‹ប្រាជ្ញារបស់ព្រះគឺបរិបូរណាស់ហ្ន៎!›
‹ប្រាជ្ញារបស់ព្រះគឺបរិបូរណាស់ហ្ន៎!›
«ពរ ប្រាជ្ញា និងចំណេះរបស់ព្រះគឺបរិបូរណាស់ហ្ន៎! ការវិនិច្ឆ័យរបស់លោកគ្មានអ្នកណាអាចស្វែងយល់បានទេ ហើយផ្លូវរបស់លោកគ្មានអ្នកណាអាចវាស់ស្ទង់បានឡើយ!»។—រ៉ូម ១១:៣៣
១. តើគ្រិស្តសាសនិកដែលបានទទួលការជ្រមុជទឹកហើយ មានឯកសិទ្ធិដ៏ធំបំផុតអ្វី?
តើឯកសិទ្ធិដ៏ធំបំផុតដែលអ្នកធ្លាប់មានគឺជាអ្វី? មុនបង្អស់ប្រហែលជាអ្នកគិតអំពីភារកិច្ចណាមួយដែលអ្នកបានទទួល ឬកិត្ដិយសដែលអ្នកឯទៀតបានផ្ដល់ឲ្យអ្នក។ ក៏ប៉ុន្តែ សម្រាប់គ្រិស្តសាសនិកដែលបានទទួលការជ្រមុជទឹកហើយ ឯកសិទ្ធិដ៏ធំបំផុតរបស់ពួកគេគឺព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះពិតបានអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេមានចំណងមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងលោក។ ជាលទ្ធផល នេះក៏នាំឲ្យ«ព្រះស្គាល់»ពួកគេដែរ។—១កូ. ៨:៣; កាឡ. ៤:៩
២. ហេតុអ្វីការស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ានិងការឲ្យលោកស្គាល់យើង ជាឯកសិទ្ធិដ៏ធំបំផុតមួយសម្រាប់យើង?
២ ហេតុអ្វីការស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ានិងការឲ្យលោកស្គាល់យើង ជាឯកសិទ្ធិដ៏ធំបំផុតមួយសម្រាប់យើង? នេះមិនគ្រាន់តែដោយសារលោកជាបុគ្គលដែលឧត្តុង្គឧត្តមបំផុតក្នុងសកលលោកប៉ុណ្ណោះទេ តែលោកក៏ជាបុគ្គលមួយរូបដែលការពារពួកអ្នកដែលស្រឡាញ់លោកដែរ។ ណាហ៊ុមដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយបានត្រូវដឹកនាំឲ្យសរសេរថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ល្អ ទ្រង់ជាទីពឹងមាំមួននៅគ្រាលំបាក ក៏ស្គាល់អស់អ្នកដែលយកទ្រង់ជាទីពឹងផ្អែក»។ (ណា. ១:៧; ទំនុក. ១:៦) តាមការពិត សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងដើម្បីទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ គឺពឹងផ្អែកទៅលើការស្គាល់ព្រះពិតនិងបុត្ររបស់លោកដែលជាលោកយេស៊ូគ្រិស្ត។—យ៉ូន. ១៧:៣
៣. តើការស្គាល់ព្រះរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
៣ ការស្គាល់ព្រះមានអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅជាងការស្គាល់នាមរបស់លោក។ លោកត្រូវក្លាយជាមិត្តម្នាក់របស់យើង ដែលយើងត្រូវស្គាល់អ្វីដែលលោកពេញចិត្តនិងអ្វីដែលលោកមិនពេញចិត្ត។ ការរស់នៅដែលសមស្របតាមចំណេះទាំងនេះ ក៏សំខាន់ចាំបាច់ដើម្បីបង្ហាញថាយើងស្គាល់ព្រះយ៉ាងច្បាស់ដែរ។ (១យ៉ូន. ២:៤) ប៉ុន្តែ បើយើងពិតជាចង់ស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ា មានអ្វីមួយទៀតដែលយើងត្រូវធ្វើ។ យើងមិនត្រឹមតែស្គាល់អ្វីដែលលោកបានធ្វើប៉ុណ្ណោះទេ តែយើងក៏ត្រូវស្គាល់មូលហេតុនិងរបៀបដែលលោកធ្វើដូច្នេះដែរ។ កាលដែលយើងយល់កាន់តែច្បាស់អំពីគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះនឹងជំរុញចិត្តយើងកាន់តែច្រើនឲ្យកោតស្ងើចចំពោះ‹ប្រាជ្ញាដ៏បរិបូររបស់ព្រះ›។—រ៉ូម ១១:៣៣
ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលមានគោលបំណង
៤, ៥. (ក) តើពាក្យ«គោលបំណង»ដែលបានប្រើក្នុងគម្ពីរ សំដៅទៅលើអ្វី? (ខ) សូមឲ្យឧទាហរណ៍ដែលបញ្ជាក់អំពីរបៀបដែលគោលបំណងអាចសម្រេចតាមវិធីផ្សេងៗជាច្រើនបាន។
៤ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលមានគោលបំណង ហើយគម្ពីរចែងអំពី«គោលបំណងដែលមានជានិរន្តរ៍»របស់លោក។ (អេភ. ៣:១០, ១១) តើពាក្យនេះចង់មានន័យយ៉ាងណា? ពាក្យ«គោលបំណង»ដែលបានប្រើក្នុងគម្ពីរ សំដៅទៅលើគោលដៅដ៏ជាក់លាក់មួយដែលអាចសម្រេចតាមវិធីផ្សេងៗជាច្រើន។
៥ ជាឧទាហរណ៍ មនុស្សម្នាក់ប្រហែលជាចង់ធ្វើដំណើរទៅកន្លែងជាក់លាក់មួយ។ ការធ្វើដំណើរទៅកន្លែងនោះជាគោលដៅឬជាគោលបំណងរបស់គាត់។ គាត់ប្រហែលជាមានជម្រើសជាច្រើនក្នុងការជ្រើសរើសផ្លូវនិងយានជំនិះដើម្បីធ្វើដំណើរ។ ក្នុងពេលធ្វើដំណើរតាមផ្លូវដែលគាត់បានជ្រើសរើស គាត់ប្រហែលជាជួបនឹងកាលៈទេសៈដែលមិនដឹងទុកជាមុន ដូចជាការផ្លាស់ប្ដូរអាកាសធាតុ ការស្ទះចរាចរណ៍ និងការបិទផ្លូវជាដើម ដែលនោះតម្រូវឲ្យគាត់ទៅតាមផ្លូវមួយផ្សេងទៀត។ ប៉ុន្តែ មិនថាគាត់ត្រូវផ្លាស់ប្ដូរអ្វីក៏ដោយ ពេលដែលគាត់បានទៅដល់កន្លែងដែលគាត់ចង់ទៅ នោះគាត់នឹងនៅតែសម្រេចគោលដៅរបស់គាត់។
៦. តើព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញយ៉ាងណាថាលោកចេះធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់លោក?
៦ ស្រដៀងគ្នាដែរ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរជាច្រើនដើម្បីសម្រេចគោលបំណងដែលមានជានិរន្តរ៍របស់លោក។ ដោយសារលោកបានគិតអំពីចិត្តសេរីរបស់មនុស្សនិងទេវតាទាំងឡាយ នោះលោកប្រុងប្រៀបជានិច្ចដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរនូវរបៀបដែលលោកនឹងបំពេញគោលបំណងរបស់លោក។ ជាឧទាហរណ៍ សូមឲ្យយើងពិចារណាអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបំពេញគោលបំណងរបស់លោកស្តីអំពីពូជសន្យា។ នៅដើមដំបូង ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់អាដាមនិងអេវ៉ាថា៖ «ចូរបង្កើតកូនឲ្យចំរើនជាច្រើនឡើង ឲ្យមានពេញពាសលើផែនដីចុះ [ហើយ]ត្រូវបង្ក្រាបផែនដី»។ (លោ. ១:២៨) តើគោលបំណងនេះបានត្រូវបង្អាក់ឬទេពេលដែលមានការបះបោរនៅក្នុងសួនច្បារអេដែននោះ? អត់ទេ! ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់វិធានការភ្លាមៗចំពោះស្ថានការណ៍ថ្មីនោះ ដោយប្រើ«ផ្លូវ»ឬវិធីផ្សេងដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់លោក។ លោកបានទាយទុកអំពីការលេចឡើងនៃ«ពូជ»មួយដែលនឹងធ្វើឲ្យល្អឡើងវិញនូវការខូចខាតដែលមកពីការបះបោរនោះ។—លោ. ៣:១៥; ហេ. ២:១៤-១៧; ១យ៉ូន. ៣:៨
៧. ស្របតាមនិក្ខមនំ ៣:១៤ តើយើងរៀនអ្វីខ្លះពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបានពណ៌នាអំពីខ្លួនលោក?
