ចូរមានប្រាជ្ញាឡើង ដោយកោតខ្លាចព្រះ!
ចូរមានប្រាជ្ញាឡើង ដោយកោតខ្លាចព្រះ!
«សេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាដើមចមនៃប្រាជ្ញា»។—សុភាសិត ៩:១០
១. ហេតុអ្វីមនុស្សជាច្រើនពិបាកយល់អត្ថន័យនៃការកោតខ្លាចព្រះ?
ពីមុនបើនិយាយថាមនុស្សម្នាក់ជាអ្នកកោតខ្លាចព្រះ នោះចាត់ទុកជាការសរសើរគាត់។ ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សជាច្រើនចាត់ទុកការកោតខ្លាចព្រះជាអ្វីដែលហួសសម័យហើយមានអត្ថន័យពិបាកយល់។ ពួកគេប្រហែលជាសួរថា ‹ប្រសិនបើព្រះជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហេតុអ្វីយើងចាំបាច់ខ្លាចទ្រង់?›។ ចំពោះពួកគេ ការកោតខ្លាចជាអារម្មណ៍មិនល្អមួយ ដែលធ្វើឲ្យរន្ធត់។ ក៏ប៉ុន្តែ ការកោតខ្លាចព្រះមានន័យជ្រាលជ្រៅជាងនេះ ហើយយើងនឹងរៀនថានោះមិនត្រឹមតែជាអារម្មណ៍ប៉ុណ្ណោះទេ។
២, ៣. តើការកោតខ្លាចព្រះរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
២ ក្នុងព្រះគម្ពីរការកោតខ្លាចព្រះជាលក្ខណៈល្អមួយ។ (អេសាយ ១១:៣, ខ.ស.) ការកោតខ្លាចព្រះជាការគោរពទ្រង់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ហើយក៏ជាចិត្តប្រាថ្នាយ៉ាងខ្លាំងឲ្យជៀសចេញពីអ្វីដែលទ្រង់មិនសព្វព្រះហឫទ័យ។ (ទំនុកដំកើង ១១៥:១១) នោះក៏រួមបញ្ចូលការទទួលស្គាល់និងការកាន់តាមយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់នូវខ្នាតតម្រាសីលធម៌របស់ព្រះ ហើយសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាប្រព្រឹត្តតាមអ្វីដែលទ្រង់ចាត់ទុកថាល្អហើយជៀសវាងអ្វីដែលទ្រង់ចាត់ទុកថាអាក្រក់។ ឯកសារយោងមួយពន្យល់ថាការកោតខ្លាចបែបនេះជា«ចិត្តគំនិតមួយចំពោះព្រះដែលនាំឲ្យប្រព្រឹត្តដោយមានប្រាជ្ញា ហើយជៀសចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង»។ ដូច្នេះគឺសមរម្យដែលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះប្រាប់យើងថា «សេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាដើមចមនៃប្រាជ្ញា»។—សុភាសិត ៩:១០
៣ ការកោតខ្លាចព្រះជាប់ទាក់ទងនឹងអ្វីជាច្រើន។ ការកោតខ្លាចព្រះមិនត្រឹមតែទាក់ទងនឹងប្រាជ្ញាប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ទាក់ទងនឹងអំណរ សេចក្ដីសុខសាន្ត ភាពសម្បូរសប្បាយ សេចក្ដីសង្ឃឹម និងទំនុកចិត្ត។ (ទំនុកដំកើង ២:១១; សុភាសិត ១:៧; ១០:២៧; ១៤:២៦; ២២:៤; ២៣:១៧, ១៨; កិច្ចការ ៩:៣១) ការកោតខ្លាចព្រះក៏ជាប់ទាក់ទងនឹងជំនឿនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែរ។ ការពិត ការកោតខ្លាចព្រះរួមបញ្ចូលអ្វីទាំងអស់ដែលពាក់ព័ន្ធនឹងចំណងមិត្តភាពរបស់យើងជាមួយព្រះនិងមនុស្សឯទៀត។ (ចោទិយកថា ១០:១២; យ៉ូប ៦:១៤; ហេព្រើរ ១១:៧) ការកោតខ្លាចព្រះរួមបញ្ចូលជំនឿជឿជាក់របស់យើងថា ព្រះវរបិតារបស់យើងនៅស្ថានសួគ៌ស្រឡាញ់រូបយើងផ្ទាល់ ហើយបម្រុងតែនឹងអត់ឱនទោសបាបរបស់យើង។ (ទំនុកដំកើង ១៣០:៤) មានតែមនុស្សទុច្ចរិតមិនព្រមប្រែចិត្ត ដែលមានហេតុញ័ររន្ធត់នៅចំពោះព្រះ។—ហេព្រើរ ១០:២៦-៣១
ចូររៀនឲ្យចេះកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ា
៤. តើអ្វីអាចជួយឲ្យយើង«ចេះកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា»?
