ចាប់តោងជាយអាវសាសន៍យូដាម្នាក់អស់៧០ឆ្នាំ
ជីវប្រវត្ដិ
ចាប់តោងជាយអាវសាសន៍យូដាម្នាក់អស់៧០ឆ្នាំ
រៀបរាប់ដោយ បងប្រុសឡេនណឺតស្មីត
នៅពេលដែលខ្ញុំមានអាយុជាង១០ឆ្នាំ កំណត់ហេតុពីរនៃគម្ពីរបានធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍។ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ទោះជាពេលវេលាកន្លងទៅជាង៧០ឆ្នាំហើយក៏ដោយ ខ្ញុំនៅតែនឹកចាំពេលដែលខ្ញុំបានយល់អត្ថន័យនៃខគម្ពីរនៅសាការី ៨:២៣ ដែលចែងអំពី«មនុស្ស១០នាក់»ចាប់តោង«ជាយអាវរបស់សាសន៍យូដាម្នាក់»។ ពួកគេបាននិយាយទៅកាន់សាសន៍យូដានោះថា៖ «យើងខ្ញុំនឹងទៅជាមួយនឹងអ្នកដែរ ពីព្រោះយើងខ្ញុំបានឮថា ព្រះទ្រង់គង់ជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា»។
បុរសសាសន៍យូដាជាតំណាងគ្រិស្តសាសនិកដែលព្រះបានរើសតាំង ហើយ«មនុស្ស១០នាក់»ជាតំណាង«ចៀមឯទៀត» ដែលនៅសម័យនោះគេហៅថា«ពួកយ៉ូណាដាប»។ * (យ៉ូហាន ១០:១៦) នៅពេលដែលខ្ញុំបានយល់សេចក្ដីពិតអំពីខគម្ពីរនេះ ខ្ញុំបានទទួលស្គាល់ថាសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំចំពោះជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅលើផែនដីអាចសម្រេចទៅបាន លុះត្រាតែខ្ញុំគាំទ្រយ៉ាងស្មោះត្រង់ចំពោះក្រុមអ្នកដែលព្រះបានរើសតាំង។
ឧទាហរណ៍របស់លោកយេស៊ូអំពី«ចៀម»និង«ពពែ»នៅម៉ាថាយ ២៥:៣១-៤៦ ក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងណាស់ដែរ។ «ចៀម»ជាតំណាងពួកអ្នកដែលទទួលការវិនិច្ឆ័យថាសុចរិតក្នុងអំឡុងថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់ ដោយសារពួកគេបានធ្វើអំពើល្អចំពោះបងប្អូនរបស់គ្រិស្តដែលព្រះបានរើសតាំង ហើយដែលមិនទាន់ឡើងទៅស្ថានសួគ៌នៅឡើយ។ កាលដែលខ្ញុំជាយូណាដាបវ័យក្មេងម្នាក់ ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្លួនខ្ញុំថា៖ ‹ឡេនអើយ! បើអ្នកចង់ឲ្យគ្រិស្តចាត់ទុកអ្នកជាចៀម នោះអ្នកត្រូវតែគាំទ្របងប្អូនរបស់លោកដែលព្រះបានរើសតាំង ដោយធ្វើតាមការដឹកនាំរបស់ពួកគាត់ ពីព្រោះព្រះនៅជាមួយពួកគាត់›។ ការយល់ដឹងអំពីរឿងនេះមានឥទ្ធិពលមកលើខ្ញុំអស់ជាង៧០ឆ្នាំ។
‹តើខ្ញុំមានភារកិច្ចអ្វី?›
ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩២៥ ក្នុងសាលប្រជុំដែលនៅក្នុងបេតអែល។ សាលនោះមានឈ្មោះ ត្រសាលនៃក្រុងឡុងដ៍ ហើយបងប្អូននៅតំបន់នោះបានប្រើសាលនេះ។ ខ្ញុំបានកើតនៅថ្ងៃទី១៥ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩២៦។ នៅខែមីនា ឆ្នាំ១៩៤០ ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកក្នុងអំឡុងសន្និបាត នៅក្រុងដវឺ នាឆ្នេរសមុទ្រនៃប្រទេសអង់គ្លេស។ ខ្ញុំបានស្រឡាញ់សេចក្ដីពិតក្នុងគម្ពីរកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ ដោយសារម្ដាយរបស់ខ្ញុំគឺជាគ្រិស្តសាសនិកដែលព្រះបានរើសតាំង