ចូរឲ្យការប្រព្រឹត្ដទាំងអស់បង្ហាញពីជំនឿរបស់អ្នក

លេង

ចូរឲ្យការប្រព្រឹត្តទាំងអស់បង្ហាញពីជំនឿរបស់អ្នក

«ឯសេចក្ដីជំនឿ . . . បើគ្មានការប្រព្រឹត្តតាមទេ នោះក៏ស្លាប់នៅតែឯង»។—យ៉ាកុប ២:១៧

១. ហេតុអ្វីបានជាពួកគ្រិស្តសាសនិកនៅសម័យដើមបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះជំនឿផងនិងការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួនផង?

របៀបរស់នៅរបស់ក្រុមពួកគ្រិស្តសាសនិកនៅសម័យដើមបានបង្ហាញពីជំនឿរបស់ពួកគេ។ លោកយ៉ាកុបបានដាស់តឿនគ្រិស្តសាសនិកទាំងឡាយថា៖ «ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាមព្រះបន្ទូលទៅ កុំឲ្យគ្រាន់តែស្ដាប់ប៉ុណ្ណោះ»។ គាត់បញ្ជាក់ទៀតថា៖ «សេចក្ដីជំនឿបើគ្មានការប្រព្រឹត្តតាម នោះឈ្មោះថាស្លាប់ហើយ ប្រៀបដូចជារូបកាយបើឥតមានព្រលឹងវិញ្ញាណទេ នោះក៏ស្លាប់ហើយដែរ»។ (យ៉ាកុប ១:២២; ២:២៦) ប្រមាណ៣៥ឆ្នាំក្រោយគាត់បានសរសេរពាក្យទាំងនោះ ពួកគ្រិស្តសាសនិកជាច្រើននៅតែបានបង្ហាញពីជំនឿរបស់ខ្លួនដោយមានការប្រព្រឹត្តសមស្របនឹងជំនឿនោះ។ ប៉ុន្តែ គួរឲ្យស្ដាយដែលគ្រិស្តសាសនិកខ្លះមិនបានធ្វើដូច្នេះទេ។ ព្រះយេស៊ូបានសរសើរពួកជំនុំនៅក្រុងស្មឺន៉ា តែទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់បងប្អូនជាច្រើនក្នុងក្រុមជំនុំនៅក្រុងសើដេសថា៖ «អញស្គាល់ការដែលឯងប្រព្រឹត្តហើយ គឺដែលឯងមានឈ្មោះថារស់ តែឯងស្លាប់ទេ»។—វិវរណៈ ២:៨-១១; ៣:១

២. តើពួកគ្រិស្តសាសនិកគួរសួរខ្លួនឯងសំណួរអ្វីខ្លះដែលទាក់ទងជំនឿរបស់ខ្លួន?

^២ស្របទៅតាមកាលៈទេសៈនោះ ព្រះយេស៊ូបានលើកទឹកចិត្តបងប្អូនគ្រិស្តសាសនិកក្នុងក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងសើដេសឲ្យចាំយាមខាងវិញ្ញាណ ព្រមទាំងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះសេចក្ដីពិតដូចដែលពួកគេធ្លាប់មានពីដើមមក។ មនុស្សណាដែលអានបន្ទូលទ្រង់នៅសម័យក្រោយៗមកក៏គួរធ្វើដូចគ្នាដែរ។ (វិវរណៈ ៣:២, ៣) យើងរាល់គ្នាក៏គួរសួរខ្លួនឯងថា ‹តើខ្ញុំកំពុងតែធ្វើអ្វី? សូម្បីតែពេលមិនទាក់ទងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនិងកិច្ចប្រជុំជាមួយក្រុមជំនុំក្ដី តើទង្វើទាំងអស់របស់ខ្ញុំបង្ហាញច្បាស់ថា ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើតាមជំនឿរបស់ខ្ញុំអស់ពីសមត្ថភាពឬ?›។ (លូកា ១៦:១០) តាមពិតសំណួរទាំងនេះទាក់ទងនឹងទិដ្ឋភាពជាច្រើននៃជីវិតយើង។ ប៉ុន្តែក្នុងអត្ថបទនេះយើងសូមពិភាក្សាអំពីចំណុចតែមួយគត់ ពោលគឺកម្មវិធីជប់លៀងដែលរួមបញ្ចូលពិធីមង្គលការផងដែរ។

ពិធីជប់លៀងតូចតាច

៣. តើព្រះគម្ពីររៀបរាប់យ៉ាងណាអំពីពិធីជប់លៀង?

