ខ្ញុំបានកើតនៅឆ្នាំ១៩៥៥នារដ្ឋឃ្វីនស្លែន ប្រទេសអូស្ត្រាលី។ មិនយូរក្រោយមក ម្ដាយរបស់ខ្ញុំឈ្មោះអេសស្ទេល បានចាប់ផ្ដើមសិក្សាគម្ពីរជាមួយនឹងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ មួយឆ្នាំក្រោយមក គាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹក ហើយ១៣ឆ្នាំក្រោយមក ឪពុករបស់ខ្ញុំឈ្មោះរ៉ន ក៏បានចូលមកក្នុងសេចក្ដីពិតដែរ។ ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩៦៨នាតំបន់ដាច់ស្រយាលនៃរដ្ឋឃ្វីនស្លែន។

តាំងពីខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំចូលចិត្ដភាសាផ្សេងៗនិងការអានសៀវភៅខ្លាំងណាស់។ ពេលណាឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំនិងខ្ញុំធ្វើដំណើរឆ្ងាយ ខ្ញុំអង្គុយកៅអីនៅខាងក្រោយក្នុងឡាន ហើយអានសៀវភៅ។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំទំនងជាមិនសូវសប្បាយចិត្ដទេ ដោយសារខ្ញុំមិនបានមើលទេសភាពនៅតាមផ្លូវ។ ប៉ុន្ដែ ដោយសារខ្ញុំចូលចិត្ដអានសៀវភៅជាខ្លាំង នោះបានជួយខ្ញុំឲ្យរៀនពូកែនៅសាលា។ ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំថែមទាំងបានទទួលប័ណ្ណសរសើរ កាលដែលខ្ញុំរៀននៅវិទ្យាល័យនៅក្រុងគ្លេនអូឃី កោះថាស្មានៀ។

ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ខ្ញុំត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្ដដ៏សំខាន់មួយ។ តើខ្ញុំនឹងទទួលអាហារូបករណ៍ដើម្បីទៅរៀននៅសកលវិទ្យាល័យឬទេ? ទោះជាខ្ញុំស្រឡាញ់សៀវភៅ ហើយចូលចិត្ដរៀនក៏ដោយ ខ្ញុំសប្បាយចិត្ដដែលម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាច្រើនជាងអ្នកណាឯទៀតឬអ្វីឯទៀតទាំងអស់។ (កូរិនថូសទី១ ៣:១៨, ១៩) ដូច្នេះ ដោយមានការអនុញ្ញាតពីឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្ដថាពេលខ្ញុំបញ្ចប់ការសិក្សាដែលរដ្ឋតម្រូវ ខ្ញុំនឹងឈប់រៀន ហើយចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយ។ ខ្ញុំបានធ្វើដូច្នេះនៅខែមករា ឆ្នាំ១៩៧១ ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៥ឆ្នាំ។

 អស់រយៈពេល៨ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយនៅកោះថាស្មានៀ។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ខ្ញុំបានរៀបការជាមួយនឹងស្ដ្រីដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់ឈ្មោះជេននី អាល់ឃូកដែលមានស្រុកកំណើតនៅកោះថាស្មានៀ។ អស់រយៈពេលបួនឆ្នាំ យើងបានបម្រើជាមួយគ្នាជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសនៅស្មីតថិន និងឃ្វីនថោនដែលជាក្រុងតូចៗដាច់ស្រយាល។

នៅឆ្នាំ១៩៧៨ ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំនិងខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅក្រុងព័រម៉ូរេសប៊ី ប្រទេសប៉ាពូអាស៊ីនូវែលហ្គីណេដើម្បីចូលរួមមហាសន្និបាតអន្ដរជាតិ។ ជាពិសេសខ្ញុំនឹកចាំអំពីសាសនទូតម្នាក់ដែលថ្លែងសុន្ទរកថាជាភាសាហ៊ីរីម៉ូធូ។ ទោះជាខ្ញុំមិនយល់អ្វីដែលគាត់កំពុងនិយាយក្នុងសុន្ទរកថានោះក៏ដោយ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមគិតថាខ្ញុំក៏ចង់ក្លាយទៅជាសាសនទូត រៀនភាសាផ្សេងទៀត ហើយលើកទឹកចិត្ដបងប្អូនដោយថ្លែងសុន្ទរកថាជាភាសារបស់ពួកគេដែរ។ នៅទីបំផុត ខ្ញុំបានដឹងរបៀបដែលខ្ញុំអាចយកសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំចំពោះភាសាទៅបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។

