ចូរស្រឡាញ់រាប់អានគ្នាជាបងប្អូនរឹតតែខ្លាំងឡើង
ចូរស្រឡាញ់រាប់អានគ្នាជាបងប្អូនរឹតតែខ្លាំងឡើង
«ចូរបន្តរស់នៅដោយបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដូចគ្រិស្តបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នា»។—អេភ. ៥:២
១. តើលោកយេស៊ូដៅបញ្ជាក់ថា អ្នកកាន់តាមរបស់លោកនឹងមានលក្ខណៈសំខាន់អ្វី?
មនុស្សទូទៅស្គាល់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដោយសារពួកគេផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។ ក៏ប៉ុន្តែ គ្រិស្តយេស៊ូបានរើសលក្ខណៈផ្សេងនៃគ្រិស្តសាសនាដើម្បីសម្គាល់អ្នកកាន់តាមពិតរបស់លោក។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំឲ្យបញ្ញត្ដិថ្មីមួយដល់អ្នករាល់គ្នា គឺអ្នករាល់គ្នាត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។ អ្នករាល់គ្នាត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នាដែរ។ យ៉ាងនេះ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹងដឹងថាអ្នករាល់គ្នាជាអ្នកកាន់តាមខ្ញុំ បើអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់គ្នា»។—យ៉ូន. ១៣:៣៤, ៣៥
២, ៣. តើការស្រឡាញ់គ្នាជាបងប្អូនមានឥទ្ធិពលអ្វីទៅលើអ្នកដែលមកកិច្ចប្រជុំរបស់យើង?
២ គ្មានមនុស្សណាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដូចក្ដីស្រឡាញ់ដែលគ្រិស្តសាសនិកពិតមានចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកទេ។ ដូចមេដែកទាញដែកឲ្យជាប់គ្នា នោះសេចក្ដីស្រឡាញ់ទាញអ្នកបម្រើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យមានសាមគ្គីភាពគ្នា ហើយទាញមនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះឲ្យចូលក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត។ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីបុរសម្នាក់ឈ្មោះម៉ាសែលីណូពីប្រទេសកាម៉ឺរូន ដែលបានងងឹតភ្នែកដោយសារមានគ្រោះថ្នាក់នៅកន្លែងធ្វើការ។ ក្រោយមក មានលេចឮពាក្យចចាមអារ៉ាមថា គាត់ងងឹតភ្នែកដោយសារគាត់ជាគ្រូអាបធ្មប់។ គ្រូគង្វាលនិងសមាជិកឯទៀតពីវិហាររបស់គាត់ មិនបានជួយសម្រាលទុក្ខគាត់ទេ តែផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបណ្ដេញគាត់ចោលពីវិហារនោះ។ ពេលសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់បានអញ្ជើញគាត់ឲ្យទៅកិច្ចប្រជុំ នោះគាត់ស្ទាក់ស្ទើរដោយសារមិនចង់មានបញ្ហាដូចមុនទៀត។
៣ អ្វីដែលបានកើតឡើងនៅឯសាលប្រជុំបានធ្វើឲ្យម៉ាសែលីណូភ្ញាក់ផ្អើល។ សមាជិកក្រុមជំនុំបានស្វាគមន៍គាត់យ៉ាងកក់ក្ដៅ ហើយសេចក្ដីបង្រៀនពីគម្ពីរដែលគាត់បានឮបានសម្រាលទុក្ខគាត់។ គាត់ចាប់ផ្ដើមទៅកិច្ចប្រជុំទាំងអស់ ជឿនទៅមុខក្នុងការសិក្សាគម្ពីរ ហើយបានត្រូវជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ២០០៦។ ឥឡូវនេះ គាត់កំពុងប្រាប់សេចក្ដីពិតដល់ក្រុមគ្រួសារនិងអ្នកជិតខាង ហើយមានសិស្សគម្ពីរពីរបីនាក់ដែរ។ ម៉ាសែលីណូចង់ឲ្យសិស្សគម្ពីររបស់គាត់ទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ដូចគាត់ទទួលពីរាស្ត្ររបស់ព្រះ។
៤. ហេតុអ្វីគប្បីឲ្យយើងធ្វើតាមការដាស់តឿនរបស់ប៉ូលដែលថាឲ្យយើង«បន្តរស់នៅដោយបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់»?
