ជំពូកទី២៩
ការ«ស្គាល់សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ»
១-៣. (ក) តើអ្វីបានជំរុញព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះយេស៊ូឲ្យចង់ធ្វើដូចជាព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់? (ខ) តើលក្ខណៈនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូដែលយើងនឹងពិចារណាគឺជាអ្វី?
តើអ្នកធ្លាប់ឃើញក្មេងប្រុសម្នាក់ខំធ្វើតម្រាប់តាមឪពុកឬទេ? ប្រហែលជាក្មេងនោះធ្វើតម្រាប់តាមរបៀបឪពុកដើរ និយាយ ឬធ្វើអ្វីមួយ។ ក្រោយមក ក្មេងប្រុសនោះក៏ប្រហែលជាកាន់តាមគោលការណ៍ខាងសីលធម៌និងខាងវិញ្ញាណដូចឪពុកគាត់ដែរ។ ពិតណាស់ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលកូនប្រុសមានចំពោះឪពុកដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ជំរុញទឹកចិត្ដក្មេងប្រុសនោះឲ្យចង់ធ្វើដូចជាឪពុកខ្លួនដែរ។
២ ចុះយ៉ាងណាវិញទំនាក់ទំនងរវាងព្រះយេស៊ូនិងព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌នោះ? មានពេលមួយដែលព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖«ខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះបិតា»។ (យ៉ូហាន ១៤:៣១, ខ.ស.) គ្មានអ្នកណាអាចស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាខ្លាំងជាងព្រះរាជបុត្រា ដែលបានគង់នៅជាមួយព្រះវរបិតាយ៉ាងយូរមុនដែលសត្ដនិករឯទៀតត្រូវបង្កើតនោះឡើយ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់នោះបានជំរុញទឹកព្រះទ័យរបស់ព្រះរាជបុត្រាដែលមានភក្ដីភាពនេះឲ្យចង់ធ្វើដូចជាព្រះវរបិតាទ្រង់ដែរ។—យ៉ូហាន ១៤:៩
៣ ជំពូកមុនៗក្នុងសៀវភៅនេះបានរៀបរាប់អំពីរបៀបព្រះយេស៊ូយកតម្រាប់តាមតេជានុភាព យុត្ដិធម៌ និងប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។ ប៉ុន្ដែ តើព្រះយេស៊ូបានយកតម្រាប់តាមសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច? យើងនឹងពិចារណានូវលក្ខណៈបីនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូ គឺស្មារតីលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួន សេចក្ដីមេត្ដាករុណាប្រោសប្រណីរបស់ទ្រង់ និងការសុខចិត្ដអត់ឱនទោស។
«គ្មានអ្នកណាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ធំជាងនេះ»
៤. ស្ដីអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួន តើព្រះយេស៊ូបានធ្វើជាគំរូល្អបំផុតក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិយ៉ាងដូចម្ដេច?
៤ ព្រះយេស៊ូជាគំរូល្អប្រសើរស្ដីអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលសុខចិត្ដលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួន។ ការលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនរួមបញ្ចូលការឲ្យសេចក្ដីត្រូវការនិងប្រយោជន៍របស់អ្នកឯទៀតមានអាទិភាព។ តើព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនេះយ៉ាងដូចម្ដេច? ទ្រង់ពន្យល់ដោយផ្ទាល់ថា៖«គ្មានអ្នកណាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ធំជាងនេះ គឺដែលអ្នកណានឹងប្ដូរជីវិតជំនួសពួកសំឡាញ់របស់ខ្លួននោះទេ»។ (យ៉ូហាន ១៥:១៣) ព្រះយេស៊ូសុខចិត្ដលះបង់ព្រះជន្មគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់ទ្រង់ប្រយោជន៍យើង។ នេះគឺជាការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ជ្រាលជ្រៅបំផុតដែលធ្លាប់មានក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ។ ប៉ុន្ដែ ព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនតាមវិធីឯទៀតដែរ។
៥. នៅពេលព្រះរាជបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះចាកចេញពីស្ថានសួគ៌នោះ ហេតុអ្វីនោះជាពលិកម្មប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់?
៥ មុនព្រះរាជបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះយាងមកផែនដី នោះទ្រង់មានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់ពិសេសនៅស្ថានសួគ៌។ ទ្រង់មានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះយេហូវ៉ានិងបុគ្គលវិញ្ញាណជាច្រើនយ៉ាងសន្ធឹក។ ថ្វីត្បិតទ្រង់មានឯកសិទ្ធិទាំងនេះក៏ដោយ ព្រះរាជបុត្រាស្ងួនភ្ងាបាន«លះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ មកយករូបភាពជាបាវបំរើវិញ ព្រមទាំងប្រសូតមកមានរូបជាមនុស្សផង»។ (ភីលីព ២:៧) ទ្រង់សុខចិត្ដមករស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិដែលមានបាប ក្នុងរបបលោកីយ៍ដែល«ដេកនៅក្នុងឱវាទនៃមេកំណាចវិញ»។ (យ៉ូហានទី១ ៥:១៩) ព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះពិតជាបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយធ្វើពលិកម្មដូច្នេះ មែនទេ?
