១. តើមនុស្សជាច្រើនគិតយ៉ាងណាអំពីអ្វីដែលពួកគេមាន?

តើអ្នកធ្លាប់ឮមនុស្សនិយាយថា៖ «យើងមិនស្គាល់តម្លៃនៃអ្វីដែលយើងមានរហូតដល់បាត់បង់វា»ឬទេ? ប្រហែលជាអ្នកក៏ធ្លាប់គិតដូច្នេះដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ បុគ្គលម្នាក់ដែលធំឡើងក្នុងក្រុមគ្រួសារដែលជាអ្នកមាន ប្រហែលជាគិតថាទ្រព្យសម្បត្ដិដែលគាត់មានជាអ្វីដែលធម្មតា។ ឬដោយសារបុគ្គលវ័យក្មេងមិនសូវមានបទពិសោធន៍ គាត់ប្រហែលជាមិនយល់អំពីអ្វីដែលពិតជាសំខាន់ក្នុងជីវិតឡើយ។

២, ៣. (ក) តើគ្រិស្ដសាសនិកវ័យក្មេងត្រូវជៀសវាងពីអ្វី? (ខ) តើអ្វីអាចជួយយើងឲ្យតម្លៃទៅលើអ្វីដែលយើងមាន?

^២ បើអ្នកនៅក្មេង តើអ្វីគឺសំខាន់ចំពោះអ្នក? មនុស្សវ័យក្មេងក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ ច្រើនតែចាត់ទុកទ្រព្យសម្បត្ដិថាសំខាន់ជាងទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងអ្នកឯទៀត។ ពួកគេប្រហែលជាចង់បានការងារល្អ ផ្ទះស្អាត ឬគ្រឿងអេឡិចត្រូនិចទំនើបៗ។ បើក្នុងជីវិត ពួកគេគិតតែអំពីអ្វីៗទាំងនេះ ពួកគេកំពុងខ្វះអ្វីមួយដែលសំខាន់បំផុត ពោលគឺចំណងមិត្ដភាពជាមួយនឹងព្រះ។ បើអ្នកបានត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំដោយឪពុកម្ដាយជាគ្រិស្ដសាសនិកពិត អ្នកបានទទួលអំណោយមួយដ៏អស្ចារ្យពីព្រះ។ (ម៉ាថាយ ៥:៣) បើអ្នកមិនឲ្យតម្លៃទៅលើកេរដំណែលដែលអ្នកបានទទួលពីព្រះទេ នេះអាចមានឥទ្ធិពលអាក្រក់ទៅលើអ្នកពេញមួយជីវិត។

 ^៣ នោះមិនចាំបាច់កើតឡើងចំពោះអ្នកទេ។ យើងនឹងពិចារណាគំរូខ្លះពីគម្ពីរដែលនឹងជួយអ្នកឲ្យតម្លៃទៅលើកេរដំណែលដែលអ្នកបានទទួលពីព្រះ។ គំរូទាំងនេះនឹងមិនគ្រាន់តែជួយមនុស្សវ័យក្មេងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្ដែក៏នឹងជួយយើងទាំងអស់គ្នាដែរឲ្យតម្លៃទៅលើអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ឲ្យយើង។

៤. តើសាំយូអែលទី១ ៨:១-៥រៀបរាប់យ៉ាងណាអំពីកូនប្រុសរបស់សាំយូអែល?

^៤ បុគ្គលខ្លះដែលបានត្រូវរៀបរាប់ក្នុងគម្ពីរបានទទួលកេរដំណែលដ៏អស្ចារ្យពីព្រះ ប៉ុន្ដែមិនបានឲ្យតម្លៃទៅលើកេរដំណែលនោះទេ។ អ្នកប្រកាសទំនាយសាំយូអែល បានចាប់ផ្ដើមបម្រើព្រះយេហូវ៉ានៅពេលដែលគាត់នៅជាក្មេងតូច ហើយគាត់បាននៅស្មោះត្រង់នឹងលោកជានិច្ច។ (សាំយូអែលទី១ ១២:១-៥) សាំយូអែលបានទុកគំរូដ៏ល្អ ប៉ុន្ដែយ៉ូអែលនិងអាប៊ីយ៉ា[ឬអ័ប៊ីយ៉ា]ដែលជាកូនប្រុសរបស់គាត់ មិនបានយកតម្រាប់គាត់ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានទៅជាអាក្រក់ ហើយបានប្រព្រឹត្ដអំពើពុករលួយ។—សូមអាន សាំយូអែលទី១ ៨:១-៥

៥, ៦. តើអ្វីបានកើតឡើងដល់កូនប្រុសៗនិងចៅប្រុសរបស់យ៉ូសៀស?