៧ សមត្ថភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការប្រែប្រួលតាមកាលៈទេសៈថ្មី ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់លោក នោះគឺសមស្របតាមរបៀបដែលលោកបានពណ៌នាអំពីខ្លួនលោក។ ពេលម៉ូសេជម្រាបព្រះយេហូវ៉ាអំពីឧបសគ្គខ្លះដែលអាចធ្វើឲ្យគាត់ពិបាកបំពេញភារកិច្ចដែលលោកផ្ដល់ឲ្យ នោះព្រះយេហូវ៉ាពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់គាត់ដោយថា៖ «អញជាព្រះដ៏ជាព្រះ[ឬ«ខ្ញុំនឹងក្លាយទៅជាអ្វីដែលខ្ញុំនឹងក្លាយទៅជា»] រួចទ្រង់មានបន្ទូលទៀតថា៖ ‹ឯងត្រូវឆ្លើយប្រាប់ដល់ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលដូច្នេះថា ព្រះដ៏ជាព្រះ[ឬ«ខ្ញុំនឹងក្លាយទៅជា»]ទ្រង់បានចាត់ឲ្យខ្ញុំមកឯអ្នករាល់គ្នា›»។ (និក្ខ. ៣:១៤; ព.ថ.) ត្រូវហើយ ព្រះយេហូវ៉ាអាចក្លាយទៅជាអ្វីដែលលោកត្រូវការដើម្បីបំពេញគោលបំណងរបស់លោកយ៉ាងពេញលេញ! សាវ័កប៉ូលបានលើកឧទាហរណ៍ដ៏អស្ចារ្យមួយស្តីអំពីរឿងនេះដែលបានកត់ទុកនៅសៀវភៅរ៉ូមជំពូកទី១១។ នៅជំពូកនោះគាត់បានរៀបរាប់អំពីដើមអូលីវក្នុងន័យធៀបមួយ។ ទោះជាយើងមានក្ដីសង្ឃឹមឡើងទៅស្ថានសួគ៌ឬទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅផែនដីក៏ដោយ ការពិនិត្យមើលឧទាហរណ៍នេះនឹងធ្វើឲ្យយើងមានចិត្តកតញ្ញូកាន់តែច្រើនចំពោះប្រាជ្ញាដ៏បរិបូររបស់លោក។
គោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាស្តីអំពីពូជដែលបានត្រូវទាយទុក
៨, ៩. (ក) តើហេតុការណ៍ពិតបួនយ៉ាងដែលជួយយើងឲ្យយល់អំពីឧទាហរណ៍នៃដើមអូលីវជាអ្វី? (ខ) តើចម្លើយចំពោះសំណួរអ្វីដែលបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាចេះធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរក្នុងការបំពេញគោលបំណងរបស់លោក?
៨ មុនដែលយើងអាចយល់ឧទាហរណ៍អំពីដើមអូលីវនេះ យើងត្រូវដឹងអំពីហេតុការណ៍ពិតបួនយ៉ាងដែលទាក់ទងនឹងការសម្រេចនៃគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាស្តីអំពីពូជដែលបានត្រូវទាយទុកនោះសិន។ ទី១ ព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យាដល់អាប្រាហាំថា៖ «គ្រប់ទាំងសាសន៍នៅផែនដីនឹងបានពរ»ដោយសារពូជរបស់គាត់ឬកូនចៅរបស់គាត់។ (លោ. ២២:១៧, ១៨) ទី២ ព្រះបានផ្ដល់ឱកាសឲ្យប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលកើតមកពីអាប្រាហាំមានលទ្ធភាពបង្កើត‹នគរដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ›។ (និក្ខ. ១៩:៥, ៦) ទី៣ ពេលដែលបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលភាគច្រើនមិនបានទទួលយកមេស្ស៊ី នោះព្រះយេហូវ៉ាប្រើវិធីផ្សេងទៀតដើម្បីបង្កើត‹នគរដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ›។ (ម៉ាថ. ២១:៤៣; រ៉ូម ៩:២៧-២៩) ទី៤ ទោះជាលោកយេស៊ូជាផ្នែកសំខាន់បំផុតនៃពូជរបស់អាប្រាហាំក៏ដោយ អ្នកឯទៀតក៏មានឯកសិទ្ធិរួមចំណែកក្នុងពូជនេះដែរ។—កាឡ. ៣:១៦, ២៩
