ព្រះយេហូវ៉ាបង្រួបបង្រួមក្រុមគ្រួសាររបស់លោក
ព្រះយេហូវ៉ាបង្រួបបង្រួមក្រុមគ្រួសាររបស់លោក
‹ខ្ញុំសូមអង្វរអ្នករាល់គ្នាឲ្យមានសាមគ្គីភាពដែលមកពីសកម្មពលរបស់ព្រះ›។—អេភ. ៤:១, ៣
តើអ្នកនឹងពន្យល់យ៉ាងណា?
តើអ្វីជាគោលបំណងនៃរបៀបចាត់ចែងរបស់ព្រះ?
តើយើង«រក្សាឲ្យមានសាមគ្គីភាពដែលមកពីសកម្មពលរបស់ព្រះ»យ៉ាងដូចម្ដេច?
តើអ្វីជួយយើងឲ្យ«ប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរសដល់គ្នាទៅវិញទៅមក»?
១, ២. តើអ្វីជាគោលបំណងរបស់ព្រះសម្រាប់ផែនដីនិងមនុស្សជាតិ?
ក្រុមគ្រួសារ។ តើពាក្យនេះនាំឲ្យអ្នកគិតអំពីអ្វី? តើពាក្យនេះនាំឲ្យអ្នកគិតអំពីភាពកក់ក្ដៅ សុភមង្គល និងអំពីការសហការគ្នាដើម្បីសម្រេចគោលដៅមួយមែនទេ? ឬក៏ជាកន្លែងមួយដែលមានសុវត្ថិភាពដើម្បីធំធាត់ រៀននិងនិយាយគ្នាអំពីអ្វីដែលអ្នកគិតក្នុងចិត្តមែនទេ? អ្នកប្រហែលជាគិតអំពីរឿងនេះ បើអ្នកមានក្រុមគ្រួសារមួយដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកផ្ដើមឲ្យមានក្រុមគ្រួសារ។ (អេភ. ៣:១៤, ១៥) លោកមានបំណងចង់ឲ្យបណ្ដាទេវតានៅស្ថានសួគ៌និងមនុស្សទាំងឡាយមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាព ទុកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយមានសាមគ្គីភាពពិត។
២ ក្រោយពីអាដាមនិងអេវ៉ាបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គង មនុស្សជាតិលែងជាក្រុមគ្រួសាររបស់ព្រះទៀតហើយ។ ប៉ុន្តែ នេះមិនបានធ្វើឲ្យព្រះផ្លាស់ប្ដូរគោលបំណងរបស់លោកឡើយ។ ក្នុងសួនឧទ្យាន លោកនឹងធ្វើឲ្យកូនចៅអាដាមនិងអេវ៉ារស់នៅពេញផែនដីទាំងមូល។ (លោ. ១:២៨; អេ. ៤៥:១៨) លោកបានចាត់វិធានការផ្សេងៗដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់លោក។ វិធានការមួយចំនួនរបស់លោកបានត្រូវរៀបរាប់ក្នុងសៀវភៅអេភេសូរ។ គោលរឿងនៃសៀវភៅនេះគឺសាមគ្គីភាព។ សូមឲ្យយើងពិចារណាអំពីខខ្លះពីសៀវភៅនោះ ហើយពិចារណាអំពីរបៀបដែលយើងអាចប្រព្រឹត្តស្របតាមគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការបង្រួបបង្រួមមនុស្សជាតិនិងបុគ្គលវិញ្ញាណ។
របៀបចាត់ចែងនិងគោលដៅរបស់វា
៣. តើរបៀបចាត់ចែងរបស់ព្រះដែលចែងនៅអេភេសូរ ១:១០ គឺជាអ្វី? តើផ្នែកទី១នៃការរៀបចំនេះចាប់ផ្ដើមនៅពេលណា?
