តើសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោកយេស៊ូមានឥទ្ធិពលទៅលើរបៀបដែលអ្នកអធិដ្ឋានឬទេ?
តើសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោកយេស៊ូមានឥទ្ធិពលទៅលើរបៀបដែលអ្នកអធិដ្ឋានឬទេ?
«ពេលដែលលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ចប់ហើយ នោះបណ្ដាជនបានកោតស្ងើចក្រៃលែងនឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោក»។—ម៉ាថ. ៧:២៨
១, ២. ហេតុអ្វីបានជាបណ្ដាជនកោតស្ងើចក្រៃលែងនឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោកយេស៊ូ?
គប្បីឲ្យយើងទទួលសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោកយេស៊ូដែលជាបុត្រតែមួយគត់ដែលព្រះបង្កើតផ្ទាល់ ហើយអនុវត្តតាមក្នុងជីវិត។ គ្មានមនុស្សណាមានប្រសាសន៍ដូចលោកទេ ហេតុនេះហើយបានជាបណ្ដាជនកោតស្ងើចក្រៃលែងនឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោកក្នុងធម្មទាននៅលើភ្នំ!—សូមអាន ម៉ាថាយ ៧:២៨, ២៩
២ បុត្ររបស់ព្រះមិនបានបង្រៀនដូចពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់ឡើយ ដោយព្រោះពួកគេថ្លែងពាក្យជាច្រើនដែលមានមូលដ្ឋានលើសេចក្ដីបង្រៀនរបស់មនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ។ លោកគ្រិស្តបានបង្រៀន«ក្នុងនាមជាអ្នកដែលមានអំណាច» ដោយព្រោះអ្វីដែលលោកបង្រៀននោះមកពីព្រះ។ (យ៉ូន. ១២:៥០) ដូច្នេះ សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលសេចក្ដីបង្រៀនឯទៀតរបស់លោកយេស៊ូដែលមានក្នុងធម្មទាននៅលើភ្នំ។ យើងចង់ដឹងថា តើសេចក្ដីបង្រៀនទាំងនេះអាចមាននិងគួរមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើរបៀបដែលយើងអធិដ្ឋាន?
កុំអធិដ្ឋានដូចមនុស្សលាក់ពុតឡើយ
៣. សូមរៀបរាប់យ៉ាងសង្ខេបពីពាក្យរបស់លោកយេស៊ូដែលបានកត់ទុកនៅម៉ាថាយ ៦:៥?
៣ សេចក្ដីអធិដ្ឋានជាផ្នែកសំខាន់មួយក្នុងការថ្វាយបង្គំពិត ហើយគប្បីឲ្យយើងអធិដ្ឋានដល់ព្រះយេហូវ៉ាជារឿយៗ។ ប៉ុន្តែ សេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោកយេស៊ូគួរមានឥទ្ធិពលទៅលើរបៀបដែលយើងអធិដ្ឋាន។ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពេលដែលអ្នករាល់គ្នាអធិដ្ឋាន អ្នកមិនត្រូវធ្វើដូចមនុស្សលាក់ពុតទេ ពីព្រោះពួកគេចូលចិត្តឈរអធិដ្ឋានក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយនៅកាច់ជ្រុងផ្លូវធំៗ ដើម្បីឲ្យមនុស្សឃើញ។ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា ពួកគេបានទទួលរង្វាន់គ្រប់សព្វហើយ»។—ម៉ាថ. ៦:៥
៤-៦. (ក) ហេតុអ្វីបានជាពួកផារិស៊ីចូលចិត្ត«ឈរអធិដ្ឋានក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយនៅកាច់ជ្រុងផ្លូវធំៗ»? (ខ) តើអ្នកលាក់ពុតបែបនេះ«បានទទួលរង្វាន់គ្រប់សព្វ»យ៉ាងដូចម្ដេច?
