‹ព័ត៌មានល្អបំផុតដែលមិនធ្លាប់ឮ›
អនុស្សាវរីយ៍ពីសម័យមុន
‹ព័ត៌មានល្អបំផុតដែលមិនធ្លាប់ឮ›
បងចច ណាសបានចង្អុលទៅគំនរឈើដែលមានកម្ពស់១៨ម៉ែត្រ (៦០ហ្វីត) ដែលនៅក្នុងឃ្លាំងសម្ភារមួយនៅក្រុងសាស្កាធូន នៅខេត្តសាស្កាតឆេវ៉ាន នាប្រទេសកាណាដា ហើយបានសួរថា៖ «តើឈើទាំងនេះទុកសម្រាប់ធ្វើអ្វី?»។ គេប្រាប់គាត់ថាឈើទាំងនេះបានត្រូវប្រើសម្រាប់សង់អង់តែនវិទ្យុទាក់ទងក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី១។ ក្រោយមក បងណាសរៀបរាប់ថា៖ «រំពេចនោះខ្ញុំគិតថាយើងអាចប្រើឈើទាំងនោះដើម្បីសង់អង់តែនវិទ្យុ។ ដូច្នេះ នេះជាលើកដំបូងហើយដែលយើងចាប់ផ្ដើមមានគំនិតចង់បង្កើតស្ថានីយវិទ្យុដើម្បីផ្សព្វផ្សាយ»។ គ្រាន់តែមួយឆ្នាំក្រោយមក នៅឆ្នាំ១៩២៤ ស្ថានីយវិទ្យុCHUCបានចាប់ផ្ដើមផ្សាយ។ នេះជាស្ថានីយវិទ្យុដំបូងបង្អស់នៅប្រទេសកាណាដាដែលផ្សាយអំពីសាសនា។
កាណាដាជាប្រទេសដែលមានទំហំប្រហាក់ប្រហែលនឹងទ្វីបអ៊ឺរ៉ុប ដូច្នេះប្រទេសនេះជាកន្លែងល្អបំផុតសម្រាប់ផ្សព្វផ្សាយតាមវិទ្យុ។ បងផ្លរ៉ិន ចនសុន ដែលបានធ្វើការនៅស្ថានីយវិទ្យុក្រុងសាស្កាធូនបាននិយាយថា៖ «តាមរយៈកម្មវិធីផ្សាយរបស់វិទ្យុយើង សេចក្ដីពិតបានឮដល់មនុស្សជាច្រើននាក់ដែលយើងមិនអាចទៅជួបដោយផ្ទាល់បាន។ ដោយសារកាលនោះទើបតែមានវិទ្យុ មនុស្សពិតជាចង់ស្ដាប់កម្មវិធីទាំងអស់ដែលបានចាក់ផ្សាយ»។ នៅឆ្នាំ១៩២៦ និស្សិតគម្ពីរ (ឥឡូវគេហៅថាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា) បានចាប់ដំណើរការស្ថានីយវិទ្យុរបស់ពួកគេផ្ទាល់នៅក្រុងបួន នាប្រទេសកាណាដា។ *
ប្រសិនបើអ្នកបានស្ដាប់កម្មវិធីបែបនេះតើអ្នកនឹងឮអ្វីខ្លះ? បងប្អូនដែលចេះច្រៀងដែលមកពីក្រុមជំនុំក្នុងតំបន់នោះច្រើនតែច្រៀងដោយមានអ្នកលេងភ្លេង ហើយក៏មានវង់តន្ត្រីតូចៗផងដែរ។ បងប្រុសៗក៏បានថ្លែងសុន្ទរកថា ហើយដឹកនាំការពិភាក្សាអំពីគម្ពីរដែរ។ អាមី ចូន ដែលបានចូលរួមការពិភាក្សា បានចាំថា៖ «ពេលផ្សព្វផ្សាយ ខ្ញុំបានណែនាំខ្លួនឲ្យម្ចាស់ផ្ទះស្គាល់ ហើយជួនកាលម្ចាស់ផ្ទះធ្លាប់និយាយថា ‹អូ មែនហើយខ្ញុំធ្លាប់ឮសំឡេងរបស់អ្នកតាមវិទ្យុ›»។
និស្សិតគម្ពីរនៅក្រុងហាលីហ្វាក់ស៍ នាខេត្តណូវ៉ាស្តុតស៊ីយ៉ា បានបង្កើតកម្មវិធីវិទ្យុថ្មីដែលអ្នកស្ដាប់អាចទូរស័ព្ទចូលរួម ហើយអាចសួរសំណួរអំពីគម្ពីរ។ បងប្រុសម្នាក់បានសរសេរថា៖ «មនុស្សជាច្រើនបានចូលរួមកម្មវិធីថ្មី។ យើងមិនអាចឆ្លើយទូរស័ព្ទទាំងអស់បានទេ ដោយសារមានមនុស្សច្រើនពេកទូរស័ព្ទមក»។
ដូចនៅសម័យសាវ័កប៉ូលដែរ មនុស្សខ្លះចូលចិត្តស្ដាប់ព័ត៌មានដែលនិស្សិតគម្ពីរផ្សាយ តែមិនមែនមនុស្សទាំងអស់មានប្រតិកម្មដូចៗគ្នានោះទេ។ (សកម្ម. ១៧:១-៥) អ្នកស្ដាប់ខ្លះចូលចិត្តដំណឹងដែលបានផ្សាយ។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលបងប្រុសហិចតឺ ម៉ាកហ្សល់បានឮនិស្សិតគម្ពីរនិយាយអំពីសៀវភៅការសិក្សាក្នុងបទគម្ពីរ (Studies in the Scriptures) តាមវិទ្យុ គាត់បានសុំទិញសៀវភៅទាំងនេះចំនួន៦លេខ។ ក្រោយមកគាត់បានសរសេរថា៖ «ខ្ញុំគិតថាសៀវភៅនេះនឹងជួយខ្ញុំដើម្បីបង្រៀនក្មេងៗនៅវិហាររាល់ថ្ងៃអាទិត្យ»។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់បានអានសៀវភៅលេខទី១ចប់ បងហិចតឺបានសម្រេចចិត្តចេញពីវិហាររបស់គាត់។ គាត់បានក្លាយជាអ្នកផ្សាយដ៏ខ្នះខ្នែងម្នាក់ ហើយបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់រហូតដល់គាត់ស្លាប់នៅឆ្នាំ១៩៩៨។ នៅខេត្តណូវ៉ាស្តុតស៊ីយ៉ាភាគខាងកើត នាថ្ងៃបន្ទាប់ពីសុន្ទរកថាដែលមានប្រធានថា៖ «រាជាណាចក្រព្រះជាសេចក្ដីសង្ឃឹមសម្រាប់ពិភពលោក»បានត្រូវផ្សាយតាមវិទ្យុ វរសេនីយឯកចន ម៉េកដូណលបានប្រាប់បងប្រុសម្នាក់នៅតំបន់នោះថា៖ «បណ្ដាជននៅកោះខេបប្រឺថុនបានឮព័ត៌មានមួយកាលពីម្សិលមិញ ដែលជាព័ត៌មានដ៏ល្អបំផុតដែលពួកគេមិនធ្លាប់ឮពីមុនមកក្នុងតំបន់នេះ»។
ផ្ទុយទៅវិញ ពួកបព្វជិតបានខឹង។ អ្នកកាន់សាសនាកាតូលិកខ្លះបានគំរាមកំហែងថានឹងធ្វើឲ្យផ្ទុះគ្រាប់បែកដើម្បីបំផ្លាញស្ថានីយដែលទទួលផ្សាយកម្មវិធីរបស់និស្សិតគម្ពីរ។ នៅឆ្នាំ១៩២៨ ដោយសារមានការញុះញង់ពីអ្នកដឹកនាំសាសនា រដ្ឋាភិបាលបានប្រកាសភ្លាមមួយរំពេចថានឹងមិនបន្តអាជ្ញាប័ណ្ណសម្រាប់ផ្សាយឲ្យស្ថានីយវិទ្យុរបស់និស្សិតគម្ពីរទេ។ ដើម្បីឆ្លើយតបនឹងរឿងនេះ បងប្រុសនិងបងស្រីយើងចែកចាយខិត្តប័ណ្ណដែលមានចំណងជើងថា តើអ្នកណាជាម្ចាស់នៃរលកធាតុអាកាស? (Who Owns the Air?) ប្រឆាំងនឹងអំពើដ៏អយុត្ដិធម៌បែបនេះ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី មន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលមិនព្រមបន្តអាជ្ញាប័ណ្ណសម្រាប់ផ្សាយឲ្យនិស្សិតគម្ពីរទេ។
តើរឿងនេះបានធ្វើឲ្យអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាមួយក្រុមតូចនៅប្រទេសកាណាដាធ្លាក់ទឹកចិត្តឬទេ? បងស្រីអ៊ីសាបែល វ៉េនរ៉ាយបានទទួលស្គាល់ថា៖ «មុនដំបូង ហាក់ដូចជាសត្រូវទទួលជ័យជម្នះដ៏ធំ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថាបើព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងផ្សព្វផ្សាយតាមវិទ្យុ នោះលោកមិនអនុញ្ញាតឲ្យពួកអាជ្ញាធរបញ្ឈប់យើងទេ។ ដូច្នេះ នេះច្បាស់ជាមានន័យថា យើងគួរទម្លាប់ខ្លួននឹងរបៀបមួយទៀតដែលល្អជាង ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រព្រះ»។ ជាជាងពឹងផ្អែកយ៉ាងខ្លាំងទៅលើវិទ្យុដើម្បីផ្សព្វផ្សាយ និស្សិតគម្ពីរនៅប្រទេសកាណាដាចាប់ផ្ដើមផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការទៅជួបមនុស្សដោយផ្ទាល់នៅផ្ទះរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ នៅសម័យនោះវិទ្យុពិតជាមានតួនាទីសំខាន់ក្នុងការផ្សព្វផ្សាយ‹ព័ត៌មានល្អបំផុតដែលមិនធ្លាប់ឮ›។ (ដកស្រង់ចេញពីអនុស្សាវរីយ៍ពីសម័យមុននៅប្រទេសកាណាដា)។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 4 ដើម្បីផ្សាយតាមវិទ្យុ បងប្អូននៅកាណាដាក៏បានទិញម៉ោងដើម្បីផ្សាយនៅស្ថានីយវិទ្យុឯកជនដែរ។
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
[រូបភាពនៅទំព័រ៣២]
(១) ស្ថានីយវិទ្យុនៅក្រុងអេតម៉ុនតុន ខេត្តអាល់ប៊ើតា (២) បងប្រុសម្នាក់កំពុងកាន់អំពូលបង្កើនកម្លាំងភ្លើងនៃគ្រឿងបញ្ជូនសារ នៅក្រុងតូរ៉ុនតូ នាខេត្តអនតារីយ៉ូ
[រូបភាពនៅទំព័រ៣២]
(៣) ស្ថានីយវិទ្យុCHUCនៅក្រុងសាស្កាធូន នាខេត្តសាស្កាតឆេវ៉ាន
[រូបភាពនៅទំព័រ៣២]
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ៣២]
«យើងមិនអាចឆ្លើយទូរស័ព្ទទាំងអស់បានទេ ដោយសារមានមនុស្សច្រើនពេកទូរស័ព្ទមក»