៤ សេចក្ដីស្រឡាញ់រាប់អានគ្នាជាបងប្អូនពិតជាទាក់ទាញចិត្តមែន តែយើងគ្រប់គ្នាត្រូវជួយធ្វើឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនេះរហូត។ សេចក្ដីស្រឡាញ់គឺដូចជាភ្នក់ភ្លើងដែលគេបង្កាត់នៅរាត្រីដ៏ត្រជាក់។ ភ្លើងនោះទាក់ទាញមនុស្សឲ្យមកជិត តែបើមិនដាក់ឧសថែម នោះវានឹងរលត់ជាមិនខាន។ ដូចគ្នាដែរ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលមានក្នុងក្រុមជំនុំនឹងរលត់ បើយើងម្នាក់ៗជាគ្រិស្តសាសនិកមិនខំប្រឹងពង្រឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះ។ តើយើងអាចពង្រឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះយ៉ាងដូចម្ដេច? សាវ័កប៉ូលបានឆ្លើយថា៖ «ចូរបន្តរស់នៅដោយបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដូចគ្រិស្តបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នា ហើយបានប្រគល់ខ្លួនលោកដើម្បីអ្នករាល់គ្នា ទុកជាគ្រឿងបូជានិងក្លិនក្រអូបជូនព្រះ»។ (អេភ. ៥:២) សំណួរដែលយើងចង់ពិចារណាគឺ តើខ្ញុំអាចបន្តរស់នៅដោយបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់តាមវិធីណាខ្លះ?
«ចូរអ្នករាល់គ្នា . . . បើកចិត្តឲ្យទូលាយដែរ»
៥, ៦. ហេតុអ្វីបានជាប៉ូលជំរុញគ្រិស្តសាសនិកក្នុងក្រុងកូរិនថូសឲ្យ«បើកចិត្តឲ្យទូលាយ»?
៥ សាវ័កប៉ូលបានសរសេរទៅពួកគ្រិស្តសាសនិកនៅទីក្រុងកូរិនថូសពីបុរាណថា៖ «បងប្អូនអ្នកក្រុងកូរិនថូសអើយ! យើងបាននិយាយត្រង់ៗទៅកាន់អ្នករាល់គ្នា យើងបានបើកចិត្តឲ្យទូលាយហើយ។ យើងមិនចង្អៀតចិត្តចំពោះអ្នករាល់គ្នាឡើយ តែគឺអ្នករាល់គ្នាវិញទេ ដែលមានចិត្តចង្អៀតក្នុងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ដូច្នេះ ខ្ញុំសូមនិយាយដូចខ្ញុំកំពុងនិយាយទៅកាន់កូនរបស់ខ្ញុំ។ ចូរអ្នករាល់គ្នាតបស្នងដោយបើកចិត្តឲ្យទូលាយដែរ»។ (២កូ. ៦:១១-១៣) ហេតុអ្វីបានជាប៉ូលជំរុញបងប្អូនអ្នកក្រុងកូរិនថូសឲ្យបើកចិត្តឲ្យទូលាយក្នុងការបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់?
