«កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ»
«កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ»
«ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ»។—សុភ. ៣:៥
១, ២. (ក) តើយើងប្រហែលជាជួបប្រទះកាលៈទេសៈអ្វីខ្លះ? (ខ) ពេលមានទុក្ខកង្វល់ ពេលធ្វើការសម្រេចចិត្ត ឬពេលទប់ទល់នឹងការល្បួង តើយើងគួរពឹងផ្អែកទៅលើអ្នកណា? ហើយហេតុអ្វី?
ប្រធានក្រុមហ៊ុនរបស់ស៊ីនធា *បានបិទផ្នែកផ្សេងៗនៃក្រុមហ៊ុនរបស់គាត់ ហើយក៏បានជម្រុះបុគ្គលិកខ្លះៗរួចទៅហើយ។ ស៊ីនធាមានអារម្មណ៍ថានាងជាបុគ្គលិកបន្ទាប់ដែលគេនឹងជម្រុះចោល។ បើនាងបាត់បង់ការងារនេះ តើនាងនឹងធ្វើយ៉ាងណា? តើនាងនឹងបានអ្វីមកបង់ថ្លៃសម្រាប់ចំណាយផ្សេងៗ? បងស្រីគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ឈ្មោះផាម៉ាឡា គាត់ចង់ទៅផ្សព្វផ្សាយនៅកន្លែងដែលត្រូវការអ្នកផ្សព្វផ្សាយច្រើនជាង ប៉ុន្តែតើគាត់គួរទៅឬទេ? ប្អូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះសាំយូអែលមានបញ្ហាអំពីរឿងមួយទៀត។ គាត់ធ្លាប់មើលរូបអាសអាភាសពេលដែលគាត់នៅក្មេង។ ឥឡូវនេះគាត់មានអាយុជាង២០ឆ្នាំហើយ គាត់ជួបការល្បួងយ៉ាងខ្លាំងឲ្យបែរទៅរកទម្លាប់នោះវិញ។ តើគាត់អាចទប់ទល់នឹងអារម្មណ៍បែបនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
២ ពេលមានទុក្ខកង្វល់ ពេលធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់ ឬពេលទប់ទល់នឹងការល្បួង តើអ្នកពឹងផ្អែកទៅលើអ្នកណា? តើអ្នកពឹងផ្អែកលើខ្លួនអ្នក ឬក៏«ផ្ទេរបន្ទុករបស់អ្នកទៅលើព្រះយេហូវ៉ា»វិញ? (ទំនុក. ៥៥:២២) គម្ពីរបានចែងថា៖ «ព្រះនេត្រព្រះយេហូវ៉ាទតទៅចំពោះមនុស្សសុចរិត ហើយព្រះកាណ៌ទ្រង់ក៏ប្រុងស្ដាប់សំរែករបស់គេ»។ (ទំនុក. ៣៤:១៥) ដូច្នេះ គឺសំខាន់ណាស់ឲ្យយើងទុកចិត្តទៅលើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់ពីចិត្ត និងមិនពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួន!—សុភ. ៣:៥
៣. (ក) តើការទុកចិត្តទៅលើព្រះយេហូវ៉ារួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ? (ខ) ហេតុអ្វីបងប្អូនខ្លះអាចមានទំនោរចិត្តចង់ពឹងផ្អែកទៅលើយោបល់របស់ខ្លួន?