នោះ‹ជាយអាវរបស់សាសន៍យូដាម្នាក់›ដែលខ្ញុំបានចាប់តោងដំបូង គឺជាជាយអាវរបស់ម្ដាយខ្ញុំ។ នៅពេលនោះឪពុកនិងបងស្រីរបស់ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ខ្ញុំនិងម្ដាយខ្ញុំជាសមាជិកនៃក្រុមជំនុំហ្គីលីញហែម ដែលនៅខាងត្បូងឆៀងខាងកើតប្រទេសអង់គ្លេស នៅទីនោះ សមាជិកភាគច្រើននៃក្រុមជំនុំជាគ្រិស្តសាសនិកដែលព្រះបានរើសតាំង។ ម្ដាយខ្ញុំបានទុកគំរូល្អស្តីអំពីចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។
ក្នុងខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៤១ នៅមហាសន្និបាតនៅក្រុងឡេស្ទឺរ សុន្ទរកថាមួយដែលមានចំណងជើងថា «ចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណៈ» បានពិចារណាអំពីប្រធានបទស្តីអំពីសិទ្ធិគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះលើសកលលោកទាំងមូល។ សុន្ទរកថានេះបានជួយខ្ញុំឲ្យយល់ជាលើកដំបូងថា បញ្ហារវាងសាថាននិងព្រះយេហូវ៉ាគឺជាប់ទាក់ទងនឹងយើងទាំងអស់គ្នា។ ហេតុនេះ យើងត្រូវគាំទ្រខាងព្រះយេហូវ៉ានិងរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណៈរបស់យើងចំពោះលោកដែលជាមហាក្សត្រសកលលោក។
មហាសន្និបាតនោះបានសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើកិច្ចបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយ ហើយពួកយុវវ័យបានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យមានគោលដៅនេះ។ សុន្ទរកថាដែលមានចំណងជើងថា «ភារកិច្ចរបស់អ្នកត្រួសត្រាយនៅក្នុងអង្គការរបស់ព្រះ»ធ្វើឲ្យខ្ញុំឆ្ងល់ថា ‹តើខ្ញុំមានភារកិច្ចអ្វី?› មហាសន្និបាតនោះធ្វើឲ្យខ្ញុំជឿជាក់ថាក្នុងនាមជា«យូណាដាប»ម្នាក់ ខ្ញុំមានភារកិច្ចជួយគ្រិស្តសាសនិកដែលព្រះបានរើសតាំងដោយខំប្រឹងផ្សព្វផ្សាយអស់ពីសមត្ថភាព។ នៅក្រុងឡេស្ទឺរនេះតែម្ដង ខ្ញុំបានចុះឈ្មោះធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេល។
បម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសក្នុងពេលមានសង្គ្រាម
នៅថ្ងៃទី១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៤១ ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៥ឆ្នាំ ខ្ញុំបានត្រូវតែងតាំងជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេស។ ម្ដាយខ្ញុំគឺជាដៃគូដំបូងរបស់ខ្ញុំក្នុងកិច្ចការត្រួសត្រាយ ប៉ុន្តែប្រហែលជាមួយឆ្នាំក្រោយមក គាត់ត្រូវឈប់ត្រួសត្រាយដោយសារមានបញ្ហាសុខភាព។ ការិយាល័យសាខានៅក្រុងឡុងដ៍ បានចាត់តាំងដៃគូម្នាក់ទៀតឲ្យខ្ញុំគឺបងប្រុសរ៉ាន ផាគីន ដែលសព្វថ្ងៃនេះបម្រើនៅគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខានៅកោះព័រតូរីកូ។
យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅតំបន់ឆ្នេរសមុទ្រនៃក្រុងប្រូដស្តែរនិងក្រុងរ៉ាមហ្គេតស្រុកខេន នៅទីនោះយើងបានជួលបន្ទប់មួយ។ អ្នកត្រួសត្រាយពិសេសបានទទួលប្រាក់ឧបត្ថម្ភមួយខែ៤០ស៊ីលលិញ (ប្រហែលស្មើនឹង៨ដុល្លារ)។ ដូច្នេះពេលដែលយើងបង់ឈ្នួលផ្ទះហើយនោះ យើងនៅសល់លុយតែបន្ដិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ហើយយើងមិនដឹងច្បាស់ថាយើងនឹងបានអ្វីបរិភោគពីកន្លែងណាទេ។ ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាតែងតែផ្គត់ផ្គង់សេចក្ដីត្រូវការរបស់យើង តាមរបៀបណាមួយ។
យើងច្រើនតែជិះកង់ ហើយធាក់កង់ដែលមានអីវ៉ាន់ធ្ងន់បញ្ច្រាសខ្យល់ខ្លាំងដែលបក់មកពីសមុទ្រខាងជើង។ យើងក៏ត្រូវប្រឈមមុខនឹងការទម្លាក់គ្រាប់បែកពីយន្តហោះចម្បាំងនិងកាំជ្រួចផ្លោងV-1 របស់អាឡឺម៉ង់ដែលហោះយ៉ាងទាបលើស្រុកខេនទៅផ្ទុះនៅក្រុងឡុងដ៍។ មានម្ដងនោះខ្ញុំត្រូវតែលោតពីលើកង់ ហើយលូនចូលរណ្ដៅមួយ នៅពេលដែលគ្រាប់បែកហោះលើក្បាលរបស់ខ្ញុំទៅផ្ទុះនៅវាលជិតនោះ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ប៉ុន្មានឆ្នាំដែលយើងត្រួសត្រាយនៅស្រុកខេនជាពេលវេលាដ៏សប្បាយរីករាយមួយ។
ខ្ញុំបានទទួលឯកសិទ្ធិ«បម្រើនៅបេតអែល»
ម្ដាយខ្ញុំតែងតែនិយាយសរសើរពីកិច្ចបម្រើនៅបេតអែល។ គាត់ធ្លាប់និយាយថា៖ «ម្ដាយគិតថាគឺគ្មានអ្វីប្រសើរជាងឲ្យកូនទៅបម្រើនៅបេតអែលនោះទេ»។ ហេតុនេះ សូមស្រមៃគិតអំពីអំណរនិងការភ្ញាក់ផ្អើលរបស់ខ្ញុំ នៅខែមករា ឆ្នាំ១៩៤៦ ពេលដែលខ្ញុំបានទទួលការអញ្ជើញឲ្យទៅបម្រើនៅបេតអែលនៅក្រុងឡុងដ៍ ដើម្បីជួយការងារនៅទីនោះក្នុងរយៈពេលបីសប្ដាហ៍។ ក្រោយបីសប្ដាហ៍នោះ បងប្រុសប្រ៉ាយស៍ យូសដែលជាអ្នកបម្រើនៅការិយាល័យសាខា បានសុំខ្ញុំឲ្យមករស់នៅបេតអែល។ ការបង្ហាត់បង្រៀនដែលខ្ញុំបានទទួលនៅបេតអែលមានឥទ្ធិពលមកលើខ្ញុំអស់មួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ។
មានសមាជិក៣០នាក់ក្នុងក្រុមគ្រួសារបេតអែលនៅក្រុងឡុងដ៍នៅពេលនោះ សមាជិកភាគច្រើនជាយុវជននៅលីវ ប៉ុន្តែក៏មានសមាជិកមួយចំនួនជាគ្រិស្តសាសនិកដែលព្រះបានរើសតាំង ក្នុងចំណោមពួកគាត់មានបងប្រុសប្រ៉ាយស៍ យូស បងប្រុសអេតហ្គឺ ក្លេនិងបងប្រុសចន បា ដែលបានក្លាយជាសមាជិកគណៈអភិបាល។ ពិតជាឯកសិទ្ធិមែន! ដែលអាចគាំទ្របងប្អូនរបស់លោកយេស៊ូហើយស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតពិនិត្យនិងការណែនាំពីពួកគាត់ដែលជា«សសរនៃក្រុមជំនុំ»។—កាឡ. ២:៩
មានថ្ងៃមួយនៅបេតអែល បងប្រុសម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំថាមានបងស្រីម្នាក់ឈរនៅមាត់ទ្វារចង់ជួបខ្ញុំ។ អ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះ គឺគាត់ជាម្ដាយរបស់ខ្ញុំដែលមានកញ្ចប់មួយនៅដៃ។ គាត់បាននិយាយថា គាត់មិនចូលទៅក្នុងទេដើម្បីកុំឲ្យរំខានខ្ញុំធ្វើការ ប៉ុន្តែគាត់ហុចកញ្ចប់នោះឲ្យខ្ញុំ ហើយចេញបាត់ទៅ។ ក្នុងកញ្ចប់នោះមានអាវរងារវែងដ៏កក់ក្ដៅមួយ។ កាយវិការដែលប្រកបដោយសេក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់ រំលឹកខ្ញុំពីហាណាដែលបានយកអាវមួយឲ្យកូនប្រុសតូចរបស់គាត់ឈ្មោះសាំយូអែល ក្នុងអំឡុងពេលដែលសាំយូអែលបម្រើនៅត្រសាល។—១សាំ. ២:១៨, ១៩
