តើការសម្រាករបស់ព្រះជាអ្វី?
តើការសម្រាករបស់ព្រះជាអ្វី?
«នៅមានថ្ងៃឈប់សម្រាកសម្រាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះ»។—ហេ. ៤:៩
១, ២. តើយើងអាចរៀនអ្វីពីលោកុប្បត្តិ ២:៣? ហើយតើយើងត្រូវដឹងចម្លើយចំពោះសំណួរអ្វីខ្លះ?
តាំងពីជំពូកទី១ក្នុងសៀវភៅលោកុប្បត្តិ យើងរៀនថាព្រះបានរៀបចំផែនដីក្នុងអំឡុង៦ថ្ងៃដើម្បីឲ្យមនុស្សរស់នៅ។ នេះមិនមែនជា៦ថ្ងៃដែលមានរយៈពេល២៤ម៉ោងទេ តែមានពេលវេលាយ៉ាងវែងក្នុងមួយថ្ងៃៗ។ គម្ពីរបានចែងអំពីទីបញ្ចប់នៃថ្ងៃនីមួយៗថា៖ «នោះក៏មានល្ងាចមានព្រឹកឡើង»។ (លោ. ១:៥, ៨, ១៣, ១៩, ២៣, ៣១) ក៏ប៉ុន្តែ ស្តីអំពីថ្ងៃទី៧ គម្ពីរចែងថា៖ «ព្រះទ្រង់ក៏ប្រទានពរដល់ថ្ងៃទី៧នោះ ព្រមទាំងញែកទុកជាថ្ងៃបរិសុទ្ធ ពីព្រោះនៅថ្ងៃនោះ ទ្រង់បានឈប់សំរាកពីគ្រប់ទាំងការដែលទ្រង់បានបង្កើត»។—លោ. ២:៣, យើងកែជាអក្សរទ្រេត
២ សូមកត់សម្គាល់ពាក្យដែលថា«បានឈប់សំរាក»។ នេះបង្ហើបឲ្យដឹងថាពេលម៉ូសេបានសរសេរសៀវភៅលោកុប្បត្តិក្នុងឆ្នាំ១៥១៣ មុនគ.ស. នោះថ្ងៃទី៧ដែលជា«ថ្ងៃ»ឈប់សម្រាករបស់ព្រះមានរួចទៅហើយ។ តើព្រះនៅតែសម្រាកនៅសព្វថ្ងៃនេះឬទេ? បើមែន តើយើងអាចចូលក្នុងការសម្រាករបស់លោកបានឬទេ? ជាការសំខាន់ណាស់ដែលយើងត្រូវដឹងចម្លើយចំពោះសំណួរទាំងនេះ។
តើព្រះយេហូវ៉ានៅតែ«សម្រាក»ឬទេ?
៣. តើពាក្យរបស់លោកយេស៊ូដែលបានកត់សរសេរនៅយ៉ូហាន ៥:១៦, ១៧បង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេចថាថ្ងៃទី៧នៅតែមាននៅសតវត្សរ៍ទី១?
