ចូរសង្ឃឹមលើព្រះយេហូវ៉ាហើយមានចិត្ដក្លាហានចុះ!
ចូរសង្ឃឹមលើព្រះយេហូវ៉ាហើយមានចិត្តក្លាហានចុះ!
‹ចូរ[«សង្ឃឹមលើ»]ព្រះយេហូវ៉ាចុះ! ចូរមានកំឡាំងហើយឲ្យចិត្តក្លាហានឡើង! អើ! គួរ[«សង្ឃឹមលើ»]ព្រះយេហូវ៉ាទៅ›។—ទំនុកដំកើង ២៧:១៤; ខ.ស.
១. តើសេចក្ដីសង្ឃឹមមានសារៈសំខាន់ប៉ុណ្ណា? តើពាក្យ«សង្ឃឹម»មានន័យអ្វីខ្លះក្នុងព្រះគម្ពីរ?
សេចក្ដីសង្ឃឹមពិតប្រៀបដូចជាពន្លឺដែលភ្លឺចិញ្ចាចចិញ្ចែង ដ្បិតសេចក្ដីសង្ឃឹមផ្ដល់ហេតុឲ្យយើងសម្លឹងមើលដល់គ្រាដែលយើងផុតទុក្ខ។ ជាលទ្ធផល យើងមានចិត្តក្លាហាននិងអំណរផង ពេលកំពុងរង់ចាំព្រឹត្ដិការណ៍នាអនាគត។ មានតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះដែលអាចផ្ដល់ឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹមពិត ហើយទ្រង់ធ្វើដូច្នេះតាមរយៈបន្ទូលដែលទ្រង់បណ្ដាលឲ្យមនុស្សសរសេរ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦) តាមការពិត ព្រះគម្ពីរប្រើពាក្យ«សង្ឃឹម»ជាង១៦០ដង។ ពាក្យនេះអាចសំដៅទៅលើការរង់ចាំដោយរីករាយនូវអ្វីដ៏ល្អដែលនឹងកើតឡើងជាពិត ហើយអាចសំដៅទៅលើអ្វីដែលយើងសង្ឃឹមទទួលក៏បាន។ * សេចក្ដីសង្ឃឹមនេះមិនមែនជាការស្រមៃចង់បានអ្វីដែលគ្មានមូលដ្ឋានឬគ្មានលទ្ធភាពកើតឡើងទេ តែមានមូលដ្ឋានលើការពិតវិញ។
២. តើក្ដីសង្ឃឹមមានតួនាទីសំខាន់អ្វីចំពោះព្រះយេស៊ូ?
២ ពេលព្រះយេស៊ូប្រឈមមុខការល្បងលនិងទុក្ខលំបាកផ្សេងៗ ទ្រង់បានសម្លឹងទៅពេលអនាគតហើយសង្ឃឹមទៅលើព្រះយេហូវ៉ា។ «ទ្រង់បានរងទ្រាំនៅឈើ[ទារុណកម្ម] ទាំងមើលងាយចំពោះសេចក្ដីអាម៉ាស់ខ្មាសនោះ ឲ្យតែបានសេចក្ដីអំណរដែលនៅចំពោះទ្រង់ រួចទ្រង់ក៏គង់ខាងស្ដាំបល្ល័ង្កនៃព្រះ»។ (ហេព្រើរ ១២:២) ព្រះយេស៊ូបានផ្ដោតអារម្មណ៍ទាំងស្រុងទៅលើកិច្ចការតម្កើងភាពខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះយេហូវ៉ានិងការលើកព្រះនាមទ្រង់ឲ្យបានបរិសុទ្ធ។ ជាលទ្ធផល ព្រះយេស៊ូបានស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ាឥតវៀចវេរឡើយ ទោះជាមានទុក្ខវេទនាយ៉ាងណាក៏ដោយ។
៣. តើក្ដីសង្ឃឹមមានតួនាទីអ្វីក្នុងជីវិតរបស់អ្នកបម្រើព្រះ?
៣ ស្តេចដាវីឌសំដៅទៅលើទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្ដីសង្ឃឹមនិងចិត្តក្លាហានពេលទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ ‹ចូររង់ចាំ[ឬ«សង្ឃឹមលើ»]ព្រះយេហូវ៉ាចុះ! ចូរមានកំឡាំងហើយឲ្យចិត្តក្លាហានឡើង! អើ! គួររង់ចាំ[ឬ«សង្ឃឹមលើ»]ព្រះយេហូវ៉ាទៅ›។ (ទំនុកដំកើង ២៧:១៤; ខ.ស.) បើយើងចង់រក្សាឲ្យមានកម្លាំងចិត្តជានិច្ច យើងមិនគួរអនុញ្ញាតឲ្យសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងទៅជាស្រពេចស្រពិលឡើយ។ ចូរផ្ដិតសេចក្ដីសង្ឃឹមនោះឲ្យនៅជាប់ក្នុងចិត្តគំនិតយើង។ បើយើងធ្វើដូច្នេះ យើងអាចមានចិត្តក្លាហាននិងចិត្តខ្នះខ្នែងដូចព្រះយេស៊ូក្នុងកិច្ចការដែលទ្រង់បានបង្គាប់ឲ្យសិស្សទ្រង់ធ្វើ។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤; ២៨:១៩, ២០) ប្រាកដមែន សេចក្ដីសង្ឃឹមរួមជាមួយជំនឿនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ជាគុណសម្បត្ដិដែលស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត ហើយនេះជាគុណសម្បត្ដិដែលអ្នកបម្រើព្រះត្រូវការជាចាំបាច់។—កូរិនថូសទី១ ១៣:១៣
តើអ្នកមាន«សេចក្ដីសង្ឃឹមជាបរិបូរ»ទេ?