៣ ម៉ូសេបានប្រាប់ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃយើង គឺព្រះយេហូវ៉ាតែ១អង្គទ្រង់»។ (ចោ. ៦:៤) ការប្រព្រឹត្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ានិងគោលបំណងរបស់លោកគឺស្របគ្នា។ ព្រះបានចាប់ផ្ដើមរៀបចំអស់អ្នកដែលនៅស្ថានសួគ៌និងនៅផែនដីឲ្យរួបរួមគ្នាជាក្រុមគ្រួសារតែមួយ។ លោកបានហៅការរៀបចំនេះថា៖ «របៀបចាត់ចែង»។ (សូមអាន អេភេសូរ ១:៨-១០) របៀបចាត់ចែងនេះមានពីរផ្នែក។ ទី១ ព្រះបានរៀបចំពួកអ្នកដែលបានត្រូវរើសតាំងឲ្យរស់នៅស្ថានសួគ៌ នៅទីនោះពួកគាត់អាចបំពេញកិច្ចបម្រើក្រោមការដឹកនាំរបស់លោកយេស៊ូគ្រិស្ត។ នេះបានកើតឡើងនៅបុណ្យថ្ងៃទី៥០ ឆ្នាំ៣៣ គ.ស. ពេលដែលព្រះយេហូវ៉ាបានចាប់ផ្ដើមប្រមូលពួកអ្នកដែលនឹងគ្រប់គ្រងជាមួយគ្រិស្តនៅស្ថានសួគ៌។ (សកម្ម. ២:១-៤) ដោយសារថ្លៃលោះរបស់គ្រិស្ត ព្រះបានប្រកាសឬចាត់ទុកពួកអ្នកដែលលោកបានរើសតាំងថាសុចរិត ហើយសមនឹងទទួលជីវិត។ ពួកអ្នកដែលព្រះបានរើសតាំងដឹងថាពួកគាត់បានត្រូវទទួលជា«កូនព្រះ»។—រ៉ូម ៣:២៣, ២៤; ៥:១; ៨:១៥-១៧
៤, ៥. តើអ្វីជាផ្នែកទី២នៃរបៀបចាត់ចែងរបស់ព្រះ?
៤ ទី២ ព្រះរៀបចំពួកអ្នកដែលនឹងរស់នៅក្នុងសួនឧទ្យានលើផែនដី។ ពួកគាត់ចុះចូលក្រោមរាជាណាចក្រមេស្ស៊ីនៅស្ថានសួគ៌ ដែលគ្រប់គ្រងដោយគ្រិស្តនិងពួកអ្នកដែលព្រះបានរើសតាំង។ «មនុស្សមួយក្រុមធំ»នឹងរស់នៅក្នុងសួនឧទ្យានមុនគេបង្អស់។ (បប. ៧:៩, ១៣-១៧; ២១:១-៥) ក្នុងអំឡុងការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំ មនុស្សរាប់លាននាក់ដែលនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនឹងរស់នៅជាមួយពួកគេនៅសួនឧទ្យាន។ (បប. ២០:១២, ១៣) សូមគិតថាយើងមានឱកាសច្រើនមែន ដើម្បីបង្ហាញថាយើងមានសាមគ្គីភាព! នៅដំណាច់នៃការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំ«អ្វីៗនៅផែនដី»នឹងត្រូវទទួលការសាកល្បងចុងក្រោយបង្អស់។ ពួកអ្នកដែលបង្ហាញភាពស្មោះត្រង់នឹងត្រូវទទួលជា«កូនព្រះ»នៅលើផែនដី។—រ៉ូម ៨:២១; បប. ២០:៧, ៨
៥ សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងរៀបចំឲ្យពួកអ្នកដែលលោកបានរើសតាំងរស់នៅស្ថានសួគ៌ ហើយឲ្យពួកចៀមឯទៀតរស់នៅក្នុងសួនឧទ្យានលើផែនដី។ ប៉ុន្តែ នៅឥឡូវនេះ តើយើងម្នាក់ៗអាចប្រព្រឹត្តស្របតាមរបៀបចាត់ចែងរបស់ព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច?
«រក្សាឲ្យមានសាមគ្គីភាពដែលមកពីសកម្មពលរបស់ព្រះ»
៦. តើបទគម្ពីរណាខ្លះដែលបង្ហាញថាគ្រិស្តសាសនិកត្រូវប្រជុំគ្នា?