៤ យើងត្រូវតែកោតខ្លាចព្រះ ទើបអាចធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ល្អនិងទទួលពរពីទ្រង់។ បើដូច្នេះ តើយើងអាចរៀនឲ្យ«ចេះកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា»យ៉ាងត្រឹមត្រូវដោយដូចម្ដេច? (ចោទិយកថា ១៧:១៩) គំរូជាច្រើនរបស់បុរសស្ត្រីដែលកោតខ្លាចព្រះមានក្នុងព្រះគម្ពីរ «សំរាប់នឹងបង្រៀនដល់យើងរាល់គ្នា»។ (រ៉ូម ១៥:៤) ដើម្បីជួយឲ្យយើងយល់យ៉ាងច្បាស់ថាការកោតខ្លាចព្រះរួមបញ្ចូលអ្វី យើងនឹងពិចារណាអំពីជីវិតរបស់ស្តេចដាវីឌនៅអ៊ីស្រាអែលនាសម័យបុរាណ។
៥. តើការឃ្វាលហ្វូងចៀមនៅឯវាលបានជួយដាវីឌរៀនឲ្យចេះកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
៥ ព្រះយេហូវ៉ាឈប់ទទួលស្គាល់សូលដែលជាស្តេចដំបូងនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ដោយព្រោះសូលមិនបានកោតខ្លាចព្រះទេ តែបានខ្លាចមនុស្សវិញ។ (សាំយូអែលទី១ ១៥:២៤-២៦) ផ្ទុយទៅវិញ ខ្សែជីវិតរបស់ដាវីឌ ហើយភាពស្និទ្ធស្នាលរបស់ដាវីឌជាមួយព្រះយេហូវ៉ា បញ្ជាក់ថាដាវីឌពិតជាកោតខ្លាចព្រះមែន។ ពេលដាវីឌនៅក្មេងនៅឡើយ គាត់ច្រើនតែនៅឯវាលឃ្វាលហ្វូងចៀមរបស់ឪពុកគាត់។ (សាំយូអែលទី១ ១៦:១១) ជាច្រើនដងនៅពេលយប់ ដាវីឌនៅឯវាលតាមរក្សាមើលហ្វូងចៀមនៅក្រោមផ្ទៃមេឃពេញដោយផ្កាយព្រោងព្រាត។ នោះច្បាស់ជាបានជួយឲ្យដាវីឌយល់ពីការកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ា។ ទោះជាដាវីឌយល់តែបន្ដិចអំពីភាពធំធេងនៃសកលលោកក៏ពិតមែន តែគាត់បានសន្និដ្ឋានយ៉ាងត្រឹមត្រូវថា យើងគួរគោរពនិងកោតស្ងើចចំពោះព្រះ។ ក្រោយមកដាវីឌបានសរសេរថា «កាលណាទូលបង្គំពិចារណាមើលផ្ទៃមេឃ ជាការដែលព្រះហស្តទ្រង់បានធ្វើ គឺទាំងខែ នឹងផ្កាយ ដែលទ្រង់បានប្រតិស្ឋានទុក នោះតើមនុស្សជាអ្វី ដែលទ្រង់នឹករឭកដល់គេ ហើយកូនមនុស្សផង ដែលទ្រង់ប្រោសដូច្នេះ?»។—ទំនុកដំកើង ៨:៣, ៤
៦. តើដាវីឌមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាពេលពិចារណាភាពខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះយេហូវ៉ា?