៦ សូមគិតអំពីរបៀបដែលក្រុមជំនុំក្នុងក្រុងកូរិនថូសបានចាប់ផ្ដើម។ ប៉ូលបានមកដល់ក្រុងកូរិនថូសនៅឆ្នាំ៥០ គ.ស.។ ថ្វីបើប៉ូលមានការពិបាកពេលចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយនៅទីនោះក៏ដោយ តែគាត់មិនបានឈប់ទេ។ ក្នុងរយៈពេលខ្លី មនុស្សជាច្រើននៅក្រុងនោះចាប់ផ្ដើមមានជំនឿលើដំណឹងល្អ។ ប៉ូលបានចំណាយអ្វីៗដែលគាត់មានដើម្បីបង្រៀននិងពង្រឹងកម្លាំងចិត្តបងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំថ្មីនោះអស់«មួយឆ្នាំកន្លះ»។ ច្បាស់ហើយ គាត់មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះពួកគ្រិស្តសាសនិកនៅក្រុងកូរិនថូស។ (សកម្ម. ១៨:៥, ៦, ៩-១១) ពួកអ្នកក្រុងកូរិនថូសមានហេតុស្រឡាញ់និងគោរពគាត់វិញដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ បងប្អូនខ្លះក្នុងក្រុមជំនុំមិនចង់ជិតស្និទ្ធនឹងគាត់ទេ។ នេះប្រហែលជាដោយសារពួកគាត់មិនចូលចិត្តឱវាទចំៗដែលប៉ូលជូនចំពោះពួកគាត់។ (១កូ. ៥:១-៥; ៦:១-១០) បងប្អូនឯទៀតប្រហែលជាជឿពាក្យបង្កាច់បង្ខូចរបស់«ពួកមហាសាវ័ក»។ (២កូ. ១១:៥, ៦) ប៉ូលចង់ឲ្យបងប្អូនរួមជំនឿទាំងអស់ស្រឡាញ់គាត់។ ដូច្នេះហើយ គាត់បានសុំពួកគាត់«បើកចិត្តឲ្យទូលាយ»ដោយមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយគាត់ថែមទាំងបងប្អូនរួមជំនឿឯទៀតផងដែរ។
៧. តើយើងអាច«បើកចិត្តឲ្យទូលាយ»ក្នុងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងប្អូនយ៉ាងដូចម្ដេច?
៧ ចុះយើងវិញ? តើយើងអាច«បើកចិត្តឲ្យទូលាយ»យ៉ាងដូចម្ដេចក្នុងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងប្អូន? បងប្អូនដែលមានអាយុស្រករគ្នា ឬក៏មានជនជាតិដូចគ្នា ប្រហែលជាស្រួលបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងប្អូនចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ ម្យ៉ាងទៀត អ្នកដែលមានចំណង់ចំណូលចិត្តស្រដៀងគ្នាក្នុងការកម្សាន្ត ចំណាយពេលច្រើនជាមួយគ្នាជាញឹកញាប់។ ប៉ុន្តែ បើយើងចំណាយពេលតែជាមួយបងប្អូនណាដែលមានចំណង់ចំណូលចិត្តដូចយើង ហើយមិនសូវសេពគប់បងប្អូនឯទៀតក្រៅពីពួកគេ នោះយើងត្រូវតែ«បើកចិត្តឲ្យទូលាយ»។ យកល្អឲ្យយើងសួរខ្លួនឯងថា៖ ‹តើខ្ញុំកម្រចូលរួមក្នុងការផ្សព្វផ្សាយឬការកម្សាន្តជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿដែលមិនជិតដិតនឹងខ្ញុំទេ? នៅសាលប្រជុំ តើខ្ញុំមិនសូវរាប់អានអ្នកថ្មីពីព្រោះខ្ញុំគិតថា គាត់ត្រូវធ្វើអ្វីមួយដើម្បីបញ្ជាក់ថាគាត់សមជាមិត្តខ្ញុំទេ? តើខ្ញុំសួរសុខទុក្ខបងប្អូនទាំងចាស់ទាំងក្មេងក្នុងក្រុមជំនុំឬទេ?›។
៨, ៩. តើឱវាទរបស់ប៉ូលនៅសៀវភៅរ៉ូម ១៥:៧ អាចជួយយើងយ៉ាងដូចម្ដេចឲ្យសួរសុខទុក្ខគ្នាទៅវិញទៅមកដើម្បីឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងជាបងប្អូនមានរឹតតែខ្លាំងឡើង?