៦ គម្ពីរប្រាប់ថាគ្រិស្តសាសនិកគួរប្រជុំគ្នា។ (១កូ. ១៤:២៣; ហេ. ១០:២៤, ២៥) ការប្រជុំគ្នារួមបញ្ចូលអ្វីច្រើនជាងការគ្រាន់តែចំណាយពេលជាមួយគ្នាម្ដងម្កាលនៅកន្លែងតែមួយ ដូចមនុស្សដែលទៅផ្សារឬក៏ទៅមើលកីឡានៅកីឡាដ្ឋានជាដើម។ សាមគ្គីភាពពិតទាក់ទងនឹងអ្វីច្រើនជាងនេះទៅទៀត។ យើងអាចមានសាមគ្គីភាពបែបនេះ ពេលយើងធ្វើតាមការណែនាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយឲ្យសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះបំពាក់បំប៉នយើង។
៧. តើតាមរបៀបណាយើងធ្វើតាមឱវាទដែលឲ្យយើង«រក្សាឲ្យមានសាមគ្គីភាពដែលមកពីសកម្មពលរបស់ព្រះ»?
៧ ដោយសារយើងមានជំនឿលើគ្រឿងបូជាដែលជាថ្លៃលោះរបស់គ្រិស្ត ព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកយើងជាមនុស្សសុចរិត។ បើយើងជាអ្នកដែលលោករើសតាំង លោកចាត់ទុកយើងជាកូនរបស់លោក ហើយបើយើងជាចៀមឯទៀត លោកចាត់ទុកយើងជាមិត្តសម្លាញ់របស់លោក។ ប៉ុន្តែ ដរាបណាយើងរស់នៅក្នុងរបៀបរបបពិភពលោកនេះ ដរាបនោះយើងនឹងតែងតែមានបញ្ហាជាមួយអ្នកឯទៀត។ (រ៉ូម ៥:៩; យ៉ា. ២:២៣) នេះជាមូលហេតុដែលគម្ពីរបង្រៀនយើងឲ្យចេះអត់ធ្មត់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ តើយើងគួរធ្វើអ្វីដើម្បីមានសាមគ្គីភាពជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើង? យើងត្រូវបណ្ដុះឲ្យមាន«ចិត្តរាបទាបនិងចិត្តស្លូតបូតជានិច្ច»។ ម្យ៉ាងទៀត ប៉ូលដាស់តឿនយើងឲ្យព្យាយាម«រក្សាឲ្យមានសាមគ្គីភាពដែលមកពីសកម្មពលរបស់ព្រះ ដោយមានសេចក្ដីសុខសាន្តទុកជាចំណងដែលនាំឲ្យមានឯកភាព»។ (សូមអាន អេភេសូរ ៤:១-៣) ការអនុវត្តឱវាទនេះទាក់ទងនឹងការឲ្យសកម្មពលព្រះមានឥទ្ធិពលមកលើយើង ហើយឲ្យសកម្មពលនោះបង្កើតផលផ្លែនៅក្នុងខ្លួនយើង។ ផលផ្លែដែលមកពីសកម្មពលព្រះជួយយើងឲ្យដោះស្រាយបញ្ហាជាមួយអ្នកឯទៀត។ ផលផ្លែនេះជួយឲ្យយើងរួបរួមគ្នា។ ប៉ុន្តែ ការប្រព្រឹត្តដែលផុសចេញពីភាពខុសឆ្គងធ្វើឲ្យយើងបែកបាក់គ្នា។
៨. តើតាមរបៀបណាការប្រព្រឹត្តដែលផុសចេញពីភាពខុសឆ្គងធ្វើឲ្យមនុស្សបែកបាក់គ្នា?
