ចូរមានអំណរក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស
ចូរមានអំណរក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស
«ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស»ចុះ!—ម៉ាថ. ២៨:១៩
១-៣. (ក) តើបងប្អូនគ្រិស្តសាសនិកជាច្រើននាក់មានអារម្មណ៍យ៉ាងណាស្តីអំពីការបង្រៀនសិស្សគម្ពីរ? (ខ) តើយើងនឹងពិភាក្សាសំណួរអ្វីខ្លះ?
បងស្រីម្នាក់ដែលកំពុងបម្រើក្នុងក្រុមភាសាហិណ្ឌីនៅសហរដ្ឋអាម៉េរិកបានសរសេរថា៖ «ខ្ញុំបានបង្រៀនគម្ពីរដល់ក្រុមគ្រួសារមួយដែលមកពីប្រទេសប៉ាគីស្ថាន អស់រយៈពេល១១សប្ដាហ៍កន្លងមកហើយ។ យើងបានក្លាយទៅជាមិត្តភក្ដិ ហើយកាលគិតអំពីពេលក្រុមគ្រួសារនេះនឹងត្រឡប់ទៅស្រុករបស់ខ្លួនវិញក្នុងពេលឆាប់ៗ នោះនាំឲ្យខ្ញុំយំ។ ខ្ញុំយំដោយសារមិនអាចសេពគប់ជាមួយពួកគាត់តទៅទៀត មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ គឺដោយសារខ្ញុំមានអំណរពេលបង្រៀនពួកគាត់អំពីព្រះយេហូវ៉ា»។
២ តើអ្នកធ្លាប់មានអំណរដែលមកពីការបង្រៀនគម្ពីរដល់អ្នកដទៃដូចបងស្រីនេះទេ? ព្រះយេស៊ូនិងសិស្សរបស់ទ្រង់នៅសតវត្សរ៍ទី១ មានអំណរខ្លាំងក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។ ពេលសិស្ស៧០នាក់ដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនត្រឡប់មកពីផ្សព្វផ្សាយវិញដោយរីករាយ នោះព្រះយេស៊ូអង្គទ្រង់ផ្ទាល់បាន«រីករាយដោយព្រះវិញ្ញាណ»។ (លូ. ១០:១៧-២១) ស្រដៀងគ្នាដែរ បងប្អូនគ្រិស្តសាសនិកជាច្រើនមានអំណរក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។ តាមពិត នៅឆ្នាំ២០០៧ អ្នកផ្សាយដែលខំប្រឹងធ្វើការដោយរីករាយបានបង្រៀនសិស្សគម្ពីរ ប្រាំមួយលានប្រាំសែននាក់រៀងរាល់ខែជាមធ្យម!
៣ ប៉ុន្តែ អ្នកផ្សាយខ្លះមិនទាន់បានបង្រៀនគម្ពីរដល់អ្នកដទៃទេ។ អ្នកផ្សាយឯទៀត មិនបានបង្រៀនសិស្សគម្ពីរយូរឆ្នាំមកហើយ។ តើយើងអាចជួបប្រទះការពិបាកណាខ្លះក្នុងការបង្រៀនសិស្សគម្ពីរ? តើយើងអាចយកឈ្នះលើការពិបាកទាំងនោះយ៉ាងដូចម្ដេច? កាលដែលយើងខំអស់ពីសមត្ថភាពធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូដែលថា៖ «ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស» តើយើងនឹងទទួលរង្វាន់អ្វីខ្លះ?—ម៉ាថ. ២៨:១៩
ការពិបាកខ្លះៗដែលអាចនាំឲ្យយើងលែងមានអំណរ
៤, ៥. (ក) នៅប្រទេសខ្លះ តើមនុស្សមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះកិច្ចផ្សព្វផ្សាយរបស់យើង? (ខ) នៅកន្លែងផ្សេង តើអ្នកផ្សាយមានការពិបាកអ្វីខ្លះ?
