ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានសួរខ្ញុំថា៖ «ហេតុអ្វីកូនមិនគោរពបូជាដូនតារបស់កូន? តើកូនមិនទទួលស្គាល់ថាគឺដោយសារពួកគាត់ ទើបកូនមានជីវិតទេឬ? តើកូនមិនព្រមបង្ហាញចិត្ដកតញ្ញូចំពោះពួកគាត់ទេឬ? ហេតុអ្វីកូនបោះបង់ចោលទំនៀមទម្លាប់ដែលយើងកាន់អស់រាប់ជំនាន់មកហើយ? មិនព្រមគោរពបូជាដូនតារបស់យើងគឺស្មើនឹងនិយាយថាការគោរពបូជារបស់យើងគឺជាការល្ងង់ខ្លៅ»។ ក្រោយពីនិយាយដូច្នេះហើយ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមយំ។

ប៉ុន្មានខែមុននោះ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានស្នើសុំបង្រៀនគម្ពីរដល់ម្ដាយរបស់ខ្ញុំ។ ម្ដាយខ្ញុំមិនចង់សិក្សាគម្ពីរទេ ប៉ុន្ដែដើម្បីបង្ហាញការគួរសម គាត់បានឲ្យពួកគាត់មកសិក្សាជាមួយនឹងខ្ញុំ។ ឥឡូវនេះម្ដាយខ្ញុំខកចិត្ដនឹងខ្ញុំ ហើយនេះមិនមែនជាការធម្មតាទេ ដោយសារខ្ញុំតែងតែស្តាប់បង្គាប់គាត់។ ប៉ុន្ដែ ពីព្រោះខ្ញុំចង់ធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាសប្បាយចិត្ដ លើកនេះខ្ញុំមិនអាចស្តាប់បង្គាប់គាត់បានឡើយ។ នេះមិនងាយស្រួលទេ ប៉ុន្ដែព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់កម្លាំងឲ្យខ្ញុំ។

ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំគឺជាអ្នកកាន់ពុទ្ធសាសនា ដូចមនុស្សភាគច្រើននៅប្រទេសជប៉ុនដែរ។ ប៉ុន្ដែ ក្រោយពីខ្ញុំសិក្សាជាមួយនឹងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានពីរខែ ខ្ញុំបានជឿជាក់ថាគម្ពីរគឺជាសេចក្ដីពិត។ ពេលខ្ញុំរៀនដឹងថាខ្ញុំមានបិតាដែលនៅស្ថានសួគ៌ ខ្ញុំពិតជាចង់ស្គាល់លោកឲ្យបានច្បាស់។ ដំបូងឡើយ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំនិងខ្ញុំចូលចិត្ដនិយាយគ្នាអំពីអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងរៀន។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមចូលរួមកិច្ចប្រជុំថ្ងៃអាទិត្យនៅសាលប្រជុំ។ កាលដែលខ្ញុំបានរៀនយល់កាន់តែច្រើន ខ្ញុំបានប្រាប់ម្ដាយរបស់ខ្ញុំថាខ្ញុំនឹងឈប់ចូលរួមបុណ្យផ្សេងៗដែលទាក់ទងនឹងពុទ្ធសាសនា។ ភ្លាមៗ អាកប្បកិរិយារបស់គាត់បានផ្លាស់ប្ដូរ។ គាត់បាននិយាយថា៖ «ពេលមានអ្នកណាម្នាក់ក្នុងក្រុមគ្រួសារមិនស្រឡាញ់ដូនតារបស់យើង នោះគឺជាអ្វីដ៏គួរឲ្យអាម៉ាស់»។ គាត់បានទាមទារឲ្យខ្ញុំឈប់សិក្សាគម្ពីរនិងឈប់ចូលរួមកិច្ចប្រជុំ។ ខ្ញុំមិនដែលស្រមៃគិតថាម្ដាយរបស់ខ្ញុំនឹងនិយាយបែបនេះទេ! គាត់ប្រៀបដូចជាមនុស្សម្នាក់ផ្សេង។