៣ មានមូលហេតុពីរយ៉ាងដែលយើងអាចសន្និដ្ឋានថាថ្ងៃទី៧នៅតែមាននៅសតវត្សរ៍ទី១ គ.ស.។ មុនដំបូង សូមពិចារណាអំពីពាក្យរបស់លោកយេស៊ូដែលលោកបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ពួកអ្នកប្រឆាំងលោក។ ពួកគេបានរិះគន់លោកដោយសារលោកបានព្យាបាលមនុស្សនៅក្នុងថ្ងៃឈប់សម្រាក។ ពួកគេចោទថានេះគឺជាការខុសនឹងច្បាប់នៃថ្ងៃឈប់សម្រាក។ ដើម្បីតបឆ្លើយដល់ពួកគេ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «បិតារបស់ខ្ញុំនៅតែធ្វើការរហូតដល់ឥឡូវនេះ ហើយខ្ញុំក៏នៅតែធ្វើការដែរ»។ (យ៉ូន. ៥:១៦, ១៧) តើលោកចង់មានន័យយ៉ាងណា? ដោយមានប្រសាសន៍ដូច្នេះ គឺហាក់ដូចជាលោកចង់និយាយទៅកាន់ពួកអ្នកដែលរិះគន់លោកថា៖ ‹បិតារបស់ខ្ញុំនិងខ្ញុំកំពុងធ្វើការដូចគ្នា។ ដោយសារបិតារបស់ខ្ញុំនៅតែធ្វើការក្នុងអំឡុងថ្ងៃឈប់សម្រាកអស់រាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ នោះខ្ញុំក៏អាចបន្តធ្វើការបានដែរទោះជាក្នុងថ្ងៃឈប់សម្រាកក៏ដោយ›។ យ៉ាងនេះ លោកយេស៊ូបានបង្ហើបឲ្យដឹងថា នៅលើផែនដី ថ្ងៃឈប់សម្រាករបស់ព្រះឬថ្ងៃទី៧មិនទាន់បញ្ចប់នៅឡើយក្នុងសម័យរបស់លោក។ *
៤. តើប៉ូលបានបញ្ជាក់យ៉ាងដូចម្ដេចថាថ្ងៃទី៧នៅតែមាននៅសម័យគាត់?
៤ មូលហេតុទី២ គឺតាមរយៈពាក្យសម្ដីរបស់សាវ័កប៉ូល។ ពេលដកស្រង់ពាក្យនៅលោកុប្បត្តិ ២:២ដែលចែងអំពីការសម្រាករបស់ព្រះ នោះប៉ូលបានសរសេរក្រោមការដឹកនាំរបស់លោកថា៖ «យើងដែលបង្ហាញជំនឿ បានចូលក្នុងការសម្រាកនោះ»។ (ហេ. ៤:៣, ៤, ៦, ៩) ដូច្នេះ ថ្ងៃទី៧នៅតែមាននៅសម័យរបស់ប៉ូល។ ប៉ុន្តែ តើថ្ងៃនៃការសម្រាកនោះមានរហូតដល់ពេលណា?
៥. តើអ្វីជាគោលបំណងនៃថ្ងៃទី៧? ហើយតើគោលបំណងនោះនឹងសម្រេចយ៉ាងពេញលេញនៅពេលណា?
៥ ដើម្បីឆ្លើយសំណួរនោះ យើងត្រូវចាំអំពីគោលបំណងនៃថ្ងៃទី៧។ លោកុប្បត្តិ ២:៣បានពន្យល់អំពីគោលបំណងនៃថ្ងៃនោះថា៖ «ព្រះទ្រង់ក៏ប្រទានពរដល់ថ្ងៃទី៧នោះ ព្រមទាំងញែកទុកជាថ្ងៃបរិសុទ្ធ»។ (យើងកែជាអក្សរទ្រេត) ព្រះយេហូវ៉ាបាន«ទុក»ថ្ងៃនោះ«ជាថ្ងៃបរិសុទ្ធ»ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់លោកសម្រាប់ផែនដី ពោលគឺឲ្យមនុស្សដែលចេះស្ដាប់បង្គាប់រស់នៅ ហើយថែរក្សាផែនដីនិងអ្វីៗទាំងអស់នៅលើផែនដីនេះ។ (លោ. ១:២៨) នេះជាមូលហេតុដែលព្រះយេហូវ៉ានិងលោកយេស៊ូគ្រិស្តដែលជា«ម្ចាស់លើថ្ងៃឈប់សម្រាក»នៅតែ«ធ្វើការរហូតដល់ឥឡូវនេះ» គឺដើម្បីសម្រេចគោលបំណងនោះ។ (ម៉ាថ. ១២:៨) ថ្ងៃសម្រាករបស់ព្រះនឹងមានរហូតដល់គោលបំណងនេះសម្រេចយ៉ាងពេញលេញ នៅចុងនៃការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំរបស់គ្រិស្ត។
កុំ«ធ្លាក់ខ្លួន រួចដើរតាមគន្លងរបស់ពួកអ្នកដែលមិនបានស្ដាប់បង្គាប់»
៦. តើមានគំរូអ្វីដែលជួយព្រមានយើង? ហើយតើយើងអាចទាញមេរៀនអ្វីពីពួកគេ?
