សូមពិចារណាឧទាហរណ៍មួយទៀត: ម្ដាយគ្មានគូម្នាក់ដែលមានកូនពីរនាក់ បានទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញពីប្ដីប្រពន្ធមួយគូក្នុងក្រុមជំនុំរបស់គាត់ ឲ្យទៅលេងផ្ទះពួកគេនៅល្ងាចមួយ។ ពេលដែលម្ដាយប្រាប់កូនអំពីរឿងនេះ កូនមានទឹកមុខសប្បាយ។ ពួកគេរង់ចាំល្ងាចនោះដោយចិត្ដរំភើប។ ប៉ុន្ដែ មួយថ្ងៃមុនពួកគេទៅលេង ប្ដីប្រពន្ធនោះបានទូរស័ព្ទថាមានអ្វីមួយកើតឡើងដែលពួកគេមិនបានដឹងទុកជាមុន ហើយពួកគេត្រូវលុបចោលសេចក្ដីអញ្ជើញនោះ។ នៅពេលក្រោយមក ម្ដាយនោះបានឮអំពីមូលហេតុដែលពួកគេបានលុបចោលសេចក្ដីអញ្ជើញ គឺដោយសារក្រោយពីពួកគេបានអញ្ជើញគាត់ឲ្យទៅលេង ពួកគេបានទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញពីមិត្ដភក្ដិឲ្យទៅលេងផ្ទះរបស់ពួកគេនៅល្ងាចដដែលនោះ ហើយពួកគេបានទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញនោះ។

ជាគ្រិស្ដសាសនិក យើងគួរធ្វើតាមពាក្យសម្ដីរបស់យើង។ យើងមិនគួរនិយាយថា៖ «មែន រួចទេវិញឡើយ»។ (២កូ. ១:១៨) ប៉ុន្ដែ ដូចឧទាហរណ៍ទាំងពីរនេះបានបញ្ជាក់ ស្ថានភាពទាំងអស់មិនមែនដូចគ្នាទេ។ ប្រហែលជាមានពេលខ្លះដែលយើងគិតថាយើងត្រូវតែលុបចោលការរៀបចំមួយដែលយើងបានធ្វើ។ សាវ័កប៉ូលធ្លាប់ស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ។

ពេលប៉ូលនៅក្រុងអេភេសូរ នៅឆ្នាំ៥៥ គ.ស. ក្នុងអំឡុងការធ្វើដំណើរជាសាសនទូតលើកទីបីរបស់គាត់ គាត់មានគម្រោងឆ្លងសមុទ្រអេជានទៅក្រុងកូរិនថូស ហើយក្រោយមកធ្វើដំណើរពីទីនោះទៅស្រុកម៉ាសេដូន។ ពេលដែលប៉ូលធ្វើដំណើរទៅក្រុងយេរូសាឡិមវិញ គាត់ចង់ទៅលេងក្រុមជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូសជាលើកទីពីរ ដើម្បីទទួលអំណោយដ៏សប្បុរសរបស់ពួកគេសម្រាប់បងប្អូនរួមជំនឿនៅក្រុងយេរូសាឡិម។ (១កូ. ១៦:៣) យើងឃើញគម្រោងរបស់គាត់យ៉ាងច្បាស់នៅកូរិនថូសទី២ ១:១៥, ១៦ដែលថា៖ «ម៉្លោះហើយ ដោយមានទំនុកចិត្ដដូច្នេះ ពីមុន ខ្ញុំមានបំណងមកឯអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានហេតុអរសប្បាយជាលើកទីពីរ ហើយក្រោយពីបាននៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាមួយរយៈ ខ្ញុំមានបំណងទៅតំបន់ម៉ាសេដូន រួចមកឯអ្នករាល់គ្នាពេលត្រឡប់មកពីតំបន់ម៉ាសេដូនវិញ ហើយបន្ទាប់មកឲ្យអ្នករាល់គ្នាជូនដំណើរខ្ញុំមួយកំណាត់ផ្លូវទៅតំបន់យូឌា»។