^៣យើងភាគច្រើនរីករាយណាស់ពេលបងប្អូនគ្រិស្តសាសនិកអញ្ជើញយើងឲ្យចូលរួមពិធីជប់លៀង។ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែល‹ប្រកបដោយសុភមង្គល› ហើយទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យអ្នកបម្រើទ្រង់មានសុភមង្គលដែរ។ (ធីម៉ូថេទី១ ១:១១, ខ.ស.) ព្រះយេហូវ៉ាបានបណ្ដាលឲ្យសាឡូម៉ូនសរសេរការពិតនេះក្នុងព្រះគម្ពីរថា៖ «យើងបាននិយមខាងសេចក្ដីសប្បាយពីព្រោះនៅក្រោមថ្ងៃ មនុស្សឥតមានអ្វីល្អជាងការស៊ីផឹកហើយមានចិត្តរីករាយនោះទេ ដ្បិតមានតែការប៉ុណ្ណោះជាផលពីការនឿយហត់របស់ខ្លួនដែលនឹងនៅជាប់រាល់តែថ្ងៃអស់១ជីវិតខ្លួន»។ (សាស្ដា ៣:១, ៤, ១៣; ៨:១៥) យើងអាចមានចិត្តរីករាយបែបនោះពេលរួមគ្នាបរិភោគអាហារជាក្រុមគ្រួសារ ឬពេលមានពិធីជប់លៀងតូចជាមួយបងប្អូនគ្នីគ្នាដែលរួមជំនឿលើសេចក្ដីពិត។—យ៉ូប ១:៤, ៥, ១៨; លូកា ១០:៣៨-៤២; ១៤:១២-១៤

៤. តើអ្នកដែលរៀបចំពិធីជប់លៀងតូចគួរចងចាំអ្វី?

^៤បើអ្នកមានផែនការរៀបចំពិធីជប់លៀងមួយ អ្នកត្រូវគិតឲ្យបានដិតដល់អំពីកម្មវិធីនោះពីព្រោះអ្នកនឹងទទួលខុសត្រូវចំពោះអ្វីដែលកើតឡើង សូម្បីតែពេលអញ្ជើញអ្នកជឿគ្នីគ្នាតែពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះឲ្យរួមគ្នាបរិភោគអាហារនិងសំណេះសំណាលគ្នាក្ដី។ (រ៉ូម ១២:១៣) អ្នកប្រាកដជានឹងចង់រៀបចំឲ្យ«ការទាំងអស់[កើតឡើង]តាមបែបគួរសម» ហើយអនុញ្ញាតឲ្យ«ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ»មានឥទ្ធិពលលើការរៀបចំរបស់អ្នក។ (កូរិនថូសទី១ ១៤:៤០; យ៉ាកុប ៣:១៧) សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ទោះបើស៊ីឬផឹកឬធ្វើការអ្វីក៏ដោយ នោះចូរធ្វើទាំងអស់សំរាប់ចំរើនសិរីល្អដល់ព្រះចុះ! កុំឲ្យធ្វើជាទីបង្អាក់ចិត្ត»ឡើយ។ (កូរិនថូសទី១ ១០:៣១, ៣២) តើយើងគួរប្រយ័ត្ននឹងអ្វីខ្លះ? ការពិចារណាចំណុចខ្លះៗជាមុនអាចជួយឲ្យអ្នកនិងភ្ញៀវប្រព្រឹត្តបែបយ៉ាងណាដែលបង្ហាញពីជំនឿរបស់អ្នក។—រ៉ូម ១២:២

តើនឹងរៀបចំពិធីជប់លៀងយ៉ាងដូចម្ដេច?

៥. ហេតុអ្វីក៏អ្នករៀបចំពិធីជប់លៀងគួរគិតពិចារណាសិន មុនចាក់បទចម្រៀងឬចែកភេសជ្ជៈដែលមានជាតិសុរា?

^៥អ្នកដែលរៀបចំពិធីជប់លៀងតូចត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តថា តើនឹងចែកជូនភេសជ្ជៈដែលមានជាតិសុរាឬអត់? តាមពិត មិនចាំបាច់ឲ្យពិធីយើងរួមបញ្ចូលស្រាដើម្បីឲ្យបានសប្បាយទេ។ សូមចាំថា ព្រះយេស៊ូបានរៀបចំអាហារដោយចែកត្រីនិងនំប៉័ងដល់មនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំដែលមកជួបជាមួយនឹងទ្រង់។ ប៉ុន្តែ ទោះជាព្រះយេស៊ូមានសមត្ថភាពធ្វើអព្ភូតហេតុឲ្យមានស្រាក្រហមក៏ដោយ កំណត់ហេតុមិនប្រាប់ថាទ្រង់ធ្វើដូច្នេះទេ។ (ម៉ាថាយ ១៤:១៤-២១) បើអ្នកសម្រេចចិត្តជូនភេសជ្ជៈដែលមានជាតិសុរាដល់ភ្ញៀវពេលមានពិធីជប់លៀង ចូរចេះប្រមាណក្នុងរឿងនេះ ហើយរៀបចំឲ្យមានភេសជ្ជៈឆ្ងាញ់ផ្សេងៗទៀតសម្រាប់ពួកអ្នកដែលមិនចង់ពិសាស្រា។ (ធីម៉ូថេទី១ ៣:២, ៣, ៨; ៥:២៣; ពេត្រុសទី១ ៤:៣) ចូរជៀសវាងដាច់ខាតនូវការបង្ខិតបង្ខំឲ្យភ្ញៀវពិសាស្រាដែលអាច«ចឹកដូចជាពស់»។ (សុភាសិត ២៣:២៩-៣២) តើនឹងមានបទភ្លេងឬការច្រៀងចម្រៀងឬទេ? បើមានមែន អ្នកច្បាស់ជានឹងប្រយ័ត្នក្នុងការជ្រើសរើសបទចម្រៀងដោយគិតអំពីចង្វាក់ភ្លេងនិងអត្ថន័យ។ (កូល៉ុស ៣:៨; យ៉ាកុប ១:២១) បងប្អូនគ្រិស្តសាសនិកជាច្រើនចូលចិត្តចាក់បទភ្លេងព្រះរាជាណាចក្រ ឬក៏រួមគ្នាច្រៀងបទទាំងនោះយ៉ាងសប្បាយ។ (អេភេសូរ ៥:១៩, ២០) យ៉ាងណាក្ដី គប្បីឲ្យយើងគិតម្ដងម្កាលអំពីទំហំសំឡេងបទចម្រៀងដើម្បីកុំឲ្យរំខានដល់អ្នកជិតខាងឬភ្ញៀវយើងដែលកំពុងតែពិភាក្សាគ្នា។—ម៉ាថាយ ៧:១២

