់មនុស្សទាំងអស់ ហើយគឺដល់ពួកអ្នកជឿជាដើម»។ (កាឡាទី ៦:១០) ដូច្នេះ ពេលមានអ្វីល្បងលជំនឿរបស់បងប្អូនគ្រីស្ទានយើង គឺចាំបាច់ណាស់ឲ្យយើងផ្ដល់ជំនួយខាងវិញ្ញាណដោយយកចិត្តទុកដាក់។ ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាអាចជួយបងប្អូនរួមជំនឿដោយរបៀបផ្សេងទៀតដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ តើយើងអាចយកគាត់ទៅឯសាលព្រះរាជាណាចក្រឬទេ? តើយើងអាចទៅផ្សារជំនួសបងប្អូនដែលត្រូវការជំនួយបានទេ? តើមានបងប្អូនវ័យចាស់ ឈឺឬពិការក្នុងក្រុមជំនុំដែលយើងអាចទៅលេងដើម្បីលើកទឹកចិត្ត ឬជួយធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយឲ្យគាត់ឬទេ? បើយើងយោគយល់ចំពោះសេចក្ដីត្រូវការបែបនេះ ព្រះយេហូវ៉ាប្រហែលជានឹងប្រើយើងដើម្បីជួយអ្នកដែលត្រូវការជំនួយ ស្របទៅតាមសេចក្ដីអធិស្ឋានដែលពួកគេទូលទ្រង់។ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទានពិត យើងមានកាតព្វកិច្ចជួយគ្នាទៅវិញទៅមក។ យ៉ាងណាក៏ដោយ អស់អ្នកដែលផ្ដល់ជំនួយក៏ទទួលប្រយោជន៍ដែរ ដ្បិតការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតចំពោះពួកអ្នកថ្វាយបង្គំគ្នីគ្នានាំឲ្យយើងមានអំណរនិងចិត្តស្កប់ស្កល់ ព្រមទាំងផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះយេហូវ៉ាដែរ។—សុភាសិត ១៥:២៩
១៥ របៀបសំខាន់មួយទៀតដែលបណ្ដាគ្រីស្ទានបង្ហាញចិត្តគំនិតលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនឯង គឺដោយចំណាយពេលនិងកម្លាំងរបស់ខ្លួនក្នុងការជម្រាបអ្នកដទៃអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០) ការជួយបង្រៀនសិស្សរហូតដល់ពេលដែលគេថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ពិតជានាំឲ្យមានអំណរមែន។ បងប្អូនដែលធ្លាប់ធ្វើដូច្នេះបានពិសោធនូវសច្ចភាពនៃបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូដែលថា៖ «[ការ]ឲ្យ នោះបានពរជាជាងទទួល»។—កិច្ចការ ២០:៣៥
ការប្រុងប្រយ័ត្ននឹងចិត្តលោភចង់បាន
១៦, ១៧. តើក្រឹត្យវិន័យទី១០ហាមអំពីអ្វី? ហេតុអ្វី?
១៦ ឥឡូវយើងនឹងពិភាក្សាអំពីលក្ខណៈទីបីនៃក្រឹត្យវិន័យដែលព្រះយេហូវ៉ាឲ្យសាសន៍អ៊ីស្រាអែល គឺក្រឹត្យទី១០ដែលហាមការលោភចង់បានរបស់អ្នកដទៃ។ ក្រឹត្យវិន័យចែងថា៖ «កុំឲ្យលោភចង់បានផ្ទះអ្នកជិតខាងខ្លួនឲ្យសោះ ក៏កុំឲ្យលោភចង់បានប្រពន្ធគេ ឬបាវប្រុសបាវស្រីគេក្ដី ឬគោ លា ឬរបស់អ្វីផងអ្នកជិតខាងខ្លួនឲ្យសោះ»។ (និក្ខមនំ ២០:១៧) មនុស្សមិនអាចបង្ខំអ្នកដទៃឲ្យធ្វើតាមច្បាប់នេះទេ ដ្បិតគ្មានមនុស្សណាចេះស្ទង់ចិត្តមនុស្សឯទៀតបានឡើយ។ ច្បាប់នោះធ្វើឲ្យក្រឹត្យវិន័យព្រះមានភាពឧត្តុង្គឧត្តមជាងច្បាប់វិន័យរបស់មនុស្ស ដ្បិតច្បាប់ដែលហាមការលោភចង់បាននោះ តម្រូវឲ្យប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលម្នាក់ៗទទួលខុសត្រូវចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដែលមានសមត្ថភាពស្ទង់មើលទំនោរចិត្តគេ។ (សាំយូអែលទី១ ១៦:៧) ម្យ៉ាងទៀត ច្បាប់វិន័យនោះលុបបំបាត់ដើមហេតុនៃអំពើអាក្រក់ជាច្រើន។—យ៉ាកុប ១:១៤