តាមមើលទៅក្នុងសំបុត្រមួយដែលប៉ូលបានសរសេរនៅពេលមុន គាត់បានជម្រាបបងប្អូននៅក្រុងកូរិនថូសអំពីគម្រោងរបស់គាត់។ (១កូ. ៥:៩) មិនយូរក្រោយពីគាត់សរសេរសំបុត្រ នោះ ប៉ូលបានឮពីក្រុមគ្រួសារខ្លូអេថាមានការទាស់ទែងគ្នាក្នុងក្រុមជំនុំនោះ។ (១កូ. ១:១០, ១១) ប៉ូលបានសម្រេចចិត្ដផ្លាស់ប្ដូរគម្រោងដំបូងរបស់គាត់ ហើយគាត់បានសរសេរសំបុត្រមួយទៀតទៅពួកគេដែលសព្វថ្ងៃនេះយើងហៅថាកូរិនថូសទី១។ ក្នុងសំបុត្រនេះ ប៉ូលបានផ្ដល់ឱវាទនិងការកែតម្រង់ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ គាត់ក៏ប្រាប់ពួកគេដែរថាគាត់បានផ្លាស់ប្ដូរគម្រោង ហើយគាត់នឹងទៅស្រុកម៉ាសេដូនមុន រួចមកទៅក្រុងកូរិនថូស។—១កូ. ១៦:៥, ៦ *

តាមមើលទៅ ពេលបងប្អូននៅក្រុងកូរិនថូសបានទទួលសំបុត្ររបស់ប៉ូល អ្នកខ្លះពីចំណោម«ពួកមហាសាវ័ក»ក្នុងក្រុមជំនុំនោះ បានចោទថាប៉ូលមិនធ្វើតាមពាក្យសម្ដីនិងមិនរក្សាពាក្យសន្យារបស់គាត់ឡើយ។ ក្នុងបំណងនិយាយការពារខ្លួន ប៉ូលបានសួរថា៖ «ពេលដែលខ្ញុំមានបំណងធ្វើដូច្នោះ ខ្ញុំមិនបានចាត់ទុកថាជារឿងតូចតាចទេ មែនទេ? ឬអ្វីដែលខ្ញុំមានបំណងធ្វើ តើខ្ញុំមានបំណងនោះដោយសារខំស្វែងរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន បានជាខ្ញុំត្រូវនិយាយថា‹មែនៗ› រួចថា‹ទេៗ›ឬ?»។—២កូ. ១:១៧; ១១:៥

យើងប្រហែលជាអាចសួរថា ក្នុងស្ថានភាពនេះតើសាវ័កប៉ូលពិតជា«ចាត់ទុកថាជារឿងតូចតាច»ឬ? ច្បាស់ជាមិនមែនដូច្នេះទេ! ពាក្យដែលបានត្រូវបកប្រែថា«តូចតាច» មានអត្ថន័យថាមិនធ្វើតាមពាក្យសម្ដី គឺដូចបុគ្គលដែលមិនគួរទុកចិត្ដ ដែលមិនរក្សាពាក្យសន្យារបស់ខ្លួន។ សំណួររបស់ប៉ូលដែលថា៖ «អ្វីដែលខ្ញុំមានបំណងធ្វើ តើខ្ញុំមានបំណងនោះដោយសារខំស្វែងរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន?» គួរតែបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ទៅគ្រិស្ដសាសនិកនៅក្រុងកូរិនថូសថា ការដែលប៉ូលសម្រេចចិត្ដផ្លាស់ប្ដូរគម្រោងរបស់គាត់គឺមិនមែនដោយសារគាត់ជាមនុស្សដែលមិនធ្វើតាមពាក្យសម្ដីនោះទេ។