៦. ស្តីអំពីទង្វើនិងការពិគ្រោះគ្នារបស់ភ្ញៀវ តើម្ចាស់ពិធីជប់លៀងអាចបង្ហាញយ៉ាងណាថាជំនឿរបស់ខ្លួនឥតស្លាប់?

^៦ពេលមានពិធីជប់លៀងតូច ពួកគ្រិស្តសាសនិកប្រហែលជាចូលចិត្តពិគ្រោះរឿងផ្សេងៗ អានសៀវភៅឲ្យគ្រប់គ្នាស្ដាប់ ឬរៀបរាប់បទពិសោធន៍ផ្សេងៗក៏មាន។ បើភ្ញៀវចាប់ផ្ដើមនិយាយពីរឿងមិនសូវល្អ ម្ចាស់ពិធីជប់លៀងគួររកវិធីផ្លាស់ប្ដូរសាច់រឿងដោយប៉ិនប្រសប់។ គាត់ក៏គួរកត់សម្គាល់ហើយបង្ការកុំឲ្យមានអ្នកណាម្នាក់និយាយរហូត។ បើម្ចាស់ពិធីឃើញថាមានម្នាក់កំពុងធ្វើដូច្នេះមែន គាត់អាចសូមកាត់ប្រសាសន៍បន្ដិចហើយឲ្យភ្ញៀវឯទៀតមានឱកាសនិយាយ។ គាត់ប្រហែលជាអាចលើកសាច់រឿងដែលគ្រប់គ្នារួមទាំងកូនក្មេងនិងពួកយុវជនយុវតីអាចពិគ្រោះបានដែរ។ បើដូច្នេះ ភ្ញៀវទាំងចាស់ទាំងក្មេងនឹងពេញចិត្តចំពោះការសំណេះសំណាលក្នុងពិធីនោះ។ បើអ្នកបង្ហាញថាខ្លួនមានប្រាជ្ញាក្នុងការរៀបចំពិធីជប់លៀងដោយធ្វើយ៉ាងណាកុំឲ្យភ្ញៀវរកាំចិត្ត នោះនឹងសឲ្យឃើញថាអ្នកជាមនុស្សមានវិចារណញ្ញាណ។ ភ្ញៀវដែលចូលរួមពិធីជប់លៀងតូចរបស់អ្នកនឹងទទួលស្គាល់ថា ជំនឿរបស់អ្នកឥតស្លាប់ទេ តែមានអានុភាពលើគ្រប់ទង្វើក្នុងជីវិតរបស់អ្នក។

ពិធីមង្គលការ

៧. ហេតុអ្វីក៏គប្បីឲ្យយើងពិភាក្សាអំពីពិធីមង្គលការ?

^៧កម្មវិធីពិសេសម្យ៉ាងដែលផ្ដល់ហេតុឲ្យមានចិត្តអរសប្បាយ គឺជាពិធីមង្គលការរបស់ពួកគ្រិស្តសាសនិក។ អ្នកបម្រើព្រះពីបុរាណ រួមទាំងព្រះយេស៊ូនិងសិស្សទ្រង់ផង បានចូលរួមស្ម័គ្រពីចិត្តក្នុងកម្មវិធីដ៏សប្បាយបែបនោះដែលរួមបញ្ចូលពិធីបរិភោគការផង។ (លោកុប្បត្តិ ២៩:២១, ២២; យ៉ូហាន ២:១, ២) ប៉ុន្តែ ពេលថ្មីៗនេះព្រឹត្ដិការណ៍ផ្សេងៗបង្ហាញឲ្យដឹងថា ពួកគ្រិស្តសាសនិកត្រូវប្រុងប្រយ័ត្ននិងព្យាយាមបង្ហាញតុល្យភាពពេលរៀបចំពិធីមង្គលការ។ យ៉ាងនេះ ការជប់លៀងពេលរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍មិនជាការខុសទេ តែក៏ហុចឱកាសឲ្យពួកគ្រិស្តសាសនិកបង្ហាញពីជំនឿរបស់ខ្លួន។

៨, ៩. តើទម្លាប់ជាច្រើនខាងពិធីមង្គលការបញ្ជាក់យ៉ាងណានូវសច្ចភាពនៃអ្វីដែលយើងអាននៅយ៉ូហានទី១ ២:១៦, ១៧?