៣ ការទុកចិត្តទៅលើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់ពីចិត្តរួមបញ្ចូលការធ្វើតាមផ្លូវរបស់លោកស្របទៅតាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោក។ ដើម្បីធ្វើដូច្នេះ យើងត្រូវអធិដ្ឋានទៅព្រះជានិច្ច ហើយសុំការណែនាំរបស់លោកដោយអស់ពីចិត្ត។ ក៏ប៉ុន្តែ ការពឹងផ្អែកទៅលើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់ពីចិត្តជាអ្វីដែលបងប្អូនជាច្រើនពិបាកធ្វើតាមណាស់។ ជាឧទាហរណ៍ បងស្រីគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ឈ្មោះលីនបានទទួលស្គាល់ថា៖ «ការពឹងផ្អែកទៅលើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់ពីចិត្ត តម្រូវឲ្យខ្ញុំមានការព្យាយាមជានិច្ច»។ ហេតុអ្វី? គាត់បន្តថា៖ «ខ្ញុំមិនជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងឪពុករបស់ខ្ញុំទេ ហើយម្ដាយរបស់ខ្ញុំក៏មិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងសុខភាពខាងផ្លូវចិត្ត និងខាងផ្លូវកាយរបស់ខ្ញុំដែរ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំខំរៀនឲ្យចេះមើលថែរក្សាខ្លួនឯង»។ ស្ថានភាពដែលលីនធំឡើងធ្វើឲ្យគាត់ពិបាកទុកចិត្តទាំងស្រុងទៅលើអ្នកឯទៀត។ ម្យ៉ាងទៀត សមត្ថភាពផ្ទាល់ខ្លួន និងជោគជ័យក៏អាចធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់ទុកចិត្តលើខ្លួនឯងដែរ។ ការពឹងផ្អែកទៅលើបទពិសោធន៍របស់ខ្លួន អាចធ្វើឲ្យអ្នកចាស់ទុំម្នាក់ចាប់ផ្ដើមយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើអ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងក្រុមជំនុំដោយមិនបានអធិដ្ឋានទៅព្រះជាមុនឡើយ។
៤. តើយើងនឹងពិចារណាអំពីអ្វីក្នុងអត្ថបទនេះ?
៤ ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងខំព្យាយាមប្រព្រឹត្តសមស្របនឹងសំណូមពររបស់យើងក្នុងការអធិដ្ឋាន ហើយក៏ប្រព្រឹត្តសមស្របនឹងបំណងប្រាថ្នារបស់លោកដែរ។ បើដូច្នេះ តើយើងអាចមានតុល្យភាពយ៉ាងដូចម្ដេចក្នុងការផ្ទេរកង្វល់របស់យើងទៅលើលោក និងការខំព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហាដោយខ្លួនឯង? ពេលដែលយើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្ត តើយើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្ននឹងអ្វី? ពេលដែលយើងខំទប់ទល់នឹងការល្បួង ហេតុអ្វីជាការសំខាន់ឲ្យយើងអធិដ្ឋានទៅព្រះ? យើងនឹងពិចារណាអំពីសំណួរទាំងនេះដោយពិនិត្យមើលគំរូនានាដែលមានក្នុងគម្ពីរ។
ពេលមានទុក្ខកង្វល់
៥, ៦. តើហេសេគាបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាពេលដែលគាត់ទទួលការគំរាមកំហែងពីស្តេចអាសស៊ើរ?
