គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅបទចំរៀងសាឡូម៉ូន
ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះរស់នៅ
គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅបទចំរៀងសាឡូម៉ូន
«មាសសំឡាញ់របស់អញនៅកណ្ដាលពួកកូនស្រីៗប្រៀបដូចជាកំភ្លឹងដុះនៅកណ្ដាលគុម្ពបន្លា»។ «ស្ងួនសំឡាញ់របស់ខ្ញុំនៅកណ្ដាលពួកកូនប្រុសៗ នោះប្រៀបដូចជាដើមសារីនាកណ្ដាលពួកឈើនៅព្រៃ»។ «តើនាងណានុ៎ះដែលលេចចេញមកដូចជាអរុណរះ ស្រស់ល្អដូចជាព្រះចន្ទ ហើយភ្លឺត្រចះដូចជាព្រះអាទិត្យ?»។ (បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ២:២, ៣; ៦:១០) ខទាំងនេះពីសៀវភៅបទចំរៀងសាឡូម៉ូនក្នុងព្រះគម្ពីរពិតជាពីរោះណាស់! តាមពិត សៀវភៅទាំងមូលនោះជាកំណាព្យពីរោះដែលមានខ្លឹមសារជ្រាលជ្រៅដល់ម្ល៉េះបានជាត្រូវហៅថា «ចំរៀងដែលប្រសើរបំផុតជាងអស់ទាំងចំរៀង»។—បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ១:១
ស្តេចសាឡូម៉ូននៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលសម័យបុរាណជាអ្នកតែងបទចំរៀងនោះ ប្រហែលជានៅឆ្នាំ១០២០ មុនគ.ស. នៅដើមការសោយរាជ្យរបស់ទ្រង់ដែលមានរយៈពេល៤០ឆ្នាំ។ បទចំរៀងនោះជារឿងស្នេហាអំពីកំលោះអ្នកគង្វាលម្នាក់និងក្រមុំជនបទម្នាក់ពីទីក្រុងស៊ូឡាម។ កំណាព្យនេះក៏រៀបរាប់អំពីម្ដាយនិងបងប្អូនប្រុសៗរបស់នាង ព្រមទាំង«ពួកកូនស្រី[ឬស្រីៗក្នុងរាជវាំងនៅ]ក្រុងយេរូសាឡិម» ហើយ«ពួកកូនស្រីក្រុងស៊ីយ៉ូន[ឬស្ត្រីទាំងឡាយនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម]»ជាដើម។ (បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ១:៥; ៣:១១) ឯកសារដើមជាភាសាហេព្រើរមិនប្រាប់ឈ្មោះតួអង្គនីមួយៗក្នុងបទចំរៀងសាឡូម៉ូនទេ តែអ្នកអានអាចសម្គាល់តួអង្គនីមួយៗដោយគិតអំពីពំនោលរបស់ពួកគេម្នាក់ៗឬគិតពីសម្ដីដែលពោលទៅកាន់បុគ្គលនោះ។ *
ដោយសារបទចំរៀងសាឡូម៉ូនជាផ្នែកមួយនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ សារក្នុងសៀវភៅនោះមានតម្លៃណាស់ ដោយអាស្រ័យលើមូលហេតុពីរយ៉ាង។ (ហេព្រើរ ៤:១២) ទីមួយ បទចំរៀងនេះបង្រៀនអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ស្មោះរវាងបុរសនិងស្ត្រី។ ទីពីរ បទនេះបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះយេស៊ូគ្រិស្តនិងក្រុមជំនុំនៃពួកគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងមានចំពោះគ្នា។—កូរិនថូសទី២ ១១:២; អេភេសូរ ៥:២៥-៣១
កុំ«បញ្ចេះឲ្យខ្ញុំមានក្ដីស្រឡាញ់»
(បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ១:១–៣:៥)
‹ឱបើបងនឹងថើបខ្ញុំដោយមាត់ទៅ ពីព្រោះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់បងវិសេសជាងស្រាទំពាំងបាយជូរ›។ (បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ១:២) ពំនោលរបស់តួអង្គនីមួយៗក្នុងបទចំរៀងសាឡូម៉ូនចាប់ផ្ដើមដោយសម្ដីខាងលើនេះដែលជារបស់នារីសាមញ្ញម្នាក់ពីជនបទដែលបានត្រូវគេនាំចូលទៅក្នុងត្រសាលរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន។ តើមានមូលហេតុអ្វីខ្លះបណ្ដាលឲ្យនាងមានវត្តមាននៅទីនោះ?
