ចូរស្រឡាញ់ព្រះដែលស្រឡាញ់អ្នក
ចូរស្រឡាញ់ព្រះដែលស្រឡាញ់អ្នក
«ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង ហើយអស់អំពីគំនិតឯង»។—ម៉ាថាយ ២២:៣៧
១, ២. តើអ្វីប្រហែលជាបណ្ដាលឲ្យពួកផារិស៊ីសួរសំណួរអំពីច្បាប់មួយណាដែលសំខាន់បំផុត?
តាមមើលទៅ ពួកផារិស៊ីនៅសម័យព្រះយេស៊ូបានជជែកគ្នាយ៉ាងខ្លាំងពីសំណួរមួយនេះ។ ក្នុងចំណោមច្បាប់ជាង៦០០ប្រការនៃក្រឹត្យវិន័យម៉ូសេ តើច្បាប់មួយណាសំខាន់ជាងគេ? តើច្បាប់ទាក់ទងការថ្វាយយញ្ញបូជាជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតឬ? ដ្បិតត្រូវមានការថ្វាយយញ្ញបូជាដើម្បីឲ្យប្រជាជនទាំងឡាយទទួលការអត់ឱនទោសពីព្រះចំពោះបាបរបស់ខ្លួន ហើយដើម្បីអរព្រះគុណទ្រង់។ ឬមួយក៏តើច្បាប់សំខាន់បំផុតគឺតម្រូវឲ្យពួកប្រុសៗកាត់ស្បែកវិញ? ដ្បិតច្បាប់នោះក៏សំខាន់ដែរ ពីព្រោះការកាត់ស្បែកជាសញ្ញាសម្គាល់ពីកិច្ចព្រមព្រៀងដែលព្រះយេហូវ៉ាចុះជាមួយលោកអ័ប្រាហាំ។—លោកុប្បត្តិ ១៧:៩-១៣
២ ផ្ទុយទៅវិញ មនុស្សដែលប្រកាន់ទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណីបានលើកហេតុផលថា ច្បាប់ទាំងឡាយសុទ្ធតែល្អអស្ចារ្យ សូម្បីតែច្បាប់ដែលមើលទៅដូចជាមិនសូវសំខាន់ក៏ដោយ ដូច្នេះពួកគេថាការលើកតម្កើងច្បាប់ណាសំខាន់ជាងច្បាប់ណានោះ គឺខុសហើយ។ រួចមក ពួកផារិស៊ីសម្រេចចិត្តសួរព្រះយេស៊ូសំណួរនេះដែលគេចេះតែវែកញែកជាមួយគ្នាមិនដាច់ស្រេច។ គេប្រហែលជាសង្ឃឹមថាទ្រង់នឹងមានបន្ទូលដែលធ្វើឲ្យមនុស្សលែងទុកចិត្តឬជឿលើទ្រង់ទៀត។ ដូច្នេះ ផារិស៊ីម្នាក់បានសួរព្រះយេស៊ូថា៖ «ក្នុងបណ្ដាក្រិត្យវិន័យ តើបញ្ញត្តណាដែលយ៉ាងសំខាន់បំផុត?»។—ម៉ាថាយ ២២:៣៤-៣៦
៣. តើព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា បញ្ញត្ដិមួយណាសំខាន់ជាងគេ?
