តើអ្នកណាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់អ្នក?
តើអ្នកណាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់អ្នក?
«ទ្រង់តែ១អង្គ . . . ជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតលើផែនដីទាំងមូល»។—ទំនុក. ៨៣:១៨
១, ២. ស្តីអំពីសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើង ហេតុអ្វីការស្គាល់នាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាតែប៉ុណ្ណោះគឺមិនគ្រប់គ្រាន់?
ប្រហែលជាអ្នកបានឃើញនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាលើកដំបូង ពេលដែលមានគេបង្ហាញនាមនោះពីទំនុកតម្កើង ៨៣:១៨។ អ្នកទំនងជាភ្ញាក់ផ្អើលពេលអានពាក្យដែលថា៖ «ដើម្បីឲ្យគេបានដឹងថា គឺទ្រង់តែ១អង្គ ព្រះនាមជាយេហូវ៉ា ដែលជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតលើផែនដីទាំងមូល»។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក អ្នកប្រាកដជាប្រើបទគម្ពីរនេះដើម្បីជួយអ្នកឯទៀតឲ្យស្គាល់ព្រះដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ពោលគឺព្រះយេហូវ៉ា។—រ៉ូម ១០:១២, ១៣
២ ទោះជាការឲ្យមនុស្សស្គាល់នាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្វីដែលសំខាន់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែការស្គាល់នាមរបស់លោកតែប៉ុណ្ណោះគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ សូមកត់សម្គាល់អំពីរបៀបដែលអ្នកតែងទំនុកតម្កើងបញ្ជាក់អំពីការពិតមួយទៀតដែលសំខាន់ចាំបាច់ដើម្បីទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ ពេលដែលគាត់បានពោលថា៖ «គឺទ្រង់តែ១អង្គ . . . ជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតលើផែនដីទាំងមូល»។ ពិតមែនហើយ ព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងសកលលោក។ ក្នុងនាមជាអ្នកដែលបានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ព្រះយេហូវ៉ាមានសិទ្ធិតម្រូវឲ្យអ្វីៗទាំងអស់ដែលលោកបានបង្កើតចុះចូលចំពោះលោក។ (បប. ៤:១១) ដូច្នេះ យើងមានហេតុត្រឹមត្រូវដើម្បីសួរខ្លួនថា‹តើអ្នកណាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ?›។ ជាការសំខាន់ណាស់ ដែលយើងពិចារណាអំពីចម្លើយរបស់យើងចំពោះសំណួរនេះឲ្យបានហ្មត់ចត់!
ការចោទប្រកាន់ដែលមាននៅសួនច្បារអេដែន
៣, ៤. តើសាថានបានបំភាន់នាងអេវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា?
៣ សំណួរខាងលើនេះគឺសំខាន់ណាស់ ដូចបានឃើញយ៉ាងច្បាស់ពីអ្វីដែលបានកើតឡើងក្នុងសួនច្បារអេដែន។ នៅទីនោះមានទេវតាបះបោរប្រឆាំងមួយរូប ដែលក្រោយមកវាបានត្រូវហៅថាមេកំណាចសាថាន។ វាបានទាក់ទាញចិត្តនាងអេវ៉ាដែលជាស្ត្រីដំបូងឲ្យចាត់ទុកសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់នាងសំខាន់ជាងបង្គាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលលោកបានបង្គាប់នាងមិនឲ្យញ៉ាំផ្លែពីដើមឈើមួយ។ (លោ. ២:១៧; ២កូ. ១១:៣) នាងបានចុះចាញ់នឹងការទាក់ទាញនេះ ហើយយ៉ាងនេះបានបង្ហាញថានាងមិនបានគោរពការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទេ។ នាងអេវ៉ាមិនបានចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់នាងឡើយ។ ប៉ុន្តែ តើសាថានបានបំភាន់នាងអេវ៉ាតាមរបៀបណា?
