ការគង់នៅខាងស្ដាំព្រះហស្តរបស់ព្រះ
ជំពូកទី១៣២
ការគង់នៅខាងស្ដាំព្រះហស្តរបស់ព្រះ
ការចាក់វិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅបុណ្យថ្ងៃទី៥០ ជាភស្តុតាងដែលបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូបានទៅដល់ស្ថានសួគ៌វិញហើយ។ បន្ដិចក្រោយមក ស្ទេផានបានទទួលចក្ខុនិមិត្តមួយ ក៏សឲ្យឃើញថា ព្រះយេស៊ូបានទៅដល់ស្ថានសួគ៌ហើយ។ ពេលគេចោលដុំថ្មសម្លាប់គាត់ដោយសារការធ្វើបន្ទាល់ដ៏ស្មោះត្រង់ នោះគាត់ពោលថា៖ «មើល! ខ្ញុំឃើញមេឃចំហ នឹងកូនមនុស្សឈរនៅខាងព្រះហស្តស្ដាំនៃព្រះ»។
ពេលព្រះយេស៊ូគង់នៅខាងស្ដាំព្រះហស្តរបស់ព្រះ នោះទ្រង់រង់ចាំនូវបញ្ជាពីព្រះវរបិតា បញ្ជានោះគឺជា៖ «ឲ្យឯងគ្រប់គ្រងនៅកណ្ដាលពួកខ្មាំងសត្រូវផង»។ ប៉ុន្តែ ក្នុងគ្រាចន្លោះនោះ តើព្រះយេស៊ូនឹងធ្វើអ្វី ទំរាំដល់ទ្រង់ចាត់វិធានការប្រឆាំងនឹងពួកសត្រូវរបស់ទ្រង់នោះ? ទ្រង់គ្រប់គ្រងឬសោយរាជ្យលើពួកសិស្សចាក់ប្រេងតាំងរបស់ទ្រង់ ទ្រង់ដឹកនាំពួកគេក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ ហើយតាមរយៈដំណើររស់ឡើងវិញ នោះទ្រង់រៀបចំពួកគេឲ្យសោយរាជ្យជាស្តេចជាមួយនឹងទ្រង់ ក្នុងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់។
តួយ៉ាងដូចជា ព្រះយេស៊ូរើសតាំងសុល (ក្រោយមកត្រូវគេហៅប៉ុលវិញ ជាឈ្មោះរ៉ូម) ដើម្បីនាំមុខក្នុងកិច្ចការបង្កើតឲ្យមានសិស្សក្នុងប្រទេសផ្សេងៗ។ សុលមានចិត្តខ្នះខ្នែងធ្វើតាមក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះណាស់ តែពួកមេដឹកនាំសាសនាជាតិយូដាបាននាំឲ្យគាត់វង្វេង។ ជាលទ្ធផល សុលចូលដៃសម្លាប់ស្ទេផាន មិនតែប៉ុណ្ណោះគាត់ចេញទៅក្រុងដាម៉ាស ដោយមានសេចក្ដីបញ្ជាពីសម្ដេចសង្ឃកៃផា ឲ្យគាត់ទៅរកចាប់បុរសស្ត្រីណាដែលកាន់តាមព្រះយេស៊ូ នាំមកក្រុងយេរូសាឡិមវិញ។ ប៉ុន្តែ ពេលសុលធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ ស្រាប់តែមានពន្លឺមួយចាំងពីលើមេឃភ្លឺមកនៅជុំវិញគាត់ ហើយគាត់ក៏ដួលដល់ដី។
រួចឮសម្លេងពីប្រភពដែលមើលមិនឃើញពោលមកកាន់គាត់ថា៖ «សុល! នែសុល! ហេតុអ្វីបានជាអ្នកបៀតបៀនដល់ខ្ញុំដូច្នេះ?»។ សុលទូលសួរថា៖ «ឱព្រះម្ចាស់អើយ! ព្រះអង្គណានុ៎ះ?»។
សម្លេងនោះក៏ឆ្លើយឡើងថា៖ «ខ្ញុំនេះជាព្រះយេស៊ូវ ដែលអ្នកបៀតបៀន»។
សុលបានខ្វាក់ភ្នែកដោយសារពន្លឺដ៏មហស្ចារ្យនេះ ហើយព្រះយេស៊ូបង្គាប់លោកឲ្យទៅក្រុងដាម៉ាស នៅទីនោះគាត់ទទួលនូវបញ្ជាខ្លះៗ។ រួចមក តាមរយៈចក្ខុនិមិត្ត ព្រះយេស៊ូបង្ហាញអង្គទ្រង់ឲ្យអាន្ន៉ានាសជាសិស្សម្នាក់ឃើញ។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់អាន្ន៉ានាសអំពីសុលថា៖ «អ្នកនោះជាប្រដាប់រើសតាំងដល់ខ្ញុំ សំរាប់នឹងប្រកាសឈ្មោះខ្ញុំ ដល់ពួកសាសន៍ដទៃ នឹងពួកស្តេច ហើយនឹងពួកកូនចៅសាសន៍អ៊ីស្រាអែលផង»។