^៥ កូនប្រុសរបស់ស្ដេចយ៉ូសៀសក៏មានស្ថានភាពស្រដៀងគ្នាដែរ។ យ៉ូសៀសជាស្ដេចស្មោះត្រង់ដែលស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយគោរពប្រណិប័តន៍លោក។ នៅពេលដែលគេបានរកឃើញសៀវភៅច្បាប់របស់ព្រះ ហើយបានអានឲ្យយ៉ូសៀសស្ដាប់ គាត់បានអនុវត្ដការណែនាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់បានបំបាត់ចោលការគោរពបូជារូបព្រះនិងការទាក់ទងនឹងពួកវិញ្ញាណអាក្រក់ចេញពីស្រុក ហើយគាត់បានដាស់តឿនបណ្ដាជនឲ្យស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ២២:៨; ២៣:២, ៣, ១២-១៥, ២៤, ២៥) កូនប្រុសៗរបស់គាត់បានទទួលកេរដំណែលដ៏អស្ចារ្យដែលមកពីព្រះ! ប៉ុន្ដែ នៅពេលក្រោយមកកាលដែលកូនប្រុសបីនាក់និងចៅម្នាក់របស់គាត់បានទៅជាស្ដេច ពួកគេទាំងអស់គ្នាមិនបានឲ្យតម្លៃទៅលើអ្វីដែលពួកគេបានទទួលនោះទេ។

^៦ ពេលយ៉ូអាហាសដែលជាកូនប្រុសរបស់យ៉ូសៀសបានទៅជាស្ដេច គាត់បានធ្វើ«អំពើដ៏លាមកអាក្រក់នៅព្រះនេត្រព្រះយេហូវ៉ា»។ គាត់បានធ្វើជាស្ដេចតែបីខែប៉ុណ្ណោះ ពេលផារ៉ូជនជាតិអេស៊ីបបានចាប់គាត់ដាក់គុក។ គាត់បានស្លាប់ជាឈ្លើយ ឆ្ងាយពីស្រុកកំណើតរបស់គាត់។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ២៣:៣១-៣៤) បន្ទាប់មក យេហូយ៉ាគីមដែលជាបងប្រុសរបស់គាត់ បានធ្វើជាស្ដេចអស់រយៈពេល១១ឆ្នាំ។ គាត់ក៏មិនបានឲ្យតម្លៃទៅលើអ្វីដែលគាត់បានទទួលពីឪពុករបស់គាត់ដែរ។ គាត់អាក្រក់ដល់ម៉្លេះបានជាយេរេមាបាននិយាយអំពីគាត់ថា៖ «គេនឹងកប់សពយេហូយ៉ាគីម ដូចជាកប់ខ្មោចសត្វលា»។ (យេរេមា ២២:១៧-១៩) សេដេគាដែលជាកូនប្រុសរបស់យ៉ូសៀស និងយ៉ូយ៉ាគីនដែលជាចៅ ប្រុសរបស់យ៉ូសៀស ក៏ជាស្ដេចអាក្រក់ដូចគ្នា ហើយមិនបានធ្វើតាមគំរូដ៏ស្មោះត្រង់របស់យ៉ូសៀសទេ។—ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ២៤:៨, ៩, ១៨, ១៩

៧, ៨. (ក) តើតាមរបៀបណាសាឡូម៉ូនបានប្រើកេរដំណែលដែលគាត់បានទទួលពីព្រះដោយឥតប្រយោជន៍? (ខ) តើយើងអាចរៀនអ្វីពីគំរូក្នុងគម្ពីរអំពីពួកអ្នកដែលបានប្រើកេរដំណែលដោយឥតប្រយោជន៍?