៦, ៧. (ក) តើតាមវិធីណាខ្លះដែលព្រះយេស៊ូបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលមិនគិតប្រយោជន៍ខ្លួនក្នុងកំឡុងកិច្ចបំរើរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដី? (ខ) នៅយ៉ូហាន ១៩:២៥-២៧ តើមានកំណត់ហេតុដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្ដអ្វីដែលបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលមិនគិតប្រយោជន៍ខ្លួននោះ?
៦ តាំងពីដើមកិច្ចបំរើរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដីរហូតដល់ចប់នោះ ព្រះយេស៊ូបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលសុខចិត្ដលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនតាមវិធីផ្សេងៗ។ ទ្រង់មិនគិតប្រយោជន៍អង្គទ្រង់សោះឡើយ។ ទ្រង់ផ្ចង់ព្រះហឫទ័យក្នុងកិច្ចបំរើដល់ម៉្លេះបានជាទ្រង់ក៏សុខចិត្ដលះបង់របស់របរធម្មតាដែលធ្វើឲ្យជីវិតមនុស្សរស់នៅបានស្រួល។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «កញ្ជ្រោងមានរូងវា ហើយសត្វហើរលើអាកាស ក៏មានសំបុក តែកូនមនុស្សគ្មានកន្លែងណានឹងកើយក្បាលទេ»។ (ម៉ាថាយ ៨:២០) ដោយសារព្រះយេស៊ូជាជាងឈើដ៏ចំណាន ទ្រង់អាចឆ្លៀតពេលដើម្បីសង់ផ្ទះដ៏ល្អមួយសំរាប់អង្គទ្រង់ឬក៏ធ្វើតុទូដ៏ស្អាតដើម្បីលក់បានលុយខ្លះៗ។ ប៉ុន្ដែ ទ្រង់មិនបានប្រើជំនាញរបស់ទ្រង់ដើម្បីបានទ្រព្យសម្បត្ដិនោះទេ។
៧ ឧទាហរណ៍មួយដែលគួរឲ្យរំភើបចិត្ដបង្ហាញថា ព្រះយេស៊ូមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលសុខចិត្ដលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួននោះ គឺកត់ទុកនៅយ៉ូហាន ១៩:២៥-២៧។ សូមគិតអំពីអ្វីជាច្រើនយ៉ាងដែលព្រះយេស៊ូត្រូវគិតក្នុងចិត្ដនិងគំនិតនៅថ្ងៃដែលទ្រង់សោយទិវង្គតនោះ។ នៅពេលទ្រង់កំពុងតែឈឺចាប់នៅលើបង្គោលឈើនោះ ទ្រង់ខ្វល់អំពីសិស្សរបស់ទ្រង់ កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ ហើយជាពិសេសការរក្សាព្រះទ័យស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍និងរបៀបដែលភាពស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍នឹងប៉ះពាល់ដល់ព្រះនាមរបស់ព្រះវរបិតាទ្រង់។ ការពិត អនាគតរបស់មនុស្សជាតិទាំងឡាយពឹងពាក់លើព្រះយេស៊ូតែម្ដង! យ៉ាងណាក៏ដោយ គ្រាន់តែប៉ុន្មានវិនាទីមុនព្រះយេស៊ូសោយទិវង្គតនោះ ទ្រង់ក៏បង្ហាញការយកព្រះទ័យទុកដាក់ទៅលើម៉ារាជាម្ដាយរបស់ទ្រង់ ដែលតាមមើលទៅគាត់ជាមេម៉ាយនៅពេលនោះ។ ព្រះយេស៊ូបានសុំសាវ័កយ៉ូហានយកម៉ារាមកចិញ្ចឹមដូចជាម្ដាយបង្កើតតែម្ដង ហើយក្រោយនោះសាវ័កយ៉ូហានបាននាំម៉ារាទៅផ្ទះរបស់គាត់។ យ៉ាងនេះព្រះយេស៊ូរៀបចំបំពេញនូវសេចក្ដីត្រូវការខាងរូបកាយនិងខាងវិញ្ញាណរបស់ម្ដាយទ្រង់។ នេះជាការបង្ហាញយ៉ាងប្រសើរនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលមិនគិតប្រយោជន៍ខ្លួន!
‹ទ្រង់មានព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិត›
៨. ពាក្យភាសាក្រិចដែលព្រះគម្ពីរប្រើដើម្បីពណ៌នាអំពីសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះយេស៊ូ តើនោះមានន័យដូចម្ដេច?