៨ ស្តីអំពីការសួរសុខទុក្ខគ្នា ពាក្យសម្ដីរបស់ប៉ូលទៅពួកអ្នកក្រុងរ៉ូមអាចជួយយើងបណ្ដុះឲ្យមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវចំពោះបងប្អូនរួមជំនឿ។ (សូមអាន រ៉ូម ១៥:៧) ពាក្យភាសាក្រិចដែលបានត្រូវបកប្រែថា «ទទួលស្វាគមន៍»មានន័យថា «ទទួលគ្នាដោយក្ដីសប្បុរសឬដោយរាក់ទាក់ ហើយព្រមទទួលគេជាមិត្តភក្ដិរបស់យើង»។ នៅសម័យគម្ពីរ ពេលម្ចាស់ផ្ទះទទួលមិត្តភក្ដិដោយរាក់ទាក់ នោះគាត់ប្រាប់មិត្តថាគាត់សប្បាយចិត្តណាស់បានជួបពួកគាត់។ ក្នុងន័យធៀប គ្រិស្តបានទទួលស្វាគមន៍យើងតាមរបៀបនេះ ហើយយើងបានត្រូវបំផុសទឹកចិត្តឲ្យធ្វើតាមលោកក្នុងការស្វាគមន៍បងប្អូនរួមជំនឿ។
៩ កាលដែលយើងសួរសុខទុក្ខបងប្អូនរួមជំនឿនៅឯសាលប្រជុំនិងកន្លែងផ្សេងទៀត យើងអាចយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះបងប្អូនណាដែលយើងមិនបានជួបឬមិនបាននិយាយជាមួយនៅពេលថ្មីៗ។ យកល្អឲ្យយើងចំណាយពេលពីរបីនាទីសំណេះសំណាលជាមួយពួកគាត់ ហើយនៅកិច្ចប្រជុំលើកក្រោយ យើងអាចធ្វើដូចនេះចំពោះបងប្អូនឯទៀត។ បើធ្វើដូច្នេះ យើងនឹងបានពិភាក្សាជាមួយបងប្អូនស្ទើរតែទាំងអស់ក្នុងក្រុមជំនុំក្នុងតែមួយរយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនចាំបាច់ខ្វល់ខ្វាយទេ បើមិនបាននិយាយជាមួយបងប្អូនទាំងអស់នៅកិច្ចប្រជុំ។ មិនគប្បីឲ្យបងប្អូនឯទៀតអាក់អន់ចិត្តទេ បើយើងមិនអាចសួរសុខទុក្ខពួកគាត់រាល់ដងនៅកិច្ចប្រជុំ។
១០. តើយើងទាំងអស់គ្នាមានឱកាសពិសេសអ្វី? ហើយតើយើងអាចឆ្លៀតយកប្រយោជន៍ពីឱកាសនេះបានយ៉ាងដូចម្ដេច?
១០ ការសួរសុខទុក្ខអ្នកឯទៀតជាជំហានដំបូងក្នុងការស្វាគមន៍ពួកគាត់។ នេះជាជំហានដែលនាំឲ្យមានការពិភាក្សាល្អនិងមានចំណងមិត្តភាពដែលស្ថិតស្ថេរយូរអង្វែង។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលពួកអ្នកដែលចូលរួមក្នុងសន្និបាតនិងមហាសន្និបាតណែនាំខ្លួនឯងឲ្យស្គាល់អ្នកឯទៀតហើយចាប់ផ្ដើមសំណេះសំណាលជាមួយគ្នា នោះពួកគាត់នឹងទន្ទឹងចាំជួបគ្នាម្ដងទៀត។ អស់អ្នកដែលស្ម័គ្រចិត្តបម្រើផ្នែកសាងសង់សាលប្រជុំ ឬអស់អ្នកដែលរួមចំណែកក្នុងការផ្ដល់ជំនួយពេលមានមហន្តរាយ ច្រើនតែក្លាយទៅជាមិត្តសម្លាញ់នឹងគ្នា ដោយព្រោះពួកគាត់បានឃើញលក្ខណៈល្អៗរបស់គ្នាទៅវិញទៅមក ពេលធ្វើកិច្ចការជាមួយគ្នា។ ត្រូវហើយ ក្នុងអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ពិតជាមានឱកាសជាច្រើនដើម្បីបង្កើតឲ្យមានមិត្តភក្ដិដែលស្ថិតស្ថេរយូរអង្វែង។ បើយើង«បើកចិត្តឲ្យទូលាយ» នោះយើងនឹងមានមិត្តភក្ដិកាន់តែច្រើន ហើយនេះនឹងជួយពង្រឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលធ្វើឲ្យយើងមានសាមគ្គីភាពក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត។
ចំណាយពេលនិយាយជាមួយអ្នកឯទៀត
១១. ដូចបានឃើញនៅសៀវភៅម៉ាកុស ១០:១៣-១៦ តើលោកយេស៊ូបានទុកគំរូអ្វីឲ្យយើង?