៦ គឺត្រឹមត្រូវណាស់ដែលដាវីឌបានកោតស្ងើច ពេលប្រៀបធៀបភាពតូចរបស់ខ្លួនទៅនឹងទំហំធំធេងនៃផ្ទៃមេឃ។ ជាជាងធ្វើឲ្យគាត់ភ័យខ្លាច នោះបានជំរុញឲ្យដាវីឌសរសើរព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ផ្ទៃមេឃសំដែងពីសិរីល្អនៃព្រះ ហើយលំហអាកាសក៏បង្ហាញការ ដែលព្រះហស្តទ្រង់ធ្វើ»។ (ទំនុកដំកើង ១៩:១) ការគោរពចំពោះព្រះបានធ្វើឲ្យដាវីឌចូលកាន់តែជិតព្រះយេហូវ៉ា ហើយធ្វើឲ្យគាត់ចង់រៀននិងដើរក្នុងផ្លូវដ៏គ្រប់លក្ខណ៍របស់ទ្រង់។ សូមគិតអំពីអារម្មណ៍របស់ដាវីឌពេលគាត់ច្រៀងថា៖ «ទ្រង់ធំប្រសើរ ហើយក៏ធ្វើការយ៉ាងអស្ចារ្យ ទ្រង់ជាព្រះតែមួយអង្គឯង ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! សូមបង្រៀនទូលបង្គំឲ្យស្គាល់ផ្លូវនៃទ្រង់ ទូលបង្គំនឹងដើរក្នុងសេចក្ដីពិតរបស់ទ្រង់ សូមបំព្រួមចិត្តទូលបង្គំមកឲ្យកោតខ្លាចដល់ព្រះនាមទ្រង់»។—ទំនុកដំកើង ៨៦:១០, ១១
៧. តើការកោតខ្លាចព្រះបានជួយឲ្យដាវីឌសម្លាប់កូលីយ៉ាតយ៉ាងដូចម្ដេច?
៧ នៅពេលសាសន៍ភីលីស្ទីនបានរុករានស្រុកអ៊ីស្រាអែល បុរសខ្លាំងពូកែបំផុតរបស់ពួកគេឈ្មោះកូលីយ៉ាតដែលមានកម្ពស់ប្រមាណបីម៉ែត្រ បាននិយាយចំអកឲ្យសាសន៍អ៊ីស្រាអែលថា៖ ‹ចូររើសបុរសម្នាក់ឲ្យចុះមកច្បាំងនឹងអញមើល! បើវាអាចឈ្នះអញបាន នោះយើងនឹងធ្វើជាបាវបំរើឯង›។ (សាំយូអែលទី១ ១៧:៤-១០) សូលនិងកងទ័ពទាំងមូលរបស់ទ្រង់ក៏ភ័យខ្លាចណាស់ តែដាវីឌមិនខ្លាចទេ។ ដាវីឌដឹងថាគាត់ត្រូវកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ា មិនមែនមនុស្សណាម្នាក់ឡើយ ទោះជាអ្នកនោះខ្លាំងពូកែយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ដាវីឌប្រាប់កូលីយ៉ាតថា៖ «អញមកឯឯងដោយនូវព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ . . . ឲ្យជំនុំមនុស្សទាំងនេះ បានដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មិនជួយសង្គ្រោះដោយសារដាវឬលំពែងទេ ដ្បិតចំបាំងនេះស្រេចនៅព្រះយេហូវ៉ាវិញ»។ ដោយប្រើតែខ្សែដង្ហក់ ដុំថ្មមួយ និងជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា ដាវីឌបានសម្លាប់បុរសមាឌធំសម្បើមនោះ។—សាំយូអែលទី១ ១៧:៤៥-៤៧
៨. តើគំរូរបស់អ្នកកោតខ្លាចព្រះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះ?
៨ ប្រហែលជាយើងកំពុងតែប្រឈមមុខឧបសគ្គឬសត្រូវណាមួយដែលគួរឲ្យខ្លាច ដូចសត្រូវដែលដាវីឌបានប្រឈមមុខដែរ។ តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណា? យើងអាចកោតខ្លាចព្រះដូចដាវីឌនិងមនុស្សស្មោះត្រង់ឯទៀតនៅសម័យបុរាណដែរ។ ការកោតខ្លាចព្រះអាចឈ្នះការខ្លាចមនុស្ស។ ពេលមានអ្នកប្រឆាំងបៀតបៀន នោះអ្នកបម្រើស្មោះត្រង់ម្នាក់របស់ព្រះឈ្មោះនេហេមាបានដាស់តឿនសាសន៍អ៊ីស្រាអែលគ្នីគ្នាថា៖ «កុំឲ្យខ្លាចគេឡើយ! ចូរនឹករឭកដល់ព្រះអម្ចាស់ដែលទ្រង់ធំ ហើយគួរស្ញែងខ្លាចវិញ»។ (នេហេមា ៤:១៤) ដោយមានការគាំទ្រពីព្រះយេហូវ៉ា ដាវីឌ នេហេមា និងអ្នកបម្រើឯទៀតរបស់ព្រះបានបំពេញកិច្ចការដែលទ្រង់ប្រទាន។ បើយើងកោតខ្លាចព្រះ យើងក៏អាចទទួលជោគជ័យដូចពួកគាត់ដែរ។
របៀបប្រឈមមុខបញ្ហាដោយកោតខ្លាចព្រះ
៩. តើនៅក្នុងកាលៈទេសៈបែបណាដែលដាវីឌបង្ហាញថាគាត់កោតខ្លាចព្រះ?
