យោបល់ដែលអាចទុកចិត្ដបានក្នុងការចិញ្ចឹមអប់រំកូន
យោបល់ដែលអាចទុកចិត្តបានក្នុងការចិញ្ចឹមអប់រំកូន
«ខ្ញុំមានអាយុតែ១៩ឆ្នាំ កំពុងតែរស់ឆ្ងាយពីរង្វង់គ្រួសារ ហើយមិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចទេ»។ នេះហើយជាទស្សនៈរបស់ស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះរូថ ស្តីអំពីការមានផ្ទៃពោះលើកទីមួយរបស់នាង។ គាត់អត់មានបងប្អូនបង្កើត ហើយក៏មិនដែលគិតអំពីភារកិច្ចជាម្ដាយត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំកូនយ៉ាងណាទេ។ តើគាត់អាចទទួលយោបល់ដែលអាចទុកចិត្តបានពីណាមក?
បុរសម្នាក់ឈ្មោះយ៉ាន់ មានកាលៈទេសៈខុសគ្នាពីរូថ ដ្បិតគាត់មានកូនពីរនាក់ដែលធំហើយ។ គាត់នឹកចាំថា «ដំបូងមក ខ្ញុំមានទំនុកចិត្តលើសមត្ថភាពខ្លួនឯងណាស់។ ប៉ុន្តែ មិនយូរមិនឆាប់ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមទទួលស្គាល់ថាខ្ញុំមិនសូវចេះទេ»។ មិនថាមុនកំណើតកូនឬពេលវាកំពុងធំឡើងក្ដី មាតាបិតាខ្លះទាល់គំនិតស្តីអំពីរបៀបចិញ្ចឹមអប់រំកូន។ ដូច្នេះ តើគាត់អាចរកជំនួយពីណាមក?
នៅសព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សកាន់តែច្រើនចេះតែស្វែងរកយោបល់តាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិត។ ប៉ុន្តែ អ្នកប្រហែលជាឆ្ងល់ថា តើអាចទុកចិត្តយោបល់ពីនោះបានទេ? តាមពិត យើងគួរប្រយ័ត្នមែន។ តាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតនោះ តើយើងពិតជាដឹងថាអ្នកណាជូនយោបល់ឬ? តើអ្នកជូនយោបល់នោះមានជោគជ័យក្នុងការចិញ្ចឹមអប់រំកូនឬទេ? អ្នកច្បាស់ជាចង់ប្រយ័ត្នប្រយែងមែន ស្តីអំពីរឿងទាក់ទងក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នក។ ដូចបានបញ្ជាក់ក្នុងអត្ថបទមុននេះ ជួនកាលយោបល់ពីពួកអ្នកប្រាជ្ញក៏នាំឲ្យយើងខកចិត្តដែរ។ ដូច្នេះ តើអ្នកអាចរកយោបល់ល្អពីណាមក?