^៧ ស្ដេចសាឡូម៉ូនបានរៀនពីដាវីឌជាឪពុកគាត់អំពីរបៀបបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ប៉ុន្ដែនៅពេលក្រោយមកគាត់លែងឲ្យតម្លៃទៅលើកេរដំណែលដែលគាត់បានទទួលពីព្រះ។ «កាលសាឡូម៉ូនទ្រង់ចាស់ហើយ នោះភរិយាទ្រង់បានបង្វែរព្រះទ័យទ្រង់ឲ្យទៅតាមព្រះដទៃវិញ ហើយព្រះទ័យទ្រង់មិនបានស្មោះត្រង់នៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃទ្រង់ ដូចជាព្រះទ័យរបស់ដាវីឌជាបិតាទ្រង់ទេ»។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១១:៤) ដោយសារគាត់បានធ្វើដូច្នេះ សាឡូម៉ូនលែងទទួលការពេញចិត្ដពីព្រះយេហូវ៉ា។

^៨ បុរសទាំងអស់នេះមានឱកាសស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ា និងធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។ គួរឲ្យស្ដាយ ពួកគេមិនបានប្រើឱកាសដែលពួកគេមានទេ។ ប៉ុន្ដែ មិនមែនមនុស្សវ័យក្មេងទាំងអស់ទេ ដែលបានប្រើកេរដំណែលដែលពួកគេបានទទួលពីព្រះដោយឥតប្រយោជន៍។ ឥឡូវយើងនឹងពិចារណាគំរូល្អខ្លះអំពីមនុស្សវ័យក្មេងដែលអ្នកអាចធ្វើតាម។

៩. តើតាមរបៀបណាកូនប្រុសរបស់ណូអេបានទុកគំរូដ៏ល្អ? (សូមមើលរូបភាពនៅដើមអត្ថបទ)។

^៩ កូនប្រុសរបស់ណូអេបានទុកគំរូដ៏ល្អ។ ពួកគេមានឯកសិទ្ធិជួយណូអេសង់ទូកធំដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្ស។ ពួកគេដឹងថាពួកគេត្រូវស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយពួកគេបានចូលទៅក្នុងទូកធំមុនទឹកជំនន់បានចាប់ផ្ដើម។ (លោកុប្បត្ដិ ៧:១, ៧) តើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? លោកុប្បត្ដិ ៧:៣ប្រាប់ថា ពួកគេបានយកសត្វចូលទៅក្នុងទូកធំ«ដើម្បីទុកពូជវាឲ្យរស់នៅគ្រប់លើផែនដី»។ មនុស្សក៏បានទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះដែរ។ ដោយសារកូនប្រុសរបស់ណូអេបានឲ្យតម្លៃទៅលើកេរដំណែលដែលពួកគេបានទទួលពីព្រះ ពួកគេមានឯកសិទ្ធិជួយសង្គ្រោះមនុស្សជាតិ ហើយរៀបចំឡើងវិញនូវការគោរពប្រណិប័តន៍ពិតលើផែនដី។—លោកុប្បត្ដិ ៨:២០; ៩:១៨, ១៩

១០. តើបុរសវ័យក្មេងជនជាតិហេប្រឺបួននាក់នៅបាប៊ីឡូនបានបង្ហាញយ៉ាងណាថាពួកគេឲ្យតម្លៃទៅលើកេរដំណែលដែលពួកគេបានទទួលពីព្រះ?

