ការស្វែងរកអស់អ្នកដែលវង្វេង
ជំពូកទី៨៥
ការស្វែងរកអស់អ្នកដែលវង្វេង
ព្រះយេស៊ូខំស្វែងរកអស់អ្នកដែលចង់បំរើព្រះដោយចិត្តរាបទាប។ ដូច្នេះ ទ្រង់ស្វែងរកមនុស្សនិងរៀបរាប់ប្រាប់ពួកគេអំពីព្រះរាជាណាចក្រ ព្រមទាំងមានបន្ទូលជាមួយមនុស្សមានបាបដែលគេស្គាល់ជាទូទៅទៀតផង។ មនុស្សមានបាបទាំងនេះក៏នាំគ្នាចូលមកស្ដាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដែរ។
នោះពួកផារីស៊ីនិងពួកស្ក្រែបពេលឃើញដូចនេះ ក៏រិះគន់ព្រះយេស៊ូព្រោះទ្រង់សេពគប់ជាមួយមនុស្ស ដែលពួកគេចាត់ទុកថាមិនសមគួរ។ ពួកគេនិយាយរុកកួនថា៖ «អ្នកនេះទទួលមនុស្សបាប ហើយក៏ស៊ីជាមួយនឹងគេផង»។ ពួកគេមិនចេះបន្ទាបខ្លួនធ្វើដូច្នេះទេ! ពួកផារីស៊ីនិងពួកស្ក្រែបប្រព្រឹត្តលើមនុស្សសាមញ្ញ ដូចជាធូលីដីក្រោមជើងរបស់ពួកគេ។ តាមការពិត ពួកគេប្រើឃ្លាភាសាហេព្រើរអាមហាអារិត ដែលមានន័យថា«ប្រជាជននៅក្នុងស្រុក» ដើម្បីបង្ហាញនូវការស្អប់ខ្ពើមរបស់ពួកគេចំពោះមនុស្សបែបនេះ។
ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូប្រព្រឹត្តលើមនុស្សគ្រប់គ្នាដោយសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ សេចក្ដីសប្បុរស និងសេចក្ដីមេត្ដា។ ជាលទ្ធផល មនុស្សដែលមានចិត្តរាបទាបទាំងនេះ រួមមានមនុស្សដែលគេល្បីថាជាអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើខុសក៏ចូលមកស្ដាប់ទ្រង់ដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះការរិះគន់របស់ពួកផារីស៊ីដែលថា ព្រះយេស៊ូខំប្រឹងជួយអស់អ្នកដែលពួកគេចាត់ទុកថាជាពួកដែលមិនសមគួរនោះ?
ព្រះយេស៊ូប្រើរឿងប្រៀបប្រដូចមួយ ដើម្បីតបឆ្លើយនឹងការជំទាស់របស់ពួកគេ។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលដូចជាទស្សនៈរបស់ពួកផារីស៊ីផ្ទាល់ ដែលអាងខ្លួនជាមនុស្សសុចរិតហើយមានសុវត្ថិភាពក្នុងក្រោលរបស់ព្រះ តែពួកអាមហាអារិតដែលជាទីស្អប់ខ្ពើមនោះ គឺបានវង្វេងបាត់។ ចូរស្ដាប់កាលដែលទ្រង់មានបន្ទូលសួរថា៖
«ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា បើអ្នកណាមានចៀម១រយ តែបាត់១ តើមិនទុកចៀម៩៩ឲ្យនៅទីរហោស្ថាន ដើម្បីនឹងទៅតាមរកចៀម១ដែលបាត់ ទាល់តែឃើញទេឬអី? កាលណារកឃើញហើយ នោះក៏លើកព្រនរមក ដោយអំណរ លុះមកដល់ផ្ទះវិញ អ្នកនោះនឹងហៅពួកសំឡាញ់ នឹងពួកអ្នកជិតខាងមក ប្រាប់ថា ‹សូមអរសប្បាយជាមួយនឹងខ្ញុំ ដ្បិតចៀមខ្ញុំដែលបាត់ នោះឃើញវិញហើយ!›»។
រួចមក ព្រះយេស៊ូបកស្រាយនូវរឿងរបស់ទ្រង់ ដោយពន្យល់ថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា នៅស្ថានសួគ៌ នឹងមានសេចក្ដីអំណរយ៉ាងនោះដែរ ដោយសារមនុស្សបាបតែ១នាក់ ដែលប្រែចិត្តវិញ ជាជាងមនុស្សសុចរិត៩៩នាក់ ដែលមិនត្រូវការប្រែចិត្តទេ»។