៣ របៀបព្រះយេស៊ូឆ្លើយគឺសំខាន់ណាស់សម្រាប់យើងនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ ក្នុងការតបឆ្លើយនោះ ព្រះយេស៊ូបានសរុបសេចក្ដីស្តីអំពីអ្វីដែលធ្លាប់ជាចំណុចសំខាន់បំផុតក្នុងការថ្វាយបង្គំពិត ដែលមានសារៈសំខាន់រហូតមកទល់សម័យនេះ។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលដកស្រង់ពាក្យពីសៀវភៅចោទិយកថា ៦:៥ ថា៖ «‹ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង ហើយអស់អំពីគំនិតឯង› នេះជាបញ្ញត្តយ៉ាងសំខាន់ទី១»។ ទោះជាផារិស៊ីម្នាក់បានសូមទ្រង់ប្រាប់ពីច្បាប់តែមួយដែលសំខាន់ជាងគេក្ដី ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់គាត់អំពីបញ្ញត្ដិមួយទៀតដែលសំខាន់ដែរ។ ទ្រង់ដកស្រង់ពាក្យពីសៀវភៅលេវីវិន័យ ១៩:១៨ ថា៖ «បញ្ញត្តទី២ក៏បែបដូចគ្នាគឺថា៖ ‹ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង›»។ រួចមក ព្រះយេស៊ូពន្យល់ថាការថ្វាយបង្គំបរិសុទ្ធអាស្រ័យលើច្បាប់ទាំងពីរនេះ។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូបញ្ចប់សេចក្ដីដើម្បីកុំឲ្យគាត់សួរអំពីលំដាប់លំដោយដែលទាក់ទងសារៈសំខាន់នៃច្បាប់ឯទៀតដោយមានបន្ទូលថា៖ «បណ្ដាក្រិត្យវិន័យនឹងអស់ទាំងទំនាយហោរាទាំងប៉ុន្មាន ក៏សំរេចនៅបទបញ្ញត្តទាំង២ប្រការនេះឯង»។ (ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៤០) ក្នុងអត្ថបទនេះយើងនឹងពិនិត្យមើលបញ្ញត្ដិសំខាន់ជាងគេនៃច្បាប់ទាំងពីរនេះ។ ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា? តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងណាថាយើងស្រឡាញ់ទ្រង់? ហើយតើយើងគួរធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ថែមទៀតចំពោះព្រះ? គឺចាំបាច់ណាស់ឲ្យយើងរកចម្លើយសម្រាប់សំណួរទាំងនេះ ពីព្រោះយើងត្រូវស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីចិត្ត អស់ពីព្រលឹង ហើយអស់ពីគំនិត ទើបយើងអាចផ្គាប់ព្រះហឫទ័យទ្រង់បាន។
សារៈសំខាន់នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់
៤, ៥. (ក) ហេតុអ្វីក៏ផារិស៊ីនោះមិនភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះចម្លើយរបស់ព្រះយេស៊ូ? (ខ) ចំពោះព្រះ តើអ្វីមានតម្លៃច្រើនជាងយញ្ញបូជានិងតង្វាយ?
៤ គឺមើលទៅដូចជាផារិស៊ីម្នាក់ដែលបានសួរព្រះយេស៊ូសំណួរនោះ គាត់មិនអន់ចិត្តឬភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះចម្លើយដែលគាត់បានទទួលទេ។ គាត់ដឹងថា សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាលក្ខណៈសំខាន់មួយនៃការថ្វាយបង្គំពិត ទោះជាមនុស្សជាច្រើនមិនបានបង្ហាញគុណសម្បត្ដិនោះក៏ដោយ។ ក្នុងសាលាប្រជុំរបស់ពួកហេព្រើរ ពួកគេមានទម្លាប់អានសេចក្ដីអធិស្ឋានមួយហៅថាសេម៉ា ដែលបញ្ជាក់ពីជំនឿរបស់គេ។ សេចក្ដីអធិស្ឋាននោះរួមបញ្ចូលពាក្យខ្លះពីសៀវភៅចោទិយកថា ៦:៤-៩ ជាបទគម្ពីរដែលព្រះយេស៊ូបានដកស្រង់ដែរ។ យោងទៅតាមកំណត់ហេតុដែលម៉ាកុសសរសេរអំពីព្រឹត្ដិការណ៍ដដែលនោះ ផារិស៊ីម្នាក់នេះមានប្រសាសន៍ទៀតថា៖ «លោកគ្រូ លោកមានប្រសាសន៍ត្រូវណាស់ថា៖ ‹មានព្រះតែ១ ហើយក្រៅពីទ្រង់គ្មានព្រះណាទៀតសោះ› ហើយដែលស្រឡាញ់ទ្រង់អស់ពីចិត្ត អស់ពីប្រាជ្ញា អស់ពីព្រលឹង នឹងអស់ពីកំឡាំង ហើយដែលស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង នោះវិសេសលើសជាងអស់ទាំងដង្វាយដុតនឹងយញ្ញបូជាទាំងប៉ុន្មានទៅទៀត»។—ម៉ាកុស ១២:៣២, ៣៣