ពេលយើងត្រឡប់មកដល់ផ្ទះវិញ អ្នកអាចស្រមៃគិតថាយើងភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងណា ពេលយើងបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យបម្រើជាសាសនទូត។ នៅខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩ យើងបានទៅដល់កោះហ្វ៊ូណាហ្វ៊ូទី ប្រទេសទូវ៉ាលូ។ នៅទីនោះក្រៅពីយើង មានអ្នកផ្សព្វផ្សាយដែលបានទទួលការជ្រមុជទឹកតែបីនាក់ប៉ុណ្ណោះទូទាំងប្រទេសទូវ៉ាលូ។

ការរៀនភាសាទូវ៉ាលូ គឺមិនស្រួលទេ។ មានសៀវភៅតែមួយក្បាលប៉ុណ្ណោះក្នុងភាសានោះ គឺសៀវភៅដែលគេហៅថាសញ្ញាថ្មី។ គ្មានវចនានុក្រមឬវគ្គសិក្សាភាសាឡើយ ហេតុនេះយើងបានសម្រេចចិត្ដថានឹងព្យាយាមរៀនពាក្យថ្មីពី១០ពាក្យទៅ២០ពាក្យជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ប៉ុន្ដែ មិនយូរក្រោយមក យើងបានទទួលស្គាល់ថាយើងមិនយល់អត្ថន័យត្រឹមត្រូវនៃពាក្យភាគច្រើនដែលយើងបានរៀនទេ។ ជាជាងប្រាប់មនុស្សថាការទាក់ទងនឹងពួកវិញ្ញាណអាក្រក់គឺខុស យើងបែរជាប្រាប់ពួកគេថាពួកគេមិនគួរប្រើជញ្ជីងនិងឈើច្រត់ទៅវិញ! ប៉ុន្ដែ យើងត្រូវបន្ដព្យាយាមរៀនភាសានោះ ដោយសារយើងបានចាប់ផ្ដើមការសិក្សាគម្ពីរមួយចំនួន។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក សិស្សគម្ពីរម្នាក់ក្នុងចំណោមសិស្សគម្ពីរដំបូងរបស់យើង បានប្រាប់យើងថា៖ «យើងសប្បាយចិត្ដណាស់ដែលឥឡូវនេះបងអាចនិយាយភាសារបស់យើងបាន។ ដំបូងឡើយ យើងមិនបានយល់អំពីអ្វីដែលបងចង់និយាយសោះ!»។

ប៉ុន្ដែ មានអ្វីមួយដែលពិតជាបានជួយយើងឲ្យរៀនភាសានោះបានលឿនជាង។ ដោយសារគ្មានផ្ទះជួល យើងត្រូវរស់នៅជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសារសាក្សីក្នុងភូមិធំជាងគេ។ យើងត្រូវនិយាយភាសាទូវ៉ាលូនៅគ្រប់កន្លែង រួមទាំងពេលនៅផ្ទះ។ ក្រោយពីយើងមិនបាននិយាយភាសាអង់គ្លេសអស់ប៉ុន្មានឆ្នាំ យើងឃើញថាភាសាទូវ៉ាលូបានទៅជាភាសាទី១របស់យើង។