៨ ព្រះយេស៊ូមានសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដូចព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ដែរ។ បទគម្ពីរបញ្ជាក់ថាព្រះយេស៊ូព្យាយាមជួយអស់អ្នកដែលកំពុងតែរងទុក្ខលំបាក ដោយសារទ្រង់រំជួលព្រះហឫទ័យ។ ដើម្បីពណ៌នាអំពីសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះយេស៊ូ ព្រះគម្ពីរប្រើពាក្យភាសាក្រិចមួយដែលត្រូវបកប្រែថា«ក្ដួលអាណិត»។ បណ្ឌិតម្នាក់ពន្យល់ថា៖«ពាក្យនោះពណ៌នាអំពី . . . អារម្មណ៍រំជួលមួយដែលជ្រាលជ្រៅបំផុតក្នុងចិត្ដមនុស្សម្នាក់។ នេះជាពាក្យខ្លាំងបំផុតក្នុងភាសាក្រិចដែលសំដៅទៅលើសេចក្ដីមេត្ដាករុណា»។ សូមពិចារណានូវករណីខ្លះៗដែលព្រះយេស៊ូត្រូវជំរុញដោយក្ដីមេត្ដាករុណាដ៏ជ្រាលជ្រៅឲ្យចាត់វិធានការជួយនោះ។
៩, ១០. (ក) តើកាលៈទេសៈអ្វីបានបណ្ដាលឲ្យព្រះយេស៊ូនិងសាវ័ករបស់ទ្រង់រកកន្លែងស្ងាត់មួយ? (ខ) នៅពេលការសំរាកនោះត្រូវរំខានដោយមនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំ តើព្រះយេស៊ូបានប្រព្រឹត្ដតបយ៉ាងណា? ហើយហេតុអ្វី?
៩ ទ្រង់ត្រូវជំរុញឲ្យបំពេញសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នកឯទៀត។ កំណត់ហេតុនៅម៉ាកុស ៦:៣០-៣៤ បញ្ជាក់ឲ្យឃើញនូវអ្វីដែលបានជំរុញព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះយេស៊ូខ្លាំងបំផុតឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណា។ សូមគិតអំពីទិដ្ឋភាពដូចតទៅនេះ។ ពួកសាវ័ករំភើបចិត្ដដោយសារពួកគេទើបតែបញ្ចប់ប្រតិបត្ដិការផ្សព្វផ្សាយដ៏ធំមួយ។ ពួកគេត្រឡប់មកឯព្រះយេស៊ូវិញ និងរៀបរាប់ដោយក្ដីរំភើបចិត្ដនូវអ្វីដែលពួកគេបានឃើញនិងឮ។ ប៉ុន្ដែ មនុស្សមួយហ្វូងធំបានប្រមូលគ្នាមកឯពួកគេនិងធ្វើឲ្យព្រះយេស៊ូនិងពួកសាវ័ករវល់រហូតដល់រកពេលបរិភោគក៏មិនមានដែរ។ ដោយសារទ្រង់ចេះសង្កេតមើលជានិច្ច នោះទ្រង់កត់សម្គាល់ថាពួកសាវ័ករបស់ទ្រង់អស់កម្លាំង។ ទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេថា៖«ចូរអ្នករាល់គ្នាមកឯទីស្ងាត់ដោយឡែក នឹងឈប់សំរាកបន្ដិចសិន»។ ពួកគេឡើងទូកនិងជិះឆ្លងកាត់ប៉ែកខាងជើងនៃសមុទ្រកាលីឡេទៅកន្លែងស្ងាត់មួយ។ ប៉ុន្ដែ ហ្វូងមនុស្សឃើញពួកគេចេញទៅ។ មនុស្សឯទៀតក៏បានឮថាពួកគេចេញទៅហើយ។ មនុស្សទាំងអស់នេះបាននាំគ្នារត់តាមឆ្នេរខាងជើងនិងបានទៅដល់ត្រើយម្ខាងមុនទូកនោះទៀត!
១០ តើព្រះយេស៊ូបានខ្ញាល់ដោយសារឥឡូវមិនមានពេលសំរាកឬ? មិនមែនទេ! ទ្រង់បានរំជួលព្រះហឫទ័យដោយឃើញហ្វូងមនុស្សនេះដែលមានរាប់ពាន់នាក់កំពុងតែរង់ចាំទ្រង់។ ម៉ាកុសបានសរសេរថា៖«ទ្រង់ឃើញហ្វូងមនុស្សជាធំ ក៏មានព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិតដល់គេ ពីព្រោះគេធៀបដូចជាចៀមដែលគ្មានអ្នកគង្វាល រួចទ្រង់ចាប់តាំងបង្រៀនគេពីសេចក្ដីជាច្រើន»។ ព្រះយេស៊ូសម្គាល់ថាមនុស្សទាំងនេះជាអ្នកដែលមានសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណ។ ពួកគេគឺដូចជាចៀមដើរវង្វេងគ្មានទីជំរក គ្មានអ្នកគង្វាលដើម្បីនាំឬការពារឡើយ។ ព្រះយេស៊ូជ្រាបថា អ្នកដឹកនាំដែលគ្មានក្ដីមេត្ដាមិនបានយកចិត្ដទុកដាក់នឹងមនុស្សសាមញ្ញនោះទេ ទោះជាពួកគេគួរជាអ្នកគង្វាលដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ក៏ដោយ។ (យ៉ូហាន ៧:៤៧-៤៩) ទ្រង់បានអាណិតដល់មនុស្សទាំងនេះ ដូច្នេះទ្រង់ចាប់ផ្ដើមបង្រៀនពួកគេ«ពីនគរព្រះ»។ (លូកា ៩:១១) សូមកត់សម្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូមានព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិតចំពោះមនុស្សនោះ សូម្បីតែមុនទ្រង់ឃើញរបៀបពួកគេឆ្លើយតបនឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ទ្រង់។ បើនិយាយឲ្យចំទៅ សេចក្ដីមេត្ដាករុណាប្រោសប្រណីរបស់ទ្រង់ គឺជាហេតុដែលជំរុញព្រះហឫទ័យទ្រង់ឲ្យបង្រៀនពួកគេ មិនមែនដោយសារទ្រង់បានបង្រៀនហ្វូងមនុស្សនោះទេ។