៨ សូមកត់សម្គាល់នូវរបៀបដែល«ការប្រព្រឹត្តដែលផុសចេញពីភាពខុសឆ្គង»ធ្វើឲ្យយើងបែកបាក់គ្នា។ (សូមអាន កាឡាទី ៥:១៩-២១) អំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ ធ្វើឲ្យបុគ្គលម្នាក់ឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះ និងពីក្រុមជំនុំ។ អំពើផិតក្បត់បណ្ដាលឲ្យក្រុមគ្រួសាររងការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង និងអាចធ្វើឲ្យកូនៗបែកពីឪពុកឬម្ដាយ ហើយធ្វើឲ្យគូដែលគ្មានកំហុសបែកពីប្ដីឬប្រពន្ធរបស់ខ្លួន។ អំពើស្មោកគ្រោក ធ្វើឲ្យបុគ្គលម្នាក់លែងមានសាមគ្គីភាពជាមួយព្រះនិងជាមួយអ្នកដែលស្រឡាញ់គាត់។ បើយើងចង់បិទវត្ថុពីរជាប់គ្នា វត្ថុទាំងពីរនោះត្រូវស្អាតដើម្បីអាចជាប់គ្នាបាន។ ការប្រព្រឹត្តដែលបំពានច្បាប់របស់ព្រះយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដោយឥតកោតក្រែង បង្ហាញការមិនគោរពទាំងស្រុងនូវច្បាប់ដ៏សុចរិតរបស់ព្រះ។ ការប្រព្រឹត្តផ្សេងទៀតដែលផុសចេញពីភាពខុសឆ្គងក៏ធ្វើឲ្យមនុស្សបែកបាក់គ្នា និងធ្វើឲ្យឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះដែរ។ អ្វីៗទាំងនេះជាការប្រព្រឹត្តដែលព្រះស្អប់។
៩. តើយើងអាចសួរខ្លួនយើងនូវសំណួរអ្វីខ្លះដើម្បីដឹងថាយើងកំពុងព្យាយាមធ្វើឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តនិងសាមគ្គីភាព?
៩ ដូច្នេះយើងម្នាក់ៗត្រូវសួរខ្លួនយើងថា ‹តើខ្ញុំខំព្យាយាមដល់កម្រិតណាដើម្បីរក្សាឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តនិងសាមគ្គីភាពជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំ? តើខ្ញុំប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាពេលមានបញ្ហាជាមួយបងប្អូនឯទៀត? តើខ្ញុំនឹងប្រាប់មិត្តភក្ដិជាច្រើនរបស់ខ្ញុំអំពីបញ្ហានេះដើម្បីឲ្យពួកគេកាន់ខាងខ្ញុំឬទេ? តើខ្ញុំសង្ឃឹមថាអ្នកចាស់ទុំនឹងដោះស្រាយបញ្ហានោះជំនួសខ្ញុំ ជាជាងខ្ញុំខំប្រឹងធ្វើឲ្យមានទំនាក់ទំនងដ៏ល្អជាមួយបងប្អូននោះវិញ? ហើយបើខ្ញុំដឹងថាបងប្អូនណាម្នាក់ប្រកាន់ទោសខ្ញុំ តើខ្ញុំគេចពីគាត់ដើម្បីកុំឲ្យត្រូវពិភាក្សាបញ្ហានោះជាមួយគាត់ឬទេ?›។ តើទង្វើបែបនេះបង្ហាញថាយើងកំពុងប្រព្រឹត្តស្របតាមគោលបំណងរបស់ព្រះ ដើម្បីបង្រួបបង្រួមអ្វីៗទាំងអស់ឡើងវិញក្នុងគ្រិស្តឬទេ?
១០, ១១. (ក) តើការមានសេចក្ដីសុខសាន្តជាមួយបងប្អូនយើងគឺសំខាន់យ៉ាងណា? (ខ) តើយើងអាចធ្វើអ្វីដើម្បីរក្សាសេចក្ដីសុខសាន្តនិងទទួលពរពីព្រះយេហូវ៉ា?