ប្រាកដហើយ ដោយមានការតែងតាំងពីព្រះយេស៊ូ នោះសុល(ដែលឥឡូវមានឈ្មោះប៉ុល) និងពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អឯទៀត ទទួលបានជោគជ័យជាច្រើនក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនិងការបង្រៀន។ តាមការពិត ២៥ឆ្នាំក្រោយពេលដែលព្រះយេស៊ូបង្ហាញខ្លួនឲ្យប៉ុលឃើញពេលគាត់ធ្វើដំណើរទៅក្រុងដាម៉ាសនោះ ប៉ុលសរសេរថា«ដំណឹងល្អ»បាន«ផ្សាយទៅដល់គ្រប់ទាំងមនុស្ស ដែលកើតក្រោមមេឃ»។
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ព្រះយេស៊ូប្រទាននូវចក្ខុនិមិត្តតៗគ្នាដល់សាវ័កយ៉ូហានជាសាវ័កដែលជាទីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់។ តាមរយៈចក្ខុនិមិត្តទាំងនេះ យ៉ូហានឃើញព្រះយេស៊ូកំពុងតែកាន់អំណាចគ្រប់គ្រងក្នុងស្ថានសួគ៌ ហើយចក្ខុនិមិត្តទាំងនេះគាត់ក៏បានរៀបរាប់នៅក្នុងសៀវភៅវិវរណៈក្នុងព្រះគម្ពីរផងដែរ។ យ៉ូហានពោលថា«ដោយវិញ្ញាណ» នោះបាននាំយកគាត់ទៅដល់«ថ្ងៃនៃព្រះអម្ចាស់»។ តើ«ថ្ងៃ»នោះជាអ្វី?
ការពិនិត្យមើលក្នុងទំនាយទាំងប៉ុន្មានក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលរួមបញ្ចូលនឹងទំនាយរបស់ព្រះយេស៊ូផ្ទាល់ ស្តីអំពីថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់ បង្ហាញថា«ថ្ងៃនៃព្រះអម្ចាស់»បានចាប់ផ្ដើមក្នុងឆ្នាំ១៩១៤ ដែលជាឆ្នាំដ៏សំខាន់ក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រ! ដូច្នេះ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩១៤ ព្រះយេស៊ូបានត្រឡប់មកវិញដែលយើងមើលមិនឃើញ ដោយមិនមានភាពអធិកអធមគគ្រឹកគគ្រេងនោះទេ ហើយមានតែពួកអ្នកបំរើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ដែលដឹងថាទ្រង់បានត្រឡប់មកវិញហើយ។ ក្នុងឆ្នាំនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបញ្ជាព្រះយេស៊ូឲ្យទៅបង្ក្រាបពួកសត្រូវរបស់ទ្រង់!
ព្រះយេស៊ូស្ដាប់បង្គាប់តាមបញ្ជារបស់ព្រះវរបិតា ដោយសំអាតស្ថានសួគ៌ហើយទំលាក់សាតាំងនិងពួកបិសាចរបស់វាមកលើផែនដីនេះ។ ក្រោយពីយ៉ូហានឃើញនូវព្រឹត្ដិការណ៍ក្នុងចក្ខុនិមិត្ត គាត់ក៏ឮសម្លេងមួយយ៉ាងខ្លាំងនៅលើមេឃថា៖ «ឥឡូវនេះ សេចក្ដីសង្គ្រោះ ព្រះចេស្ដា នឹងរាជ្យរបស់ព្រះនៃយើងរាល់គ្នា ហើយអំណាចរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៃទ្រង់ បានមកដល់ហើយ!»។ ត្រូវហើយ ព្រះគ្រីស្ទគ្រងរាជ្យជាស្តេចនៅឆ្នាំ១៩១៤!