ប្រភពល្អបំផុតស្តីអំពីការចិញ្ចឹមអប់រំកូន គឺព្រះយេហូវ៉ាដែលជាអ្នកបង្កើតក្រុមគ្រួសារដំបូង។ (អេភេសូរ ៣:១៥) ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកដែលមានប្រាជ្ញាបំផុតដែលផ្ដល់ការណែនាំល្អក្នុងព្រះគម្ពីរជាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ហើយយើងអាចទុកចិត្តលើការណែនាំនោះបាន ពីព្រោះពិតជាមានប្រយោជន៍និងមានប្រសិទ្ធភាព។ (ទំនុកដំកើង ៣២:៨; អេសាយ ៤៨:១៧, ១៨) ក៏ប៉ុន្តែ ស្រេចលើយើងក្នុងការអនុវត្តតាមការណែនាំនោះឬក៏អត់។
ស្វាមីភរិយាខ្លះៗបានត្រូវសម្ភាសអំពីបទពិសោធន៍របស់គាត់ក្នុងការបង្រៀនកូនឲ្យធំឡើងជាមនុស្សដែលចេះថ្លឹងថ្លែងហើយកោតខ្លាចព្រះ។ ពួកគាត់មានប្រសាសន៍ថា ជោគជ័យក្នុងការចិញ្ចឹមអប់រំកូនច្រើនតែផ្អែកលើការអនុវត្តតាមគោលការណ៍ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ពួកគាត់បានពិសោធថា យោបល់ក្នុងព្រះគម្ពីរនៅតែអាចទុកចិត្តបានសព្វថ្ងៃនេះ ប្រហាក់ប្រហែលនឹងសម័យដែលគេបានសរសេរព្រះគម្ពីរដែរ។
ចូរចំណាយពេលជាមួយកូន
ពេលគេសួរស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះខាថារេន ដែលមានកូនពីរនាក់ ថាតើយោបល់អ្វីបានជួយគាត់ជាងគេនោះ គាត់សំដៅភ្លាមទៅលើបទគម្ពីរនៅសៀវភៅចោទិយកថា ៦:៧។ ខនោះចែងថា៖ ‹មាតាបិតាត្រូវបង្រៀនគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរដល់កូនចៅ ព្រមទាំងនិយាយដំណាលក្នុងកាលដែលអង្គុយនៅក្នុងផ្ទះហើយដើរតាមផ្លូវ ក្នុងកាលដែលដេកហើយក្រោកឡើងផង›។ ហើយគាត់ទទួលស្គាល់ភ្លាមថា ត្រូវចំណាយពេលជាមួយកូន ទើបអាចធ្វើតាមដំបូន្មាននោះ។
អ្នកប្រហែលជាគិតថា ‹និយាយចេះតែស្រួលតែពិបាកធ្វើ› ដ្បិតក្នុងករណីជាច្រើន គឺចាំបាច់ឪពុកម្ដាយត្រូវធ្វើការទាំងពីរនាក់ដើម្បីចិញ្ចឹមគ្រួសារ។ បើដូច្នេះ តើមាតាបិតាដែលជាប់រវល់ហើយ អាចចំណាយពេលថែមទៀតជាមួយកូនបានយ៉ាងណា? បុរសម្នាក់ឈ្មោះធលីវមានកូនប្រុសមួយដែលធំហើយ ថែមទាំងមានចៅផងដែរ។ គាត់មានទស្សនៈថា ការធ្វើតាមយោបល់ក្នុងសៀវភៅចោទិយកថានោះជាចំណុចសំខាន់បំផុត។ គាត់ថា ពេលទៅទីណាក៏ដោយ ចូរយកកូនទៅជាមួយដែរ ដ្បិតនោះនឹងហុចឱកាសឲ្យអ្នកទាំងពីរអាចនិយាយគ្នា។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «កូនប្រុសតែងនៅជាមួយខ្ញុំពេលធ្វើកិច្ចការនៅផ្ទះ។ យើងបានធ្វើដំណើរជាក្រុមគ្រួសារទៅលេងកន្លែងផ្សេងៗ ហើយតែងតែញ៉ាំបាយជាមួយគ្នាផងដែរ»។ ជាលទ្ធផល គាត់បញ្ជាក់ថា «កូនប្រុសមានអារម្មណ៍ថា គាត់អាចនិយាយជាមួយយើងអស់ពីពោះពីពុង»។