៦ ព្រះបានពន្យល់គោលបំណងរបស់លោកយ៉ាងច្បាស់ដល់អាដាមនិងអេវ៉ា ប៉ុន្តែពួកគេមិនព្រមសហការដើម្បីសម្រេចគោលបំណងនោះទេ។ ក្រោយមក មនុស្សរាប់លាននាក់ក៏មិនចេះស្ដាប់បង្គាប់ដូចអាដាមនិងអេវ៉ាដែរ។ សូម្បីតែប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលជារាស្ត្ររបស់ព្រះក៏មានទម្លាប់មិនស្ដាប់បង្គាប់លោកដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ប៉ូលបានព្រមានពួកគ្រិស្តសាសនិកនៅសតវត្សរ៍ទី១ថា សូម្បីតែពួកគេខ្លះក៏អាចធ្លាក់ខ្លួនដើរតាមគន្លងប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណដែរ។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ហេតុនេះ ចូរយើងខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីចូលក្នុងការសម្រាកនោះ ដើម្បីកុំឲ្យអ្នកណាម្នាក់ធ្លាក់ខ្លួន រួចដើរតាមគន្លងរបស់ពួកអ្នកដែលមិនបានស្ដាប់បង្គាប់»។ (ហេ. ៤:១១) សូមកត់សម្គាល់ថាប៉ូលបានផ្សារភ្ជាប់ការមិនស្ដាប់បង្គាប់ជាមួយនឹងការមិនចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះ។ តើនេះមានន័យយ៉ាងណាចំពោះយើង? បើយើងបះបោរប្រឆាំងនឹងគោលបំណងរបស់ព្រះតាមវិធីណាមួយ តើយើងមិនអាចចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះឬ? ពិតមែនហើយ ចម្លើយចំពោះសំណួរនេះមានសារៈសំខាន់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះយើង ហើយយើងនឹងពិចារណាអំពីរឿងនេះបន្ថែមទៀត។ ប៉ុន្តែ មុនដំបូងសូមឲ្យយើងរៀនថែមទៀតអំពីការចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះដោយពិចារណាគំរូដ៏អាក្រក់របស់បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែល។
«ខ្ញុំនឹងមិនឲ្យពួកគេចូលក្នុងការសម្រាករបស់ខ្ញុំទេ»
៧. តើព្រះយេហូវ៉ាមានគោលបំណងអ្វីពេលលោកសង្គ្រោះបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលឲ្យចេញពីស្រុកអេស៊ីប? ហើយតើលោកតម្រូវឲ្យបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលធ្វើអ្វី?
៧ ក្នុងឆ្នាំ១៥១៣ មុនគ.ស. ព្រះយេហូវ៉ាបានបើកសម្ដែងអំពីគោលបំណងរបស់លោកចំពោះបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលតាមរយៈលោកម៉ូសេ។ ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «អញបានចុះមក ដើម្បីនឹងជួយដោះគេឲ្យរួចចេញពីកណ្ដាប់ដៃនៃពួកសាសន៍អេស៊ីព្ទ អញនឹងនាំគេឡើងចេញពីស្រុកនោះ ទៅឯស្រុកយ៉ាងល្អដ៏ធំទូលាយ ជាស្រុកដែលមានទឹកដោះនឹងទឹកឃ្មុំហូរហៀរវិញ»។ (និក្ខ. ៣:៨) ដូចព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យាដល់អាប្រាហាំដែលជាបុព្វបុរសរបស់ពួកគេ នោះគោលបំណងរបស់ព្រះក្នុងការសង្គ្រោះបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលឲ្យ«រួចចេញពីកណ្ដាប់ដៃនៃពួកសាសន៍អេស៊ីព្ទ» គឺដើម្បីយកពួកគេធ្វើជារាស្ត្ររបស់លោក។ (លោ. ២២:១៧) ព្រះបានឲ្យច្បាប់ដល់ពួកគេដែលនឹងជួយពួកគេឲ្យមានចំណងមេត្រីភាពដ៏ល្អជាមួយនឹងលោក។ (អេ. ៤៨:១៧, ១៨) លោកបានប្រាប់ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលថា៖ «បើឯងរាល់គ្នានឹងស្ដាប់តាមអញឥឡូវ ហើយកាន់តាមសេចក្ដីសញ្ញារបស់អញ[ស្របតាមច្បាប់] នោះឯងរាល់គ្នានឹងបានដាច់ជារបស់ផងអញលើសជាងអស់ទាំងសាសន៍ ដ្បិតផែនដីទាំងមូលជារបស់ផងអញ»។ (និក្ខ. ១៩:៥, ៦, យើងកែជាអក្សរទ្រេត) យ៉ាងនេះ ពួកអ៊ីស្រាអែលអាចមានទំនាក់ទំនងពិសេសជាមួយនឹងព្រះ ឲ្យតែពួកគេធ្វើតាមច្បាប់របស់លោក។
៨. តើបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលមានឱកាសអ្វីខ្លះបើពួកគេស្ដាប់តាមព្រះ?