៥ ប្រាកដហើយ ក្រឹត្យវិន័យម៉ូសេបានតម្រូវឲ្យប្រជាជនថ្វាយតង្វាយដុតនិងយញ្ញបូជាទាំងប៉ុន្មានមែន ប៉ុន្តែអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកជាការសំខាន់ជាង គឺឲ្យអ្នកបម្រើទ្រង់មានចិត្តពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ការថ្វាយចាបតូចមួយដោយព្រោះស្រឡាញ់និងមានចិត្តភក្ដីចំពោះព្រះយេហូវ៉ា នោះមានតម្លៃចំពោះទ្រង់ច្រើនជាងការថ្វាយចៀមទាំងពាន់ដោយមានបំណងមិនល្អ។ (មីកា ៦:៦-៨) សូមនឹកចាំកំណត់ហេតុអំពីស្រីមេម៉ាយក្រីក្រដែលព្រះយេស៊ូទតឃើញនៅព្រះវិហារក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម។ កាក់ពីរស្លឹងដែលស្រីនោះដាក់ក្នុងហឹបឃ្លាំង គឺមិនល្មមនឹងទិញចាបមួយផង។ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារស្រីនោះថ្វាយតង្វាយអស់ពីចិត្តដែលពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា នេះមានតម្លៃច្រើនជាងតង្វាយជាច្រើនរបស់មនុស្សដែលថ្វាយពីសំណល់របស់ខ្លួន។ (ម៉ាកុស ១២:៤១-៤៤) គួរឲ្យលើកទឹកចិត្តណាស់ មិនថាយើងមានស្ថានភាពយ៉ាងណាក្នុងជីវិតយើងក៏ដោយ អ្វីដែលមានតម្លៃចំពោះព្រះយេហូវ៉ា គឺជាអ្វីដែលយើងរាល់គ្នាអាចបង្ហាញបាន ពោលគឺសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះទ្រង់!
៦. តើប៉ុលសរសេរអ្វីខ្លះអំពីសារៈសំខាន់នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់?
៦ សាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ក្នុងការថ្វាយបង្គំពិត ដោយសរសេរថា៖ «ទោះបើខ្ញុំចេះនិយាយជាភាសារបស់មនុស្សជាតិទាំងប៉ុន្មាន នឹងភាសារបស់ពួកទេវតាផង តែគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ នោះខ្ញុំបានត្រឡប់ដូចជាលង្ហិនដែលឮខ្ទរ ឬដូចជាឈឹងដែលឮទ្រហឹងប៉ុណ្ណោះ។ បើខ្ញុំចេះអធិប្បាយហើយស្គាល់អស់ទាំងសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងនឹងគ្រប់ទាំងចំណេះវិជ្ជា ហើយបើខ្ញុំមានគ្រប់ទាំងសេចក្ដីជំនឿល្មមនឹងឲ្យភ្នំរើចេញបាន តែគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ នោះខ្ញុំមិនជាអ្វីទេ។ បើខ្ញុំចែកអស់ទាំងទ្រព្យសម្បត្ដិខ្ញុំជាអាហារដល់គេ ហើយបើខ្ញុំប្រគល់រូបកាយខ្ញុំទៅឲ្យគេដុត តែគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ នោះគ្មានប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំសោះ»។ (កូរិនថូសទី១ ១៣:១-៣) គឺច្បាស់ហើយ សេចក្ដីស្រឡាញ់ជាគុណសម្បត្ដិមួយដ៏ចាំបាច់ណាស់ បើយើងចង់ឲ្យព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យចំពោះការថ្វាយបង្គំរបស់យើង។ បើដូច្នេះ តើយើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
វិធីបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា
៧, ៨. តើយើងអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ាតាមវិធីណាខ្លះ?