ប៉ុន្តែ ចុះយ៉ាងណាបើមានហេតុបណ្ដាលឲ្យពិបាកប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នា ឬពិភាក្សាទល់មុខគ្នាមិនបាន? ជួនកាលមានស្ថានភាពបែបនេះពេលកូនធំឡើង។ ម្ដងទៀត ការចំណាយពេលកាន់តែច្រើនជាមួយកូនអាចជួយដោះស្រាយបញ្ហានេះបានដែរ។ ស្វាមីរបស់ខាថារេន ឈ្មោះឃេន នឹកចាំពេលដែលកូនស្រីមានវ័យជំទង់ហើយចេះតែត្អូញថា ប៉ាមិនដែលស្ដាប់គាត់ទេ។ ធម្មតាក្មេងជំទង់ពូកែត្អូញបែបនេះ។ តើឃេនអាចដោះស្រាយរឿងនេះបានយ៉ាងណា? គាត់នឹកចាំថា៖ «ខ្ញុំសម្រេចចិត្តចំណាយពេលច្រើនជាងតែពីរនាក់ប៉ានិងកូន ដើម្បីស្គាល់អំពីគំនិត អារម្មណ៍និងកង្វល់របស់នាង។ នេះបានជួយច្រើនណាស់»។ (សុភាសិត ២០:៥) ប៉ុន្តែ គាត់ជឿជាក់ថាមូលហេតុដែលអាចប្រព្រឹត្តទៅបានយ៉ាងនេះ គឺដោយសារក្រុមគ្រួសារធ្លាប់តែមានការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាល្អតាំងពីយូរមកហើយ។ គាត់ប្រាប់ទៀតថា៖ «ខ្ញុំធ្លាប់តែមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយនឹងកូន ដូច្នេះនាងមានអារម្មណ៍ស្រួលពេលនិយាយជាមួយខ្ញុំ»។
គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ការស្រាវជ្រាវមួយបង្ហាញឲ្យដឹងថា ក្មេងជំទង់ទំនងជាត្អូញត្អែរច្រើនជាងឪពុកម្ដាយបីដង ថាពួកគាត់មិនចំណាយពេលគ្រប់គ្រាន់ជាមួយពួកគេ។ ដូច្នេះ គប្បីធ្វើតាមយោបល់ក្នុងព្រះគម្ពីរ មែនទេ? តាមលទ្ធភាព ចូរចំណាយពេលច្រើនជាមួយនឹងកូន មិនថាពេលសម្រាក ធ្វើការ នៅឯផ្ទះឬធ្វើដំណើរ ព្រមទាំងពេលក្រោកឡើងព្រឹកព្រលឹមនិងមុនពេលចូលគេងផង។ បើមានលទ្ធភាព ចូរយកកូនទៅជាមួយអ្នកគ្រប់ពេលវេលា។ ដូចបានបញ្ជាក់នៅសៀវភៅចោទិយកថា ៦:៧ គ្មានអ្វីសោះប្រសើរជាងការចំណាយពេលជាមួយកូន។
ចូរបង្រៀនកូនខ្នាតតម្រាសីលធម៌
បុរសម្នាក់ឈ្មោះម៉ារីអូ ជាមេធាវីដែលមានកូនពីរនាក់ ហើយគាត់ជូនយោបល់ដូចគ្នាថា៖ «ចូរបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងច្រើនចំពោះកូន ហើយអានឲ្យកូនស្ដាប់ផងដែរ»។ ប៉ុន្តែ កុំធ្វើដូច្នេះដោយមានបំណងឲ្យកូនគ្រាន់តែមានចំណេះដឹងប៉ុណ្ណោះ តែចង់ឲ្យកូនចេះវែកញែកខុសនិងត្រូវ។ គាត់មានប្រសាសន៍ទៀតថា៖ «ចូរសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយកូន!»។
ព្រះគម្ពីរក៏ដាស់តឿនមាតាបិតាឲ្យធ្វើដូច្នេះ ដោយចែងថា៖ «កុំធ្វើឲ្យកូនមួម៉ៅឡើយ តែបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ក្នុងការបង្ហាត់បង្រៀនគេតាមយោបល់របស់ពួកគ្រិស្តសាសនិកពិត»។ (អេភេសូរ ៦:៤, សេចក្ដីបកប្រែWeymouth) នៅសព្វថ្ងៃនេះ ក្រុមគ្រួសារជាច្រើនមិនចាត់ទុកការអប់រំពីគោលការណ៍សីលធម៌ជាអ្វីដែលសំខាន់ទេ។ មាតាបិតាមួយចំនួនជឿថា ពេលកូនធំឡើង គេអាចសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងថាពេញចិត្តចំពោះខ្នាតតម្រាសីលធម៌មួយណា។ តើនេះសមហេតុសមផលទេ? ដូចជាកូនត្រូវការអាហារល្អៗដើម្បីមានកម្លាំងនិងសុខភាពល្អពេលធំឡើង នោះគេក៏ត្រូវទទួលការណែនាំទើបមានចិត្តគំនិតល្អ។ បើកូនមិនរៀនខ្នាតតម្រាសីលធម៌ពីឪពុកម្ដាយនៅឯផ្ទះ គេច្បាស់ជានឹងមានទស្សនៈដូចគ្រូបង្រៀននិងមិត្តរួមថ្នាក់ ឬតាមអ្វីដែលគេឃោសនាមក។