៥ ស្តីអំពីស្តេចហេសេគាដែលជាស្តេចនៃស្រុកយូដា គម្ពីរចែងថា៖ «ទ្រង់កាន់ខ្ជាប់តាមព្រះយេហូវ៉ា ឥតលាកបង់លែងតាមទ្រង់ឡើយ គឺបានកាន់តាមអស់ទាំងក្រឹត្យក្រម ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់ដល់លោកម៉ូសេ»។ ពិតមែនហើយ «ទ្រង់ទុកចិត្តដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល»។ (២ព. ១៨:៥, ៦) ពេលដែលស្តេចសានហេរីបជាស្តេចនៃប្រទេសអាសស៊ើរ ចាត់តំណាងរបស់គាត់ដែលរួមមានរ៉ាបសាកេឲ្យមកឯក្រុងយេរូសាឡិមជាមួយនឹងទាហានជាច្រើននោះ តើស្តេចហេសេគាបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា? កងទ័ពដែលមានអំណាចខ្លាំងក្លារបស់សាសន៍អាសស៊ើរបានវាយលុកទីក្រុងដ៏រឹងមាំជាច្រើននៃស្រុកយូដា ហើយឥឡូវនេះ ស្តេចសានហេរីបចង់វាយលុកយកទីក្រុងយេរូសាឡិមទៀត។ ស្តេចហេសេគាបានទៅឯវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ា ហើយចាប់ផ្ដើមអធិដ្ឋានថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃយើងខ្ញុំអើយ សូមទ្រង់ជួយសង្គ្រោះយើងខ្ញុំឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃគេផង ដើម្បីឲ្យគ្រប់ទាំងសាសន៍នៅផែនដីបានដឹងថា គឺទ្រង់ជាព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះតែ១ព្រះអង្គទេ»។—២ព. ១៩:១៤-១៩
៦ ហេសេគាបានប្រព្រឹត្តសមស្របតាមការអធិដ្ឋានរបស់គាត់។ ទោះជាមុនពេលដែលគាត់ទៅឯវិហាររបស់ព្រះ គាត់បានបង្គាប់ដល់បណ្ដាជនមិនឲ្យតបតនឹងពាក្យប្រមាថរបស់រ៉ាបសាកេឡើយ។ ហេសេគាក៏បានចាត់មនុស្សខ្លះឲ្យទៅជួបនឹងអេសាយដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយដើម្បីសុំការណែនាំពីគាត់ដែរ។ (២ព. ១៨:៣៦; ១៩:១, ២) ដូច្នេះ ហេសេគាបានចាត់វិធានការសមស្របតាមច្បាប់របស់ព្រះ។ ក្នុងកាលៈទេសៈនេះ គាត់មិនបានខំដោះស្រាយបញ្ហាតាមវិធីដែលមិនសមស្របតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយស្វែងរកជំនួយពីប្រទេសអេស៊ីបឬពីប្រជាជាតិនានាដែលនៅជិតខាងនោះឡើយ។ ជាជាងពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួន ហេសេគាបានទុកចិត្តទៅលើព្រះយេហូវ៉ា។ ក្រោយពីទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានសម្លាប់ទាហានរបស់សានហេរីបចំនួន១៨៥.០០០នាក់ ស្តេចសានហេរីបក៏«ត្រឡប់»ទៅក្រុងនីនីវេវិញ។—២ព. ១៩:៣៥, ៣៦
៧. ស្តីអំពីការអធិដ្ឋានរបស់ហាណានិងយ៉ូណាស តើយើងអាចទទួលការសម្រាលទុក្ខអ្វី?
៧ ហាណាដែលជាប្រពន្ធរបស់អែលកាណាដែលមកពីកុលសម្ព័ន្ធលេវី នាងក៏បានពឹងផ្អែកទៅលើព្រះយេហូវ៉ាដែរ ពេលដែលនាងមានទុក្ខកង្វល់ដោយសារនាងជាស្ត្រីអារ។ (១សាំ. ១:៩-១១, ១៨) យ៉ូណាសដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយបានត្រូវសង្គ្រោះពីពោះត្រីធំក្រោយពីគាត់បានអធិដ្ឋានថា៖ «ទូលបង្គំបានអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយព្រោះទុក្ខលំបាករបស់ទូលបង្គំ ទ្រង់ក៏បានឆ្លើយមកទូលបង្គំហើយ ទូលបង្គំបានអំពាវនាវនៅក្នុងពោះនៃស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ ហើយទ្រង់បានឮសំឡេងរបស់ទូលបង្គំ»។ (យ៉ូណ. ២:២, ៣, ១០) នេះពិតជាសម្រាលទុក្ខយើងមែនដោយដឹងថា សូម្បីតែយើងជួបប្រទះបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងអាចអំពាវនាវដោយ«ទូលអង្វរ»ឲ្យព្រះយេហូវ៉ាជួយយើងបាន!—សូមអាន ទំនុកតម្កើង ៥៥:១, ១៦
៨, ៩. ក្នុងការអធិដ្ឋានរបស់ហេសេគា ហាណា និងយ៉ូណាស តើពួកគាត់គិតអំពីអ្វី? ហើយតើយើងអាចទាញមេរៀនអ្វីពីរឿងនេះ?