១០ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ដូច្នេះ ប្រសិនបើអ្នកកំពុងយកគ្រឿងបូជាមកទីបូជា ហើយនៅទីនោះអ្នកនឹកឃើញថាបងប្អូនណាម្នាក់កំពុងប្រកាន់ទោសអ្នក ចូរទុកគ្រឿងបូជារបស់អ្នកនៅមុខទីបូជា រួចទៅរកជានឹងបងប្អូនអ្នកសិន។ បន្ទាប់មក ចូរត្រឡប់មកបូជាអ្វីទាំងនោះចុះ។ . . . ចូរឆាប់ដោះស្រាយជាមួយនឹងគាត់»។ (ម៉ាថ. ៥:២៣-២៥) យ៉ាកុបបានសរសេរថា «សេចក្ដីសុចរិតជាផលដែលត្រូវសាបព្រោះក្នុងស្ថានភាពដែលមានសន្ដិភាព ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ពួកអ្នកដែលធ្វើឲ្យមានសន្ដិភាព»។ (យ៉ា. ៣:១៧, ១៨) នេះមានន័យថាយើងមិនអាចបន្តធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវឡើយ បើយើងគ្មានសេចក្ដីសុខសាន្តជាមួយអ្នកឯទៀត។
១១ ជាឧទាហរណ៍ នៅប្រទេសខ្លះដែលធ្លាប់មានសង្គ្រាម កសិករមិនអាចប្រើប្រាស់ដីជាងមួយភាគបីបានទេ ដោយសារដីនោះមានគ្រាប់មីន។ ពេលដែលគ្រាប់មីនមួយផ្ទុះ កសិករបានបោះបង់ដីទាំងនោះចោល អ្នកភូមិមិនអាចចិញ្ចឹមជីវិតបាន ហើយទីក្រុងជាច្រើនខ្វះម្ហូបអាហារ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ យើងពិបាកបន្តធ្វើឲ្យគុណសម្បត្ដិរបស់យើងជាគ្រិស្តសាសនិកកាន់តែប្រសើរឡើង ប្រសិនបើយើងមានបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលនាំឲ្យយើងពិបាកមានសេចក្ដីសុខសាន្តជាមួយបងប្អូនឯទៀត។ បើយើងឆាប់អភ័យទោសឲ្យអ្នកឯទៀត ហើយធ្វើល្អចំពោះពួកគាត់ យើងទាំងអស់គ្នាអាចមានសេចក្ដីសុខសាន្ត ហើយបានពរពីព្រះយេហូវ៉ា។
១២. តើតាមរបៀបណាដែលពួកអ្នកចាស់ទុំអាចជួយយើងឲ្យមានសាមគ្គីភាព?
១២ «អំណោយជាមនុស្ស»ក៏ជួយយើងឲ្យ«មានឯកភាពក្នុងជំនឿ»ដែរ។ (អេភ. ៤:៨, ១៣) នេះមានន័យថាពួកអ្នកចាស់ទុំជួយក្រុមជំនុំឲ្យរួបរួមគ្នា។ ពួកគាត់ជួយយើងកែលម្អបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើងជាគ្រិស្តសាសនិក ពេលដែលពួកគាត់បម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាមួយយើង ហើយពេលពួកគាត់មកជួបយើងដើម្បីផ្ដល់ឱវាទពីគម្ពីរ។ (អេភ. ៤:២២-២៤) ពេលដែលពួកអ្នកចាស់ទុំឲ្យឱវាទ សូមចាំថាព្រះយេហូវ៉ាកំពុងប្រើពួកគាត់ឲ្យជួយអ្នកត្រៀមលក្ខណៈដើម្បីរស់នៅក្នុងពិភពលោកថ្មី។ ពួកអ្នកចាស់ទុំអើយ ចូរកែតម្រង់អ្នកឯទៀតតាមរបៀបដែលបង្ហាញថាអ្នកចង់ជួយពួកគាត់។—កាឡ. ៦:១
«ចូរប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរសដល់គ្នាទៅវិញទៅមក»
១៣. បើយើងមិនធ្វើតាមឱវាទនៅអេភេសូរ ៤:២៥-៣២ តើនឹងនាំឲ្យមានលទ្ធផលអ្វី?