៤ ពេលអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូអធិដ្ឋាន ពួកគាត់មិនត្រូវធ្វើតាម«មនុស្សលាក់ពុត»ដែលមានអំណួតថាខ្លួនឯងជាមនុស្សសុចរិតទេ ដូចជាពួកផារិស៊ីជាដើម ដោយព្រោះពួកផារិស៊ីខំបំភាន់អ្នកឯទៀតដោយធ្វើពុតជាអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះអស់ពីចិត្ត។ (ម៉ាថ. ២៣:១៣-៣២) មនុស្សលាក់ពុតចូលចិត្តអធិដ្ឋានដោយ‹ឈរក្នុងសាលាប្រជុំហើយនៅកាច់ជ្រុងផ្លូវធំៗ›។ ហេតុអ្វី? គឺដើម្បី«ឲ្យមនុស្សឃើញ»។ ជនជាតិយូដានៅសតវត្សរ៍ទី១មានទំនៀមទម្លាប់អធិដ្ឋានជាក្រុមជំនុំ ក្នុងអំឡុងពេលការថ្វាយតង្វាយដុតចំពោះព្រះនៅឯវិហារ (ប្រហែលជាវេលាម៉ោង៩ព្រឹក និងម៉ោងបីរសៀល)។ បណ្ដាជនដែលរស់នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ក៏នឹងអធិដ្ឋានជាមួយក្រុមអ្នកថ្វាយបង្គំនៅឯបរិវេណនៃវិហារដែរ។ ក្រៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ជនជាតិយូដាដែលកាន់តាមសាសនាយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ អធិដ្ឋានពីរដងក្នុងមួយថ្ងៃជាញឹកញយ ខណៈដែល‹ឈរក្នុងសាលាប្រជុំ›។—សូមពិនិត្យបន្ថែម លូកា ១៨:១១, ១៣
៥ ប៉ុន្តែ មនុស្សភាគច្រើនមិននៅជិតវិហារឬសាលាប្រជុំដើម្បីអធិដ្ឋានដូចបានរៀបរាប់ពីវគ្គមុនទេ។ ដូច្នេះពេលដល់ម៉ោងអធិដ្ឋាន ទោះបើពួកគាត់នៅកន្លែងណាដ៏ដោយ ពួកគាត់អធិដ្ឋាននៅកន្លែងនោះ។ ចំពោះអ្នកខ្លះ ពេលដល់ម៉ោងអធិដ្ឋាន ពួកគេធ្វើយ៉ាងណាឲ្យខ្លួនបាន«នៅកាច់ជ្រុងផ្លូវធំៗ»។ ពួកគេចង់ឲ្យមនុស្សដែលដើរកាត់ផ្លូវនោះ«ឃើញ»។ អ្នកលាក់ពុតដែលធ្វើជាអ្នកស្រឡាញ់ព្រះស្មោះពីចិត្ត នោះនឹង«អធិដ្ឋានយ៉ាងយូរ»ដើម្បីធ្វើឲ្យមនុស្សកោតស្ងើច។ (លូក. ២០:៤៧) យើងមិនគួរមានចិត្តគំនិតដូចនេះឡើយ។
៦ លោកយេស៊ូបានប្រកាសថាមនុស្សលាក់ពុតដូចនោះ«ទទួលរង្វាន់គ្រប់សព្វហើយ»។ ពួកគេចង់បានយ៉ាងខ្លាំងឲ្យមនុស្សទទួលស្គាល់នឹងសរសើរ ហើយនេះជារង្វាន់គ្រប់សព្វរបស់ពួកគេ ដោយព្រោះព្រះយេហូវ៉ាមិនតបឆ្លើយការអធិដ្ឋានដ៏ពុតត្បុតរបស់ពួកគេឡើយ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ព្រះនឹងឆ្លើយតបការអធិដ្ឋានរបស់អ្នកកាន់តាមពិតនៃលោកគ្រិស្ត ដូចបានឃើញតាមពាក្យរបស់លោកយេស៊ូស្តីអំពីរឿងនេះ។
៧. តើការដាស់តឿនឲ្យទៅអធិដ្ឋានក្នុង«បន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួន»មានន័យអ្វី?