ឪពុកខ្ញុំបានយល់ស្របនឹងម្ដាយខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានទាញមេរៀនពីសៀវភៅអេភេសូរ ជំពូកទី៦ថាព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យខ្ញុំស្តាប់បង្គាប់ឪពុកម្ដាយខ្ញុំ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យគ្រួសាររបស់យើងមានសេចក្ដីសុខម្ដងទៀត ហើយខ្ញុំបានគិតថាបើខ្ញុំស្តាប់ពួកគាត់ នោះនៅទីបំផុតពួកគាត់នឹងស្តាប់ខ្ញុំវិញ។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំត្រូវត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការប្រឡងនៅសាលា ដូច្នេះសម្រាប់រយៈពេលបីខែ ខ្ញុំបានយល់ព្រមធ្វើតាមអ្វីដែលឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានប្រាប់។ ប៉ុន្ដែ ខ្ញុំបានសន្យានឹងព្រះយេហូវ៉ាថាខ្ញុំនឹងចូលរួមកិច្ចប្រជុំម្ដងទៀតក្រោយចប់បីខែនោះ។

ការសម្រេចចិត្ដរបស់ខ្ញុំគឺមិនត្រឹមត្រូវដោយសារមូលហេតុពីរយ៉ាង។ មូលហេតុទី១ ខ្ញុំបានគិតថាក្រោយបីខែនោះ ខ្ញុំនឹងនៅតែមានសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ផ្ទុយទៅវិញ ចំណងមិត្ដភាពរវាងខ្ញុំនិងលោកបានទៅជាខ្សោយយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ មូលហេតុទី២ ម្ដាយនិងឪពុករបស់ខ្ញុំព្យាយាមកាន់តែខ្លាំងជាងមុនដើម្បីធ្វើឲ្យខ្ញុំឈប់បម្រើព្រះយេហូវ៉ា។

នៅសាលប្រជុំ ខ្ញុំបានជួបសាក្សីជាច្រើននាក់ដែលត្រូវក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគាត់ប្រឆាំង។ ពួកគាត់បានពង្រឹងទំនុកចិត្ដខ្ញុំថាព្រះយេហូវ៉ានឹងពង្រឹងកម្លាំងខ្ញុំ។ (ម៉ាថាយ ១០:៣៤-៣៧) ពួកគាត់បានពន្យល់ខ្ញុំថាបើខ្ញុំរក្សាភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា នោះក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំអាចរៀនអំពីលោក។ ខ្ញុំចង់ពឹងលើព្រះយេហូវ៉ា ដូច្នេះខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមអធិដ្ឋានដោយអស់ពីចិត្ដ។

ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានប្រឆាំងខ្ញុំតាមរបៀបផ្សេងៗ។ ម្ដាយខ្ញុំបានអង្វរសុំឲ្យខ្ញុំឈប់រៀនគម្ពីរ ហើយព្យាយាមវែកញែកលើកហេតុផលជាមួយនឹងខ្ញុំ។ ភាគច្រើន ខ្ញុំនៅស្ងៀម។ ពេលខ្ញុំនិយាយអ្វីមួយ យើងច្រើនតែឈ្លោះប្រកែកគ្នា ដោយសារយើងទាំងពីរនាក់ព្យាយាមបញ្ជាក់ថាអ្វីដែលយើងម្នាក់ៗនិយាយគឺត្រឹមត្រូវ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំយល់ថាបើខ្ញុំចេះគិតច្រើនជាងអំពីអារម្មណ៍របស់ម្ដាយខ្ញុំ ហើយមិនមើលងាយជំនឿរបស់គាត់ នោះអ្វីៗប្រហែលជាស្ងប់ជាង។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានឲ្យខ្ញុំធ្វើកិច្ចការផ្ទះកាន់តែច្រើនដើម្បីមិនឲ្យខ្ញុំចេញពីផ្ទះបាន។ ជួនកាល ពួកគាត់បានចាក់សោចោលខ្ញុំនៅខាងក្រៅផ្ទះ ឬមិនទុកម្ហូបឲ្យខ្ញុំសោះ។