១៧ ក្រឹត្យវិន័យដែលហាមការលោភចង់បាននោះ ក៏លើកទឹកចិត្តរាស្ត្រព្រះឲ្យជៀសវាងពីការប្រាថ្នាចង់បានរបស់ទ្រព្យហួសហេតុពេក ទាំងកុំឲ្យត្អូញត្អែររអ៊ូរទាំអំពីជីវភាពយើង។ ច្បាប់នោះក៏ជួយកុំឲ្យប្រជាជនមានចិត្តចង់លួចប្លន់ឬធ្វើអំពើអសីលធម៌។ ជានិច្ចជាកាលយើងជួបមនុស្សដែលមានរបស់ទ្រព្យនិងភាពចម្រុងចម្រើនជាងយើងដែលធ្វើឲ្យយើងស្រឡាញ់ចង់បានដែរ។ បើយើងមិនចេះទប់ចិត្ត យើងក៏អាចកើតមានចិត្តច្រណែនឈ្នានីសដែលនាំឲ្យមានអពមង្គលវិញ។ ព្រះគម្ពីររៀបរាប់អំពីសេចក្ដីលោភជាអារម្មណ៍ក្នុងចិត្តដែលសឲ្យឃើញនូវ«គំនិតចោលម្សៀត»។ ហេតុនេះហើយបានជាគប្បីកុំឲ្យយើងមានចិត្តលោភលន់។—រ៉ូម ១:២៨-៣០
១៨. តើមនុស្សភាគច្រើនក្នុងលោកិយសព្វថ្ងៃនេះមានចិត្តគំនិតបែបណា? តើទស្សនៈរបស់លោកិយអាចនាំឲ្យមានផលអាក្រក់ណាខ្លះ?
១៨ ចិត្តគំនិតដែលមានទូទៅក្នុងលោកិយសព្វថ្ងៃនេះ តែងជំរុញឲ្យមនុស្សប្រមូលវត្ថុទ្រព្យនិងប្រកួតប្រជែងគ្នា។ ប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្មតែងឃោសនាផលិតផលថ្មីដើម្បីញុះញង់ឲ្យមនុស្សប្រាថ្នាចង់បានរបស់ទាំងនោះ។ ការឃោសនារមែងបង្កប់គំនិតថា បើយើងមិនទទួលរបស់ទាំងនោះ យើងមិនអាចមានសុភមង្គលបានឡើយ។ ប៉ុន្តែ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះមិនចង់ឲ្យយើងមានទស្សនៈបែបនេះទេ។ ម្យ៉ាងទៀត មនុស្សជាច្រើនមានចិត្តគំនិតចង់តែប្រមូលលុយនិងធ្វើជាមនុស្សលេខមួយ មិនថាត្រូវគាបសង្កត់លើអ្នកដទៃឬធ្វើអ្វីក៏ដោយ។ សាវ័កប៉ុលបានព្រមានថា៖ «ពួកអ្នកដែលចង់ធ្វើជាអ្នកស្តុកស្តម្ភ នោះនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងសេចក្ដីល្បួងនឹងអន្ទាក់ ហើយក្នុងបំណងជាច្រើនដែលផ្ដេសផ្ដាស ហើយធ្វើទុក្ខដល់ខ្លួន ក៏ពន្លិចមនុស្សទៅក្នុងសេចក្ដីហិនវិនាសនឹងសេចក្ដីអន្តរធានវិញ ដ្បិតការដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នោះហើយជាមេឫសនៃសេចក្ដីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកខ្លះបានឈោងតាម ហើយត្រូវលួងលោមឲ្យឃ្លាតចេញពីសេចក្ដីជំនឿ ទាំងចាក់ទំលុះខ្លួនគេដោយសេចក្ដីព្រួយលំបាកជាច្រើន»។—ធីម៉ូថេទី១ ៦:៩, ១០
១៩, ២០. (ក) តើអ្វីនាំឲ្យមានប្រយោជន៍ចំពោះអស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ? (ខ) តើយើងនឹងពិនិត្យមើលអ្វីក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់?
