តើអំពើខុសឆ្គងជាអ្វី?
តើអំពើខុសឆ្គងជាអ្វី?
សាសនាខ្លះយល់ថាអំពើខុសឆ្គងសំដៅទៅការប្រព្រឹត្តដ៏ធ្ងន់ធ្ងរទៅលើមនុស្សម្នាក់ឬសត្វ ដូចជាធ្វើឃាតកម្ម ចាប់រំលោភ សម្លាប់សត្វនិងសត្វល្អិតជាដើម។ សេចក្ដីបង្រៀនរបស់សាសនាទាំងនោះបញ្ជាក់អំពីអ្វីៗដែលពួកគេចាត់ទុកជាអំពើខុសឆ្គង ហើយបង្រៀនថាអំពើខុសឆ្គងមិនអាចឆ្លងទៅមនុស្សម្នាក់ទៀតទេ តែបុគ្គលម្នាក់គ្រាន់តែទទួលផលវិបាកដែលមកពីអំពើខុសឆ្គងរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ ដែលធម្មតាជាអំពើដែលគេបានប្រព្រឹត្តកាលពីជាតិមុន។
ក៏ប៉ុន្តែ តើអ្នកបង្កើតមនុស្សជាតិមានទស្សនៈយ៉ាងណាអំពីអំពើខុសឆ្គង? យោងទៅតាមបណ្ដាំរបស់លោក ពាក្យភាសាដើមដែលបានត្រូវបកប្រែថាអំពើខុសឆ្គង មានន័យចំៗថាការធ្វើខុសពីគោលដៅ។ អ្នកបង្កើតមនុស្សជាតិបានកំណត់ដោយផ្ទាល់ខ្លួនលោកនូវគោលដៅដែលមនុស្សនិងទេវតាត្រូវសម្រេច។ ការធ្វើខុសពីគោលដៅនោះគឺជាអំពើខុសឆ្គង ដែលក៏ជាការប្រព្រឹត្តមិនសុចរិតឬការប្រព្រឹត្តប្រឆាំងច្បាប់។ (រ៉ូម ៣:២៣; យ៉ូហានទី១ ៣:៤; ៥:១៧) អំពើខុសឆ្គងសំដៅទៅអ្វីក៏ដោយដែលមិនសមស្របតាមបុគ្គលិកលក្ខណៈ ខ្នាតតម្រា ការប្រព្រឹត្ត ឬបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ ហើយអ្វីក៏ដោយដែលធ្វើឲ្យល្អក់កករដល់ទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះ។ នេះអាចរួមបញ្ចូលការប្រព្រឹត្តមិនត្រឹមត្រូវ មិនធ្វើអ្វីដែលត្រូវធ្វើ ពាក្យសម្ដីអាក្រក់ គំនិតស្មោកគ្រោក ឬសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាឬបំណងចិត្តដែលគិតតែប្រយោជន៍ខ្លួន។
អំពើខុសឆ្គងមានពីរប្រភេទ ប្រភេទទី១គឺភាពខុសឆ្គងដែលយើងឆ្លងពីឪពុកម្ដាយដំបូងរបស់មនុស្សជាតិ ហើយប្រភេទទី២គឺការប្រព្រឹត្តខុសឆ្គងរបស់យើងផ្ទាល់។ អំពើខុសឆ្គងប្រភេទទី១ជាអ្វីមួយដែលយើងមានតាំងពីកំណើត ហើយអំពើខុសឆ្គងប្រភេទទី២ជាអ្វីដែលយើងប្រព្រឹត្តដោយចេតនា។ សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលអំពើខុសឆ្គងទាំងពីរប្រភេទម្ដងមួយៗ។
តើអំពើខុសឆ្គងរបស់ឪពុកម្ដាយដំបូងរបស់មនុស្សជាតិពិតជាជះឥទ្ធិពលលើយើងឬទេ?