ម្ដាយខ្ញុំបានសុំឲ្យអ្នកឯទៀតជួយគាត់ដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលខ្ញុំឲ្យឈប់រៀនគម្ពីរ។ គាត់បាននិយាយជាមួយនឹងគ្រូបង្រៀនរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្ដែគ្រូនោះមិនបានកាន់ជើងខាងណាទេ។ ម្ដាយខ្ញុំបានយកខ្ញុំទៅជួបថៅកែរបស់គាត់នៅកន្លែងធ្វើការដើម្បីឲ្យថៅកែនោះអាចធ្វើឲ្យខ្ញុំជឿថាសាសនាទាំងអស់សុទ្ធតែគ្មានប្រយោជន៍។ គាត់ក៏បានទូរស័ព្ទទៅសាច់ញាតិរបស់យើងដែរ ហើយយំអង្វរសុំឲ្យពួកគេជួយគាត់។ នោះធ្វើឲ្យខ្ញុំពិបាកចិត្ដណាស់។ ប៉ុន្ដែ នៅកិច្ចប្រជុំ អ្នកចាស់ទុំបានរំលឹកខ្ញុំថាពេលម្ដាយរបស់ខ្ញុំនិយាយជាមួយនឹងអ្នកឯទៀតអំពីស្ថានភាពរបស់យើង តាមពិតគាត់កំពុងផ្សព្វផ្សាយដល់ពួកគេ។

ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំចង់ឲ្យខ្ញុំទៅរៀននៅសកលវិទ្យាល័យដើម្បីខ្ញុំអាចមានការងារល្អ។ ដោយសារយើងទាំងអស់គ្នាពិបាកចិត្ដខ្លាំងអំពីរឿងនេះ យើងមិនអាចនិយាយគ្នាតាមសម្រួលបានទេ។ ហេតុនេះ ខ្ញុំបានសរសេរ សំបុត្រមួយចំនួនឲ្យពួកគាត់ដើម្បីពន្យល់អំពីគោលដៅរបស់ខ្ញុំ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំខឹងខ្លាំងណាស់ ហើយគាត់បាននិយាយថា៖ «បើឯងគិតថាខ្លួនឯងអាចរកការងារបាន រកឲ្យបានថ្ងៃស្អែកមក ឬក៏ចេញពីផ្ទះនេះទៅ»។ ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាសុំលោកជួយខ្ញុំ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ កាលដែលខ្ញុំកំពុងផ្សព្វផ្សាយ បងស្រីពីរនាក់ផ្សេងគ្នាបានស្នើសុំខ្ញុំឲ្យធ្វើជាគ្រូបង្រៀនរបស់កូនពួកគាត់។ ឪពុករបស់ខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្ដអំពីរឿងនេះទេ ដូច្នេះគាត់បានឈប់និយាយជាមួយនឹងខ្ញុំ ហើយបានចាប់ផ្ដើមព្រងើយកន្ដើយនឹងខ្ញុំ។ ម្ដាយខ្ញុំបាននិយាយថាគឺល្អជាងឲ្យខ្ញុំធ្វើជាឧក្រិដ្ឋជនម្នាក់ជាជាងធ្វើជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់។

ពេលខ្លះ ខ្ញុំមិនប្រាកដថាព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យខ្ញុំជំទាស់នឹងឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំខ្លាំងដល់ថ្នាក់នេះទេ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានរំពឹងគិតអំពីអ្វីដែលគម្ពីរចែងស្ដីអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់លោក។ នេះបានជួយខ្ញុំឲ្យកាន់តែមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវ ហើយយល់ថាឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានប្រឆាំងខ្ញុំ ដោយសារពួកគាត់បារម្ភអំពីខ្ញុំ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយខ្ញុំឲ្យកែតម្រង់របៀបគិតគូររបស់ខ្ញុំ ហើយជួយខ្ញុំស្គាល់អ្វីដែលគួរធ្វើ។ ម្យ៉ាងទៀត កាលដែលខ្ញុំចេញទៅផ្សព្វផ្សាយកាន់តែច្រើន នោះខ្ញុំកាន់តែមានអំណរចំពោះកិច្ចការនោះ។ មែនហើយ ខ្ញុំចង់ក្លាយទៅជាអ្នកត្រួសត្រាយ។