សាលាគីលាតគឺជាបទពិសោធន៍មួយដែលខ្ញុំចាំមិនភ្លេច
នៅឆ្នាំ១៩៤៧ ខ្ញុំនិងបងប្អូនបួននាក់ទៀតនៅបេតអែលបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចូលសាលាគីលាតនៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក ហើយឆ្នាំបន្ទាប់ យើងបានចូលរៀនសាលាជំនាន់ទី១១។ សាលារៀននោះស្ថិតនៅភាគខាងជើងនៃក្រុងញូវយ៉ក។ ពេលយើងទៅដល់ទីនោះ ធាតុអាកាសគឺត្រជាក់ខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តមែន! ដោយសារមានអាវវែងដ៏កក់ក្ដៅដែលម្ដាយខ្ញុំយកមកឲ្យ។
រយៈពេល៦ខែដែលខ្ញុំបានរៀននៅសាលាគីលាតធ្វើឲ្យខ្ញុំចាំមិនភ្លេច។ ការសេពគប់ជាមួយសិស្សរួមថ្នាក់ដែលមកពី១៦ប្រទេសផ្សេងៗគ្នា នោះធ្វើឲ្យខ្ញុំមានទស្សនៈទូលំទូលាយជាងមុន។ ក្រៅពីការបង្ហាត់បង្រៀនដែលធ្វើឲ្យចំណងមិត្តភាពរបស់ខ្ញុំជាមួយព្រះយេហូវ៉ាកាន់តែរឹងមាំឡើង ខ្ញុំបានទទួលប្រយោជន៍ពីការសេពគប់ជាមួយនឹងគ្រិស្តសាសនិកដែលមានភាពចាស់ទុំ។ សិស្សរួមថ្នាក់ម្នាក់របស់ខ្ញុំឈ្មោះឡយដ៍ បារី បងប្រុសដែលបង្ហាត់បង្រៀននៅសាលា ឈ្មោះអាល់ប៊ឺត ស្រូឌែរនិងបងប្រុសចន ប៊ូត ដែលជាអ្នកត្រួតពិនិត្យនៅកសិដ្ឋានរាជាណាចក្រ (សាលាគីលាតស្ថិតនៅទីនោះ) ក្រោយមកបានត្រូវតែងតាំងជាគណៈអភិបាល។ ខ្ញុំចាត់ទុកឱវាទប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលពួកគាត់បានឲ្យខ្ញុំ និងគំរូរបស់ពួកគាត់ក្នុងការបង្ហាញភក្ដីភាពចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងអង្គការរបស់លោកថាមានតម្លៃណាស់។
បម្រើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យមណ្ឌល ហើយត្រឡប់មកបេតអែលវិញ
នៅពេលដែលខ្ញុំចាកចេញពីសាលាគីលាត ខ្ញុំបានត្រូវតែងតាំងឲ្យបម្រើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យមណ្ឌលនៅរដ្ឋអូហៃយ៉ូនៃសហរដ្ឋអាម៉េរិក នៅពេលនោះខ្ញុំអាយុត្រឹមតែ២១ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែបងប្អូនបានទទួលខ្ញុំយ៉ាងកក់ក្ដៅ ជាយុវជនដែលមានចិត្តខ្នះខ្នែង។ នៅមណ្ឌលនោះ ខ្ញុំបានរៀនយ៉ាងច្រើនពីពួកអ្នកចាស់ទុំដែលមានបទពិសោធន៍។
ប៉ុន្មានខែក្រោយមក ខ្ញុំបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យត្រឡប់ទៅបេតអែលនៅក្រុងប៊្រុគ្លីនវិញ ដើម្បីទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនថែមទៀត។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ខ្ញុំបានស្គាល់«សសរនៃក្រុមជំនុំ»ដូចជា បងប្រុស មីលថុន ហេនសូល បងប្រុសខាល ខ្លាញ បងប្រុសណេថិន ន័រ បងប្រុសថូម៉ាស់ ច. ស៊ូលីវេន(ឈ្មោះហៅក្រៅថា«បឺដ») និងបងប្រុសលីមេន ស្វីនហ្គល បងប្រុសទាំងអស់នេះធ្លាប់ជាសមាជិកនៃគណៈអភិបាល។ នេះពិតជាបទពិសោធន៍ដ៏គួរឲ្យលើកទឹកចិត្តដោយបានឃើញពួកគាត់ធ្វើការនិងបានសង្កេតឃើញការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគាត់ជាគ្រិស្តសាសនិក។ ខ្ញុំមានទំនុកចិត្តលើអង្គការព្រះយេហូវ៉ាកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានត្រូវចាត់ឲ្យត្រឡប់ទៅទ្វីបអឺរ៉ុបវិញដើម្បីបន្តកិច្ចបម្រើផ្សាយនៅទីនោះ។
ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់នៅខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៥០។ បន្ទាប់ពីពិធីបញ្ចុះសព ខ្ញុំបានពិភាក្សាយ៉ាងចំៗជាមួយឪពុកនិងដូរ៉ាដែលជាបងស្រីរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានសួរពួកគាត់ថា តើពួកគាត់គិតយ៉ាងណាអំពីសេចក្ដីពិតឥឡូវនេះកាលដែលម៉ាក់ស្លាប់ហើយខ្ញុំបានចេញពីផ្ទះនោះ។ ពួកគាត់ស្គាល់ហើយក៏គោរពបងប្រុសវ័យចាស់ម្នាក់ដែលជាអ្នកដែលព្រះបានរើសតាំងឈ្មោះហារេ ប្រោននិញ ហើយយល់ព្រមរៀនសេចក្ដីពិតជាមួយគាត់។ មិនដល់មួយឆ្នាំផង ឪពុកខ្ញុំនិងដូរ៉ាបានទទួលការជ្រមុជទឹក។ ក្រោយមកឪពុកខ្ញុំបានត្រូវតែងតាំងជាអ្នកបម្រើនៅក្រុមជំនុំហ្គីលីញហែម។ បន្ទាប់ពីឪពុកខ្ញុំស្លាប់ទៅ ដូរ៉ាបានរៀបការជាមួយអ្នកចាស់ទុំដ៏ស្មោះត្រង់ម្នាក់ឈ្មោះរ៉យ ម័រតុន ហើយបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់រហូតដល់ពេលគាត់ស្លាប់នៅឆ្នាំ២០១០។
ជួយធ្វើការងារនៅប្រទេសបារាំង
នៅសាលារដ្ឋ ខ្ញុំបានរៀនភាសាបារាំង អាឡឺម៉ង់ និងភាសាឡាតាំង ហើយក្នុងចំណោមភាសាទាំងបីនេះ ភាសាបារាំងរបស់ខ្ញុំគឺខ្សោយជាងគេ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ពេលដែលខ្ញុំបានត្រូវសុំឲ្យទៅជួយធ្វើការនៅបេតអែលនាក្រុងប៉ារីសប្រទេសបារាំង។ នៅទីនោះ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិធ្វើការជាមួយអ្នកបម្រើនៅការិយាល័យសាខាឈ្មោះអេនរ៉េ ហ្សេហ្សើ ដែលជាបងប្រុសវ័យចាស់ដែលជាអ្នកបានត្រូវរើសតាំង។ ភារកិច្ចមិនតែងតែងាយស្រួលទេ ហើយខ្ញុំប្រាកដជាបានធ្វើខុសជាច្រើន ប៉ុន្តែខ្ញុំបានរៀនយ៉ាងច្រើនអំពីរបៀបចុះសម្រុងគ្នាជាមួយអ្នកឯទៀត។
បន្ថែមទៀត ក្រោយសង្គ្រាមចប់ហើយ មហាសន្និបាតអន្តរជាតិលើកទី១នៅក្រុងប៉ារីសបានត្រូវគ្រោងនឹងរៀបចំសម្រាប់ឆ្នាំ១៩៥១ ហើយខ្ញុំបានចូលរួមរៀបចំមហាសន្និបាតនេះ។ អ្នកធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យវ័យក្មេងម្នាក់ឈ្មោះឡេអូប៉ូល ហ្សង់តេសបានមកបេតអែលដើម្បីជួយខ្ញុំ។ បន្ទាប់មកបងប្រុសឡេអូប៉ូលបានត្រូវតែងតាំងជាអ្នកត្រួតពិនិត្យការិយាល័យសាខា។ មហាសន្និបាតអន្តរជាតិបានត្រូវធ្វើឡើងនៅប៉ាឡេដេស្ព័រជិតប៉មអេហ្វហ្វែល។ បងប្អូនដែលជាតំណាងមកពី២៨ប្រទេសបានចូលរួម។ នៅថ្ងៃចុងក្រោយនៃមហាសន្និបាតនោះ បងប្អូនសាក្សីនៅប្រទេសបារាំង៦.០០០នាក់ពិតជាសប្បាយចិត្តឥតឧបមាពេលឃើញមនុស្ស១០.៤៥៦នាក់បានចូលរួមមហាសន្និបាតនេះ!