គម្ពីរចែងថា អំពើខុសឆ្គងដំបូងឬអំពើខុសឆ្គងដែលឪពុកម្ដាយដំបូងរបស់យើងបានធ្វើខុសចំពោះព្រះ បានឆ្លងមកមនុស្សជាតិទាំងអស់។ ជាលទ្ធផល យើងទាំងអស់បានកើតមកដោយមានភាពមិនល្អឥតខ្ចោះដែលប្រៀបដូចជាស្នាមប្រឡាក់។ គម្ពីរចែងថា៖ «ការទាំងអស់ដែលមិនសុចរិត ជាការខុសឆ្គង»។—យ៉ូហានទី១ ៥:១៧
ប៉ុន្តែ ចំពោះមនុស្សជាច្រើនដែលទៅវិហារ ការពន្យល់ដែលថាមនុស្សទាំងអស់មានភាពមិនល្អឥតខ្ចោះដោយសារកំហុសណាមួយដែលពួកគេមិនបានធ្វើ នោះពួកគេមិនអាចយល់ឬមិនអាចទទួលយកបានទេ។ សាស្ដ្រាចារ្យខាងសាសនវិទ្យាម្នាក់ឈ្មោះអេដវើត អូក បានស្រដីថា ពេលមនុស្សឮទ្រឹស្តីនេះ ពួកគេ«ខ្មាស ឬបដិសេធ ឬក៏យ៉ាងហោចណាស់ពួកគេនិយាយឲ្យតែរួចពីមាត់ថាពួកគេជឿ តែជំនឿនេះមិនមានឥទ្ធិពលលើជីវិតពួកគេឡើយ»។
មូលហេតុមួយដែលធ្វើឲ្យមនុស្សពិបាកជឿអំពីអំពើខុសឆ្គងដំបូង គឺដោយសារអ្វីដែលសាសនាគ្រិស្តបានបង្រៀនអំពីរឿងនេះ។ ជាឧទាហរណ៍ នៅសន្និបាតគណៈសង្ឃនៅក្រុងត្រឹន ប្រទេសអ៊ីតាលី (ឆ្នាំ១៥៤៥-១៥៦៣) សាសនាកាតូលិកផ្ដន្ទាទោសអ្នកណាដែលមិនជឿថា ទារកត្រូវទទួលការជ្រមុជទឹក ទើបអាចទទួលការអភ័យទោសចំពោះអំពើខុសឆ្គងរបស់ពួកគេបាន។ ពួកសាសនវិទូប្រកាសថា បើទារកស្លាប់ដោយមិនបានទទួលការជ្រមុជទឹក នោះអំពើខុសឆ្គងរបស់ពួកគេដែលមិនទាន់បានជម្រះ នឹងរារាំងពួកគេជារៀងរហូតមិនឲ្យចូលទៅជិតព្រះនៅស្ថានសួគ៌។ លោកខាលវិន ដែលជាសាសនវិទូដ៏ល្បីម្នាក់ បានបង្រៀនបន្ថែមថា ទារក‹បានទទួលការផ្ដន្ទាទោសតាំងពីចេញពីផ្ទៃម្ដាយមក›។ គាត់ពន្យល់ថា ‹ព្រះស្អប់ ហើយខ្ពើមឆ្អើម›អំពើខុសឆ្គងរបស់ពួកគេដែលមានពីកំណើតមក។
ធម្មតា មនុស្សភាគច្រើនគិតថាពេលទារកកើតមក ទារកនោះគ្មានកំហុសទេ ហើយគិតថា បើទារកត្រូវរងទុក្ខដោយសារអំពើខុសឆ្គងដែលឆ្លងពីឪពុកម្ដាយដំបូងរបស់មនុស្សជាតិ នោះគឺផ្ទុយពីលក្ខណៈធម្មជាតិរបស់មនុស្ស។ គឺមិនពិបាកទេឲ្យយើងយល់មូលហេតុដែលសេចក្ដីបង្រៀនបែបនេះរបស់គ្រិស្តសាសនាបានធ្វើឲ្យមនុស្សលែងជឿទៅលើលទ្ធិអំពីអំពើខុសឆ្គងដំបូង។ តាមពិត ចំពោះទារកដែលមិនទាន់ទទួលការជ្រមុជទឹក អ្នកដឹកនាំខ្លះខាងសាសនាមិនអាចផ្ដន្ទាទោសទារកនោះឲ្យធ្លាក់ទៅក្នុងភ្លើងនរកបានទេ។ ចំពោះពួកគេ វាសនារបស់ទារកទាំងនេះ គឺស្រេចទៅលើលទ្ធិសាសនា។ ទោះជាចំណុចនេះមិនបានក្លាយទៅជាលទ្ធិនៃសាសនាកាតូលិកក៏ដោយ តែសេចក្ដីបង្រៀនរបស់សាសនាកាតូលិកដែលមានរាប់រយឆ្នាំមកហើយគឺថា ព្រលឹងនៃទារកដែលមិនទទួលការជ្រមុជទឹក នោះនឹងស្ថិតនៅស្ថានមួយដែលមិនមែនជាស្ថានសួគ៌ ហើយក៏មិនមែនជាស្ថាននរកដែរ។ *