៧«ក៏ប៉ុន្តែ ពេលដែលអ្នកអធិដ្ឋាន ចូរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួនហើយបិទទ្វារ សឹមអធិដ្ឋានជម្រាបបិតារបស់អ្នក ដែលស្ថិតនៅទីស្ងាត់កំបាំង។ នោះបិតារបស់អ្នក ដែលមើលពីទីស្ងាត់កំបាំងនឹងផ្ដល់រង្វាន់ឲ្យអ្នក»។ (ម៉ាថ. ៦:៦) ការដាស់តឿនរបស់លោកយេស៊ូឲ្យទៅអធិដ្ឋានក្នុងបន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួនហើយបិទទ្វារ មិនបានសេចក្ដីថាបុគ្គលម្នាក់មិនអាចអធិដ្ឋានតំណាងក្រុមជំនុំឡើយ។ បំណងនៃការដាស់តឿននោះគឺដើម្បីរារាំងមនុស្សពីការអធិដ្ឋានជាសាធារណៈដែលនាំឲ្យខ្លួនចេញមុខចេញមាត់ និងទាញយកការសរសើរពីអ្នកដទៃ។ គប្បីឲ្យយើងចងចាំចំណុចនេះបើយើងមានឯកសិទ្ធិអធិដ្ឋានជាសាធារណៈតំណាងរាស្ត្ររបស់ព្រះ។ ម្យ៉ាងទៀត សូមឲ្យយើងធ្វើតាមការដាស់តឿនបន្ថែមទៀតស្តីអំពីការអធិដ្ឋាន។
៨. យោងទៅតាមម៉ាថាយ ៦:៧ តើយើងមិនគួរអធិដ្ឋានតាមរបៀបណា?
៨«ពេលដែលអធិដ្ឋាន កុំពោលពាក្យដដែលៗ ដូចជនជាតិដទៃឡើយ ព្រោះពួកគេនឹកស្មានថា ព្រះនឹងស្ដាប់ពួកគេដោយសារបានពោលពាក្យជាច្រើន»។ (ម៉ាថ. ៦:៧) យ៉ាងនេះ លោកយេស៊ូបានលើករបៀបមួយទៀតដែលយើងមិនត្រូវអធិដ្ឋាន ពោលគឺការសូត្រពាក្យច្រំដែលៗ។ លោកមិនចង់បញ្ជាក់ថាយើងមិនគួរពោលពាក្យអង្វរដែលផុសចេញពីដួងចិត្ត និងថ្លែងអំណរគុណម្ដងហើយម្ដងទៀតក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋានទេ។ ក្នុងសួនហ្ដេសេម៉ានី នៅរាត្រីមុនលោកយេស៊ូបានទទួលមរណភាព លោកអធិដ្ឋានដោយ«ពោលពាក្យដដែល»។—ម៉ាក. ១៤:៣២-៣៩
៩, ១០. តើយើងមិនគួរអធិដ្ឋានដោយនិយាយផ្ទួនៗក្នុងន័យអ្វី?
៩ ប៉ុន្តែ ពិតជាខុសហើយបើយើងត្រាប់តាម«ជនជាតិដទៃ»ក្នុងការពោលពាក្យផ្ទួនៗពេលអធិដ្ឋាន។ ពួកគេសូត្រពាក្យដែលបានទន្ទេញចាំមាត់«ដដែលៗ» ដែលរួមបញ្ចូលពាក្យមិនសំខាន់ចាំបាច់។ ការធ្វើដូច្នេះមិនបានជួយអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះបាលទេ ពេលពួកគេអង្វរព្រះមិនពិតនោះ«ចាប់តាំងពីព្រឹករហូតដល់ថ្ងៃត្រង់ថា ឱព្រះបាលអើយ! សូមឆ្លើយមកយើងខ្ញុំរាល់គ្នាផង»។ (១ពង្ស. ១៨:២៦) សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សរាប់លាននាក់ប្រើពាក្យជាច្រើនដដែលៗពេលអធិដ្ឋាន ដោយនឹកស្មានថា«ព្រះនឹងស្ដាប់ពួកគេ»។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូបានជួយយើងឲ្យយល់ឃើញថា ការ«ពោលពាក្យជាច្រើន»ក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋានយូរនិងសូត្រពាក្យច្រំដែលៗ នោះគ្មានតម្លៃចំពោះព្រះយេហូវ៉ាទេ។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថែមទៀតថា៖
១០«ដូច្នេះ កុំធ្វើតាមពួកគេឡើយ ព្រោះព្រះដែលជាបិតារបស់អ្នករាល់គ្នាជ្រាបពីអ្វីដែលអ្នកត្រូវការ មុនអ្នកសុំទៅទៀត»។ (ម៉ាថ. ៦:៨) ពួកមេដឹកនាំសាសនាយូដាជាច្រើនបានធ្វើតាមជនជាតិដទៃ ពេលអធិដ្ឋានដោយប្រើពាក្យច្រើនហួសហេតុពេក ដែលជាពាក្យស្រពេចស្រពិល។ ការអធិដ្ឋានអស់ពីដួងចិត្តដែលរួមទាំងការសរសើរ អំណរគុណ និងសំណូមពរជាផ្នែកសំខាន់នៃការថ្វាយបង្គំពិត។ (ភី. ៤:៦) ក៏ប៉ុន្តែ គឺខុសហើយបើយើងពោលពាក្យដដែលៗ ដោយគិតថាចាំបាច់ឲ្យយើងនិយាយផ្ទួនៗដើម្បីប្រាប់ព្រះពីអ្វីដែលយើងត្រូវការ។ ពេលយើងអធិដ្ឋាន យើងគួរចងចាំថាយើងអធិដ្ឋានទៅអ្នកដែល‹ជ្រាបពីអ្វីដែលយើងត្រូវការ មុនយើងសុំលោកទៅទៀត›។
១១. ប្រសិនបើយើងមានឯកសិទ្ធិអធិដ្ឋានជាសាធារណៈ តើយើងគួរចងចាំអ្វី?