៤ នៅប្រទេសខ្លះ មនុស្សចង់បានសៀវភៅហើយចង់រៀនគម្ពីរជាមួយយើងខ្លាំងណាស់។ គូស្វាមីភរិយាពីប្រទេសអូស្ដ្រាលី ដែលកំពុងបម្រើជាបណ្ដោះអាសន្ននៅប្រទេសសំប៊ីបានសរសេរថា៖ «ជារឿងពិតមែនណា៎បងប្អូន! ការផ្សព្វផ្សាយក្នុងប្រទេសសំប៊ីគឺល្អណាស់។ ការផ្សព្វផ្សាយតាមផ្លូវគឺអស្ចារ្យណាស់! ព្រោះមនុស្សមកជួបយើង ហើយអ្នកខ្លះក៏សុំទស្សនាវដ្ដីចំតាមថ្ងៃខែដែលបានបោះពុម្ពផង»។ នៅឆ្នាំ២០០៧ បងប្អូនប្រុសស្រីនៅប្រទេសសំប៊ីបានបង្រៀនសិស្សគម្ពីរជាងពីរសែននាក់ ហើយបើគិតជាមធ្យម នេះបានន័យថាអ្នកផ្សាយរៀងៗខ្លួនមានសិស្សគម្ពីរយ៉ាងហោចណាស់ម្នាក់។
៥ ក៏ប៉ុន្តែ នៅកន្លែងផ្សេងទៀត អ្នកផ្សាយប្រហែលជាពិបាកជូនសៀវភៅនិងបង្រៀនសិស្សគម្ពីរយ៉ាងទៀងទាត់។ ហេតុអ្វីពិបាកម្ល៉េះ? ជាញយដង ពេលបងប្អូនយើងទៅផ្សាយ មនុស្សមិននៅផ្ទះ ហើយពេលជួបម្ចាស់ផ្ទះ ពួកគេប្រហែលជាធ្វើព្រងើយកន្តើយចំពោះរឿងសាសនា។ ពួកគេប្រហែលជាធំឡើងក្នុងក្រុមគ្រួសារដែលមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងសាសនា ឬក៏ប្រហែលជាស្អប់ខ្ពើមការលាក់ពុតដែលមានក្នុងសាសនាមិនពិត។ មនុស្សជាច្រើនប្រហែលជាល្វើយ និងខ្ចាត់ខ្ចាយដោយគង្វាលក្លែងក្លាយ។ (ម៉ាថ. ៩:៣៦) ជាការគួរឲ្យយល់មែន ដែលមនុស្សបែបនោះប្រហែលជាប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះការពិភាក្សាអំពីគម្ពីរ។
៦. តើបងប្អូនខ្លះប្រហែលជាមានការពិបាកអ្វីខ្លះដែលដាក់កម្រិតលើខ្លួន?
៦ អ្នកផ្សាយដ៏ស្មោះត្រង់ខ្លះមានការពិបាកផ្សេងដែលអាចនាំឲ្យពួកគាត់លែងមានអំណរ។ ទោះបើពួកគាត់មានសកម្មភាពជាច្រើនក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សពីមុនក៏ពិតមែន តែឥឡូវត្រូវបានរារាំងដោយសុខភាពមិនល្អ ឬភាពចាស់ជរាដែលបានដាក់កម្រិតលើពួកគាត់។ ណាមួយទៀត សូមគិតអំពីការពិបាកខ្លះៗដែលប្រហែលជាយើងបានដាក់កម្រិតលើខ្លួនឯង។ ជាឧទាហរណ៍ តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនគ្មានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបង្រៀនសិស្សគម្ពីរឬទេ? ប្រហែលជាអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចម៉ូសេពេលព្រះយេហូវ៉ាចាត់គាត់ឲ្យទៅនិយាយជាមួយផារ៉ោន។ ម៉ូសេនិយាយថា៖ «ឱព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំជាអ្នកមិនសូវមានវោហារទេ គឺតាំងតែពីដើមរៀងមក ហើយឥឡូវនេះ»។ (និក្ខ. ៤:១០) អារម្មណ៍ថាខ្លួនគ្មានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ជាប់ទាក់ទងនឹងការខ្លាចបរាជ័យ។ ប្រហែលជាយើងព្រួយបារម្ភថាមនុស្សនឹងមិនក្លាយទៅជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូបានទេ ដោយសារយើងមិនមែនជាអ្នកដែលពូកែបង្រៀន។ ដូច្នេះ ដោយចង់ជៀសវាងពីការទទួលបរាជ័យ នោះយើងប្រហែលជាសម្រេចចិត្តមិនបង្រៀនសិស្សគម្ពីរតែម្ដង។ តើយើងអាចយកឈ្នះលើការពិបាកដែលទើបតែរៀបរាប់មកនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
ចូរប្រុងប្រៀបចិត្តរបស់ខ្លួន
៧. តើអ្វីជំរុញទឹកចិត្តព្រះយេស៊ូក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ?
