អនាម័យ ហេតុអ្វីសំខាន់ម្ល៉េះ?
អនាម័យ ហេតុអ្វីសំខាន់ម្ល៉េះ?
មនុស្សបានរងគ្រោះដោយសារជំងឺរោគាអស់រាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ។ អ្នកខ្លះគិតថាមនុស្សធ្លាក់ខ្លួនឈឺដោយសារមានទោសកំហុសដែលធ្វើឲ្យព្រះខឹង ហើយព្រះកំពុងដាក់ទោសអ្នកនោះ។ តាមការសង្កេតមើលដោយអត់ធ្មត់និងការសិក្សាស្រាវជ្រាវយ៉ាងហ្មត់ចត់អស់រាប់រយឆ្នាំបានបង្ហាញថា ជំងឺទាំងនោះច្រើនតែមកពីពពួកសត្វតូចៗដែលនៅជុំវិញយើងគ្រប់ទីកន្លែង។
អ្នកស្រាវជ្រាវខាងពេទ្យបានរកឃើញថាកណ្ដុរ កន្លាត រុយ និងមូសជាភ្នាក់ងារចម្លងរោគ។ ពួកគេក៏បានឃើញថាមនុស្សងាយឆ្លងជំងឺណាស់ បើគ្រាន់តែពួកគេខ្វះអនាម័យ។ តាមមើលទៅ អនាម័យប៉ះពាល់ទៅលើអាយុជីវិតរបស់យើង។
កម្រិតអនាម័យគឺខុសគ្នាតាមទីកន្លែងនិងទំនៀមទម្លាប់។ នៅកន្លែងដែលគ្មានប្រព័ន្ធផ្គត់ផ្គង់ទឹកឬប្រព័ន្ធលូ នោះប្រហែលជាពិបាកឲ្យមានអនាម័យល្អ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ព្រះបានណែនាំជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យបុរាណអំពីអនាម័យ កាលដែលពួកគាត់កំពុងធ្វើដំណើរកាត់តំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ។ នៅកន្លែងនោះ ការមានអនាម័យ ល្អច្បាស់ជាពិបាកណាស់!
ហេតុអ្វីអនាម័យសំខាន់ចំពោះព្រះ? ស្តីអំពីរឿងអនាម័យ តើគួរមានទស្សនៈបែបណា ទើបចាត់ទុកថាសមហេតុសមផល? តើលោកអ្នកនិងក្រុមគ្រួសារអាចធ្វើដូចម្ដេចខ្លះដើម្បីកាត់បន្ថយការឆ្លងជំងឺ?
កុមារវិចិត្រ *ចេញពីរៀន រួចត្រឡប់ទៅផ្ទះសាមញ្ញរបស់គាត់វិញ។ គាត់ចូលផ្ទះឃើញឆ្កែរបស់គាត់ ហើយឱបវា។ រួចមក គាត់ដាក់កាតាបលើតុបាយ ហើយអង្គុយទាំងឃ្លានផងទាំងស្រេកទឹកផង ចាំបរិភោគអាហារ។
ម្ដាយកុមារនៅចង្ក្រាន ឮកូនចូលមក ហើយក៏យកបាយនិងបន្លែមួយចានទៅឲ្យកូន។ លុះទៅដល់ហើយឃើញកាតាបកូននៅលើតុបាយស្អាតនោះ ម្ដាយក៏ប្រែទឹកមុខ។ គាត់មើលមុខកូនហើយនិយាយថា «នែ! វិចិត្រ!»។ ឮម្ដាយហៅឈ្មោះដូច្នេះ វិចិត្រយល់ថាត្រូវធ្វើអ្វី ហើយក៏ទាញកាតាបចេញភ្លាម រួចរត់ទៅលាងដៃ។ មិនយូរក្រោយនោះ គាត់មកវិញដើម្បីទទួលទាន ហើយនិយាយទាំងសោកស្ដាយថា «សុំទោសម៉ាក់! កូនភ្លេច!»។