៧ មនុស្សជាច្រើនជឿថា សេចក្ដីស្រឡាញ់ជាអារម្មណ៍ក្នុងចិត្តដែលយើងមិនអាចកាន់កាប់បានទេ ហើយខ្លះទៀតថា ពេលឃើញគេភ្លាមស្រឡាញ់ភ្លែត។ ប៉ុន្តែ សេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតមិនគ្រាន់តែជាអារម្មណ៍មួយក្នុងចិត្តប៉ុណ្ណោះទេ។ ហើយសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតក៏មិនមែនជាមនោសញ្ចេតនាប៉ុណ្ណោះ តែត្រូវសម្ដែងឲ្យឃើញដោយការប្រព្រឹត្ត។ ព្រះគម្ពីរសំដៅទៅលើសេចក្ដីស្រឡាញ់ជា«ផ្លូវ១ដ៏ប្រសើរលើសលែង» ហើយជាអ្វីដែលយើង«ដេញតាម»។ (កូរិនថូសទី១ ១២:៣១; ១៤:១) ពួកគ្រិស្តសាសនិកបានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់«ដោយការប្រព្រឹត្តនឹងសេចក្ដីពិត» មិនមែន«ដោយពាក្យសំដីឬដោយបបូរមាត់ប៉ុណ្ណោះឡើយ»។—យ៉ូហានទី១ ៣:១៨
៨ សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ាជំរុញយើងឲ្យធ្វើអ្វីដែលផ្គាប់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ ព្រមទាំងមានពាក្យសម្ដីនិងការប្រព្រឹត្តដែលលើកតម្កើងទ្រង់ជាព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជំរុញយើងឲ្យជៀសវាងពីការស្រឡាញ់និងការប្រព្រឹត្តតាមលោកិយដែលមិនសព្វព្រះហឫទ័យព្រះ។ (យ៉ូហានទី១ ២:១៥, ១៦) អស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាក៏ស្អប់ការអាក្រក់ដែរ។ (ទំនុកដំកើង ៩៧:១០) សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះតម្រូវឲ្យយើងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង ហើយនេះជាចំណុចដែលយើងនឹងពិភាក្សាថែមទៀតក្នុងអត្ថបទបន្ទាប់។ ម្យ៉ាងទៀត សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យយើងស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «នេះហើយជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់ព្រះ គឺឲ្យយើងកាន់តាមអស់ទាំងបញ្ញត្តរបស់ទ្រង់»។—យ៉ូហានទី១ ៥:៣
៩. តើព្រះយេស៊ូបង្ហាញយ៉ាងណាថាទ្រង់ស្រឡាញ់ព្រះ?
៩ ព្រះយេស៊ូបានតាំងគំរូដ៏ល្អគ្រប់លក្ខណ៍ក្នុងការស្រឡាញ់ព្រះ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់បានជំរុញព្រះយេស៊ូឲ្យលះបង់ទីលំនៅនៅឯស្ថានសួគ៌ដើម្បីមករស់លើផែនដីជាមនុស្ស។ ពេលព្រះយេស៊ូធ្វើអ្វីឬបង្រៀនអ្វីក៏ដោយ សេចក្ដីស្រឡាញ់បានជំរុញទ្រង់ឲ្យលើកតម្កើងព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់។ សេចក្ដីស្រឡាញ់បានជំរុញព្រះយេស៊ូឲ្យ«ស្ដាប់បង្គាប់រហូតដល់ទីមរណៈ»។ (ភីលីព ២:៨) ការស្ដាប់បង្គាប់នោះបានបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូ ហើយក៏បើកផ្លូវឲ្យមនុស្សស្មោះត្រង់មានភាពសុចរិតនៅចំពោះព្រះ។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ដូចជាមនុស្សជាច្រើនបានត្រឡប់ជាមានបាបដោយសារមនុស្សតែម្នាក់[អ័ដាម]មិនបានស្ដាប់បង្គាប់ជាយ៉ាងណា នោះមនុស្សជាច្រើនក៏បានត្រឡប់ជាសុចរិតដោយសារម្នាក់[ព្រះគ្រិស្តយេស៊ូ]បានស្ដាប់បង្គាប់វិញយ៉ាងនោះដែរ»។—រ៉ូម ៥:១៩
១០. ហេតុអ្វីក៏សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះតម្រូវឲ្យស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់?
១០ យើងក៏អាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដោយស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់ដូចព្រះយេស៊ូ។ សាវ័កយ៉ូហានដែលជាមិត្តស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះយេស៊ូបានសរសេរថា៖ «នេះហើយជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ គឺឲ្យយើងរាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាមបញ្ញត្តទ្រង់»។ (យ៉ូហានទី២ ៦) មនុស្សដែលពិតជាស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា ប្រាថ្នាចង់ទទួលការណែនាំពីទ្រង់។ ពួកគេទទួលស្គាល់ថា គេគ្មានលទ្ធភាពតម្រង់ជំហានរបស់ខ្លួនទេ ដូច្នេះពួកគេទុកចិត្តលើប្រាជ្ញាដែលមកពីព្រះ ហើយចុះចូលចំពោះការណែនាំរបស់ទ្រង់ដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ (យេរេមា ១០:២៣) ពួកគេធ្វើដូចបងប្អូនដែលមានចិត្តល្អនៅទីក្រុងបេរាពីបុរាណដែលបានទទួលសាររបស់ព្រះដោយ«ប្រុងប្រៀបសព្វគ្រប់» ទាំងប្រាថ្នាចង់ធ្វើតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់។ (កិច្ចការ ១៧:១១) ពួកគេបានពិចារណាមើលបទគម្ពីរដើម្បីយល់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះកាន់តែច្បាស់ ដែលអាចជួយគេបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ថែមទៀតដោយស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់។
១១. តើការស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីចិត្ត ព្រលឹង គំនិតនិងអស់ពីកម្លាំងមានន័យអ្វី?