៩ ក្រោយដាវីឌបានសម្លាប់កូលីយ៉ាត ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានជ័យជម្នះជាច្រើនថែមទៀតដល់គាត់។ ក៏ប៉ុន្តែសូលបានច្រណែនដាវីឌ ហើយប៉ុនប៉ងសម្លាប់គាត់។ លើកទីមួយខំសម្លាប់ក្រោយទ្រង់ផ្ទុះកំហឹង លើកទីពីរខំសម្លាប់ដោយប្រើល្បិច ហើយលើកទីបីដោយចាត់ទាហានទៅចាប់។ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យានឹងដាវីឌថា គាត់នឹងទៅជាស្តេចក៏ពិតមែន ក៏អស់ជាច្រើនឆ្នាំដាវីឌត្រូវភៀសខ្លួន តយុទ្ធ និងរង់ចាំរហូតដល់ពេលកំណត់ដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងឲ្យគាត់ឡើងសោយរាជ្យ។ ក្នុងកំលុងនោះ ដាវីឌបង្ហាញថាគាត់ពិតជាកោតខ្លាចព្រះពិត។—សាំយូអែលទី១ ១៨:៩, ១១, ១៧; ២៤:២
១០. តើដាវីឌបានបង្ហាញដោយដូចម្ដេចថា គាត់កោតខ្លាចព្រះនៅចំពោះមុខគ្រោះថ្នាក់?
១០ នៅគ្រាមួយ ដាវីឌត្រូវជ្រកកោននៅទីក្រុងកាថនាស្រុកសាសន៍ភីលីស្ទីន ដែលគ្រប់គ្រងដោយស្តេចអ័គីស ហើយជាស្រុកកំណើតរបស់កូលីយ៉ាត។ (សាំយូអែលទី១ ២១:១០-១៥) អ្នកបម្រើរបស់ស្តេចបានចោទប្រកាន់ដាវីឌថា គាត់ជាសត្រូវនៃសាសន៍ភីលីស្ទីន។ តើដាវីឌបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាក្នុងកាលៈទេសៈដែលប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់នោះ? គាត់បានអធិស្ឋានដល់ព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីចិត្ត។ (ទំនុកដំកើង ៥៦:១-៤, ១១-១៣) ទោះជាដាវីឌត្រូវធ្វើពុតជាមនុស្សគ្មានសតិនឹងនរក៏ពិតមែន គាត់ដឹងថា តាមពិត គឺព្រះយេហូវ៉ាទេដែលបានប្រោសគាត់ឲ្យរួច ដោយប្រទានពរទៅលើការព្យាយាមរបស់គាត់។ ដោយសារដាវីឌបានទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីចិត្តនិងជឿជាក់លើទ្រង់ នោះបង្ហាញថាដាវីឌពិតជាកោតខ្លាចព្រះមែន។—ទំនុកដំកើង ៣៤:៤-៦, ៩-១១
១១. នៅចំពោះមុខទុក្ខលំបាក តើយើងអាចបង្ហាញថាយើងកោតខ្លាចព្រះដូចដាវីឌយ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ ដូចដាវីឌដែរ យើងអាចបង្ហាញថាយើងកោតខ្លាចព្រះ ដោយទុកចិត្តលើសេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់ដែលថាទ្រង់នឹងជួយឲ្យយើងស៊ូទ្រាំបញ្ហារបស់យើង។ ដាវីឌបានពោលថា៖ «ចូរទុកដាក់ផ្លូវអ្នកនឹងព្រះយេហូវ៉ាចុះ! ថែមទាំងទុកចិត្តដល់ទ្រង់ផង នោះទ្រង់នឹងប្រោសឲ្យបានសំរេច»។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:៥) នេះមិនមានន័យថាយើងគ្រាន់តែទូលប្រាប់ព្រះយេហូវ៉ាអំពីបញ្ហារបស់យើង