មូលហេតុមួយទៀតដែលធ្វើឲ្យមនុស្សលែងជឿអំពីអំពើខុសឆ្គងដំបូងគឺដោយសារទស្សនវិទូ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រ និងសាសនវិទូនៅសតវត្សរ៍ទី១៩ចាប់ផ្ដើមសង្ស័យថា កំណត់ហេតុគម្ពីរមិនត្រឹមត្រូវតាមប្រវត្ដិសាស្ត្រទេ។ ចំពោះមនុស្សជាច្រើន ទ្រឹស្តីរបស់លោកឆាលដាវីនអំពីការវិវត្តន៍បានធ្វើឲ្យគេជឿថា រឿងអំពីអាដាមនិងអេវ៉ាជារឿងមិនពិត។ ជាលទ្ធផល មនុស្សជាច្រើនសព្វថ្ងៃគិតថា គម្ពីរបរិសុទ្ធគ្រាន់តែជាគំនិតនិងជំនឿរបស់អ្នកសរសេរប៉ុណ្ណោះជាជាងការបើកបង្ហាញពីព្រះ។
ដូច្នេះ តើលទ្ធិអំពីអំពើខុសឆ្គងដំបូងទៅជាយ៉ាងណាវិញ? ច្បាស់ហើយ បើមនុស្សដែលទៅវិហារជឿថាមិនមានអាដាមនិងអេវ៉ាទេ នោះការសន្និដ្ឋានសមហេតុផលគឺថា មិនដែលមានអំពើខុសឆ្គងដំបូងឡើយ។ សូម្បីតែពួកអ្នកដែលព្រមទទួលស្គាល់ថាមនុស្សជាតិប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងក៏ដោយ ពួកគេគ្រាន់តែជឿថាសេចក្ដីបង្រៀនអំពីអំពើខុសឆ្គងដំបូង ជាការពន្យល់មួយអំពីភាពមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់មនុស្សជាតិប៉ុណ្ណោះ។
ដូច្នេះ បើមិនមានអំពើខុសឆ្គងដំបូងមែន ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះអំពើខុសឆ្គងដែលយើងប្រព្រឹត្ត?
តើអំពើទាំងនេះពិតជាអំពើខុសឆ្គងមែនឬ?
ពេលគេសួរមនុស្សជាច្រើនអំពីអ្វីដែលពួកគេគិតថាជាអំពើខុសឆ្គងរបស់ពួកគេផ្ទាល់ ពួកគេគិតដល់ច្បាប់១០ប្រការក្នុងគម្ពីរ ដូចជាការហាមមិនឲ្យធ្វើឃាតកម្ម ផិតក្បត់ កាមតណ្ហា រួមដំណេកមុនរៀបការ លួចជាដើម។ សាសនាគ្រិស្តបានបង្រៀនជាយូរយារមកហើយថា អ្នកណាដែលស្លាប់តែមិនបានកែប្រែចិត្តចំពោះកំហុសបែបនោះ នឹងរងទុក្ខទារុណកម្មជារៀងរហូតក្នុងភ្លើងនរក។ *
បើបុគ្គលម្នាក់មិនចង់មានវាសនាបែបនេះ សាសនាកាតូលិកតម្រូវឲ្យគាត់សារភាពអំពើខុសឆ្គងនោះទៅសង្ឃម្នាក់ ដែលសាសនានោះអះអាងថាសង្ឃមានអំណាចអភ័យទោសចំពោះអំពើខុសឆ្គងរបស់ពួកគេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ចំពោះអ្នកកាន់តាមភាគច្រើននៃសាសនាកាតូលិក ការសារភាពអំពើខុសឆ្គង ការអភ័យទោស និងការកែប្រែចិត្តជាអ្វីដែលពួកគេចាត់ទុកថាហួសសម័យហើយ។ ជាឧទាហរណ៍ ការស្ទង់មតិថ្មីៗមួយបានបង្ហាញថា ជាង៦០ភាគរយនៃអ្នកកាន់តាមសាសនាកាតូលិកនៅប្រទេសអ៊ីតាលី លែងទៅវិហារដើម្បីសារភាពអំពើខុសឆ្គងទៀតហើយ។
ច្បាស់ហើយ ការពន្យល់របស់សាសនាគ្រិស្តអំពីអំពើខុសឆ្គងរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ និងផលវិបាកដែលមកពីអំពើខុសឆ្គងនោះ មិនបានជួយមនុស្សឲ្យបោះបង់ចោលទម្លាប់ធ្វើអំពើខុសឆ្គងទេ។ មនុស្សជាច្រើនដែលទៅវិហារលែងជឿថា អ្វីៗទាំងនេះជាអំពើខុសឆ្គងទៀតហើយ។ ជាឧទាហរណ៍ អ្នកខ្លះគិតថា បើមនុស្សពេញវ័យពីរនាក់ស្ម័គ្រចិត្តរួមដំណេកជាមួយគ្នា ហើយមិនប៉ះពាល់ដល់អ្នកណាម្នាក់ទៀត តើនេះខុសអ្វី?