៤. តើពួកគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងនិងពួក«ចៀមឯទៀត»ដែលជាគូកនរបស់គាត់រង់ចាំទទួលអ្វីដោយរីករាយ?
៤ រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានអនាគតល្អនៅមុខពួកគេ។ ពួកគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងរង់ចាំដោយរីករាយនូវឱកាសបម្រើការនៅស្ថានសួគ៌ជាមួយព្រះគ្រិស្ត។ ពួក«ចៀមឯទៀត»សង្ឃឹមដល់ថ្ងៃដែលពួកគេអាច«រួចពីចំណងនៃសេចក្ដីពុករលួយ ឲ្យបានសេរីភាពនៃសិរីល្អរបស់ពួកកូនព្រះ[នៅលើផែនដី]វិញ»។ (យ៉ូហាន ១០:១៦; រ៉ូម ៨:១៩-២១; ភីលីព ៣:២០) «សេរីភាពនៃសិរីល្អ»នោះ រួមបញ្ចូលការប្រោសឲ្យរួចពីបាបនិងផលវិបាកដែលបណ្ដាលមកពីភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍។ ប្រាកដណាស់ ក្នុងនាមជាអ្នកប្រទាន«គ្រប់ទាំងរបស់ដ៏ល្អ . . . នឹងអស់ទាំងអំណោយទានដ៏គ្រប់លក្ខណ៍»នោះ ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រទានសេរីភាពដ៏អស្ចារ្យនេះដល់អស់អ្នកដែលស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់។—យ៉ាកុប ១:១៧; អេសាយ ២៥:៨
៥. តើយើងអាចមាន«សេចក្ដីសង្ឃឹមជាបរិបូរ»ដោយធ្វើអ្វី?
៥ តើសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងជាគ្រិស្តសាសនិកគួរមានសារៈសំខាន់ប៉ុណ្ណា? យើងអានថា៖ «សូមព្រះនៃសេចក្ដីសង្ឃឹមប្រទានឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានគ្រប់អស់ទាំងសេចក្ដីអំណរនឹងសេចក្ដីសុខសាន្តដ៏ពោរពេញដោយសារសេចក្ដីជំនឿ ប្រយោជន៍ឲ្យបានសេចក្ដីសង្ឃឹមជាបរិបូរដោយព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ»។ (រ៉ូម ១៥:១៣, កំណែជាអក្សរទ្រេត) ត្រូវហើយ យើងមិនប្រៀបប្រដូចសេចក្ដីសង្ឃឹមទៅនឹងភ្លើងទានដែលភ្លឺនៅទីងងឹតទេ តែសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងគួរប្រៀបដូចជាសុរិយាកំពុងបញ្ចេញរស្មី ដ្បិតសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងនាំឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្ត ជីវិតដែលមានគោលបំណង សុភមង្គលនិងចិត្តក្លាហាន។ សូមកត់សម្គាល់ថា យើងអាចមាន«សេចក្ដីសង្ឃឹមជាបរិបូរ» ឲ្យតែយើងជឿទៅលើព្រះគម្ពីរជាបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយទទួលវិញ្ញាណបរិសុទ្ធពីទ្រង់។ រ៉ូម ១៥:៤ ចែងថា៖ «អស់ទាំងសេចក្ដីដែលបានចែងទុកមកជាមុន នោះបានចែងសំរាប់នឹងបង្រៀនដល់យើងរាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យយើងបានសេចក្ដីសង្ឃឹមដោយសេចក្ដីអត់ធន់នឹងសេចក្ដីកំសាន្តចិត្តដោយសារគម្ពីរ»។ ដូច្នេះ ចូរសួរខ្លួនឯងថា ‹តើខ្ញុំរក្សាឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹមច្បាស់លាស់ដោយធ្វើជាសិស្សល្អដែលមានទម្លាប់អានព្រះគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃឬទេ? តើខ្ញុំអធិស្ឋានជារឿយៗដើម្បីសូមវិញ្ញាណពីព្រះយេហូវ៉ាទេ?›។—លូកា ១១:១៣
៦. តើយើងត្រូវប្រយ័ត្ននឹងអ្វីដើម្បីកុំឲ្យក្ដីសង្ឃឹមបែរជាស្រពេចស្រពិល?