រឿងអំពីវិចិត្រនេះបង្ហាញថា ម្ដាយណាដែលស្រឡាញ់ក្រុមគ្រួសារអាចជួយយ៉ាងច្រើនឲ្យគ្រួសារមានអនាម័យនិងសុខភាពល្អ ប៉ុន្តែដើម្បីធ្វើដូច្នេះ សមាជិកទាំងអស់ក្នុងគ្រួសារក៏ត្រូវរួមសហការជាមួយនឹងគាត់ដែរ។ ឧទាហរណ៍អំពីវិចិត្របង្ហាញថា ការបង្ហាត់បង្រៀនជាច្រើនអំពីអនាម័យគឺចាំបាច់ ពីព្រោះអនាម័យតម្រូវឲ្យខំប្រឹងព្យាយាមឥតដាច់ ហើយកូនត្រូវការនូវការរំលឹកជារឿយៗអំពីរឿងនេះ។
ម្ដាយរបស់វិចិត្រទទួលស្គាល់ថា មានករណីជាច្រើនដែលមេរោគអាចចូលទៅក្នុងម្ហូប។ ម្ដាយមិនត្រឹមតែលាងដៃឲ្យស្អាតមុនពាល់ម្ហូបប៉ុណ្ណោះ តែគាត់ក៏គ្របម្ហូបកុំឲ្យរុយទំផងដែរ។ ដោយសារគាត់តែងតែគ្របម្ហូប ហើយរក្សាផ្ទះឲ្យស្អាតបាតនិងមានអនាម័យ នោះគាត់មិនសូវមានបញ្ហាកណ្ដុរនិងកន្លាតឡើយ។
មូលហេតុដ៏សំខាន់មួយដែលម្ដាយរបស់វិចិត្រប្រយ័ត្នចំពោះរឿងអនាម័យ គឺដោយសារគាត់ចង់ធ្វើឲ្យព្រះពេញចិត្ត។ គាត់ពន្យល់ថា៖ «គម្ពីរចែងថារាស្ត្ររបស់ព្រះត្រូវតែបរិសុទ្ធ ពីព្រោះព្រះគឺបរិសុទ្ធ»។ (ពេត្រុសទី១ ១:១៦) គាត់និយាយបន្ថែមថា៖ «ភាពបរិសុទ្ធគឺស្រដៀងនឹងអនាម័យ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំចង់ឲ្យផ្ទះមានអនាម័យ ហើយចង់ឲ្យសមាជិកគ្រួសារខ្ញុំស្អាតបាតដែរ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំអាចធ្វើដូច្នោះបាន ដោយសារសមាជិកទាំងអស់ក្នុងក្រុមគ្រួសាររួមសហការគ្នា»។
សមាជិកគ្រួសារត្រូវរួមសហការគ្នា
ដូចម្ដាយវិចិត្របានបញ្ជាក់នោះ សមាជិកទាំងអស់ត្រូវរួមសហការគ្នា ទើបក្រុមគ្រួសារអាចមានអនាម័យ។ ម្ដងម្កាល ក្រុមគ្រួសារខ្លះជួបជុំគ្នាដើម្បីពិភាក្សាអំពីសេចក្ដីត្រូវការរបស់គ្រួសារស្តីអំពីរឿងអនាម័យ ហើយអំពីរបៀបធ្វើឲ្យផ្ទះស្អាតជាង ទាំងក្នុងទាំងក្រៅ។ ការពិភាក្សានេះក៏នាំឲ្យក្រុមគ្រួសាររួបរួមគ្នា ហើយរំលឹកសមាជិកម្នាក់ៗអំពីភារកិច្ចរបស់ពួកគេរៀងៗខ្លួនក្នុងការជួយថែរក្សាក្រុមគ្រួសារ។ ជាឧទាហរណ៍ ម្ដាយម្នាក់ប្រហែលជាពន្យល់កូនបងទាំងអស់នូវមូលហេតុដែលពួកគេត្រូវលាងដៃក្រោយពីប្រើបង្គន់ឬពាល់លុយ ហើយមុនពេលញ៉ាំបាយ។ កូនបងទាំងនោះក៏អាចជួយឲ្យប្អូនៗយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះរឿងនេះដែរ។