៧ វិធីទី១គឺឲ្យយើងប្រុងប្រៀបចិត្ត។ ព្រះយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ដ្បិតមាត់គេពោលបញ្ចេញសេចក្ដីបរិបូរ ដែលនៅក្នុងចិត្តជានិច្ច»។ (លូ. ៦:៤៥) អ្វីដែលជំរុញទឹកចិត្តព្រះយេស៊ូក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយគឺការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងស្មោះចំពោះអ្នកដទៃ។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលទ្រង់ឃើញប្រជាជនយូដាឃ្លាតចេញពីព្រះ នោះទ្រង់មាន«ព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិតដល់គេ»។ ទ្រង់មានប្រសាសន៍ទៅកាន់សិស្សរបស់ទ្រង់ថា៖ «ចំរូតធំណាស់ . . . ចូរសូមអង្វរដល់ព្រះអម្ចាស់នៃចំរូត ឲ្យទ្រង់ចាត់អ្នកច្រូតមកក្នុងចំរូតទ្រង់»។—ម៉ាថ. ៩:៣៦-៣៨
៨. (ក) តើគប្បីឲ្យយើងគិតអំពីអ្វីខ្លះ? (ខ) តើយើងអាចរៀនអ្វីពីពាក្យរបស់សិស្សគម្ពីរម្នាក់?
៨ ពេលចូលរួមក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស យកល្អបើយើងគិតយ៉ាងជ្រាលជ្រៅអំពីប្រយោជន៍ដែលយើងទទួល ដោយព្រោះបុគ្គលម្នាក់បានចំណាយពេលបង្រៀនគម្ពីរដល់យើង។ ម្យ៉ាងទៀត សូមគិតអំពីមនុស្សដែលយើងនឹងជួបក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ ហើយប្រយោជន៍ដែលពួកគេនឹងទទួលដោយឮសារដែលយើងផ្សាយ។ ស្ត្រីម្នាក់បានសរសេរទៅការិយាល័យសាខានៅប្រទេសដែលគាត់រស់នៅថា៖ «ខ្ញុំចង់ជម្រាបជូនថាខ្ញុំអបអរណាស់ចំពោះបងស្រីៗដែលមកបង្រៀនខ្ញុំ។ ជួនកាលប្រហែលជាពួកគាត់មួនឹងខ្ញុំដោយសារខ្ញុំសួរសំណួរច្រើនពេក ហើយខ្ញុំតែងតែនាំឲ្យពួកគាត់នៅយូរជាងពេលកំណត់ដើម្បីឆ្លើយសំណួរទាំងនោះ។ ប៉ុន្តែ ពួកគាត់អត់ធ្មត់នឹងខ្ញុំ ហើយបង្រៀនខ្ញុំដោយរីករាយពីអ្វីដែលពួកគាត់បានរៀនផ្ទាល់ខ្លួន។ ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូដោយសារបានជួបពួកគាត់»។
៩. តើព្រះយេស៊ូបានផ្ចង់អារម្មណ៍ទៅលើអ្វី? តើយើងអាចយកតម្រាប់តាមទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច?