ពួកគេប្រហែលជាគិតបែបនេះ ដោយសារពួកគេមិនជឿជាក់ក្នុងចិត្តអំពីការពន្យល់អំពីអំពើខុសឆ្គង។ មនុស្សជាច្រើនពិបាកជឿថាព្រះដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នឹងធ្វើទារុណកម្មអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងក្នុងភ្លើងនរកជារៀងរហូត។ ការសង្ស័យបែបនេះ ប្រហែលជាជួយឲ្យយើងដឹងអំពីមូលហេតុដែលមនុស្សមិនសូវខ្វល់អំពី«អំពើខុសឆ្គង»។ ប៉ុន្តែ មានកត្ដាផ្សេងទៀតដែលនាំឲ្យមនុស្សមានទស្សនៈខុសពីមុនអំពីអំពើខុសឆ្គង។
ការបដិសេធគោលការណ៍សីលធម៌ដែលមានជាយូរយារមកហើយ
ពីរបីរយឆ្នាំកន្លងមកនេះ មានព្រឹត្ដិការណ៍ផ្សេងៗដែលបានបណ្ដាលឲ្យមានការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំក្នុងសង្គម និងរបៀបគិតគូររបស់មនុស្ស។ សង្គ្រាមលោកទាំងពីរលើក សង្គ្រាមតូចៗឥតគណនា និងការសម្លាប់រង្គាលផ្សេងៗបានធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនសង្ស័យអំពីប្រយោជន៍នៃគោលការណ៍សីលធម៌។ ពួកគេសួរថា៖ ‹ក្នុងសម័យដែលជឿនលឿនខាងបច្ចេកវិជ្ជា តើសមហេតុសមផលឬទេឲ្យយើងរស់នៅតាមខ្នាតតម្រាដែលបង្កើតឡើងរាប់រយឆ្នាំមុន ហើយដែលមិនស៊ីគ្នាសោះនឹងសម័យទំនើបនេះ?›។ អ្នកសនិទាននិយមនិងអ្នកសីលធម៌និយមបានសន្និដ្ឋានថា គឺមិនសមហេតុសមផលទេ។ ពួកគេជឿថាមនុស្សជាតិមិនចាំបាច់យកចិត្តទុកដាក់នឹងជំនឿចាស់ៗនោះទេ តែគួរបង្ហាត់បង្រៀនខ្លួនដើម្បីទទួលលទ្ធផលឲ្យបានច្រើនបំផុត។
របៀបគិតគូរបែបនេះបានបំបែរមនុស្សឲ្យចេញឆ្ងាយពីព្រះ។ នៅប្រទេសជាច្រើននៅទ្វីបអឺរ៉ុប មនុស្សតិចណាស់ទៅវិហារ។ ជាពិសេស មនុស្សកាន់តែច្រើនមិនជឿលើអ្វីទាំងអស់ ហើយពួកគេជាច្រើននាក់ប្រឆាំងនឹងគោលជំនឿរបស់វិហារដែលពួកគេចាត់ទុកថា មិនសមហេតុសមផល។ ប្រសិនបើមនុស្សកើតមកពីការវិវត្តន៍ ហើយគ្មានព្រះទេ ដូច្នេះ ពិតជាគ្មានរឿងដូចជាការប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងដោយបំពានខ្នាតតម្រាសីលធម៌នោះទេ។
នៅសតវត្សរ៍ទី២០ ការអាប់ឱនខាងសីលធម៌ដែលមានជាទូទៅនៅបស្ចិមប្រទេស បាននាំឲ្យមានអ្វីមួយដែលគេហៅថាបដិវត្តន៍ខាងផ្លូវភេទ។ បាតុកម្មរបស់និស្សិត ការប្រព្រឹត្តផ្ទុយនឹងរបៀបរបបក្នុងសង្គម និងថ្នាំពន្យារកំណើត អ្វីៗទាំងអស់នោះបាននាំឲ្យមនុស្សបដិសេធអ្វីដែលត្រឹមត្រូវតាមសីលធម៌។ មិនយូរប៉ុន្មាន មនុស្សជាច្រើនបានបោះបង់ចោលគោលការណ៍គម្ពីរ។ មនុស្សជំនាន់ថ្មីគាំទ្រគោលការណ៍សីលធម៌ថ្មី ហើយមានឥរិយាបថថ្មីចំពោះអំពើខុសឆ្គង។ អ្នកនិពន្ធម្នាក់បានស្រដីថា តាំងពីពេលនោះមក មនុស្សចាត់ទុក«ស្នេហាបែបបំពេញចំណង់ខាងផ្លូវភេទជាមូលដ្ឋានក្នុងការសម្រេចអ្វីដែលខុសនិងអ្វីដែលត្រូវ»។ បើនិយាយឲ្យចំទៅនេះមានន័យថា ពួកគេចាត់ទុកការរួមដំណេកខុសច្បាប់ទម្លាប់ជាអ្វីដែលធម្មតា។
របៀបរបបសាសនាដែលសមាជិកធ្វើតាមចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ខ្លួន
ទស្សនាវដ្ដីមួយបានរៀបរាប់អំពីស្ថានភាពនៅសហរដ្ឋអាម៉េរិកថា៖ «បព្វជិតជាច្រើនដែលខំទាក់ទាញចិត្តមនុស្សឲ្យចូលវិហាររបស់ពួកគេ មានអារម្មណ៍ថាពួកគេមិនអាចបង្រៀនអ្វីដែលធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតទើសចិត្តទេ»។ (Newsweek) ពួកគេខ្លាចថាបើពួកគេសុំអ្នកស្ដាប់ឲ្យធ្វើតាមគោលការណ៍សីលធម៌ខ្លាំងពេក នោះពួកគេនឹងបាត់បង់សមាជិកវិហារ។ មនុស្សមិនចង់ឲ្យគេប្រាប់ថាខ្លួនគួរបណ្ដុះចិត្តរាបទាប គុណធម៌ និងសមត្ថភាពគ្រប់គ្រងការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួន ឬថាខ្លួនត្រូវធ្វើតាមសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់ខ្លួន ហើយកែប្រែចិត្តឈប់ប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងឡើយ។ អាស្រ័យហេតុនេះ យោងទៅតាមទស្សនាវដ្ដីមួយ សាសនាជាច្រើនបាន«ចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយសេចក្ដីបង្រៀនដែលពួកគេចាត់ទុកថាជាសេចក្ដីបង្រៀនរបស់គ្រិស្តសាសនិក ប៉ុន្តែតាមពិតជាអ្វីដែលបម្រើផលប្រយោជន៍របស់ខ្លួនវិញ» (Chicago Sun-Times)។
ជាលទ្ធផល នេះនាំឲ្យសាសនាពន្យល់អំពីព្រះទៅតាមគំនិតរបស់ពួកគេរៀងៗខ្លួន ហើយនាំឲ្យសាសនាផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើមនុស្សនិងអ្វីដែលនឹងនាំឲ្យពួកគេមានទំនុកចិត្តលើខ្លួនឯង ជាជាងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើព្រះនិងអ្វីដែលលោកចង់ឲ្យពួកគេធ្វើ។ គោលដៅតែមួយគត់របស់សាសនាទាំងនោះគឺដើម្បីបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់សមាជិក។ នេះនាំឲ្យមានសាសនាដែលគ្មានលទ្ធិ។ ទស្សនាវដ្ដីមួយបានសួរថា៖ «តើគេយកអ្វីមកជំនួសគោលការណ៍សីលធម៌ដែលគេបោះបង់ចោល? គឺគ្រាន់តែធ្វើជាមនុស្សល្អ ហើយកុំប្រកាន់ទោសអ្នកឯទៀតប៉ុណ្ណោះ» (The Wall Street Journal)។