ពេលដែលខ្ញុំមកដល់ប្រទេសបារាំងដំបូងនោះភាសាបារាំងរបស់ខ្ញុំគឺខ្សោយខ្លាំងណាស់។ បញ្ហាកាន់តែធ្ងន់ជាងនេះទៅទៀតនោះ ខ្ញុំបានយល់ច្រឡំយ៉ាងខ្លាំងថា ខ្ញុំមិនគួរនិយាយភាសាបារាំងទេ ទាល់តែខ្ញុំអាចនិយាយត្រឹមត្រូវ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើខ្ញុំមិននិយាយខុស នោះគ្មានអ្នកណាអាចប្រាប់ខ្ញុំរបៀបនិយាយត្រឹមត្រូវ ហើយខ្ញុំមិនអាចរីកចម្រើនបានទេ។
ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តកែប្រែស្ថានភាពនេះ ដោយចុះឈ្មោះចូលរៀននៅសាលាដែលបង្រៀនភាសាបារាំងដល់ជនបរទេស។ ខ្ញុំបានចូលរៀនពេលល្ងាចនៅពេលដែលគ្មានប្រជុំ។ ចាប់ពីពេលនោះមក ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមចូលចិត្តភាសាបារាំង ហើយពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំខ្ញុំកាន់តែចូលចិត្តខ្លាំងឡើងៗ។ នេះមានប្រយោជន៍ដោយសារខ្ញុំអាចជួយការបកប្រែនៅការិយាល័យសាខានៅប្រទេសបារាំងបាន។ នៅពេលក្រោយមក ខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នកបកប្រែពីភាសាអង់គ្លេសមកភាសាបារាំង។ គឺជាឯកសិទ្ធមួយដែលខ្ញុំអាចជួយបងប្អូនដែលនិយាយភាសាបារាំងទូទាំងផែនដី ឲ្យទទួលសេចក្ដីបង្រៀនដ៏ល្អប្រសើរពីក្រុមខ្ញុំបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ហើយចេះពិចារណា។—ម៉ាថ. ២៤:៤៥-៤៧
រៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ហើយទទួលឯកសិទ្ធិថែមទៀត
នៅឆ្នាំ១៩៥៦ ខ្ញុំបានរៀបការជាមួយអេសធើរដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេលជនជាតិស្វីស ជាអ្នកដែលខ្ញុំបានជួបប៉ុន្មានឆ្នាំមុននេះ។ យើងបានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅសាលប្រជុំជិតបេតអែលក្រុងឡុងដ៍ (អតីតសាលឈ្មោះត្រសាលនៃក្រុងឡុងដ៍ កន្លែងដែលម្ដាយខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹក)។ បងប្រុសយូសបានថ្លែងសុន្ទរកថាសម្រាប់អាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើង។ ម្ដាយរបស់អេសធើរដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមទៅស្ថានសួគ៌ក៏បានចូលរួមពិធីនេះដែរ។ អាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្ញុំមិនត្រឹមតែផ្ដល់ឲ្យខ្ញុំនូវដៃគូដែលស្មោះត្រង់និងជាទីស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ឲ្យខ្ញុំអាចមានការសេពគប់ដ៏ល្អអស់រយៈពេលជាច្រើនជាមួយម្ដាយក្មេករបស់ខ្ញុំដែលជាអ្នកដែលមានភក្ដីភាពចំពោះព្រះ រហូតដល់ពេលគាត់ស្លាប់នៅឆ្នាំ២០០០។