^៨មនុស្សជាច្រើនដែលមិនស្គាល់ឬមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរចាត់ទុកថ្ងៃរៀបការជាឱកាសដ៏ពិសេសដើម្បីរៀបចំពិធីឲ្យបានអ៊ឹកអធឹកនិងគគ្រឹកគគ្រេង ឬជាថ្ងៃដែលអ្នកដទៃមិនរិះគន់បើរៀបចំពិធីឲ្យបានធំ។ ក្នុងទស្សនាវដ្ដីមួយនៅទ្វីបអឺរ៉ុប សាមីខ្លួនកូនស្រីបានពណ៌នាអំពីថ្ងៃរៀបការរបស់គាត់ថា គេរៀបចំពិធីនោះយ៉ាងអធិកអធមមហាសែនធំដែលប្រៀបដូចជាការរៀបអភិសេករបស់កូនស្តេច ដែលមានក្បួនដង្ហែយ៉ាងច្រើនរួមទាំងអ្នកភ្លេងផងដែរ។ រួចមកគាត់ពន្យល់បន្តទៀតថា៖ ‹មានម្ហូបថ្លៃៗនិងបទភ្លេងពីរោះៗ។ កម្មវិធីនោះធ្វើឲ្យខ្ញុំរំភើបចិត្តណាស់ព្រោះជាអ្វីខ្ញុំចង់បាន ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថានៅថ្ងៃនោះខ្ញុំដូចជាម្ចាស់ក្សត្រី›។

^៩មនុស្សនៅប្រទេសផ្សេងៗមានទម្លាប់រៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍និងពិធីមង្គលការខុសប្លែកពីគ្នាពិតមែន ប៉ុន្តែទស្សនៈរបស់កូនក្រមុំខាងលើនេះបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់នូវសច្ចភាពនៃពាក្យរបស់សាវ័កយ៉ូហានដែលសរសេរថា៖ «អស់ទាំងសេចក្ដីដែលនៅក្នុងលោកីយនេះ គឺជាសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់សាច់ឈាម នឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ភ្នែក ហើយសេចក្ដីអំនួតរបស់ជីវិត នោះមិនកើតមកពីព្រះវរបិតាទេ គឺមកតែពីលោកីយនេះវិញ»។ តើអ្នកអាចនឹកស្មានថាគ្រិស្តសាសនិកដែលមានភាពចាស់ទុំនឹងរៀបចំពិធីយ៉ាងអធិកអធមដែលប្រៀបដូចជាការរៀបអភិសេករបស់កូនស្តេចឬ? តើគ្រិស្តសាសនិកនឹងរៀបមង្គលការមហាសែនធំដូចដែលខ្លួននឹកស្រមៃឬ? តាមពិតគ្រិស្តសាសនិកដែលមានភាពចាស់ទុំនឹងមានទស្សនៈផ្ទុយទៅវិញ ដោយចាំថា «អ្នកណាដែលធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះ នោះនឹងនៅជាប់អស់កល្បជានិច្ចវិញ»។—យ៉ូហានទី១ ២:១៦, ១៧

១០. (ក) ហេតុអ្វីក៏សាមីខ្លួនអ្នកការត្រូវចេះថ្លឹងថ្លែងពេលរៀបចំពិធីមង្គលការ? (ខ) ស្តីអំពីការអញ្ជើញភ្ញៀវឲ្យបរិភោគការ តើគួរធ្វើការសម្រេចចិត្តយ៉ាងដូចម្ដេច?