៩ ពិតមែន មនុស្សទាំងអស់មិនបានក្លាយទៅជាអ្នកកាន់តាមព្រះយេស៊ូឡើយ។ (ម៉ាថ. ២៣:៣៧) មនុស្សខ្លះបានកាន់តាមទ្រង់មួយរយៈ ប៉ុន្តែ ក្រោយមកពួកគេជំទាស់នឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ទ្រង់ ហើយ«មិនតាមទ្រង់ទៀតទេ»។ (យ៉ូន. ៦:៦៦) ក៏ប៉ុន្តែ ពេលមនុស្សខ្លះមិនស្ដាប់ ព្រះយេស៊ូនៅតែចាត់ទុកសាររបស់ខ្លួនថាមានតម្លៃ។ ទោះបើពូជជាច្រើនដែលទ្រង់សាបព្រោះមិនបានបង្កើតផលផ្លែក៏ពិតមែន តែព្រះយេស៊ូផ្ចង់អារម្មណ៍ទៅលើអ្វីៗដ៏ល្អដែលទ្រង់កំពុងធ្វើ។ ទ្រង់បានឃើញថាវាលស្រែក្រហមល្មមច្រូត ហើយក៏ទទួលអំណរជាច្រើនពីការរួមចំណែកក្នុងចម្រូតនោះ។ (សូមអាន យ៉ូហាន ៤:៣៥, ៣៦) ជាជាងឃើញដីស្ងួតនៅចន្លោះដើមស្រូវតែប៉ុណ្ណោះ តើយើងអាចផ្ចង់អារម្មណ៍ទៅលើចម្រូតដែលអាចមាននៅតំបន់ផ្សាយរបស់យើងដែរឬទេ? សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលរបៀបដែលយើងអាចរក្សាចិត្តគំនិតល្អបែបនេះ។
ផ្សព្វផ្សាយដោយមានគោលដៅចាប់ផ្ដើមបង្រៀនសិស្សថ្មី
១០, ១១. ដើម្បីរក្សាអំណរ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីខ្លះ?
១០ អ្នកធ្វើស្រែម្នាក់ គាត់សាបព្រោះគ្រាប់ពូជដោយមានគោលដៅច្រូតផលផ្លែពីគ្រាប់ពូជនោះ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ យើងត្រូវផ្សាយដោយមានគោលដៅចាប់ផ្ដើមបង្រៀនសិស្សគម្ពីរថ្មី។ ចុះយ៉ាងណាវិញ បើអ្នកចំណាយពេលក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយយ៉ាងទៀងទាត់ តែមិនអាចជួបមនុស្សច្រើនពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ ឬក៏ពេលធ្វើការត្រឡប់ទៅជួប? នេះប្រហែលជានាំឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍អន្ទះអន្ទែងក្នុងចិត្ត។ តើគប្បីឲ្យអ្នកឈប់ផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយឬទេ? ពិតជាមិនគប្បីទេ! យើងនៅតែជួបមនុស្សជាច្រើនតាមរយៈវិធីផ្សព្វផ្សាយដ៏មានប្រសិទ្ធភាពនេះ គឺជាវិធីផ្សាយដែលយើងបានប្រើអស់រយៈពេលយូរមកហើយ។
១១ យ៉ាងណាក៏ដោយ ដើម្បីរក្សាឲ្យមានអំណរ តើអ្នកអាចបង្កើនវិធីផ្សព្វផ្សាយរបស់អ្នកឬទេ? ជាឧទាហរណ៍ តើអ្នកបានសាកល្បងផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សនៅតាមផ្លូវ ឬនៅកន្លែងធ្វើការរបស់ពួកគាត់ទេ? តើអ្នកអាចទាក់ទងមនុស្សតាមទូរស័ព្ទ ឬសុំលេខទូរស័ព្ទពីមនុស្សដែលអ្នកបានផ្សព្វផ្សាយរួចទៅហើយ ដើម្បីអាចទាក់ទងគាត់បានទេ? ដោយការព្យាយាមនិងចេះប្រែប្រួលក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ នោះអ្នកនឹងមានអំណរក្នុងការជួបមនុស្សដែលនឹងស្ដាប់សាររាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។
ចូរស៊ូទ្រាំនឹងភាពព្រងើយកន្តើយ
១២. ប្រសិនបើមើលទៅមនុស្សជាច្រើនក្នុងតំបន់ផ្សាយធ្វើព្រងើយកន្តើយ តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះ?