នាងពោលថា៖ «ពួកប្រុសៗពោះ១នឹងខ្ញុំ គេខឹងនឹងខ្ញុំ គេបានឲ្យខ្ញុំថែរក្សាចំការទំពាំងបាយជូរ»។ បងប្អូនប្រុសៗខឹងនឹងនាងពីព្រោះកំលោះអ្នកគង្វាលដែលនាងស្រឡាញ់បានហៅនាងទៅដើរលេងជាមួយគាត់នៅថ្ងៃនោះដែលមានអាកាសធាតុល្អដោយព្រោះជារដូវផ្ការីក។ បងប្អូនរបស់នាងបានឃាត់មិនឲ្យនាងទៅទេ ដោយតម្រូវឲ្យនាងដេញ«កូនចចកទាំងប៉ុន្មានដែលបំផ្លាញចំការទំពាំងបាយជូរ»។ កន្លែងដែលនាងត្រូវធ្វើការនោះ គឺជិតទីដំឡើងត្រសាលស្តេចសាឡូម៉ូន។ ពេលឃើញនាងចុះទៅឯ«ចំការឈើមានផ្លែគ្រាប់» គេថានាងស្អាតណាស់ហើយនាំនាងចូលទីដំឡើងត្រសាលរបស់ទ្រង់។—បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ១:៦; ២:១០-១៥; ៦:១១
កាលនាងមានប្រសាសន៍បញ្ជាក់ថានឹកសម្លាញ់នាងដែលជាកំលោះអ្នកគង្វាលនោះ ពួកស្ត្រីពីរាជវាំងប្រាប់នាងឲ្យ«ចេញទៅតាមដានជើងរបស់ហ្វូងសត្វ»ដើម្បីរកបងសម្លាញ់។ ប៉ុន្តែ ស្តេចសាឡូម៉ូនមិនឲ្យនាងចេញទៅទេ។ ទ្រង់សរសើរសម្រស់ដ៏ល្អឆើតរបស់នាង ហើយសន្យាជូន«ប្រតោកមាសដាំដោយប្រាក់»ដល់នាង។ យ៉ាងណាក្ដី របស់ទាំងនោះមិនអស្ចារ្យចំពោះនាងទេ។ រួចមក កំលោះអ្នកគង្វាលចូលទៅក្នុងទីដំឡើងត្រសាលរបស់សាឡូម៉ូនដែរ ទាំងរកឃើញអូនសម្លាញ់ហើយលាន់មាត់ថា៖ «មើល! ឯងស្រស់បស់ល្អមាសសំឡាញ់អើយ! មើល! ឯងស្រស់បស់ល្អណាស់!»។ រួចមក នាងឲ្យពួកស្ត្រីពីរាជវាំងស្បថថា៖ «មិនដាស់ឬបញ្ចេះឲ្យខ្ញុំមានក្ដីស្រឡាញ់ឡើយ ទាល់តែមានអារម្មណ៍នោះដោយខ្លួនឯង»។—បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ១:៨-១១, ១៥; ២:៧; ៣:៥, ព.ថ.