ប៉ូលបានបដិសេធការចោទប្រកាន់នោះយ៉ាងច្បាស់ដោយសរសេរថា៖ «ប៉ុន្ដែយើងអាចទុកចិត្ដព្រះ ថាសម្ដីរបស់យើងចំពោះអ្នករាល់គ្នា មិនមែនថា មែន រួចទេវិញឡើយ»។ (២កូ. ១:១៨) ប៉ូលពិតជាចង់ឲ្យបងប្អូននៅក្រុងកូរិនថូសទទួលប្រយោជន៍ច្រើនបំផុត ដូច្នេះគាត់បានផ្លាស់ប្ដូរគម្រោងរបស់គាត់។ យើងអាននៅកូរិនថូសទី២ ១:២៣ថា៖ ‹ដើម្បីមិនធ្វើឲ្យពួកគេពិបាកចិត្ដខ្លាំងជាង›គាត់បានផ្លាស់ប្ដូរគម្រោងដំបូងទៅក្រុងកូរិនថូស។ គាត់បានឲ្យពួកគេមានឱកាសកែប្រែមុនគាត់ទៅលេងពួកគេ។ ពេលដែលគាត់នៅស្រុកម៉ាសេដូន ប៉ូលបានឮពីទីតុសថា សំបុត្រនោះបានជួយក្រុមជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូសឲ្យយល់ថាអ្វីដែលពួកគេកំពុងធ្វើគឺខុស ហើយពួកគេបានកែប្រែចិត្ដ។ នេះបានធ្វើឲ្យប៉ូលមានអំណរយ៉ាងខ្លាំង។—២កូ. ៦:១១; ៧:៥-៧

កាលដែល«ពួកមហាសាវ័ក»បានចោទថាប៉ូលមិនធ្វើតាមពាក្យសន្យា ពួកគេប្រហែលជាចង់និយាយថា គេក៏មិនអាចទុកចិត្ដគាត់ក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់គាត់ដែរ។ ប៉ុន្ដែ ប៉ូលបានរំលឹកបងប្អូននៅក្រុងកូរិនថូសថាគាត់បានផ្សព្វផ្សាយអំពីលោកយេស៊ូគ្រិស្ដដល់ពួកគេ។ «គ្រិស្ដយេស៊ូដែលជាបុត្រព្រះ និងដែលបានត្រូវផ្សព្វផ្សាយក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាតាមរយៈយើង ពោលគឺខ្ញុំ ស៊ីលវេនុស និងធីម៉ូថេ មិនបានទៅជា មែនផង ទេផងឡើយ ប៉ុន្ដែក្នុងករណីរបស់លោក មែន គឺមែន»។ (២កូ. ១:១៩) តើលោកយេស៊ូដែលជាគំរូរបស់ប៉ូល ជាអ្នកដែលគេមិនអាចទុកចិត្ដបានទេឬ? មិនមែនទេ! ក្នុងជីវិតនិងក្នុងអំឡុងកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់លោក លោកយេស៊ូតែងតែនិយាយសេចក្ដីពិត។ (យ៉ូន. ១៤:៦; ១៨:៣៧) បើអ្វីដែលលោកយេស៊ូផ្សព្វផ្សាយគឺជាសេចក្ដីពិតទាំងស្រុងនិងគួរឲ្យទុកចិត្ដ ហើយប៉ូលបានផ្សព្វផ្សាយអំពីអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានផ្សព្វផ្សាយ នោះកិច្ចផ្សព្វផ្សាយរបស់សាវ័កប៉ូលក៏គួរឲ្យទុកចិត្ដដែរ។

ព្រះយេហូវ៉ាជា«ព្រះនៃសេចក្ដីពិត»។ (ទំនុក. ៣១:៥) អ្វីដែលប៉ូលសរសេរបន្ទាប់មកបញ្ជាក់ចំណុចនេះថា៖ «ទោះជាសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះមានច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏សេចក្ដីសន្យាទាំងអស់នោះបានទៅជាមែន តាមរយៈលោក»គឺតាមរយៈគ្រិស្ដ។ ដោយសារលោកយេស៊ូរក្សាចិត្ដស្មោះគ្រប់លក្ខណៈពេលលោកនៅផែនដី នោះយើងអាចប្រាកដថាសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺគួរឲ្យទុកចិត្ដ។ ប៉ូលបន្ដថា៖ «ដូច្នេះ តាមរយៈលោក[យេស៊ូ] យើងនិយាយ‹អាមេន›ទៅកាន់ព្រះ ដើម្បីយើងអាចលើកតម្កើងព្រះ»។ (២កូ. ១:២០) លោកយេស៊ូជា«អាមេន»ឬជាការធានាថាអស់ទាំងពាក្យសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ានឹងបានសម្រេច!

