១, ២. តើអ្វីបានជួយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា២៣០នាក់ឲ្យរួចជីវិតពីដំណើរទៅកាន់សេចក្ដីស្លាប់ នៅចុងបញ្ចប់នៃសង្គ្រាមលោកលើកទី២?

កាលនោះសង្គ្រាមលោកលើកទី២ជិតចប់ហើយ។ កងទ័ពរបស់ហ៊ីត្លែបានចាញ់សង្គ្រាម។ រដ្ឋាភិបាលរបស់ពួកណាត្ស៊ីបានរៀបចំគម្រោងដើម្បីសម្លាប់អ្នកទោសរាប់ពាន់នាក់ដែលនៅក្នុងជំរំឃុំឃាំងនៅឡើយ។ អ្នកទោសនៅជំរំឃុំឃាំងសាក្សិនហោសិនបានត្រូវជម្លៀសទៅកំពង់ផែ ដែលនៅទីនោះគេនឹងដាក់ពួកគេចូលក្នុងកប៉ាល់ ហើយពន្លិចកប៉ាល់នោះទៅក្នុងសមុទ្រ។ នេះជាផ្នែកមួយនៃគម្រោងដែលបានត្រូវហៅថា ដំណើរទៅកាន់សេចក្ដីស្លាប់។

^២ អ្នកទោស៣៣.០០០នាក់ពីជំរំឃុំឃាំងសាក្សិនហោសិន បានត្រូវបង្ខំឲ្យដើរចម្ងាយ២៥០គីឡូម៉ែត្រ (១៥៥ម៉ៃល៍) ទៅក្រុងលូបេកដែលនៅមាត់សមុទ្រ នាប្រទេសអាឡឺម៉ង់។ ក្នុងចំណោមពួកគេមានសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា២៣០នាក់ដែលមកពី៦ប្រទេស ដែលត្រូវគេបញ្ជាឲ្យដើរជាមួយគ្នា។ អ្នកទោសទាំងអស់ទន់ខ្សោយដោយសារការអត់អាហារនិងជំងឺ។ តើបងប្អូនយើងអាចរួចជីវិតពីការធ្វើដំណើរនោះយ៉ាងដូចម្ដេច? បងប្រុសម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគាត់បាននិយាយថា៖ «យើងបានលើកទឹកចិត្ដគ្នាជានិច្ចឲ្យដើរតទៅទៀត»។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលពួកគាត់មានចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកគួបផ្សំជាមួយនឹង«ឫទ្ធានុភាពដែលលើសពីធម្មតា» បានជួយពួកគាត់ឲ្យរួចជីវិតពីទុក្ខវេទនានោះ។—២កូ. ៤:៧

៣. ហេតុអ្វីយើងត្រូវលើកទឹកចិត្ដគ្នាទៅវិញទៅមក?

^៣ សព្វថ្ងៃនេះ យើងមិនធ្វើដំណើរទៅកាន់សេចក្ដីស្លាប់បែបនេះឡើយ ប៉ុន្ដែយើងពិតជាជួបនឹងការពិបាកជាច្រើន។ ក្រោយពីរាជាណាចក្រព្រះបានតាំងឡើងនៅឆ្នាំ១៩១៤ សាថានបានត្រូវបណ្ដេញចេញពីស្ថានសួគ៌ ហើយបានត្រូវបោះទម្លាក់មកផែនដី«ទាំងមានកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង ដោយដឹងថាវាមានពេលតែបន្ដិចបន្ដួច»ទេ។ (បប. ១២:៧-៩, ១២) កាលដែលសង្គ្រាមហាម៉ាគេដូនជិតមកដល់ សាថានកំពុងប្រើទុក្ខលំបាកនិងការបង្ខិតបង្ខំដើម្បីធ្វើឲ្យចំណងមិត្ដភាពរវាងយើងនឹងព្រះចុះខ្សោយ។ ក្រៅពីនេះ យើងក៏តានតឹងចិត្ដនឹងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើងដែរ។ (យ៉ូប ១៤:១; សាស្ដ. ២:២៣) ជួនកាលទុក្ខលំបាកទាំងនេះអាចធ្វើឲ្យយើងខ្សោយដល់ម៉្លេះបានជាយើង នៅតែមានអារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្ដ ទោះជាយើងខំព្យាយាមយ៉ាងណាក៏ដោយ។ សូមពិចារណាអំពីគំរូរបស់បងប្រុសម្នាក់ដែលបានជួយបងប្អូនអស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍ឲ្យបន្ដនៅស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ នៅពេលគាត់ចាស់ទៅ គាត់និងប្រពន្ធរបស់គាត់បានឈឺ ហើយគាត់បានចាប់ផ្ដើមធ្លាក់ទឹកចិត្ដ។ ដូចបងប្រុសនោះ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវការ«ឫទ្ធានុភាពដែលលើសពីធម្មតា»ពីព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងការលើកទឹកចិត្ដពីបងប្អូនឯទៀត។