^១០ រាប់រយឆ្នាំក្រោយមក បុរសវ័យក្មេងជនជាតិហេប្រឺបួននាក់មិនព្រមធ្វើតាមរបៀបរស់នៅរបស់ជនជាតិបាប៊ីឡូនឡើយ។ ហាណានា មីសាអែល អ័សារា និងដានីយ៉ែលបានត្រូវគេចាប់ ហើយយកទៅបាប៊ីឡូននៅឆ្នាំ៦១៧ មុនគ.ស.។ ពួកគេជាបុរសសង្ហា ហើយឆ្លាត ដែលអាចងាយសម្របខ្លួននឹងជីវិតនៅបាប៊ីឡូន។ ប៉ុន្ដែ ពួកគេមិនបានភ្លេចថាពួកគេជាអ្នកណានិងអ្វីដែលពួកគេបានរៀនឡើយ ដោយសារហេតុទាំងនេះព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ពរជាច្រើនដល់ពួកគេ។—សូមអាន ដានីយ៉ែល ១:៨, ១១-១៥, ២០

១១. តើអ្នកឯទៀតបានទទួលប្រយោជន៍ពីកេរដំណែលដែលលោកយេស៊ូបានទទួលពីព្រះឬទេ?

^១១ លោកយេស៊ូគឺជាគំរូដ៏ល្អបំផុតអំពីអ្នកដែលបានឲ្យតម្លៃទៅលើកេរដំណែលដែលលោកបានទទួលពីព្រះ។ លោកយេស៊ូពិតជាស្រឡាញ់អ្វីៗដែលបិតារបស់លោកបានបង្រៀនលោក។ នេះអាចសឲ្យឃើញច្បាស់ពីពាក្យរបស់លោកដែលថា៖ «ខ្ញុំនិយាយអ្វីៗដែលបិតានៅស្ថានសួគ៌បានបង្រៀនខ្ញុំ»។ (យ៉ូហាន ៨:២៨) លោករីករាយប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីអ្វីដែលលោកបានរៀនដើម្បីពួកគេក៏អាចទទួលប្រយោជន៍ដែរ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំត្រូវប្រកាសដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនៅក្រុងផ្សេងទៀតដែរ ពីព្រោះ នេះជាមូលហេតុដែលខ្ញុំបានត្រូវចាត់ឲ្យមក»។ (លូកា ៤:១៨, ៤៣) ពិភពលោកមិនឲ្យតម្លៃទៅលើសេចក្ដីពិតដែលមកពីព្រះទេ ហើយនេះជាមូលហេតុដែលលោកយេស៊ូបានព្រមានអ្នកកាន់តាមលោកមិនឲ្យ«រួមចំណែកក្នុងពិភពលោកឡើយ»។—យ៉ូហាន ១៥:១៩

១២. (ក) នៅសព្វថ្ងៃនេះ តើធីម៉ូថេទី២ ៣:១៤-១៧សំដៅលើមនុស្សវ័យក្មេងជាច្រើននាក់យ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើគ្រិស្ដសាសនិកវ័យក្មេងគួរសួរខ្លួនឯងនូវសំណួរអ្វីខ្លះ?

^១២ បើអ្នកមានឪពុកម្ដាយដែលស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា អ្នកបានទទួលកេរដំណែលដែលមកពីព្រះ។ អ្វីដែលគម្ពីរចែងអំពីធីម៉ូថេក៏អាចសំដៅលើអ្នកដែរ។ (សូមអាន ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៤-១៧) ឪពុកម្ដាយរបស់អ្នកបានបង្រៀនអ្នកអំពីព្រះយេហូវ៉ា និងរបៀបទទួលការពេញចិត្ដពីលោក។ ពួកគាត់ប្រហែលជាបានបង្រៀនអ្នកតាំងពីពេលអ្នកជាទារក។ នេះបានជួយអ្នកឲ្យ«មានប្រាជ្ញាដើម្បីទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ តាមរយៈជំនឿដែលទាក់ទងនឹងគ្រិស្ដយេស៊ូ» ហើយឲ្យអ្នក«ត្រៀមលក្ខណៈសព្វគ្រប់»ដើម្បីបម្រើព្រះ។ ប៉ុន្ដែ តើអ្នកពិតជាឲ្យតម្លៃទៅលើអ្វីដែលអ្នកមានឬទេ? សូមសួរខ្លួនអ្នកថា ‹តើខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះសាក្សីស្មោះត្រង់ជាច្រើននាក់ដែលបានរស់នៅមុនខ្ញុំ? តើខ្ញុំមានមោទនភាពធ្វើជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាឬទេ? តើខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែលខ្ញុំអាចនៅក្នុងចំណោមមនុស្សមួយចំនួនតូចដែលព្រះស្គាល់? តើខ្ញុំទទួលស្គាល់ថាខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យនិងពិសេសឬទេ?›។