៨ គំរូរបស់ស្តេចហេសេគា ហាណា និងយ៉ូណាសក៏បង្រៀនយើងនូវមេរៀនសំខាន់មួយដែរ គឺពេលយើងពិបាកចិត្ត កុំឲ្យយើងភ្លេចអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។ ពួកគាត់ទាំងបីនាក់ពិបាកចិត្តពេលដែលពួកគាត់ជួបស្ថានការណ៍ពិបាក។ ប៉ុន្តែ ការអធិដ្ឋានរបស់ពួកគាត់បានបង្ហាញថា ពួកគាត់មិនបានគិតតែអំពីខ្លួនគាត់ និងអំពីវិធីដោះស្រាយបញ្ហាប៉ុណ្ណោះទេ។ ពួកគាត់បានចាត់ទុកនាមរបស់ព្រះ ការគោរពប្រណិប័តន៍លោក និងការធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោកជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុត។ ហេសេគាបានឈឺចិត្តចំពោះការតិះដៀលដល់នាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ហាណាបានសន្យាឲ្យកូនដែលនាងចង់បាននោះទៅព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីបម្រើក្នុងត្រសាលរបស់លោកនៅក្រុងស៊ីឡូរ ហើយយ៉ូណាសក៏បាននិយាយដែរថា៖ «ទូលបង្គំនឹងលាបំណន់របស់ទូលបង្គំ»។—យ៉ូណ. ២:១០
៩ ពេលយើងអធិដ្ឋានសុំព្រះឲ្យដកយកបញ្ហាដ៏ស្មុគស្មាញរបស់យើងចេញ គឺជាការល្អឲ្យយើងគិតពិចារណាអំពីបំណងចិត្តរបស់យើង។ ពេលយើងអធិដ្ឋាន តើយើងគិតតែអំពីការដោះស្រាយបញ្ហារបស់យើងប៉ុណ្ណោះឬ? ឬក៏យើងគិតអំពីព្រះយេហូវ៉ានិងគោលបំណងរបស់លោកវិញ? ការរងទុក្ខវេទនាអាចធ្វើឲ្យយើងងាយគិតតែពីបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនរហូតដល់ចាត់ទុកការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះជាអ្វីដែលមិនសូវសំខាន់ទៅវិញ។ ពេលយើងអធិដ្ឋានសុំជំនួយពីព្រះ សូមឲ្យយើងប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើព្រះយេហូវ៉ា ការធ្វើឲ្យនាមរបស់លោកបានបរិសុទ្ធ និងភាពត្រឹមត្រូវនៃសិទ្ធិគ្រប់គ្រងរបស់លោក។ ការធ្វើដូច្នេះអាចជួយយើងឲ្យមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវជានិច្ច សូម្បីតែមិនទាន់មានដំណោះស្រាយដែលយើងចង់បានក៏ដោយ ព្រោះជួនកាលព្រះចង់ឲ្យយើងស៊ូទ្រាំនឹងស្ថានការណ៍នោះដោយមានជំនួយពីលោកវិញ។—សូមអាន អេសាយ ៤០:២៩; ភីលីព ៤:១៣
ពេលធ្វើការសម្រេចចិត្ត
១០, ១១. ពេលជួបនឹងស្ថានការណ៍ដែលមិនដឹងអំពីរបៀបដោះស្រាយ តើយ៉ូសាផាតបានធ្វើអ្វី?
១០ តើអ្នកធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់ក្នុងជីវិតយ៉ាងដូចម្ដេច? តើអ្នកសម្រេចចិត្តរួចហើយ ទើបអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីសុំលោកឲ្យពរមកលើការសម្រេចចិត្តរបស់អ្នកឬ? សូមពិចារណាអំពីអ្វីដែលស្តេចយ៉ូសាផាតធ្វើ ពេលដែលសាសន៍ម៉ូអាប់ និងសាសន៍អាំម៉ូនលើកទ័ពមកច្បាំងនឹងស្រុកយូដា។ ពួកយូដាគ្មានសមត្ថភាពច្បាំងឈ្នះនឹងពួកគេវិញទេ។ តើស្តេចយ៉ូសាផាតបានធ្វើយ៉ាងណា?