៤. ប្រសិនបើយើងចង់លើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀត តើយើងត្រូវយកចិត្ដទុកដាក់ស្ដាប់ឱវាទអ្វីរបស់សាវ័កប៉ូល?

^៤ ប្រសិនបើយើងចង់លើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀត យើងត្រូវយកចិត្ដទុកដាក់ស្ដាប់ការដាស់តឿនរបស់សាវ័កប៉ូលចំពោះគ្រិស្ដសាសនិកជនជាតិហេប្រឺ។ គាត់បាននិយាយថា៖ «ចូរយើងគិតអំពីគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីបំផុសទឹកចិត្ដឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការប្រព្រឹត្ដដែលល្អប្រសើរ មិនមែនដោយគេចវេះពីការប្រជុំគ្នា ដូចអ្នកខ្លះមានទម្លាប់គេចវេះនោះទេ ប៉ុន្ដែដោយលើកទឹកចិត្ដគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយធ្វើដូច្នេះកាន់តែខ្លាំងឡើងពេលដែលអ្នករាល់គ្នាឃើញថ្ងៃនោះកាន់តែខិតចូលមកដល់»។ (ហេ. ១០:២៤, ២៥) តើយើងអាចធ្វើតាមឱវាទដ៏មានអត្ថន័យនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?

៥. តើការ«គិតអំពីគ្នាទៅវិញទៅមក»មានន័យយ៉ាងណា ហើយតើការធ្វើដូច្នេះតម្រូវឲ្យយើងខំប្រឹងធ្វើអ្វី?

^៥ ការ«គិតអំពីគ្នាទៅវិញទៅមក»មានន័យថាគិតអំពីសេចក្ដីត្រូវការរបស់អ្នកឯទៀត។ យើងនឹងមិនអាចដឹងអំពីសេចក្ដីត្រូវការរបស់បងប្អូនយើងទេ ប្រសិនបើយើងគ្រាន់តែស្វាគមន៍ពួកគាត់យ៉ាងខ្លីនៅសាលប្រជុំឬនិយាយជាមួយពួកគាត់តែអំពីអ្វីដែលមិនសំខាន់ប៉ុណ្ណោះ។ យើងពិតជាចង់ប្រុងប្រយ័ត្ន«មិនជ្រៀតជ្រែកក្នុងរឿងអ្នកដទៃ»ឡើយ។ (១ថែ. ៤:១១; ១ធី. ៥:១៣) ប៉ុន្ដែ ប្រសិនបើយើងចង់លើកទឹកចិត្ដបងប្អូនរបស់យើង យើងពិតជាត្រូវស្គាល់ពួកគាត់ ពោលគឺស្គាល់ស្ថានភាពក្នុងជីវិត គុណសម្បត្ដិ និងចំណងមិត្ដភាពរបស់ពួកគាត់ជាមួយព្រះ ព្រមទាំងចំណុចខ្លាំងនិងចំណុចខ្សោយរបស់ពួកគាត់។ ពួកគាត់ត្រូវចាត់ទុកយើងជាមិត្ដភក្ដិរបស់ពួកគាត់ ហើយជឿជាក់ថាយើងស្រឡាញ់ពួកគាត់។ នេះតម្រូវឲ្យយើងចំណាយពេលជាមួយពួកគាត់ មិនត្រឹមតែពេលដែលពួកគាត់ជួបនឹងបញ្ហាឬពេលពួកគាត់ធ្លាក់ទឹកចិត្ដប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្ដែនៅពេលផ្សេងទៀតផងដែរ។—រ៉ូម ១២:១៣

៦. តើអ្វីអាចជួយពួកអ្នកចាស់ទុំឲ្យ«គិត»អំពីបងប្អូនដែលនៅក្រោមការថែទាំរបស់ពួកគាត់?