ព្រះគម្ពីរអាចជួយមាតាបិតាបង្រៀនកូនឲ្យចេះសម្គាល់អ្វីដែលខុសនិងអ្វីដែលត្រូវ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦, ១៧) បុរសម្នាក់ឈ្មោះចេហ្វ ជាអ្នកចាស់ទុំគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់មានកូនពីរនាក់ដែលធំហើយ គាត់លើកទឹកចិត្តមាតាបិតាឲ្យប្រើព្រះគម្ពីរក្នុងការបង្រៀនកូននូវខ្នាតតម្រាសីលធម៌។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «ពេលប្រើព្រះគម្ពីរ នេះជួយឲ្យកូនយល់អំពីទស្សនៈរបស់ព្រះដែលជាអ្នកបង្កើតយើង ជាជាងគិតពីទស្សនៈរបស់ឪពុកម្ដាយប៉ុណ្ណោះ។ យើងបានកត់សម្គាល់ថា ព្រះគម្ពីរមានឥទ្ធិពលផ្សេងពីធម្មតាទៅលើចិត្តគំនិតរបស់កូន។ ពេលយើងចង់កែតម្រង់ទង្វើឬរបៀបគិតគូរខុសឆ្គងរបស់កូន យើងតែងឆ្លៀតពេលរកបទគម្ពីរដែលទាក់ទងកាលៈទេសៈនោះ រួចមកអង្គុយជាមួយកូនតែពីរនាក់ ហើយឲ្យកូនអានខគម្ពីរនោះ។ ជាលទ្ធផលជាច្រើនដង កូនស្រក់ទឹកភ្នែកឬមានទឹកភ្នែកហូររហាម។ យើងនឹកស្មានមិនដល់សោះ ថាព្រះគម្ពីរមានឥទ្ធិពលខ្លាំងជាងពាក្យសម្ដីឬទង្វើរបស់យើងទៅទៀត»។
សៀវភៅហេព្រើរ ៤:១២ ពន្យល់ថា៖ «ព្រះបន្ទូលនៃព្រះនោះរស់នៅ ហើយពូកែផង . . . ទាំងពិចារណាអស់ទាំងគំនិតដែលចិត្តគិត»។ ដូច្នេះ សារក្នុងព្រះគម្ពីរមិនមែនជាទស្សនៈឬបទពិសោធន៍ផ្ទាល់របស់ពួកបុរសដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រើក្នុងការសរសេរបន្ទូលរបស់ទ្រង់ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ សារក្នុងព្រះគម្ពីរសឲ្យឃើញទស្សនៈរបស់ព្រះស្តីអំពីខ្នាតតម្រាសីលធម៌។ នេះហើយជាហេតុដែលយោបល់ក្នុងព្រះគម្ពីរមានលក្ខណៈប្លែកពីយោបល់ឯទៀត។ ពេលប្រើព្រះគម្ពីរដើម្បីបង្រៀនកូន នេះជួយឲ្យគេមានទស្សនៈដូចព្រះចំពោះរឿងផ្សេងៗ។ ការបង្ហាត់បង្រៀនបែបនេះមានមូលដ្ឋានមាំជាង ទាំងបើកលទ្ធភាពឲ្យនេះមានអានុភាពលើចិត្តកូនច្រើនជាង។
ស្ត្រីឈ្មោះខាថារេនដែលរៀបរាប់ខាងលើនេះ គាត់ក៏យល់ព្រមនឹងទស្សនៈនោះដែរ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «ពេលមានបញ្ហាកាន់តែធំ យើងបានរកការណែនាំក្នុងព្រះគម្ពីរកាន់តែច្រើន ហើយនេះពិតជាទទួលបានផលល្អមែន!»។ ពេលបង្រៀនកូនឲ្យចេះសម្រេចចិត្តអំពីអ្វីដែលខុសនិងត្រូវ តើអ្នកអាចប្រើព្រះគម្ពីរឲ្យច្រើនជាងបានទេ?