ចម្លើយចំពោះសំណួរអំពីបទគម្ពីរ:
១:២, ៣—ពេលនាងនឹកចាំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់កំលោះអ្នកគង្វាល ហេតុអ្វីនេះវិសេសជាងស្រាទំពាំងបាយជូរ? ហើយហេតុអ្វីក៏នាមរបស់កំលោះអ្នកគង្វាលប្រៀបដូចជាប្រេងក្រអូប? ស្រាទំពាំងបាយជូរអាចនាំឲ្យចិត្តមនុស្សបានសប្បាយ ហើយការចាក់ប្រេងក្រអូបលើក្បាលជាអ្វីដែលជួយឲ្យបានធូរស្រាល។ យ៉ាងនេះ នាងមានកម្លាំងចិត្តនិងអារម្មណ៍ធូរស្រាលពេលនឹកគិតពីនាមនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកគង្វាលចំពោះនាង។ (ទំនុកដំកើង ២៣:៥; ១០៤:១៥) ដូចគ្នាដែរ ពួកគ្រិស្តសាសនិកពិត (ជាពិសេសពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំង) បានត្រូវលើកទឹកចិត្តនិងមានកម្លាំងចិត្តឡើងពេលរំពឹងគិតអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះយេស៊ូគ្រិស្តបានបង្ហាញចំពោះពួកគេ។
១:៥—ហេតុអ្វីបានជានារីជនបទនេះប្រៀបសម្បុរស្រគាំរបស់ខ្លួនទៅនឹង«ត្រសាលរបស់ពួកកេដារ»? ពេលគេត្បាញរោមពពែឲ្យទៅជាក្រណាត់ ក្រណាត់នោះអាចយកមកប្រើបានច្រើនយ៉ាង។ (ជនគណនា ៣១:២០) ជាឧទាហរណ៍ គេបានប្រើ«សំពត់ពីរោមពពែទុកសំរាប់គ្របពីលើរោងឧបោសថ»។ (និក្ខមនំ ២៦:៧) ប្រហែលជាពួកកេដារបានធ្វើត្រសាលគេពីរោមពពែពណ៌ខ្មៅ ដូចពួកអារ៉ាប់ខ្លះនៅសព្វថ្ងៃនេះដែរ។
១:១៥—តើកំលោះអ្នកគង្វាលចង់មានន័យអ្វីដោយនិយាយថា៖ «ភ្នែកឯងដូចជាភ្នែកព្រាប»? អ្នកកំលោះមានប្រសាសន៍ថា ភ្នែករបស់នាងដែលជាមិត្តសម្លាញ់គាត់ គឺសុភាពនិងស្រទន់ដូចភ្នែករបស់សត្វព្រាប។
២:៧; ៣:៥—ហេតុអ្វីក៏ពួកស្ត្រីពីរាជវាំងត្រូវ«ស្បថដោយនូវពួកប្រើសនឹងពួកក្ដាន់នៅវាល»? សត្វប្រើសនិងសត្វក្ដាន់ជាសត្វស្អាតល្អសមសួន។ បើនិយាយឲ្យចំទៅ នារីពីក្រុងស៊ូឡាមមិនចង់ឲ្យពួកស្ត្រីពីរាជវាំងបញ្ចេះឲ្យនាងមានក្ដីស្រឡាញ់ឡើយ ដូច្នេះនាងចង់ឲ្យពួកគេស្បថដោយផ្អែកលើគំរូសត្វដែលស្អាតល្អសមសួន។
មេរៀនសម្រាប់យើង:
១:២; ២:៦: ពេលមនុស្សពីរនាក់កំពុងដើរលេងជាគូមុនរៀបការ គឺប្រហែលជាមិនខុសទេឲ្យពួកគេបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាតាមរបៀបស្អាតស្អំ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ គូប្រុសស្រីត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នថា ពួកគេចង់បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនេះដោយព្រោះស្រឡាញ់គ្នាពិត មិនមែនដោយសារចិត្តស្រើបស្រាលទេ ដែលអាចបណ្ដាលឲ្យធ្វើអំពើអសីលធម៌វិញ។—កាឡាទី ៥:១៩
១:៦; ២:១០-១៥: បងប្អូនរបស់នាងពីក្រុងស៊ូឡាមមិនអនុញ្ញាតឲ្យនាងឡើងភ្នំដែលដាច់ឆ្ងាយពីមនុស្សដទៃជាមួយស្ងួនសម្លាញ់របស់នាងឡើយ។ ពួកគាត់ហាមដូច្នេះមិនមែនដោយព្រោះសង្ស័យថានាងជាស្រីអាវ៉ាសែឬចង់ធ្វើអំពើអសីលធម៌នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គឺដើម្បីការពារកុំឲ្យនាងធ្វើអ្វីខុស ឬទៅកន្លែងណាដែលអាចល្បួងនាងឲ្យធ្វើខុស។ នេះមានមេរៀនល្អសម្រាប់ពួកអ្នកដែលដើរលេងជាគូមុនរៀបការ ថាពួកគេមិនគួរទៅកន្លែងណាដែលអត់មានមនុស្ស។
