តើនរណាជាអ្នកដែលគួរបង្រៀនកូនក្មេងអំពីព្រះ?
តើនរណាជាអ្នកដែលគួរបង្រៀនកូនក្មេងអំពីព្រះ?
«សិស្សមិនមែនធំជាងគ្រូឡើយ តែអស់អ្នកណាដែលបានត្រូវបង្រៀនយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះនឹងបានដូចគ្រូរបស់ពួកគេ»។—លូកា ៦:៤០
ឪពុកម្ដាយខ្លះមានអារម្មណ៍ថាពួកគាត់មិនមានគុណសម្បត្ដិគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបង្រៀនកូនៗរបស់ពួកគាត់អំពីព្រះនោះទេ។ ពួកគាត់ប្រហែលជាគិតថាខ្លួនមិនបានទទួលការអប់រំគ្រប់គ្រាន់ ឬមិនស្គាល់ច្បាស់អំពីសាសនាដើម្បីធ្វើជាគ្រូល្អឡើយ។ ជាលទ្ធផល ពួកគាត់ទំនងជាទុកឲ្យញាតិសន្ដាន ឬអ្នកដឹកនាំសាសនាធ្វើកិច្ចការដ៏សំខាន់នេះទៅវិញ។
ដូច្នេះ តើនរណាដែលពិតជាស័ក្ដិសមបំផុតដើម្បីបង្រៀនកូនក្មេងអំពីសេចក្ដីពិតខាងសាសនា និងគោលការណ៍សីលធម៌? សូមពិចារណានូវអ្វីដែលគម្ពីរចែងអំពីរឿងនេះ ហើយប្រៀបធៀបចំណុចទាំងនោះទៅនឹងអ្វីដែលពួកអ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញ។
តើឪពុកមានតួនាទីអ្វី?
អ្វីដែលគម្ពីរបង្រៀន: «អ្នករាល់គ្នាដែលជាឪពុក កុំធ្វើឲ្យកូនខឹង តែចូរអប់រំកូនទៅតាមការប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយបណ្ដុះឲ្យកូនមានគំនិតដូចលោក»។—អេភេសូរ ៦:៤
អ្វីដែលពួកអ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញ: បើឪពុកមានជំនឿរឹងមាំខាងសាសនា តើនាំឲ្យមានប្រយោជន៍អ្វី? ក្នុងឆ្នាំ២០០៩ អត្ថបទមួយបានចែងអំពីឪពុកដែលកាន់សាសនានិងឥទ្ធិពលដែលអាចមានទៅលើកូន ថា៖ «ការសេពគប់ជាមួយពួកអ្នកដែលមានជំនឿសាសនាដូចគ្នា អាចជួយឲ្យពួកបុរសៗក្លាយទៅជាឪពុកដែលប្រសើរជាង។ សាសនាជួយពួកគេម្នាក់ៗឲ្យប្រព្រឹត្តសមស្របតាមគោលការណ៍ក្នុងសង្គម ថែមទាំងផ្ដល់ការបង្រៀននិងការណែនាំស្តីអំពីរបៀបរស់នៅ» (Fathers’ Religious Involvement and Early Childhood Behavior)។
គម្ពីរសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើសារៈសំខាន់នៃតួនាទីរបស់ឪពុកក្នុងការចិញ្ចឹមនិងអប់រំកូន។ (សុភាសិត ៤:១; កូឡុស ៣:២១; ហេប្រឺ ១២:៩) ប៉ុន្តែ តើឱវាទទាំងនេះទាក់ទងនឹងយើងសព្វថ្ងៃនេះឬទេ? ក្នុងឆ្នាំ២០០៩ សកលវិទ្យាល័យនៃរដ្ឋហ្ល័ររីដា សហរដ្ឋអាម៉េរិក បានចេញផ្សាយអត្ថបទមួយស្តីអំពីអានុភាពដែលឪពុកមានទៅលើកូន។ ពួកអ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា កូនក្មេងដែលមានឪពុកជាអ្នកដែលចូលរួមយ៉ាងសកម្មក្នុងការជួយអប់រំគេ កូនក្មេងនោះទំនងជាចេះយោគយល់ និងឲ្យតម្លៃទៅលើខ្លួនច្រើនជាងធម្មតា។ ក្មេងប្រុសទំនងជាមិនសូវឈ្លើយ ហើយក្មេងស្រីទំនងជាមានសុខភាពផ្លូវចិត្តប្រសើរជាង។ ប្រាកដហើយ ឱវាទក្នុងគម្ពីរនៅតែមានប្រយោជន៍នៅសព្វថ្ងៃនេះ។
តើមុខនាទីរបស់ម្ដាយមានសារៈសំខាន់ប៉ុណ្ណា?
អ្វីដែលគម្ពីរបង្រៀន: «កុំឲ្យកូនបោះបង់ចោលសេចក្ដីដំបូន្មានរបស់ម្ដាយឯងឡើយ»។—សុភាសិត ១:៨
អ្វីដែលពួកអ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញ: ក្នុងឆ្នាំ២០០៦ សៀវភៅអំពីសុខភាពផ្លូវចិត្តរបស់កុមារបានចែងថា៖ «ជាមធ្យម ម្ដាយចំណាយពេលពី៦៥ភាគរយទៅ៨០ភាគរយច្រើនជាងឪពុកក្នុងការសន្ទនាជាមួយនឹងកូនៗរបស់ពួកគេ ហើយក្នុងប្រទេសជាច្រើនក៏មានអត្រាបែបនេះដែរ»។ (Handbook of Child Psychology) ដូច្នេះ ពាក្យសម្ដី ការប្រព្រឹត្ត និងចិត្តគំនិតរបស់ម្ដាយមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើការលូតលាស់របស់កូន។
ពេលឪពុកម្ដាយសហការគ្នាដើម្បីបង្រៀនកូននូវសេចក្ដីពិតអំពីព្រះ នោះពួកគាត់ផ្ដល់ឲ្យកូនៗនូវអំណោយដ៏វិសេសពីរយ៉ាង។ ទី១ កូនមានឱកាសដើម្បីមានចំណងមិត្តភាពជាមួយបិតានៅស្ថានសួគ៌ ជាចំណងមិត្តភាពដែលអាចជាប្រយោជន៍សម្រាប់ពួកគេក្នុងជីវិត។ ទី២ កូនរៀនពីគំរូស្តីអំពីរបៀបដែលស្វាមី និងភរិយាសហការគ្នាដើម្បីសម្រេចគោលដៅដ៏សំខាន់។ (កូឡុស ៣:១៨-២០) ទោះជាអ្នកឯទៀតអាចជួយឪពុកនិងម្ដាយក៏ដោយ តែគឺពួកគាត់ទាំងពីរនាក់មានភារកិច្ចបង្រៀនកូនអំពីព្រះ និងអំពីរបៀបដែលព្រះចង់ឲ្យសមាជិកម្នាក់ៗក្នុងក្រុមគ្រួសារបំពេញតួនាទីរបស់ខ្លួន។
ប៉ុន្តែ តើឪពុកម្ដាយគួរបង្រៀនកូនរបស់ខ្លួនយ៉ាងដូចម្ដេច? តើវិធីណាទំនងជាវិធីដែលមានប្រសិទ្ធភាពបំផុត?