១១ គម្ពីរបានចែងថា៖ «យ៉ូសាផាតទ្រង់ក៏ភ័យខ្លាច ហើយតាំងព្រះទ័យស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ា»។ គាត់ប្រកាសប្រាប់ឲ្យមានការតមអត់នៅពេញក្នុងស្រុកយូដា ហើយក៏បានប្រមូលពួកយូដាឲ្យមកជុំគ្នាដើម្បី«ទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ា»។ បន្ទាប់មក គាត់ឈរនៅក្នុងព្រះវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ា នៅកណ្ដាលជំនុំពួកយូដា និងពួកក្រុងយេរូសាឡិម ហើយអធិដ្ឋានទៅលោក។ គាត់បានអង្វរថា៖ «ឱព្រះនៃយើងខ្ញុំរាល់គ្នាអើយ សូមទ្រង់កាត់ទោសដល់គេ ពីព្រោះយើងខ្ញុំរាល់គ្នាគ្មានកំឡាំងនឹងទប់ទល់ចំពោះពួកយ៉ាងធំ ដែលមកទាស់នឹងយើងរាល់គ្នានេះបានទេ យើងខ្ញុំក៏មិនដឹងធ្វើដូចម្ដេចដែរ ប៉ុន្តែភ្នែកយើងខ្ញុំទន្ទឹងមើលតែទ្រង់ទេ»។ ព្រះដ៏ពិតបានឮការអធិដ្ឋានរបស់យ៉ូសាផាត ហើយក៏ធ្វើការអស្ចារ្យដើម្បីសង្គ្រោះពួកគេ។ (២រប. ២០:៣-១២, ១៧) ដូច្នេះ ពេលធ្វើការសម្រេចចិត្ត ជាពិសេសចំពោះការសម្រេចចិត្តដែលអាចមានឥទ្ធិពលទៅលើចំណងមិត្តភាពរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះ នោះយើងគួរពឹងផ្អែកទៅលើព្រះយេហូវ៉ាជាជាងពឹងផ្អែកលើការយល់ដឹងរបស់ខ្លួនយើង មែនទេ?
១២, ១៣. ស្តីអំពីការសម្រេចចិត្ត តើស្តេចដាវីឌបានទុកគំរូអ្វី?
១២ ពេលយើងជួបនឹងស្ថានការណ៍ដែលមើលទៅដូចជាស្រួលដោះស្រាយ ប្រហែលជាដោយសារបទពិសោធន៍ដែលយើងធ្លាប់ឆ្លងកាត់អាចធ្វើឲ្យយើងគិតឃើញដំណោះស្រាយភ្លាមៗ តើយើងគួរធ្វើយ៉ាងណា? កំណត់ហេតុដែលទាក់ទងនឹងស្តេចដាវីឌបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់អំពីរឿងនេះ។ ពេលសាសន៍អាម៉ាលេកវាយលុកទីក្រុងស៊ីកឡាក់ ពួកគេចាប់យកពួកប្រពន្ធ និងកូនៗរបស់ដាវីឌនិងពួកបុរសរបស់គាត់។ ដាវីឌបានសួរទៅព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «តើត្រូវឲ្យទូលបង្គំដេញតាមពួកនោះឬអី?»។ ព្រះយេហូវ៉ាឆ្លើយថា៖ «ចូរដេញតាមចុះ ដ្បិតនឹងបានទាន់គេជាពិតប្រាកដ ហើយនឹងចាប់បានមកវិញទាំងអស់ជាមិនខានផង»។ ដាវីឌបានធ្វើតាម ហើយគាត់«ចាប់យកបានរបស់ទាំងអស់ ដែលសាសន៍អាម៉ាលេកបានប្លន់យកទៅនោះ»មកវិញ។—១សាំ. ៣០:៧-៩, ១៨-២០