២:១-៣, ៨, ៩: ទោះជានាងពីក្រុងស៊ូឡាមមានសម្ផស្សល្អដាច់គេក៏ដោយ នាងមានចិត្តរាបទាបហើយបានចាត់ទុកខ្លួនជា«ផ្កាកុឡាបដែល[ជាផ្កាធម្មតា]ដុះនៅវាលសារ៉ុន»។ ដោយសារនាងស្អាតហើយស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា នោះកំលោះអ្នកគង្វាលមានទស្សនៈថានាងប្រៀបដូចជា«កំភ្លឹង[ឬ«ផ្កាក្រវាន់», ខ.ស.]ដុះនៅកណ្ដាលគុម្ពបន្លា»វិញ។ តើកំលោះអ្នកគង្វាលបានត្រូវពណ៌នាយ៉ាងណាវិញ? ដោយសារគាត់សង្ហា នោះនាងគិតថាគាត់ប្រៀបដូចជាសត្វ«ប្រើស»។ កំលោះអ្នកគង្វាលក៏ច្បាស់ជាអ្នកដែលកោតខ្លាចនិងស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះដែរ។ នាងពោលថា៖ «ស្ងួនសំឡាញ់របស់ខ្ញុំនៅកណ្ដាលពួកកូនប្រុសៗ នោះប្រៀបដូចជាដើមសារី[ដែលមានផ្លែនិងម្លប់ផង]នាកណ្ដាលពួកឈើនៅព្រៃ»។ ពេលរកគូអាពាហ៍ពិពាហ៍ នោះគប្បីឲ្យរកបុគ្គលដែលជឿទៅលើព្រះយេហូវ៉ានិងមានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់ មែនទេ?
២:៧, ព.ថ.; ៣:៥, ព.ថ.: នារីពីជនបទនេះគ្មានក្ដីស្នេហាចំពោះស្តេចសាឡូម៉ូនទេ។ នាងក៏សូមឲ្យពួកស្ត្រីពីរាជវាំងស្បថថា មិនបញ្ចេះឲ្យនាងមានក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះបុគ្គលណាទៀតផ្សេងពីកំលោះអ្នកគង្វាល។ មនុស្សមិនគួរនិងមិនអាចមានក្ដីស្នេហាចំពោះអ្នកណាក៏បានទេ។ ពួកគ្រិស្តសាសនិកកំលោះក្រមុំដែលចង់រៀបការ ពួកគេគួររកគូតែក្នុងចំណោមពួកអ្នកដែលបម្រើព្រះយេហូវ៉ាដោយស្មោះត្រង់។—កូរិនថូសទី១ ៧:៣៩
‹តើនាងសាសន៍ស៊ូឡាមមានលក្ខណៈអ្វី?›
(បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ៣:៦–៨:៤)
មានអ្វីដែល«ឡើងពីទីរហោស្ថានមក មានហុយដូចជាផ្សែង»។ (បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ៣:៦) ពេលចេញទៅមើលនោះ តើពួកស្ត្រីនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមឃើញអ្វី? ពួកគេឃើញសាឡូម៉ូននិងអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់កំពុងត្រឡប់មកទីក្រុងវិញ! ហើយទ្រង់ក៏ដឹកនាងពីក្រុងស៊ូឡាមមកជាមួយផង។
រីឯកំលោះអ្នកគង្វាល គាត់ជិះតាមពីក្រោយហើយប្រញាប់រកវិធីជួបនាង។ គាត់បញ្ជាក់ថាគាត់ស្រឡាញ់នាងណាស់ ហើយនាងក៏ប្រាប់ឲ្យដឹងថានាងចង់រត់ចេញពីទីក្រុងនោះដោយពោលថា៖ «អញនឹងចេញទៅឯភ្នំចន្ទន៍ ហើយដល់ទួលកំញាន ចាំទាល់តែថ្ងៃត្រជាក់ហើយស្រមោលបាត់ទៅសិន»។ នាងអញ្ជើញកំលោះអ្នកគង្វាលឲ្យ«ចូលមកក្នុងសួនច្បារទ្រង់ ហើយសោយផលដ៏មានឱជារសរបស់ទ្រង់ចុះ!»។ អ្នកកំលោះឆ្លើយតបថា៖ «ឱប្អូន ជាប្រពន្ធអើយ! អញបានចូលមកក្នុងសួនច្បារអញហើយ»។ ពួកស្ត្រីនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមមានប្រសាសន៍ដល់អ្នកទាំងពីរថា៖ «ឱសំឡាញ់រាល់គ្នាអើយ! ចូរពិសាចុះ! ឱមាសសំឡាញ់អើយ! ចូរផឹកចុះ! អើ! ផឹកឲ្យបរិបូរទៅ[ឬ«សូមសប្បាយនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះអោយបានស្កប់ស្កល់ចុះ!»]»។—បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ៤:៦, ១៦; ៥:១; ខ.ស.