មិនយូរក្រោយពីយើងមកដល់ទីនោះ មនុស្សជាច្រើនបានចាប់ផ្ដើមបង្ហាញចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះសេចក្ដីពិត។ ប៉ុន្ដែ តើយើងអាចប្រើអ្វីដើម្បីបង្រៀនពួកគេ? យើងគ្មានសៀវភៅជាភាសារបស់ពួកគេសោះ។ តើពួកគេអាចធ្វើការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួនយ៉ាងដូចម្ដេច? ពេលពួកគេចាប់ផ្ដើម មកកិច្ចប្រជុំ តើពួកគេអាចច្រៀងចម្រៀងអ្វីខ្លះ? តើពួកគេនឹងថ្លែងសុន្ទរកថាយ៉ាងដូចម្ដេច ហើយតើតាមរបៀបណាពួកគេអាចរៀបចំសម្រាប់កិច្ចប្រជុំ? តើតាមរបៀបណាពួកគេអាចទទួលការជ្រមុជទឹក? មនុស្សទាំងនេះដែលមានចិត្ដរាបទាបត្រូវការសៀវភៅជាភាសារបស់ពួកគេ ដើម្បីពួកគេអាចរៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ា! (កូរិនថូសទី១ ១៤:៩) យើងឆ្ងល់ថា ‹តើនឹងមានថ្ងៃដែលយើងអាចមានសៀវភៅជាភាសាទូវ៉ាលូ ជាភាសាដែលមានមនុស្សតិចជាង១៥.០០០នាក់និយាយឬទេ?›។ ព្រះយេហូវ៉ាបានតបឆ្លើយចំពោះសំណួរទាំងនោះ ដែលបង្ហាញឲ្យយើងដឹងនូវអ្វីពីរយ៉ាង៖ (១) លោកចង់ឲ្យមនុស្សនៅ«កោះដែលនៅឆ្ងាយ»រៀនអំពីលោក ហើយ(២) លោកចង់ឲ្យពួកអ្នកដែលពិភពលោក«មើលងាយ»និងចាត់ទុកថា«អាប់ឱន» យកនាមលោកធ្វើជាទីពឹងពំនាក់។—យេរេមា ៣១:១០; កូរិនថូសទី១ ១:២៨

នៅឆ្នាំ១៩៨០ ការិយាល័យសាខាបានប្រគល់ភារកិច្ចឲ្យយើងបកប្រែសៀវភៅទៅជាភាសាទូវ៉ាលូ។ យើងបានចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចការនោះ ទោះជាយើងមានអារម្មណ៍ថាយើងមិនចេះភាសានោះច្រើនក៏ដោយ។ (កូរិនថូសទី១ ១:២៨, ២៩) កាលពីដំបូង យើងបានទិញម៉ាស៊ីនចាស់មួយពីរដ្ឋាភិបាលដើម្បីបោះពុម្ពសៀវភៅដោយដៃសម្រាប់កិច្ចប្រជុំរបស់យើង។ ក្រោយមក យើងថែមទាំងបានបកប្រែសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា សេចក្ដីពិតដែលនាំទៅដល់ជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ (The Truth That Leads to Eternal Life) ជាភាសាទូវ៉ាលូ ហើយបានបោះពុម្ពវាពីម៉ាស៊ីនតូចនោះ។ ខ្ញុំនៅតែនឹកចាំអំពីក្លិនយ៉ាងខ្លាំងនៃទឹកថ្នាំបោះពុម្ព រួមទាំងអាកាសធាតុក្ដៅខ្លាំងនៅតំបន់ត្រូពិចដែលធ្វើឲ្យពិបាកបោះពុម្ពសៀវភៅទាំងអស់នោះដោយដៃ។ នៅពេលនោះ យើងក៏គ្មានអគ្គិសនីដែរ!

ការបកប្រែសៀវភៅជាភាសាទូវ៉ាលូ គឺមិនស្រួលនោះទេ ដោយសារយើងមិនអាចរកមើលពាក្យក្នុងវចនានុក្រម ឬស្រាវជ្រាវក្នុងសៀវភៅជាភាសាទូវ៉ាលូឡើយ។ ប៉ុន្ដែ ជួនកាលយើងបានទទួលជំនួយដែលយើងត្រូវការតាមរបៀបផ្សេងទៀត។ នៅព្រឹកមួយ ខ្ញុំបានច្រឡំផ្សព្វផ្សាយនៅផ្ទះរបស់បុរសម្នាក់ដែលប្រឆាំងសេចក្ដីពិត។ បុរសវ័យចាស់នោះដែលធ្លាប់ធ្វើជាគ្រូបង្រៀន បានរំលឹកខ្ញុំថាយើងមិនគួរមកផ្ទះរបស់គាត់ទេ។ បន្ទាប់មក គាត់បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ប្រាប់រឿងមួយ។ ការបកប្រែរបស់អ្នកប្រើច្រើនពេកនូវទម្រង់ឃ្លាដែលប្រធានជាអ្នករងអំពើ។ យើងមិនសូវប្រើវាក្នុងភាសាទូវ៉ាលូទេ»។ ខ្ញុំបានសួរអ្នកឯទៀត ហើយគាត់បាននិយាយត្រូវ។ ដូច្នេះ យើងបានធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរដើម្បីឲ្យការបកប្រែរបស់យើងកាន់តែប្រសើរ។ ខ្ញុំកោតស្ងើចដែលព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ជំនួយ នេះដល់យើងតាមរយៈបុរសដែលជាអ្នកប្រឆាំងនឹងសេចក្ដីពិត ប៉ុន្ដែដែលច្បាស់ជាបានអានសៀវភៅរបស់យើង!