ពួកផារីស៊ីចាត់ទុកខ្លួនគេជាមនុស្សសុចរិត ដូច្នេះហើយគេមិនត្រូវការប្រែចិត្តទេ។ បីបួនឆ្នាំមុននេះ ពួកគេខ្លះបានរិះគន់ព្រះយេស៊ូ ដោយព្រោះទ្រង់សោយព្រះស្ងោយជាមួយនឹងពួកអ្នកយកពន្ធនិងអ្នកមានបាប នៅពេលនោះទ្រង់បានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេថា៖ «ខ្ញុំមិនបានមក ដើម្បីនឹងហៅមនុស្សសុចរិតទេ គឺមកហៅមនុស្សមានបាប»ទៅវិញទេ។ ពួកផារីស៊ីដែលអះអាងថាខ្លួនគេជាមនុស្សសុចរិត ហើយឥតយល់ឃើញថាខ្លួនត្រូវការប្រែចិត្ត និងឥតបាននាំឲ្យមានអំណរនៅស្ថានសួគ៌ទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ អស់អ្នកដែលមានបាបហើយប្រែចិត្តដ៏ស្មោះនឹងធ្វើឲ្យមានអំណរមែន។
ព្រះយេស៊ូរៀបរាប់រឿងប្រៀបប្រដូចមួយទៀត ដើម្បីបញ្ជាក់កាន់តែខ្លាំងថា ការជួយរកចៀមវង្វេងឲ្យឃើញមកវិញ ពិតជាបណ្ដាលឲ្យមានអំណរមែន។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «មានស្ត្រីឯណា ដែលមានប្រាក់[«ដ្រាកម៉ា១០កាក់», ព.ថ.] បើបាត់១ តើមិនអុជចង្កៀង ហើយបោសផ្ទះរកអស់ពីចិត្ត ទាល់តែបានឃើញទេឬអី? កាលរកឃើញ នោះក៏ហៅពួកសំឡាញ់ នឹងអ្នកជិតខាងមកប្រាប់ថា ‹សូមអរសប្បាយជាមួយនឹងខ្ញុំចុះ! ដ្បិតប្រាក់ខ្ញុំដែលបាត់ នោះរកឃើញវិញហើយ!›»។
រួចមក ព្រះយេស៊ូក៏ពន្យល់បកស្រាយស្រដៀងមុនដែរ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «ដូច្នេះ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា ក៏មានសេចក្ដីអំណរ នៅមុខពួកទេវតានៃព្រះយ៉ាងនោះដែរ ដោយសារមនុស្សបាបតែ១នាក់ ដែលប្រែចិត្តវិញ»។
ការយកចិត្តទុកដាក់របស់ពួកទេវតានៃព្រះ ចំពោះការជួយមនុស្សដែលមានបាបឲ្យប្រែចិត្តនោះ គឺអស្ចារ្យណាស់ហ្ន៎! ជាពិសេសមនុស្សដែលមានចិត្តរាបទាបទាំងនេះ ដែលពីមុនត្រូវគេស្អប់និងចាត់ទុកជាអាមហាអារិត តែនៅទីបំផុត គេអាចក្លាយជាសមាជិកក្នុងព្រះរាជាណាចក្រនៅស្ថានសួគ៌របស់ព្រះ។ ជាលទ្ធផល ពួកគេទទួលឋានៈនៅស្ថានសួគ៌ដែលខ្ពង់ខ្ពស់ជាងពួកទេវតាទៅទៀត! ពួកទេវតាឥតមានចិត្តច្រណែនឬតូចចិត្តឡើយ តែពួកគេអបអរថា មនុស្សមានបាបទាំងនេះបានប្រឈមមុខនិងឈ្នះលើស្ថានការណ៍ទាំងប៉ុន្មានក្នុងជីវិត ដែលនឹងជួយពួកគេឲ្យបំរើជាស្តេចនិងជាសង្ឃនៅស្ថានសួគ៌ ដែលមានចិត្តយោគយល់ហើយមេត្ដាទៀតផង។ លូកា ១៥:១-១០; ម៉ាថាយ ៩:១៣; កូរិនថូសទី១ ៦:២, ៣; វិវរណៈ ២០:៦
▪ ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូសេពគប់នឹងមនុស្សមានបាបដែលគេស្គាល់ជាទូទៅនោះ? ហើយតើព្រះយេស៊ូបានទទួលនូវការរិះគន់យ៉ាងណាពីពួកផារីស៊ី?
▪ តើពួកផារីស៊ីមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះមនុស្សសាមញ្ញ?
▪ តើព្រះយេស៊ូប្រើរឿងប្រៀបប្រដូចអ្វីខ្លះ? ហើយតើយើងអាចរៀនពីរឿងប្រៀបប្រដូចនោះយ៉ាងណា?
▪ ហេតុអ្វីបានជាអំណរអររបស់ពួកទេវតាគឺអស្ចារ្យម្ល៉េះ?