រួចមិនធ្វើអ្វីតាមសមត្ថភាពរបស់យើងដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាដោយសង្ឃឹមថាទ្រង់នឹងរៀបផ្លូវឲ្យយើងជាស្រេចនោះទេ។ ដាវីឌមិនត្រឹមតែអធិស្ឋានសុំជំនួយរួចមិនធ្វើអ្វីទៀតនោះទេ។ គាត់ប្រើសមត្ថភាពគិតគូរនិងកម្លាំងដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទាន ដើម្បីខំដោះស្រាយបញ្ហានោះ។ ក៏ប៉ុន្តែដាវីឌដឹងថា បើចង់ទទួលជោគជ័យគាត់មិនអាចពឹងពាក់លើតែការព្យាយាមរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះទេ។ យើងក៏ត្រូវមានគំនិតដូច្នេះដែរ។ ក្រោយបានខំអស់ពីសមត្ថភាព យើងត្រូវទុកឲ្យព្រះយេហូវ៉ាជួយពីក្រោយ។ ការពិត ក្នុងករណីជាច្រើនយើងមិនអាចធ្វើអ្វីក្រៅពីទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។ គឺក្នុងករណីបែបនេះ យើងបង្ហាញថារូបយើងផ្ទាល់កោតខ្លាចឬមិនកោតខ្លាចព្រះ។ យើងអាចទទួលការសម្រាលទុក្ខពីសម្ដីដ៏អស់ពីចិត្តរបស់ដាវីឌដែលថា៖ «សេចក្ដីមេត្រីមិត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា នៅជាមួយនឹងអ្នកណាដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់»។—ទំនុកដំកើង ២៥:១៤
១២. ហេតុអ្វីយើងត្រូវចាត់ទុកសេចក្ដីអធិស្ឋានជារឿងសំខាន់? តើយើងមិនត្រូវមានគំនិតបែបណាឲ្យសោះ?
១២ ហេតុនេះហើយ យើងគួរចាត់ទុកសេចក្ដីអធិស្ឋាននិងចំណងមិត្តភាពរបស់យើងជាមួយព្រះជាអ្វីដ៏សំខាន់ណាស់។ នៅពេលយើងទូលព្រះយេហូវ៉ា យើងត្រូវតែ«ជឿថា មានព្រះមែន ហើយថា ទ្រង់ប្រទានរង្វាន់ ដល់អស់អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់»។ (ហេព្រើរ ១១:៦; យ៉ាកុប ១:៥-៨) ហើយពេលទ្រង់ជួយយើង នោះយើងគួរ«ដឹងគុណផង» ដូចសាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនយើង។ (កូល៉ុស ៣:១៥, ១៧) យើងមិនត្រូវមានគំនិតដូចមនុស្សដែលត្រូវពណ៌នាដោយគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងម្នាក់ដែលប្រាប់ថា៖ «ពួកគេមានគំនិតមួយថា ព្រះគឺដូចជាអ្នកបម្រើមួយរូបនៅស្ថានសួគ៌។ ពេលពួកគេត្រូវការអ្វីមួយ ចង់តែទះដៃហៅទ្រង់មកជួយ។ ហើយពេលគេបានទទួលអ្វីដែលគេចង់បាននោះ ពួកគេចង់ឲ្យទ្រង់ទៅវិញ»។ គំនិតបែបនេះបង្ហាញថាយើងមិនកោតខ្លាចព្រះឡើយ។
ពេលដាវីឌបានខានកោតខ្លាចព្រះ
១៣. តើនៅពេលណាដែលដាវីឌមិនបានគោរពតាមក្រឹត្យវិន័យព្រះយ៉ាងត្រឹមត្រូវ?