១១ សេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោកយេស៊ូស្តីអំពីការអធិដ្ឋានដែលមិនត្រឹមត្រូវ គួររំលឹកយើងថាព្រះមិនពេញចិត្តនឹងពាក្យពីរោះនិងពាក្យដែលច្រើនហួសហេតុនោះឡើយ។ យើងក៏គួរយល់ឃើញថាការអធិដ្ឋានជាសាធារណៈមិនមែនជាឱកាសដែលយើងខំប្រឹងធ្វើឲ្យអ្នកស្ដាប់កោតស្ងើចនឹងយើង ឬនាំឲ្យពួកគេងឿងឆ្ងល់ថាត្រូវរង់ចាំយូរប៉ុន្មានទៀតទើបអាចពោលពាក្យ«អាមេន»។ ណាមួយទៀត ការប្រើសេចក្ដីអធិដ្ឋានជាវិធីដើម្បីជូនដំណឹងឬទូន្មានអ្នកស្ដាប់ ក៏ខុសទំនងនឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោកយេស៊ូក្នុងធម្មទាននៅលើភ្នំដែរ។
លោកយេស៊ូបង្រៀនយើងនូវរបៀបអធិដ្ឋាន
១២. តើអ្នកនឹងពន្យល់សារៈសំខាន់នៃសំណូមពរ«សូមឲ្យនាមរបស់លោកបានបរិសុទ្ធ»យ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ ទោះបើលោកយេស៊ូព្រមានអំពីការប្រើឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យនៃសេចក្ដីអធិដ្ឋានដោយមិនត្រឹមត្រូវក៏ពិតមែន តែលោកក៏បានបង្រៀនអ្នកកាន់តាមលោកនូវរបៀបអធិដ្ឋានដែរ។ (សូមអាន ម៉ាថាយ ៦:៩-១៣) សេចក្ដីអធិដ្ឋានដែលលោកផ្ដល់ មិនត្រូវទន្ទេញចាំមាត់ដើម្បីសូត្រពាក្យនោះម្ដងហើយម្ដងទៀតឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ សេចក្ដីអធិដ្ឋាននោះបានទុកជាគំរូសម្រាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់យើង។ ជាឧទាហរណ៍ លោកយេស៊ូបានចាត់ទុកព្រះជាសំខាន់បំផុតដោយចាប់ផ្ដើមសេចក្ដីអធិដ្ឋាននោះថា៖ «ឱបិតារបស់យើងដែលនៅស្ថានសួគ៌ សូមឲ្យនាមរបស់លោកបានបរិសុទ្ធ»។ (ម៉ាថ. ៦:៩) យើងហៅព្រះយេហូវ៉ាជា«បិតារបស់យើង»ពីព្រោះលោកជាអ្នកបង្កើតយើង ដែលគង់«នៅស្ថានសួគ៌»សែនឆ្ងាយពីផែនដីយើង។ (ចោទិ. ៣២:៦; ២របា. ៦:២១; សកម្ម. ១៧:២៤, ២៨) ការប្រើពាក្យពហុវចនៈ ដែលជាពាក្យ«យើង» នោះគួររំលឹកយើងថាបងប្អូនរួមជំនឿក៏មានចំណងមេត្រីភាពដ៏ស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះដែរ។ ប្រយោគដែលថា«សូមឲ្យនាមរបស់លោកបានបរិសុទ្ធ» ជាសំណូមពរឲ្យព្រះយេហូវ៉ាចាត់វិធានការដើម្បីធ្វើឲ្យគេលើកសរសើរនាមរបស់លោក