១១ ដូចព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលនោះ យើងត្រូវស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីចិត្ត ព្រលឹង គំនិតនិងអស់ពីកម្លាំងផង។ (ម៉ាកុស ១២:៣០) សេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនេះផុសចេញពីក្រអៅបេះដូងដែលរួមបញ្ចូលអារម្មណ៍ដែលកប់ជ្រៅក្នុងចិត្ត ព្រមទាំងមនោសញ្ចេតនានិងចំណង់ចំណូលចិត្តដែរ។ ដូច្នេះ យើងប្រាថ្នាចង់ផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីចិត្ត។ យើងក៏ស្រឡាញ់ទ្រង់អស់ពីគំនិតផង។ យើងមិនមានចិត្តភក្ដីដោយគ្មានហេតុនោះទេ ដ្បិតយើងបានរៀនឲ្យស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលរួមបញ្ចូលគុណសម្បត្ដិ ខ្នាតតម្រានិងគោលបំណងរបស់ទ្រង់។ ការស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីព្រលឹងមានន័យថាយើងបម្រើនិងសរសើរទ្រង់ក្នុងគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃជីវិតយើង ហើយអស់ពីកម្លាំងផងដែរ។
មូលហេតុយើងគួរស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា
១២. ហេតុអ្វីបានជាព្រះតម្រូវឲ្យយើងស្រឡាញ់ទ្រង់?
១២ មូលហេតុមួយដែលយើងគួរស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា គឺដោយព្រោះទ្រង់តម្រូវឲ្យយើងមានគុណសម្បត្ដិដូចទ្រង់។ ព្រះយេហូវ៉ាជាប្រភពនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយក៏តាំងគំរូល្អបំផុតក្នុងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបណ្ដាលឲ្យសាវ័កយ៉ូហានសរសេរថា៖ «ព្រះទ្រង់ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះឯង»។ (យ៉ូហានទី១ ៤:៨) មនុស្សបានត្រូវបង្កើតមកឲ្យមានភាពដូចព្រះយេហូវ៉ា ដូច្នេះទ្រង់បានបង្កើតយើងឲ្យចេះបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែរ។ តាមពិត អំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាអធិបតីគឺមានមូលដ្ឋានលើសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យចំពោះតែរាស្ត្រណាដែលបម្រើទ្រង់ដោយព្រោះស្រឡាញ់ទ្រង់និងចង់ចុះចូលចំពោះការគ្រប់គ្រងដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់។ ពិតមែនហើយ សេចក្ដីស្រឡាញ់គឺចាំបាច់ណាស់ដើម្បីឲ្យមានភាពសុខសាន្តនិងការចុះសម្រុងគ្នាទូទាំងសកលលោក។
១៣. (ក) ហេតុអ្វីបានជាពួកអ៊ីស្រាអែលបានត្រូវបង្គាប់ឲ្យ«ស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះនៃឯង»? (ខ) ហេតុអ្វីក៏សមហេតុសមផលដែលព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យយើងស្រឡាញ់ទ្រង់?
១៣ មូលហេតុមួយទៀតដែលយើងស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា គឺដោយសារយើងមានចិត្តកតញ្ញូចំពោះអ្វីៗទាំងអស់ដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់យើង។ សូមចាំថា ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកយូដាថា៖ «ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯង»។ ព្រះយេស៊ូមិនបង្គាប់ឲ្យគេស្រឡាញ់ព្រះមួយអង្គដែលគេមិនស្គាល់ ឬព្រះមួយអង្គដែលគង់ឆ្ងាយពីគេនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេត្រូវស្រឡាញ់ព្រះមួយអង្គដែលបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះពួកគេមុន។ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់ពួកគេរួចទៅហើយ។ គឺជាព្រះយេហូវ៉ាដែលបានដឹកនាំពួកគេចេញពីស្រុកអេស៊ីបឲ្យចូលទៅក្នុងស្រុកសន្យា។ មានតែព្រះយេហូវ៉ាដែលបានការពារ ចិញ្ចឹមនិងថ្នាក់ថ្នមពួកគេ ហើយទ្រង់ក៏បានប្រៀនប្រដៅពួកគេដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ម្ដងម្កាលដែរ។ នៅសព្វថ្ងៃនេះ ព្រះយេហូវ៉ាក៏ជាព្រះរបស់យើងដែរ! គឺព្រះយេហូវ៉ាដែលបានប្រទានរាជបុត្រាទ្រង់ជាតម្លៃលោះដើម្បីឲ្យយើងទទួលជីវិតជារៀងរហូត។ ដូច្នេះ ជាការសមហេតុសមផលណាស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យយើងស្រឡាញ់ទ្រង់វិញ! យើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះជាការតបស្នង ដ្បិតយើងបានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យស្រឡាញ់ទ្រង់ដែលបានស្រឡាញ់យើងជាមុន។ យើងគ្រាន់តែបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះអង្គដែល«បានស្រឡាញ់យើងជាមុន»។—យ៉ូហានទី១ ៤:១៩
១៤. តើសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេហូវ៉ាមានលក្ខណៈដូចសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលមាតាបិតាមានចំពោះកូនយ៉ាងណាខ្លះ?