‹ទ្រង់លូកព្រះហស្ដទៅពាល់គាត់›
១១, ១២. (ក) នៅសម័យព្រះគម្ពីរ តើមនុស្សមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះអ្នកកើតឃ្លង់? ប៉ុន្ដែ តើព្រះយេស៊ូប្រព្រឹត្ដយ៉ាងណាពេលបុរសដែល«កើតឃ្លង់ពេញទាំងខ្លួន»មកឯទ្រង់នោះ? (ខ) តើការពាល់របស់ព្រះយេស៊ូប្រហែលជាមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាមកលើអ្នកកើតឃ្លង់នោះ? ហើយតើបទពិសោធន៍របស់គ្រូពេទ្យម្នាក់បញ្ជាក់អំពីនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ ទ្រង់ត្រូវជំរុញឲ្យបំបាត់ការឈឺចាប់របស់អ្នកឯទៀត។ មនុស្សដែលមានជំងឺផ្សេងៗបានសម្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូមានសេចក្ដីមេត្ដាករុណា ដូច្នេះ នេះបានទាក់ទាញទឹកចិត្ដពួកគេឲ្យមកឯទ្រង់។ នេះគឺឃើញជាក់ស្ដែងនៅពេលបុរសម្នាក់ដែល«កើតឃ្លង់ពេញទាំងខ្លួន»មកជួបព្រះយេស៊ូ ហើយព្រះយេស៊ូមានហ្វូងមនុស្សកំពុងតែដើរតាមទ្រង់។ (លូកា ៥:១២) នៅសម័យព្រះគម្ពីរ អ្នកកើតឃ្លង់ត្រូវបង្ខាំងទុកដើម្បីការពារកុំឲ្យអ្នកឯទៀតឆ្លង។ (ជនគណនា ៥:១-៤) ក៏ប៉ុន្ដែ ក្រោយមក អ្នកដឹកនាំសាសនាបានបណ្ដុះឲ្យមនុស្សមានទស្សនៈស្អប់ខ្ពើមចំពោះអ្នកកើតឃ្លង់ និងបានបង្កើតវិន័យដោយខ្លួនគេដែលបានជិះជាន់អ្នកទាំងនេះ។ * ប៉ុន្ដែ សូមកត់សម្គាល់នូវរបៀបព្រះយេស៊ូប្រព្រឹត្ដទៅលើបុរសកើតឃ្លង់នេះ។ «គ្រានោះ មានមនុស្សឃ្លង់ម្នាក់ មកឯព្រះយេស៊ូវលុតជង្គង់ទូលអង្វរថា បើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ ទ្រង់អាចនឹងប្រោសឲ្យទូលបង្គំជាស្អាតបាន។ ដូច្នេះ ទ្រង់មានព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិត ក៏លូកព្រះហស្ដទៅពាល់គាត់ដោយបន្ទូលថា ‹ខ្ញុំចង់ដែរ ឲ្យជាស្អាតទៅ លុះទ្រង់មានបន្ទូលហើយ ស្រាប់តែរោគឃ្លង់ចេញពីគាត់បាត់ទៅ ហើយគាត់បានជាស្អាត»។ (ម៉ាកុស ១:៤០-៤២) ព្រះយេស៊ូជ្រាបថាគឺជាការខុសច្បាប់ដែលបុរសឃ្លង់នេះមកជិតមនុស្សឯទៀតដូច្នេះ។ ប៉ុន្ដែ ជាជាងបដិសេធគាត់ ព្រះយេស៊ូបានរំជួលព្រះហឫទ័យដល់ម៉្លេះដែលទ្រង់ធ្វើអ្វីមួយដែលមនុស្សឯទៀតនឹងមិនព្រមធ្វើសោះឡើយ។ គឺព្រះយេស៊ូបានពាល់គាត់!
១២ តើអ្នកអាចនឹកគិតក្នុងចិត្ដអំពីអារម្មណ៍របស់អ្នកកើតឃ្លង់ពេលព្រះយេស៊ូពាល់គាត់ឬទេ? ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីបទពិសោធន៍ដែលមានដូចតទៅនេះ។ វេជ្ជបណ្ឌិត ផល ប្រាន ដែលជាអ្នកជំនាញផ្នែកជំងឺឃ្លង់រៀបរាប់អំពីបុរសម្នាក់ដែលមានជំងឺឃ្លង់នៅប្រទេសឥណ្ឌា។ ក្នុងកំឡុងការពិនិត្យនោះ គ្រូពេទ្យដាក់ដៃលើស្មារបស់បុរសកើតឃ្លង់នោះ និងពន្យល់តាមរយៈអ្នកបកប្រែអំពីការព្យាបាលដែលគាត់នឹងធ្វើ ស្រាប់តែបុរសកើតឃ្លង់ចាប់ផ្ដើមយំ។ គ្រូពេទ្យសួរថា៖«តើខ្ញុំនិយាយអ្វីខុសឬ?» អ្នកបកប្រែសួរបុរសនោះជាភាសាគាត់រួចតបឆ្លើយថា«អត់ទេលោក! គាត់កំពុងតែយំដោយសារលោកដាក់ដៃកៀកស្មាគាត់។ មុនពេលដែលគាត់មកទីនេះ គ្មានអ្នកណាពាល់គាត់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ»។ ចំពោះអ្នកកើតឃ្លង់ដែលមកឯព្រះយេស៊ូឲ្យជួយនោះ ការពាល់របស់ព្រះយេស៊ូមានន័យប្រសើរជាងនោះទៅទៀត ដ្បិតក្រោយទ្រង់ពាល់គាត់ ជំងឺដែលបានធ្វើឲ្យគាត់ទៅជាមនុស្សដែលគេបន្សាត់ចោលនោះបានបាត់តែម្ដង!