៤ សាថានបានប្រើកលល្បិចខ្លះនៅក្នុងការសន្ទនារបស់វាជាមួយនឹងនាងអេវ៉ា។ (សូមអាន លោកុប្បត្តិ ៣:១-៥, យើងកែជាអក្សរទ្រេត) ទី១ សាថានមិនបានប្រើនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទេ។ វាបានប្រើពាក្យថា«ព្រះ»។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្នកសរសេរសៀវភៅលោកុប្បត្តិបានប្រើនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាតាំងពីខដំបូងក្នុងជំពូកនោះ។ ទី២ ជាជាងវានិយាយអំពី«បង្គាប់»របស់ព្រះ សាថានគ្រាន់តែសួរអំពីអ្វីដែលព្រះ«មានបន្ទូល»ទៅវិញ។ (លោ. ២:១៦) ដោយប្រើកលល្បិចទាំងនេះ សាថានប្រហែលជាខំធ្វើឲ្យសារៈសំខាន់នៃបង្គាប់របស់ព្រះទៅជាមិនសូវសំខាន់វិញ។ ទី៣ ទោះជាវាបាននិយាយទៅកាន់អេវ៉ាតែម្នាក់ក៏ដោយ វាប្រើពាក្យសព្វនាម«អ្នក»ដែលក្នុងភាសាដើមសំដៅទៅលើពាក្យពហុវចនៈ។ ដោយធ្វើដូច្នេះ វាប្រហែលជាព្យាយាមធ្វើឲ្យនាងមានអំណួត ដោយធ្វើឲ្យនាងមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនសំខាន់បំផុត ហាក់ដូចជានាងជាតំណាងរបស់ក្រុមគ្រួសារនាង។ តើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? តាមមើលទៅ សូម្បីតែនាងមិនមានសិទ្ធិក៏ដោយ នាងបាននិយាយតំណាងឲ្យក្រុមគ្រួសាររបស់នាង ពេលនាងនិយាយទៅកាន់សត្វពស់ថា៖ «យើងបរិភោគអស់ទាំងផ្លែឈើនៅក្នុងសួនច្បារបាន»។
៥. (ក) តើសាថានបាននាំនាងអេវ៉ាឲ្យប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើអ្វី? (ខ) តើនាងអេវ៉ាបានបង្ហាញអំពីអ្វី ដោយសារនាងបរិភោគផ្លែដែលព្រះបានហាមនោះ?
៥ សាថានក៏បានបំភ្លៃការពិតដែរ។ វាបាននិយាយបញ្ឆិតបញ្ឆៀងថាព្រះអយុត្ដិធម៌ដោយហាមអាដាមនិងអេវ៉ា‹មិនឲ្យបរិភោគផ្លែឈើណានៅក្នុងសួនច្បារ›។ បន្ទាប់មក សាថានធ្វើឲ្យនាងអេវ៉ាគិតអំពីខ្លួននាងនិងអំពីរបៀបដែលនាងអាចមានជីវិតប្រសើរជាង ពោលគឺឲ្យនាងបាន«ដូចជាព្រះ»។ នៅទីបំផុត វាបាននាំនាងឲ្យប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើដើមឈើនិងផ្លែនោះ ជាជាងទៅលើចំណងមិត្តភាពរបស់នាងជាមួយនឹងបុគ្គលដែលបានផ្ដល់អ្វីៗទាំងអស់ឲ្យនាងវិញ។ (សូមអាន លោកុប្បត្តិ ៣:៦) គួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់ ដោយសារនាងអេវ៉ាបរិភោគផ្លែនោះ នាងបានបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាមិនមែនជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់នាងឡើយ។
ការចោទប្រកាន់ដែលមាននៅសម័យយ៉ូប
៦. តើសាថានបានធ្វើឲ្យមានការសង្ស័យទៅលើចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណៈរបស់យ៉ូបយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើព្រះឲ្យយ៉ូបមានឱកាសធ្វើអ្វី?