៨ សូមគិតអំពីឱកាសផ្សេងៗដែលបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលមាន! ព្រះយេហូវ៉ាសន្យាថា បើពួកគេធ្វើតាមលោក នោះលោកនឹងឲ្យពរដល់វាលស្រែ ចម្ការទំពាំងបាយជូរ និងហ្វូងសត្វរបស់ពួកគេ ថែមទាំងការពារពួកគេពីសត្រូវផងដែរ។ (សូមអាន ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១០:២៣-២៧) បើពួកគេធ្វើតាមព្រះ នោះពេលមេស្ស៊ីលេចមក លោកទំនងជានឹងឃើញប្រទេសអ៊ីស្រាអែលជាប្រទេសដែលមានឯករាជ្យ មិនមែនស្ថិតក្រោមអាណានិគមរបស់រ៉ូមទេ។ មួយវិញទៀត ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលមានឱកាសក្លាយជារាជាណាចក្រគំរូដល់ប្រជាជាតិនានាដែលនៅជុំវិញពួកគេ ហើយនេះនឹងផ្ដល់ទីសំអាងជាក់លាក់ថាការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះដ៏ពិត នឹងនាំឲ្យមានពរខាងទ្រព្យសម្បត្ដិ និងខាងការគោរពប្រណិប័តន៍លោក។
៩, ១០. (ក) ពេលបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលចង់ត្រឡប់ទៅប្រទេសអេស៊ីបវិញ ហេតុអ្វីនេះគឺជារឿងធ្ងន់ធ្ងរ? (ខ) បើបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលត្រឡប់ទៅប្រទេសអេស៊ីបវិញ តើនេះអាចមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើការគោរពប្រណិប័តន៍របស់ពួកគេ?
៩ ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលពិតជាមានឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យមែន! ព្រោះពួកគេមានឱកាសពិសេសដើម្បីឲ្យព្រះយេហូវ៉ាប្រើពួកគេក្នុងការសម្រេចគោលបំណងរបស់លោក។ បើពួកគេធ្វើដូច្នេះ ពួកគេអាចទទួលពរដោយផ្ទាល់ ថែមទាំងនាំឲ្យគ្រួសារទាំងអស់នៅផែនដីទទួលពរផងដែរ។ (លោកុប្បត្តិ ២២:១៨) ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងនាមជាប្រជាជាតិបះបោរ នោះពួកគេមិនចាត់ទុកថាឯកសិទ្ធិធ្វើជាប្រជាជាតិរបស់ព្រះ និងធ្វើជាគំរូដល់ប្រជាជាតិឯទៀតជាអ្វីដែលសំខាន់ទេ។ ពួកគេថែមទាំងបានទាមទារត្រឡប់ទៅប្រទេសអេស៊ីបវិញទៀត! (សូមអាន ជនគណនា ១៤:២-៤) ប៉ុន្តែ បើពួកគេត្រឡប់ទៅប្រទេសអេស៊ីបវិញ តើគោលបំណងរបស់ព្រះក្នុងការធ្វើឲ្យពួកគេក្លាយជាប្រជាជាតិគំរូទៅជាយ៉ាងណា? ពិតជាមិនអាចសម្រេចបានទេ! តាមពិត បើពួកគេធ្វើជាខ្ញុំបម្រើនៅប្រទេសអេស៊ីបម្ដងទៀត នោះពួកគេនឹងមិនអាចធ្វើតាមច្បាប់ម៉ូសេ និងមិនអាចធ្វើតាមរបៀបរៀបចំរបស់ព្រះដើម្បីទទួលការអភ័យទោសចំពោះអំពើខុសឆ្គងរបស់ពួកគេឡើយ។ ពួកគេមិនចេះគិតឲ្យបានវែងឆ្ងាយសោះ! ហេតុនេះហើយ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ទៅពួកអ្នកដែលបះបោរទាំងនោះថា៖ «ខ្ញុំបានជិនឆ្អន់នឹងមនុស្សជំនាន់នេះ ហើយបាននិយាយថា៖ ‹ចិត្តរបស់ពួកគេតែងតែបែរចេញពីខ្ញុំ ហើយពួកគេមិនស្គាល់ផ្លូវរបស់ខ្ញុំទេ›។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានស្បថទាំងកំហឹងថា៖ ‹ខ្ញុំនឹងមិនឲ្យពួកគេចូលក្នុងការសម្រាករបស់ខ្ញុំទេ›»។—ហេ. ៣:១០, ១១; ទំនុក. ៩៥:១០, ១១
១០ ការចង់ត្រឡប់ទៅប្រទេសអេស៊ីបបានបង្ហាញថាពួកគេមិនឲ្យតម្លៃទៅលើពរដែលព្រះយេហូវ៉ាឲ្យដល់ពួកគេនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ បណ្ដាជនដែលមិនស្ដាប់បង្គាប់ទាំងនោះចង់បានខ្ទឹមខ្យល់ ខ្ទឹមសំឡ នឹងខ្ទឹមសដែលមាននៅស្រុកអេស៊ីប។ (ជន. ១១:៥) ដូចជាអេសាវដែលជាមនុស្សរមិលគុណ ពួកអ្នកបះបោរទាំងនេះបម្រុងតែនឹងលះចោលពរដែលពួកគេទទួលពីព្រះដើម្បីបានម្ហូបឈ្ងុយឆ្ងាញ់មួយចានតែប៉ុណ្ណោះ។—លោ. ២៥:៣០-៣២; ហេ. ១២:១៦
១១. ពេលបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលដែលបានចាកចេញពីប្រទេសអេស៊ីបមិនបង្ហាញជំនឿ តើនោះនាំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាផ្លាស់ប្ដូរគោលបំណងរបស់លោកឬទេ?
១១ ទោះជាបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលដែលបានចាកចេញពីប្រទេសអេស៊ីបមិនបង្ហាញជំនឿក៏ដោយ ព្រះយេហូវ៉ា«នៅតែធ្វើការ»យ៉ាងអត់ធ្មត់ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់លោក។ លោកបានធ្វើដូច្នេះដោយប្រមូលអារម្មណ៍របស់លោកទៅលើកូនចៅរបស់ពួកគេ។ កូនចៅជំនាន់ក្រោយបានស្ដាប់បង្គាប់ព្រះច្រើនជាងជីដូនជីតារបស់ពួកគេ។ ដោយស្ដាប់តាមព្រះយេហូវ៉ា នោះពួកគេបានចូលក្នុងស្រុកសន្យានិងចាប់ផ្ដើមច្បាំងដណ្ដើមស្រុកនោះ។ នៅយ៉ូស្វេ ២៤:៣១ រៀបរាប់ថា៖ «សាសន៍អ៊ីស្រាអែលគេបានគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះយេហូវ៉ាគ្រប់១ជីវិតរបស់យ៉ូស្វេ នឹងជីវិតរបស់ពួកចាស់ទុំ ដែលរស់នៅក្រោយលោក ជាពួកអ្នកបានស្គាល់អស់ទាំងការដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើសំរាប់ពួកអ៊ីស្រាអែល»។
១២. តើយើងដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចថាយើងអាចចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះនៅសព្វថ្ងៃនេះបាន?