^១០គ្រិស្តសាសនិកដែលចង់រៀបការគួរទទួលស្គាល់កម្រិតជីវភាពរបស់ខ្លួន ហើយចេះថ្លឹងថ្លែងផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរអាចជួយពួកគាត់ឲ្យមានគំនិតយ៉ាងនោះបាន។ ថ្ងៃរៀបការជាថ្ងៃពិសេសក៏ពិតមែន តែចំពោះពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលសង្ឃឹមរួមរស់ជាមួយគ្នាជារៀងរហូតតទៅ ថ្ងៃនោះគ្រាន់តែជាទីចាប់ផ្ដើមប៉ុណ្ណោះនៃជីវិតជាស្វាមីភរិយា។ គ្មានច្បាប់ណាថាពួកគាត់ត្រូវរៀបមង្គលការយ៉ាងគគ្រឹកគគ្រេងនោះទេ។ បើសាមីខ្លួនអ្នកការសម្រេចចិត្តចង់រៀបចំពិធីមង្គលការ ពួកគាត់ត្រូវគិតគូរអំពីតម្លៃជាមុនសិន ហើយសម្រេចចិត្តថាត្រូវរួមបញ្ចូលកម្មវិធីអ្វីខ្លះ។ (លូកា ១៤:២៨) ពេលគ្រិស្តសាសនិកមួយគូរួមរស់ជាមួយគ្នា ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ថាស្វាមីមានមុខនាទីជាក្បាលឬជាមេគ្រួសារ។ (កូរិនថូសទី១ ១១:៣; អេភេសូរ ៥:២២, ២៣) ដូច្នេះ កូនកំលោះជាអ្នកទទួលខុសត្រូវចំពោះអ្វីដែលកើតឡើងក្នុងពិធីមង្គលការ។ យ៉ាងណាក្ដី គាត់នឹងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះកូនក្រមុំដោយពិភាក្សាជាមួយនាងថា តើពួកគាត់ចង់ឬមានលទ្ធភាពអញ្ជើញអ្នកណាខ្លះឲ្យចូលរួមពិធីបរិភោគការ។ សាមីខ្លួនកូនប្រុសកូនស្រីប្រហែលជាត្រូវចេះគិតប្រមាណពេលធ្វើការសម្រេចចិត្តនោះ ដ្បិតជួនកាលពួកគាត់គ្មានលទ្ធភាពអញ្ជើញបងប្អូនញាតិមិត្តទាំងឡាយឲ្យចូលរួមទេ។ កូនកំលោះកូនក្រមុំមិនគួរខ្វល់ខ្វាយថា បងប្អូនគ្រិស្តសាសនិកនឹងប្រកាន់ឬតូចចិត្តបើមិនទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញឲ្យចូលបរិភោគការ។—សាស្ដា ៧:៩

‹អ្នកចាត់ចែងមង្គលការ›

១១. តើ‹អ្នកចាត់ចែងមង្គលការ›មានមុខនាទីអ្វី?

^១១បើគូស្វាមីភរិយាថ្មីថ្មោងសម្រេចចិត្តចង់ធ្វើពិធីជប់លៀងមង្គលការមែន តើពួកគាត់អាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីរក្សាឲ្យកម្មវិធីនោះមានភាពថ្លៃថ្នូរ? ច្រើនឆ្នាំហើយ ពួកស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាឃើញថាមានប្រាជ្ញាឲ្យធ្វើតាមគំរូពីលក្ខណៈមួយនៃមង្គលការដែលព្រះយេស៊ូចូលរួមនៅភូមិកាណា។ នៅកម្មវិធីនោះមាន«អ្នក[ចាត់ចែង]មង្គលការ»ម្នាក់ដែលជាអ្នករួមជំនឿហើយជាអ្នកទទួលខុសត្រូវ។ (យ៉ូហាន ២:៩, ១០) ស្រដៀងគ្នាដែរ សាមីខ្លួនកូនប្រុសនឹងជ្រើសរើសបុរសម្នាក់ជាគ្រិស្តសាសនិកដែលមានភាពចាស់ទុំឲ្យបំពេញភារកិច្ចសំខាន់នេះ។ អ្នកចាត់ចែងមង្គលការត្រូវស្គាល់អំពីតម្រូវការនិងចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់កូនកំលោះ។ ក្រោយមក អ្នកទទួលខុសត្រូវនឹងចាត់ចែងដើម្បីបំពេញតាមតម្រូវការទាំងនោះ មុនហើយក្នុងកំលុងពេលកម្មវិធី។

១២. តើកូនកំលោះគួរគិតពិចារណាអ្វីស្តីអំពីភេសជ្ជៈដែលមានជាតិសុរា?