ដោយបំបាត់អ្វីៗទាំងអស់ដែលបានបង្ខូចនាមរបស់លោកចាប់តាំងពីការបះបោរប្រឆាំងនៅសួនអេដែនមក។ ក្នុងការតបឆ្លើយសេចក្ដីអធិដ្ឋាននោះ ព្រះយេហូវ៉ានឹងបំផ្លាញគ្រប់អំពើអាក្រក់ចេញពីផែនដី ហើយដោយធ្វើដូច្នេះលោកនឹងធ្វើឲ្យនាមរបស់លោកបានបរិសុទ្ធ។—អេសេ. ៣៦:២៣
១៣. (ក) តើសំណូមពរ«សូមឲ្យរាជាណាចក្ររបស់លោកបានមកដល់»នឹងសម្រេចយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើការធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះនៅផែនដីរួមបញ្ចូលអ្វី?
១៣«សូមឲ្យរាជាណាចក្ររបស់លោកបានមកដល់។ សូមឲ្យបំណងប្រាថ្នារបស់លោកបានសម្រេចនៅផែនដី ដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ»។ (ម៉ាថ. ៦:១០) ដោយជាប់ទាក់ទងគ្នានឹងសំណូមពរនេះក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋានដែលត្រូវបានផ្ដល់ជាគំរូ មិនគប្បីឲ្យយើងភ្លេចថា«រាជាណាចក្រ»ជារដ្ឋាភិបាលមេស្ស៊ីនៅឯស្ថានសួគ៌ ដែលមានគ្រិស្តសោយរាជ្យជាមួយនិង«ពួកបរិសុទ្ធ»ដែលត្រូវបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ (ដា. ៧:១៣, ១៤, ១៨; អេសា. ៩:៦, ៧) ការអធិដ្ឋានឲ្យរាជាណាចក្រនោះ«មកដល់» ជាសំណូមពរមួយដែលថាឲ្យរាជាណាចក្ររបស់ព្រះមកប្រឆាំងនឹងអ្នកដែលជំទាស់ការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះនៅផែនដី។ បន្ដិចទៀត នេះនឹងកើតឡើងមែន ហើយនឹងបើកផ្លូវឲ្យមានសេចក្ដីសុចរិត សន្ដិភាព និងភាពចម្រុងចម្រើននៅពេញផែនដី ដែលប្រៀបដូចជាសួនឧទ្យាន។ (ទំនុក. ៧២:១-១៥; ដា. ២:៤៤; ២ពេ. ៣:១៣) បំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងសម្រេចនៅស្ថានសួគ៌ ហើយការសុំឲ្យបំណងប្រាថ្នារបស់លោកសម្រេចនៅផែនដី ជាការអង្វរឲ្យព្រះសម្រេចគោលបំណងរបស់លោកចំពោះផែនដីយើង រួមទាំងបំផ្លាញអ្នកប្រឆាំងលោកសព្វថ្ងៃ ដូចលោកបានធ្វើនៅសម័យបុរាណផង។—សូមអាន ទំនុកដំកើង ៨៣:១, ២, ១៣-១៨
១៤. ហេតុអ្វីសមរម្យឲ្យយើងអធិដ្ឋានសុំ«អាហារដែលយើងត្រូវការសម្រាប់ថ្ងៃនេះ»?