នេះជាដំណឹងល្អមែនចំពោះពួកអ្នកថ្វាយបង្គំរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅលើស្ថានសួគ៌។ ពួកគេបានទទួលការដាស់តឿនថា៖ «ឱស្ថានសួគ៌ នឹងពួកអ្នកដែលនៅស្ថាននោះអើយ! ចូរអរសប្បាយឡើង!»។ ប៉ុន្តែ តើពួកអ្នករស់នៅផែនដីមានស្ថានភាពយ៉ាងណាដែរ? សម្លេងមួយយ៉ាងខ្លាំងនៅលើមេឃពោលទៀតថា៖ «តែវេទនាដល់ផែនដី នឹងសមុទ្រវិញ ពីព្រោះអារក្សបានចុះមកឯអ្នករាល់គ្នា ទាំងមានសេចក្ដីឃោរឃៅជាខ្លាំង ដោយវាដឹងថាពេលវេលាវាខ្លីណាស់ហើយ»។
ឥឡូវនេះ យើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងគ្រាដ៏ខ្លីនេះ។ នៅសព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សកំពុងតែបង្ហាញថាតើពួកគេមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ឲ្យចូលក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ ឬទទួលសេចក្ដីហិនវិនាស។ ហេតុការណ៍ពិតគឺថា អនាគតរបស់អ្នកទៅជាយ៉ាងណាគឺអាស្រ័យទៅលើការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នកចំពោះដំណឹងល្អនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ដែលកំពុងតែផ្សព្វផ្សាយទូទាំងផែនដី ក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
ក្រោយមក ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទនឹងបំរើជាខ្សែរយៈដែលព្រះនឹងប្រើដើម្បីបំផ្លាញចោលប្រព័ន្ធទាំងមូលរបស់សាតាំង និងអស់អ្នកដែលគាំទ្រវានៅលើផែនដីនេះ។ ព្រះយេស៊ូនឹងបង្ហើយនូវការដកចេញអំពើកំណាចទាំងអស់ ក្នុងសង្គ្រាមដែលព្រះគម្ពីរហៅថាអើម៉ាគេដូន។ ក្រោយមក ព្រះយេស៊ូជាបុគ្គលដ៏ឧត្តមបំផុតបន្ទាប់ពីព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់នឹងចាប់សាតាំងនិងពួកបិសាចរបស់វាចងបោះទៅក្នុង«ជង្ហុកធំ»អស់រយៈពេលមួយពាន់ឆ្នាំ គឺក្នុងស្ថានភាពដែលគ្មានសកម្មភាពដូចសេចក្ដីស្លាប់។ កិច្ចការ ៧:៥៥-៦០; ៨:១-៣; ៩:១-១៩; ១៦:៦-១០; ទំនុកដំកើង ១១០:១, ២; ហេព្រើរ ១០:១២, ១៣; ពេត្រុសទី១ ៣:២២; លូកា ២២:២៨-៣០; កូល៉ុស ១:១៣, ២៣; វិវរណៈ ១:១, ១០; ១២:៧-១២; ១៦:១៤-១៦; ២០:១-៣; ម៉ាថាយ ២៤:១៤; ២៥:៣១-៣៣
▪ ក្រោយពីព្រះយេស៊ូយាងទៅស្ថានសួគ៌ តើទ្រង់គង់នៅទីណា? ហើយតើទ្រង់រង់ចាំអ្វី?
▪ តើព្រះយេស៊ូគ្រប់គ្រងលើអ្នកណាក្រោយពីយាងទៅស្ថានសួគ៌? តើការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់បានសឲ្យឃើញយ៉ាងដូចម្ដេច?
▪ តើ«ថ្ងៃនៃព្រះអម្ចាស់»ចាប់ផ្ដើមនៅពេលណា? ហើយមានអ្វីកើតឡើងនៅដំណាក់កាលដំបូងនៃថ្ងៃនោះ?
▪ តើកិច្ចផ្សព្វផ្សាយដែលកំពុងតែមានដំណើរការនៅសព្វថ្ងៃនេះ មានអានុភាពលើយើងម្នាក់ៗផ្ទាល់ខ្លួនយ៉ាងណា?
▪ នៅពេលបង្ហើយកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ តើនឹងមានព្រឹត្ដិការណ៍អ្វីជាបន្ទាប់?