១៣ អេភេសូរ ៤:២៥-២៩ រៀបរាប់អំពីការប្រព្រឹត្តដែលយើងគួរជៀសវាង។ នេះរួមបញ្ចូលការនិយាយកុហក ការខឹងងំ ការខ្ជិលច្រអូស និងការនិយាយពាក្យអាក្រក់ជាជាងនិយាយពាក្យល្អដែលលើកទឹកចិត្ត។ ប្រសិនបើអ្នកណាមិនបានធ្វើតាមឱវាទនេះ គាត់នឹងធ្វើឲ្យសកម្មពលរបស់ព្រះកើតទុក្ខ ពីព្រោះសកម្មពលបរិសុទ្ធជួយឲ្យមានសាមគ្គីភាព។ (អេភ. ៤:៣០) ការធ្វើតាមអ្វីដែលប៉ូលបានសរសេរបន្ទាប់មក ក៏ជាអ្វីដែលសំខាន់ដែលជួយយើងឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្ត និងសាមគ្គីភាពដែរ។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ចូរអ្នករាល់គ្នាបោះបង់ចោលគំនុំ កំហឹង ចិត្តក្ដៅក្រហាយ ការស្រែកគំហក និងពាក្យប្រមាថមើលងាយជាមួយនឹងសេចក្ដីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង។ ប៉ុន្តែចូរប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរសដល់គ្នាទៅវិញទៅមក មានសេចក្ដីអាណិតមេត្ដា ហើយអភ័យទោសឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមកដោយគ្មានល័ក្ខខ័ណ្ឌ ដូចព្រះបានអភ័យទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាតាមរយៈគ្រិស្ត ដោយគ្មានល័ក្ខខ័ណ្ឌដែរ»។—អេភ. ៤:៣១, ៣២
១៤. (ក) តើពាក្យ«ប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរស»មានន័យយ៉ាងណា? (ខ) តើអ្វីនឹងជួយយើងឲ្យប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរសចំពោះអ្នកឯទៀត?
១៤ ពាក្យ«ប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរស»មានន័យថាយើងប្រហែលជាមិនតែងតែបានប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរសនោះទេ ហើយប្រហែលជាយើងត្រូវរៀនឲ្យចេះប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរសច្រើនជាង។ យើងត្រូវតែរៀនគិតថាអារម្មណ៍របស់អ្នកឯទៀតគឺសំខាន់ជាងអារម្មណ៍របស់យើង។ (ភី. ២:៤) ប្រហែលជាអ្វីដែលយើងគិតចង់និយាយនឹងនាំឲ្យមនុស្សសើច ឬក៏នឹងធ្វើឲ្យគេគិតថាយើងមានប្រាជ្ញា ប៉ុន្តែតើពាក្យទាំងនោះបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសឬទេ? ការគិតអំពីរឿងនេះជាមុន ជួយយើងឲ្យ«ប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរស»។
ចូររៀនឲ្យចេះបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការគោរពក្នុងក្រុមគ្រួសារ
១៥. តើតាមរបៀបណាដែលអេភេសូរ ៥:២៨ ជួយស្វាមីទាំងឡាយឲ្យយល់អំពីរបៀបដែលពួកគាត់គួរយកតម្រាប់តាមគ្រិស្ត?
១៥ គម្ពីរប្រៀបធៀបទំនាក់ទំនងរវាងគ្រិស្តនិងក្រុមជំនុំ ទៅនឹងទំនាក់ទំនងរវាងប្ដីនិងប្រពន្ធ។ គំរូរបស់គ្រិស្តជួយប្ដីឲ្យយល់ថាគាត់គួរដឹកនាំ ស្រឡាញ់ប្រពន្ធគាត់ ហើយយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះនាង។ គំរូរបស់គ្រិស្តក៏ជួយប្រពន្ធឲ្យយល់ថានាងគួរចុះចូលចំពោះប្ដីរបស់នាងដែរ។ (អេភ. ៥:២២-៣៣) ពេលប៉ូលសរសេរ«យ៉ាងនោះ ប្ដីត្រូវស្រឡាញ់ប្រពន្ធដូចស្រឡាញ់រូបកាយរបស់ខ្លួន» ដោយប្រើពាក្យ«យ៉ាងនោះ»ឬតាមរបៀបនោះ តើប៉ូលចង់និយាយអំពីរបៀបមួយណា? (អេភ. ៥:២៨) ពាក្យរបស់គាត់ខាងលើនេះទាញអារម្មណ៍យើងទៅលើរបៀបដែល «គ្រិស្តបានស្រឡាញ់ក្រុមជំនុំ ហើយបានប្រគល់ខ្លួនលោកដើម្បីក្រុមជំនុំ . . . ដោយសម្អាតជាមួយនឹងទឹកដែលជាបណ្ដាំរបស់ព្រះ»។ ដូច្នេះ ប្ដីមានភារកិច្ចជួយសមាជិកម្នាក់ៗក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ឲ្យមានចំណងមិត្តភាពដ៏ល្អជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ ដោយធ្វើដូច្នេះ គាត់ប្រព្រឹត្តសមស្របតាមការគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីបង្រួបបង្រួមសមាជិកទាំងអស់ក្នុងក្រុមគ្រួសារគាត់ឲ្យក្លាយជាក្រុមគ្រួសារតែមួយរបស់ព្រះដែលគ្រប់គ្រងដោយគ្រិស្ត។
១៦. ពេលឪពុកម្ដាយបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគាត់ដែលគម្ពីរបានចែង តើនេះនាំឲ្យមានលទ្ធផលអ្វី?