១៤«សូមផ្ដល់អាហារ ដែលយើងត្រូវការសម្រាប់ថ្ងៃនេះ»។ (ម៉ាថ. ៦:១១; លូក. ១១:៣) ពេលយើងធ្វើសំណូមពរនេះតាមរយៈសេចក្ដីអធិដ្ឋាន នោះយើងសុំឲ្យព្រះផ្ដល់ម្ហូបដែលយើងត្រូវការ«សម្រាប់ថ្ងៃនេះ»។ នេះបង្ហើបឲ្យដឹងថាយើងមានជំនឿទៅលើព្រះយេហូវ៉ាថាលោកមានសមត្ថភាពផ្ដល់អ្វីដែលយើងត្រូវការជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ នេះមិនមែនជាសេចក្ដីអធិដ្ឋានសុំលើសពីអ្វីដែលយើងត្រូវការនោះឡើយ។ ប្រហែលជាសេចក្ដីអធិដ្ឋានសុំអ្វីដែលយើងត្រូវការជារៀងរាល់ថ្ងៃ រំលឹកយើងថាព្រះបានបង្គាប់បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលឲ្យរើសយកនំម៉ាន៉ា«ល្មមតែ១ថ្ងៃរាល់ៗថ្ងៃ»។—និក្ខ. ១៦:៤
១៥. តើយើងគួរធ្វើអ្វីដើម្បីឲ្យព្រះយេហូវ៉ាអភ័យទោសឲ្យយើង?
១៥ សំណូមពរបន្ទាប់ក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋានដែលត្រូវបានផ្ដល់ជាគំរូ នាំឲ្យយើងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើជាចាំបាច់។ លោកយេស៊ូបាននិយាយថា៖ «សូមអភ័យទោសចំពោះការខុសឆ្គងរបស់យើង ដូចយើងបានអភ័យទោសឲ្យអ្នកដែលបានធ្វើខុសនឹងយើងដែរ»។ (ម៉ាថ. ៦:១២) លុះត្រាតែយើងបាន«អភ័យទោស»អស់អ្នកដែលធ្វើខុសនឹងយើង ទើបព្រះយេហូវ៉ាអភ័យទោសយើងវិញ។ (សូមអាន ម៉ាថាយ ៦:១៤, ១៥) គប្បីឲ្យយើងអភ័យទោសអ្នកឯទៀតដោយគ្មានល័ក្ខខ័ណ្ឌ។—អេភ. ៤:៣២; កូឡ. ៣:១៣
១៦. តើសំណូមពរស្តីអំពីសេចក្ដីល្បួងនិងសេចក្ដីសង្គ្រោះឲ្យរួចពីមេកំណាចបង្កប់អត្ថន័យអ្វីខ្លះ?
១៦«សូមកុំឲ្យយើងចាញ់សេចក្ដីល្បួងឡើយ តែសូមសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីមេកំណាចវិញ»។ (ម៉ាថ. ៦:១៣) តើសំណូមពរទាំងពីរដែលទាក់ទងនឹងគ្នាក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋានជាគំរូរបស់លោកយេស៊ូបង្កប់អត្ថន័យអ្វី? មុនដំបូង យើងដឹងច្បាស់ថាព្រះយេហូវ៉ាមិនល្បួងយើងឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងទេ។ (សូមអាន យ៉ាកុប ១:១៣) សាថានដែលជា«មេកំណាច»ជា«មេល្បួង»ពិតប្រាកដ។ (ម៉ាថ. ៤:៣) ដូច្នេះសំណូមពរដែលថា«សូមកុំឲ្យយើងចាញ់សេចក្ដីល្បួងឡើយ» ជាការអង្វរឲ្យព្រះយេហូវ៉ាមិនអនុញ្ញាតឲ្យយើងចុះចាញ់ពេលយើងត្រូវបានល្បួងឲ្យធ្វើខុសច្បាប់របស់លោក។ ការអង្វរ«សូមសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីមេកំណាចវិញ» ជាសំណូមពរឲ្យព្រះយេហូវ៉ាមិនអនុញ្ញាតឲ្យសាថានធ្វើឲ្យយើងជំពប់ដួល។ ណាមួយទៀត យើងអាចមានទំនុកចិត្តថាព្រះ‹នឹងមិនឲ្យយើងទទួលរងការល្បួងហួសពីសមត្ថភាពស៊ូទ្រាំរបស់យើងឡើយ›។—សូមអាន កូរិនថូសទី១ ១០:១៣
‹ចូរសុំ រក និងគោះទ្វារឥតឈប់›
១៧, ១៨. តើការ‹សុំ រក និងគោះទ្វារឥតឈប់›មានន័យអ្វី?