អ្វីដែលយើងបានបកប្រែដំបូងជាភាសាទូវ៉ាលូដើម្បីស្នើផ្ដល់ដល់អ្នកឯទៀត គឺលិខិតអញ្ជើញសម្រាប់ពិធីរំលឹក។ ក្រោយមក យើងមានខិត្ដប័ណ្ណដំណឹងរាជាណាចក្រ (Kingdom News) លេខ៣០ ដែលបានចេញនៅពេលដំណាលគ្នានឹងភាសាអង់គ្លេស។ យើងសប្បាយចិត្ដណាស់ដែលយើងអាចឲ្យមនុស្សនៅទីនោះនូវអ្វីមួយក្នុងភាសារបស់ពួកគេ! មួយរយៈពេលក្រោយមក យើងក៏មានសៀវភៅស្ដើងមួយចំនួន ថែមទាំងសៀវភៅខ្លះជាភាសាទូវ៉ាលូផងដែរ។ នៅឆ្នាំ១៩៨៣ ការិយាល័យសាខាប្រទេសអូស្ត្រាលីបានចាប់ផ្ដើមបោះពុម្ពទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមជាភាសាទូវ៉ាលូ។ ទស្សនាវដ្ដីនោះមាន២៤ទំព័រ ហើយចេញរាល់បីខែម្ដង។ តើបណ្ដាជននៅប្រទេសទូវ៉ាលូចូលចិត្ដសៀវភៅនិងទស្សនាវដ្ដីទាំងនោះឬទេ? មែន ពួកគេចូលចិត្ដ ដោយសារធម្មតាពួកគេចូលចិត្ដអានខ្លាំងណាស់។ រាល់ដងដែលយើងចេញសៀវភៅថ្មី ស្ថានីយវិទ្យុរបស់រដ្ឋាភិបាលបានប្រកាសព័ត៌មាន ហើយជួនកាលការចេញសៀវភៅថ្មីនោះគឺជាសេចក្ដីជូនដំណឹងដ៏សំខាន់ជាងគេសម្រាប់ថ្ងៃនោះ * (សូមមើលកំណត់សម្គាល់)។

តើកិច្ចការបកប្រែបានត្រូវធ្វើឡើងយ៉ាងដូចម្ដេច? ដំបូង យើងសរសេរអ្វីទាំងអស់ដោយប្រើប៊ិចនិងក្រដាស។ បន្ទាប់មក យើងប្រើអង្គុលីលេខវាយអត្ថបទដែលបានបកប្រែនោះម្ដងហើយម្ដងទៀតជាច្រើនដងមុនបញ្ជូនអត្ថបទនោះទៅការិយាល័យសាខាប្រទេសអូស្ត្រាលី។ បងស្រីពីរនាក់នៅការិយាល័យសាខាបានវាយអត្ថបទនោះជាភាសាទូវ៉ាលូដោយឡែកពីគ្នាចូលទៅក្នុងកុំព្យូទ័រ ទោះជាពួកគាត់មិនយល់ភាសាទូវ៉ាលូក្ដី។ ប៉ុន្ដែ ដោយបញ្ចូលអត្ថបទនោះពីរដង ហើយប្រៀបធៀបតាមកុំព្យូទ័រ នោះជួយពួកគាត់រកឃើញកំហុស។ ក្រោយមក ការិយាល័យសាខាដាក់បញ្ចូលអត្ថបទជាមួយនឹងរូបភាព។ ក្រោយពីធ្វើដូច្នេះ ពួកគេបញ្ជូនឲ្យយើងតាមយន្ដហោះនូវអត្ថបទដែលមានរូបភាពនោះ។ យើងបានពិនិត្យមើលឯកសារទាំងនោះ ហើយបញ្ជូនទៅការិយាល័យសាខាវិញដើម្បីបោះពុម្ព។