នេះនាំឲ្យមនុស្សមានទស្សនៈដែលថាសាសនាណាដែលឲ្យសមាជិកធ្វើតាមចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ខ្លួន នោះជាសាសនាល្អ។ ទស្សនាវដ្ដីខាងលើបានសង្កេតឃើញថា អ្នកណាដែលមានទស្សនៈបែបនេះ«អាចកាន់សាសនាណាក៏បាន ឲ្យតែសាសនានោះមិនតម្រូវឲ្យពួកគេធ្វើតាមគោលការណ៍សីលធម៌ ហើយជាសាសនាដែលសម្រាលទុក្ខមនុស្ស ជាជាងវិនិច្ឆ័យទោសវិញ»។ (The Wall Street Journal) រីឯសាសនាវិញក៏ព្រមទទួលយកមនុស្សដែល«មានចរិតបែបណាក៏ដោយ» ដោយមិនតម្រូវឲ្យពួកគេធ្វើតាមគោលការណ៍សីលធម៌ណាមួយទេ។
អ្វីដែលបានរៀបរាប់ខាងលើ ប្រហែលជារំលឹកអ្នកអានគម្ពីរបរិសុទ្ធអំពីទំនាយមួយដែលសាវ័កប៉ូលបានកត់ទុកនៅសតវត្សរ៍ទី១ គ.ស.។ គាត់មានវាចាថា៖ «នឹងមានគ្រាដែលពួកគេនឹងមិនទ្រាំស្ដាប់សេចក្ដីបង្រៀនដែលមានប្រយោជន៍ទេ ប៉ុន្តែស្របតាមសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្លួន នោះពួកគេនឹងប្រមូលអ្នកបង្រៀនសម្រាប់ខ្លួន ដើម្បីឮអ្វីដែលពួកគេពេញចិត្តស្ដាប់ ហើយពួកគេនឹងឈប់ស្ដាប់សេចក្ដីពិត»។—ធីម៉ូថេទី២ ៤:៣, ៤
អ្នកដឹកនាំសាសនាដែលដោះសាអំពីអំពើខុសឆ្គង មិនជឿថាមានអំពើខុសឆ្គងទេ ហើយប្រាប់អ្វីដែលសមាជិក«ពេញចិត្តស្ដាប់»ឬអ្វីដែលសមាជិកចង់ឮ ជាជាងប្រាប់អំពីអ្វីដែលគម្ពីរបង្រៀន យ៉ាងនេះពួកគេធ្វើឲ្យសមាជិកទទួលផលអាក្រក់។ ការបង្រៀនបែបនេះគឺខុស ហើយអាចនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់។ សេចក្ដីបង្រៀនបែបនេះនាំឲ្យមនុស្សយល់ខុសអំពីសេចក្ដីបង្រៀនដ៏សំខាន់ៗនៃគ្រិស្តសាសនា។ អំពើខុសឆ្គងនិងការអភ័យទោសជាសេចក្ដីបង្រៀនដ៏ចម្បងក្នុងដំណឹងល្អដែលលោកយេស៊ូនិងពួកសាវ័ករបស់លោកបានបង្រៀន។ ដើម្បីយល់ថែមទៀតអំពីរឿងនេះ យើងសូមអញ្ជើញលោកអ្នកអានតទៅទៀត។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 9 ជំនឿនេះជាសេចក្ដីបង្រៀនមួយដែលមនុស្សពិបាកយល់និងមិនមានក្នុងគម្ពីរទេ ហើយនេះប្រហែលជាមូលហេតុមួយដែលគេដកសេចក្ដីបង្រៀននេះចេញពីសាសនាកាតូលិក។ សូមមើលប្រអប់«ជំនឿមួយដែលគេលុបចោល»នៅទំព័រ១០។
^ វគ្គ 14 គម្ពីរបរិសុទ្ធមិនគាំទ្រសេចក្ដីបង្រៀនអំពីការធ្វើទារុណកម្មជារៀងរហូតក្នុងភ្លើងនរកទេ។ ដើម្បីទទួលព័ត៌មានបន្ថែម សូមមើលសៀវភៅតើព្រះគម្ពីរពិតជាបង្រៀនយ៉ាងណា? ជំពូកទី៦ «តើមនុស្សស្លាប់ទៅទីណា?» ដែលបានត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយដោយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ៧]