១៧ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនបងប្អូនរួមជំនឿថា៖ «ចូរតស៊ូក្នុងការអធិដ្ឋាន»។ (រ៉ូម ១២:១២) ស្រដៀងគ្នាដែរ លោកយេស៊ូបានបង្គាប់ថា៖ «ចូរសុំឥតឈប់ នោះអ្នកនឹងទទួល ចូររកឥតឈប់ នោះអ្នកនឹងរកឃើញ ចូរគោះទ្វារឥតឈប់ នោះទ្វារនឹងត្រូវបើកឲ្យ។ ពីព្រោះ អស់អ្នកដែលសុំនឹងទទួល ហើយអស់អ្នកដែលរក នឹងរកឃើញ ហើយចំពោះអស់អ្នកដែលគោះ ទ្វារនឹងត្រូវបើកឲ្យ»។ (ម៉ាថ. ៧:៧, ៨) ជាការសមរម្យឲ្យ«សុំឥតឈប់»ពីអ្វីក៏ដោយ ឲ្យតែសមស្របតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ។ ដោយសមស្របនឹងពាក្យរបស់លោកយេស៊ូ នោះសាវ័កយ៉ូហានបានសរសេរថា៖ «ហើយយើងមានទំនុកចិត្តថា អ្វីក៏ដោយដែលយើងអធិដ្ឋានសុំ ដែលសមស្របតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ នោះព្រះនឹងស្ដាប់យើង»។—១យ៉ូន. ៥:១៤
១៨ ដំបូន្មានរបស់លោកយេស៊ូឲ្យ‹សុំនិងរកឥតឈប់› មានន័យថាយើងគួរអធិដ្ឋានដោយអស់ពីចិត្តហើយមិនឈប់អធិដ្ឋានបើមិនមានការតបឆ្លើយភ្លាមៗ។ ម្យ៉ាងទៀត គឺចាំបាច់ឲ្យយើង«គោះទ្វារឥតឈប់»ដើម្បីចូលរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ហើយទទួលពរ ប្រយោជន៍ និងរង្វាន់ពីរាជាណាចក្រនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ តើយើងអាចមានទំនុកចិត្តថាព្រះនឹងតបឆ្លើយសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់យើងទេ? យើងអាចមានទំនុកចិត្តមែនបើយើងស្មោះត្រង់នឹងព្រះយេហូវ៉ា ព្រោះគ្រិស្តបានពោលថា៖ «អស់អ្នកដែលសុំនឹងទទួល ហើយអស់អ្នកដែលរក នឹងរកឃើញ ហើយចំពោះអស់អ្នកដែលគោះ ទ្វារនឹងត្រូវបើកឲ្យ»។ អ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាមានបទពិសោធន៍ជាច្រើនដែលបង្ហាញថាព្រះពិតជាអ្នកដែល«ស្ដាប់សេចក្ដីអធិស្ឋាន»មែន។—ទំនុក. ៦៥:២
១៩, ២០. ស្របទៅតាមពាក្យរបស់លោកយេស៊ូដែលបានកត់ទុកនៅសៀវភៅម៉ាថាយ ៧:៩-១១ តើព្រះយេហូវ៉ាដូចនឹងបិតាដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៩ លោកយេស៊ូបានប្រៀបធៀបព្រះទៅនឹងបិតាដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដែលផ្ដល់របស់របរល្អសម្រាប់កូនគាត់។ សូមស្រមៃគិតថាខ្លួនស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកស្ដាប់ធម្មទាននៅលើភ្នំនោះ ហើយបានឮលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា បើកូនសុំនំប៉័ងនោះ តើមានអ្នកណានឹងឲ្យដុំថ្មទៅកូនទេ? ចុះបើកូនសុំត្រី តើមានអ្នកណានឹងឲ្យសត្វពស់ទៅកូន? ដូច្នេះ សូម្បីតែអ្នករាល់គ្នាដែលជាមនុស្សទុច្ចរិត ចេះឲ្យរបស់ល្អទៅកូន ទម្រាំតែបិតារបស់អ្នកដែលស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌ លោកប្រាកដជានឹងផ្ដល់អ្វីដ៏ល្អដល់អ្នកដែលសុំពីលោកយ៉ាងណាទៅហ្ន៎!»។—ម៉ាថ. ៧:៩-១១
២០ ទោះបើបិតាមួយរូបគឺ«អាក្រក់»ក្នុងន័យថាគាត់បានទទួលអំពើខុសឆ្គងជាមត៌ក តែបិតានោះស្រឡាញ់កូនគាត់មែន។ គាត់មិនបំភាន់កូន តែខំប្រឹងផ្ដល់ឲ្យ«របស់ល្អ»ទៅកូន។ ដោយប្រព្រឹត្តដូចបិតាមួយរូបចំពោះយើង នោះបិតាដ៏ជាទីស្រឡាញ់នៅឯស្ថានសួគ៌ផ្ដល់«អ្វីដ៏ល្អ»ដូចជាសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់លោកជាដើម។ (លូក. ១១:១៣) សកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអាចពង្រឹងយើងឲ្យបំពេញកិច្ចបម្រើដែលផ្គាប់ចិត្តព្រះយេហូវ៉ា ជាអ្នកផ្ដល់«គ្រប់ទាំងរបស់ល្អនិងអំណោយដ៏ល្អឥតខ្ចោះ»។—យ៉ា. ១:១៧
ចូរបន្តទទួលប្រយោជន៍ ពីសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោកយេស៊ូ
២១, ២២. តើអ្វីដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់ពីធម្មទាននៅលើភ្នំ? ហើយចំពោះសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោកយេស៊ូ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងដូចម្ដេច?