សព្វថ្ងៃនេះ កិច្ចការបកប្រែបានរីកចម្រើនយ៉ាងខ្លាំង! ឥឡូវក្រុមបកប្រែវាយនិងកែអត្ថបទនៅលើកុំព្យូទ័រតែម្ដង។ តាមធម្មតា បុគ្គលដែលនៅកន្លែងដូចគ្នានិងក្រុមបកប្រែជាអ្នកដាក់បញ្ចូលអត្ថបទជាមួយនឹងរូបភាព។ ក្រោយមក ពួកគាត់បញ្ជូនឯកសារនោះតាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតទៅការិយាល័យសាខាដើម្បីបោះពុម្ព។ ពួកគាត់មិនចាំបាច់ប្រញាប់ប្រញាល់ទៅប្រៃសណីយ៍ដើម្បីបញ្ជូនអត្ថបទដែលបានបកប្រែនោះទេ។

នៅពេលក្រោយៗមក ជេននីនិងខ្ញុំបានទទួលភារកិច្ចផ្សេងៗនៅតំបន់នានានៃមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិក។ នៅឆ្នាំ១៩៨៥ ពីប្រទេសទូវ៉ាលូយើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅការិយាល័យសាខាប្រទេសសាម័រ។ នៅទីនោះយើងបានជួយកិច្ចការបកប្រែជាភាសាសាម័រ តុងហ្គា និងថូគីឡោ ហើយក៏ជួយការបកប្រែភាសាទូវ៉ាលូដែរ។ ក្រោយមក នៅឆ្នាំ១៩៩៦យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅការិយាល័យសាខាប្រទេសហ្វ៊ីជី ជាកន្លែងដែលយើងបានជួយកិច្ចការបកប្រែសម្រាប់ភាសាហ្វ៊ីជី គីរីបាទី ណូរូ រ៉ូទូម៉ាន និងទូវ៉ាលូ។

ខ្ញុំតែងតែកោតស្ងើចចំពោះអ្នកបកប្រែដែលស្រឡាញ់កិច្ចការរបស់ពួកគេយ៉ាងខ្លាំង ទោះជាកិច្ចការនោះមិនងាយស្រួល ហើយអាចធ្វើឲ្យអស់កម្លាំងខ្លាំងក៏ដោយ។ ដូចព្រះយេហូវ៉ាដែរ បងប្អូនស្មោះត្រង់ទាំងនេះពិតជាចង់ឲ្យមនុស្សឮដំណឹងល្អក្នុងភាសារបស់ពួកគេ។ (ការបើកបង្ហាញ ១៤:៦) ជាឧទាហរណ៍ ពេលកំពុងរៀបចំការបកប្រែទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមទី១ជាភាសាតុងហ្គា ខ្ញុំបានជួបពួកអ្នកចាស់ទុំទាំងអស់នៅប្រទេសតុងហ្គា ហើយបានសួរពួកគាត់អំពីអ្នកណាអាចទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនដើម្បីធ្វើជាអ្នកបកប្រែ។ អ្នកចាស់ទុំម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកចាស់ទុំទាំងនោះ ដែលមានការងារល្អជាអ្នកជួសជុលម៉ាស៊ីន បានប្រាប់ថាគាត់អាចលាឈប់ពីការងាររបស់គាត់នៅថ្ងៃស្អែក ហើយចាប់ផ្ដើមធ្វើជាអ្នកបកប្រែភ្លាមៗ។ ខ្ញុំបានទទួលការលើកទឹកចិត្ដពីជំនឿដ៏ខ្លាំងរបស់គាត់ ដោយសារគាត់មានក្រុមគ្រួសារ ហើយមិនដឹងថាគាត់នឹងរកលុយឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់តាមរបៀប ណាដើម្បីចិញ្ចឹមថែរក្សាក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ទេ។ ប៉ុន្ដែ ព្រះយេហូវ៉ាបានថែរក្សាគាត់និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ ហើយគាត់បាននៅជាប់ក្នុងកិច្ចការបកប្រែអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។