^៦ ពួកបុរសចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំខំប្រឹង‹ឃ្វាលហ្វូងចៀមរបស់ព្រះដែលនៅក្រោមការថែទាំរបស់ពួកគាត់› ដោយស្ម័គ្រចិត្ដនិងដោយស្មោះអស់ពីចិត្ដ។ (១ពេ. ៥:១-៣) ពួកគាត់មិនអាចឃ្វាលហ្វូងចៀមដោយជោគជ័យឡើយ បើពួកគាត់មិនសូវស្គាល់ចៀមរបស់ពួកគាត់។ (សូមអាន សុភាសិត ២៧:២៣) ប្រសិនបើអ្នកចាស់ទុំបង្ហាញថាពួកគាត់ត្រៀមខ្លួនដើម្បីជួយ ហើយថាពួកគាត់សប្បាយនឹងចំណាយពេលជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រី នោះបងប្អូននៅក្នុងក្រុមជំនុំនឹងមានអារម្មណ៍ស្រួលសុំជំនួយពេលដែលពួកគាត់ត្រូវការ។ បងប្អូនប្រុសស្រីក៏នឹងចង់ប្រាប់អំពីអារម្មណ៍និងកង្វល់ពិតប្រាកដរបស់ពួកគាត់ ហើយនេះអាចជួយពួកអ្នកចាស់ទុំឲ្យ«គិត»អំពីបងប្អូនដែលនៅក្រោមការថែទាំរបស់ពួកគាត់ ហើយពួកគាត់អាចផ្ដល់ជំនួយដែលបងប្អូនទាំងនោះត្រូវការ។

៧. តើយើងគួរមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះពាក្យសម្ដីដែល«ជ្រួសហួស»របស់ពួកអ្នកដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ដ?

^៧ ប៉ូលបានប្រាប់បងប្អូននៅក្រុងថែស្សាឡូនិចថា៖ «[ចូរ]គាំពារពួកអ្នកដែលខ្សោយ»។ (សូមអាន ថែស្សាឡូនិចទី១ ៥:១៤) «ពួកអ្នកដែលខ្សោយ»រួមបញ្ចូលពួកអ្នកដែលក្រៀមក្រំចិត្ដនិងពួកអ្នកដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ដ។ សុភាសិត ២៤:១០ចែងថា៖ «បើឯងអន់ថយក្នុងថ្ងៃលំបាក នោះឈ្មោះថាឯងមានកំឡាំងតិចទេ»។ ពាក្យសម្ដីរបស់ពួកអ្នកដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ដយ៉ាងខ្លាំង ប្រហែលជាពាក្យសម្ដីដែល«ជ្រួសហួស»។ (យ៉ូប ៦:២, ៣) ពេល«គិត»អំពីបុគ្គលបែបនេះ យើងត្រូវចាំថាអ្វីដែលពួកគេនិយាយប្រហែលជាមិនបង្ហាញអំពីអ្វីដែលពិតជានៅក្នុងចិត្ដរបស់ពួកគេឡើយ។ រឺសែលដែលមានម្ដាយដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ដយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ បានដឹងការពិតនេះដោយសារនាងធ្លាប់ជួបនឹងរឿងនេះដោយផ្ទាល់។ នាងនិយាយថា៖ «ច្រើនដងហើយដែលម្ដាយខ្ញុំនិយាយអ្វីដែលអាក្រក់ខ្លាំងណាស់។ ស្ទើរតែគ្រប់ពេល ខ្ញុំបានព្យាយាមចាំថាម្ដាយខ្ញុំពិតជាមនុស្សប្រភេទណា គាត់ជាមនុស្សដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ចិត្ដទូលាយ ហើយសប្បុរស។ ខ្ញុំបានដឹង ថា មនុស្សដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ដនិយាយអ្វីជាច្រើនដែលពួកគេគ្មានបំណងនិយាយដូច្នេះឡើយ។ ការនិយាយឬប្រព្រឹត្ដអាក្រក់តបទៅវិញនឹងនាំឲ្យបញ្ហាកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះទៅទៀត»។ សុភាសិត ១៩:១១ចែងថា៖ «សតិបញ្ញារបស់មនុស្សនឹងនាំឲ្យយឺតនឹងខឹង អ្នកនោះក៏តែងមានចិត្ដអរ ដោយមិនប្រកាន់ទោសវិញ»។

៨. តើយើងត្រូវ«ពង្រឹងទំនុកចិត្ដ»ចំពោះអ្នកណា ថាយើងស្រឡាញ់គាត់ ហើយហេតុអ្វី?