បន្ទាប់ពីពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើង ខ្ញុំនិងអេសធើរបានរស់នៅក្រៅបេតអែល។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំបន្តបកប្រែសម្រាប់បេតអែល នោះអេសធើរបានបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសនៅជាយក្រុងនៃក្រុងប៉ារីស។ គាត់បានជួយមនុស្សបីបួននាក់ឲ្យទៅជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ នៅឆ្នាំ១៩៦៤ យើងបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យមករស់នៅបេតអែល។ បន្ទាប់មកនៅឆ្នាំ១៩៧៦ ពេលដែលគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាបានត្រូវរៀបចំឡើងជាលើកដំបូង ខ្ញុំបានត្រូវតែងតាំងជាសមាជិកម្នាក់នៃគណៈកម្មាធិការនោះ។ ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ អេសធើរតែងតែផ្ដល់ការគាំទ្រនិងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះខ្ញុំ។
«អ្នកនឹងមិនមានខ្ញុំនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នារហូតទេ»
ម្ដងម្ដាល ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិត្រឡប់ទៅមន្ទីរចាត់ការពិភពលោកនៅក្រុងញូវយ៉ក។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ខ្ញុំបានទទួលឱវាទល្អៗពីសមាជិកផ្សេងៗនៃគណៈអភិបាល។ ជាឧទាហរណ៍ មានម្ដងនោះ ពេលខ្ញុំបានប្រាប់ថាខ្ញុំបារម្ភខ្លាចធ្វើការងារមិនទាន់ពេលកំណត់ នោះបងប្រុសន័របានញញឹម ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «កុំបារម្ភអី ធ្វើការទៅ!»។ ជាច្រើនដង ចាប់ពីពេលនោះមក ពេលមានការងារកាន់តែច្រើនឡើង ជាជាងភ័យខ្លាច ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចការនោះម្ដងមួយៗ ហើយជាទូទៅបានធ្វើទាន់ពេលកំណត់។
មុនពេលទទួលមរណភាព លោកយេស៊ូបានប្រាប់អ្នកកាន់តាមលោកថា៖ «អ្នកនឹងមិនមានខ្ញុំនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នារហូតទេ»។ (ម៉ាថ. ២៦:១១) ពួកយើងដែលជាចៀមឯទៀតក៏ដឹងច្បាស់ដែរថា យើងនឹងមិនមានបងប្អូនរបស់គ្រិស្តដែលព្រះបានរើសតាំងនៅជាមួយនឹងយើងនៅផែនដីរហូតទេ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានពិចារណាអំពីរឿងនេះថា ខ្ញុំពិតជាមានឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យដោយបានសេពគប់អស់៧០ឆ្នាំជាមួយបងប្អូនជាច្រើននាក់ដែលព្រះបានរើសតាំង។ ខ្ញុំបានចាប់តោងជាយអាវសាសន៍យូដាម្នាក់ដោយចិត្តកតញ្ញូ។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 5 ចំពោះពាក្យ«យ៉ូណាដាប» សូមមើលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៩៨ ទំព័រ១៥ វគ្គ៥, ៦។
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ២១]
បងប្រុសន័របានញញឹម ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «កុំបារម្ភអី ធ្វើការទៅ!»
[រូបភាពនៅទំព័រ១៩]
(ខាងឆ្វេង) ម្ដាយនិងឪពុកខ្ញុំ
(ខាងស្ដាំ) នៅសាលាគីលាតឆ្នាំ១៩៤៨ កំពុងពាក់អាវវែងដ៏កក់ក្ដៅដែលម្ដាយខ្ញុំបានឲ្យ
[រូបភាពនៅទំព័រ២០]
ខ្ញុំកំពុងបកប្រែឲ្យបងប្រុសឡយដ៍ បារីនៅពិធីសម្ពោធ ការិយាល័យសាខាប្រទេសបារាំងនៅឆ្នាំ១៩៩៧
[រូបភាពនៅទំព័រ២១]
(ខាងឆ្វេង) ជាមួយអេសធើរនៅថ្ងៃអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើង
(ខាងស្ដាំ) នៅពេលកំពុងផ្សព្វផ្សាយជាមួយគ្នា