ដូចអ្នកបកប្រែទាំងនេះ បងប្រុសៗនៃគណៈអភិបាលយកចិត្ដទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះការផ្ដល់សៀវភៅគ្រប់ភាសា រួមទាំងភាសាដែលមនុស្សមួយចំនួនតិចនិយាយ។ ជាឧទាហរណ៍ សំណួរមួយបានត្រូវលើកឡើងថា តើការខំប្រឹងប្រែងដើម្បីបកប្រែសៀវភៅជាភាសាទូវ៉ាលូមានប្រយោជន៍ឬទេ? ខ្ញុំទទួលការលើកទឹកចិត្ដយ៉ាងខ្លាំង ពេលអានចម្លើយរបស់គណៈអភិបាល ដែលថា៖ «យើងយល់ថាគ្មានមូលហេតុដែលអ្នកគួរឈប់ធ្វើកិច្ចការបកប្រែជាភាសាទូវ៉ាលូនោះទេ។ ទោះជាមនុស្សដែលនិយាយភាសាទូវ៉ាលូមានចំនួនតិចបើប្រៀបធៀបនឹងភាសាឯទៀតក្ដី មនុស្សទាំងនោះនៅតែត្រូវការដំណឹងល្អក្នុងភាសារបស់ពួកគេ»។

នៅឆ្នាំ២០០៣ ជេននីនិងខ្ញុំបានផ្លាស់ពីផ្នែកបកប្រែនាប្រទេសហ្វ៊ីជីទៅផ្នែកផ្ដល់ជំនួយដល់អ្នកបកប្រែនាក្រុងផាតឺសិន រដ្ឋញូវយ៉ក។ នេះគឺដូចជាសុបិនក្លាយទៅជាការពិត! យើងបានទៅជាសមាជិកនៃក្រុមមួយដែលជួយគាំទ្រការបកប្រែសៀវភៅយើងជាភាសាកាន់តែច្រើន។ ក្នុងអំឡុងពេលប្រហែលជាពីរឆ្នាំឬច្រើនជាងដែលយើងបានធ្វើការនៅផ្នែកផ្ដល់ជំនួយដល់អ្នកបកប្រែ យើងក៏មានភារកិច្ចជួយបង្ហាត់បង្រៀនក្រុមអ្នកបកប្រែដែលនៅប្រទេសផ្សេងៗដែរ។

ឥឡូវសូមទុកឲ្យខ្ញុំនិយាយអំពីកិច្ចប្រជុំដ៏សំខាន់មួយដែលខ្ញុំបានរៀបរាប់កាលពីដំបូងវិញ។ មកដល់ឆ្នាំ២០០០ គណៈអភិបាលយល់ថាក្រុមបកប្រែទូទាំងពិភពលោកត្រូវការជំនួយដើម្បីធ្វើកិច្ចការរបស់ពួកគេ។ អ្នកបកប្រែភាគច្រើនមិនបានទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនអំពីការបកប្រែឡើយ។ ក្រោយពីកិច្ចប្រជុំជាមួយនឹងគណៈកម្មាធិការខាងការនិពន្ធ គណៈអភិបាលបានសម្រេចចិត្ដថាអ្នកបកប្រែទាំងអស់ជុំវិញពិភពលោកត្រូវទទួលការបង្ហាត់បង្រៀន។ អ្នកបកប្រែនឹងទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនអំពីរបៀបយល់អត្ថបទជាភាសាអង់គ្លេស របៀបដោះស្រាយបញ្ហាដែលទាក់ទងនឹងការបកប្រែ និងរបៀបធ្វើការជាក្រុម។