១២ ចុះយ៉ាងណាវិញ បើមនុស្សជាច្រើននៅតំបន់ផ្សាយធ្វើព្រងើយកន្តើយស្តីអំពីរឿងសាសនា? តើអ្នកអាចកែសម្រួលពាក្យផ្សាយរបស់អ្នកដើម្បីនិយាយអំពីរឿងដែលនឹងទាក់ទាញចិត្តម្ចាស់ផ្ទះឬទេ? សាវ័កប៉ុលបានសរសេរទៅកាន់បងប្អូនរួមជំនឿនៅទីក្រុងកូរិនថូសថា៖ «ខ្ញុំបានត្រឡប់ដូចជាសាសន៍យូដា ដល់ពួកសាសន៍យូដា . . . ហើយដូចជាឥតក្រិត្យវិន័យដល់ពួកអ្នកដែលគ្មានក្រិត្យវិន័យ (មិនមែនថាខ្ញុំឥតក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះទេ)»។ តើប៉ុលមានបំណងចិត្តធ្វើអ្វី? គាត់បានពោលថា៖ «[ខ្ញុំ]បានត្រឡប់ជាគ្រប់សណ្ឋានទាំងអស់ ដល់មនុស្សទាំងអស់ ប្រយោជន៍ឲ្យបានសង្គ្រោះដល់អ្នកខ្លះ ដោយសារសណ្ឋានទាំងនោះឯង»។ (១កូ. ៩:២០-២២) ដូចគ្នាដែរ តើយើងអាចនិយាយអំពីសាច់រឿងដែលមនុស្សនៅតំបន់ផ្សាយនឹងចាប់អារម្មណ៍ឬទេ? មនុស្សជាច្រើនដែលមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងសាសនា ចង់មានចំណងមេត្រីភាពដ៏ប្រសើរជាងរវាងសមាជិកក្នុងក្រុមគ្រួសារ។ ពួកគេក៏ប្រហែលជាស្វែងរកគោលបំណងក្នុងជីវិតដែរ។ តើយើងអាចផ្សាយសាររាជាណាចក្ររបស់ព្រះដល់មនុស្សបែបនោះ តាមរបៀបដែលនឹងទាក់ទាញចិត្តពួកគេទេ?
១៣, ១៤. តើយើងអាចទទួលអំណរកាន់តែច្រើនឡើងក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៣ សូម្បីតែនៅកន្លែងដែលមើលទៅមនុស្សភាគច្រើនធ្វើព្រងើយកន្តើយក៏ដោយ អ្នកផ្សព្វផ្សាយកាន់តែច្រើននាក់បានបង្កើនអំណរពីការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។ តើពួកគាត់បានបង្កើនអំណរយ៉ាងដូចម្ដេច? គឺដោយរៀនភាសាផ្សេង។ គូស្វាមីភរិយាដែលមានអាយុ៦០ឆ្នាំជាង បានយល់ឃើញថាមាននិស្សិតជនជាតិចិននិងក្រុមគ្រួសារ រស់នៅក្នុងតំបន់ផ្សាយនៃក្រុមជំនុំរបស់ពួកគាត់។ ស្វាមីបានពោលថា៖ «ដោយសារមាននិស្សិតជនជាតិចិននិងក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ នោះយើងត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឲ្យរៀនភាសាចិន»។ គាត់បន្តថា៖ «ទោះបើនេះបានន័យថា រាល់ថ្ងៃយើងត្រូវចំណាយពេលដើម្បីរៀនភាសាចិនក៏ដោយ តែយើងបានទទួលអំណរដោយសារមានសិស្សគម្ពីរជនជាតិចិនច្រើននាក់»។
១៤ សូម្បីតែអ្នកមិនអាចរៀនភាសាផ្សេងក៏ដោយ ពេលអ្នកជួបមនុស្សដែលនិយាយភាសាផ្សេង អ្នកអាចប្រើកូនសៀវភៅ ដំណឹងល្អសម្រាប់មនុស្សគ្រប់សាសន៍។ ធម្មតាអ្នកក៏អាចទទួលសៀវភៅក្នុងភាសារបស់មនុស្សដែលអ្នកបានជួបដែរ។ ត្រូវមែន ដើម្បីអាចប្រស្រ័យទាក់ទងជាមួយមនុស្សដែលនិយាយភាសានិងមានវប្បធម៌ផ្សេង នោះត្រូវការពេលវេលានិងការព្យាយាមថែមទៀត។ ប៉ុន្តែ សូមចាំគោលការណ៍ដែលមានក្នុងបណ្ដាំរបស់ព្រះដែលថា៖ «អ្នកណាដែលព្រោះដោយសទ្ធា នោះនឹងច្រូតបានច្រើនវិញ»។—២កូ. ៩:៦