១១ គ្រិស្តសាសនិកទាំងឡាយអាចព្យាយាមចំណាយពេលនិយាយជាមួយអ្នកឯទៀតដូចលោកយេស៊ូបានធ្វើដែរ។ សូមគិតអំពីរបៀបដែលលោកយេស៊ូប្រព្រឹត្ត ពេលអ្នកកាន់តាមរបស់លោកខំឃាត់មាតាបិតាកុំឲ្យយកកូនៗរបស់គេមកជួបលោក។ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ឲ្យកូនក្មេងទាំងនោះមកឯខ្ញុំ កុំឃាត់ពួកគេឡើយ ពីព្រោះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជារបស់អ្នកដែលមានលក្ខណៈដូចក្មេងទាំងនេះ»។ ក្រោយមក «លោកឱបកូនក្មេងទាំងនោះ ហើយឲ្យពរដោយដាក់ដៃលើពួកគេ»។ (ម៉ាក. ១០:១៣-១៦) សូមស្រមៃគិតថាកូនក្មេងទាំងនោះសប្បាយចិត្តប៉ុណ្ណា! ពេលគ្រូដ៏ឧត្តមបានបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ប្រកបដោយក្ដីស្រឡាញ់ទៅលើពួកគាត់។
១២. តើអ្វីខ្លះអាចរារាំងយើងពីការនិយាយជាមួយអ្នកឯទៀត?
១២ គ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ៗគួរសួរខ្លួនឯងថា ‹តើខ្ញុំចំណាយពេលនិយាយជាមួយអ្នកឯទៀត ឬក៏ខ្ញុំច្រើនតែធ្វើឲ្យគេគិតថាខ្ញុំរវល់ពេក?›។ មានទម្លាប់ខ្លះដែលមិនខុសទេ តែជួនកាលអាចជាឧបសគ្គនាំឲ្យអ្នកឯទៀតមិនចង់និយាយជាមួយយើង។ ជាឧទាហរណ៍ បើយើងស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកឯទៀត ហើយជារឿយៗប្រើទូរស័ព្ទដៃឬកាសដើម្បីស្ដាប់អ្វីមួយ នោះយើងប្រហែលធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតគិតថា យើងមិនចង់និយាយជាមួយពួកគាត់។ បើអ្នកឯទៀតឃើញថា យើងជក់មើលកុំព្យូទ័រ (Pocket PC) ពួកគាត់ប្រហែលជាសន្និដ្ឋានថាយើងមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងពួកគាត់ឡើយ។ ពិតមែនតែ«មានពេលដែល[យើង]គួរនៅស្ងៀម» ប៉ុន្តែពេលយើងនៅជាមួយអ្នកឯទៀត នោះគឺច្រើនតែ«ពេលសំរាប់និយាយ»។ (សាស្ដ. ៣:៧) អ្នកខ្លះប្រហែលជានិយាយថា «ខ្ញុំមិនសូវចូលចិត្តសំណេះសំណាលទេ» ឬ«ខ្ញុំគ្មានអារម្មណ៍ចង់និយាយពេលព្រឹក»។ ក៏ប៉ុន្តែ បើយើងនិយាយដោយរាក់ទាក់ទោះជាគ្មានអារម្មណ៍ចង់និយាយក៏ដោយ នោះជាទីសំអាងដែលបញ្ជាក់អំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែល«មិនរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន»។—១កូ. ១៣:៥
១៣. តើប៉ូលលើកទឹកចិត្តធីម៉ូថេឲ្យមានទស្សនៈអ្វីចំពោះបងប្អូនរួមជំនឿ?
១៣ ប៉ូលបានលើកទឹកចិត្តធីម៉ូថេដែលមានវ័យក្មេងឲ្យគោរពសមាជិកទាំងអស់ក្នុងក្រុមជំនុំ។ (សូមអាន ធីម៉ូថេទី១ ៥:១, ២) យើងក៏គួរចាត់ទុកបងប្អូនវ័យចាស់ដូចជាម្ដាយនិងឪពុករបស់យើង ហើយបងប្អូនវ័យក្មេងដូចជាបងប្អូនបង្កើត។ ពេលយើងមានចិត្តគំនិតដូចនេះ នោះគ្មានបងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ណានឹងមានអារម្មណ៍ថា ពួកគាត់ហាក់ដូចជាមនុស្សដែលយើងមិនស្គាល់ពេលនៅជាមួយយើង។
១៤. តើមានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះដែលមកពីការនិយាយលើកទឹកចិត្តគ្នា?