កិច្ចការផ្ទះអាចត្រូវចែករំលែកដល់សមាជិកម្នាក់ៗក្នុងក្រុមគ្រួសារ។ ក្រុមគ្រួសារប្រហែលជាសម្រេចចិត្តបោសសម្អាតផ្ទះរាល់សប្ដាហ៍ជាទៀងទាត់ ហើយលៃទុកពេលម្ដងឬពីរដងក្នុងមួយឆ្នាំដើម្បីបោសសម្អាតផ្ទះទាំងមូល។ ចុះយ៉ាងណាចំពោះទីធ្លាខាងក្រៅផ្ទះ? អភិរក្សព្រៃម្នាក់ (ឈ្មោះ Stewart L. Udall) បានចែងអំពីសហរដ្ឋអាម៉េរិកថា៖ «សោភណភាពនៅប្រទេសយើងកំពុងរលាយបាត់ទៅបន្ដិចម្ដងៗ ហើយប្រទេសយើងកាន់តែអាក្រក់មើលទៅៗ ព្រមទាំងកាន់តែចង្អៀត។ ម្យ៉ាងទៀត បរិស្ថានកំពុងហិនហោចរាល់ថ្ងៃដោយធាតុកខ្វក់ អ្វីៗដែលធ្វើឲ្យអាប់អួ និងការបំពុលដោយសូរស័ព្ទ»។
តើលោកអ្នកមានទស្សនៈដូចនោះដែរអំពីកន្លែងដែលលោកអ្នករស់នៅទេ? នៅជំនាន់មុន និងនៅភូមិខ្លះនាទ្វីបអាហ្វ្រិកសព្វថ្ងៃនេះ មានមនុស្សម្នាក់ដែលមានតួនាទីវាយជួងជាសញ្ញាឲ្យអ្នកស្រុកអ្នកភូមិប្រុងស្មារតីស្ដាប់។ គាត់ស្រែកប្រាប់អ្នកស្រុកអ្នកភូមិឲ្យបោសសម្អាតភូមិ សម្អាតទ លះមែកឈើ ដកស្មៅ ហើយយកសំរាមទៅចោលនៅកន្លែងចាក់សំរាម។
ការទុកដាក់សំរាមជាបញ្ហាដែលមានទូទៅក្នុងពិភពលោក ហើយសម្រាប់អាជ្ញាធរជាច្រើន នេះជាបញ្ហាមួយដែលពិបាកដោះស្រាយណាស់។ កន្លែងខ្លះប្រមូលសំរាមមិនទាន់ពេល ដូច្នេះ នេះបង្កើតឲ្យមានគំនរសំរាមនៅតាមផ្លូវ។ អាជ្ញាធរប្រហែលជាសុំឲ្យប្រជាជនរួមចំណែកដោះស្រាយបញ្ហានេះដែរ។ ក្នុងនាមជាពលរដ្ឋល្អ ពួកគ្រិស្តសាសនិកស្ម័គ្រចិត្តផ្ដល់ជំនួយមុនគេ ហើយធ្វើតាមច្បាប់រដ្ឋដោយមិនត្អូញត្អែរ។ (រ៉ូម ១៣:៣, ៥-៧) ពួកគ្រិស្តសាសនិកដ៏ពិតសុខចិត្តធ្វើលើសពីអ្វីដែលអាជ្ញាធរសុំឲ្យពួកគេធ្វើក្នុងរឿងនេះ។ ពួកគេចង់ឲ្យបរិស្ថានស្អាត ហើយចាត់វិធានការសម្អាតដោយមិនចាំបាច់ឲ្យគេវាយជួងរំលឹកទេ។ ពួកគេយល់ថាការចេះអនាម័យបង្ហាញថាខ្លួនមានការអប់រំល្អនិងជាមនុស្សដែលមានគំនិត។ បុគ្គលម្នាក់ៗនិងក្រុមគ្រួសារនីមួយៗត្រូវចេះអនាម័យ។ បើគ្រាន់តែចេះអនាម័យនៅផ្ទះ នោះនឹងធ្វើឲ្យមានសុខភាពល្អជាង ហើយជួយធ្វើឲ្យសហគមន៍ស្អាតជាង។
អនាម័យខ្លួនប្រាណលើកកិត្ដិយសព្រះ ដែលយើងគោរពប្រណិប័តន៍