១៣, ១៤. (ក) នៅពេលព្រះយេស៊ូយាងទៅជិតទីក្រុងណាអ៊ីន តើទ្រង់ប្រទះក្បួនដង្ហែអ្វី? ហើយហេតុអ្វីរឿងនេះគួរឲ្យខ្លោចផ្សាម៉្លេះ? (ខ) តើសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះយេស៊ូបានជំរុញព្រះហឫទ័យទ្រង់ឲ្យធ្វើអ្វីសំរាប់ស្រីមេម៉ាយនៅទីក្រុងណាអ៊ីន?
១៣ ទ្រង់ត្រូវជំរុញឲ្យរម្ងាប់ទុក្ខសោកអ្នកឯទៀត។ ក្ដីទុក្ខសោករបស់អ្នកដទៃធ្វើឲ្យព្រះយេស៊ូរំជួលព្រះហឫទ័យយ៉ាងខ្លាំង។ ជាឧទាហរណ៍ សូមពិចារណានូវកំណត់ហេតុនៅលូកា ៧:១១-១៥។ រឿងនេះបានកើតឡើងនៅពាក់កណ្ដាលកិច្ចបំរើរបស់ទ្រង់ពេលទ្រង់យាងទៅដល់ជាយទីក្រុងណាអ៊ីននៅស្រុកកាលីឡេ។ នៅពេលព្រះយេស៊ូយាងទៅជិតទ្វារកំផែងក្រុង ទ្រង់ប្រទះក្បួនដង្ហែសព។ រឿងនេះគួរឲ្យខ្លោចផ្សាខុសពីធម្មតា។ យុវជនម្នាក់ដែលជាកូនតែមួយរបស់ស្ដ្រីម្នាក់បានស្លាប់ ហើយម្ដាយគាត់ជាស្រីមេម៉ាយ។ ម្ដាយគាត់ទំនងជាបានធ្វើក្បួនដង្ហែសពមួយដងរួចហើយ គឺសំរាប់ស្វាមីរបស់គាត់។ ឥឡូវនេះ គឺជាកូនប្រុសរបស់គាត់ទៀត ដែលប្រហែលជាកូនប្រុសនេះជាទីពឹងតែមួយគត់របស់គាត់។ ហ្វូងមនុស្សដែលមកជាមួយប្រហែលជារួមមានទាំងអ្នកស្មូត និងអ្នកលេងភ្លេងបទទំនួញ។ (យេរេមា ៩:១៧, ១៨; ម៉ាថាយ ៩:២៣) ប៉ុន្ដែ ព្រះយេស៊ូសម្លឹងមើលតែម្ដាយដែលកំពុងតែសោកសង្រេងក្រៃលែងដោយដើរជិតក្ដារមឈូសដែលមានសាកសពកូនប្រុសរបស់គាត់។
១៤ ព្រះយេស៊ូមាន«ព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិតអាសូរ»ដល់ស្ដ្រីមេម៉ាយនេះដែលបាត់បង់កូន។ ដោយព្រះសូរសៀងពោរពេញទៅដោយភាពកក់ក្ដៅនោះ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖«កុំយំអី!»។ ព្រះយេស៊ូយាងទៅពាល់ក្ដារមឈូសទោះគ្មានអ្នកណាសុំទ្រង់ក៏ដោយ។ អ្នកសែងក្ដារមឈូសនិងប្រហែលជាហ្វូងមនុស្សដែរបានឈប់។ ទ្រង់បន្លឺព្រះសូរសៀងដោយមានបន្ទូលបង្គាប់សពនោះថា៖«អ្នកកំឡោះអើយ! ខ្ញុំបង្គាប់អ្នកថា ចូរក្រោកឡើង!»។ តើអ្វីកើតឡើងក្រោយនោះ? «អ្នកដែលស្លាប់នោះ ក៏ក្រោកឡើងអង្គុយ ហើយចាប់តាំងនិយាយ»ដូចជាទើបតែភ្ញាក់ពីដេក! ក្រោយនោះមានឃ្លាមួយដែលធ្វើឲ្យមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅណាស់ដោយចែងថា៖«រួច[ព្រះយេស៊ូ]ប្រគល់ដល់ម្ដាយវិញ»។
១៥. (ក) កំណត់ហេតុព្រះគម្ពីរអំពីព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិតរបស់ព្រះយេស៊ូ តើនោះបង្ហាញថាសេចក្ដីមេត្ដាករុណានិងការប្រព្រឹត្ដមានទំនាក់ទំនងអ្វី? (ខ) តើយើងអាចយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូក្នុងរឿងនេះបានយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៥ តើយើងរៀនអ្វីពីកំណត់ហេតុទាំងនេះ? ក្នុងករណីនិមួយៗ យើងឃើញថាមានទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្ដីមេត្ដាករុណានិងការប្រព្រឹត្ដ។ ព្រះយេស៊ូមិនអាចទតឃើញទុក្ខវេទនារបស់អ្នកឯទៀតដោយមិនរំជួលព្រះហឫទ័យកើតមានក្ដីក្ដួលអាណិតនោះទេ។ ហើយទ្រង់មិនអាចមានអារម្មណ៍អាណិតអាសូរដោយមិនចាត់វិធានការជួយនោះដែរ។ តើយើងអាចធ្វើតាមគំរូរបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច? ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទាន យើងមានភារកិច្ចផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនិងបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។ សំខាន់បំផុត យើងត្រូវជំរុញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ។ ប៉ុន្ដែ ចូរយើងនឹកចាំថា នេះក៏ជាកិច្ចការតម្រូវឲ្យមានសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដែរ។ នៅពេលយើងមានអារម្មណ៍អាណិតអាសូរដល់មនុស្សដូចព្រះយេស៊ូនោះ ចិត្ដរបស់យើងនឹងជំរុញឲ្យយើងព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពក្នុងការប្រាប់ពួកគេអំពីដំណឹងល្អ។ (ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៣៩) ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះការបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដល់អ្នកជឿគ្នីគ្នាដែលកំពុងតែរងទុក្ខលំបាកឬសោកសង្រេងនោះ? យើងមិនអាចធ្វើអព្ភូតហេតុព្យាបាលអ្វីដែលធ្វើទុក្ខដល់រូបកាយពួកគេឬក៏ប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញបានទេ។ ក៏ប៉ុន្ដែ យើងអាចបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដោយផ្ដើមបង្ហាញការយកចិត្ដទុកដាក់ឬផ្ដល់ជំនួយដែលចាំបាច់នោះ។—អេភេសូរ ៤:៣២
«ឱព្រះវរបិតាអើយ! សូមអត់ទោសដល់អ្នកទាំងនេះ»
១៦. ដោយព្រះយេស៊ូសុខចិត្ដអត់ទោសនោះ តើនេះបានបង្ហាញឲ្យឃើញជាក់ស្ដែងយ៉ាងដូចម្ដេចនៅពេលទ្រង់ជាប់នឹងបង្គោលទារុណកម្ម?
១៦ ព្រះយេស៊ូបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដូចព្រះវរបិតាបេះបិទក្នុងរឿងមួយទៀត នោះគឺទ្រង់«បំរុងតែនឹងអត់ទោស»។ (ទំនុកដំកើង ៨៦:៥) ទ្រង់សុខចិត្ដធ្វើដូច្នេះគឺឃើញជាក់ស្ដែងនៅពេលទ្រង់នៅជាប់នឹងបង្គោលទារុណកម្ម។ ដោយត្រូវសោយទិវង្គតយ៉ាងអាម៉ាស់មុខ និងមានដែកគោលដោតព្រះហស្ដនិងព្រះបាទទ្រង់នោះ តើព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលយ៉ាងណា? តើទ្រង់បានអំពាវនាវឲ្យព្រះយេហូវ៉ាដាក់ទោសអ្នកដែលកំពុងតែប្រហារព្រះជន្មទ្រង់នោះទេ? ផ្ទុយទៅវិញ បន្ទូលចុងក្រោយខ្លះៗរបស់ព្រះយេស៊ូគឺ៖«ឱព្រះវរបិតាអើយ! សូមអត់ទោសដល់អ្នកទាំងនេះផង ដ្បិតគេមិនដឹងជាគេធ្វើអ្វីទេ»។—លូកា ២៣:៣៤ *
១៧-១៩. តើព្រះយេស៊ូបង្ហាញតាមរបៀបណាខ្លះថាទ្រង់អត់ទោសសាវ័កពេត្រុសចំពោះការបដិសេធទ្រង់បីដងនោះ?