^១២សមស្របទៅតាមអ្វីដែលបានពន្យល់ក្នុងវគ្គប្រាំ នៅពិធីមង្គលការគូស្វាមីភរិយាថ្មីថ្មោងខ្លះសម្រេចចិត្តមិនឲ្យមានភេសជ្ជៈដែលមានជាតិសុរា ក្រែងលោភ្ញៀវខ្លះប្រមឹកស្រាហើយបង្ខូចបរិយាកាសសប្បាយដែលគាត់ចង់ទុកជាអនុស្សាវរីយ៍។ (រ៉ូម ១៣:១៣; កូរិនថូសទី១ ៥:១១) យ៉ាងណាក៏ដោយ បើសាមីខ្លួនអ្នកការចង់ចែកឲ្យភ្ញៀវពិសាស្រាក្នុងកម្មវិធីនោះ កូនកំលោះត្រូវធ្វើឲ្យបានប្រាកដប្រជាថាគេនឹងជូនភេសជ្ជៈដោយចេះប្រមាណ។ ពេលព្រះយេស៊ូចូលរួមពិធីមង្គលការនៅភូមិកាណា គេមានស្រាទំពាំងបាយជូរនៅទីនោះដែរ ហើយទ្រង់ក៏ធ្វើអព្ភូតហេតុដើម្បីឲ្យមានស្រាក្រហមគុណភាពល្អៗថែមទៀតផង។ គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ថា អ្នកចាត់ចែងមង្គលការនោះមានប្រសាសន៍ថា៖ «មនុស្សទាំងឡាយ គេតែងតែលើកស្រាទំពាំងបាយជូរល្អមកជាមុន លុះកាលបានផឹកជាច្រើនហើយ នោះទើបលើកស្រាទំពាំងបាយជូរដែលមិនសូវល្អមកជាក្រោយ។ តែនេះ អ្នកបានទុកស្រាទំពាំងបាយជូរយ៉ាងល្អដរាបដល់ឥឡូវនេះវិញ»។ (យ៉ូហាន ២:១០) យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ព្រះយេស៊ូមិនបានបង្កើតស្រាថែមទៀតដើម្បីឲ្យគេផឹកស្រវឹងឡើយ ដ្បិតទ្រង់កាត់ទោសទង្វើនោះ។ (លូកា ១២:៤៥, ៤៦) ពេលអ្នកចាត់ចែងមង្គលការភ្ញាក់ផ្អើលអំពីគុណភាពនៃស្រាទំពាំងបាយជូរ នេះសឲ្យឃើញថាគាត់ធ្លាប់ចូលរួមពិធីមង្គលការឯទៀតដែលភ្ញៀវផឹកស្រវឹង។ (កិច្ចការ ២:១៥; ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:៧) អាស្រ័យហេតុនេះ សាមីខ្លួនកូនប្រុសនិងគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ដែលគាត់ទុកចិត្តឲ្យធ្វើជាអ្នកចាត់ចែងមង្គលការគួរធ្វើឲ្យប្រាកដថា គ្រប់ទាំងភ្ញៀវនឹងធ្វើតាមពាក្យណែនាំដ៏ច្បាស់លាស់ថា៖ «កុំឲ្យស្រវឹងស្រាដែលនាំឲ្យព្រើលចិត្តឡើយ»។—អេភេសូរ ៥:១៨; សុភាសិត ២០:១; ហូសេ ៤:១១

១៣. បើគូស្វាមីភរិយាសម្រេចចិត្តចាក់ភ្លេងនៅពិធីមង្គលការ តើពួកគាត់គួរគិតអំពីអ្វីខ្លះ? ហើយហេតុអ្វី?

^១៣បើចង់ចាក់ភ្លេងដូចក្នុងពិធីជប់លៀងឯទៀត នោះក៏ត្រូវប្រយ័ត្នកុំឲ្យថ្លង់ពេកដើម្បីឲ្យភ្ញៀវមានឱកាសពិភាក្សាគ្នាបាន។ អ្នកចាស់ទុំគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់បានកត់សម្គាល់ថា៖ «ក្នុងកំលុងពិធីមង្គលការ ដោយសារមានសំឡេងអ៊ូអរកាន់តែខ្លាំងឡើងៗឬមានការរាំរែក នោះគេដំឡើងសំឡេងចម្រៀងកាន់តែខ្លាំងឡើងដែរ។ ចម្រៀងដែលកំដរបរិយាកាសដំបូងនោះបែរទៅជាថ្លង់ដល់ម្ល៉េះបានជាភ្ញៀវពិបាកនិយាយគ្នា។ ពិធីមង្គលការហុចឱកាសឲ្យយើងទាក់ទងគ្នាយ៉ាងសប្បាយ ដូច្នេះគួរឲ្យស្ដាយណាស់ បើយើងស្ដាប់គ្នាមិនបានដោយសារបទចម្រៀងថ្លង់ពេក!»។ ម្ដងទៀតកូនកំលោះនិងអ្នកចាត់ចែងមង្គលការត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះប្រភេទបទចម្រៀងនិងទំហំសំឡេង។ មិនថាបានជួលឲ្យមានការប្រគំតន្ត្រីក្ដី សាមីខ្លួនកូនប្រុសនិងអ្នកចាត់ចែងការមិនគួរបណ្ដោយឲ្យគេធ្វើអ្វីក៏ដោយតាមតែចិត្តនោះទេ។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ទោះបើការអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នានឹងធ្វើដោយពាក្យសំដីឬកិរិយាក៏ដោយ ចូរធ្វើទាំងអស់ដោយព្រះនាមនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ»។ (កូល៉ុស ៣:១៧) ពេលភ្ញៀវត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ តើពួកគេនឹងគិតអំពីបទភ្លេងនិងចម្រៀងនៅពិធីមង្គលការជាអ្វីដែលសឲ្យឃើញថា សាមីខ្លួនអ្នកការបានធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ស្របតាមព្រះនាមព្រះយេស៊ូឬទេ? ពីព្រោះតាមពិត ការរៀបចំរបស់គូស្វាមីភរិយាថ្មីថ្មោងគួរសឲ្យឃើញថាជំនឿរបស់គាត់ពិតជាស័ក្ដិសមជាអ្នកកាន់តាមព្រះគ្រិស្តមែន។

១៤. ពេលចេញពីពិធីមង្គលការ តើពួកគ្រិស្តសាសនិកគួរមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា?