សមាជិកទាំងឡាយក្នុងក្រុមជំនុំរួមចំណែក
១៥, ១៦. (ក) ហេតុអ្វីសមាជិកទាំងឡាយក្នុងក្រុមជំនុំមានចំណែកក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស? (ខ) តើបងប្អូនវ័យចាស់មានតួនាទីអ្វីក្នុងក្រុមជំនុំ?
១៥ ការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សមិនអាស្រ័យទៅលើការខំប្រឹងរបស់បុគ្គលតែម្នាក់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ សមាជិកទាំងឡាយក្នុងក្រុមជំនុំអាចជួយបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។ ហេតុអ្វីសមាជិកទាំងឡាយអាចជួយបាន? ព្រះយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «គេនឹងដឹងថា អ្នករាល់គ្នាជាសិស្សរបស់ខ្ញុំ ដោយសារសេចក្ដីនេះឯង គឺដោយអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក»។ (យ៉ូន. ១៣:៣៥) ប្រាកដហើយ ពេលសិស្សគម្ពីរមកកិច្ចប្រជុំ នោះពួកគាត់ជាញយដងស្ងើចនឹងបរិយាកាសប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នៅកិច្ចប្រជុំរបស់យើង។ សិស្សគម្ពីរម្នាក់បានសរសេរថា៖ «ខ្ញុំចូលចិត្តទៅកិច្ចប្រជុំមែន។ មនុស្សនៅទីនោះទទួលស្វាគមន៍ខ្ញុំខ្លាំងណាស់!»។ ព្រះយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថាអស់អ្នកដែលកាន់តាមទ្រង់ នោះប្រហែលជាមានការប្រឆាំងពីក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួន។ (សូមអាន ម៉ាថាយ ១០:៣៥-៣៧) ក៏ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានសន្យាថា ពួកគាត់នឹងទទួល«បងប្អូនប្រុសស្រី ម្ដាយហើយកូន»រួមជំនឿជាច្រើនក្នុងក្រុមជំនុំ។—ម៉ាក. ១០:៣០
១៦ ជាពិសេសបងប្អូនវ័យចាស់មានតួនាទីសំខាន់ក្នុងការជួយសិស្សគម្ពីរឲ្យរីកចម្រើន។ តើអាចជួយតាមរបៀបណា? គឺដោយចម្លើយដ៏លើកទឹកចិត្តរបស់ពួកគាត់។ សូម្បីតែបងប្អូនវ័យចាស់មិនអាចបង្រៀនសិស្សគម្ពីរក៏ដោយ តែអស់អ្នកដែលឮចម្លើយរបស់ពួកគាត់ នោះនឹងពង្រឹងជំនឿរបស់ខ្លួន។ គន្លងជីវិតរបស់បងប្អូនវ័យចាស់ដែលនៅ«ក្នុងផ្លូវសុចរិត» នាំឲ្យក្រុមជំនុំកាន់តែមានសោភណភាព ព្រមទាំងទាក់ទាញមនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ឲ្យចូលមកក្នុងអង្គការរបស់ព្រះ។—សុ. ១៦:៣១
យកឈ្នះលើអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច
១៧. តើយើងអាចធ្វើអ្វីដើម្បីយកឈ្នះលើការមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនគ្មានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់?