១៣ នៅពេលមួយទៀត ក្រោយពីការវាយលុករបស់សាសន៍អាម៉ាលេក ពួកភីលីស្ទីនបានមកច្បាំងនឹងពួកអ៊ីស្រាអែល។ ដាវីឌបានសួរទៅព្រះយេហូវ៉ាម្ដងទៀត ហើយគាត់បានទទួលចម្លើយយ៉ាងច្បាស់ពីលោក។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរឡើងទៅចុះ ដ្បិតអញនឹងប្រគល់ពួកភីលីស្ទីនមកក្នុងដៃឯងជាពិតប្រាកដ»។ (២សាំ. ៥:១៨, ១៩) មិនយូរក្រោយមក ពួកភីលីស្ទីនបានឡើងមកច្បាំងនឹងដាវីឌម្ដងទៀត។ តើដាវីឌនឹងធ្វើយ៉ាងណានៅលើកនេះ? តើគាត់នឹងវែកញែកថា‹ខ្ញុំធ្លាប់ជួបរឿងស្រដៀងនេះពីរដងហើយ ដូច្នេះ ខ្ញុំនឹងទៅច្បាំងនឹងសត្រូវរបស់ព្រះដូចលើកមុនដែរ› ឬក៏គាត់ស្វែងរកការណែនាំពីព្រះយេហូវ៉ាវិញ? ដាវីឌមិនបានពឹងផ្អែកទៅលើបទពិសោធន៍ដែលគាត់ធ្លាប់ជួបប្រទះនោះទេ។ គាត់បានអធិដ្ឋានសួរដល់ព្រះយេហូវ៉ាម្ដងទៀត។ ជាការល្អមែនដែលគាត់សួរដល់ព្រះយេហូវ៉ានៅលើកនេះ! ពីព្រោះការណែនាំដែលគាត់ទទួលនៅលើកនេះគឺខុសពីលើកមុន។ (២សាំ. ៥:២២, ២៣) ពេលជួបនឹងស្ថានការណ៍ឬបញ្ហាស្រដៀងនឹងនេះ យើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នកុំឲ្យយើងពឹងផ្អែកទៅលើបទពិសោធន៍របស់យើងតែម្យ៉ាងនោះឡើយ។—សូមអាន យេរេមា ១០:២៣
១៤. ស្តីអំពីរបៀបដែលយ៉ូស្វេនិងបុរសចាស់ទុំនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានប្រព្រឹត្តចំពោះពួកសាសន៍គីបៀន តើយើងអាចរៀនមេរៀនអ្វី?
១៤ ក្នុងនាមជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ យើងទាំងអស់គ្នារួមទាំងពួកអ្នកចាស់ទុំដែលមានបទពិសោធន៍ ត្រូវការពារចិត្តកុំឲ្យភ្លេចអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីសុំការណែនាំពីលោកពេលដែលត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តឡើយ។ សូមពិចារណាអំពីរបៀបដែលយ៉ូស្វេដែលជាអ្នកស្នងតំណែងពីម៉ូសេ និងបុរសចាស់ទុំនៃពួកអ៊ីស្រាអែលប្រព្រឹត្តពេលដែលពួកសាសន៍គីបៀនដែលមានប្រាជ្ញាវាងវៃបានបន្លំខ្លួនដូចជាអ្នកដែលមកពីស្រុកមួយដ៏សែនឆ្ងាយ។ ដោយមិនបានសួរដល់ព្រះយេហូវ៉ា យ៉ូស្វេនិងអ្នកឯទៀតបានយល់ព្រមចុះកិច្ចសន្យាសន្ដិភាពជាមួយនឹងពួកសាសន៍គីបៀន។ នៅទីបំផុត ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាបានគាំទ្រកិច្ចសន្យានោះក៏ដោយ លោកបានឲ្យគេកត់ទុកអំពីការមិនស្វែងរកការណែនាំនេះដើម្បីជាប្រយោជន៍សម្រាប់យើង។—យ៉ូស. ៩:៣-៦, ១៤, ១៥
ពេលខំព្យាយាមទប់ទល់នឹងការល្បួង
១៥. ហេតុអ្វីសេចក្ដីអធិដ្ឋានជាអ្វីដែលសំខាន់ដើម្បីជួយយើងឲ្យទប់ទល់នឹងការល្បួង?