១២ ក៏ប៉ុន្តែ យូរៗទៅកូនចៅជំនាន់ក្រោយដែលស្ដាប់បង្គាប់ព្រះបានស្លាប់ ហើយជំនាន់មួយទៀតបានកើតឡើង តែពួកគេជា«មនុស្សដែលមិនបានស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ា ឬការដែលទ្រង់បានសំរេចដល់ពួកអ៊ីស្រាអែលទេ»។ ជាលទ្ធផល «ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលក៏ធ្វើការដ៏លាមកអាក្រក់នៅព្រះនេត្រព្រះយេហូវ៉ាវិញ គឺគេគោរពប្រតិបត្ដិដល់អស់ទាំងរូបនៃព្រះបាល»។ (ចៅ. ២:១០, ១១) ដោយសារការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់ពួកគេ នោះពួកគេមិនមានចំណងមេត្រីភាពយូរអង្វែងជាមួយនឹងព្រះទេ។ ដូច្នេះ ស្រុកសន្យាមិនមែនជា«កន្លែងសម្រាក»សម្រាប់ពួកគេឡើយ។ ប៉ូលបានសរសេរអំពីគ្រាក្រោយៗមកថា៖ «ប្រសិនបើយ៉ូស្វេបាននាំពួកគេ[បណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែល]ទៅកន្លែងសម្រាក នោះក្រោយមកព្រះមិនបានមានប្រសាសន៍អំពីថ្ងៃមួយផ្សេងទៀតទេ។ ដូច្នេះ នៅមានថ្ងៃឈប់សម្រាកសម្រាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះ»។ (ហេ. ៤:៨, ៩) «រាស្ត្ររបស់ព្រះ»ដែលប៉ូលបានរៀបរាប់ក្នុងខនេះសំដៅទៅលើពួកគ្រិស្តសាសនិក។ តើនេះមានន័យថាពួកគ្រិស្តសាសនិកអាចចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះបានឬទេ? ពួកគេប្រាកដជាអាចចូលបានមែន ដោយមានទាំងគ្រិស្តសាសនិកដែលជាជនជាតិយូដានិងសាសន៍ដទៃទៀតផង!
មនុស្សខ្លះដែលមិនសមចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះ
១៣, ១៤. តើការធ្វើតាមច្បាប់របស់ម៉ូសេនិងការចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះទាក់ទងគ្នាយ៉ាងណា (ក) នៅសម័យម៉ូសេ? (ខ) នៅសតវត្សរ៍ទី១?
១៣ ពេលប៉ូលសរសេរទៅពួកគ្រិស្តសាសនិកជនជាតិហេប្រឺ គាត់បានបារម្ភថាមនុស្សខ្លះក្នុងចំណោមពួកគេប្រព្រឹត្តប្រឆាំងនឹងគោលបំណងរបស់ព្រះ។ (សូមអាន ហេប្រឺ ៤:១) តើប្រឆាំងយ៉ាងណាទៅ? តាមពិត នេះទាក់ទងនឹងការធ្វើតាមច្បាប់របស់ម៉ូសេ។ អស់១.៥០០ឆ្នាំមកហើយ បើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលណាម្នាក់ចង់រស់នៅសមស្របនឹងគោលបំណងរបស់ព្រះ គាត់ត្រូវធ្វើតាមច្បាប់របស់ម៉ូសេ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយពីលោកយេស៊ូស្លាប់ ពួកគេមិនត្រូវការច្បាប់នោះទៀតទេ។ គ្រិស្តសាសនិកមួយចំនួនមិនបានទទួលស្គាល់ចំណុចនេះឡើយ ហេតុនេះហើយបានជាពួកគេជឿជាក់ថាពួកគេត្រូវបន្តធ្វើតាមផ្នែកផ្សេងៗនៃច្បាប់នោះ។ *