១៤ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះមនុស្សជាតិមានលក្ខណៈដូចសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលមាតាបិតាបង្ហាញចំពោះកូន។ ទោះជាមាតាបិតាទាំងឡាយសុទ្ធតែមិនគ្រប់លក្ខណ៍ក៏ដោយ ពួកគាត់បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយខំចិញ្ចឹមកូនអស់ច្រើនឆ្នាំ មិនថាត្រូវអស់លុយច្រើនឬត្រូវចំណាយអ្វីក៏ដោយ។ មាតាបិតាតែងតែគាំទ្រ អប់រំ លើកទឹកចិត្តនិងប្រៀនប្រដៅកូនដោយព្រោះចង់ឲ្យកូនបានចម្រុងចម្រើននិងមានសុភមង្គល។ តើមាតាបិតាប្រាថ្នាចង់បានអ្វីពីកូនវិញ? ពួកគាត់គ្រាន់តែចង់ឲ្យកូនស្រឡាញ់ឪពុកម្ដាយ និងប្រព្រឹត្តដោយយកចិត្តទុកដាក់តាមអ្វីដែលពួកគាត់បានបង្រៀនដើម្បីឲ្យកូនទទួលប្រយោជន៍។ ដូច្នេះ ជាការសមហេតុសមផលដែលព្រះវរបិតាដ៏ល្អគ្រប់លក្ខណ៍របស់យើងនៅស្ថានសួគ៌តម្រូវឲ្យយើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងមានចិត្តកតញ្ញូចំពោះអ្វីៗទាំងអស់ដែលទ្រង់ធ្វើសម្រាប់យើង មែនទេ?
ការបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ
១៥. តើអ្វីជាជំហានដំបូងក្នុងការបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ?
១៥ យើងមិនដែលឃើញព្រះយេហូវ៉ាឬឮព្រះសូរសៀងទ្រង់ឡើយ។ (យ៉ូហាន ១:១៨) យ៉ាងណាក៏ដោយ ទ្រង់អញ្ជើញយើងឲ្យមានចំណងមិត្តភាពប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាមួយនឹងទ្រង់។ (យ៉ាកុប ៤:៨) តើយើងអាចធ្វើដូច្នេះយ៉ាងដូចម្ដេចបាន? ជំហានដំបូងក្នុងការចាប់ផ្ដើមស្រឡាញ់នរណាម្នាក់ គឺដោយរៀនឲ្យស្គាល់គាត់ជាមុនសិន ដ្បិតពិបាកណាស់ឲ្យយើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះបុគ្គលដែលយើងមិនស្គាល់។ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានព្រះគម្ពីរជាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដើម្បីឲ្យយើងរៀនអំពីទ្រង់។ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះយេហូវ៉ាដាស់តឿនយើងតាមរយៈអង្គការរបស់ទ្រង់ឲ្យអានព្រះគម្ពីរជារឿយៗ។ គឺតាមរយៈព្រះគម្ពីរហើយដែលយើងអាចរៀនអំពីព្រះ រួមទាំងគុណសម្បត្ដិនិងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ហើយអំពីរបៀបដែលទ្រង់ធ្លាប់ប្រព្រឹត្តលើមនុស្សក្នុងអំឡុងរាប់ពាន់ឆ្នាំមុននេះ។ ពេលយើងរំពឹងគិតអំពីកំណត់ហេតុទាំងនេះ យើងយល់ច្រើនជាងអំពីទ្រង់ ហើយនេះបណ្ដាលឲ្យយើងស្រឡាញ់ទ្រង់កាន់តែច្រើនដែរ។—រ៉ូម ១៥:៤
១៦. តើការរំពឹងគិតអំពីកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់ព្រះយេស៊ូជួយយើងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែច្រើនចំពោះព្រះយេហូវ៉ាបានយ៉ាងណា?