១៣ ការទទួលជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ាពេលមានទុក្ខលំបាកបានធ្វើឲ្យដាវីឌកោតខ្លាចព្រះកាន់តែខ្លាំងឡើង ហើយក៏បានពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់ដាវីឌលើទ្រង់។ (ទំនុកដំកើង ៣១:២២-២៤) ក៏ប៉ុន្តែមានគ្រាបីផ្សេងគ្នា ដែលដាវីឌបានខានកោតខ្លាចព្រះ ហើយនោះនាំឲ្យមានលទ្ធផលគួរឲ្យខ្លោចផ្សាណាស់។ គ្រាទីមួយគឺពេលដាវីឌរៀបចំឲ្យគេជញ្ជូនហឹបសេចក្ដីសញ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ដោយដាក់លើរទេះគោជាជាងឲ្យកុលសម្ព័ន្ធលេវីលីទៅដូចក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះបានបង្គាប់។ នៅពេលអ៊ុសាលូកដៃទប់ហឹបសេចក្ដីសញ្ញា គាត់ស្លាប់ភ្លាម«ព្រោះតែខ្វះការគោរព»។ ពិតមែនថា អ៊ុសាបានធ្វើបាបធ្ងន់ ក៏ប៉ុន្តែគឺដោយសារដាវីឌមិនបានគោរពតាមក្រឹត្យវិន័យព្រះយ៉ាងត្រឹមត្រូវដែលមានលទ្ធផលខ្លោចផ្សានោះ។ ការកោតខ្លាចព្រះមានន័យថា យើងត្រូវធ្វើអ្វីៗតាមរបៀបរៀបចំរបស់ព្រះ។—សាំយូអែលទី២ ៦:២-៩, ខ.ស.; ជនគណនា ៤:១៥; ៧:៩
១៤. ពេលដែលដាវីឌរាប់ចំនួនទាហានរបស់អ៊ីស្រាអែល តើមានលទ្ធផលអ្វី?
១៤ ក្រោយមក ដោយសារការបណ្ដាលពីសាតាំង ដាវីឌរាប់ចំនួនទាហានរបស់អ៊ីស្រាអែល។ (របាក្សត្រទី១ ២១:១) នេះបង្ហាញថាដាវីឌបានខានកោតខ្លាចព្រះ ហើយលទ្ធផលគឺជនជាតិអ៊ីស្រាអែល៧០.០០០នាក់បានស្លាប់។ ទោះជាដាវីឌបានប្រែចិត្តនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ាក៏ពិតមែន តែដាវីឌនិងប្រជាជនបានរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង។—សាំយូអែលទី២ ២៤:១-១៦
១៥. តើអ្វីបានបណ្ដាលឲ្យដាវីឌធ្វើអំពើអសីលធម៌ខាងកាម?
១៥ មានគ្រាមួយទៀតដែលដាវីឌបានខានកោតខ្លាចព្រះ ហើយនោះបាននាំឲ្យដាវីឌប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌ជាមួយនាងបាតសេបា ជាភរិយារបស់លោកអ៊ូរី។ ដាវីឌជ្រាបថាការផិតក្បត់និងការលោភចង់បានប្រពន្ធអ្នកឯទៀតគឺខុស។ (និក្ខមនំ ២០:១៤, ១៧) បញ្ហានោះចាប់ផ្ដើមដោយសារដាវីឌឃើញបាតសេបាកំពុងតែងូតទឹក។ ការកោតខ្លាចព្រះយ៉ាងត្រឹមត្រូវគួរជំរុញឲ្យដាវីឌឈប់ទតមើលហើយឈប់គិតពីរឿងនោះភ្លាម។ ផ្ទុយទៅវិញ តាមមើលទៅ ដាវីឌ«ក្រឡេកឃើញ[«បន្តមើល»]»នាង ទាល់តែតណ្ហារបស់គាត់គ្របសង្កត់លើការកោតខ្លាចព្រះ។ (ម៉ាថាយ ៥:២៨; ព.ថ.; សាំយូអែលទី២ ១១:១-៤) ដាវីឌភ្លេចថា ចំណងមិត្តភាពរបស់ទ្រង់ជាមួយព្រះយេហូវ៉ាគួរមានឥទ្ធិពលលើគ្រប់ផ្នែកនៃជីវិតទ្រង់។—ទំនុកដំកើង ១៣៩:១-៧
១៦. តើដាវីឌទទួលលទ្ធផលយ៉ាងណាពីអំពើបាបរបស់ទ្រង់?