ចូរចេះយោគយល់
សាវ័កប៉ុលសំដៅទៅលើគោលការណ៍សំខាន់មួយទៀតដែលអាចជួយបានក្នុងការចិញ្ចឹមអប់រំកូន។ គាត់ដាស់តឿនពួកគ្រិស្តសាសនិកគ្នីគ្នាថា៖ «ចូរសំដែងឲ្យមនុស្សទាំងអស់បានស្គាល់សេចក្ដីសំឡូតរបស់អ្នករាល់គ្នា» ឬ«ឃើញថាអ្នករាល់គ្នាចេះយោគយល់»។ (ភីលីព ៤:៥; ព.ថ.) យ៉ាងនេះ កូននឹងកត់សម្គាល់ឃើញនូវភាពស្លូតបូតរបស់យើង ហើយដឹងថាយើងចេះយោគយល់។ សូមចាំថា សេចក្ដីសម្លូតឬការចេះយោគយល់បង្ហាញថាយើងមាន«ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ»។—យ៉ាកុប ៣:១៧
ប៉ុន្តែ តើការចេះយោគយល់ទាក់ទងនឹងការបង្ហាត់បង្រៀនកូនយ៉ាងណា? ទោះបើយើងខំជួយកូនអស់ពីសមត្ថភាពក៏ដោយ យើងមិនអាចកាន់កាប់គ្រប់សកម្មភាពរបស់គេបានទេ។ ជាឧទាហរណ៍ បុរសឈ្មោះម៉ារីអូ ដែលជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ខាងលើនេះ គាត់នឹកចាំថា៖ «យើងតែងតែលើកទឹកចិត្តឲ្យកូនមានគោលដៅល្អៗក្នុងការបម្រើព្រះ ដូចជាការធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកនិងកិច្ចបម្រើផ្សាយពេញពេលជាដើម។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា នៅទីបំផុតកូនត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តអំពីរឿងនេះដោយខ្លួនឯង»។ តើមានលទ្ធផលអ្វី? ឥឡូវនេះ កូនទាំងពីររបស់គាត់កំពុងធ្វើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយពេញពេល។
នៅសៀវភៅកូល៉ុស ៣:២១ ព្រះគម្ពីរព្រមានបិតាទាំងឡាយថា៖ «ឪពុករាល់គ្នាអើយ! កុំឌុកដាន់កូនចៅឡើយ ក្រែងវារសាយចិត្តចេញ»។ ពេលឪពុកម្ដាយទ្រាំលែងបានទៀត នោះងាយស្រួលណាស់ឲ្យគាត់ដំឡើងសរសៃកដាក់កូនឬតឹងរ៉ឹងពេកចំពោះកូន។ ស្ត្រីឈ្មោះខាថារេនក៏ចូលចិត្តខនេះដែរ ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «កុំទាមទារឲ្យកូនធ្វើដូចយើង»ដែលជាមនុស្សចាស់។ គាត់ជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ដែរ ហើយក៏មានប្រសាសន៍ថែមទៀតថា៖ «ចូរធ្វើយ៉ាងណាក៏ដោយឲ្យកូនពេញចិត្តចំពោះកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា»។
បុរសឈ្មោះចេហ្វដែលមានប្រសាសន៍ខាងលើនេះ គាត់រៀបរាប់ថា៖ «ពេលកូនយើងកំពុងធំឡើង មិត្តជិតស្និទ្ធម្នាក់បានប្រាប់ពីអ្វីដែលគាត់បានពិសោធថាម្ដងហើយម្ដងទៀតគាត់ត្រូវតែបដិសេធនឹងសំណូមពររបស់កូន។ នេះតែងធ្វើឲ្យកូនមួម៉ៅ ទាំងមានអារម្មណ៍ថាឪពុកម្ដាយគាបសង្កត់ពួកគេ។ ដើម្បីជៀសវាងកុំឲ្យកូនមានអារម្មណ៍បែបនេះ គាត់ជូនយោបល់ឲ្យយើងរកវិធីយល់ព្រមធ្វើតាមសំណូមពររបស់គេ»។