៦ ព្រះយេស៊ូជាអ្នកតាំងគំរូសម្រាប់យើង ហើយទ្រង់តែងតែទទួលកម្លាំងពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ បើយើងពិចារណាមើលគំរូរបស់ទ្រង់យ៉ាងដិតដល់ យើងនឹងមិន«នឿយហត់»ឬ«រសាយចិត្ត»ទេ។ (ហេព្រើរ ១២:៣) ដ្បិតបើសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលព្រះប្រទានឲ្យយើងបែរជាស្រពេចស្រពិល ឬយើងចាប់ផ្ដើមគិតច្រើនពេកអំពីរឿងផ្សេងទៀត ដូចជាទ្រព្យសម្បត្ដិឬគោលដៅក្នុងលោកិយ នោះយើងអាចទៅជាខ្សោយខាងវិញ្ញាណ។ ជាលទ្ធផល យើងនឹងរសាយចិត្តក្លាហានហើយលែងមានទឹកចិត្តរក្សាភាពសីលធម៌។ បើមានចិត្តគំនិតបែបនេះ គឺងាយស្រួលឲ្យយើង«លិចបាត់ខាងឯសេចក្ដីជំនឿ»។ (ធីម៉ូថេទី១ ១:១៩) ផ្ទុយទៅវិញ សេចក្ដីសង្ឃឹមពិតរមែងពង្រឹងជំនឿរបស់យើង។
សេចក្ដីសង្ឃឹមនិងជំនឿរមែងផ្សាភ្ជាប់គ្នា
៧. តើក្ដីសង្ឃឹមនិងជំនឿផ្សាភ្ជាប់គ្នាយ៉ាងដូចម្ដេច?
៧ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «សេចក្ដីជំនឿ . . . ជាចិត្តដែលដឹងជាក់ថា នឹងបានដូចសង្ឃឹម ជាសំគាល់ពីការដែលមើលមិនឃើញ»។ (ហេព្រើរ ១១:១) ដូច្នេះ សេចក្ដីសង្ឃឹមនិងជំនឿរបស់យើងមិនមែនជាគុណសម្បត្ដិដែលមិនទាក់ទងគ្នាទេ ពីព្រោះសេចក្ដីសង្ឃឹមជាផ្នែកសំខាន់មួយនៃជំនឿរបស់យើង។ សូមគិតអំពីលោកអ័ប្រាហាំ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យាថា អ័ប្រាហាំនិងភរិយាឈ្មោះសារ៉ានឹងបង្កើតកូន។ ប៉ុន្តែ ពេលទ្រង់សន្យានោះ អ្នកទាំងពីរមានអាយុដែលមនុស្សធម្មតាចាត់ទុកថា មិនអាចបង្កើតកូនបានទេ។ (លោកុប្បត្តិ ១៧:១៥-១៧) តើអ័ប្រាហាំមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? «កាលលោកអស់ទីសង្ឃឹមហើយ នោះក៏ចេះតែជឿដោយសង្ឃឹមវិញ ដើម្បីឲ្យបានត្រឡប់ជាឪពុកដល់សាសន៍ជាច្រើន»។ (រ៉ូម ៤:១៨, កំណែជាអក្សរទ្រេត) ត្រូវហើយ សេចក្ដីសង្ឃឹមដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រទានឲ្យអ័ប្រាហាំនោះ ផ្ដល់ហេតុឲ្យគាត់ជឿថានឹងបានកូនមែន ហើយជំនឿនោះក៏ពង្រឹងកម្លាំងគាត់ឲ្យមានសង្ឃឹមខ្លាំងឡើង។ យ៉ាងណាមិញ អ័ប្រាហាំនិងសារ៉ាមានចិត្តក្លាហានដល់ម្ល៉េះបានជាសុខចិត្តចោលផ្ទះនៅស្រុកកំណើតនិងលាចេញពីពួកញាតិសន្ដាន ព្រមទាំងរស់អស់មួយជីវិតក្នុងត្រសាលនៅប្រទេសក្រៅ!
៨. តើការស៊ូទ្រាំដោយស្មោះត្រង់អាចពង្រឹងក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងបានយ៉ាងណា?
