គម្ពីរជួយមនុស្សឲ្យកែប្រែជីវិត

ខ្ញុំស្រឡាញ់កីឡាដំបងវាយកូនបាល់ខ្លាំងជាងអ្វីៗទាំងអស់!

រៀបរាប់ដោយសាំយូអែល ហាមិលថន

លេង

ឆ្នាំកំណើត: ១៩២៨
ប្រទេសកំណើត: កូស្ដារីកា
ប្រវត្តិ: ជក់ស្លុងនឹងកីឡានិងល្បែងស៊ីសង

អតីតកាលរបស់ខ្ញុំ

ខ្ញុំធំឡើងនៅក្រុងកំពង់ផែមួយ ឈ្មោះពឺតូ លីម៉ន ដែលនៅភាគខាងកើតប្រទេសកូស្ដារីកា។ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំមានកូន៨នាក់ហើយខ្ញុំជាកូនទី៧។ ពេលខ្ញុំអាយុ៨ឆ្នាំ ឪពុកខ្ញុំបានស្លាប់។ ក្រោយមក ម្ដាយខ្ញុំត្រូវចិញ្ចឹមកូនទាំងអស់តែម្នាក់ឯង។

ខ្ញុំចូលចិត្តលេងកីឡាតាំងពីក្មេង។ កីឡាមួយដែលខ្ញុំចូលចិត្តគឺកីឡាវាយកូនបាល់។ ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៩ឆ្នាំ ខ្ញុំបានចូលលេងកីឡាក្នុងក្រុមមួយ។ ពេលខ្ញុំកំពុងលេងនៅក្នុងក្រុមនោះ បុរសម្នាក់បានហៅខ្ញុំឲ្យទៅលេងនៅក្នុងក្រុមកីឡាករអាជីពនៅប្រទេសនីការ៉ាហ្គា។ ប៉ុន្តែ ដោយសារនៅពេលនោះម្ដាយខ្ញុំមានសុខភាពមិនសូវល្អ ហើយខ្ញុំត្រូវមើលថែគាត់ ដូច្នេះ ខ្ញុំមិនចង់ទៅប្រទេសនីការ៉ាហ្គាទេ។ ម្ល៉ោះហើយ ខ្ញុំក៏បដិសេធសំណើរនោះទៅ។ ក្រោយមក បុរសម្នាក់ទៀតបានអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យទៅលេងនៅក្នុងក្រុមជម្រើសជាតិនៅប្រទេសកូស្ដារីកា។ នៅក្នុងក្រុមនេះមានសុទ្ធតែកីឡាករដែលបានត្រូវជ្រើសរើសពីក្រុមផ្សេងៗ។ លើកនេះ ខ្ញុំក៏ព្រមទទួលយកការអញ្ជើញនេះ។ ខ្ញុំបានលេងឲ្យក្រុមជម្រើសជាតិ ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៤៩ដល់ឆ្នាំ១៩៥២។ ខ្ញុំបានទៅប្រកួតកីឡានេះនៅប្រទេសគុយបា ម៉ិកស៊ិក និងនីការ៉ាហ្គា។ ខ្ញុំមានតួនាទីជាអ្នកចាប់កូនបាល់។ ខ្ញុំពូកែចាប់ណាស់ ក្នុងការប្រកួតអស់១៧ដង ខ្ញុំចាប់មិនដែលខុសឡើយ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ពេលឮគេស្រែកហ៊ោហៅឈ្មោះខ្ញុំ!

គួរឲ្យស្ដាយណាស់ ខ្ញុំមានរបៀបរស់នៅប្រាសចាកសីលធម៌។ ទោះជាខ្ញុំមានសង្សារហើយក៏ដោយ តែខ្ញុំនៅតែទាក់ទងជាមួយនឹងស្រីឯទៀត។ ហើយខ្ញុំក៏ផឹកស្រាច្រើនដែរ។ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំផឹកស្រវឹងខ្លាំងដល់ម្ល៉េះ ពេលខ្ញុំក្រោកឡើងនៅថ្ងៃស្អែក ខ្ញុំមិនចាំថាខ្ញុំមកផ្ទះយ៉ាងម៉េចទេ។ បន្ថែមទៅទៀត ខ្ញុំក៏ចូលចិត្តលេងល្បែងស៊ីសងនិងលេងឆ្នោតដែរ។

ពេលដែលខ្ញុំមានរបៀបរស់នៅបែបនោះ ម្ដាយខ្ញុំបានក្លាយជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់បានព្យាយាមប្រាប់ពីជំនឿគាត់ដល់ខ្ញុំ តែឥតប្រយោជន៍ទេ ព្រោះខ្ញុំជក់ស្លុងនឹងការលេងកីឡារបស់ខ្ញុំ។ បើខ្ញុំហ្វឹកហាត់ដល់ពេលបាយ ខ្ញុំមិនបានឈប់សម្រាកញ៉ាំបាយទេ ខ្ញុំជក់ហាត់កីឡានោះរហូតដល់ភ្លេចបាយភ្លេចទឹក។ ខ្ញុំផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើតែកីឡារបស់ខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់កីឡាដំបងវាយកូនបាល់ខ្លាំងជាងអ្វីៗទាំងអស់!