៦ ច្រើនសតវត្សរ៍ក្រោយមក យ៉ូបដែលជាបុរសស្មោះត្រង់ម្នាក់មានឱកាសបង្ហាញថាអ្នកណាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់គាត់។ ពេលដែលព្រះយេហូវ៉ារៀបរាប់អំពីចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណៈរបស់យ៉ូបឲ្យសាថានស្ដាប់ នោះវាបានឆ្លើយដោយមួម៉ៅថា៖ «ដែលយ៉ូបកោតខ្លាចដល់ព្រះអង្គ តើឥតមានប្រយោជន៍ទេឬ?»។ (សូមអាន យ៉ូប ១:៧-១០) សាថានមិនបានប្រកែកថាយ៉ូបមិនចេះស្ដាប់បង្គាប់ព្រះទេ ប៉ុន្តែ វាបានធ្វើឲ្យមានការសង្ស័យទៅលើបំណងចិត្តរបស់យ៉ូបវិញ។ វាបានចោទយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ថាយ៉ូបមិនបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាដោយសារសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះទេ តែដោយសារគាត់គិតអំពីប្រយោជន៍ដែលខ្លួនគាត់អាចទទួលវិញ។ មានតែយ៉ូបប៉ុណ្ណោះទេដែលអាចតបឆ្លើយនឹងការចោទប្រកាន់នេះបាន ហើយព្រះឲ្យគាត់មានឱកាសធ្វើដូច្នេះមែន។
៧, ៨. តើយ៉ូបបានជួបនឹងទុក្ខលំបាកអ្វីខ្លះ? ហើយដោយសារគាត់បានស៊ូទ្រាំយ៉ាងស្មោះត្រង់ តើគាត់បានបង្ហាញអំពីអ្វី?
៧ ព្រះយេហូវ៉ាអនុញ្ញាតឲ្យសាថានធ្វើឲ្យយ៉ូបជួបមហន្តរាយជាបន្តបន្ទាប់។ (យ៉ូប ១:១២-១៩) ដោយយ៉ូបជួបប្រទះព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏អាក្រក់ទាំងនោះ តើគាត់មានប្រតិកម្មយ៉ាងណា? គម្ពីរបានរៀបរាប់ថាគាត់«មិនបានធ្វើបាបឡើយ ក៏មិនបានប្រកាន់ទោសដល់ព្រះដែរ»។ (យ៉ូប ១:២២) ប៉ុន្តែ សាថានមិនទាន់ឆ្អែតឆ្អន់ទេ។ វាត្អូញត្អែរបន្ថែមថា៖ «ស្បែកឲ្យធួននឹងស្បែកចុះ មនុស្សនឹងសុខចិត្តលះបង់ទាំងអស់ចោល ដើម្បីឲ្យបានជីវិតគង់នៅ»។ * (យ៉ូប ២:៤) សាថានបានចោទថាបើខ្លួនរបស់យ៉ូបផ្ទាល់រងការឈឺចាប់ នោះគាត់នឹងសម្រេចចិត្តថាព្រះយេហូវ៉ាមិនមែនជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់គាត់ឡើយ។
៨ យ៉ូបមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរមួយដែលបំផ្លាញរូបរាងរបស់គាត់ ហើយទទួលការបង្ខិតបង្ខំពីប្រពន្ធរបស់គាត់ដែលឲ្យគាត់ប្រមាថព្រះហើយស្លាប់ទៅ។ ក្រោយមក អ្នកសម្រាលទុក្ខមិនពិតបីនាក់បានចោទថាអ្វីៗដែលបានកើតឡើងគឺដោយសារគាត់បានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គង។ (យ៉ូប ២:១១-១៣; ៨:២-៦; ២២:២, ៣) ក៏ប៉ុន្តែ យ៉ូបមិនបានឈប់មានចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណៈចំពោះព្រះនោះទេ សូម្បីតែមានទុក្ខវេទនាទាំងនោះក៏ដោយ។ (សូមអាន យ៉ូប ២:៩, ១០) ដោយសារគាត់បានស៊ូទ្រាំយ៉ាងស្មោះត្រង់ នោះគាត់បានបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់គាត់។ យ៉ូបក៏បានបង្ហាញដែរថាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះអាចផ្ដល់ចម្លើយចំពោះការចោទប្រកាន់មិនពិតរបស់មេកំណាច ទោះជាចម្លើយនោះមានកម្រិតក៏ដោយ។—សូមពិនិត្យបន្ថែម សុភាសិត ២៧:១១
ចម្លើយដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់លោកយេស៊ូ
៩. (ក) តើសាថានព្យាយាមល្បួងលោកយេស៊ូដោយប្រើសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្លួនលោកយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើលោកយេស៊ូបានតបឆ្លើយចំពោះការល្បួងនោះយ៉ាងណា?