១៦ ដោយសារអំពើអសីលធម៌របស់ដាវីឌជាមួយនឹងនាងបាតសេបា នាងបានប្រសូតបុត្រមួយ។ មិនយូរក្រោយនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ណាថាន់ជាអ្នកនាំបន្ទូលទ្រង់ ដើម្បី លាតត្រដាងអំពើបាបរបស់ដាវីឌ។ ដោយភ្ញាក់ដឹងខ្លួននោះ ដាវីឌចាប់ផ្ដើមកោតខ្លាចព្រះម្ដងទៀត ហើយបានប្រែចិត្តវិញ។ ដាវីឌអង្វរសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យមិនបោះបង់ទ្រង់ចោល ឬដកវិញ្ញាណបរិសុទ្ធពីទ្រង់ឡើយ។ (ទំនុកដំកើង ៥១:៧, ១១) ព្រះយេហូវ៉ាបានអត់ឱនទោសដាវីឌ ហើយបានបន្ធូរទោសរបស់គាត់ខ្លះ តែទ្រង់មិនបានការពារដាវីឌពីលទ្ធផលអាក្រក់ទាំងអស់ ដែលមកពីការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួន។ បុត្ររបស់ដាវីឌបានស្លាប់ ហើយចាប់តាំងពីពេលនោះទៅ ក្រុមគ្រួសាររបស់ដាវីឌកើតមានរឿងខ្លោចផ្សាផ្ទួនៗគ្នា។ ការខានកោតខ្លាចព្រះនាំឲ្យមានលទ្ធផលអាក្រក់ក្រៃលែង!—សាំយូអែលទី២ ១២:១០-១៤; ១៣:១០-១៤; ១៥:១៤
១៧. សូមឲ្យឧទាហរណ៍អំពីការព្រួយលំបាកចិត្តដែលមកពីការប្រព្រឹត្តអំពើបាប។
១៧ សព្វថ្ងៃនេះ ការមិនកោតខ្លាចព្រះក្នុងរឿងសីលធម៌អាចមានលទ្ធផលខ្លោចផ្សាដែលបន្សល់ទុកស្លាកស្នាមផ្លូវចិត្ត។ សូមគិតអំពីការព្រួយលំបាកចិត្តរបស់ភរិយាគ្រីស្ទានមួយរូប ពេលនាងដឹងថាប្ដីរបស់នាងបានផិតក្បត់ពេលទៅធ្វើការនៅប្រទេសក្រៅ។ នាងបានឱនខ្លួនក្ដោបមុខយំយ៉ាងខ្លាំង ដោយស្លុតផងខ្លោចចិត្តផង។ តើនឹងត្រូវការពេលយូរប៉ុន្មានទើបគាត់ទុកចិត្តនឹងគោរពប្ដីរបស់គាត់វិញ? យើងអាចជៀសវាងលទ្ធផលខ្លោចផ្សាបែបនេះបាន បើពិតជាកោតខ្លាចព្រះមែន។—កូរិនថូសទី១ ៦:១៨
ការកោតខ្លាចព្រះជួយឃាត់យើង ពីការប្រព្រឹត្តអំពើបាប
១៨. តើសាតាំងមានគោលដៅអ្វី? តើវាខំសម្រេចគោលដៅនោះដោយវិធីណា?
១៨ សាតាំងកំពុងតែធ្វើឲ្យសីលធម៌របស់មនុស្សលោកិយកាន់តែអាប់ឱនទៅៗ ហើយជាពិសេសវាចង់បង្ខូចសីលធម៌របស់គ្រីស្ទានពិត។ ដើម្បីសម្រេចគោលដៅនេះ វាខំមានឥទ្ធិពលលើចិត្តនិងគំនិតរបស់យើងតាមវិធីលឿនបំផុត គឺតាមរយៈភ្នែកនិងត្រចៀកយើង។ (អេភេសូរ ៤:១៧-១៩) តើអ្នកនឹងធ្វើយ៉ាងណាពេលប្រទះរូប ពាក្យសម្ដី ឬមនុស្សអសីលធម៌?