^១៤ពិតមែនហើយ បើពិធីមង្គលការបានត្រូវរៀបចាត់ចែងយ៉ាងត្រឹមត្រូវ គ្រប់គ្នានឹងមានអនុស្សាវរីយ៍ល្អ។ បងប្រុសអាដាមនិងភរិយាគាត់ឈ្មោះអេឌីតា ដែលបានរៀបការអស់៣០ឆ្នាំហើយ ពណ៌នាអំពីពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍មួយដែលគាត់ចូលរួម ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពិធីនោះមានបរិយាកាសសមជាកម្មវិធីរបស់ពួកគ្រិស្តសាសនិក។ គេបានច្រៀងចម្រៀងសរសើរព្រះយេហូវ៉ាផង ហើយមានការកម្សាន្តបែបផ្សេងទៀតដែរ តែការរាំរែកនិងបទភ្លេងចម្រៀងជារឿងបន្ទាប់បន្សំវិញ។ ការចូលរួមនោះបានលើកទឹកចិត្តហើយធ្វើឲ្យយើងសប្បាយពីព្រោះអ្វីៗទាំងអស់មានលក្ខណៈសមស្របនឹងគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរ»។ ប្រាកដហើយ ការសម្រេចចិត្តនិងទង្វើរបស់កូនកំលោះកូនក្រមុំពេលរៀបចំពិធីមង្គលការអាចសឲ្យឃើញជំនឿរបស់ពួកគាត់មែន។

ការជូនអំណោយ

១៥. តើព្រះគម្ពីរមានដំបូន្មានអ្វីទាក់ទងនឹងការជូនអំណោយដល់អ្នករៀបការ?

^១៥នៅប្រទេសជាច្រើន បងប្អូនញាតិមិត្តមានទម្លាប់ជូនកាដូឬអំណោយដល់កូនកំលោះកូនក្រមុំ។ បើអ្នកសម្រេចធ្វើដូច្នេះ តើគួរចងចាំអ្វីខ្លះ? មុនដំបូង សូមចាំអ្វីដែលសាវ័កយ៉ូហានបានសរសេរអំពី«សេចក្ដីអំនួតរបស់ជីវិត»។ យ៉ូហានបញ្ជាក់ថា អំណួតមិនមែនជាលក្ខណៈរបស់ពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលមានការប្រព្រឹត្តស្របតាមជំនឿទេ តែជាលក្ខណៈរបស់មនុស្សក្នុង‹លោកីយនេះដែលកំពុងកន្លងទៅ›។ (យ៉ូហានទី១ ២:១៦, ១៧) ដោយគិតអំពីទស្សនៈនេះដែលព្រះបណ្ដាលឲ្យយ៉ូហានសរសេរនោះ តើគូស្វាមីភរិយាថ្មីថ្មោងគួរប្រកាសឲ្យគ្រប់គ្នាដឹងថាអ្នកណាជូនអំណោយមួយណាឬ? បើពិចារណាគំរូរបស់ពួកគ្រិស្តសាសនិកពីស្រុកម៉ាសេដូននិងអាខៃពេលជូនជំនូនដល់បងប្អូនរួមជំនឿនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម នោះគ្មានចំណុចណាបង្ហាញថាគេបានប្រកាសឈ្មោះសប្បុរសជនទេ។ (រ៉ូម ១៥:២៦) ដូចគ្នាដែរ ពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលជូនកាដូឬអំណោយដល់កូនកំលោះកូនក្រមុំ ប្រហែលជាមិនចង់ឲ្យអ្នកដទៃដឹងថាគេជូនអ្វីទេ ក្រែងលោមើលទៅដូចជាអួតខ្លួនវិញ។ ស្តីអំពីរឿងនេះ សូមមើលម្ដងទៀតនូវដំបូន្មានរបស់ព្រះយេស៊ូក្នុងសៀវភៅម៉ាថាយ ៦:១-៤។

១៦. ពេលគូស្វាមីភរិយាថ្មីថ្មោងទទួលកាដូឬអំណោយនោះ តើពួកគាត់គួរជៀសវាងអ្វីដើម្បីកុំឲ្យនរណាមានអារម្មណ៍ខ្មាស?