៨ អ័ប្រាហាំបានរក្សាឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរឹងមាំដោយស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ាទាំងស្រុង សូម្បីតែពេលពិបាកធ្វើដូច្នេះក៏ដោយ។ (លោកុប្បត្តិ ២២:២, ១២) ស្រដៀងគ្នាដែរ យើងក៏នឹងទទួលរង្វាន់ជាមិនខាន ឲ្យតែយើងស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ានិងស៊ូទ្រាំក្នុងកិច្ចបម្រើទ្រង់។ ប៉ុលបានសរសេរថា ការ«ទ្រាំទ្រ»នាំ«ឲ្យមានសេចក្ដីស៊ាំថ្នឹក»ឬក៏ធ្វើឲ្យព្រះសព្វព្រះហឫទ័យនឹងយើង ហើយនេះបង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដែល«មិនធ្វើអោយយើងខកចិត្តឡើយ»។ (រ៉ូម ៥:៤, ៥; ខ.ស.) ហេតុនេះហើយបានជាប៉ុលសរសេរថា៖ «យើងចង់អោយបងប្អូនម្នាក់ៗនៅតែមានចិត្តខ្នះខ្នែងរហូតដល់ចុងបញ្ចប់ គឺធ្វើអោយសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់បងប្អូនបានពេញលក្ខណៈ»ឬឲ្យគេជឿជាក់ថានឹងបានដូចសង្ឃឹម។ (ហេប្រឺ [ហេព្រើរ] ៦:១១, ខ.ស.) ពេលមានទុក្ខផ្សេងៗ ទស្សនៈវិជ្ជមានបែបនេះដែលមានមូលដ្ឋានលើចំណងមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះយេហូវ៉ា អាចជួយយើងមានចិត្តក្លាហាននិងអំណរផង។
«ចូរអរសប្បាយដោយមានសង្ឃឹម»
៩. តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីជាញឹកញយដើម្បី‹អរសប្បាយនឹងសេចក្ដីសង្ឃឹម›ជានិច្ច?
៩ សេចក្ដីសង្ឃឹមដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រទានឲ្យយើង មានតម្លៃជាងអ្វីៗទាំងអស់ដែលលោកិយនេះអាចផ្ដល់ឲ្យ។ បទទំនុកមួយចែងថា៖ ‹ចូរ[«សង្ឃឹមលើ»]ព្រះយេហូវ៉ា ហើយកាន់តាមផ្លូវទ្រង់ចុះ! នោះទ្រង់នឹងដំកើងអ្នកឲ្យបានផែនដីជាមរដក។ នៅគ្រាដែលមនុស្សអាក្រក់ត្រូវកាត់ចេញ នោះអ្នកនឹងបានឃើញហើយ›។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:៣៤; ខ.ស.) ត្រូវមែន យើងពិតជាមានមូលហេតុត្រឹមត្រូវឲ្យមានចិត្ត«អរសប្បាយដោយមានសង្ឃឹម»។ (រ៉ូម ១២:១២) ប៉ុន្តែ បើយើងចង់មានចិត្តអរសប្បាយនោះ យើងត្រូវគិតជានិច្ចអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើង។ ដូច្នេះ តើអ្នករំពឹងគិតជាញឹកញយអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រទានឲ្យទេ? តើអ្នកស្រមៃឃើញខ្លួនក្នុងសួនមនោរម្យ មានទឹកមុខសប្បាយរីករាយដោយព្រោះមានសុខភាពល្អនិងគ្មានកង្វល់អ្វីសោះទេ? តើអ្នកអាចស្រមៃឃើញខ្លួនកំពុងតែធ្វើកិច្ចការដែលពេញចិត្ត ហើយមានបងប្អូនជាទីស្រឡាញ់នៅជុំវិញឬទេ? ពេលមើលរូបភាពពីសួនមនោរម្យ តើអ្នកឆ្លៀតឱកាសដើម្បីរំពឹងគិតអំពីស្ថានភាពនោះឬ? ពេលយើងគិតវែងឆ្ងាយអំពីរឿងនោះម្ដងហើយម្ដងទៀត នេះប្រៀបដូចជាការសម្អាតកញ្ចក់ដើម្បីមើលទេសភាពស្រស់បំព្រងនៅខាងក្រៅ។ បើយើងភ្លេចសម្អាតកញ្ចក់ មិនយូរមិនឆាប់យើងក៏លែងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះទេសភាពស្អាតនោះ ពីព្រោះវាមានភាពស្រអាប់វិញ ដោយសារកញ្ចក់មិនស្អាត។ ជាលទ្ធផល យើងចាប់ផ្ដើមមើលឬគិតអំពីអ្វីៗផ្សេងទៀត។ កុំឲ្យសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងប្រែជាស្រអាប់ដូចនេះឡើយ!
១០. តើការសម្លឹងទៅរង្វាន់បង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេចថាយើងមានចំណងមិត្តភាពល្អជាមួយព្រះយេហូវ៉ា?