យើងសម្អាតខ្លួនប្រាណ ហើយស្លៀកពាក់ថ្លៃថ្នូរ ដោយសារនោះជាផ្នែកនៃការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះរបស់យើង ហើយនេះធ្វើឲ្យអ្នកដទៃកត់សម្គាល់ថាយើងខុសប្លែកពីអ្នកឯទៀត។ ក្រុមយុវជនចំនួន១៥នាក់បានទៅភោជនីយដ្ឋានមួយ ក្រោយពីចូលរួមមហាសន្និបាតរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅទីក្រុងធូលូសប្រទេសបារាំង។ មានស្វាមីភរិយាវ័យចាស់មួយគូអង្គុយនៅតុជិតក្រុមយុវជននោះ ហើយនឹកស្មានថាយុវជនទាំងនោះនឹងនិយាយឡូឡាហើយឆាឆៅពួកគាត់។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគាត់កោតស្ងើចពេលឃើញថា យុវជនស្អាតបាតទាំងនោះមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ល្អហើយមានសម្ដីសមរម្យ។ ពេលដែលយុវជនទាំងនោះកំពុងនាំគ្នាចេញទៅ ស្វាមីភរិយានោះបានសរសើរពួកគេដោយសារមានចរិយាល្អ ក៏បានប្រាប់ពួកគេម្នាក់ថា សព្វថ្ងៃនេះមានមនុស្សតិចណាស់ដែលប្រព្រឹត្តដូចយុវជនទាំងនេះ។
ពេលដែលមានភ្ញៀវទៅមើលការិយាល័យសាខានិងអគារផ្សេងទៀតរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ពួកគេច្រើនតែកោតស្ងើចនឹងអនាម័យនិងភាពស្អាតបាតដែលមាននៅទីនោះ។ តម្រូវការមួយសម្រាប់អ្នកដែលធ្វើការនិងរស់នៅទីនោះជាជនស្ម័គ្រចិត្ត គឺត្រូវបោកខោអាវឲ្យស្អាតនិងមុជទឹកលាងសម្អាតខ្លួនប្រាណជាទៀងទាត់។ អនាម័យខ្លួនប្រាណមិនអាចជំនួសដោយទឹកអប់បានទេ។ ជនស្ម័គ្រចិត្តទាំងនោះបម្រើព្រះពេញពេល ហើយពេលពួកគាត់ផ្សព្វផ្សាយដល់អ្នកជិតខាងនៅពេលល្ងាចឬនៅថ្ងៃសៅរ៍ថ្ងៃអាទិត្យ នោះអនាម័យខ្លួនប្រាណនិងសម្លៀកបំពាក់ស្អាតបាតរបស់ពួកគេធ្វើឲ្យមនុស្សមានទស្សនៈល្អចំពោះដំណឹងដែលពួកគេផ្សព្វផ្សាយ។
«ចូរយកតម្រាប់តាមព្រះ»
ពួកគ្រិស្តសាសនិកបានត្រូវដាស់តឿនឲ្យ«យកតម្រាប់តាមព្រះ»។ (អេភេសូរ ៥:១) អេសាយដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយបានកត់ទុកពីអ្វីដែលព្រះបង្ហាញឲ្យគាត់ឃើញក្នុងគំនិត ពោលគឺទេវតាជាច្រើនដែលកំពុងរៀបរាប់អំពីព្រះជាអ្នកបង្កើតថា ‹បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ›។ (អេសាយ ៦:៣) ការរៀបរាប់នេះដៅបញ្ជាក់ថា ព្រះគឺបរិសុទ្ធនិងស្អាតស្អំបំផុត។ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះតម្រូវឲ្យអ្នកបម្រើទាំងអស់របស់លោកជាមនុស្សបរិសុទ្ធឬស្អាតស្អំ។ ព្រះមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែបរិសុទ្ធ ពីព្រោះខ្ញុំបរិសុទ្ធ»។—ពេត្រុសទី១ ១:១៦