១៣, ១៤. តើមនុស្សខ្លះដែលបានត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំក្នុងសេចក្ដីពិតប្រហែលជាចង់ធ្វើអ្វី ប៉ុន្ដែហេតុអ្វីនេះពិតជាល្ងង់ខ្លៅ? សូមលើកឧទាហរណ៍មួយ។

^១៣ មនុស្សវ័យក្មេងខ្លះដែលបានត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំដោយឪពុកម្ដាយជាគ្រិស្ដសាសនិកពិត ប្រហែលជាមិនទទួលស្គាល់ថាសេចក្ដីពិតគឺល្អយ៉ាងណា ហើយពិភពលោករបស់សាថានគឺអាក្រក់យ៉ាងណាទេ។ ពួកគេខ្លះថែមទាំងចង់សាកមើលឲ្យដឹងថាជីវិតក្នុងពិភពលោកគឺយ៉ាងណា។ ប៉ុន្ដែ តើអ្នកនឹងរត់ ទៅមុខឡានដែលកំពុងធ្វើដំណើរដើម្បីដឹងថាអ្នកនឹងឈឺ ឬក៏ស្លាប់ទេ? នោះពិតជាល្ងង់ខ្លៅមែន! ដូច្នេះ យើងមិនចាំបាច់សាកល្បងអ្វីៗដ៏អាក្រក់ក្នុងពិភពលោកនេះទេ ដើម្បីដឹងថាវានឹងនាំឲ្យយើងឈឺចិត្ដយ៉ាងណានោះ។—ពេត្រុសទី១ ៤:៤

^១៤ បុរសវ័យក្មេងម្នាក់ឈ្មោះជិនណឺបានត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំក្នុងសេចក្ដីពិតនៅទ្វីបអាស៊ី។ គាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹកពេលគាត់មានអាយុ១២ឆ្នាំ។ ប៉ុន្ដែ ពេលដែលគាត់ជាក្មេងជំទង់ គាត់ចង់សាកមើលជីវិតក្នុងពិភពលោក ដោយសង្ឃឹមថាគាត់នឹងមានសេរីភាព។ ប្អូនជិនណឺបានចាប់ផ្ដើមកុហកក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ ហើយលាក់រឿងខ្លះពីពួកគេ។ ពេលដែលគាត់មានអាយុ១៥ឆ្នាំ គាត់បានធ្វើអំពើអាក្រក់ខ្លះដែលមិត្ដភក្ដិរបស់គាត់ក៏ធ្វើដែរ ដូចជាផឹកស្រានិងប្រើពាក្យអសុរោះជាដើម។ ប្អូនជិនណឺបានមកផ្ទះពេលយប់ជ្រៅ ក្រោយពីគាត់បានលេងបុកប៊ីយ៉ានិងលេងហ្គេមកុំព្យូទ័រដែលមានអំពើឃោរឃៅជាមួយនឹងមិត្ដភក្ដិរបស់គាត់។ នៅទីបំផុត គាត់បានទទួលស្គាល់ថាអ្វីដែលគាត់កំពុងធ្វើមិននាំឲ្យគាត់សប្បាយទេ ហើយគាត់មានអារម្មណ៍ថាជីវិតបែបនេះគឺអសារឥតការ។ ឥឡូវគាត់បានត្រឡប់មកសេចក្ដីពិតវិញ។ គាត់និយាយថា ជួនកាល គាត់នៅតែបានត្រូវល្បួងដោយពិភពលោកនេះ ប៉ុន្ដែចំពោះគាត់ ការទទួលពរពីព្រះយេហូវ៉ាគឺសំខាន់ជាង។

១៥. ទោះបីជាយើងបានត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំដោយឪពុកម្ដាយជាគ្រិស្ដសាសនិក ឬមិនបានក៏ដោយ តើយើងទាំងអស់គ្នាគួរគិតអំពីអ្វី?