១៦ របៀបសំខាន់មួយដែលយើងអាចបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែច្រើនចំពោះព្រះយេហូវ៉ា គឺដោយគិតអំពីព្រះជន្មនិងកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់ព្រះយេស៊ូ។ ដ្បិតព្រះយេស៊ូមានលក្ខណៈដូចបេះបិទនឹងបិតារបស់ទ្រង់ដល់ម្ល៉េះបានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «អ្នកណាដែលឃើញខ្ញុំ នោះក៏បានឃើញព្រះវរបិតាដែរ»។ (យ៉ូហាន ១៤:៩) ពេលអានអំពីព្រះទ័យអាណិតអាសូរដែលព្រះយេស៊ូបង្ហាញចំពោះស្រីមេម៉ាយម្នាក់ដោយប្រោសកូនប្រុសតែមួយរបស់គាត់ឲ្យរស់ឡើងវិញនោះ អ្នកក៏មានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅដែរមែនទេ? (លូកា ៧:១១-១៥) ហើយពេលដឹងថារាជបុត្រារបស់ព្រះ ដែលជាបុរសឧត្តមបំផុតដែលធ្លាប់រស់នៅ បានលាងជើងសិស្សរបស់ទ្រង់ នោះទាក់ទាញទឹកចិត្តយើងមែនទេ? (យ៉ូហាន ១៣:៣-៥) ណាមួយទៀត ពេលរៀនថាព្រះយេស៊ូស្វាគមន៍មនុស្សទាំងអស់ រួមទាំងក្មេងៗឲ្យមកជិតទ្រង់ ទោះជាទ្រង់ជាមនុស្សឧត្តមបំផុតហើយមានប្រាជ្ញាលើសជាងមនុស្សទាំងអស់ក្ដី នោះជំរុញចិត្តអ្នកដែរមែនទេ? (ម៉ាកុស ១០:១៣, ១៤) ពេលយើងបង្ហាញចិត្តកតញ្ញូដោយរំពឹងគិតអំពីចំណុចទាំងនេះ យើងចាប់ផ្ដើមមានលក្ខណៈដូចពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលពេត្រុសបានពណ៌នាថា៖ «មិនបានឃើញ[ព្រះយេស៊ូ]ទេ តែបានស្រឡាញ់ទ្រង់»ណាស់! (ពេត្រុសទី១ ១:៨) ពេលដែលសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះយេស៊ូលូតលាស់ឡើងនោះ សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ាក៏ដុះដាលឡើងផងដែរ។
១៧, ១៨. ដើម្បីបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែច្រើនចំពោះព្រះយេហូវ៉ា តើយើងអាចរំពឹងគិតអំពីវិធានការអ្វីខ្លះពីទ្រង់?
១៧ របៀបមួយទៀតដែលជួយយើងបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែច្រើនចំពោះព្រះរបស់យើង គឺដោយរំពឹងគិតអំពីវិធានការជាបរិបូរពីទ្រង់ដែលបង្ហាញថាទ្រង់ស្រឡាញ់យើងហើយចង់ឲ្យយើងមានជីវិតសប្បាយ។ វិធានការទាំងនោះរួមបញ្ចូលអ្វីៗដ៏ស្អាតក្នុងធម្មជាតិ ម្ហូបអាហារច្រើនមុខដែលល្អៗ ភាពកក់ក្ដៅដែលមកពីការសំណេះសំណាលជាមួយមិត្តជិតស្និទ្ធ ព្រមទាំងអ្វីៗផ្សេងទៀតរាប់ពុំបានដែលគាប់ចិត្តហើយនាំឲ្យសប្បាយផង។ (កិច្ចការ ១៤:១៧) ពេលយើងរៀនកាន់តែច្រើនអំពីព្រះរបស់យើង យើងក៏មានហេតុកាន់តែច្រើនឲ្យមានចិត្តកតញ្ញូចំពោះភាពល្អនិងព្រះទ័យសទ្ធាដ៏លើសលប់របស់ទ្រង់។ សូមគិតអំពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើសម្រាប់អ្នកផ្ទាល់។ ដូច្នេះព្រះយេហូវ៉ាពិតជាគួរនឹងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីយើង មែនទេ?