១៩ មនុស្សដែលស្រឡាញ់ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះទទួលស្គាល់ថា ចិត្តគំនិតចង់បានវត្ថុទ្រព្យហួសហេតុពេកនឹងនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ដូច្នេះពួកគេខំជៀសវាងចិត្តគំនិតនិងគ្រោះថ្នាក់បែបនោះ។ ជាក់ស្តែង អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានអធិស្ឋានទូលថ្វាយព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «សូមធ្វើឲ្យចិត្តទូលបង្គំល្អៀងទៅខាងសេចក្ដីបន្ទាល់របស់ទ្រង់ កុំឲ្យល្អៀងទៅខាងសេចក្ដីលោភឡើយ។ ក្រិត្យវិន័យដែលចេញពីព្រះឱស្ឋទ្រង់មក នោះវិសេសដល់ទូលបង្គំជាជាងមាសប្រាក់ទាំងពាន់ផង»។ (ទំនុកដំកើង ១១៩:៣៦, ៧២) បើយើងជឿថាពាក្យរបស់អ្នកតែងនោះជាការពិតមែន នេះនឹងជួយយើងរក្សាឲ្យមានចិត្តគំនិតត្រឹមត្រូវដើម្បីជៀសចេញពីអ្វីដែលប្រៀបដូចជាអន្ទាក់ ពោលគឺវត្ថុនិយម ចិត្តលោភលន់និងការមិនពេញចិត្តចំពោះជីវភាពខ្លួន។ «ការគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះ»ជាកម្រៃយ៉ាងធំដែលនាំឲ្យបានប្រយោជន៍ច្រើនបំផុត មិនមែនការប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិទេ។—ធីម៉ូថេទី១ ៦:៦
២០ ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យច្បាប់វិន័យដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលពីបុរាណតាមរយៈលោកម៉ូសេ ប៉ុន្តែគោលការណ៍នានាដែលជាមូលដ្ឋាននៃក្រឹត្យវិន័យនោះ នៅតែមានប្រយោជន៍ក្នុងគ្រាលំបាកនេះ។ ពេលដែលយើងធ្វើតាមគោលការណ៍ទាំងនោះច្រើនជាង យើងនឹងទទួលប្រយោជន៍ច្រើនប៉ុណ្ណោះដែរ។ នេះនឹងធ្វើឲ្យយើងកាន់តែស្រឡាញ់នូវគោលការណ៍ក្នុងក្រឹត្យវិន័យជាង ហើយក៏នឹងនាំឲ្យមានសុភមង្គលថែមទៀតដែរ។ យើងអាចទាញយកមេរៀនល្អៗពីក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយបទពិសោធន៍និងប្រវត្ដិជីវិតរបស់មនុស្សខ្លះដែលរៀបរាប់ក្នុងព្រះគម្ពីរក៏ជួយរំលឹកយើងថា ក្រឹត្យវិន័យទាំងនោះពិតជាមានតម្លៃមែន។ យើងនឹងពិនិត្យមើលនូវបទពិសោធន៍ខ្លះៗក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 4 ក្នុងចំណោមខទាំង១៧៦ក្នុងបទទំនុកទី១១៩ មានខតែ៤ប៉ុណ្ណោះដែលមិនប្រើពាក្យសំដៅទៅលើសេចក្ដីបង្គាប់ ខច្បាប់ ក្រឹត្យវិន័យ សេចក្ដីបញ្ញត្ដិ សេចក្ដីបន្ទាល់ ព្រះបន្ទូលឬផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• ហេតុអ្វីក៏អ្នកតែងបទទំនុកទី១១៩ ស្រឡាញ់ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា?
• តើពួកគ្រីស្ទានអាចរៀនអ្វីខ្លះពីការរៀបចំឲ្យមានថ្ងៃឈប់សម្រាក?
• តើច្បាប់របស់ព្រះអំពីការរើសសន្សំផលដំណាំនៅតែមានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ?
• តើក្រឹត្យវិន័យដែលហាមកុំឲ្យលោភចង់បានអាចការពារយើងបានយ៉ាងណា?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ១៣]
តើក្រឹត្យវិន័យដែលតម្រូវឲ្យមាន ថ្ងៃឈប់សម្រាក បានលើកបញ្ជាក់អំពីអ្វី?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
តើយើងរៀនអ្វីខ្លះពីក្រឹត្យវិន័យអំពីការរើសសន្សំផលដំណាំ?