^១៥ សូម្បីតែឪពុកម្ដាយរបស់អ្នកមិននៅក្នុងសេចក្ដីពិតក្ដី សូមគិតអំពីឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យដែលអ្នកមានដើម្បីស្គាល់ព្រះដែលជាអ្នកបង្កើត និងឯកសិទ្ធិបម្រើលោក! ក្នុងចំណោមមនុស្សរាប់ពាន់លាននាក់នៅផែនដី ដោយចិត្ដសប្បុរស ព្រះយេហូវ៉ាបានបើកបង្ហាញឲ្យអ្នកស្គាល់លោក។ នេះពិតជាពរមួយមែន! (យ៉ូហាន ៦:៤៤, ៤៥) ទោះបីជាយើងបានរៀនសេចក្ដីពិតពីឪពុកម្ដាយរបស់យើងឬមិនបានក៏ដោយ យើងអាចមានចិត្ដសប្បាយយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារយើងស្គាល់សេចក្ដីពិត។ (សូមអាន កូរិនថូសទី១ ២:១២) ប្អូនជិនណឺនិយាយថា៖ «តើខ្ញុំជាអ្នកណាដែលព្រះយេហូវ៉ាជាម្ចាស់សកលលោកស្គាល់ខ្ញុំ?»។ (ទំនុកតម្កើង ៨:៤) បងស្រីគ្រិស្ដសាសនិកម្នាក់និយាយថា៖«សិស្សមានមោទនភាពណាស់បើគ្រូស្គាល់ពួកគេ។ គឺជាឯកសិទ្ធិធំជាងនេះឆ្ងាយណាស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាជាគ្រូបង្រៀនដ៏ឧត្ដមស្គាល់យើង!»។

១៦. តើអ្វីជាការសម្រេចចិត្ដដ៏ឈ្លាសវៃសម្រាប់គ្រិស្ដសាសនិកវ័យក្មេង?

^១៦ សូមរំពឹងគិតអំពីកេរដំណែលដ៏អស្ចារ្យដែលអ្នកបាន ទទួលពីព្រះ ហើយកំណត់គោលដៅបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ សូមធ្វើតាមគំរូដ៏ល្អរបស់បុគ្គលស្មោះត្រង់នៅអតីតកាល។ សូមកុំធ្វើដូចមនុស្សវ័យក្មេងភាគច្រើនក្នុងពិភពលោកនេះ ដែលប្រើជីវិតដោយឥតប្រយោជន៍ ហើយដែលគ្មានអនាគត។—កូរិនថូសទី២ ៤:៣, ៤

១៧-១៩. ហេតុអ្វីការធ្វើខុសពីពិភពលោកគឺជាទង្វើដ៏ឈ្លាសវៃ?

^១៧ ការធ្វើជាមនុស្សខុសប្លែកពីពិភពលោកនេះ គឺមិនតែងតែស្រួលទេ។ ប៉ុន្ដែ នេះជាទង្វើដ៏ឈ្លាសវៃ។ សូមគិតអំពីកីឡាករដែលមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីចូលប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក។ ដើម្បីមានសមត្ថភាពធ្វើដូច្នេះ គាត់ត្រូវខុសគ្នាពីមនុស្សស្រករគាត់។ គាត់ជៀសវាងអ្វីៗជាច្រើនដែលនឹងបំបែរអារម្មណ៍គាត់ និងជៀសវាងអ្វីដែលស៊ីពេលរបស់គាត់។ គាត់សុខចិត្ដធ្វើខុសពីគេដើម្បីគាត់អាចហ្វឹកហាត់ច្រើនជាងនិងដើម្បីសម្រេចគោលដៅរបស់គាត់។