១៦ ឪពុកម្ដាយគួរចាំថាពួកគាត់កំពុងបំពេញភារកិច្ចដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រគល់ឲ្យ។ គួរឲ្យស្ដាយណាស់ ដែលក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះមនុស្សជាច្រើន«គ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់តាមធម្មជាតិជាមនុស្ស»។ (២ធី. ៣:១, ៣) ឪពុកជាច្រើនមិនបានបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួន ហើយនេះនាំឲ្យមានឥទ្ធិពលអាក្រក់ដល់កូន ហើយធ្វើឲ្យពួកគេពិបាកចិត្ត។ ប៉ូលបានជូនឱវាទសម្រាប់ឪពុកទាំងឡាយដែលជាគ្រិស្តសាសនិកថា៖ «កុំធ្វើឲ្យកូនខឹង តែចូរអប់រំកូនទៅតាមការប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយបណ្ដុះឲ្យកូនមានគំនិតដូចលោក»។ (អេភ. ៦:៤) កូនរៀនឲ្យចេះស្រឡាញ់និងចេះគោរពសិទ្ធិអំណាចជាលើកដំបូងនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារ។ ឪពុកម្ដាយដែលបានបង្រៀនកូនគាត់អំពីអ្វីៗទាំងនេះ ប្រព្រឹត្តសមស្របតាមគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីបង្រួបបង្រួមសមាជិកទាំងអស់ក្នុងគ្រួសារ។ ដោយធ្វើឲ្យផ្ទះរបស់យើងជាកន្លែងដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដែលយើងលះចោលកំហឹង ចិត្តក្ដៅក្រហាយ ហើយពាក្យប្រមាថមើលងាយ យើងកំពុងបង្រៀនកូនរបស់យើងនូវមេរៀនសំខាន់ស្តីអំពីរបៀបបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងរបៀបគោរពសិទ្ធិអំណាច។ នេះនឹងជួយពួកគេឲ្យត្រៀមលក្ខណៈដើម្បីទទួលជីវិតនៅក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ។
១៧. តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីតយុទ្ធនឹងមេកំណាច?
១៧ យើងត្រូវដឹងថាមេកំណាចជាអ្នកដែលតាំងពីដំបូងបានធ្វើឲ្យសកលលោកនេះគ្មានសន្ដិភាព នឹងព្យាយាមរារាំងយើងយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីកុំឲ្យយើងធ្វើតាមគោលបំណងព្រះ។ មនុស្សជាច្រើនក្នុងពិភពលោកនេះកំពុងធ្វើអ្វីដែលសាថានចង់ឲ្យពួកគេធ្វើ ដូចជាលែងលះគ្នា រស់នៅជាមួយគ្នាដោយមិនរៀបការ ហើយយល់ស្របនិងការរៀបការរវាងមនុស្សភេទដូចគ្នា។ ប៉ុន្តែ យើងមិនធ្វើតាមការប្រព្រឹត្តដែលពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះចាត់ទុកជារឿងធម្មតានោះទេ។ យើងយកតម្រាប់តាមគ្រិស្ត។ (អេភ. ៤:១៧-២១) ដូច្នេះ យើងបានត្រូវដាស់តឿនឲ្យ«ពាក់គ្រប់គ្រឿងចម្បាំងពីព្រះ» ដើម្បីតយុទ្ធនឹងមេកំណាច និងពួកវិញ្ញាណកំណាចរបស់វាដោយជោគជ័យ។—សូមអាន អេភេសូរ ៦:១០-១៣
«ចូរបន្តរស់នៅដោយបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់»
១៨. តើយើងត្រូវមានអ្វីដើម្បីមានសាមគ្គីភាព?