២១ ធម្មទាននៅលើភ្នំប្រាកដជាសុន្ទរកថាដ៏ល្អបំផុតដែលធ្លាប់ថ្លែងលើផែនដី។ សុន្ទរកថានោះគឺអស្ចារ្យដោយសារបានបង្រៀនយើងអំពីព្រះ ហើយស្រួលយល់ផង។ តាមរយៈចំណុចផ្សេងៗដែលបានលើកក្នុងធម្មទាននៅលើភ្នំពីអត្ថបទនេះនិងអត្ថបទមុនទាំងពីរ យើងអាចទទួលប្រយោជន៍ជាច្រើនបើយើងអនុវត្តតាមដំបូន្មានដែលមានក្នុងធម្មទាននេះ។ សេចក្ដីបង្រៀនទាំងនេះរបស់លោកយេស៊ូអាចនាំឲ្យយើងមានជីវិតដ៏ប្រសើរជាងឥឡូវ ព្រមទាំងផ្ដល់សេចក្ដីសង្ឃឹមឲ្យយើងមានអនាគតល្អ។
២២ នៅក្នុងអត្ថបទទាំងបីនេះ យើងបានពិនិត្យមើលសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោកយេស៊ូដែលមានតម្លៃក្នុងធម្មទាននៅលើភ្នំតែបន្ដិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ។ ពុំមែនជាការចម្លែកអ្វីឡើយ! ដែលបណ្ដាជន«បានកោតស្ងើចក្រៃលែងនឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោក»។ (ម៉ាថ. ៧:២៨) យ៉ាងប្រាកដណាស់ យើងនឹងមានអារម្មណ៍ដូចនោះដែរ ពេលយើងធ្វើឲ្យចិត្តនិងគំនិតរបស់យើងពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីបង្រៀនទាំងនេះនិងសេចក្ដីបង្រៀនឯទៀតរបស់គ្រូដ៏ឧត្តមគឺលោកយេស៊ូគ្រិស្ត។
តើអ្នកឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍អ្វីស្តីអំពីការអធិដ្ឋានរបស់មនុស្សពុតត្បុត?
• ហេតុអ្វីយើងមិនគួរសូត្រពាក្យដដែលៗពេលអធិដ្ឋាន?
• តើសេចក្ដីអធិដ្ឋានដែលលោកយេស៊ូផ្ដល់ជាគំរូមានសំណូមពរអ្វីខ្លះ?
• តើយើងអាច‹សុំ រក និងគោះទ្វារឥតឈប់›យ៉ាងដូចម្ដេច?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២១]
លោកយេស៊ូផ្ដន្ទាទោសមនុស្សលាក់ពុតដែលគ្រាន់តែអធិដ្ឋានដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃឃើញនិងឮប៉ុណ្ណោះ
[រូបភាពនៅទំព័រ២៣]
ការសមរម្យឲ្យយើងអធិដ្ឋានសុំអាហារដែលយើងត្រូវការសម្រាប់ថ្ងៃនេះ តើអ្នកដឹងថាហេតុអ្វីទេ?