ព្រះយេស៊ូបានធ្វើអព្ភូតហេតុផ្ដល់ម្ហូបអាហារឲ្យមនុស្សរាប់ពាន់នាក់
ជំពូកទី៥២
ព្រះយេស៊ូបានធ្វើអព្ភូតហេតុផ្ដល់ម្ហូបអាហារឲ្យមនុស្សរាប់ពាន់នាក់
ពួកសាវ័ក១២នាក់សប្បាយរីករាយនឹងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយដ៏អស្ចារ្យទូទាំងស្រុកកាលីឡេណាស់។ ឥឡូវនេះ ក្រោយពីគេសម្លាប់យ៉ូហាន នោះពួកសាវ័កត្រឡប់ទៅឯព្រះយេស៊ូវិញ និងរៀបរាប់ទូលថ្វាយទ្រង់នូវបទពិសោធន៍ដ៏អស្ចារ្យទាំងប៉ុន្មានរបស់គេ។ ដោយឃើញថាពួកគេអស់កម្លាំង និងមានមនុស្សជាច្រើនធ្វើដំណើរទៅមក ធ្វើឲ្យពួកគេឥតទាំងមានពេលបរិភោគអាហារសោះ នោះព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ ‹ចូរយើងចេញទៅកន្លែងស្ងាត់ដាច់ឡែក ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានសំរាក›។
នោះគេក៏នាំគ្នាចុះទូកប្រហែលនៅក្បែរក្រុងកាពើណិមចេញទៅឯទីស្ងាត់ដោយឡែក នៅខាងកើតនៃទន្លេយ័រដាន់ហួសក្រុងបេតសៃដា។ ប៉ុន្តែ មនុស្សជាច្រើនឃើញព្រះយេស៊ូនិងពួកសាវ័កចេញទៅ ហើយពួកអ្នកឯទៀតបានដឹងអំពីរឿងនេះ។ ហ្វូងមនុស្សទាំងនេះនាំគ្នារត់ទៅមុនតាមឆ្នេរ ចាំជួបព្រះយេស៊ូនិងពួកសាវ័កពេលទូកទៅដល់។
ពេលព្រះយេស៊ូយាងឡើងពីទូក ទតឃើញហ្វូងមនុស្ស នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យអាណិតអាសូរដល់គេ ពីព្រោះគេធៀបដូចជាចៀមដែលគ្មានអ្នកគង្វាល។ ដូច្នេះទ្រង់ក៏ប្រោសមនុស្សឈឺឲ្យជា ព្រមទាំងបង្រៀនគេអំពីសេចក្ដីផ្សេងៗជាច្រើន។
ពេលវេលាបានកន្លងទៅយ៉ាងលឿន ពួកសិស្សមកទូលទ្រង់ថា៖ «ទីនេះជាទីស្ងាត់ ហើយពេលក៏ជ្រុលផង សូមទ្រង់ឲ្យគេទៅរកទិញអាហារនៅស្រុកស្រែ ហើយក្នុងភូមិនៅជុំវិញចុះ ដ្បិតគេគ្មានអ្វីបរិភោគសោះ»។
ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលឆ្លើយថា៖ «ចូរអ្នករាល់គ្នាឲ្យគេបរិភោគទៅ!»។ រួចមក ព្រះយេស៊ូបានជ្រាបនូវអ្វីដែលទ្រង់នឹងធ្វើ ទ្រង់សាកល្បងភីលីព ដោយមានបន្ទូលសួរថា៖ «[តើ]យើងនឹងទិញនំប៉័ងពីណាមក ឲ្យមនុស្សទាំងអស់នេះបានបរិភោគ?»។
តាមទស្សនៈរបស់ភីលីព នោះគឺមិនអាចធ្វើបានឡើយ។ ដ្បិតមានមនុស្សប្រុសៗ៥.០០០នាក់ ហើយប្រហែលជាលើស១០.០០០នាក់ បើសរុបទាំងស្ត្រីនិងកូនក្មេង! ភីលីពទូលឆ្លើយថា៖ «ទោះបើទិញនំប៉័ងអស់[«ប្រាក់ឌីណារី២០០កាក់, ព.ថ. ដែលប្រាក់ឌីណារីមួយកាក់នៅជំនាន់នោះជាប្រាក់ឈ្នួលសំរាប់កិច្ចការពេញមួយថ្ងៃ] ក៏មិនគ្រាន់ឲ្យគ្រប់គ្នា សូម្បីតែបន្ដិចបន្តួចផង»។
ប្រហែលដើម្បីបង្ហាញនូវការគ្មានសមត្ថភាពផ្ដល់ម្ហូបអាហារដល់មនុស្សជាច្រើនយ៉ាងនេះ នោះអនទ្រេពោលថា៖ «នៅទីនេះមានក្មេងម្នាក់ មាននំប៉័ងម្សៅឱក៥នឹងត្រីតូច២ ប៉ុន្តែដែលមានតែប៉ុណ្ណោះ តើមានប្រយោជន៍អ្វី ដល់មនុស្សច្រើនទាំងម្ល៉េះ?»។
ដោយនេះជារដូវផ្ការីក មុនបុណ្យរំលងនៅឆ្នាំ៣២ ស.យ. គឺមានពេញទៅដោយវាលស្មៅខៀវខ្ចី។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូបង្គាប់ពួកសិស្សឲ្យប្រាប់បណ្ដាជនឲ្យអង្គុយជាក្រុមៗ ក្រុមខ្លះមាន៥០នាក់ និងក្រុមខ្លះមាន១០០នាក់។ ព្រះយេស៊ូយកនំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរនោះ ងើបទតទៅលើមេឃហើយបានអធិស្ឋាន។ រួចមក ទ្រង់កាច់នំប៉័ងនិងចែកត្រីពីរនោះ។ ទ្រង់ហុចឲ្យពួកសិស្សទ្រង់ ហើយពួកគេក៏ចែកឲ្យបណ្ដាជនដែរ។ គួរឲ្យអស្ចារ្យមែន មនុស្សទាំងនោះបានបរិភោគឆ្អែតគ្រប់គ្នា!
ក្រោយមក ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់ពួកសិស្សទ្រង់ថា៖ «ចូរប្រមូលចំណិតដែលសល់នៅ ដើម្បីកុំឲ្យបាត់អ្វីឡើយ»។ ពេលពួកសិស្សប្រមូលម្ហូបអាហារដែលនៅសល់ គេដាក់បានពេញដប់ពីរកន្ត្រក! ម៉ាថាយ ១៤:១៣-២១; ម៉ាកុស ៦:៣០-៤៤; លូកា ៩:១០-១៧; យ៉ូហាន ៦:១-១៣
▪ ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូចង់រកកន្លែងស្ងាត់ដាច់ដោយឡែកសំរាប់សាវ័កទ្រង់?
▪ តើព្រះយេស៊ូនាំសិស្សទ្រង់ទៅកន្លែងណា? ហេតុអ្វីបានជាគេពុំអាចសំរាកសោះ?
▪ ដោយជ្រុលពេលទៅហើយ តើពួកសិស្សឲ្យយោបល់យ៉ាងណា? ប៉ុន្តែតើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូមើលថែរក្សាហ្វូងមនុស្សទាំងនោះ?