៩ ដោយមានមូលដ្ឋានលើហេតុការណ៍ពិតបួនយ៉ាងនេះ យើងរៀនពីសៀវភៅការបើកបង្ហាញថាមនុស្សចំនួន១៤៤.០០០នាក់នឹងត្រូវគ្រប់គ្រងជាមួយនឹងលោកយេស៊ូនៅស្ថានសួគ៌ដោយធ្វើជាស្តេចនិងជាសង្ឃ។ (បប. ១៤:១-៤) ពួកគេបានត្រូវហៅថា«ពួកកូនអ៊ីស្រាអែល»។ (បប. ៧:៤-៨) ក៏ប៉ុន្តែ តើមនុស្ស១៤៤.០០០នាក់ជាបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលឬជាជនជាតិយូដាទាំងអស់ឬទេ? ចម្លើយចំពោះសំណួរនេះបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាចេះធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរក្នុងការបំពេញគោលបំណងរបស់លោក។ សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលអំពីរបៀបដែលសំបុត្ររបស់សាវ័កប៉ូលសរសេរទៅកាន់បងប្អូននៅក្រុងរ៉ូម អាចជួយយើងឲ្យរកចម្លើយចំពោះសំណួរនេះបាន។
‹នគរដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ›
១០. តើប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលមានឯកសិទ្ធិពិសេសអ្វី?
១០ ដូចបានរៀបរាប់នៅខាងលើ ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលមានឯកសិទ្ធិពិសេសមួយដែលប្រជាជាតិឯទៀតមិនអាចមាន ពោលគឺសមាជិកទាំងអស់នៃ‹នគរដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ ហើយជាសាសន៍បរិសុទ្ធ›នឹងត្រូវយកពីចំណោមពួកគេ។ (សូមអាន រ៉ូម ៩:៤, ៥) ប៉ុន្តែ តើមានអ្វីកើតឡើងពេលដែលពូជសន្យាបានមកដល់? តើប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលបានបង្កើតសមាជិកឲ្យគ្រប់ចំនួន១៤៤.០០០នាក់ ដែលនឹងធ្វើជា«អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ» ហើយជាផ្នែកទី២នៃពូជរបស់អាប្រាហាំឬទេ?—កាឡ. ៦:១៦
១១, ១២. (ក) តើពេលណាមានការជ្រើសរើសពួកអ្នកដែលត្រូវរួមចំណែកក្នុងរាជាណាចក្រស្ថានសួគ៌? ហើយតើពួកយូដាភាគច្រើនដែលរស់នៅសម័យនោះបានតបឆ្លើយយ៉ាងណា? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យពូជរបស់អាប្រាហាំបាន«គ្រប់ចំនួន»?
១១ សូមអាន រ៉ូម ១១:៧-១០។ ក្នុងនាមជាប្រជាជាតិមួយ ជនជាតិយូដានៅសតវត្សរ៍ទី១បានបដិសេធលោកយេស៊ូ។ ដូច្នេះ ពួកគេលែងមានឯកសិទ្ធិផ្ដាច់មុខដើម្បីធ្វើជាពូជរបស់អាប្រាហាំទៀតហើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលពួកអ្នកដែលនឹងរួមចំណែកជាសមាជិកនៃ‹នគរដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ›នៅស្ថានសួគ៌ បានត្រូវជ្រើសរើសចាប់ពីបុណ្យថ្ងៃទី៥០នៅឆ្នាំ៣៣ គ.ស. នោះមានជនជាតិយូដាខ្លះដែលមានចិត្តគំនិតត្រឹមត្រូវបានទទួលការអញ្ជើញនេះ។ ពួកគេមានគ្នាប៉ុន្មានពាន់នាក់តែប៉ុណ្ណោះ ហើយបើប្រៀបធៀបនឹងជនជាតិយូដាទាំងមូល នោះពួកគេប្រៀបដូចជា«អ្នកដែលនៅសល់»ទេ។—រ៉ូម ១១:៥