ប៉ុន្តែ ពេលខ្ញុំមានអាយុ២៩ឆ្នាំ ខ្ញុំមានរបួសពេលដែលខ្ញុំចាប់កូនបាល់ក្នុងអំឡុងការប្រកួត។ ក្រោយពីជាសះស្បើយ ខ្ញុំបានឈប់លេងឲ្យក្រុមជម្រើសជាតិទៀត។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ខ្ញុំនៅតែពាក់ព័ន្ធនឹងកីឡាវាយកូនបាល់ ដោយបង្ហាត់បង្រៀនកីឡាករឯទៀតក្នុងក្រុមមួយដែលនៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំ។

វិធីដែលគម្ពីរបានជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែជីវិត

នៅឆ្នាំ១៩៥៧ ខ្ញុំបានទទួលលិខិតអញ្ជើញមួយឲ្យចូលរួមមហាសន្និបាតរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ដែលធ្វើឡើងនៅស្ដាតមួយដែលខ្ញុំធ្លាប់ប្រកួតកីឡាវាយកូនបាល់នៅទីនោះ។ ពេលខ្ញុំអង្គុយជាមួយនឹងអ្នកឯទៀត ខ្ញុំឃើញភាពខុសគ្នារវាងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ានិងអ្នកចូលរួមទស្សនាកីឡា។ ក្នុងចំណោមសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំឃើញពួកគេប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាដោយគោរព តែក្រុមមនុស្សដែលមកមើលកីឡា គេប្រព្រឹត្តដោយគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់។ អ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញនៅក្នុងមហាសន្និបាតនោះ ជំរុញចិត្តខ្ញុំឲ្យចង់សិក្សាគម្ពីរជាមួយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ហើយចូលរួមកិច្ចប្រជុំរបស់ពួកគេដែរ។

កាលដែលខ្ញុំរៀន ខ្ញុំកោតស្ងើចសេចក្ដីបង្រៀនជាច្រើនក្នុងគម្ពីរ។ ជាឧទាហរណ៍ លោកយេស៊ូបានប្រកាសទុកជាមុនអំពីគ្រាចុងក្រោយបង្អស់ ថាអ្នកកាន់តាមលោកនឹងផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រព្រះនៅទូទាំងពិភពលោក។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤) ខ្ញុំក៏បានរៀនថាគ្រិស្តសាសនិកពិតមិនបំពេញកិច្ចបម្រើរបស់ពួកគេដោយសារចង់បានកម្រៃនោះទេ។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖«អ្នករាល់គ្នាបានទទួលដោយឥតបង់ថ្លៃ ចូរឲ្យដោយឥតគិតថ្លៃដែរ»។—ម៉ាថាយ ១០:៨

ពេលខ្ញុំរៀនគម្ពីរ ខ្ញុំបានប្រៀបធៀបអ្វីដែលគម្ពីរចែងជាមួយនឹងអ្វីដែលខ្ញុំឃើញក្នុងចំណោមសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំស្ងើចសរសើរពួកគេចំពោះចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រព្រះនៅទូទាំងពិភពលោក។ ខ្ញុំបានឃើញថាពួកគេមានចិត្តគំនិតចេះឲ្យអ្នកឯទៀត ដូចលោកយេស៊ូបានបង្គាប់គ្រិស្តសាសនិកឲ្យធ្វើ។ ដូច្នេះ ពេលខ្ញុំអាននៅម៉ាកុស ១០:២១ ហើយឃើញសេចក្ដីអញ្ជើញរបស់លោកយេស៊ូដែលថា៖«ចូរមកតាមខ្ញុំចុះ» នោះខ្ញុំក៏ចង់ក្លាយទៅជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដែរ។