របៀបរបបសាសនាដែលសមាជិកធ្វើតាមចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ខ្លួនបង្កើតផលអាក្រក់
[ប្រអប់នៅទំព័រ៦]
«យើងលែងខ្វល់ពីអំពើខុសឆ្គងទៀតហើយ»
▪ «សព្វថ្ងៃ អំពើខុសឆ្គងគឺជាបញ្ហាពិបាកមួយក្នុងចំណោមបញ្ហាពិបាកធំៗរបស់សាសនាគ្រិស្ត។ យើងលែងគិតថា យើងជា‹អ្នកប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គង›ដែលត្រូវទទួលការអភ័យទោសទៀតហើយ។ អំពើខុសឆ្គងប្រហែលធ្លាប់ជាបញ្ហាមួយ តែឥឡូវយើងលែងខ្វល់ពីអំពើខុសឆ្គងទៀតហើយ។ ដូច្នេះ កាលដែលសាសនាគ្រិស្តមានដំណោះស្រាយសម្រាប់បញ្ហាអំពីអំពើខុសឆ្គង តែចំពោះជនជាតិអាម៉េរិកភាគច្រើន នេះមិនមែនជាបញ្ហាធំមួយទេ» (អ្នកនិពន្ធខាងសាសនា ឈ្មោះយ៉ន ស្ទូតដេបេឃើ)។
▪ «មនុស្សខ្លះនិយាយថា៖ ‹ខ្ញុំសង្ឃឹមថាខ្ញុំនិងអ្នកឯទៀតនឹងធ្វើតាមគោលការណ៍សីលធម៌ខ្ពង់ខ្ពស់ តែខ្ញុំដឹងថាយើងទាំងអស់គ្នាចេះធ្វើខុស។ ហេតុនេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ធ្វើល្អអស់ពីសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ›។ យើងមានគោលការណ៍សីលធម៌មួយដែលស្រួលធ្វើតាម ដែលជាគោលការណ៍មធ្យមដែលជួយឲ្យយើងគិតថាយើងជាមនុស្សល្អ។ យើងធ្វើជាអ្នកជិតខាងដ៏ល្អម្នាក់ តែយើងមិនឈឺក្បាលអំពីរឿងអំពើខុសឆ្គងទេ (ប្រធានសិក្ខាសាលានៃសាសនាបាប់ទីស្ទខាងត្បូងឈ្មោះអាលប៊ើត ម៉ូឡើ)។
▪ មនុស្សឥឡូវមានមោទនភាពចំពោះអ្វីដែលពួកគេធ្លាប់គិតថាជារឿងគួរអៀនខ្មាស [ដូចជាអ្វីដែលគេហៅថាអំពើខុសឆ្គង៧យ៉ាងដែលនាំឲ្យមានទោសដល់ស្លាប់]។ ឪពុកម្ដាយលើកទឹកចិត្តកូនឲ្យមានអំណួតដើម្បីពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់កូន។ ក្រុមចុងភៅជនជាតិបារាំងបានទទូចសុំវ៉ាទីកង់ដែលជាមជ្ឈមណ្ឌលនៃសាសនាកាតូលិកថា ការល្មោភស៊ីមិនមែនជាអំពើខុសឆ្គងទេ។ ការច្រណែនចង់បាន ធ្វើឲ្យមនុស្សជក់មើលបណ្ដាញព័ត៌មានដែលគេនិយម។ តណ្ហាគឺជាយុទ្ធវិធីមួយនៃការផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម។ បើគេធ្វើឲ្យយើងខឹង យើងអាចបញ្ចេញកំហឹងបាន។ ជួនកាល ខ្ញុំក៏ចង់ខ្ជិលដែរ (អ្នកនិពន្ធនៃទស្សនាវដ្ដី Time ឈ្មោះណេនស៊ី ហ្គីប)។
[រូបភាពនៅទំព័រ៥]
សព្វថ្ងៃ មនុស្សជាច្រើនចាត់ទុក រឿងអំពីអាដាមនិងអេវ៉ាជារឿងមិនពិត