១០ ពិតមែន មូលហេតុចម្បងដែលយើងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាគឺដោយព្រោះយើងស្រឡាញ់ទ្រង់។ (ម៉ាកុស ១២:៣០) យ៉ាងណាក៏ដោយ គឺសំខាន់ឲ្យយើងសម្លឹងទៅរង្វាន់ដោយចិត្តរីករាយ។ តាមការពិត ការចង់បានរង្វាន់របស់យើងនោះ ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាសព្វព្រះហឫទ័យមែន! ហេព្រើរ ១១:៦ ចែងថា៖ «បើឥតមានសេចក្ដីជំនឿទេ នោះមិនអាចនឹងគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យព្រះបានឡើយ ដ្បិតអ្នកណាដែលចូលទៅឯព្រះ នោះត្រូវតែជឿថាមានព្រះមែន ហើយថាទ្រង់ប្រទានរង្វាន់ដល់អស់អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់»។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យឲ្យយើងសង្ឃឹមលើទ្រង់ជាអ្នកប្រទានរង្វាន់? គឺពីព្រោះពេលដែលយើងធ្វើដូច្នេះ យើងបង្ហាញថាយើងស្គាល់ព្រះវរបិតារបស់យើងនៅស្ថានសួគ៌យ៉ាងច្បាស់។ ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យសទ្ធាហើយស្រឡាញ់កូនចៅរបស់ទ្រង់។ សូមគិតទៅមើល បើយើងគ្មាន‹សេចក្ដីសង្ឃឹមនៅចុងបំផុត›នោះ យើងពិតជាអត់សប្បាយហើយងាយធ្លាក់ទឹកចិត្តណាស់ មែនទេ?—យេរេមា ២៩:១១
១១. តើក្ដីសង្ឃឹមដែលព្រះប្រទានឲ្យម៉ូសេជួយគាត់ធ្វើការសម្រេចចិត្តល្អយ៉ាងណា?
១១ លោកម៉ូសេបានតាំងគំរូដ៏អស្ចារ្យក្នុងការផ្ដោតអារម្មណ៍ជានិច្ចលើសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រទានឲ្យ។ ក្នុងនាមជា«កូនរបស់បុត្រីផារ៉ោន» ម៉ូសេអាចទទួលអំណាច បុណ្យស័ក្ដិនិងទ្រព្យសម្បត្ដិច្រើនសន្ធឹកណាស់ក្នុងស្រុកអេស៊ីប។ តើម៉ូសេដេញតាមរបស់ទាំងនោះឬបម្រើព្រះយេហូវ៉ាវិញ? ម៉ូសេបានបង្ហាញចិត្តក្លាហានដោយសម្រេចចិត្តបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះម៉ូសេបាន«សំឡឹងចំទៅឯរង្វាន់វិញ»។ (ហេព្រើរ ១១:២៤-២៦, កំណែជាអក្សរទ្រេត) ពិតមែនហើយ ម៉ូសេបានចាត់ទុកសេចក្ដីសង្ឃឹមពីព្រះយេហូវ៉ាជាអ្វីដែលសំខាន់ណាស់!
១២. ហេតុអ្វីក៏សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់ពួកគ្រិស្តសាសនិកប្រៀបដូចជាមួកសឹក?
១២ សាវ័កប៉ុលបានប្រៀបប្រដូចសេចក្ដីសង្ឃឹមទៅនឹងមួកសឹក។ មួកជាអត្ថបដិរូបនេះអាចការពារគំនិតរបស់យើងឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ល្អ ជ្រើសរើសអ្វីដែលគួរមានអាទិភាពក្នុងជីវិត និងរក្សាឲ្យមានចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណ៍ផង។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:៨) តើអ្នកគិតជានិច្ចអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់អ្នក ហាក់ដូចជាកំពុងតែពាក់មួកសឹករហូតឬទេ? បើធ្វើដូច្នេះមែន អ្នកកំពុងតែធ្វើតាមគំរូរបស់ម៉ូសេនិងប៉ុលដោយមិន‹ទុកចិត្ត[ឬ«យកជាទីសង្ឃឹម»នូវ]ទ្រព្យសម្បត្ដិដែលមិនទៀងនោះឡើយ› តែ«ទុកចិត្ត[ឬ«សង្ឃឹមលើ»]ព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់វិញ ដែលទ្រង់ប្រទានគ្រប់ទាំងអស់មកយើងរាល់គ្នាជាបរិបូរឲ្យយើងបានអរសប្បាយ»។ ប្រាកដណាស់ យើងត្រូវតែមានចិត្តក្លាហានដើម្បីបដិសេធនឹងការរកតែប្រយោជន៍ខ្លួនឯងដូចមនុស្សដទៃ។ ទង្វើបែបនេះពិតជានាំឲ្យមានផលល្អ! ដ្បិតអស់អ្នកណាដែលស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ានិងសង្ឃឹមលើទ្រង់អាចទទួល«ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច» ហើយគ្មានរង្វាន់អ្វីសោះដែលប្រសើរជាងនេះ!—ធីម៉ូថេទី១ ៦:១៧, ១៩; ខ.ស.
«អញនឹងមិនចាកចេញពីឯង»
១៣. ចំពោះអស់អ្នកដែលស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា តើទ្រង់ធានាយ៉ាងណា?