១៤ ពេលយើងនិយាយលើកទឹកចិត្តគ្នា នោះយើងជួយអ្នកដែលសន្ទនាជាមួយយើងឲ្យមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះនិងមានសុខភាពល្អខាងផ្លូវចិត្ត។ បងប្រុសម្នាក់ដែលធ្វើការនៅការិយាល័យសាខា នៅតែចាំបងប្អូនវ័យចាស់ពីរបីនាក់នៅបេតអែលដែលចំណាយពេលនិយាយជាមួយគាត់ជារឿយៗ ពេលដែលគាត់ទើបចាប់ផ្ដើមធ្វើការនៅបេតអែល។ ពាក្យសម្ដីដ៏លើកទឹកចិត្តរបស់ពួកគាត់ធ្វើឲ្យបងប្រុសនេះមានអារម្មណ៍ថា ក្រុមគ្រួសារបេតអែលពិតជាស្រឡាញ់គាត់មែន។ ឥឡូវ គាត់ខំធ្វើតាមគំរូរបស់បងប្អូនវ័យចាស់ពីរបីនាក់នោះដោយសន្ទនាជាមួយបងប្អូនឯទៀតដែលធ្វើការនៅបេតអែល។
ការបន្ទាបខ្លួនជួយឲ្យយើងរកជាជាមួយបងប្អូន
១៥. តើអ្វីបង្ហាញថាជួនកាលយើងក៏អាចមានទំនាស់ដែរ?
១៥ បងស្រីរួមជំនឿពីរនាក់នៅក្រុងភីលីពពីបុរាណ ឈ្មោះអឺរ៉ូឌានិងស៊ីនទីច មើលទៅពិបាកដោះស្រាយបញ្ហាដែលពួកគាត់មានជាមួយគ្នា។ (ភី. ៤:២, ៣) បងប្អូនជាច្រើនបានឮអំពីការប្រកែកគ្នាយ៉ាងខ្លាំងរវាងប៉ូលនិងបាណាបាស ហើយការប្រកែកគ្នានោះនាំឲ្យពួកគាត់ចែកផ្លូវគ្នាអស់មួយរយៈ។ (សកម្ម. ១៥:៣៧-៣៩) កំណត់ហេតុទាំងនេះបង្ហាញថា ជួនកាលអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍ដ៏ពិតក៏មានទំនាស់ដែរ។ ព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ជំនួយដល់យើងដើម្បីដោះស្រាយទំនាស់ ហើយចងមិត្តភាពជាមួយគ្នាម្ដងទៀត។ ក៏ប៉ុន្តែ លោកតម្រូវអ្វីមួយពីយើង។
១៦, ១៧. (ក) តើការបន្ទាបខ្លួនសំខាន់ប៉ុណ្ណាក្នុងការដោះស្រាយទំនាស់? (ខ) តើកំណត់ហេតុអំពីការធ្វើដំណើររបស់យ៉ាកុបទៅជួបអេសាវបង្ហាញពីតម្លៃនៃការបន្ទាបខ្លួនយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ សូមស្រមៃគិតថា អ្នកព្រមទាំងមិត្តភក្ដិនឹងធ្វើដំណើរដោយម៉ូតូ។ ដំណាក់កាលដំបូងដើម្បីអាចទៅដល់កន្លែងដែលអ្នកចង់ទៅ គឺអ្នកត្រូវកាច់កូនសោម៉ូតូ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ការបន្ទាបខ្លួនគឺដូចកូនសោនោះ។ ការបន្ទាបខ្លួនជាដំណាក់កាលដំបូងដើម្បីសម្រេចគោលដៅរបស់យើង ពោលគឺដោះស្រាយទំនាស់ដើម្បីយើងអាចត្រូវគ្នាវិញជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿ។ (សូមអាន យ៉ាកុប ៤:១០) ការបន្ទាបខ្លួនអនុញ្ញាតឲ្យគូទំនាស់ទាំងសងខាង ចាប់ផ្ដើមអនុវត្តតាមគោលការណ៍គម្ពីរ ដូចឧទាហរណ៍ខាងក្រោមដែលមានក្នុងគម្ពីរបង្ហាញ។