១៨ យើងត្រូវមានសេចក្ដីស្រឡាញ់បើយើងចង់មានសាមគ្គីភាព។ ដោយមានសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងអស់ពីចិត្តចំពោះ«លោកម្ចាស់តែមួយ» ចំពោះ«ព្រះតែមួយ» ហើយដោយស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក យើងតាំងចិត្ត«រក្សាឲ្យមានសាមគ្គីភាពដែលមកពីសកម្មពលរបស់ព្រះ ដោយមានសេចក្ដីសុខសាន្តទុកជាចំណងដែលនាំឲ្យមានឯកភាព»។ (អេភ. ៤:៣-៦) លោកយេស៊ូបានអធិដ្ឋានអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនេះថា៖ «ខ្ញុំមិនធ្វើសំណូមពរអំពីពួកគាត់ប៉ុណ្ណោះ តែក៏ធ្វើសំណូមអំពីអស់អ្នកណាដែលជឿលើខ្ញុំ ដោយសារពាក្យរបស់ពួកគាត់ផងដែរ ដើម្បីឲ្យអ្នកទាំងនោះរួមគ្នាតែមួយ ដូចលោកដែលជាបិតា រួបរួមជាមួយនឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំរួបរួមជាមួយនឹងលោក ដើម្បីពួកគេក៏អាចរួបរួមជាមួយនឹងយើងដែរ . . . ហើយខ្ញុំបានសម្ដែងឲ្យពួកគាត់ស្គាល់នាមរបស់លោក ក៏នឹងសម្ដែងឲ្យស្គាល់តទៅទៀត ដើម្បីឲ្យពួកគាត់បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដូចសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលលោកមានចំពោះខ្ញុំ ហើយដើម្បីឲ្យខ្ញុំរួបរួមជាមួយនឹងពួកគាត់»។—យ៉ូន. ១៧:២០, ២១, ២៦
១៩. តើអ្នកតាំងចិត្តធ្វើអ្វី?
១៩ ប្រហែលជាយើងមានបុគ្គលិកលក្ខណៈខ្លះដែលពិបាកកែប្រែ ប៉ុន្តែសេចក្ដីស្រឡាញ់គួរជំរុញយើងឲ្យអធិដ្ឋានដូចអ្នកតែងបទទំនុកតម្កើងដែលថា៖ «សូមបំព្រួម[បង្រួបបង្រួម]ចិត្តទូលបង្គំមកឲ្យកោតខ្លាចដល់ព្រះនាមទ្រង់»។ (ទំនុក. ៨៦:១១) យើងត្រូវតាំងចិត្តតយុទ្ធនឹងមេកំណាច ពេលដែលវាព្យាយាមពង្រាត់យើងពីបិតាដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើង និងពីបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើង។ ចូរយើងខំព្យាយាម«យកតម្រាប់តាមព្រះ ក្នុងនាមជាកូនជាទីស្រឡាញ់របស់លោក» ហើយ«បន្តរស់នៅដោយបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់» ក្នុងគ្រួសារ ក្នុងកិច្ចបម្រើរបស់យើង និងក្នុងក្រុមជំនុំ។—អេភ. ៥:១, ២
[សំណួរសម្រាប់វគ្គនីមួយៗ]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៩]
គាត់បានទុកគ្រឿងបូជានៅមុខទីបូជារួចទៅរកជានឹងបងប្អូនរបស់គាត់
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
ឪពុកម្ដាយអើយ ចូរបង្រៀនកូនរបស់អ្នកឲ្យចេះគោរពអ្នកឯទៀត