១៧ ឧទាហរណ៍ដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្ដជាងនោះទៅទៀតដែលបង្ហាញពីការអត់ទោសរបស់ព្រះយេស៊ូ គឺរបៀបព្រះយេស៊ូប្រព្រឹត្ដទៅលើសាវ័កពេត្រុស។ ពេត្រុសប្រាកដជាស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូណាស់។ នៅថ្ងៃទី១៤ ខែណែសាន ជារាត្រីចុងក្រោយរបស់ព្រះយេស៊ូ ពេត្រុសទូលទ្រង់ថា៖«ព្រះអម្ចាស់អើយ! ទូលបង្គំប្រុងប្រៀបជាស្រេចនឹងទៅជាមួយនឹងទ្រង់ដែរ ទោះបើជាប់គុក ឬដល់ស្លាប់ក្ដី»។ ប៉ុន្ដែ គ្រាន់តែប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយនោះ ពេត្រុសបដិសេធបីដងមិនទាំងព្រមទទួលថាខ្លួនស្គាល់ព្រះយេស៊ូទេ! ព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងនូវអ្វីដែលកើតឡើងនៅពេលពេត្រុសបដិសេធព្រះយេស៊ូជាលើកទីបីនោះ។ «ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បែរមកទតមើលពេត្រុស»។ ដោយសារភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃបាបរបស់ពេត្រុសបានសង្កត់ធ្ងន់មកលើចិត្ដគាត់ នោះគាត់«ចេញទៅក្រៅដោយយំក្ដួល»។ ក្រោយមកនៅពេលព្រះយេស៊ូសោយទិវង្គតនៅថ្ងៃនោះ សាវ័កពេត្រុសប្រហែលជាឆ្ងល់ថា‹តើព្រះអម្ចាស់ខ្ញុំបានអត់ទោសឲ្យខ្ញុំឬ?›។—លូកា ២២:៣៣, ៦១, ៦២
១៨ ពេត្រុសមិនចាំបាច់ចាំយូរឲ្យបានចម្លើយនោះទេ។ ព្រះយេស៊ូត្រូវបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនៅពេលព្រឹកថ្ងៃទី១៦ ខែណែសាន ដែលទំនងជាថ្ងៃដដែលទ្រង់ទៅជួបពេត្រុសដោយអង្គទ្រង់ផ្ទាល់។ (លូកា ២៤:៣៤; កូរិនថូសទី១ ១៥:៤-៨) ហេតុអ្វីព្រះយេស៊ូយកព្រះទ័យទុកដាក់ជាពិសេសទៅលើសាវ័កមួយដែលបានព្យាយាមបដិសេធទ្រង់នោះ? ព្រះយេស៊ូប្រហែលជាចង់ឲ្យពេត្រុសដែលបានប្រែចិត្ដនោះដឹងជាក់ថា ទ្រង់នៅស្រឡាញ់និងឲ្យតម្លៃខ្ពស់ចំពោះគាត់។ ប៉ុន្ដែ ព្រះយេស៊ូបានធ្វើលើសជាងនោះទៅទៀតដើម្បីធ្វើឲ្យពេត្រុសមានទំនុកចិត្ដ។
១៩ ក្រោយនោះ ព្រះយេស៊ូបានលេចមុខមកជួបសិស្សទ្រង់នៅសមុទ្រកាលីឡេ។ នៅគ្រានេះ បីដងព្រះយេស៊ូសួរពេត្រុស(ដែលបានបដិសេធព្រះអម្ចាស់ខ្លួនបីដង) អំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពេត្រុសចំពោះទ្រង់។ ក្រោយព្រះយេស៊ូសួរលើកទីបី នោះពេត្រុសឆ្លើយថា៖«ព្រះអម្ចាស់អើយ! ទ្រង់ជ្រាបគ្រប់ការទាំងអស់ គឺទ្រង់ជ្រាបថា ទូលបង្គំពេញចិត្ដនឹងទ្រង់ហើយ»។ ប្រាកដណាស់ ព្រះយេស៊ូដែលអាចជ្រាបពីអ្វីនៅក្នុងចិត្ដមនុស្ស នោះទ្រង់ពិតជាជ្រាបយ៉ាងច្បាស់ថាពេត្រុសស្រឡាញ់និងពេញចិត្ដចំពោះទ្រង់។ ប៉ុន្ដែ ព្រះយេស៊ូឲ្យឱកាសដល់ពេត្រុសដើម្បីបញ្ជាក់នូវសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះទ្រង់។ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេស៊ូបង្គាប់ពេត្រុស«ឲ្យចំណី»និង«ឃ្វាលហ្វូងចៀម»របស់ទ្រង់។ (យ៉ូហាន ២១:១៥-១៧) មុននោះ ពេត្រុសត្រូវបានបង្គាប់ឲ្យផ្សព្វផ្សាយ។ (លូកា ៥:១០) ប៉ុន្ដែ ឥឡូវនេះ ព្រះយេស៊ូបង្ហាញនូវទំនុកចិត្ដយ៉ាងអស្ចារ្យទៅលើគាត់ដោយប្រគល់កិច្ចការសំខាន់ជាងនោះទៅទៀត គឺការថែរក្សាអស់អ្នកដែលនឹងទៅជាអ្នកកាន់តាមព្រះគ្រីស្ទ។ មិនយូរក្រោយនោះ ព្រះយេស៊ូប្រគល់តួនាទីសំខាន់ដល់ពេត្រុសក្នុងចំណោមកិច្ចការរបស់ពួកសិស្សទ្រង់។ (កិច្ចការ ២:១-៤១) ពេត្រុសច្បាស់ជាបានធូរក្នុងចិត្ដណាស់ដោយដឹងថាព្រះយេស៊ូបានអត់ទោសឲ្យគាត់និងនៅតែទុកចិត្ដគាត់ទៀត!
តើអ្នក«ស្គាល់សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ»ឬទេ?
២០, ២១. តើយើងអាចចាប់ផ្ដើម«ស្គាល់សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ»ឲ្យបានពេញលេញយ៉ាងដូចម្ដេច?