តើការបង្ហាត់បង្រៀននេះដែលអ្នកបកប្រែបានទទួលបាននាំឲ្យមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? គុណភាពនៃការបកប្រែបានល្អប្រសើរជាង។ ម្យ៉ាងទៀត សៀវភៅរបស់យើងបានត្រូវបកប្រែជាភាសាកាន់តែច្រើនជាងមុន។ ពេលយើងបានចាប់ផ្ដើមធ្វើជាសាសនទូតនៅឆ្នាំ១៩៧៩ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមមានតែ៨២ភាសាប៉ុណ្ណោះ ហើយសម្រាប់ភាសាភាគច្រើនទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមនោះចេញប៉ុន្មានខែក្រោយភាសាអង់គ្លេស។ ប៉ុន្ដែ ឥឡូវទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមបានត្រូវបកប្រែជាង២៤០ភាសា ហើយក្នុងភាសាភាគច្រើន ទស្សនាវដ្ដីនោះចេញនៅពេលដំណាលគ្នានឹងភាសាអង់គ្លេស។ ឥឡូវ សៀវភៅរបស់យើងមានជាង៧០០ភាសាដែលមនុស្សអាចអានដើម្បីរៀនសេចក្ដីពិតពីគម្ពីរ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំមុន កិច្ចការនេះហាក់ដូចជាមិនអាចធ្វើឡើងបានទេ។

ក្នុងឆ្នាំ២០០៤ គណៈអភិបាលបានសម្រេចចិត្ដថាគឺសំខាន់ណាស់ដែលយើងមានសេចក្ដីបកប្រែពិភពលោកថ្មីជាភាសាកាន់តែច្រើនថែមទៀត ហើយធ្វើកិច្ចការនេះឲ្យបានឆាប់បំផុត។ ដោយសារការសម្រេចចិត្ដនោះ មនុស្សកាន់តែច្រើននៅឥឡូវនេះអាចអានសេចក្ដីបកប្រែពិភពលោកថ្មីក្នុងភាសារបស់ពួកគេ។ តាមការពិត នៅឆ្នាំ២០១៤ គម្ពីរទាំងមូលនេះឬផ្នែកខ្លះនៃគម្ពីរមានជា១២៨ភាសា រួមទាំងភាសាមួយចំនួនដែលមនុស្សនិយាយនៅភាគខាងត្បូងនៃមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិក។

ការនឹកចាំមួយដែលមានតម្លៃណាស់ចំពោះខ្ញុំ គឺអំពីមហាសន្និបាតនាប្រទេសទូវ៉ាលូ នៅឆ្នាំ២០១១។ ដោយសារមានភាពរាំងស្ងួតយ៉ាងខ្លាំងនៅទូទាំងប្រទេសនោះអស់ជាច្រើនខែ តាមមើលទៅដូចជាមហាសន្និបាតនោះនឹងត្រូវលុបចោល។ ប៉ុន្ដែ នៅល្ងាចដែលយើងមកដល់ប្រទេសទូវ៉ាលូ  ភ្លៀងចាប់ផ្ដើមធ្លាក់យ៉ាងខ្លាំង។ ដូច្នេះ យើងអាចមានមហាសន្និបាតរបស់យើងបាន! ចំពោះខ្ញុំ ការចេញសេចក្ដីបកប្រែពិភពលោកថ្មីពីបទគម្ពីរគ្រិស្ដសាសនិកជាភាសាក្រិចជាភាសាទូវ៉ាលូ គឺជាឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យមែន! ទោះជាមានបងប្អូនតិចដែលនិយាយភាសានោះក៏ដោយ ពួកគេក៏អាចទទួលអំណោយដ៏ពិសេសនេះពីព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ នៅទីបញ្ចប់នៃមហាសន្និបាតនោះ មានភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំងម្ដងទៀត។ ដូច្នេះបងប្អូនទាំងអស់បានទទួលសេចក្ដីពិតដែលប្រៀបដូចជាទឹកយ៉ាងហៀហូរ ហើយក៏បានទទួលទឹកភ្លៀងយ៉ាងច្រើនដែរ!