១៨ សេចក្ដីអធិស្ឋានជាអំណោយមួយក្នុងចំណោមអំណោយជាច្រើនពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយយើងអាចទូលទ្រង់ពេលណាក៏បាន ដោយមានទំនុកចិត្តថាទ្រង់ជា«ព្រះដែលស្ដាប់សេចក្ដីអធិស្ឋាន»។ (ទំនុកដំកើង ៦៥:២) ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់ដល់រាជបុត្រទ្រង់នូវអំណាចជំនុំជម្រះនិងសិទ្ធិគ្រប់គ្រង ប៉ុន្តែទ្រង់មិនដែលប្រគល់ដល់អ្នកផ្សេងនូវភារកិច្ចស្ដាប់សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើងទេ សូម្បីតែបុត្រាទ្រង់ក៏មិនមានឯកសិទ្ធិនោះផង។ ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែព្រះសណ្ដាប់សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើងដោយអង្គទ្រង់ផ្ទាល់។ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់និងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងបែបនេះ បានជាយើងចង់ចូលទៅជិតទ្រង់ដែរ។
១៩. តើសេចក្ដីសន្យាអ្វីខ្លះរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលទាក់ទាញចិត្តយើងឲ្យចង់ចូលទៅជិតទ្រង់?
១៩ យើងក៏មានក្ដីប្រាថ្នាចង់ចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ាទៀតពេលគិតអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិ។ ទ្រង់បានសន្យាបំបាត់ចោលជំងឺ ការសោកសង្រេងនិងសេចក្ដីស្លាប់។ (វិវរណៈ ២១:៣, ៤) ពេលមនុស្សមានភាពគ្រប់លក្ខណ៍ឡើងវិញ នោះនឹងលែងមានសោកនាដកម្ម ការខូចចិត្តនិងការធ្លាក់ទឹកចិត្តទៀតហើយ។ ការអត់ឃ្លាន ភាពក្រីក្រនិងសង្គ្រាមក៏ត្រូវលែងមានទៀតដែរ។ (ទំនុកដំកើង ៤៦:៩; ៧២:១៦) ផែនដីនឹងក្លាយជាស្ថានបរមសុខឬសួនមនោរម្យ។ (លូកា ២៣:៤៣) ព្រះយេហូវ៉ាប្រទានពរទាំងនេះមិនមែនដោយព្រោះមានអ្វីបង្ខំទ្រង់ទេ តែដោយព្រោះទ្រង់ស្រឡាញ់យើងវិញ។
២០. ស្តីអំពីប្រយោជន៍ដែលមកពីការស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា តើម៉ូសេមានប្រសាសន៍យ៉ាងណា?
២០ យ៉ាងនេះ មានមូលហេតុជាច្រើនឲ្យយើងស្រឡាញ់ព្រះរបស់យើង ព្រមទាំងបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែច្រើនចំពោះទ្រង់។ តើអ្នកនឹងពង្រឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជារៀងរហូត ហើយអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់ដឹកនាំផ្លូវរបស់អ្នកឬទេ? នេះគឺស្រេចនឹងអ្នកហើយ។ លោកម៉ូសេបានទទួលស្គាល់ប្រយោជន៍ដែលមកពីការបណ្ដុះនិងការរក្សាឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់មានប្រសាសន៍ទៅកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលពីបុរាណថា៖ «ចូររើសយកជីវិតចុះ! ដើម្បីឲ្យឯងបានរស់នៅ ព្រមទាំងពូជឯងតរៀងទៅផង ប្រយោជន៍ឲ្យបានស្រឡាញ់ដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯង នឹងស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលទ្រង់ ហើយនៅជាប់នឹងទ្រង់តទៅ ដ្បិតគឺទ្រង់ហើយ ជាជីវិតនៃឯងហើយជាអាយុវែងដល់ឯងដែរ»។—ចោទិយកថា ៣០:១៩, ២០
តើអ្នកនៅចាំទេ?
• ហេតុអ្វីក៏ចាំបាច់ណាស់ឲ្យយើងស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា?
• តើយើងអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះដោយវិធីណាខ្លះ?
• តើមានមូលហេតុអ្វីខ្លះឲ្យយើងស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា?
• តើយើងអាចបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះបានយ៉ាងណា?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៣]
អ្វីដែលមានតម្លៃចំពោះព្រះយេហូវ៉ា គឺជាអ្វីដែលយើងរាល់គ្នាអាចបង្ហាញបាន ពោលគឺសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះទ្រង់