ចេហ្វមានប្រសាសន៍ទៀតថា៖ «នេះជាយោបល់ល្អមែន ដ្បិតក្រោយមកយើងបានរកឱកាសអនុញ្ញាតឲ្យកូនសេពគប់ជាមួយអ្នកដទៃក្រោមកាលៈទេសៈដែលយើងគិតថាល្អ។ យ៉ាងនេះ យើងសួរកូនថា៖ ‹កូនដឹងទេ មានគេធ្វើនេះឬទៅនោះ តើកូនចង់ទៅដែរទេ?›។ ម្យ៉ាងទៀត បើកូនសូមទៅទីនេះឬទីនោះ យើងត្រូវបង្ខំខ្លួនទៅដែរ ទោះជាយើងអស់កម្លាំងក៏ដោយ។ យើងត្រូវតែទៅដើម្បីជៀសវាងការមិនយល់ព្រមរាល់តែដង»។ នេះហើយជាទង្វើដែលបង្ហាញការយោគយល់ ដោយបន្ទន់ទៅតាមចិត្តគេ មិនល្អៀងហើយមិនប្រាសចាកគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរផងដែរ។
ចូរទទួលប្រយោជន៍ពីយោបល់ដែលអាចទុកចិត្តបាន
ឥឡូវគូស្វាមីភរិយាភាគច្រើនដែលរៀបរាប់ខាងលើនេះ ក៏មានចៅផងដែរ។ ហើយពួកគាត់ត្រេកអរណាស់ពេលឃើញកូនប្រើគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរទាំងនេះដោយជោគជ័យក្នុងការអប់រំកូនចៅតៗគ្នា។ តើអ្នកនឹងប្រើយោបល់ក្នុងព្រះគម្ពីរដើម្បីទទួលប្រយោជន៍ដែរទេ?
វគ្គទីមួយក្នុងអត្ថបទនេះរៀបរាប់អំពីស្ត្រីឈ្មោះរូថនិងស្វាមីគាត់ ដែលមានអារម្មណ៍ថាគ្មានអ្នកជំនិតណាម្នាក់ដែលអាចជូនយោបល់បានសោះពេលគាត់កើតកូនដំបូងនោះ។ ទោះជាអ្នកទាំងពីរមានអារម្មណ៍បែបនេះក៏ដោយ គាត់មិនខ្វះយោបល់ល្អទេ។ ពួកគាត់មានយោបល់ល្អបំផុតពីព្រះគម្ពីរដែលជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ពួកស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានបោះពុម្ពសៀវភៅល្អៗជាច្រើនដែលអាចជួយមាតាបិតាទាំងឡាយឲ្យទទួលប្រយោជន៍ពីព្រះគម្ពីរ។ មានសៀវភៅចំណងជើងថា សៀវភៅរឿងព្រះគម្ពីររបស់ខ្ញុំ បុរសឧត្តមបំផុតដែលធ្លាប់រស់នៅ គន្លឹះនៃសុភមង្គលគ្រួសារ ហើយមានសៀវភៅភាសាផ្សេងៗទៀតចំណងជើងថា ចូររៀនពីគ្រូឧត្តម និងសំណួរទាំងឡាយដែលយុវជនសួរ ចម្លើយដែលមានប្រសិទ្ធភាព។ (Learn From the Great Teacher and Questions Young People Ask—Answers That Work ) ចំណែកបុរសធលីវដែលជាស្វាមីនាងរូថ គាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «នៅសព្វថ្ងៃនេះ ឪពុកម្ដាយទាំងឡាយអាចទទួលយោបល់ជាច្រើនភ្លាមៗបាន ដែលមានមូលដ្ឋានទៅលើព្រះគម្ពីរ។ ពួកគាត់អាចទទួលជំនួយបានដែលទាក់ទងគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃជីវិតពេលកូនកំពុងតែធំឡើង ឲ្យតែអានព្រះគម្ពីរ»។