៩ មិនយូរក្រោយពីលោកយេស៊ូបានជ្រមុជទឹក សាថានបានព្យាយាមល្បួងលោកឲ្យធ្វើតាមសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្លួនលោក ជាជាងចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត។ មេកំណាចបានល្បួងលោកបីយ៉ាង។ ទី១ វាព្យាយាមប្រើសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នានៃរូបកាយ ដោយល្បួងលោកឲ្យធ្វើដុំថ្មក្លាយជានំប៉័ង។ (ម៉ាថ. ៤:២, ៣) លោកយេស៊ូទើបតែតមអាហារអស់៤០ថ្ងៃ ហើយលោកឃ្លានខ្លាំងណាស់។ ដូច្នេះ មេកំណាចដាស់តឿនលោកឲ្យបំពេញការស្រេកឃ្លាន ដោយប្រើឫទ្ធានុភាពដែលលោកមានដើម្បីធ្វើការអស្ចារ្យតាមរបៀបមិនត្រឹមត្រូវ។ តើលោកយេស៊ូបានតបឆ្លើយយ៉ាងណា? លោកបានប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើបណ្ដាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយបដិសេធការល្បួងនោះភ្លាមៗ មិនដូចនាងអេវ៉ានោះទេ។—សូមអាន ម៉ាថាយ ៤:៤
១០. ហេតុអ្វីសាថានបានសាកចិត្តលោកយេស៊ូឲ្យលោកលោតចុះពីកំពែងវិហារ?
១០ សាថានក៏បានញុះញង់លោកយេស៊ូឲ្យប្រព្រឹត្តអ្វីមួយដោយគិតតែពីប្រយោជន៍ខ្លួនដែរ។ វាបានសាកចិត្តលោកយេស៊ូឲ្យលោកលោតចុះពីកំពែងវិហារ។ (ម៉ាថ. ៤:៥, ៦) តើសាថានមានបំណងអ្វី? វាអះអាងថាបើលោកយេស៊ូហ៊ានលោតហើយមិនមានរបួស នោះទើបបង្ហាញថាលោកជា«កូនរបស់ព្រះ»មែន។ ដោយធ្វើដូច្នេះ មេកំណាចមានបំណងចង់ឲ្យលោកយេស៊ូខ្វល់ខ្វាយហួសហេតុពេកអំពីកេរ្ដិ៍ឈ្មោះរបស់លោក ដែលនឹងជំរុញលោកឲ្យធ្វើការអួតសម្ញែងមួយ។ សាថានបានដឹងថាបុគ្គលម្នាក់ទំនងជាហ៊ានធ្វើអ្វីមួយដែលគ្រោះថ្នាក់ដោយសារអំណួតនិងមិនចង់បាក់មុខនៅចំពោះមុខអ្នកឯទៀត។ សាថានបានបកស្រាយបទគម្ពីរខុស ប៉ុន្តែលោកយេស៊ូបង្ហាញថាលោកបានយល់យ៉ាងច្បាស់អំពីបណ្ដាំរបស់ព្រះវិញ។ (សូមអាន ម៉ាថាយ ៤:៧) ដោយមិនធ្វើតាមការល្បួងរបស់វា នោះលោកយេស៊ូបានបង្ហាញម្ដងទៀតថាព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់លោក។
១១. ហេតុអ្វីលោកយេស៊ូមិនព្រមទទួលរាជាណាចក្រទាំងឡាយក្នុងពិភពលោកពីសាថាន?
១១ នៅក្នុងការល្បួងចុងក្រោយរបស់សាថាន វាផ្ដល់ឲ្យរាជាណាចក្រទាំងឡាយក្នុងពិភពលោកដល់លោកយេស៊ូ។ (ម៉ាថ. ៤:៨, ៩) លោកយេស៊ូបានបដិសេធភ្លាមៗ ដោយសារលោកដឹងថាការទទួលអ្វីៗទាំងនោះ មានន័យថាលោកបដិសេធសិទ្ធិរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការគ្រប់គ្រងជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត។ (សូមអាន ម៉ាថាយ ៤:១០) ក្នុងការល្បួងនីមួយៗ លោកយេស៊ូបានផ្ដល់ចម្លើយចំពោះសាថានដោយដកស្រង់ខគម្ពីរដែលមាននាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាផ្ទាល់។
១២. ពេលដែលជីវិតរបស់លោកយេស៊ូនៅផែនដីជិតមកដល់ទីបញ្ចប់ តើលោកត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាកអ្វី? ហើយតើយើងអាចរៀនអ្វីពីរបៀបដែលលោកប្រព្រឹត្តចំពោះការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាកនោះ?