គួរឲ្យស្តាយ ជេននីប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំមិនបាននៅទីនោះជាមួយនឹងខ្ញុំទេ។ គាត់បានស្លាប់នៅឆ្នាំ២០០៩ ក្រោយពីបានស៊ូទ្រាំនឹងជំងឺមហារីកអស់១០ឆ្នាំ។ យើងបានរៀបការជាមួយគ្នាអស់រយៈពេល៣៥ឆ្នាំ។ ពេលគាត់នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ គាត់នឹងសប្បាយចិត្ដឮអំពីការចេញគម្ពីរជាភាសាទូវ៉ាលូ។

ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ពរឲ្យខ្ញុំមានប្រពន្ធដ៏ស្រស់ស្អាតមួយទៀតឈ្មោះឡូរ៉េនី ស៊ីគីវ៉ូ។ ឡូរ៉េនីនិងជេននីបានធ្វើការជាមួយគ្នានៅបេតអែលប្រទេសហ្វ៊ីជី ហើយឡូរ៉េនីក៏បានធ្វើជាអ្នកបកប្រែដែរ។ ដូច្នេះម្ដងនេះទៀត ខ្ញុំមានប្រពន្ធដែលបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់ជាមួយនឹងខ្ញុំ ហើយដែលស្រឡាញ់ភាសាផ្សេងៗដូចខ្ញុំដែរ!

ក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានឃើញរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាដែលជាបិតាប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ យកចិត្ដទុកដាក់ចំពោះសេចក្ដីត្រូវការរបស់មនុស្សគ្រប់ភាសា ទោះជាភាសារបស់ពួកគេមានមនុស្សតិចនិយាយក៏ដោយ។ (ទំនុកតម្កើង ៤៩:១-៣) ខ្ញុំបានឃើញមនុស្សមានអំណរយ៉ាងខ្លាំង ពេលពួកគេបានទទួលសៀវភៅរបស់យើងជាភាសារបស់ពួកគេជាលើកដំបូង ឬពេលពួកគេច្រៀងជូនព្រះយេហូវ៉ាជាភាសាដែលចូលទៅក្នុងចិត្ដរបស់ពួកគេ។ នៅពេលទាំងនោះ ខ្ញុំនឹកគិតអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះយើង។ (សកម្មភាព ២:៨, ១១) ខ្ញុំនៅតែអាចចាំយ៉ាងច្បាស់អំពីពាក្យរបស់បងប្រុសវ័យចាស់ម្នាក់ដែលជាជនជាតិទូវ៉ាលូ ឈ្មោះសាវឡូ ធីអូស៊ី។ ក្រោយពីគាត់បានច្រៀងចម្រៀងរាជាណាចក្រជាលើកដំបូងជាភាសារបស់គាត់ គាត់បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំគិតថាបងគួរតែប្រាប់គណៈអភិបាលថាពេលយើងច្រៀងចម្រៀងទាំងនេះជាភាសាទូវ៉ាលូស្តាប់ទៅពីរោះជាងពេលយើងច្រៀងជាភាសាអង់គ្លេស»។

នៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០០៥ ខ្ញុំបានភ្ញាក់ផ្អើលដែលខ្ញុំបានទទួលឯកសិទ្ធិបម្រើជាសមាជិកគណៈអភិបាលនៃសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ទោះជាខ្ញុំមិនអាចធ្វើជាអ្នកបកប្រែទៀតក៏ដោយ ខ្ញុំអរគុណព្រះយេហូវ៉ាដែលលោកអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំបន្ដគាំទ្រកិច្ចការបកប្រែទូទាំងពិភពលោក។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្ដដោយដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាយកចិត្ដទុកដាក់ចំពោះសេចក្ដីត្រូវការរបស់រាស្ដ្រទាំងអស់របស់លោក សូម្បីតែពួកអ្នកដែលនៅកោះដាច់ស្រយាលនៅកណ្ដាលមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិក! មែនហើយ នេះគឺដូចអ្នកតែងទំនុកតម្កើងបាននិយាយថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គ្រប់គ្រង! គួរឲ្យផែនដីអរសប្បាយឡើង គួរឲ្យពួកកោះដ៏មានជាច្រើនមានសេចក្ដីអំណរដែរ»។—ទំនុកតម្កើង ៩៧:១