១៤ ប៉ូលបានពន្យល់ទៅពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលបានតាំងចិត្តធ្វើតាមច្បាប់នោះថាលោកយេស៊ូជាសម្ដេចសង្ឃដែលប្រសើរជាងសម្ដេចសង្ឃជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ ហើយថាកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីគឺប្រសើរជាងកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ គាត់ក៏បានបង្ហាញដែរថាវិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងន័យធៀបគឺឧត្តុង្គឧត្តមនិងល្អឥតខ្ចោះជាងវិហារដែលដៃមនុស្សបានធ្វើ។ (ហេ. ៧:២៦-២៨; ៨:៧-១០; ៩:១១, ១២) យ៉ាងនេះ ដោយនឹកចាំអំពីការធ្វើតាមច្បាប់នៃថ្ងៃឈប់សម្រាក នោះប៉ូលបានសរសេរអំពីឯកសិទ្ធិនៃការចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «នៅមានថ្ងៃឈប់សម្រាកសម្រាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះ។ ព្រោះអ្នកណាដែលបានចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះហើយ អ្នកនោះបានសម្រាកពីការរបស់ខ្លួន ដូចព្រះក៏បានសម្រាកពីការរបស់លោកដែរ»។ (ហេ. ៤:៨-១០) ពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលជាជនជាតិហេប្រឺត្រូវឈប់គិតថាការធ្វើកិច្ចការដែលផ្អែកលើច្បាប់របស់ម៉ូសេអាចនាំឲ្យពួកគេទទួលការពេញចិត្តពីព្រះយេហូវ៉ាទៀត នេះគឺដោយសារតាំងពីបុណ្យថ្ងៃទី៥០ ឆ្នាំ៣៣ គ.ស. ព្រះបានបញ្ជាក់ថាលោកពេញចិត្តពួកអ្នកដែលបង្ហាញជំនឿទៅលើលោកយេស៊ូគ្រិស្តវិញ។
១៥. បើយើងចង់ចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះ ហេតុអ្វីការស្ដាប់បង្គាប់ជាអ្វីដែលសំខាន់ចាំបាច់?
១៥ តើអ្វីបានរារាំងបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យម៉ូសេពីការចូលក្នុងស្រុកសន្យា? គឺការមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា។ ចុះតើអ្វីបានរារាំងពួកគ្រិស្តសាសនិកខ្លះនៅសម័យរបស់ប៉ូលពីការចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះ? គឺការមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះដូចគ្នា។ ពួកគេមិនបានទទួលស្គាល់ទេថាព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់លោកឈប់ធ្វើតាមច្បាប់របស់ម៉ូសេ ហើយឲ្យពួកគេគោរពប្រណិប័តន៍លោក តាមវិធីមួយផ្សេងទៀត។
ការចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះនៅសព្វថ្ងៃនេះ
១៦, ១៧. (ក) សព្វថ្ងៃនេះ តើការចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះមានន័យយ៉ាងណា? (ខ) នៅអត្ថបទបន្ទាប់ តើយើងនឹងពិចារណាអំពីអ្វីខ្លះ?