១៧ ម្ភៃឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ តាំងពីពេលអេសាវខឹងនឹងបងប្អូនភ្លោះរបស់គាត់ឈ្មោះយ៉ាកុប ដោយសារបាត់បង់អំណាចមត៌កជាបងច្បង ហើយគាត់ចង់សម្លាប់យ៉ាកុប។ ពេលពួកគាត់ជិតជួបគ្នា នោះ«យ៉ាកុបគាត់ភ័យខ្លាចជាខ្លាំង ហើយមានសេចក្ដីថប់ព្រួយក្នុងទ្រូង»។ គាត់គិតថាអេសាវទំនងជាពាធាគាត់។ ប៉ុន្តែ ពេលជួបគ្នានោះ យ៉ាកុបបានធ្វើអ្វីមួយដែលអេសាវនឹកស្មានមិនដល់។ យ៉ាកុបបាន«ឱនក្រាបចុះដល់ដី»កាលដែលជិតដល់។ តើមានអ្វីកើតឡើងបន្ទាប់មក? «អេសាវក៏រត់មកទទួល ហើយឱបថើប រួចយំជាមួយគ្នាទាំង២នាក់»។ ពួកគាត់បានជៀសផុតពីការប្រយុទ្ធគ្នា។ ការស្អប់ណាក៏ដោយដែលអេសាវប្រហែលជាមានយូរឆ្នាំមកហើយបានរលាយសាបសូន្យ ដោយសារយ៉ាកុបបានបន្ទាបខ្លួន។—លោ. ២៧:៤១; ៣២:៣-៨; ៣៣:៣, ៤
១៨, ១៩. (ក) ពេលមានទំនាស់ ហេតុអ្វីចាំបាច់ឲ្យយើងអនុវត្តតាមឱវាទក្នុងគម្ពីរជាជាងចាំឲ្យគូទំនាស់ធ្វើមុន? (ខ) ហេតុអ្វីយើងមិនគួរអស់សង្ឃឹមបើមិនបានផលដូចចិត្តប៉ងភ្លាមៗ?
១៨ គម្ពីរមានដំបូន្មានដ៏ល្អប្រពៃស្តីអំពីការដោះស្រាយទំនាស់។ (ម៉ាថ. ៥:២៣, ២៤; ១៨:១៥-១៧; អេភ. ៤:២៦, ២៧) * ប៉ុន្តែ យើងនឹងពិបាករកជាជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿមែន លើកលែងតែយើងអនុវត្តតាមដំបូន្មានទាំងនោះដោយបន្ទាបខ្លួន។ ការចាំអ្នកឯទៀតឲ្យបន្ទាបខ្លួនមិនមែនជាដំណោះស្រាយទេ ពីព្រោះយើងក៏អាចបន្ទាបខ្លួនបានដែរ។
១៩ ប្រសិនបើយើងទៅរកជាជាមួយបងប្អូនលើកដំបូង ហើយមិនបានផលដូចចិត្តប៉ងដោយព្រោះមូលហេតុណាមួយ នោះយើងមិនគួរអស់សង្ឃឹមទេ។ បងប្អូននោះប្រហែលជាត្រូវការពេលដើម្បីសម្រួលចិត្តរបស់គាត់។ បងប្រុសៗរបស់យ៉ូសែបបានក្បត់គាត់។ ច្រើនឆ្នាំបានកន្លងទៅ មុនដែលពួកគាត់ជួបយ៉ូសែបម្ដងទៀត ហើយនៅពេលនោះយ៉ូសែបជានាយករដ្ឋមន្ត្រីប្រទេសអេស៊ីប។ ប៉ុន្តែ នៅទីបំផុត ពួកគាត់បានប្រែចិត្តហើយអង្វរសុំការអភ័យទោស។ យ៉ូសែបបានអភ័យទោសឲ្យពួកគាត់ ហើយបុត្ររបស់យ៉ាកុបក្លាយទៅជាសាសន៍ដែលមានឯកសិទ្ធិតំណាងនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (លោ. ៥០:១៥-២១) ដោយនៅតែត្រូវគ្នាជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿ នោះយើងជួយក្រុមជំនុំឲ្យមានសាមគ្គីភាពនិងអំណរ។—សូមអាន កូឡុស ៣:១២-១៤
ចូរយើងស្រឡាញ់រាប់អានអ្នកឯទៀត«ដោយការប្រព្រឹត្តនិងដោយសេចក្ដីពិត»
២០, ២១. តើយើងអាចទាញមេរៀនអ្វីពីពេលដែលលោកយេស៊ូលាងជើងរបស់ពួកសាវ័ក?