ពេលបងស្រីខ្លះបានឮថាខ្ញុំចង់ក្លាយទៅជាអ្នកត្រួសត្រាយ ពួកគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថាខ្ញុំគួរតែចាំឲ្យឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំរម្ងាប់អារម្មណ៍សិន។ ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានសុំប្រាជ្ញា ធ្វើការស្រាវជ្រាវ គិតអំពីមូលហេតុដែលខ្ញុំចង់ធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយ ហើយបាននិយាយជាមួយនឹងបងប្អូនដែលមានបទពិសោធន៍។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្ដថាខ្ញុំចង់ធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាសប្បាយចិត្ដ។ ខ្ញុំក៏យល់ដែរថាទោះបីជាខ្ញុំរង់ចាំមួយរយៈពេលមុនចាប់ផ្ដើមធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយក្ដី ឪពុកម្ដាយខ្ញុំប្រហែលជានៅតែប្រឆាំងខ្ញុំ។

ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយក្នុងអំឡុងឆ្នាំចុងក្រោយនៃវិទ្យាល័យ។ ក្រោយពីបានត្រួសត្រាយអស់មួយរយៈពេល ខ្ញុំចង់ទៅតំបន់ដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាង។ ប៉ុន្ដែ ម្ដាយនិងឪពុករបស់ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យខ្ញុំចាកចេញពីផ្ទះទេ។ ហេតុនេះ ខ្ញុំបានរង់ចាំរហូតដល់ខ្ញុំមានអាយុ២០ឆ្នាំ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានសុំការិយាល័យសាខាទៅបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយនៅតំបន់ណាមួយជិតតំបន់ដែលសាច់ញាតិខ្ញុំរស់នៅនាភាគខាងត្បូងនៃប្រទេសជប៉ុន ដើម្បីកុំឲ្យម្ដាយរបស់ខ្ញុំបារម្ភច្រើនពេក។

កាលដែលខ្ញុំនៅទីនោះ ខ្ញុំសប្បាយរីករាយដោយឃើញសិស្សគម្ពីរខ្លះរបស់ខ្ញុំទទួលការជ្រមុជទឹក។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមរៀនភាសាអង់គ្លេស ពីព្រោះខ្ញុំចង់បម្រើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យបានច្រើនជាង។ ក្រោយពីខ្ញុំបានឃើញថាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសពីរនាក់នៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់ខ្ញុំមានចិត្ដខ្នះខ្នែង ហើយឃើញរបៀបដែលពួកគាត់បានជួយអ្នកឯទៀត ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្ដថាខ្ញុំក៏ចង់ក្លាយទៅជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសដែរ។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺធ្ងន់ពីរដង ហើយពេលពីរដងនោះខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញដើម្បីជួយគាត់។ នេះបានធ្វើឲ្យគាត់ភ្ញាក់ផ្អើល ហើយគាត់បានចាប់ផ្ដើមស្លូតជាងមុនបន្ដិច។

ប្រាំពីរឆ្នាំក្រោយមក បងប្រុសអាត់ស៊ូហ្ស៊ីដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសម្នាក់ដែលខ្ញុំបានរៀបរាប់ខាងលើ បានផ្ញើសំបុត្រមួយមកខ្ញុំ។ គាត់គិតចង់រៀបការ ហើយចង់ដឹងថាខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះគាត់។ ខ្ញុំមិនដែលមានអារម្មណ៍ស្នេហាចំពោះបងអាត់ស៊ូហ្ស៊ីទេ ហើយខ្ញុំមិនដែលគិតថាគាត់មានអារម្មណ៍បែបនោះមកលើខ្ញុំដែរ។ មួយខែក្រោយមក ខ្ញុំបានតបទៅវិញថាខ្ញុំចង់ស្គាល់គាត់ឲ្យបានច្បាស់ជាង។ យើងបានឃើញថាយើងមានគោលដៅដូចគ្នា។ យើងចង់បន្ដក្នុងកិច្ចបម្រើពេញពេល ហើយសុខចិត្ដទទួលភារកិច្ចណាក៏ដោយ។ នៅទីបំផុត យើងបានរៀបការជាមួយគ្នា។ ខ្ញុំសប្បាយរីករាយណាស់ដែលម្ដាយ ឪពុក និងសាច់ញាតិឯទៀតបានមកចូលរួមពិធីមង្គលការរបស់យើង។