១២ ពេលដែលជីវិតរបស់លោកយេស៊ូនៅផែនដីជិតមកដល់ទីបញ្ចប់ លោកត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តមួយដែលពិបាកណាស់។ ក្នុងអំឡុងកិច្ចបម្រើរបស់លោក លោកបានមានប្រសាសន៍ថាលោកស្ម័គ្រចិត្តប្រគល់ជីវិតរបស់លោកជាថ្លៃលោះ។ (ម៉ាថ. ២០:១៧-១៩, ២៨; លូក. ១២:៥០; យ៉ូន. ១៦:២៨) ក៏ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូបានដឹងថាគេនឹងចោទប្រកាន់មិនពិតចំពោះលោក និងកាត់ទោសលោកក្រោមច្បាប់របស់ជនជាតិយូដា ហើយត្រូវគេប្រហារជីវិតក្នុងនាមជាអ្នកដែលប្រមាថព្រះ។ ការបាត់បង់ជីវិតដោយសារមូលហេតុនេះបានធ្វើឲ្យលោកព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំង។ ដូច្នេះ លោកបានអធិដ្ឋានថា៖ «បិតាអើយ! បើអាចធ្វើទៅបាន សូមដកពែងនេះចេញពីខ្ញុំ»។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ លោកបានបន្តថា៖ «ប៉ុន្តែសូមឲ្យបំណងប្រាថ្នារបស់លោកបានសម្រេច មិនមែនបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំទេ»។ (ម៉ាថ. ២៦:៣៩) ពិតមែនហើយ ចិត្តស្មោះត្រង់ដែលលោកយេស៊ូមានរហូតដល់ស្លាប់ បានបង្ហាញជាភ័ស្តុតាងយ៉ាងច្បាស់អំពីបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់លោក!
ចម្លើយរបស់យើង ស្តីអំពីបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង
១៣. មកដល់ត្រឹមនេះ តើយើងបានរៀនអ្វីខ្លះពីគំរូរបស់នាងអេវ៉ា យ៉ូប និងលោកយេស៊ូគ្រិស្ត?
១៣ មកដល់ត្រឹមនេះ តើយើងបានរៀនអ្វីខ្លះ? ក្នុងករណីរបស់នាងអេវ៉ា យើងបានរៀនថាពួកអ្នកដែលចុះចាញ់នឹងបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្លួន ឬមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនសំខាន់ជាងគេ នោះជាភ័ស្តុតាងដែលបង្ហាញថា ពួកគេមិនចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ស្តីអំពីចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណៈរបស់យ៉ូប យើងរៀនថាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះអាចបង្ហាញថាពួកគេចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុត ដោយការស៊ូទ្រាំយ៉ាងស្មោះត្រង់ចំពោះទុក្ខលំបាក ទោះជាពួកគេមិនយល់ច្បាស់អំពីមូលហេតុនៃទុក្ខលំបាកនោះក៏ដោយ។ (យ៉ា. ៥:១១) មេរៀនចុងក្រោយ គឺគំរូរបស់លោកយេស៊ូបានបង្រៀនយើងថា យើងត្រូវសុខចិត្តអាម៉ាស់មុខ ហើយមិនចាត់ទុកកេរ្ដិ៍ឈ្មោះរបស់ខ្លួនជាអ្វីដែលសំខាន់ហួសហេតុពេកនោះទេ។ (ហេ. ១២:២) ប៉ុន្តែ តើយើងអាចអនុវត្តតាមមេរៀនទាំងនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៤, ១៥. តើការប្រព្រឹត្តរបស់លោកយេស៊ូចំពោះសេចក្ដីល្បួងខុសគ្នាពីនាងអេវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើយើងអាចយកតម្រាប់តាមលោកយេស៊ូយ៉ាងដូចម្ដេច? (សូមមើលរូបភាពនៅទំព័រ២១)
១៤ កុំឲ្យសេចក្ដីល្បួងធ្វើឲ្យអ្នកភ្លេចព្រះយេហូវ៉ាឲ្យសោះ។ នាងអេវ៉ាបានអនុញ្ញាតឲ្យខ្លួនប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើសេចក្ដីល្បួងដែលមាននៅចំពោះមុខនាង។ នាងបានឃើញថាផ្លែនោះ«បរិភោគបាន ក៏ជាទីគាប់ដល់ភ្នែក ហើយជាដើមដែលល្មមគួរចង់បានដើម្បីឲ្យបានប្រាជ្ញា»។ (លោ. ៣:៦) នេះពិតជាផ្ទុយគ្នាស្រឡះពីការប្រព្រឹត្តរបស់លោកយេស៊ូចំពោះសេចក្ដីល្បួងទាំងបីដែលលោកត្រូវប្រឈមមុខមែន! រាល់ដង លោកមិនបានឲ្យសេចក្ដីល្បួងនោះធ្វើឲ្យលោកភ្លេចពីផលវិបាកនៃការប្រព្រឹត្តរបស់លោកទេ។ លោកបានពឹងផ្អែកលើបណ្ដាំរបស់ព្រះហើយប្រើនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាផ្ទាល់។