១២ ប៉ុន្តែ តើព្រះយេហូវ៉ាអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យពូជរបស់អាប្រាហាំបាន«គ្រប់ចំនួន»? (រ៉ូម ១១:១២, ២៥) សូមកត់សម្គាល់ចម្លើយរបស់សាវ័កប៉ូល ដែលថា៖ «នោះមិនមានន័យថាប្រសាសន៍របស់ព្រះមិនបានសម្រេចទេ។ ព្រោះមិនមែនអស់អ្នកដែលជាកូនរបស់អ៊ីស្រាអែល គឺពិតជា‹ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល›នោះទេ។ ហើយមិនមែនអស់អ្នកដែលជាពូជ[កូនចៅ]អាប្រាហាំ គឺពិតជាកូនរបស់គាត់ដែរ[រួមចំណែកជាពូជរបស់អាប្រាហាំ] . . . ដូច្នេះ កូនពិតប្រាកដរបស់ព្រះ មិនមែនជាអ្នកដែលត្រឹមតែជាកូនបង្កើតទេ តែជាកូនដែលកើតពីសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះ ទើបរាប់ជាពូជរបស់អាប្រាហាំ»។ (រ៉ូម ៩:៦-៨) ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាមិនបានកំណត់ថាពួកអ្នកដែលនឹងរួមចំណែកជាពូជនោះ ត្រូវតែជាកូនចៅពិតប្រាកដរបស់អាប្រាហាំទេ។
ដើមអូលីវក្នុងន័យធៀប
១៣. តើអ្វីតំណាងដោយ (ក) ដើមអូលីវ? (ខ) ឫសរបស់វា? (គ) គល់របស់វា? (ឃ) មែករបស់វា?
១៣ សាវ័កប៉ូលបានបន្តដោយប្រៀបធៀបពួកអ្នកដែលនឹងរួមចំណែកជាពូជរបស់អាប្រាហាំទៅនឹងមែករបស់ដើមអូលីវក្នុងន័យធៀប។ * (រ៉ូម ១១:២១) ដើមអូលីវនេះតំណាងការសម្រេចនៃគោលបំណងរបស់ព្រះស្តីអំពីកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់លោកជាមួយនឹងអាប្រាហាំ។ ឫសនៃដើមនេះគឺបរិសុទ្ធហើយតំណាងព្រះយេហូវ៉ាក្នុងនាមជាអ្នកដែលផ្ដល់ជីវិតដល់អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ។ (អេ. ១០:២០; រ៉ូម ១១:១៦) គល់នៃដើមនេះតំណាងលោកយេស៊ូដែលជាផ្នែកដ៏សំខាន់បំផុតនៃពូជរបស់អាប្រាហាំ។ មែកទាំងអស់តំណាងពួកអ្នកដែលរួមចំណែកក្នុងផ្នែកទី២នៃពូជរបស់អាប្រាហាំដែល«គ្រប់ចំនួន»។
១៤, ១៥. តើអ្នកណាបានត្រូវ«កាច់ចោល»ពីដើមអូលីវ? ហើយតើអ្នកណាបានត្រូវផ្សាំជាប់នឹងដើមអូលីវនេះវិញ?
១៤ ក្នុងឧទាហរណ៍អំពីដើមអូលីវ ជនជាតិយូដាដែលបដិសេធលោកយេស៊ូបានត្រូវប្រដូចទៅនឹងមែកដើមអូលីវដែលបាន«កាច់ចោល»។ (រ៉ូម ១១:១៧) យ៉ាងនេះពួកគេបានបាត់បង់ឱកាសដើម្បីរួមចំណែកជាពូជរបស់អាប្រាហាំ។ ប៉ុន្តែ តើអ្នកណានឹងជំនួសពួកគេ? តាមទស្សនៈរបស់ជនជាតិយូដា ពួកគេគិតថាគ្មានអ្នកណាអាចជំនួសពួកគេបានទេ ព្រោះពួកគេជាកូនចៅពិតប្រាកដរបស់អាប្រាហាំ។ ប៉ុន្តែ យ៉ូហានដែលជាអ្នកជ្រមុជទឹកបានព្រមានពួកគេរួចទៅហើយថា បើព្រះយេហូវ៉ាចង់ លោកអាចបង្កើតកូនឲ្យអាប្រាហាំពីដុំថ្មក៏បានដែរ។—លូក. ៣:៨
១៥ ដូច្នេះ តើព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីបំពេញគោលបំណងរបស់លោក? ប៉ូលបានពន្យល់ថាដើម្បីជំនួសមែកដែលបានត្រូវកាច់ចោល នោះមែកអូលីវព្រៃបានត្រូវផ្សាំជាប់នឹងដើមអូលីវនេះវិញ។ (សូមអាន រ៉ូម ១១:១៧, ១៨) យ៉ាងនេះ ពួកគ្រិស្តសាសនិកពីជនជាតិដទៃដែលព្រះបានរើសតាំង ដូចមានក្នុងក្រុមជំនុំនៅក្រុងរ៉ូម នោះបានត្រូវផ្សាំជាប់នឹងដើមអូលីវនេះក្នុងន័យធៀប។ តាមរបៀបនេះ ពួកគេបានរួមចំណែកជាពូជរបស់អាប្រាហាំ។ នៅដើមដំបូង ពួកគេប្រៀបដូចជាមែកអូលីវព្រៃដែលគ្មានឱកាសរួមចំណែកក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងពិសេសនេះទេ។ ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាបានបើកផ្លូវឲ្យពួកគេក្លាយជាជនជាតិយូដាក្នុងន័យធៀប។—រ៉ូម ២:២៨, ២៩