[ប្រអប់/រូបភាពនៅទំព័រ៥]
ទស្សនៈរបស់អ្នកឯកទេស យោបល់ក្នុងព្រះគម្ពីរ
ស្តីអំពីការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់:
វេជ្ជបណ្ឌិតមួយរូបបាននិពន្ធសៀវភៅមួយនៅឆ្នាំ១៩២៨ ដាស់តឿនមាតាបិតាទាំងឡាយថា៖ «កុំឱបថើប[កូន]ឲ្យសោះ» ហើយ«កុំឲ្យវាអង្គុយលើភ្លៅឪពុកម្ដាយឡើយ»។ (សៀវភៅ The Psychological Care of Infant and Child របស់វេជ្ជបណ្ឌិតJohn Broadus Watson) ប៉ុន្តែ ទស្សនាវដ្ដីមួយចុះខែមីនា ឆ្នាំ១៩៩៩ រៀបរាប់ពីទស្សនៈរបស់វេជ្ជបណ្ឌិតពីររូបទៀតដែលបញ្ជាក់ថា៖ «ការស្រាវជ្រាវបានបង្ហាញឲ្យដឹងថា កូនមិនសូវលូតលាស់ប៉ុន្មានទេ បើគ្មានអ្នកណាបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ឬដាក់ដៃលើកូន»។—វេជ្ជបណ្ឌិតVera Lane និងDorothy Molyneaux ក្នុងទស្សនាវដ្ដី Our Children
សៀវភៅអេសាយ ៦៦:១២ ក្នុងព្រះគម្ពីររៀបរាប់អំពីព្រះយេហូវ៉ាដែលកំពុងតែបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះរាស្ត្រទ្រង់ដោយប្រើពាក្យប្រៀបដូចជាទ្រង់ជាឪពុកកំពុងថ្នមកូន។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ពេលសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូចង់ឃាត់កុំឲ្យមនុស្សនាំកូនក្មេងទៅជួបទ្រង់ នោះទ្រង់ក៏កែតម្រង់ពួកគេដោយថា៖ «ទុកឲ្យកូនក្មេងមកឯខ្ញុំចុះ! កុំឃាត់វាឡើយ»។ រួចមក «ទ្រង់ក៏ឱបវារាល់គ្នា ហើយដាក់ព្រះហស្តលើ ទាំងប្រទានពរឲ្យផង»។—ម៉ាកុស ១០:១៤, ១៦
ស្តីអំពីការបង្រៀនខ្នាតតម្រាសីលធម៌:
ក្នុងទស្សនាវដ្ដីចុះឆ្នាំ១៩៦៩ វេជ្ជបណ្ឌិតមួយរូបបញ្ជាក់គំនិតថា ក្មេងៗ«មានសិទ្ធិបង្កើតឲ្យមានទស្សនៈខ្លួនឯងដោយអាងលើបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងជីវិត មិនមែនក្រោមអំណាចឬឥទ្ធិពល»នៃការបង្ខិតបង្ខំពីឪពុកម្ដាយ។ (វេជ្ជបណ្ឌិតBruno Bettelheim ក្នុងទស្សនាវដ្ដី New York Times Magazine) ជិត៣០ឆ្នាំក្រោយមក គឺនៅឆ្នាំ១៩៩៧ វេជ្ជបណ្ឌិតមួយទៀតបានទទួលស្គាល់ថា៖ «កូនៗពិតជាត្រូវទទួលការណែនាំនិងមានគោលបំណងក្នុងជីវិត ព្រមទាំងរៀនខ្នាតតម្រាសីលធម៌ផង» ស្របទៅតាមទស្សនៈរបស់មាតាបិតានិងមនុស្សពេញវ័យឯទៀត។—វេជ្ជបណ្ឌិតRobert Coles ដែលជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅ The Moral Intelligence of Children