១៥ ដោយសារយើងមាន«ច្បាប់របស់ភាពខុសឆ្គង»នៅក្នុងខ្លួន នោះយើងត្រូវខំព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីប្រយុទ្ធនឹងភាពទោរទន់ទៅរកការប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គង។ (រ៉ូម ៧:២១-២៥) នេះជាការប្រយុទ្ធដែលយើងអាចឈ្នះបាន។ តើតាមរបៀបណា? លោកយេស៊ូបានប្រាប់ពួកអ្នកកាន់តាមលោកថា ដើម្បីទប់ទល់នឹងការល្បួង យើងត្រូវតែអធិដ្ឋានជាចាំបាច់។ (សូមអាន លូកា ២២:៤០) បើយើងនៅតែមានបំណងប្រាថ្នាឬគំនិតមិនត្រឹមត្រូវក្រោយពីយើងបានអធិដ្ឋានទៅព្រះរួចហើយ នោះយើងត្រូវ«សុំព្រះម្ដងហើយម្ដងទៀត»នូវប្រាជ្ញាដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានោះ។ គម្ពីរបានធានាយើងថា៖ «លោកឲ្យដោយចិត្តទូលាយដល់មនុស្សទាំងអស់ ហើយលោកមិនស្តីបន្ទោសឡើយ»។ (យ៉ា. ១:៥) យ៉ាកុបក៏បានសរសេរថា៖ «តើមានអ្នកណាឈឺ[ឬចំណងមិត្តភាពរបស់គាត់ជាមួយព្រះមិនរឹងមាំ]ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាទេ? ចូរឲ្យអ្នកនោះហៅបុរសចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំមក ហើយឲ្យពួកគាត់អធិដ្ឋានឲ្យអ្នកនោះ ដោយលាបប្រេងក្នុងនាមព្រះយេហូវ៉ា។ រួចសេចក្ដីអធិដ្ឋានដែលបានត្រូវពោលដោយជំនឿនឹងធ្វើឲ្យអ្នកដែលមិនស្រួលខ្លួនបានជាសះស្បើយ»។—យ៉ា. ៥:១៤, ១៥
១៦, ១៧. ពេលស្វែងរកជំនួយដើម្បីទប់ទល់នឹងការល្បួង តើយើងគួរអធិដ្ឋាននៅពេលណា?
១៦ សេចក្ដីអធិដ្ឋានគឺជាអ្វីដែលយើងត្រូវការជាចាំបាច់ដើម្បីទប់ទល់នឹងការល្បួង ប៉ុន្តែយើងត្រូវទទួលស្គាល់ថាយើងក៏ត្រូវអធិដ្ឋាននៅចំពេលដែរ។ សូមពិចារណាអំពីកាលៈទេសៈមួយរបស់បុរសវ័យក្មេងម្នាក់ដែលបានរៀបរាប់នៅក្នុងសុភាសិត ៧:៦-២៣។ នៅពេលព្រលប់ គាត់កំពុងដើរទៅតាមផ្លូវដែលមានស្ត្រីប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទរស់នៅ។ គាត់បានចាញ់បញ្ឆោតចំពោះពាក្យបញ្ចុះបញ្ចូលនិងពាក្យលួងលោមដែលចេញពីមាត់នាង ហើយគាត់បានទៅតាមនាងដូចគោដែលទៅឯទីសម្លាប់។ ហេតុអ្វីបុរសនេះបានដើរទៅកន្លែងនោះ? ពីព្រោះគាត់ជាមនុស្សដែល«ឥតយោបល់»ឬគ្មានបទពិសោធន៍ ហើយគាត់ប្រហែលជាមានបំណងប្រាថ្នាដែលខុសឆ្គង។ (សុភ. ៧:៧) តើពេលណាជាពេលដ៏ល្អបំផុតដែលគាត់គួរអធិដ្ឋាន? ប្រាកដហើយ ជាការល្អឲ្យគាត់អធិដ្ឋាននៅពេលណាក៏បានក្នុងការទប់ទល់នឹងការល្បួងឲ្យធ្វើខុស។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលល្អបំផុតឲ្យគាត់អធិដ្ឋានទៅព្រះគឺជាពេលដែលគាត់ចាប់ផ្ដើមគិតចង់ដើរតាមផ្លូវនោះ។
១៧ សព្វថ្ងៃនេះ បុរសម្នាក់ប្រហែលជាខំព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីទប់ទល់នឹងការមើលរូបអាសអាភាស។ ក៏ប៉ុន្តែ ចុះបើគាត់បើកមើលគេហទំព័រដែលគាត់ដឹងថាមានរូបភាពឬវីដេអូដែលធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ស្រើបស្រាល? កាលៈទេសៈនេះពិតជាស្រដៀងគ្នានឹងកាលៈទេសៈរបស់បុរសវ័យក្មេងដែលសុភាសិតជំពូកទី៧បានរៀបរាប់ មែនទេ? អ្វីដែលនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់គឺការចាប់ផ្ដើមដើរតាមផ្លូវនោះ! ដើម្បីទប់ទល់នឹងការល្បួងក្នុងការមើលរូបអាសអាភាស មនុស្សម្នាក់ត្រូវស្វែងរកជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ាដោយអធិដ្ឋានទៅលោកមុនចាប់ផ្ដើមប្រើអ៊ីនធឺណិត។
១៨, ១៩. (ក) ហេតុអ្វីការទប់ទល់នឹងការល្បួងជាអ្វីដែលពិបាក? ប៉ុន្តែ តើអ្នកអាចយកឈ្នះការពិបាកនេះយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើអ្នកតាំងចិត្តធ្វើអ្វី?