១៦. តើសាវ័កពេត្រុសពន្យល់អំពីការបង្កើតប្រជាជាតិថ្មីមួយយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ សាវ័កពេត្រុសពន្យល់អំពីស្ថានភាពនេះថា៖ «ដូច្នេះ គឺអ្នករាល់គ្នា[អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះដែលរួមបញ្ចូលគ្រិស្តសាសនិកជនជាតិដទៃ]ដែលចាត់ទុកថាលោក[យេស៊ូ]ថ្លៃវិសេស ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នាជាអ្នកជឿ ប៉ុន្តែចំពោះអ្នកមិនជឿវិញ ‹ថ្មនោះឯងដែលអ្នកសាងសង់មិនព្រមយក បានទៅជាថ្មនៅលើគេបំផុតនៅជ្រុងជញ្ជាំង› ហើយជា‹ថ្មមួយដែលនាំឲ្យជំពប់ជើងដួល និងផ្ទាំងថ្មមួយដែលនាំឲ្យប្រព្រឹត្តល្មើស› . . . ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាជា‹ពូជសាសន៍ដែលបានត្រូវជ្រើសរើស និងជាសង្ឃដែលមានតំណែងជាស្តេច ក៏ជាជនជាតិបរិសុទ្ធ និងរាស្ត្រដែលជាសម្បត្ដិពិសេស ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រកាសនៅទីជិតឆ្ងាយអំពីគុណសម្បត្ដិប្រសើរថ្លៃថ្លា›របស់លោកដែលបានហៅអ្នករាល់គ្នាចេញពីសេចក្ដីងងឹតឲ្យចូលក្នុងពន្លឺដ៏អស្ចារ្យរបស់លោក។ ព្រោះពីមុន អ្នករាល់គ្នាមិនមែនជារាស្ត្ររបស់ព្រះទេ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះអ្នករាល់គ្នាជារាស្ត្ររបស់ព្រះ។ ពីមុនអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ជាអ្នកដែលមិនទទួលសេចក្ដីមេត្ដាករុណា ប៉ុន្តែឥឡូវអ្នករាល់គ្នាជាអ្នកដែលបានទទួលសេចក្ដីមេត្ដាករុណាហើយ»។—១ពេ. ២:៧-១០
១៧. តើអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើគឺ«ខុសពីធម្មជាតិ»យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៧ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើអ្វីមួយដែលមនុស្សជាច្រើនមិនអាចនឹកស្មានដល់សោះ។ ប៉ូលបានពណ៌នាអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនោះថា«ខុសពីធម្មជាតិ»។ (រ៉ូម ១១:២៤) ហេតុអ្វី? ពីព្រោះការផ្សាំមែកអូលីវព្រៃជាប់នឹងដើមអូលីវ មើលទៅហាក់ដូចជាខុសពីធម្មជាតិនិងមិនធម្មតាទេ តែនេះជាអ្វីដែលកសិករខ្លះបានធ្វើនៅសតវត្សរ៍ទី១។ * ស្រដៀងគ្នាដែរ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើអ្វីដ៏អស្ចារ្យមួយ។ ជនជាតិយូដាគិតថា ជនជាតិដទៃមិនអាចបង្កើតផលដែលនាំឲ្យព្រះពេញចិត្តបានទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យជនជាតិដទៃរួមចំណែកក្នុង«ប្រជាជាតិមួយ»ដែលបង្កើតផលនៃរាជាណាចក្រវិញ។ (ម៉ាថ. ២១:៤៣) នៅឆ្នាំ៣៦ គ.ស. ព្រះបានរើសតាំងជនជាតិដទៃម្នាក់ដែលមិនកាត់ចុងស្បែក គឺកូនេលាសដែលជាជនជាតិដទៃដំបូងដែលបានចូលសាសនាយូដា។ តាំងពីពេលនោះមក ព្រះបានបើកឱកាសឲ្យជនជាតិដទៃឯទៀតដែលមិនកាត់ចុងស្បែកឲ្យផ្សាំជាប់នឹងដើមអូលីវក្នុងន័យធៀបនោះ។—សកម្ម. ១០:៤៤-៤៨ *
១៨. ក្រោយពីឆ្នាំ៣៦ គ.ស. តើជនជាតិយូដាមានឱកាសអ្វី?