១៥ ពេលដែលយើងប្រឈមមុខនឹងការល្បួងឲ្យធ្វើអ្វីដែលព្រះមិនពេញចិត្ត តើយើងប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើអ្វី? បើយើងប្រមូលអារម្មណ៍កាន់តែច្រើនទៅលើសេចក្ដីល្បួងនោះ សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាខុសឆ្គងក៏នឹងមានកាន់តែខ្លាំងឡើងដែរ។ (យ៉ា. ១:១៤, ១៥) យើងត្រូវចាត់វិធានការភ្លាមៗដើម្បីកម្ចាត់សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នានោះចោល ទោះជានោះមើលទៅតឹងរ៉ឹងដល់ម្ល៉េះ ដែលប្រៀបដូចជាការកាត់អវយវៈនៃរូបកាយក៏ដោយ។ (ម៉ាថ. ៥:២៩, ៣០) ដូចលោកយេស៊ូ យើងត្រូវប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើផលវិបាកនៃការប្រព្រឹត្តរបស់យើង ពោលគឺតើការប្រព្រឹត្តនោះនឹងមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើចំណងមិត្តភាពរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា? យើងក៏ត្រូវនឹកចាំអ្វីដែលបណ្ដាំរបស់លោកបានចែងដែរ។ មានតែធ្វើដូច្នេះទេ ទើបយើងអាចបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង។
១៦-១៨. (ក) តើអ្វីអាចនាំឲ្យយើងធ្លាក់ទឹកចិត្ត? (ខ) តើអ្វីនឹងជួយយើងឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងស្ថានការណ៍ពិបាក?
១៦ កុំឲ្យសោកនាដកម្មរបស់យើងធ្វើឲ្យអ្នកខឹងនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ (សុភ. ១៩:៣) កាលដែលពិភពលោកដ៏អាក្រក់នេះកាន់តែជិតដល់ទីបញ្ចប់ នោះមហន្តរាយនិងសោកនាដកម្មនឹងមានឥទ្ធិពលទៅលើរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាកាន់តែច្រើនឡើងដែរ។ នៅសព្វថ្ងៃនេះ យើងមិនរំពឹងថាយើងនឹងទទួលការការពារដ៏អស្ចារ្យណាមួយពីព្រះឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី យើងប្រហែលជាធ្លាក់ទឹកចិត្តដូចយ៉ូប ពេលមានបងប្អូនជាទីស្រឡាញ់របស់យើងស្លាប់ ឬពេលខ្លួនយើងផ្ទាល់រងទុក្ខលំបាកណាមួយ។
១៧ យ៉ូបមិនបានយល់អំពីមូលហេតុដែលព្រះយេហូវ៉ាអនុញ្ញាតឲ្យអ្វីទាំងនោះកើតឡើងឡើយ ហើយជួនកាលយើងក៏ប្រហែលជាមិនយល់អំពីមូលហេតុដែលអំពើអាក្រក់ទាំងឡាយកើតឡើងដែរ។ យើងប្រហែលជាបានឮអំពីបងប្អូនរួមជំនឿដែលស្មោះត្រង់បានស្លាប់ដោយសារការរញ្ជួយដី ដូចជានៅប្រទេសហៃទី ឬដោយសារមហន្តរាយធម្មជាតិឯទៀត។ ឬក៏យើងប្រហែលជាស្គាល់បងប្អូនដែលរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណៈ បានរងអំពើហិង្សា ឬបានបាត់បង់ជីវិតដោយសារឧបទ្ទវហេតុ។ ឬក៏ខ្លួនយើងផ្ទាល់ក៏ប្រហែលជាមានការពិបាកខ្លះៗ ឬយើងគិតថាមានអំពើអយុត្ដិធម៌កើតឡើងដែរ។ ការប៉ះទង្គិចចិត្តបែបនេះអាចនាំឲ្យយើងគិតថា‹ព្រះយេហូវ៉ាអើយ! ហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវរងគ្រោះ? តើខ្ញុំបានធ្វើអ្វីខុស?›។ (ហាប. ១:២, ៣) តើអ្វីនឹងជួយយើងឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងស្ថានការណ៍បែបនេះ?