^៨ តើតាមរបៀបណាយើងអាច«គិត»អំពីបុគ្គលម្នាក់ដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ដដោយសារអំពើខុសឆ្គងដែលគាត់បានប្រព្រឹត្ដនៅអតីតកាល? ទោះជាគាត់បានកែខ្លួនរួចហើយក៏ដោយ គាត់ប្រហែលជានៅតែខ្មាសដោយសារអ្វីដែលគាត់បានធ្វើ។ ស្ដីអំពីបុគ្គលម្នាក់នៅក្រុងកូរិនថូសដែលបានប្រព្រឹត្ដខុស តែបានកែប្រែចិត្ដ ប៉ូលបានសរសេរថា៖ «អ្នករាល់គ្នាគួរតែមេត្ដាអភ័យទោសឲ្យបុរសនោះ ហើយសម្រាលទុក្ខគាត់ ដើម្បីកុំឲ្យគាត់ត្រូវលេបបាត់ដោយការព្រួយចិត្ដក្រៃលែង។ ដូច្នេះ ខ្ញុំចង់បំផុសទឹកចិត្ដអ្នករាល់គ្នាឲ្យពង្រឹងទំនុកចិត្ដរបស់គាត់ថា អ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់គាត់»។ (២កូ. ២:៧, ៨) ពាក្យ«ពង្រឹងទំនុកចិត្ដ»មានន័យថា«បង្ហាញ»ឬ«សឲ្យឃើញ»។ បងប្អូនម្នាក់នឹងមិនដឹងថាយើងស្រឡាញ់ ហើយយកចិត្ដទុកដាក់នឹងគាត់ឡើយ លុះត្រាតែយើងបង្ហាញតាមរយៈពាក្យសម្ដីនិងការប្រព្រឹត្ដរបស់យើង។

៩. តើការ«បំផុសទឹកចិត្ដឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការប្រព្រឹត្ដដែលល្អប្រសើរ»មានន័យយ៉ាងណា?

^៩ ប៉ូលបានសរសេរថា៖ «ចូរយើងគិតអំពីគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីបំផុសទឹកចិត្ដឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការប្រព្រឹត្ដដែលល្អប្រសើរ»។ យើងត្រូវជំរុញចិត្ដបងប្អូនរួមជំនឿឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយធ្វើការល្អប្រសើរ។ ពេលដែលភ្លើងជិតរលត់ យើងប្រហែលជាត្រូវរុកធ្យូង ហើយបក់ឲ្យចេញអណ្ដាតភ្លើង។ (២ធី. ១:៦) ដូចគ្នាដែរ យើងអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដើម្បីបំផុសទឹកចិត្ដឲ្យបងប្អូនយើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងចំពោះអ្នកជិតខាង។ ការសរសើរគឺសំខាន់ចាំបាច់ដើម្បីបំផុសទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀតឲ្យធ្វើការល្អប្រសើរ។

១០, ១១. (ក) ក្នុងចំណោមយើង តើអ្នកណាខ្លះត្រូវការការសរសើរ? (ខ) សូមលើកឧទាហរណ៍អំពីរបៀបដែលការសរសើរអាចជួយបុគ្គលម្នាក់ដែលបាន«ចាប់ផ្ដើមដើរផ្លូវខុស»។