១៨ តើនេះមានន័យថា ក្រោយពីឆ្នាំ៣៦ គ.ស. ជនជាតិយូដាគ្មានឱកាសដើម្បីរួមចំណែកជាពូជរបស់អាប្រាហាំទៀតឬទេ? មិនមែនទេ។ ប៉ូលពន្យល់ថា៖ «ប្រសិនបើពួកគេ[ជនជាតិយូដា]ចាប់ផ្ដើមមានជំនឿ នោះពួកគេក៏នឹងត្រូវផ្សាំដែរ ព្រោះព្រះអាចផ្សាំពួកគេវិញបាន។ ព្រោះប្រសិនបើអ្នកបានត្រូវកាត់ចេញពីដើមអូលីវដែលមានធម្មជាតិជាពូជព្រៃ រួចបានត្រូវផ្សាំខុសពីធម្មជាតិជាប់នឹងដើមអូលីវស្រុក ទម្រាំតែអ្នកទាំងនេះដែលជាមែកពីកំណើត ពួកគេច្បាស់ជានឹងត្រូវផ្សាំជាប់នឹងដើមរបស់ពួកគេវិញ!»។ *—រ៉ូម ១១:២៣, ២៤
«អ៊ីស្រាអែលនឹងត្រូវសង្គ្រោះ»
១៩, ២០. ដូចបានបង្ហាញតាមរយៈដើមអូលីវក្នុងន័យធៀប តើព្រះយេហូវ៉ាបានសម្រេចអ្វី?
១៩ ពិតមែនហើយ គោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាស្តីអំពី«អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»កំពុងសម្រេចតាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យ។ (កាឡ. ៦:១៦) ប៉ូលបានរៀបរាប់ថា៖ «អ៊ីស្រាអែលនឹងត្រូវសង្គ្រោះ»។ (រ៉ូម ១១:២៦) ដូច្នេះ ស្របតាមពេលកំណត់របស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះ«អ៊ីស្រាអែល»ដែលជាអ៊ីស្រាអែលនៃព្រះដែលមានសមាជិកគ្រប់ចំនួន នឹងធ្វើជាស្តេចនិងជាសង្ឃនៅស្ថានសួគ៌។ គ្មានអ្វីដែលអាចរារាំងការសម្រេចនៃគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានទេ!