១៨ យើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នកុំឲ្យខ្លួនយើងស្មានថា ព្រឹត្ដិការណ៍បែបនោះជាអ្វីដែលបង្ហាញអំពីការមិនពេញចិត្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ លោកយេស៊ូក៏បានបញ្ជាក់អំពីការពិតនេះដែរ ពេលលោករៀបរាប់អំពីសោកនាដកម្មពីរដែលបានកើតឡើងនៅសម័យលោក។ (សូមអាន លូកា ១៣:១-៥) ទុក្ខលំបាកជាច្រើនកើតឡើងដោយសារ«ពេលវេលានឹងឱកាស»ឬដោយសារព្រឹត្ដិការណ៍ដែលយើងមិនដឹងទុកជាមុន។ (សាស្ដ. ៩:១១) ប៉ុន្តែ មិនថាអ្វីក៏ដោយដែលបណ្ដាលឲ្យយើងមានទុក្ខព្រួយ យើងអាចស៊ូទ្រាំបានបើយើងប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើ«ព្រះនៃការសម្រាលទុក្ខគ្រប់យ៉ាង»។ លោកនឹងផ្ដល់កម្លាំងដែលយើងត្រូវការដើម្បីបន្តបម្រើលោកយ៉ាងស្មោះត្រង់។—២កូ. ១:៣-៦
១៩, ២០. តើអ្វីបានជួយលោកយេស៊ូឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងកាលៈទេសៈជាច្រើនដែលនាំឲ្យលោកអាម៉ាស់មុខ? ហើយតើអ្វីអាចជួយយើងឲ្យធ្វើដូច្នេះដែរ?
១៩ កុំឲ្យអំណួតឬការខ្លាចអាម៉ាស់មុខទៅជាអ្វីដែលអ្នកប្រមូលអារម្មណ៍ខ្លាំងបំផុត។ ចិត្តរាបទាបរបស់លោកយេស៊ូបានជួយលោកឲ្យ«លះបង់អ្វីៗទាំងអស់ ហើយយកសណ្ឋានជាខ្ញុំបម្រើ»វិញ។ (ភី. ២:៥-៨) ដោយសារលោកបានពឹងផ្អែកលើព្រះយេហូវ៉ា នោះលោកអាចស៊ូទ្រាំនឹងកាលៈទេសៈជាច្រើនដែលនាំឲ្យលោកអាម៉ាស់មុខ។ (១ពេ. ២:២៣, ២៤) ដោយធ្វើដូច្នេះ លោកយេស៊ូបានចាត់ទុកថាបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺជាអ្វីដែលសំខាន់ទី១ ហើយជាលទ្ធផល ព្រះបានលើកតម្កើងលោកឲ្យមានឋានៈខ្ពស់ជាងមុន។ (ភី. ២:៩) លោកយេស៊ូក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកអ្នកកាន់តាមលោកឲ្យមានវិថីជីវិតដូចនេះដែរ។—ម៉ាថ. ២៣:១១, ១២; លូក. ៩:២៦
២០ ជួនកាល ការល្បងលជំនឿរបស់យើងខ្លះ ប្រហែលជាអាចនាំឲ្យយើងអាម៉ាស់មុខ។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងគួរមានទំនុកចិត្តដូចសាវ័កប៉ូលដែលគាត់បានថា៖ «ខ្ញុំកំពុងរងទុក្ខដូច្នេះដើម្បីការនោះឯង ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអៀនខ្មាសទេ។ ព្រោះខ្ញុំស្គាល់លោកដែលខ្ញុំបានជឿ ហើយខ្ញុំជឿជាក់ថាលោកអាចរក្សាការពារអ្វីដែលខ្ញុំបានផ្ញើទុកនឹងលោកដរាបដល់ថ្ងៃនោះ»។—២ធី. ១:១២
២១. ទោះជាមនុស្សក្នុងពិភពលោកនេះមានចិត្តគំនិតគិតតែប្រយោជន៍ខ្លួនក្ដី តើអ្នកតាំងចិត្តធ្វើអ្វី?