នាងពីក្រុងស៊ូឡាមរៀបរាប់ពីសុបិនរបស់នាងដល់ពួកស្ត្រីក្នុងរាជវាំង ហើយក្រោយមកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំឈឺដោយរោគស្រឡាញ់[ឬ«មានជំងឺស្នេហា»]»។ ពួកស្ត្រីសួរថា៖ «តើស្ងួនសំឡាញ់របស់នាងវិសេសជាងស្ងួនសំឡាញ់ណាទៀតយ៉ាងណា?»។ នាងឆ្លើយថា៖ «ស្ងួនសំឡាញ់របស់ខ្ញុំសម្បុរស មានថ្ពាល់ក្រហម [គាត់]ជាឯកអង្គក្នុងពួក១ម៉ឺននាក់»។ (បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ៥:២-១០; ខ.ស.) ពេលសាឡូម៉ូនសរសើរនាងមិនដាច់ពីមាត់ នាងបង្ហាញចិត្តរាបទាបដោយឆ្លើយតបថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាចង់មើលនាងសាសន៍ស៊ូឡាមធ្វើអី?» នេះមានន័យថា តើរូបសម្បត្ដិរបស់នាងសឲ្យឃើញលក្ខណៈសម្បត្ដិអ្វីខ្លះ? (បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ៦:៤-១៣) សាឡូម៉ូនចាត់ទុកសំណួរនេះជាឱកាសទាក់ទាញចិត្តនាងឲ្យស្រឡាញ់ទ្រង់ ដូច្នេះទ្រង់មានបន្ទូលសរសើរនាងច្រើនថែមទៀត។ យ៉ាងណាក៏ដោយ នាងស្រឡាញ់កំលោះអ្នកគង្វាលដោយស្មោះ។ នៅទីបំផុត ស្តេចសាឡូម៉ូនអនុញ្ញាតឲ្យនាងវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះនាងវិញ។
ចម្លើយចំពោះសំណួរអំពីបទគម្ពីរ:
៤:១; ៦:៥—ហេតុអ្វីក៏សក់របស់នាងប្រៀបដូចជា«ហ្វូងពពែ»? ការប្រៀបប្រដូចនេះបង្ហើបឲ្យដឹងថា នាងមានសក់ពណ៌ខ្មៅដែលភ្លឺរលោងហើយក្រាស់ដូចជារោមពពែ។
៤:១១—ពេលនិយាយថានាងពីទីក្រុងស៊ូឡាមមាន‹បបូរមាត់ស្រក់មកជាទឹកឃ្មុំ› ហើយ‹មានទឹកឃ្មុំនិងទឹកដោះគោនៅក្រោមអណ្ដាតនាង› តើនេះមានន័យអ្វី? ការប្រៀបធៀបទាំងពីរនេះបញ្ជាក់ថានាងពីក្រុងស៊ូឡាមបាននិយាយអ្វីដែលល្អៗហើយពីរោះផង។
៥:១២—តើ«ព្រះនេត្រទ្រង់ដូចជាព្រាបនៅមាត់ផ្លូវទឹកដែលលាងដោយទឹកដោះ»ក្នុងន័យអ្វី? តាមពិតនាងកំពុងតែមានប្រសាសន៍អំពីភ្នែកដ៏ស្អាតរបស់អ្នកកំលោះដែលជាទីស្រឡាញ់របស់នាង។ ប្រហែលជានាងប្រើពាក្យកាព្យថា ប្រស្រីភ្នែកពណ៌ក្រមៅរុំព័ទ្ធដោយកែវភ្នែកពណ៌សប្រៀបដូចជាសត្វព្រាបពណ៌ប្រផេះកំពុងតែងូតទឹកដោះគោ។
៥:១៤, ១៥—ហេតុអ្វីក៏នាងពណ៌នាអំពីដៃនិងជើងអ្នកកំលោះយ៉ាងនេះ? តាមមើលទៅ នាងសំដៅទៅលើព្រះហស្តឬម្រាមដៃរបស់អ្នកកំលោះ ថាប្រៀបដូចជាចិញ្ចៀនមាសមានរាងវែងដូចបំពង់ ហើយប្រៀបធៀបក្រចកដៃទៅនឹងត្បូងបេរីលឬត្បូងពេជ្រ។ នាងប្រៀបប្រដូចជើងអ្នកកំលោះទៅនឹង«សសរថ្មកែវ»ពីព្រោះមាំហើយស្អាតទៀត។