^១០ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវការការសរសើរ ទោះជាយើងធ្លាក់ទឹកចិត្ដឬមិនធ្លាក់ទឹកចិត្ដក៏ដោយ។ អ្នកចាស់ទុំម្នាក់បានសរសេរថា៖ «ឪពុកខ្ញុំមិនដែលបានសរសើរខ្ញុំចំពោះកិច្ចការដែលខ្ញុំបានធ្វើទេ។ ហេតុនេះ ខ្ញុំបានធំឡើងជាមនុស្សដែលមិនឲ្យតម្លៃចំពោះខ្លួនទេ។ . . . ទោះជាឥឡូវនេះខ្ញុំមានអាយុ៥០ឆ្នាំហើយក៏ដោយ ខ្ញុំនៅតែសប្បាយចិត្ដពេល មិត្ដភក្ដិរបស់ខ្ញុំសរសើរខ្ញុំថាខ្ញុំកំពុងបំពេញតួនាទីជាអ្នកចាស់ទុំដ៏ល្អ។ . . . បទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំបង្រៀនខ្ញុំឲ្យដឹងអំពីសារៈសំខាន់នៃការលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀត ហើយខ្ញុំខំធ្វើដូច្នេះអស់ពីសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ»។ ការសរសើរអាចលើកទឹកចិត្ដមនុស្សទាំងអស់ រួមទាំងអ្នកត្រួសត្រាយ បងប្អូនវ័យចាស់ ព្រមទាំងអ្នកដែលប្រហែលជាធ្លាក់ទឹកចិត្ដ។—រ៉ូម ១២:១០

^១១ ពេល‹ពួកអ្នកដែលមានគុណសម្បត្ដិគ្រប់គ្រាន់កែតម្រង់មនុស្សម្នាក់ដែលចាប់ផ្ដើមដើរផ្លូវខុស› ការឲ្យឱវាទដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការសរសើរ ប្រហែលជាជំរុញចិត្ដបុគ្គលដែលធ្វើខុសឲ្យត្រឡប់មកធ្វើការល្អប្រសើរវិញ។ (កាឡ. ៦:១) រឿងនេះបានកើតឡើងចំពោះបងស្រីម្នាក់ឈ្មោះមៀរាម។ នាងបានសរសេរថា៖ «ខ្ញុំបានឆ្លងកាត់រយៈកាលដែលខ្ញុំឈឺចិត្ដជាខ្លាំងក្នុងជីវិត ពេលមិត្ដភក្ដិជិតស្និទ្ធរបស់ខ្ញុំចាកចេញពីក្រុមជំនុំ ហើយនៅពេលដំណាលគ្នានោះឪពុករបស់ខ្ញុំបានដាច់សរសៃឈាមក្នុងខួរក្បាល។ ខ្ញុំបានធ្លាក់ទឹកចិត្ដយ៉ាងខ្លាំង។ ដើម្បីយកឈ្នះការធ្លាក់ទឹកចិត្ដនេះ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមមានសង្សារដែលមិនមែនជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា»។ នេះបានធ្វើឲ្យនាងមានអារម្មណ៍ថានាងមិនសមទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីព្រះយេហូវ៉ាទេ ហើយនាងបានមានបំណងចាកចេញពីសេចក្ដីពិត។ ប៉ុន្ដែអ្នកចាស់ទុំម្នាក់បានរំលឹកនាងអំពីអ្វីទាំងអស់ដែលនាងបានធ្វើក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានពង្រឹងទំនុកចិត្ដនាងថា ព្រះយេហូវ៉ានៅតែស្រឡាញ់នាង។ ជាលទ្ធផលសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់នាងចំពោះព្រះយេហូវ៉ាបានត្រូវពង្រឹង។ នាងបានផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងអ្នកមិនជឿនោះ ហើយបានបន្ដបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។

១២. តើអ្វីប្រហែលជាកើតឡើងប្រសិនបើយើងប្រៀបធៀបបងប្អូនយើងជាមួយអ្នកឯទៀត រិះគន់គាត់ឬធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ថាខ្លួនគាត់ខុស?

^១២ យើងត្រូវប្រយ័ត្នអំពីរបៀបដែលយើងព្យាយាម«បំផុសទឹកចិត្ដ»បងប្អូនយើងឲ្យបន្ដបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងខ្នះខ្នែង។ យើងមិនគួរប្រៀបធៀបគាត់នឹងអ្នកឯទៀត រិះគន់គាត់ដោយសារគាត់មិនបានធ្វើតាមច្បាប់ដែលយើងបានបង្កើត ឬធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ថាគាត់ខុសដោយសារគាត់មិនបានធ្វើច្រើនក្នុងកិច្ចបម្រើ។ អ្វីទាំងនេះប្រហែលជាជំរុញគាត់ឲ្យបង្កើនសកម្មភាព តែមួយរយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ។ របៀបប្រសើរបំផុតដើម្បី«បំផុសទឹកចិត្ដ»បងប្អូនយើង គឺសរសើរគាត់ ហើយជួយគាត់ឲ្យដឹងថាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះគឺជាមូលហេតុដែលយើងចង់បម្រើលោកអស់ពីសមត្ថភាព។—សូមអាន ភីលីព ២:១-៤