សៀវភៅសុភាសិត ២២:៦ ក្នុងព្រះគម្ពីរដាស់តឿនមាតាបិតាទាំងឡាយថា៖ «ចូរបង្ហាត់កូនក្មេងឲ្យប្រព្រឹត្តតាមផ្លូវដែលគួរប្រព្រឹត្ត នោះវានឹងមិនលះបង់ពីផ្លូវនោះដរាបដល់ចាស់»។ ពាក្យភាសាហេព្រើរដែលបកប្រែថា «បង្ហាត់»នេះ អាចមានន័យថា «ផ្ដើម»ដែរ ដែលសំដៅទៅលើការចាប់ផ្ដើមផ្ដល់ការណែនាំដំបូងបង្អស់ដល់កូន។ យ៉ាងនេះ មាតាបិតាទាំងឡាយបានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យបង្រៀនកូនពីខ្នាតតម្រាសីលធម៌តាំងពីតូចមក។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៤, ១៥) កូនក្មេងច្បាស់ជាចាំរហូតនូវអ្វីដែលគេរៀនក្នុងវ័យកំពុងលូតលាស់នោះ។
ស្តីអំពីការប្រៀនប្រដៅ:
វេជ្ជបណ្ឌិតមួយរូបបានសរសេរក្នុងសៀវភៅមួយនៅឆ្នាំ១៩៧៨ ថា៖ «ពេលឪពុកម្ដាយដែលស្រឡាញ់កូនវ៉ៃវា នេះជាវិធីបង្រៀនម្យ៉ាងដែលអាចទប់ស្កាត់អាកប្បកិរិយាមិនល្អ»។ (វេជ្ជបណ្ឌិតJames Dobson ក្នុងសៀវភៅ The Strong-Willed Child) ផ្ទុយទៅវិញ នៅឆ្នាំ១៩៩៨ វេជ្ជបណ្ឌិតមួយរូបទៀតបានសរសេរអត្ថបទកំណែពីសៀវភៅល្បីរបស់គាត់ថា៖ «ការវាយកូនបង្រៀនវាថា មនុស្សដែលមានមាឌធំជាងហើយខ្លាំងជាងតែងតែមានអំណាចធ្វើអ្វីក៏ដោយ មិនថាខុសឬត្រូវ»។—សៀវភៅ Baby and Child Care (seventh edition) របស់វេជ្ជបណ្ឌិតBenjamin Spock
ស្តីអំពីការប្រៀនប្រដៅកូន ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «រំពាត់នឹងសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅរមែងឲ្យកើតមានប្រាជ្ញា»។ (សុភាសិត ២៩:១៥) ប៉ុន្តែ កូនខ្លះមិនចាំបាច់វាយទេ។ សៀវភៅសុភាសិត ១៧:១០ រៀបរាប់ថា៖ «ពាក្យបន្ទោសតែ១ម៉ាត់ តែងមុតចូលទៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្សមានយោបល់ ជាជាងការវាយមនុស្សល្ងីល្ងើ១០០រំពាត់ទៅទៀត»។
[Picture]
ដើម្បីមានអានុភាពលើចិត្តកូន ចូរប្រើយោបល់ក្នុងព្រះគម្ពីរ
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
មាតាបិតាបង្ហាញថាខ្លួនមានប្រាជ្ញា ពេលរៀបចំឲ្យមានការកម្សាន្តសម្រាប់កូន