២០ ពិតណាស់ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាពណ៌នាយ៉ាងប្រសើរអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្ដែ តើយើងគួរប្រព្រឹត្ដតបនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូយ៉ាងដូចម្ដេច? ព្រះគម្ពីរដាស់តឿនយើងឲ្យ«ស្គាល់សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទដ៏រកគិតមិនយល់»។ (អេភេសូរ ៣:១៩) ដូចដែលយើងបានឃើញហើយ កំណត់ហេតុក្នុងសៀវភៅដំណឹងល្អអំពីព្រះជន្មនិងកិច្ចបំរើរបស់ព្រះយេស៊ូបង្រៀនយើងជាច្រើនអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្ដែ «ការស្គាល់សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ»ឲ្យបានពេញលេញរួមបញ្ចូលច្រើនជាងការរៀនអ្វីដែលព្រះគម្ពីរចែងអំពីទ្រង់។
២១ ពាក្យភាសាក្រិចដែលត្រូវបកប្រែថា«ស្គាល់»បានន័យថា«ការស្គាល់ដោយធ្លាប់ប្រព្រឹត្ដ ឬតាមរយៈបទពិសោធន៍»។ នៅពេលយើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដូចព្រះយេស៊ូ ដោយលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនដើម្បីជួយអ្នកឯទៀត ដោយជួយបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់ពួកគេដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណា និងដោយអត់ទោសឲ្យស្មោះពីចិត្ដ នោះយើងពិតជាអាចយល់ពីអារម្មណ៍របស់ទ្រង់បាន។ តាមវិធីនេះ និងតាមរយៈបទពិសោធន៍ យើងអាចចាប់ផ្ដើម«ស្គាល់សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទដ៏រកគិតមិនយល់»។ ហើយសូមកុំឲ្យយើងភ្លេចថា កាលយើងបណ្ដុះឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងចូលទៅកាន់តែជិតអ្នកដែលព្រះយេស៊ូបានយកតម្រាប់តាមយ៉ាងដូចបេះបិទនោះ គឺព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះរបស់យើងដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។
^ វគ្គ 11 វិន័យរបស់ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាបានចែងថា មនុស្សទាំងអស់ត្រូវរក្សាចម្ងាយយ៉ាងតិចបួនហត្ថ(ប្រមាណ១,៨ម៉ែត្រ)ពីអ្នកកើតឃ្លង់។ ប៉ុន្ដែ បើមានខ្យល់បក់ អ្នកកើតឃ្លង់ត្រូវឈរចម្ងាយយ៉ាងតិច១០០ហត្ថ(ប្រមាណ៤៥ម៉ែត្រ)។ សៀវភៅមិត្រាស រ៉ាបា រៀបរាប់អំពីអ្នកដឹកនាំសាសនាម្នាក់ដែលធ្លាប់ពួនពីអ្នកកើតឃ្លង់ និងអ្នកដឹកនាំសាសនាម្នាក់ទៀតបានគប់ថ្មពួកគេដើម្បីកុំឲ្យមកជិត។ ដូច្នេះ អ្នកកើតឃ្លង់ស្គាល់ការឈឺចាប់ដែលមកពីមនុស្សបដិសេធ ស្អប់ និងបន្សាត់ចោល។
^ វគ្គ 16 ផ្នែកទីមួយនៃលូកា ២៣:៣៤ មិនបានសរសេរក្នុងឯកសារបុរាណខ្លះៗទេ។ ប៉ុន្ដែ ដោយសារបន្ទូលនេះមានក្នុងឯកសារជាច្រើនឯទៀតដែលយកជាការបាន នោះបន្ទូលនេះក៏មានក្នុងសេចក្ដីបកប្រែពិភពលោកថ្មីនៃបទគម្ពីរបរិសុទ្ធនិងសេចក្ដីបកប្រែជាច្រើនឯទៀតដែរ។ ព្រះយេស៊ូទំនងជាកំពុងតែមានបន្ទូលអំពីទាហានជនជាតិរ៉ូមដែលបានព្យួរទ្រង់នោះ។ ពួកគេមិនបានដឹងថាខ្លួនកំពុងតែធ្វើអ្វី ពីព្រោះមិនដឹងថាព្រះយេស៊ូជានរណានោះទេ។ ប៉ុន្ដែ អ្នកដឹកនាំសាសនាដែលបានញុះញង់ឲ្យពួកគេធ្វើគុតទ្រង់មានទោសធ្ងន់ណាស់ ដ្បិតពួកគេធ្វើដោយដឹងថាព្រះយេស៊ូជានរណានិងដោយមានចិត្ដចង់ព្យាបាទ។ សំរាប់ពួកគេ គ្មានការអត់ទោសនោះឡើយ។—យ៉ូហាន ១១:៤៥-៥៣
លោកអ្នកក៏ប្រហែលជាចូលចិត្តដែរ
ទស្សនាវដ្ដី
របៀបរក្សាចិត្ដគំនិតលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួន
យើងប្រឈមមុខនឹងសត្រូវដែលយើងមិនងាយកត់សម្គាល់ដែលអាចបង្ខូចចិត្ដគំនិតលះបង់របស់យើង។ អត្ថបទនេះនឹងជួយយើងឲ្យដឹងថាសត្រូវនោះគឺជាអ្វី ហើយបង្ហាញរបៀបដែលយើងអាចប្រើគម្ពីរដើម្បីជួយយើងតយុទ្ធនឹងវា។