^១៨ មនុស្សភាគច្រើនក្នុងពិភពលោកនេះមិនសូវគិតអំពីលទ្ធផលអាក្រក់ដែលអាចមកពីការប្រព្រឹត្ដរបស់ពួកគេទេ ប៉ុន្ដែអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាគិតអំពីអ្វីទាំងនេះ។ បើយើងខុសប្លែកពីពិភពលោក ហើយជៀសវាងពីទង្វើដូចជាអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ដែលអាចបង្ខូចចំណងមិត្ដភាពរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា យើងនឹង«ចាប់យ៉ាងជាប់នូវជីវិតដ៏ពិតប្រាកដ»។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១៩) បងស្រីដែលបានត្រូវរៀបរាប់ខាងលើ និយាយថា៖ «បើយើងនិយាយការពារជំនឿរបស់យើង នៅទីបំផុតយើងនឹងមានអារម្មណ៍សប្បាយយ៉ាងខ្លាំង។ ការធ្វើដូច្នេះនឹងបញ្ជាក់ថាយើងមានកម្លាំងចិត្ដដើម្បីធ្វើផ្ទុយពីពិភពលោករបស់សាថាន។ សំខាន់បំផុត គឺហាក់ដូចជាយើងអាចឃើញថាព្រះយេហូវ៉ាមានមោទនភាពចំពោះយើង ហើយកំពុងញញឹមមកយើង! នោះជាពេលដែលយើងសប្បាយចិត្ដដោយសារយើងខុសពីគេ!»។

^១៩ សូមកុំប្រើជីវិតរបស់អ្នកដោយឥតប្រយោជន៍ដោយគិតតែអំពីអ្វីដែលអ្នកអាចមានឥឡូវនេះប៉ុណ្ណោះ។ (សាស្ដា ៩:២, ១០) អ្នកដឹងអំពីមូលហេតុដែលអ្នកមានជីវិត ហើយដឹងថាអ្នកមានឱកាសរស់ជារៀងរហូត។ នេះជួយអ្នកឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្ដល្អ ហើយជៀសវាងពីការ«ដើរដូចជនជាតិដទៃ»។ ជីវិតរបស់អ្នកមានន័យខ្លឹមសារ។—អេភេសូរ ៤:១៧; ម៉ាឡាគី ៣:១៨

២០, ២១. បើយើងធ្វើការសម្រេចចិត្ដត្រឹមត្រូវ តើយើងអាចមានអនាគតយ៉ាងណា? ប៉ុន្ដែ តើព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវអ្វីពីយើង?

^២០ បើយើងធ្វើការសម្រេចចិត្ដដ៏ត្រឹមត្រូវ យើងអាចមានជីវិតសប្បាយឥឡូវនេះ ហើយថែមទាំងអាចមានជីវិតជារៀងរហូតក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងផ្ដល់ពរដល់យើងច្រើនជាងយើងអាចគិតស្មានទៅទៀត។ (ម៉ាថាយ ៥:៥; ១៩:២៩; ២៥:៣៤) ប៉ុន្ដែ លោកមិនផ្ដល់ពរទាំងនេះដល់មនុស្សទាំងអស់ទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យយើងស្ដាប់បង្គាប់លោក។ (សូមអាន យ៉ូហានទី១ ៥:៣, ៤) ប៉ុន្ដែ ការខំព្យាយាមរបស់យើងដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់នៅឥឡូវនេះ ពិតជាមានប្រយោជន៍មែន!

^២១ ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ឲ្យយើងរួចហើយនូវអ្វីៗជាច្រើន។ យើងមានចំណេះត្រឹមត្រូវអំពីបណ្ដាំរបស់លោក ហើយយើងយល់យ៉ាងច្បាស់នូវសេចក្ដីពិតអំពីលោកនិងគោលបំណងរបស់លោក។ ក្នុងនាមជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា យើងមានឯកសិទ្ធិដែលបានត្រូវហៅដោយនាមរបស់លោក។ ព្រះសន្យានឹងយើងថា លោកនៅខាងយើងដើម្បីជួយយើង។ (ទំនុកតម្កើង ១១៨:៧) ទោះជាយើងក្មេងឬចាស់ក្ដី សូមយើងទាំងអស់គ្នាបង្ហាញថាយើងឲ្យតម្លៃទៅលើកេរដំណែលដែលយើងបានទទួលពីព្រះ ហើយបង្ហាញថាយើងចង់ឲ្យព្រះយេហូវ៉ាមាន«សិរីរុងរឿងជារៀងរហូតតទៅ»។—រ៉ូម ១១:៣៣-៣៦; ទំនុកតម្កើង ៣៣:១២