១៣ «សេចក្ដីទុក្ខ»ក្នុងលោកិយនេះចេះតែចម្រើនឡើងៗជានិច្ច។ (ម៉ាថាយ ២៤:៨) ដូច្នេះ មនុស្សដែលសង្ឃឹមលើរបបលោកិយនេះតែប៉ុណ្ណោះ ច្បាស់ជាខ្វល់ខ្វាយណាស់អំពីពេលអនាគត។ ប៉ុន្តែ មនុស្សដែលសង្ឃឹមលើព្រះយេហូវ៉ាមិនព្រួយបារម្ភដូចអ្នកទាំងនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ អស់អ្នកដែលសង្ឃឹមលើព្រះយេហូវ៉ាចេះតែរស់នៅ«ដោយសេចក្ដីសុខពិត ហើយ[ក៏]មានសេចក្ដីសំរាក ឥតភ័យខ្លាចចំពោះការអាក្រក់ឡើយ»។ (សុភាសិត ១:៣៣) ដោយសារពួកគេមិនសង្ឃឹមលើរបបលោកិយនាបច្ចុប្បន្ននេះ នោះគេពេញចិត្តធ្វើតាមឱវាទរបស់ប៉ុលដែលដាស់តឿនថា៖ «ចូរឲ្យកិរិយាដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ត បានឥតលោភឡើយ ឲ្យស្កប់ចិត្តនឹងរបស់ដែលមានហើយប៉ុណ្ណោះចុះ! ដ្បិតទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ ‹អញនឹងមិនចាកចេញពីឯង ក៏មិនបោះបង់ចោលឯងឡើយ›»។—ហេព្រើរ ១៣:៥
១៤. ហេតុអ្វីបានជាពួកគ្រិស្តសាសនិកមិនចាំបាច់ខ្វល់ខ្វាយច្រើនពេកអំពីការចិញ្ចឹមជីវិត?
១៤ បន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលថានឹង‹មិនចាកចេញឬបោះបង់ចោលយើងឡើយ› ធ្វើឲ្យយើងដឹងប្រាកដក្នុងចិត្តថាទ្រង់នឹងថែរក្សាយើងជានិច្ច។ ព្រះយេស៊ូក៏ធានាថាព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់ហើយយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងដោយមានបន្ទូលថា៖ «ចូរស្វែងរកនគរនឹងសេចក្ដីសុចរិតនៃព្រះជាមុនសិន ទើបគ្រប់របស់ទាំងនោះ[ដែលចាំបាច់ដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត]នឹងបានប្រទានមកអ្នករាល់គ្នាថែមទៀតផង។ ដូច្នេះ កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយនឹងថ្ងៃស្អែកឡើយ ពីព្រោះថ្ងៃស្អែកនឹងខ្វល់ខ្វាយចំពោះការរបស់ថ្ងៃនោះឯង»។ (ម៉ាថាយ ៦:៣៣, ៣៤) ព្រះយេហូវ៉ាជ្រាបថា ជាការពិបាកណាស់ឲ្យយើងខ្នះខ្នែងធ្វើកិច្ចបម្រើខាងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់ព្រមទាំងបំពេញភារកិច្ចចិញ្ចឹមជីវិតខ្លួនផង។ ដូច្នេះ ចូរឲ្យយើងទុកចិត្តទាំងស្រុងថា ព្រះយេហូវ៉ាមានសមត្ថភាពផ្ដល់អ្វីៗដែលយើងត្រូវការ ហើយទ្រង់ក៏សព្វព្រះហឫទ័យធ្វើដូច្នេះដែរ។—ម៉ាថាយ ៦:២៥-៣២; ១១:២៨-៣០
១៥. តើពួកគ្រិស្តសាសនិកគួររក្សាឲ្យមាន‹ភ្នែកល្អ›យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៥ យើងក៏បង្ហាញថាយើងពឹងទៅលើព្រះយេហូវ៉ាដោយរក្សាឲ្យមាន‹ភ្នែកល្អ›។ (ម៉ាថាយ ៦:២២, ២៣) ភ្នែកល្អនេះមានន័យថា យើងមានចិត្តស្មោះ មានបំណងចិត្តត្រឹមត្រូវ ហើយគ្មានចិត្តលោភឬមហិច្ឆតាឡើយ។ ប៉ុន្តែ ការរក្សាឲ្យមានភ្នែកល្អដោយមានរបៀបរស់នៅសាមញ្ញៗ មិនមានន័យថាយើងត្រូវលះបង់ទ្រព្យសម្បត្ដិទាំងអស់ ហើយក្លាយជាជនក្រីក្រដែលគ្មានលទ្ធភាពចិញ្ចឹមជីវិតឡើយ ដ្បិតពួកគ្រិស្តសាសនិកក៏មានភារកិច្ចចិញ្ចឹមគ្រួសាររបស់ខ្លួនដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពេលយើងចាត់ទុកកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាអាទិភាពក្នុងជីវិត នេះបង្ហាញថាយើងមាន«ប្រាជ្ញានឹងធឹង»ដោយសារមានភ្នែកល្អ។—ធីម៉ូថេទី២ ១:៧
១៦. ហេតុអ្វីក៏ចាំបាច់ឲ្យយើងមានជំនឿនិងចិត្តក្លាហានដើម្បីរក្សាឲ្យមានភ្នែកល្អ?