៦:៤—ហេតុអ្វីបានជាគេប្រៀបធៀបនាងទៅនឹងទីក្រុងធើសាដូច្នេះ? ក្រុងធើសាជាទីក្រុងមួយនៅស្រុកកាណានដែលលោកយ៉ូស្វេចាប់បាន។ ក្រោយសម័យសាឡូម៉ូន ទីក្រុងនោះបានក្លាយជារាជធានីមុនគេបង្អស់របស់រាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែលដែលមានកុលសម្ព័ន្ធ១០នៅទិសខាងជើងប្រទេស។ (យ៉ូស្វេ ១២:៧, ២៤; ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១៦:៥, ៦, ៨, ១៥) ឯកសារយោងមួយច្បាប់រៀបរាប់ថា៖ «មើលទៅដូចជាក្រុងនោះស្អាតប្រិមប្រិយណាស់» ដែលជួយយើងយល់នូវ«មូលហេតុដែលបានរៀបរាប់ក្នុងខនេះ»។
៦:១៣—តើ«ការរាំរបស់ពួករបាំ២ពួក»សំដៅទៅលើអ្វី? ឃ្លានេះក៏អាចបកប្រែថា «របាំម៉ាហាណែម»។ ពីបុរាណធ្លាប់មានទីក្រុងម៉ាហាណែមនៅទិសខាងកើតទន្លេយ័រដាន់ គឺជិតស្ទឹងយ៉ាបុក។ (លោកុប្បត្តិ ៣២:២, ២២; សាំយូអែលទី២ ២:២៩) «ការរាំរបស់ពួករបាំ២ពួក»ប្រហែលជាសំដៅទៅលើរបាំម្យ៉ាងក្នុងក្រុងនោះដែលទាក់ទងនឹងពិធីបុណ្យអ្វីមួយ។
៧:៤—ហេតុអ្វីក៏សាឡូម៉ូនប្រៀបប្រដូចកនាងស៊ូឡាមទៅនឹង«ប៉មធ្វើពីភ្លុក»? មុននេះ គេបានសរសើរនាងថា៖ «កឯងដូចជាប៉មនៃស្តេចដាវីឌ»។ (បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ៤:៤) ប៉មជាសំណង់ម្យ៉ាងដែលខ្ពស់និងវែងធ្លូ ហើយភ្លុកជាវត្ថុធាតុរលោង។ ដូច្នេះ សាឡូម៉ូនកោតស្ងើចចំពោះករលោងវែងធ្លូរបស់នាង។
មេរៀនសម្រាប់យើង:
៤:៧: ពេលនាងស៊ូឡាមទប់ចិត្តមិនស៊ីជោរតាមពាក្យលួងលោមរបស់សាឡូម៉ូន នេះបង្ហាញថាទោះជានាងជាមនុស្សមិនគ្រប់លក្ខណ៍ក៏ដោយ នាងបានកាន់ខ្ជាប់តាមខ្នាតតម្រាសីលធម៌។ សីលធម៌របស់នាងបានធ្វើឲ្យនាងមានសម្ផស្សស្អាតខ្លាំងថែមទៀត។ ស្ត្រីគ្រិស្តសាសនិកនៅសព្វថ្ងៃនេះក៏គួរមានលក្ខណៈដូចគ្នាដែរ។
៤:១២: នាងស៊ូឡាមប្រៀបប្រដូចនឹងសួនច្បារស្អាតមួយដែលមានរបងព័ទ្ធជុំវិញដែលគ្មានអ្នកណាអាចចូលបាន លើកលែងតែតាមទ្វារដែលបានចាក់សោ ដ្បិតក្នុងរឿងស្នេហា នាងបានស្មោះត្រង់ចំពោះអ្នកកំលោះដែលនឹងក្លាយជាស្វាមីនាងនៅពេលអនាគត។ នេះជាគំរូល្អណាស់សម្រាប់ពួកគ្រិស្តសាសនិកកំលោះក្រមុំ!