គម្ពីរបំផុសទឹកចិត្តពួកគ្រិស្តសាសនិកឲ្យមាន«សម្លៀកបំពាក់រៀបរយ»។ (ធីម៉ូថេទី១ ២:៩) មិនមែនជាការចម្លែកទេ ដែលសៀវភៅការបើកបង្ហាញចែងថា «ក្រណាត់សាច់ល្អដែលស្អាតហើយភ្លឺ»តំណាងការប្រព្រឹត្តដ៏សុចរិតរបស់ពួកអ្នកដែលព្រះចាត់ទុកថាបរិសុទ្ធ។ (ការបើកបង្ហាញ ១៩:៨) ផ្ទុយទៅវិញ ច្រើនដងក្នុងបទគម្ពីរ អំពើខុសឆ្គងត្រូវប្រដូចនឹងស្នាមប្រឡាក់ឬភាពស្មោកគ្រោក។—សុភាសិត ១៥:២៦; អេសាយ ១:១៦; យ៉ាកុប ១:២៧
សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សរាប់លាននាក់ត្រូវរស់នៅក្នុងតំបន់ដែលធ្វើឲ្យពួកគេពិបាករក្សាភាពស្អាតស្អំខាងសីលធម៌ ខាងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ និងខាងអនាម័យ។ ព្រះនឹងដោះស្រាយបញ្ហានេះមួយដងជាការស្រេចពេលលោក«ធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ថ្មី»។ (ការបើកបង្ហាញ ២១:៥) ពេលព្រះធ្វើតាមសេចក្ដីសន្យានោះ ភាពស្មោកគ្រោកគ្រប់បែបយ៉ាងនឹងលែងមានទៀតជារៀងរហូត។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 6 ឈ្មោះបានត្រូវប្ដូរ។
[ប្រអប់នៅទំព័រ២៩]
ការក្រើនរំលឹកពីគ្រូពេទ្យ
ប្រសិនបើគ្មានទឹកមិនអាចមានជីវិតទេ ប៉ុន្តែបើទឹកមិនស្អាត នោះអាចបណ្ដាលឲ្យឈឺឬស្លាប់។ ក្នុងបទសម្ភាសន៍មួយ គ្រូពេទ្យម្នាក់ (ឈ្មោះ Dr. J. Mbangue Lobe) ដែលជាប្រធានគ្រប់គ្រងខាងផ្នែកពេទ្យនៅកំពង់ផែឌូអាឡាប្រទេសកាម៉ឺរូន បានជូនយោបល់ខ្លះៗដែលមានប្រយោជន៍។
«ប្រសិនបើអ្នកមិនប្រាកដថាទឹកផឹករបស់អ្នកស្អាត នោះអ្នកត្រូវដាំទឹកឲ្យពុះសិន»។ ប៉ុន្តែ គាត់បានព្រមានថា៖ «អាចប្រើទឹកអូសាវ៉ែលឬគីមីឯទៀតបាន តែរបស់ទាំងនោះអាចនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ បើមិនបានប្រើប្រាស់តាមវិធីត្រឹមត្រូវ។ រាល់ដងមុនបរិភោគម្ហូបនិងក្រោយពីប្រើបង្គន់ នោះអ្នកត្រូវលាងដៃនឹងទឹកហើយសាប៊ូ។ សាប៊ូមួយដុំមិនថ្លៃប៉ុន្មានទេ ដូច្នេះអ្នកក្រក៏អាចមានលទ្ធភាពទិញបានដែរ។ ត្រូវបោកខោអាវជាញយដង ហើយប្រើទឹកក្ដៅ បើអ្នកមានជំងឺសើស្បែក»។