១៦ ការរក្សាឲ្យមានភ្នែកល្អតម្រូវឲ្យយើងមានជំនឿនិងចិត្តក្លាហាន។ ជាឧទាហរណ៍ ចុះយ៉ាងណាបើថៅកែបង្ខិតបង្ខំអ្នកឲ្យធ្វើការរាល់សប្ដាហ៍ចំម៉ោងដែលគួរចូលរួមកិច្ចប្រជុំជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿ? តើអ្នកនឹងមានចិត្តក្លាហានហើយបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួនជាគ្រិស្តសាសនិកឬទេ? បើមិនទុកចិត្តលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ា ថាទ្រង់នឹងថែរក្សាអ្នកបម្រើទ្រង់ អ្នកនោះប្រហែលជាសុខចិត្តឈប់ទៅប្រជុំភ្លាមៗ ពេលសាតាំងបណ្ដាលឲ្យមានការបង្ខិតបង្ខំខ្លាំងបន្ដិច។ ត្រូវមែន បើយើងខ្វះជំនឿ សាតាំងអាចមានឥទ្ធិពលលើយើងខ្លាំងដល់ម្ល៉េះបានជាវាជ្រើសរើសអ្វីដែលមានអាទិភាពក្នុងជីវិតយើងជំនួសព្រះយេហូវ៉ា។ គួរឲ្យស្ដាយណាស់! បើវាឈ្នះលើយើងបែបនេះ។—កូរិនថូសទី២ ១៣:៥
‹ចូរសង្ឃឹមលើព្រះយេហូវ៉ាចុះ!›
១៧. បច្ចុប្បន្ននេះ តើពួកអ្នកដែលទុកចិត្តលើព្រះយេហូវ៉ាទទួលពរអ្វី?
១៧ បទគម្ពីរនានាបង្ហាញថា មនុស្សដែលពឹងព្រះយេហូវ៉ាហើយសង្ឃឹមលើទ្រង់ នឹងមិនដែលខកចិត្តឡើយ។ (សុភាសិត ៣:៥, ៦; យេរេមា ១៧:៧) ជួនកាលពួកគេមិនសូវមានវត្ថុទ្រព្យច្រើនដូចអ្នកដទៃមែន ប៉ុន្តែពួកគេសុខចិត្តខ្វះបន្ដិចបន្តួចដើម្បីឲ្យបានពរជាបរិបូរនៅពេលអនាគត។ យ៉ាងនេះ ពួកគេបង្ហាញថាគេកំពុងតែ‹រង់ចាំ[ឬ«សង្ឃឹមលើ»]ព្រះយេហូវ៉ា› ហើយទុកចិត្តថាទ្រង់នឹងបំពេញបំណងចិត្តត្រឹមត្រូវរបស់អស់អ្នកដែលស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:៤, ៣៤; ខ.ស.) ជាលទ្ធផល បច្ចុប្បន្ននេះពួកគេមានសុភមង្គលដែរ។ «ការសង្ឃឹមរបស់មនុស្សសុចរិត នោះនាំឲ្យមានចិត្តរីករាយ តែសេចក្ដីទុកចិត្តរបស់មនុស្សអាក្រក់នឹងសូន្យបាត់ទៅ»។—សុភាសិត ១០:២៨
១៨, ១៩. (ក) តើព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយធានាធ្វើអ្វី? (ខ) តើយើងត្រូវធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យមានព្រះយេហូវ៉ា«គង់នៅខាងស្ដាំ»យើងជានិច្ច?
១៨ ពេលឪពុកដើរកាន់ដៃកូន វាគ្មានហេតុភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ។ នេះគឺដូចគ្នាដែរ ពេលដែលយើងដើរជាមួយនឹងព្រះវរបិតារបស់យើងនៅស្ថានសួគ៌។ ព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលដល់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលថា៖ «កុំឲ្យភ័យខ្លាចឡើយ ដ្បិតអញនៅជាមួយនឹងឯង . . . អញនឹងជួយឯង . . . ដ្បិតអញនេះគឺយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯង អញនឹងកាន់ដៃស្ដាំឯង ដោយពោលនឹងឯងថា៖ ‹កុំឲ្យភ័យខ្លាចឡើយ អញនឹងជួយឯង›»។—អេសាយ ៤១:១០, ១៣
១៩ នេះពិតជាធ្វើឲ្យយើងគិតពីទិដ្ឋភាពដ៏គួរឲ្យកក់ក្ដៅណាស់! ពោលគឺមានព្រះយេហូវ៉ាកាន់ដៃយើង។ ដាវីឌបានសរសេរថា៖ «ទូលបង្គំបានតាំងព្រះយេហូវ៉ានៅមុខទូលបង្គំជាដរាប ហើយដោយព្រោះទ្រង់គង់នៅខាងស្ដាំទូលបង្គំបានជាទូលបង្គំមិនត្រូវរង្គើឡើយ»។ (ទំនុកដំកើង ១៦:៨) តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យមានព្រះយេហូវ៉ា«គង់នៅខាងស្ដាំ»យើងជានិច្ច? យ៉ាងហោចណាស់មានវិធីពីរយ៉ាង។ ទីមួយ យើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាណែនាំជីវិតយើងគ្រប់យ៉ាង។ ទីពីរ យើងផ្ដោតអារម្មណ៍លើរង្វាន់ដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះយេហូវ៉ាដាក់នៅពីមុខយើង។ លោកអេសាភជាអ្នកច្រៀងបទទំនុកមួយថា៖ «ទូលបង្គំនៅជាប់នឹងទ្រង់ជានិច្ច ទ្រង់បានកាន់ដៃស្ដាំនៃទូលបង្គំ ទ្រង់នឹងនាំទូលបង្គំដោយដំបូន្មានរបស់ទ្រង់ រួចនឹងទទួលទូលបង្គំចូលក្នុងសិរីល្អ»។ (ទំនុកដំកើង ៧៣:២៣, ២៤) ការធានាបែបនេះពិតជាជួយយើងឈានទៅមុខដោយមានទំនុកចិត្តមែន។
‹សេចក្ដីប្រោសលោះជិតដល់ហើយ›
២០, ២១. តើអស់អ្នកដែលសង្ឃឹមលើព្រះយេហូវ៉ាអាចទទួលអនាគតបែបណា?