^១៦ការប្រកាសឈ្មោះអ្នកជូនអំណោយអាចនាំឲ្យអ្នកខ្លះដណ្ដើមគ្នា«រកកេរ្ដិ៍ឈ្មោះ»ជាអ្នកដែលឲ្យអំណោយល្អឬថ្លៃជាងគេ។ ដូច្នេះ គ្រិស្តសាសនិកដែលជាសាមីអ្នកការមិនដែលប្រកាសឈ្មោះអ្នកជូនអំណោយទេ ដ្បិតនេះអាចនាំឲ្យភ្ញៀវមានអារម្មណ៍ខ្មាស បើគ្មានលទ្ធភាពជូនអំណោយ។ (កាឡាទី ៥:២៦; ៦:១០) តាមពិត មិនជាការខុសទេឲ្យកូនកំលោះកូនក្រមុំដឹងថាអ្នកណាជូនអំណោយមួយណានោះ ប្រហែលជាដោយសារមានសំបុត្រតូចមួយជាប់ជាមួយនឹងកាដូ ប៉ុន្តែគាត់មិនគួរអានសំបុត្រនោះឲ្យភ្ញៀវដឹងទេ។ យ៉ាងនេះ សូម្បីតែក្នុងរឿងផ្ទាល់ខ្លួនក៏ដោយ ដូចជាពេលទិញ ជូនឬទទួលអំណោយនិងកាដូដែលទាក់ទងពិធីមង្គលការ នោះជំនឿរបស់យើងនៅតែមានអានុភាពលើការប្រព្រឹត្តរបស់យើងដែរ។ *

១៧. តើពួកគ្រិស្តសាសនិកគួរមានគោលដៅអ្វីស្តីអំពីជំនឿនិងការប្រព្រឹត្ត?

^១៧យើងមិនគ្រាន់តែបង្ហាញពីជំនឿរបស់យើងដោយធ្វើតាមខ្នាតតម្រាសីលធម៌ ចូលរួមកិច្ចប្រជុំជាមួយពួកគ្រិស្តសាសនិកនិងធ្វើកិច្ចបម្រើផ្សាយប៉ុណ្ណោះទេ។ ចូរឲ្យយើងរាល់គ្នាមានជំនឿដែលឥតស្លាប់ តែជាជំនឿដែលមានអានុភាពលើអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងធ្វើ។ ពិតមែនហើយ យើងអាចបង្ហាញថាការប្រព្រឹត្តរបស់យើង«ពេញខ្នាត»ដោយធ្វើតាមជំនឿក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈទាំងអស់ ដែលរួមបញ្ចូលទង្វើទាក់ទងចំណុចទាំងប៉ុន្មានខាងលើនេះ។—វិវរណៈ ៣:២

១៨. តើយ៉ូហាន ១៣:១៧ ទាក់ទងនឹងកម្មវិធីជប់លៀងតូចតាចនិងពិធីមង្គលការយ៉ាងណា?

^១៨ក្រោយព្រះយេស៊ូបានតាំងគំរូល្អចំពោះពួកសាវ័កស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ពេលបន្ទាបខ្លួនដោយលាងជើងពួកគេ នោះទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នាដឹងសេចក្ដីទាំងនេះហើយប្រព្រឹត្តតាម នោះមានពរហើយ»។ (យ៉ូហាន ១៣:៤-១៧) ប្រហែលនៅសព្វថ្ងៃនេះមិនជាការធម្មតាក្នុងប្រទេសយើងឲ្យលាងជើងភ្ញៀវឬមនុស្សដទៃ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងអត្ថបទនេះយើងបានពិភាក្សាអំពីកាលៈទេសៈឯទៀតក្នុងជីវិតដែលហុចឱកាសឲ្យយើងបង្ហាញពីជំនឿរបស់ខ្លួនដោយមានការប្រព្រឹត្តប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការយោគយល់ ដែលរួមបញ្ចូលកម្មវិធីជប់លៀងតូចតាចនិងពិធីមង្គលការរបស់ពួកគ្រិស្តសាសនិក។ យ៉ាងនេះ យើងអាចរួមជាមួយពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលប្រព្រឹត្តតាមជំនឿរបស់ខ្លួន មិនថាពេលរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ឬពេលចូលរួមជាភ្ញៀវក្នុងពិធីមង្គលការនិងកម្មវិធីជប់លៀងឯទៀតក្ដី។

[កំណត់សម្គាល់]

^ វគ្គ 16 មានព័ត៌មានបន្ថែមអំពីការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍និងពិធីមង្គលការក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ជាភាសាអង់គ្លេសចុះថ្ងៃទី១៥ ខែតុលា ឆ្នាំ២០០៦ ទំព័រ២៨ មានចំណងជើងថា “Increase the Joy and Dignity of Your Wedding Day”។

តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?

តើអ្នកនឹងបង្ហាញពីជំនឿរបស់ខ្លួនយ៉ាងណា

• ពេលរៀបចំពិធីជប់លៀងតូចតាច?

• ពេលរៀបចំពិធីមង្គលការ?

• ពេលជូនឬទទួលអំណោយទាក់ទងនឹងពិធីមង្គលការ?

[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]

[រូបភាពនៅទំព័រ២០]

ចូរអនុញ្ញាតឲ្យ«ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ»មានឥទ្ធិពលលើការរៀបចំរបស់អ្នក សូម្បីតែពេលមានភ្ញៀវពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះ

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម សម្រាប់សិក្សា