១៨ ដើម្បីទប់ទល់នឹងការល្បួងឬយកឈ្នះទម្លាប់អាក្រក់នានា គឺមិនមែនជាការងាយនោះទេ។ សាវ័កប៉ូលបានសរសេរថា៖ «សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់រូបកាយប្រឆាំងសកម្មពលរបស់ព្រះ ហើយសកម្មពលរបស់ព្រះប្រឆាំងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នានៃរូបកាយ»។ ហេតុនេះហើយបានជា«អ្វីៗដែល[យើង]ចង់ធ្វើ [យើង]បែរជាមិនធ្វើទៅវិញ»។ (កាឡ. ៥:១៧) ដើម្បីយកឈ្នះនឹងបញ្ហានេះ យើងត្រូវអធិដ្ឋានភ្លាមៗពេលដែលគំនិតខុសឆ្គងឬការល្បួងចាប់មានក្នុងគំនិតរបស់យើង ហើយក្រោយមកប្រព្រឹត្តសមស្របតាមអ្វីដែលយើងអធិដ្ឋាន។ «គ្មានសេចក្ដីល្បួងណាកើតមានដល់[យើង]ដែលមនុស្សឯទៀតមិនធ្លាប់ជួបនោះឡើយ» ហើយដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា យើងអាចរក្សាចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះលោកបាន។—១កូ. ១០:១៣
១៩ មិនថាពេលយើងខំព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហា ពេលធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់ ឬពេលខំទប់ទល់នឹងការល្បួងក្ដី ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យយើងនូវអំណោយមួយដ៏អស្ចារ្យ គឺសេចក្ដីអធិដ្ឋាន។ ដោយមានអំណោយនេះ យើងអាចបង្ហាញថាយើងពឹងផ្អែកទៅលើលោក។ យើងក៏គួរបន្តសុំសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់លោកជានិច្ច ដើម្បីណែនាំ និងពង្រឹងកម្លាំងរបស់យើង។ (លូក. ១១:៩-១៣) ដូច្នេះ សូមឲ្យយើងទុកចិត្តទៅលើព្រះយេហូវ៉ា ហើយកុំពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 1 ឈ្មោះខ្លះបានត្រូវផ្លាស់ប្ដូរ។
តើអ្នកនៅចាំឬទេ?
• ស្តីអំពីការទុកចិត្តទៅលើព្រះយេហូវ៉ា តើអ្នកបានរៀនអ្វីខ្លះពីហេសេគា ហាណា និងយ៉ូណាស?
• តើគំរូរបស់ដាវីឌនិងយ៉ូស្វេបញ្ជាក់អំពីសារៈសំខាន់នៃការចេះប្រុងប្រយ័ត្នពេលយើងធ្វើការសម្រេចចិត្តយ៉ាងដូចម្ដេច?
• តើពេលណាជាពេលដែលយើងគួរអធិដ្ឋានដើម្បីទប់ទល់នឹងការល្បួង?
[សំណួរសម្រាប់វគ្គនីមួយៗ]
[រូបភាពនៅទំព័រ១៣]
ដើម្បីទប់ទល់នឹងការល្បួង តើពេលណាជាពេលដ៏ល្អបំផុតដែលយើងគួរអធិដ្ឋាន?