២០ ដូចបានទាយទុក ពូជរបស់អាប្រាហាំដែលមានលោកយេស៊ូនិង១៤៤.០០០នាក់ នឹងនាំឲ្យ«ជនជាតិដទៃ»ទទួលពរ។ (រ៉ូម ១១:១២; លោ. ២២:១៨) តាមរយៈពួកគេ រាស្ត្ររបស់ព្រះទាំងអស់គ្នាអាចទទួលពរពីរបៀបរៀបចំនេះបាន។ ប្រាកដហើយ កាលដែលយើងពិចារណាអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបំពេញគោលបំណងដែលមានជានិរន្តរ៍របស់លោក នោះយើងពិតជាកោតស្ងើចថា៖ «ពរ ប្រាជ្ញា និងចំណេះរបស់ព្រះគឺបរិបូរណាស់!»។—រ៉ូម ១១:៣៣
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 13 ទោះជាប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលមានស្តេចនិងសង្ឃក៏ដោយ ប៉ុន្តែប្រជាជាតិនេះមិនបានក្លាយជារាជាណាចក្រដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃឡើយ។ យោងទៅតាមច្បាប់នៃប្រទេសអ៊ីស្រាអែល ស្តេចមិនអាចធ្វើជាសង្ឃបានទេ។ ដូច្នេះ ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនអាចតំណាងដោយដើមអូលីវបានឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប៉ូលបានបង្ហាញអំពីរបៀបដែលគោលបំណងរបស់ព្រះក្នុងការបង្កើត‹នគរដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ› គឺត្រូវសម្រេចតាមរយៈអ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ។ នេះជាការយល់ដឹងថ្មីពីអ្វីដែលបានត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១៥ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៨៣ ទំព័រ១៤-១៩ ជាភាសាអង់គ្លេស។
^ វគ្គ 17 សូមមើលប្រអប់«ហេតុអ្វីបានជាគេយកមែកអូលីវព្រៃមកផ្សាំជាប់នឹងដើមអូលីវ?»។
^ វគ្គ 17 នេះបានកើតឡើងនៅទីបញ្ចប់នៃបីឆ្នាំកន្លះដែលជនជាតិយូដាមានឱកាសដើម្បីរួមចំណែកក្នុងប្រជាជាតិថ្មី។ ទំនាយអំពី៧០អាទិត្យបានទាយទុកអំពីរឿងនេះ។—ដាន. ៩:២៧
^ វគ្គ 18 ពាក្យភាសាក្រិចដែលបានបកប្រែថា«ស្រុក»ក្នុងរ៉ូម ១១:២៤ មកពីពាក្យដែលមានន័យថា«ល្អប្រសើរ»។ ជាពិសេស ពាក្យនេះបានប្រើចំពោះអ្វីដែលបំពេញគោលបំណងរបស់វា។
តើអ្នកនៅចាំឬទេ?
• តើយើងបានរៀនអ្វីខ្លះអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបំពេញគោលបំណងរបស់លោក?
• ក្នុងសៀវភៅរ៉ូម ជំពូក១១ តើអ្វីតំណាងដោយ . . .
ដើមអូលីវ?
ឫសរបស់វា?
គល់របស់វា?
មែករបស់វា?
• ហេតុអ្វីការយកមែកអូលីវព្រៃមកផ្សាំជាប់នឹងដើមអូលីវជាអ្វីដែល«ខុសពីធម្មជាតិ»?
[សំណួរសម្រាប់វគ្គនីមួយៗ]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៦]
ហេតុអ្វីបានជាគេយកមែកអូលីវព្រៃមកផ្សាំជាប់នឹងដើមអូលីវ?
▪ លោកលូស៊ីស ជូនីស ម៉ូដឺរ៉ាតឹស ខុលលូមេឡា ជាទាហាននិងជាកសិករម្នាក់ដែលបានរស់នៅក្នុងសតវត្សរ៍ទី១ គ.ស.។ គាត់មានឈ្មោះល្បីដោយសារគាត់បានសរសេរសៀវភៅ១២ក្បាលអំពីជីវិតនៅជនបទនិងស្រែចម្ការ។
ក្នុងសៀវភៅក្បាលទី៥ គាត់បានដកស្រង់សុភាសិតបុរាណមួយនេះដែលថា៖ «អ្នកណាដែលជ្រោយដីជុំវិញដើមអូលីវ អ្នកនោះរង់ចាំឲ្យវាចេញផ្លែ។ អ្នកណាដែលដាក់ជី អ្នកនោះអង្វរវាឲ្យចេញផ្លែ។ ប៉ុន្តែអ្នកណាដែលកាត់មែកវា អ្នកនោះបង្ខំវាឲ្យចេញផ្លែ»។
ក្រោយពីគាត់បានរៀបរាប់អំពីដើមដែលលូតលាស់តែមិនមានផ្លែ នោះគាត់បានជូនយោបល់ថា៖ «ជាការល្អ បើយើងខួងមែកអូលីវ ហើយយកត្រួយពីដើមអូលីវព្រៃដាក់ចូលក្នុងកន្លែងដែលបានខួងនោះ ហើយចងវាឲ្យតឹង។ ជាលទ្ធផល ការផ្សាំដូច្នេះនាំឲ្យដើមនោះបង្កើតផលច្រើនជាង»។