មិនយូរក្រោយមក កាលដែលយើងកំពុងបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេល បងអាត់ស៊ូហ្ស៊ីបានត្រូវតែងតាំងជាអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលជំនួស។ ក្រោយមក យើងបានត្រូវតែងតាំងឲ្យធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេស ហើយបន្ទាប់មកធ្វើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌល។ ពេលយើងបានបញ្ចប់ទស្សនកិច្ចនៅក្រុមជំនុំទាំងអស់ក្នុងមណ្ឌលរបស់យើងជាលើកដំបូងហើយ ការិយាល័យសាខាបានទូរស័ព្ទមកយើង។ ពួកគាត់បានសួរយើងថា តើយើងសុខចិត្ដរើទៅប្រទេសនេប៉ាល់ ហើយបន្ដធ្វើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលនៅទីនោះឬយ៉ាងណា។

 ខ្ញុំបារម្ភថាឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំនឹងគិតយ៉ាងណាចំពោះការដែលខ្ញុំរើទៅឆ្ងាយបែបនេះ។ ពេលខ្ញុំទូរស័ព្ទប្រាប់ពួកគាត់ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានឆ្លើយថា៖ «កូននឹងទៅរស់នៅកន្លែងដ៏ស្អាតមួយ»។ គ្រាន់តែមួយសប្ដាហ៍មុន មិត្ដភក្ដិម្នាក់របស់ឪពុកខ្ញុំបានឲ្យសៀវភៅមួយអំពីប្រទេសនេប៉ាល់ដល់គាត់ ហើយគាត់ថែមទាំងបានគិតថាប្រទេសនោះគឺជាកន្លែងដ៏ស្អាតមួយដើម្បីទៅលេងកម្សាន្ដ។

យើងសប្បាយនៅក្នុងចំណោមជនជាតិនេប៉ាល់ដែលជាមនុស្សរួសរាយរាក់ទាក់។ ក្រោយមក ប្រទេសបង់ក្លាដែសបានត្រូវបញ្ចូលក្នុងមណ្ឌលរបស់យើង។ ទោះជាប្រទេសនោះនៅជិតប្រទេសនេប៉ាល់ក៏ដោយ ប្រទេសនោះគឺខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់ពីប្រទេសនេប៉ាល់។ មនុស្សដែលយើងបានជួបក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយក៏ខុសៗពីគ្នាដែរ។ ប្រាំឆ្នាំក្រោយមក យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យមកប្រទេសជប៉ុនវិញ ជាកន្លែងដែលយើងកំពុងធ្វើកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌលនៅឥឡូវនេះ។

ខ្ញុំបានរៀនច្រើនអំពីព្រះយេហូវ៉ា កាលដែលយើងបម្រើនៅប្រទេសជប៉ុន នេប៉ាល់ និងបង់ក្លាដែស។ មនុស្សនៅប្រទេសទាំងនោះមានវប្បធម៌ ទម្លាប់ និងប្រពៃណីខុសៗពីគ្នា។ ម្យ៉ាងទៀត បុគ្គលម្នាក់ៗគឺពិសេសណាស់។ ខ្ញុំបានឃើញរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាយកចិត្ដទុកដាក់ចំពោះមនុស្សម្នាក់ៗ ទទួលយកពួកគេ ជួយពួកគេ ព្រមទាំងផ្ដល់ពរឲ្យពួកគេ។

ខ្ញុំមានអ្វីៗជាច្រើនដែលត្រូវអរគុណព្រះយេហូវ៉ា។ លោកបានឲ្យខ្ញុំស្គាល់លោកនិងធ្វើកិច្ចការរបស់លោក ហើយលោកបានឲ្យខ្ញុំមានប្ដីដែលជាគ្រិស្ដសាសនិកដ៏ល្អម្នាក់។ ព្រះបានជួយខ្ញុំឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្ដល្អ ហើយឥឡូវនេះខ្ញុំមានចំណងមិត្ដភាពដ៏ល្អជាមួយនឹងលោកនិងជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ា ម្ដាយខ្ញុំនិងខ្ញុំគឺជាមិត្ដភក្ដិល្អម្ដងទៀត។ ខ្ញុំមានចិត្ដកតញ្ញូយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ដែលខ្ញុំមានសេចក្ដីសុខសាន្ដជាមួយនឹងព្រះ និងជាមួយនឹងម្ដាយខ្ញុំ។