២០ ក្នុងកំលុងគ្រានេះ គឺចាំបាច់ណាស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាគង់នៅខាងស្ដាំយើងជានិច្ច។ មិនយូរប៉ុន្មានទៀត របបលោកិយរបស់សាតាំងនឹងរងសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងជាងមុនៗទៅទៀត ដែលត្រូវចាប់ផ្ដើមដោយបំផ្លាញចោលសាសនាមិនពិតទាំងឡាយ។ (ម៉ាថាយ ២៤:២១) មនុស្សដែលគ្មានជំនឿលើព្រះយេហូវ៉ានឹងស្រយុតចិត្តជាខ្លាំង។ គ្រានោះនឹងពេញទៅដោយភាពច្របូកច្របល់ណាស់ ប៉ុន្តែពួកអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាដែលមានចិត្តក្លាហាននិងមានចិត្តរីករាយវិញ ដោយព្រោះមានសេចក្ដីសង្ឃឹម! ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «កាលណាការទាំងនេះចាប់តាំងកើតមក នោះឲ្យអ្នករាល់គ្នាងើបមើលទៅលើ ពីព្រោះសេចក្ដីប្រោសលោះរបស់អ្នករាល់គ្នាជិតដល់ហើយ»។—លូកា ២១:២៨
២១ ដូច្នេះ ចូរឲ្យយើងមានចិត្តរីករាយចំពោះសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រទានឲ្យយើង ហើយកុំចាញ់បញ្ឆោតសាតាំងឬអនុញ្ញាតឲ្យវាប្រើល្បិចអ្វីក៏ដោយដើម្បីបំបែរអារម្មណ៍របស់យើងចេញពីសេចក្ដីសង្ឃឹមនេះ។ ដំណាលគ្នានោះ ចូរឲ្យយើងព្យាយាមកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់និងជំនឿថែមទៀត។ បើយើងធ្វើដូច្នេះ យើងនឹងមានចិត្តក្លាហានដើម្បីតស៊ូឬប្រឆាំងនឹងអារក្ស ដោយស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈទាំងអស់។ (យ៉ាកុប ៤:៧, ៨) ត្រូវមែន ចូរ«សង្ឃឹមដល់ព្រះយេហូវ៉ា[ចុះ]! ចូរមានកំឡាំងឡើងហើយឲ្យចិត្តអ្នករាល់គ្នាបានក្លាហានចុះ!»។—ទំនុកដំកើង ៣១:២៤
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 1 បទគម្ពីរភាសាក្រិចច្រើនតែប្រើពាក្យ«សង្ឃឹម»នេះ សំដៅទៅលើរង្វាន់ដែលពួកគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងនឹងទទួលនៅស្ថានសួគ៌។ ប៉ុន្តែ អត្ថបទនេះនឹងពិភាក្សាអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលមានន័យទូលំទូលាយវិញ។
តើអ្នកអាចឆ្លើយបានទេ?
• តើសេចក្ដីសង្ឃឹមបានជួយព្រះយេស៊ូយ៉ាងណាឲ្យមានព្រះទ័យក្លាហាន?
• តើសេចក្ដីសង្ឃឹមនិងជំនឿជាប់ទាក់ទងគ្នាយ៉ាងដូចម្ដេច?
• ពេលត្រូវសម្រេចអំពីអ្វីដែលគួរមានអាទិភាពក្នុងជីវិត តើក្ដីសង្ឃឹមរួមជាមួយជំនឿនឹងជួយគ្រិស្តសាសនិកមានចិត្តក្លាហានបានយ៉ាងណា?
• ចំពោះអស់អ្នកដែល‹សង្ឃឹមលើព្រះយេហូវ៉ា› ហេតុអ្វីក៏ពួកគេអាចមានទំនុកចិត្តពេលរង់ចាំអនាគតល្អនោះ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ៣០]
ទោះជាចាស់ឬក្មេងក្ដី តើអ្នកស្រមៃឃើញខ្លួនក្នុងសួនមនោរម្យទេ?