១៧ ប្រសិនបើអ្នកមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនគ្មានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់បង្រៀនសិស្សគម្ពីរ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វី? សូមចាំថាព្រះយេហូវ៉ាបានជួយម៉ូសេដោយផ្ដល់សកម្មពលរបស់ទ្រង់ និងដៃគូម្នាក់ ពោលគឺអើរ៉ុនជាបងប្រុសបង្កើតរបស់គាត់។ (និក្ខ. ៤:១០-១៧) ព្រះយេស៊ូបានសន្យាថាសកម្មពលរបស់ព្រះនឹងគាំទ្រការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើង។ (កិច្ច. ១:៨) ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេស៊ូបានចាត់សិស្សឲ្យទៅផ្សាយជាគូ។ (លូ. ១០:១) ដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើអ្នកពិបាកបង្រៀនសិស្សគម្ពីរ សូមអធិដ្ឋានសុំសកម្មពលរបស់ព្រះផ្ដល់ប្រាជ្ញា ហើយក្រោយមកទៅផ្សព្វផ្សាយជាមួយបងប្អូនដែលមានពិសោធន៍ ដែលអាចពង្រឹងទំនុកចិត្តនិងអាចជួយអ្នកបាន។ ពេលយើងចាំថា ព្រះយេហូវ៉ាបានជ្រើសរើសមនុស្សធម្មតា ជា«ពួកកំសោយនៅលោកីយ»ដើម្បីធ្វើកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យនេះ នោះពិតជាពង្រឹងជំនឿយើងមែន!—១កូ. ១:២៦-២៩
១៨. តើយើងអាចយកឈ្នះការខ្លាចបរាជ័យយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ តើយើងអាចយកឈ្នះការខ្លាចបរាជ័យយ៉ាងដូចម្ដេច? យកល្អបើយើងចងចាំថាការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សមិនដូចជាការធ្វើម្ហូបទេ។ ម្ហូបឆ្ងាញ់ឬមិនឆ្ងាញ់គឺអាស្រ័យទៅលើបុគ្គលតែម្នាក់ ពោលគឺចុងភៅ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សមិនអាស្រ័យទៅលើយើងតែប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ព្រះយេហូវ៉ា ធ្វើកិច្ចការសំខាន់ជាងគេ ក្នុងការទាញនាំមនុស្សទៅដល់ទ្រង់។ (យ៉ូន. ៦:៤៤) យើងនិងបងប្អូនឯទៀតខំជួយសិស្សឲ្យរីកចម្រើនដោយបង្រៀនអស់ពីសមត្ថភាពខ្លួន។ (សូមអាន ធីម៉ូថេទី២ ២:១៥) សិស្សគម្ពីរត្រូវតែអនុវត្តតាមអ្វីដែលខ្លួនបានរៀន។ (ម៉ាថ. ៧:២៤-២៧) ប្រសិនបើសិស្សឈប់រៀនគម្ពីរ នេះប្រហែលជានាំឲ្យយើងខកចិត្ត។ យើងសង្ឃឹមថាសិស្សគម្ពីរនឹងធ្វើការសម្រេចចិត្តយ៉ាងត្រឹមត្រូវ តែយើងម្នាក់ៗ«ត្រូវរាប់រៀបទូលថ្វាយព្រះ ពីដំណើររបស់ខ្លួនយើងជាមិនខាន»។—រ៉ូម ១៤:១២
តើមានរង្វាន់អ្វីខ្លះ?