«អណ្ដាតភ្លើងយ៉ាងសហ័សដែលមកពីព្រះ»
(បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ៨:៥-១៤)
ពេលបងប្អូននាងឃើញគាត់វិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ពួកគេសួរថា៖ «តើនាងណានុ៎ះដែលឡើងមកពីទីរហោស្ថាន កំពុងផ្អែកលើអ្នកស្ងួនសំឡាញ់របស់នាងដូច្នេះ?»។ កាលមុន បងឬប្អូនប្រុសម្នាក់របស់នាងបាននិយាយថា៖ «បើនាងជាកំផែង យើងនឹងធ្វើប៉មពីប្រាក់នៅពីលើ។ បើសិនជានាងជាផ្ទាំងទ្វារ នោះយើងនឹងធ្វើក្របពីឈើតាត្រៅឲ្យនាង»។ តែឥឡូវនេះ នាងស៊ូឡាមអាចផ្ដល់ទីសំអាងដែលបញ្ជាក់ថាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់នាងស្ថិតស្ថេររហូត ដូច្នេះនាងមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំជាកំផែងពិត ដោះរបស់ខ្ញុំក៏ជាប៉មហើយ។ តាំងពីនោះខ្ញុំ . . . ដូចជាអ្នកដែលបណ្ដាលឲ្យ[«ម្ចាស់ចិត្តរបស់ខ្ញុំ»]មានសេចក្ដីសុខ»។—បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ៨:៥, ៩, ១០; ខ.ស.
សេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងស្មោះប្រៀបដូចជា«អណ្ដាតភ្លើងយ៉ាងសហ័សដែលមកពីព្រះ»។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនោះមុនគេបង្អស់។ ទ្រង់បានបង្កើតយើងឲ្យមានសមត្ថភាពបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់។ សេចក្ដីស្រឡាញ់នេះប្រៀបដូចជាភ្លើងដែលឆាបឆេះហើយគ្មានអ្នកណាអាចរលត់បានទេ។ បទចំរៀងសាឡូម៉ូនជាកំណាព្យពីរោះមួយដែលបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលបុរសនិងស្ត្រីមានចំពោះគ្នានោះ អាច«មានកំឡាំងដូចជាសេចក្ដីស្លាប់»ដែលមិនអាចកាត់ផ្ដាច់បានឡើយ។—បទចំរៀងសាឡូម៉ូន ៨:៦
ចំរៀងនេះរបស់សាឡូម៉ូនដែលប្រសើរបំផុតជាងអស់ទាំងចំរៀងក៏ជួយបំភ្លឺឲ្យដឹងអំពីចំណងមេត្រីភាពដែលព្រះយេស៊ូគ្រិស្តនិងសមាជិកនៃ«ប្រពន្ធថ្មោងថ្មី»នៅស្ថានសួគ៌មានចំពោះគ្នា។ (វិវរណៈ ២១:២, ៩) សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះយេស៊ូមានចំពោះពួកគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងនោះ គឺប្រសើរជាងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលកំលោះក្រមុំមានចំពោះគ្នា។ សមាជិកនីមួយៗក្នុងក្រុមពួកអ្នកដែលជាប្រពន្ធថ្មោងថ្មីរបស់ព្រះគ្រិស្តមានភក្ដីភាពជានិច្ចចំពោះទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូក៏បានប្ដូរជីវិតទ្រង់សម្រាប់ពួក«ចៀមឯទៀត»ដែរ។ (យ៉ូហាន ១០:១៦) ដូច្នេះ អស់អ្នកណាដែលចូលរួមក្នុងការថ្វាយបង្គំពិតអាចធ្វើតាមគំរូរបស់នាងស៊ូឡាមដែលបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងមានភក្ដីភាពដែលឥតប្រែប្រួលឡើយ។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 2 ក្នុងព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរពីសមាគមខ្មែរនៃព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ គឺពិបាកសម្គាល់តួអង្គនីមួយៗពីព្រោះសេចក្ដីបកប្រែនោះប្រើរាជស័ព្ទសម្រាប់តួអង្គទាំងអស់ មិនថាគួរប្រើឬមិនគួរក្ដី។ ក៏ប៉ុន្តែ ការប្រៀបមើលព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយអាចជួយសម្គាល់តួអង្គនីមួយៗបាន ពីព្រោះសេចក្ដីបកប្រែនោះប្រើរាជស័ព្ទសម្រាប់តែពេលទាក់ទងស្តេចសាឡូម៉ូនប៉ុណ្ណោះ។