ប៉ុន្តែ ខ្ញុំត្រូវការពេលដើម្បីក្លាយទៅជាអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូទាំងស្រុង។ ជាឧទាហរណ៍ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ រាល់សប្តាហ៍ខ្ញុំតែងតែចាក់ឆ្នោតជាតិដោយលេខ«សំណាង»របស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានរៀនពីគម្ពីរថាព្រះផ្ដន្ទាទោសអ្នកដែលគោរពបូជា«ព្រះនៃលាភសំណាង» ព្រមទាំងមនុស្សដែលមានចិត្តលោភលន់។ (អេសាយ ៦៥:១១; កូឡុស ៣:៥) ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តឈប់លេងល្បែងស៊ីសង។ នៅថ្ងៃអាទិត្យដំបូង ក្រោយពីខ្ញុំឈប់ចាក់ឆ្នោតជាតិនោះ លេខ«សំណាង»របស់ខ្ញុំក៏បានចេញនៅថ្ងៃនោះ! មនុស្សបានសើចចំអកឲ្យខ្ញុំដោយសារខ្ញុំអត់បានចាក់នៅសប្ដាហ៍នោះ ហើយពួកគេបានបង្ខំខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំងឲ្យចាក់ឆ្នោតម្ដងទៀត។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនបានលេងទៀតទេ។ ខ្ញុំបានឈប់លេងល្បែងស៊ីសងទាំងស្រុង!

នៅថ្ងៃដែលខ្ញុំទទួលការជ្រមុជទឹកនៅមហាសន្និបាតរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំបានជួបនឹងការល្បងលមួយទៀតដែលទាក់ទងនឹង«បុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មី»របស់ខ្ញុំ។ (អេភេសូរ ៤:២៤) នៅល្ងាចនោះ ពេលខ្ញុំត្រឡប់មកសណ្ឋាគារដែលខ្ញុំស្នាក់នៅវិញ ខ្ញុំបានឃើញសង្សារចាស់របស់ខ្ញុំកំពុងចាំខ្ញុំនៅមុខបន្ទប់។ នាងនិយាយមកខ្ញុំថា៖«សាមមី តោះយើងសប្បាយជាមួយគ្នា»។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានឆ្លើយភ្លាមៗថា៖«អត់ទេ!»។ ខ្ញុំបានរំលឹកនាងថា ឥឡូវខ្ញុំកំពុងរស់នៅស្របតាមខ្នាតតម្រាសីលធម៌ក្នុងគម្ពីរ។ (កូរិនថូសទី១ ៦:១៨) នាងក៏និយាយថា៖«ស្អីគេ?»។ រួចនាងនិយាយមើលងាយខ្នាតតម្រាសីលធម៌ក្នុងគម្ពីរស្ដីអំពីអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ ហើយនាងអង្វរខ្ញុំឲ្យជានាគ្នាវិញ។ តែខ្ញុំមិនតបឆ្លើយនឹងនាងទេ រួចចូលក្នុងបន្ទប់បិទទ្វារចាក់សោ។ តាំងពីខ្ញុំបានក្លាយជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅឆ្នាំ១៩៥៨ ខ្ញុំអាចនិយាយដោយមោទនភាពថា ខ្ញុំបានកាន់ខ្ជាប់តាមខ្នាតតម្រាក្នុងគម្ពីរយ៉ាងស្មោះត្រង់។

ផលប្រយោជន៍ដែលខ្ញុំទទួល

ខ្ញុំបានទទួលប្រយោជន៍ជាច្រើនដែលមកពីការធ្វើតាមការណែនាំក្នុងគម្ពីរ។ ប្រយោជន៍ទាំងនោះមានច្រើនដល់ម្ល៉េះរហូតដល់ខ្ញុំអាចចងក្រងជាសៀវភៅមួយបាន។ ប្រយោជន៍ទាំងនោះរួមមាន ខ្ញុំមានមិត្តភក្ដិពិតជាច្រើន ជីវិតខ្ញុំមានន័យខ្លឹមសារ និងមានសុភមង្គលពិតប្រាកដ។

ខ្ញុំនៅតែចូលចិត្តលេងកីឡាវាយកូនបាល់ តែវាមិនមែនជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតខ្ញុំទេ។ ពេលខ្ញុំលេងកីឡានោះ ខ្ញុំរកលុយបានច្រើននិងមានឈ្មោះល្បី តែអ្វីទាំងនោះមិនស្ថិតស្ថេរឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះនិងបងប្អូនរួមជំនឿជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតខ្ញុំ ហើយស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត។ គម្ពីរចែងថា៖«ពិភពលោកនេះនិងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់វា កំពុងឈានទៅរកការសាបសូន្យ ប៉ុន្តែអ្នកណាដែលធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ អ្នកនោះនឹងនៅជាប់ជារៀងរហូតវិញ។»។ (យ៉ូហានទី១ ២:១៧) ឥឡូវខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ានិងរាស្ត្ររបស់លោកខ្លាំងជាងអ្វីទាំងអស់!