ដូចព្រះយេហូវ៉ានិងលោកយេស៊ូតែងតែនិយាយសេចក្ដីពិត នោះប៉ូលតែងតែធ្វើតាមពាក្យសម្ដីរបស់គាត់។ (២កូ. ១:១៩) គាត់មិនមែនជាបុគ្គលដែលមិនធ្វើតាមពាក្យសម្ដី ដូចបុគ្គលដែល សន្យាដោយ«ខំស្វែងរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន»នោះទេ។ (២កូ. ១:១៧) ផ្ទុយទៅវិញ ប៉ូល‹ឲ្យសកម្មពលរបស់ព្រះដឹកនាំ›គាត់។ (កាឡ. ៥:១៦) ក្នុងការទាក់ទងរបស់គាត់ជាមួយនឹងអ្នកឯទៀត ប៉ូលគិតអំពីប្រយោជន៍ពួកគេ។ ពាក្យថាមែនរបស់គាត់គឺមែន!

សព្វថ្ងៃនេះ សម្រាប់មនុស្សដែលមិនរស់នៅស្របតាមគោលការណ៍គម្ពីរ ជាធម្មតាពួកគេសន្យាអ្វីមួយ ហើយក្រោយមកបើមានអ្វីល្អជាងឬមានបញ្ហាបន្ដិចបន្ដួចកើតឡើង ពួកគេក្បត់ពាក្យសន្យាទាំងនោះ។ ក្នុងការរកស៊ី ពាក្យថា«មែន»មិនតែងតែមានន័យថា«មែន»ទេ ទោះបីជាមានកិច្ចព្រមព្រៀងជាលាយលក្ខណ៍អក្សរដើម្បីធានាពាក្យសន្យានោះក៏ដោយ។ មនុស្សជាច្រើនលែងចាត់ទុកអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាសេចក្ដីសន្យាដែលពួកគេត្រូវរក្សាអស់មួយជីវិត។ មនុស្សដែលលែងលះគ្នាមានកាន់តែច្រើន ហើយនេះបង្ហាញថាមនុស្សជាច្រើនចាត់ទុកពាក្យសច្ចារបស់ពួកគេនៅថ្ងៃរៀបការជាពាក្យសន្យាមិនសំខាន់មួយដែលពួកគេអាចក្បត់ពាក្យសន្យានោះបានយ៉ាងងាយ។—២ធី. ៣:១, ២

ចុះអ្នកវិញយ៉ាងណាដែរ? តើពាក្យថាមែនរបស់អ្នកគឺមែនឬ? ដូចយើងបានឃើញនៅដើមអត្ថបទនេះ ប្រហែលជានៅពេលខ្លះអ្នកត្រូវតែលុបចោលការរៀបចំឬគម្រោងណាមួយ នោះមិនមែនដោយសារអ្នកមិនរក្សាពាក្យសម្ដីទេ តែគឺដោយសារស្ថានភាពមួយដែលអ្នកមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរបាន។ ប៉ុន្ដែ បើអ្នកសន្យាអ្វីមួយ អ្នកគួរធ្វើអ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើបានដើម្បីរក្សាពាក្យសន្យានោះ។ (ទំនុក. ១៥:៤; ម៉ាថ. ៥:៣៧) បើអ្នកធ្វើដូច្នេះ អ្នកនឹងត្រូវឲ្យគេស្គាល់ថាជាបុគ្គលដែលគួរឲ្យទុកចិត្ដ ដែលរក្សាពាក្យសម្ដីរបស់ខ្លួន ហើយដែលតែងតែនិយាយសេចក្ដីពិត។ (អេភ. ៤:១៥, ២៥; យ៉ា. ៥:១២) កាលដែលមនុស្សឃើញថាពួកគេអាចទុកចិត្ដអ្នកក្នុងគ្រប់កិច្ចការទាំងអស់ ពួកគេប្រហែលជាចង់ស្ដាប់ជាងនៅពេលអ្នកផ្សព្វផ្សាយសេចក្ដីពិតអំពីរាជាណាចក្រព្រះដល់ពួកគេ។ ដូច្នេះ សូមឲ្យយើងប្រាកដថាពាក្យថាមែនរបស់យើងពិតជាមែន!