១៣. តើការលើកទឹកចិត្ដគ្នាទៅវិញទៅមករួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ? (សូមមើលរូបភាពនៅដើមអត្ថបទ)។

^១៣ យើងត្រូវ‹លើកទឹកចិត្ដគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយធ្វើដូច្នេះកាន់តែខ្លាំងឡើងពេលដែលយើងឃើញថ្ងៃនោះកាន់តែខិតចូលមកដល់›។ ការលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀតរួមបញ្ចូលការជំរុញចិត្ដពួកគេឲ្យជឿនទៅមុខក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ។ ការបំផុសទឹកចិត្ដឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការប្រព្រឹត្ដដែលល្អប្រសើរគឺប្រៀបដូចជាការរុកអុសដើម្បីឲ្យភ្លើងដែលជិតរលត់កាន់តែឆេះឡើង ហើយការលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀត ប្រៀបដូចជាការដាក់អុសលើភ្លើងដើម្បីឲ្យភ្លើងនោះបន្ដឆេះឬឆេះកាន់តែខ្លាំងឡើង។ ការលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀតតម្រូវឲ្យយើងពង្រឹងកម្លាំងនិងសម្រាលទុក្ខពួកអ្នកដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ដ។ ពេលយើងមានឱកាសលើកទឹកចិត្ដបងប្អូនបែបនេះ យើងត្រូវនិយាយដោយបង្ហាញភាពកក់ក្ដៅ និងដោយស្លូតបូត។ (សុភ. ១២:១៨) ម្យ៉ាងទៀត ចូរយើង«រហ័សស្ដាប់» ហើយ«មិនរហ័សនិយាយ»។ (យ៉ា. ១:១៩) ប្រសិនបើយើងស្ដាប់ដោយចេះយល់អារម្មណ៍របស់បងប្អូន យើងប្រហែលជាអាចដឹងអំពីស្ថានភាពដែលធ្វើឲ្យបងប្អូនរួមជំនឿធ្លាក់ទឹកចិត្ដ ហើយនិយាយអ្វីមួយដែលជួយគាត់ប្រឈមមុខនឹងស្ថានភាពទាំងនោះ។

១៤. តើបងប្រុសម្នាក់ដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ដបានទទួលជំនួយយ៉ាងណា?

 ^១៤ សូមពិចារណាអំពីរបៀបដែលអ្នកចាស់ទុំម្នាក់ដែលមានចិត្ដអាណិតមេត្ដា អាចជួយបងប្រុសម្នាក់ដែលអសកម្មអស់បីបួនឆ្នាំ។ ពេលអ្នកចាស់ទុំនោះបានស្ដាប់បងប្រុសនោះនិយាយ គាត់បានដឹងច្បាស់ថាបងប្រុសនោះនៅតែមានសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ បងប្រុសនោះបានព្យាយាមសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមគ្រប់លេខ ហើយគាត់បានខំប្រឹងចូលរួមប្រជុំជាទៀងទាត់។ ប៉ុន្ដែការប្រព្រឹត្ដរបស់បងប្អូនខ្លះក្នុងក្រុមជំនុំបានធ្វើឲ្យគាត់ខកចិត្ដ ហើយខឹងបន្ដិចបន្ដួច។ អ្នកចាស់ទុំបានស្ដាប់ដោយយល់អារម្មណ៍គាត់ ដោយមិនវិនិច្ឆ័យគាត់ ហើយបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ព្រមទាំងយកចិត្ដទុកដាក់ចំពោះបងប្រុសនេះនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់។ បន្ដិចម្ដងៗ បងប្រុសនេះបានដឹងថាគាត់បានឲ្យរឿងមិនល្អនៅអតីតកាលរារាំងគាត់មិនឲ្យបម្រើព្រះដែលគាត់ស្រឡាញ់។ អ្នកចាស់ទុំនេះបានអញ្ជើញបងប្រុសនេះឲ្យទៅផ្សព្វផ្សាយជាមួយគាត់។ ដោយមានជំនួយពីអ្នកចាស់ទុំ បងប្រុសយើងបានមានសកម្មភាពឡើងវិញក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ ហើយទីបំផុតគាត់មានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបម្រើជាអ្នកចាស់ទុំម្ដងទៀត។

១៥. តើតាមរបៀបណាយើងអាចរៀនពីគំរូរបស់ព្រះយេហូវ៉ាស្ដីអំពីការលើកទឹកចិត្ដបងប្អូនដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ដ?