១៩. តើការកោតខ្លាចព្រះបានជួយគ្រីស្ទានម្នាក់មិនឲ្យចាញ់សេចក្ដីល្បួងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៩ សូមគិតអំពីបងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះអនទ្រេ * ដែលជាអ្នកចាស់ទុំ បិតាមួយរូប និងគ្រូពេទ្យនៅទ្វីបអឺរ៉ុប។ ពេលអនទ្រេត្រូវវេនយាមនៅមន្ទីរពេទ្យពេលយប់ បុគ្គលិកភេទស្រីមួយចំនួនបានធ្វើសំបុត្រដែលមានគំនូររូបបេះដូង រួចដាក់លើខ្នើយរបស់គាត់ម្ដងហើយម្ដងទៀត ដោយក្នុងសំបុត្រនោះពួកគេសុំរួមដំណេកជាមួយគាត់។ អនទ្រេមិនទាំងព្រមគិតអំពីសំណូមពររបស់ស្រីទាំងនោះទេ។ ម្យ៉ាងទៀត ដើម្បីកុំនៅក្នុងស្ថានភាពអសីលធម៌នោះ គាត់រកការងារធ្វើនៅកន្លែងផ្សេងទៀត។ បទពិសោធន៍នេះបង្ហាញថា ការកោតខ្លាចព្រះជាផ្លូវប្រកបដោយប្រាជ្ញា ហើយបាននាំឲ្យទទួលពរទៀតផង ដ្បិតសព្វថ្ងៃនេះ អនទ្រេបម្រើពេញពេលនៅការិយាល័យសាខារបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានាប្រទេសគាត់។
២០, ២១. (ក) តើការកោតខ្លាចព្រះអាចជួយឲ្យយើងជៀសចេញពីអំពើបាបយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើអ្វីនឹងត្រូវពិចារណាក្នុងអត្ថបទបន្ទាប់?
២០ បើយើងគិតមមៃពីអំពើដែលមិនត្រឹមត្រូវ នោះអាចនាំឲ្យយើងសុខចិត្តបោះបង់ចោលចំណងមិត្តភាពថ្លៃថ្លាជាមួយព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីបានអ្វីមួយដែលយើងគ្មានសិទ្ធិទទួល។ (យ៉ាកុប ១:១៤, ១៥) ម្យ៉ាងវិញទៀត ប្រសិនបើយើងកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ា យើងនឹងជៀសឆ្ងាយពីមនុស្ស ទីកន្លែង ការប្រព្រឹត្ត និងការកម្សាន្តណាដែលអាចពង្រេចពង្រឹលមនសិការរបស់យើងហើយនាំឲ្យងាយប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌។ (សុភាសិត ២២:៣) មិនថាយើងត្រូវខ្មាសគេខ្លាំងប៉ុនណាឬលះបង់ច្រើនប៉ុនណាក៏ដោយ នោះគឺតិចទេ បើប្រៀបនឹងការបាត់បង់នូវព្រះគុណពីព្រះ។ (ម៉ាថាយ ៥:២៩, ៣០) ការកោតខ្លាចព្រះប្រាកដជារួមបញ្ចូលការមិនយកភ្នែកមើលអ្វីក៏ដោយដែលអសីលធម៌ ដូចជារូបអាសអាភាសសព្វបែបយ៉ាង។ ផ្ទុយទៅវិញ យើង‹បង្វែរភ្នែកមិនមើលការឥតប្រយោជន៍›។ ធ្វើយ៉ាងនេះ យើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះយេហូវ៉ានឹង‹ប្រោសឲ្យយើងរួច› ហើយផ្គត់ផ្គង់អ្វីទាំងអស់ដែលយើងពិតជាត្រូវការ។—ទំនុកដំកើង ៨៤:១១; ១១៩:៣៧
២១ បើពិតជាកោតខ្លាចព្រះ នោះតែងតែជាផ្លូវប្រកបដោយប្រាជ្ញា។ នោះក៏ជាផ្លូវនាំឲ្យទទួលសុភមង្គលដ៏ពិតផងដែរ។ (ទំនុកដំកើង ៣៤:៩) អត្ថបទបន្ទាប់នឹងបញ្ជាក់ចំណុចនេះយ៉ាងច្បាស់។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 19 ឈ្មោះនេះបានត្រូវប្ដូរ។
តើអ្នកអាចពន្យល់បានទេ?
• តើការកោតខ្លាចព្រះរួមបញ្ចូលគុណសម្បត្ដិអ្វីខ្លះ?
• តើការកោតខ្លាចព្រះឈ្នះការខ្លាចមនុស្សយ៉ាងដូចម្ដេច?
• តើយើងអាចបង្ហាញដោយដូចម្ដេចថា យើងមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវចំពោះសេចក្ដីអធិស្ឋាន?
• តើការកោតខ្លាចព្រះអាចជួយឃាត់យើង មិនឲ្យប្រព្រឹត្តបាបយ៉ាងដូចម្ដេច?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៥]
ដាវីឌបានរៀនឲ្យចេះកោតខ្លាចព្រះ ដោយមើលស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ា
[រូបភាពនៅទំព័រ២៦]
តើអ្នកនឹងប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាពេលជួបនឹងសេចក្ដីល្បួង?