២០ មិនយូរមុនលោកយេស៊ូទទួលមរណភាព លោកបានប្រាប់ពួកសាវ័កថា៖ «ខ្ញុំបានធ្វើគំរូឲ្យអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើដល់អ្នករាល់គ្នា»។ (យ៉ូន. ១៣:១៥) លោកទើបតែបានលាងជើងរបស់ពួកសាវ័ក១២នាក់។ អ្វីដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើនោះ មិនមែនដោយសារទំនៀមទម្លាប់ឬដោយក្ដីសប្បុរសប៉ុណ្ណោះឡើយ។ មុនយ៉ូហានរៀបរាប់កំណត់ហេតុអំពីលោកយេស៊ូលាងជើងពួកសាវ័ក គាត់បានសរសេរថា៖ «ដោយសារលោកស្រឡាញ់ពួកអ្នកដែលជារបស់លោក ដែលនៅក្នុងពិភពលោកនេះ នោះលោកស្រឡាញ់ពួកគាត់រហូតដល់ទីបំផុត»។ (យ៉ូន. ១៣:១) ដោយសារសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់លោកយេស៊ូចំពោះពួកសាវ័ក នោះជំរុញលោកឲ្យធ្វើកិច្ចការដែលធម្មតាជាកិច្ចការរបស់ខ្ញុំបម្រើ។ ពួកគាត់ត្រូវចេះបន្ទាបខ្លួនដើម្បីប្រព្រឹត្តលើគ្នាទៅវិញទៅមកដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ត្រូវហើយ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះជាបងប្អូនគ្នាគួរជំរុញយើងឲ្យបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះបងប្អូនរួមជំនឿទាំងអស់។
២១ សាវ័កពេត្រុសដែលបុត្ររបស់ព្រះបានលាងជើងឲ្យគាត់ បានយល់ច្បាស់អំពីអត្ថន័យនៃអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានប្រព្រឹត្ត។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាបានសម្អាតខ្លួនដោយស្ដាប់បង្គាប់សេចក្ដីពិត ហើយជាលទ្ធផលអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់គ្នាជាបងប្អូនដោយគ្មានពុតត្បុត នោះចូរស្រឡាញ់គ្នាឲ្យខ្លាំងដោយស្មោះពីចិត្ត»។ (១ពេ. ១:២២) សាវ័កយ៉ូហានដែលលោកម្ចាស់ក៏បានលាងជើងឲ្យគាត់ដែរ បានសរសេរថា៖ «កូនៗអើយ! យើងមិនត្រូវស្រឡាញ់តែមាត់ ឬដោយពាក្យសម្ដីប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែត្រូវស្រឡាញ់ដោយការប្រព្រឹត្ត និងដោយសេចក្ដីពិតវិញ»។ (១យ៉ូន. ៣:១៨) សូមឲ្យចិត្តជំរុញយើងឲ្យបង្ហាញថា យើងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់រាប់អានគ្នាជាបងប្អូនដោយការប្រព្រឹត្ត។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 18 សូមមើលសន្លឹកបន្ថែមក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ ខែមីនា ឆ្នាំ២០០៩ ទំព័រ៥-៧។
តើអ្នកនៅចាំទេ?
• តើយើងអាច«បើកចិត្តឲ្យទូលាយ»ដោយបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកតាមវិធីណាខ្លះ?
• តើអ្វីនឹងជួយយើងឲ្យចំណាយពេលនិយាយជាមួយអ្នកឯទៀត?
• តើការបន្ទាបខ្លួនសំខាន់ប៉ុណ្ណាក្នុងការរកជាជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿ?
• តើអ្វីគួរជំរុញយើងឲ្យយកចិត្តទុកដាក់នឹងបងប្អូនរួមជំនឿ?
[សំណួរសម្រាប់វគ្គនីមួយៗ]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៤]
ស្វាគមន៍បងប្អូនរួមជំនឿយ៉ាងកក់ក្ដៅ
[រូបភាពនៅទំព័រ២៦]
កុំខានចំណាយពេលនិយាយជាមួយអ្នកឯទៀត