^១៥ បុគ្គលដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ដប្រហែលជាមិនមានអារម្មណ៍ល្អជាងភ្លាមៗ ឬឆាប់ទទួលជំនួយដែលយើងផ្ដល់ទេ។ យើងប្រហែលជាត្រូវបន្ដគាំទ្រគាត់។ ប៉ូលបាននិយាយថា៖ «[ចូរ]មានចិត្ដធ្ងន់ចំពោះមនុស្សទាំងអស់ . . . ហើយគាំពារពួកអ្នកដែលខ្សោយ»។ (១ថែ. ៥:១៤) ជាជាងឆាប់បោះបង់ចោលបងប្អូនដែលខ្សោយ ចូរយើងបន្ដ«គាំពារ»ពួកគាត់ ដោយបន្ដជួយពួកគាត់។ នៅសម័យបុរាណ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រព្រឹត្ដដោយអត់ធ្មត់ចំពោះអ្នកបម្រើរបស់លោកដែលជួនកាលធ្លាក់ទឹកចិត្ដ។ ជាឧទាហរណ៍ ព្រះយេហូវ៉ាមានចិត្ដអត់ធ្មត់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះអេលីយ៉ា ហើយគិតអំពីអារម្មណ៍របស់គាត់។ ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់នូវអ្វីដែលអ្នកប្រកាសទំនាយនេះត្រូវការដើម្បីបន្ដបម្រើលោក។ (១ព. ១៩:១-១៨) ដោយសារដាវីឌបានកែប្រែចិត្ដដោយស្មោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានអភ័យទោសឲ្យគាត់។ (ទំនុក. ៥១:៧, ១៧) ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានជួយអ្នកសរសេរទំនុកតម្កើងទី៧៣ ដែលហៀបនឹងឈប់បម្រើលោកដែរ។ (ទំនុក. ៧៣:១៣, ១៦, ១៧) ព្រះយេហូវ៉ាប្រព្រឹត្ដចំពោះយើងដោយសប្បុរសនិងដោយអត់ធ្មត់ ជាពិសេសនៅពេលយើងធ្លាក់ទឹកចិត្ដ។ (និក្ខ. ៣៤:៦) សេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់លោកគឺ«ចេះតែថ្មីឡើងរាល់តែព្រឹកជានិច្ច» ហើយ«មិនចេះផុតឡើយ»។ (បរិ. ៣:២២, ២៣) ព្រះយេហូវ៉ាសង្ឃឹមថាយើងធ្វើតាមគំរូរបស់លោក ហើយប្រព្រឹត្ដដោយថ្នាក់ថ្នមចំពោះបងប្អូនដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ដ។

១៦, ១៧. កាលដែលរបៀបរបបពិភពលោកនេះជិតដល់ទីបញ្ចប់ តើយើងត្រូវតាំងចិត្ដធ្វើអ្វី ហើយហេតុអ្វី?

^១៦ ក្នុងចំណោមអ្នកទោស៣៣.០០០នាក់ដែលចេញពីជំរំឃុំឃាំងសាក្សិនហោសិន មានអ្នកទោសរាប់ពាន់នាក់បានស្លាប់។ ប៉ុន្ដែសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទាំង២៣០នាក់ដែលចេញពីជំរំឃុំឃាំងបានរួចជីវិត។ ពួកគាត់នឹងមិនអាចរួចជីវិតបានទេបើគ្មានការលើកទឹកចិត្ដនិងការគាំទ្រពីគ្នាទៅវិញទៅមក។

^១៧ សព្វថ្ងៃនេះយើងនៅលើ«ផ្លូវដែលទៅឯជីវិត»។ (ម៉ាថ. ៧:១៤) មិនយូរទៀតអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាទាំងអស់នឹងរួចជីវិត ហើយចូលក្នុងពិភពលោកថ្មីដ៏សុចរិត។ (២ពេ. ៣:១៣) សូមឲ្យយើងតាំងចិត្ដជួយគ្នាទៅវិញទៅមកឲ្យស្ថិតនៅលើផ្លូវដែលនាំទៅដល់ជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។