សេចក្ដីស្លាប់របស់លោកយេស៊ូគឺជាព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងប្រវត្ដិសាស្ដ្រ។ លោកបានស្លាប់ដើម្បីឲ្យមនុស្សរស់ជារៀងរហូតស្របតាមគោលបំណងរបស់ព្រះ។ ព្រះមិនបានបង្កើតមនុស្សមកឲ្យមានជំងឺ ឲ្យស្លាប់ ឬឲ្យមានទំនោរចិត្ដប្រព្រឹត្ដអំពើអាក្រក់ឡើយ។ (លោកុប្បត្ដិ ១:៣១) ប៉ុន្ដែ ភាពខុសឆ្គងបានចូលក្នុងពិភពលោកតាមរយៈបុរសដំបូង ពោលគឺអាដាម។ លោកយេស៊ូផ្ដល់ជីវិតរបស់លោកដើម្បីសង្គ្រោះយើងពីភាពខុសឆ្គងនិងសេចក្ដីស្លាប់។—សូមអាន ម៉ាថាយ ២០:២៨; រ៉ូម ៦:២៣

ព្រះបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏លើសលប់ដោយឲ្យបុត្ររបស់លោកមកផែនដីដើម្បីស្លាប់ជំនួសយើង។ (យ៉ូហានទី១ ៤:៩, ១០) លោកយេស៊ូបានប្រាប់អ្នកកាន់តាមលោកឲ្យនឹកចាំអំពីមរណភាពរបស់លោក ដោយធ្វើពិធីសាមញ្ញមួយដែលមាននំប៉័ងនិងស្រា។ កាលដែលយើងធ្វើពិធីនេះជារៀងរាល់ឆ្នាំ នោះបង្ហាញថាយើងដឹងគុណព្រះនិងលោកយេស៊ូចំពោះសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលលោកបានបង្ហាញចំពោះយើង។—សូមអាន លូកា ២២:១៩, ២០

ពេលលោកយេស៊ូប្រាប់ជាលើកដំបូងដល់អ្នកកាន់តាមលោកឲ្យនឹកចាំអំពីមរណភាពរបស់លោក លោកបាននិយាយអំពីកិច្ចព្រមព្រៀង ឬកិច្ចសន្យាមួយ។ (ម៉ាថាយ ២៦:២៦-២៨) កិច្ចព្រមព្រៀងនោះបើកឱកាសឲ្យពួកសាវ័កនិងអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូមួយចំនួនតូចផ្សេងទៀត ឲ្យធ្វើជាស្ដេចនិងជាសង្ឃជាមួយនឹងលោកនៅស្ថានសួគ៌។ ទោះបីជាមនុស្សរាប់លាននាក់ធ្វើពិធីរំលឹកមរណភាពរបស់លោកយេស៊ូក៏ដោយ មានតែអ្នកដែលនៅក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងនោះប៉ុណ្ណោះដែលអាចបរិភោគនំប៉័ងនិងស្រាបាន។—សូមអាន ការបើកបង្ហាញ ៥:១០

ជិត២.០០០ឆ្នាំរហូតមកដល់ឥឡូវ ព្រះយេហូវ៉ាបានជ្រើសរើសអ្នកដែលនឹងគ្រប់គ្រងជាស្ដេច។ (លូកា ១២:៣២) ពួកគេមានចំនួនតិចណាស់បើប្រៀបធៀបទៅនឹងអ្នកដែលនឹងរស់ជារៀងរហូតនៅផែនដី។—សូមអាន ការបើកបង្ហាញ ៧:៤, ៩, ១៧