គ្រូពេទ្យនេះបន្ថែមថា៖ «សមាជិកទាំងអស់ក្នុងគ្រួសារត្រូវធ្វើតាមក្បួនអនាម័យក្នុងផ្ទះនិងជុំវិញបរិវេណផ្ទះ។ មនុស្សច្រើនតែមិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងបង្គន់ ដូច្នេះកន្លែងនោះនឹងសម្បូរទៅដោយកន្លាតនិងរុយជាក់ជាមិនខាន»។ គាត់ឲ្យយោបល់សំខាន់មួយទៀតស្តីអំពីកូនក្មេង ដោយព្រមានថា៖ «ចូរប្រយ័ត្ននឹងការមុជទឹកក្នុងព្រែកនៅជិតផ្ទះរបស់អ្នក។ ទឹកព្រែកនោះសម្បូរទៅដោយមេរោគដែលអាចធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់សុខភាព។ រាល់យប់ត្រូវមុជទឹកមុនចូលគេង ដុសធ្មេញឲ្យបានស្អាត ហើយដេកចងមុង»។ ដូច្នេះ បើនិយាយឲ្យទូលាយ យោបល់ទាំងអស់នេះចង់បញ្ជាក់ថា យើងត្រូវគិតគ្រោងទុកជាមុន ចាត់វិធានការ ហើយដោយធ្វើដូច្នេះ យើងអាចបង្ការជំងឺផ្សេងៗដែលមកពីការខ្វះអនាម័យ។
[ប្រអប់នៅទំព័រ៣១]
ព្រះតម្រូវឲ្យមានអនាម័យ
កាលដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលធ្វើដំណើរកាត់តំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ ពួកគេបានត្រូវណែនាំឲ្យយកចិត្តទុកដាក់ស្តីអំពីរឿងបន្ទោបង់។ ជាឧទាហរណ៍ ពួកគេបានត្រូវបង្គាប់ឲ្យកប់លាមកខាងក្រៅជំរំក្រោយពីបន្ទោបង់។ (ចោទិយកថា ២៣:១២-១៤) នោះច្បាស់ជាពិបាកធ្វើណាស់ ដោយសារជំរំមានមនុស្សច្រើន។ ប៉ុន្តែដោយធ្វើដូច្នេះ ប្រាកដជាបានបង្ការជំងឺផ្សេងៗដូចជាគ្រុនពោះវៀននិងអាសន្នរោគជាដើម។
ពួកគេបានត្រូវបង្គាប់ឲ្យលាងសម្អាតឬបំផ្លាញវត្ថុណាដែលប៉ះនឹងសាកសព។ ប្រហែលជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនបានដឹងអំពីមូលហេតុដែលត្រូវធ្វើដូច្នេះ តែការនោះបានជួយការពារកុំឲ្យឆ្លងមេរោគឬកើតជំងឺ។—លេវីវិន័យ ១១:៣២-៣៨
ពួកសង្ឃត្រូវលាងដៃនិងជើងរបស់ពួកគាត់មុនបំពេញការងារនៅឯរោងសម្រាប់គោរពប្រណិប័តន៍។ ការចាក់ទឹកពាងលង្ហិនឲ្យពេញច្បាស់ជាមិនស្រួលទេ ប៉ុន្តែពួកសង្ឃត្រូវលាងដៃនិងជើងជាដាច់ខាត។—និក្ខមនំ ៣០:១៧-២១
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
បើបោកខោអាវ អ្នកអាចបង្ការជំងឺសើស្បែកនិងរោគផ្សេងៗបាន
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
ពួកគ្រិស្តសាសនិកចេះសម្អាតនៅជុំវិញបរិវេណផ្ទះ
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
ម្ដាយណាដែលស្រឡាញ់ក្រុមគ្រួសារអាចជួយយ៉ាងច្រើនឲ្យគ្រួសារមានអនាម័យ