១៩-២១. (ក) តើយើងទទួលប្រយោជន៍អ្វីខ្លះពីការបង្រៀនសិស្សគម្ពីរ? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះអស់អ្នកដែលចូលរួមក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ?
១៩ ការបង្រៀនសិស្សគម្ពីរនាំឲ្យយើងផ្ចង់អារម្មណ៍ទៅលើការស្វែងរករាជាណាចក្រព្រះជាមុនសិន។ ណាមួយទៀត នេះក៏នាំឲ្យបណ្ដាំរបស់ព្រះចាក់ឫសជ្រៅជាងទៅក្នុងចិត្តនិងគំនិតរបស់យើងផង។ ហេតុអ្វី? អ្នកត្រួសត្រាយម្នាក់ឈ្មោះបារ៉ាកពន្យល់ថា៖ «ការបង្រៀនសិស្សគម្ពីរជំរុញខ្ញុំឲ្យសិក្សាបណ្ដាំរបស់ព្រះកាន់តែប្រសើរជាង។ ចំពោះខ្ញុំ មុនអាចបង្រៀនអ្នកដទៃដោយប្រសិទ្ធភាពបាន ខ្ញុំត្រូវតែពង្រឹងជំនឿរបស់ខ្លួនជាមុនសិន»។
២០ ប្រសិនបើអ្នកមិនបង្រៀនសិស្សគម្ពីរ តើនេះមានន័យថាកិច្ចបម្រើរបស់អ្នកគ្មានតម្លៃចំពោះព្រះទេ? ពិតជាមិនមែនទេ! ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យតម្លៃចំពោះការព្យាយាមរបស់យើងក្នុងការសរសើរទ្រង់។ អស់អ្នកដែលចូលរួមក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយជា«អ្នកធ្វើការជាមួយនឹងព្រះ»។ ក៏ប៉ុន្តែ ការបង្រៀនសិស្សគម្ពីរនាំឲ្យយើងទទួលអំណរថែមទៀត កាលដែលយើងឃើញរបៀបដែលព្រះធ្វើឲ្យគ្រាប់ពូជដែលយើងបានសាបព្រោះនោះដុះដាលឡើង។ (១កូ. ៣:៦, ៩) អេម៉ីជាអ្នកត្រួសត្រាយម្នាក់និយាយថា៖ «កាលដែលយើងឃើញសិស្សគម្ពីរលូតលាស់ខាងចំណេះពិត នោះយើងមានកតញ្ញុតាធម៌យ៉ាងខ្លាំងចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ដោយសារទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យយើងជួយផ្ដល់អំណោយទានដ៏អស្ចារ្យដល់បុគ្គលនោះ ពោលគឺឱកាសស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ា និងទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់»។
២១ ការខំប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាពក្នុងការចាប់ផ្ដើមនិងបង្រៀនសិស្សគម្ពីរ នឹងជួយយើងឲ្យផ្ចង់អារម្មណ៍ទៅលើការបម្រើព្រះឥឡូវ ព្រមទាំងពង្រឹងសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងឲ្យរួចរស់ជីវិត ហើយចូលក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ។ ដោយមានការគាំទ្រពីព្រះយេហូវ៉ា យើងប្រហែលជាអាចជួយអស់អ្នកដែលស្ដាប់យើងផង។ (សូមអាន ធីម៉ូថេទី១ ៤:១៦) នេះពិតជានាំឲ្យយើងមានអំណរក្រៃលែង!
តើអ្នកចាំទេ?
• តើមានការពិបាកអ្វីដែលអាចនាំឲ្យបងប្អូនខ្លះៗមិនបង្រៀនសិស្សគម្ពីរ?
• ប្រសិនបើមើលទៅមនុស្សជាច្រើននៅតំបន់ផ្សាយធ្វើព្រងើយកន្តើយ តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះ?
• តើយើងទទួលរង្វាន់ណាខ្លះពីការបង្រៀនសិស្សគម្ពីរ?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
តើអ្នកបង្កើនវិធីផ្សព្វផ្សាយដើម្បីជួបមនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ឬទេ?