១៦ សព្វថ្ងៃនេះ គ្មានយើងណាម្នាក់ជឿថាគ្រិស្តសាសនិកត្រូវធ្វើតាមច្បាប់របស់ម៉ូសេដើម្បីទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះនោះទេ។ ក្នុងសំបុត្ររបស់ប៉ូលដែលបានសរសេរក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះដល់បងប្អូននៅក្រុមជំនុំអេភេសូរ បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា៖ «ដោយសារគុណដ៏វិសេសលើសលប់នេះ អ្នករាល់គ្នាបានត្រូវសង្គ្រោះតាមរយៈជំនឿ ហើយនេះមិនមែនដោយសារអ្នករាល់គ្នាទេ តែជាអំណោយពីព្រះ។ នោះមិនមែនដោយសារការប្រព្រឹត្តទេ ដើម្បីកុំឲ្យមនុស្សណាម្នាក់មានហេតុអួតអាង»។ (អេភ. ២:៨, ៩) តើការចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះមានន័យយ៉ាងណាចំពោះពួកគ្រិស្តសាសនិក? សូមចាំថា ព្រះយេហូវ៉ាបានទុកថ្ងៃទី៧ដែលជាថ្ងៃសម្រាករបស់លោក ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់លោកនៅលើផែនដី។ ដូច្នេះយើងអាចចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះយេហូវ៉ាបាន បើយើងស្ដាប់បង្គាប់លោក និងសហការជាមួយនឹងអង្គការរបស់លោក។
១៧ ផ្ទុយទៅវិញ បើយើងមិនស្ដាប់បង្គាប់តាមក្រុមនៃខ្ញុំបម្រើស្មោះត្រង់ហើយចេះពិចារណា ឬស្ដាប់បង្គាប់តែអ្វីដែលយើងគិតថាសំខាន់តែប៉ុណ្ណោះ នោះយើងប្រព្រឹត្តប្រឆាំងនឹងគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាហើយ។ នេះក៏អាចបង្ខូចចំណងមេត្រីភាពរបស់យើងជាមួយនឹងលោកដែរ។ ក្នុងអត្ថបទបន្ទាប់ យើងនឹងពិចារណាអំពីកាលៈទេសៈខ្លះៗដែលនឹងផ្ដល់ឱកាសឲ្យយើងបង្ហាញថាយើងចេះស្ដាប់បង្គាប់ឬក៏អត់។ ការសម្រេចចិត្តរបស់យើងក្នុងកាលៈទេសៈទាំងនោះ នឹងបង្ហាញថាយើងបានចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះឬយ៉ាងណា។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 3 ពួកសង្ឃនិងពួកលេវីធ្វើការដែលទាក់ទងនឹងកិច្ចការក្នុងវិហារនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ដោយ«គ្មានទោស»ឡើយ។ ក្នុងនាមជាសម្ដេចសង្ឃនៃវិហាររបស់ព្រះក្នុងន័យធៀប នោះលោកយេស៊ូក៏គ្មានទោសក្នុងការបំពេញភារកិច្ចដែលលោកទទួលពីព្រះនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកដែរ។—ម៉ាថ. ១២:៥, ៦
^ វគ្គ 13 យើងមិនដឹងថាគ្រិស្តសាសនិកជនជាតិហេប្រឺណាម្នាក់បានជូនគ្រឿងបូជានៅថ្ងៃជម្រះអំពើខុសឆ្គងក្រោយបុណ្យថ្ងៃទី៥០ ឆ្នាំ៣៣ គ.ស.នោះទេ។ ប៉ុន្តែបើមានគេធ្វើដូច្នេះមែន នោះពួកគេមិនបង្ហាញការគោរពចំពោះគ្រឿងបូជារបស់លោកយេស៊ូឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងដឹងថាគ្រិស្តសាសនិកជនជាតិហេប្រឺខ្លះនៅតែធ្វើតាមទំនៀមទម្លាប់ដែលជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងច្បាប់របស់ម៉ូសេ។—កាឡ. ៤:៩-១១
សំណួរដើម្បីរំពឹងគិត
• តើថ្ងៃទី៧ដែលជាថ្ងៃសម្រាករបស់ព្រះមានគោលបំណងអ្វី?
• តើយើងដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចថាថ្ងៃទី៧នៅតែមាននៅសព្វថ្ងៃនេះ?
• តើអ្វីបានរារាំងបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យម៉ូសេ និងគ្រិស្តសាសនិកខ្លះនៅសតវត្សរ៍ទី១ មិនឲ្យចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះ?
• សព្វថ្ងៃនេះ តើការចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះមានន័យយ៉ាងណា?
[សំណួរសម្រាប់វគ្គនីមួយៗ]
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ២៥]
យើងអាចចូលក្នុងការសម្រាករបស់ព្រះយេហូវ៉ាបាន បើយើងស្ដាប់បង្គាប់លោកនិងសហការជាមួយនឹងអង្គការរបស់លោក។
[រូបភាពនៅទំព័រ២៤, ២៥]
សព្វថ្ងៃនេះ តើរាស្ត្ររបស់ព្រះត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីចូលក្នុងការសម្រាករបស់លោក?