២១ គម្ពីរបានទាយទុកថាក្នុងអំឡុងគ្រាដែលយើងរស់នៅ មនុស្សនឹង«ស្រឡាញ់តែខ្លួនឯង»។ (២ធី. ៣:២) ដូច្នេះ ជាការធម្មតាទេដែលមនុស្សជុំវិញយើងមិនចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ សូមកុំឲ្យយើងមានចិត្តគំនិតដែលគិតតែពីប្រយោជន៍ខ្លួនដូចពួកគេឡើយ! ផ្ទុយទៅវិញ ថ្វីបើយើងជួបប្រទះការល្បួង សោកនាដកម្ម ឬមានគេចង់ធ្វើឲ្យយើងអាម៉ាស់មុខក្ដី សូមឲ្យយើងម្នាក់ៗតាំងចិត្តបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាប្រាកដជាបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង!
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 7 បណ្ឌិតខ្លះខាងគម្ពីរគិតថាប្រយោគដែលថា«ស្បែកឲ្យធួននឹងស្បែក»ប្រហែលជាបង្ហើបថា យ៉ូបគិតតែប្រយោជន៍ខ្លួនដោយសុខចិត្តឲ្យកូនៗនិងហ្វូងសត្វរបស់គាត់បាត់បង់ស្បែកឬជីវិត ឲ្យតែគាត់អាចមានស្បែកឬមានជីវិតរស់នៅតទៅទៀតបាន។ បណ្ឌិតខ្លះទៀតគិតថាប្រយោគនេះសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើចំណុចដែលថា មនុស្សម្នាក់នឹងស្ម័គ្រចិត្តបាត់បង់ស្បែកខ្លួនបើអាចជួយសង្គ្រោះជីវិតបាន។ ជាឧទាហរណ៍ មនុស្សម្នាក់ប្រហែលជាលើកដៃរងដើម្បីការពារក្បាល ហើយយ៉ាងនេះមនុស្សម្នាក់នោះនឹងបាត់បង់ស្បែកខ្លះឬមានរបួសដើម្បីរួចរស់ជីវិត។ ទោះជាប្រយោគនេះមានន័យយ៉ាងណាក៏ដោយ គឺច្បាស់ណាស់ដែលប្រយោគនេះចង់បង្ហាញថាយ៉ូបនឹងសុខចិត្តលះបង់អ្វីៗទាំងអស់ដើម្បីឲ្យគាត់បន្តមានជីវិតរស់នៅ។
តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះពី . . .
• របៀបដែលសាថានបានបំភាន់នាងអេវ៉ា?
• ការប្រព្រឹត្តរបស់យ៉ូបចំពោះសោកនាដកម្មដែលគាត់មាន?
• ការប្រមូលអារម្មណ៍ខ្លាំងបំផុតរបស់លោកយេស៊ូ?
[សំណួរសម្រាប់វគ្គនីមួយៗ]
[រូបភាពនៅទំព័រ២០]
នាងអេវ៉ាមិនបានប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើ ចំណងមិត្តភាពរបស់នាងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាទេ
[រូបភាពនៅទំព័រ២១]
លោកយេស៊ូបានបដិសេធការល្បួងរបស់សាថាន ហើយប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើ ការធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះវិញ
[រូបភាពនៅទំព័រ២៣]
ការផ្សព្វផ្សាយពីតង់មួយទៅតង់មួយ ក្រោយពីមានការរញ្ជួយដីនៅប្រទេសហៃទី
ពេលមានទុក្ខព្រួយ យើងអាចប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើ«ព្រះនៃការសម្រាលទុក្ខគ្រប់យ៉ាង»