លោតទៅអត្ថបទ

លោតទៅបញ្ជីអត្ថបទ

ព្រះយេស៊ូយាងទៅទីក្រុងយេរូសាឡិមម្ដងទៀត

ព្រះយេស៊ូយាងទៅទីក្រុងយេរូសាឡិមម្ដងទៀត

ជំពូក​ទី​៨២

ព្រះ​យេស៊ូ​យាង​ទៅ​ទី​ក្រុង​យេរូសាឡិម​ម្ដង​ទៀត

មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន ព្រះ​យេស៊ូ​ក៏​យាង​ទៅ​តាម​ផ្លូវ​ម្ដង​ទៀត ដើម្បី​បង្រៀន​មនុស្ស​ពី​ទី​ក្រុង​មួយ​ទៅ​ទី​ក្រុង​មួយ និង​ពី​ភូមិ​មួយ​ទៅ​ភូមិ​មួយ​ទៀត។ យ៉ាង​ច្បាស់​ណាស់ ព្រះ​យេស៊ូ​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​ប៉េរ៉េ ដែល​នៅ​ម្ខាង​ទន្លេ​យ័រដាន់​ពី​ស្រុក​យូដា។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​យេស៊ូ​ធ្វើ​ដំណើរ​ឆ្ពោះ​ទៅ​ទី​ក្រុង​យេរូសាឡិម។

តាម​ទស្សនវិជ្ជា​របស់​ពួក​យូដា​ចែង​ថា មាន​តែ​មនុស្ស​មួយ​ចំនួន​តូច​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​នឹង​ទទួល​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ​បាន​ជា​ជំរុញ​ឲ្យ​បុរស​ម្នាក់​សួរ​ថា៖ «ព្រះ​អម្ចាស់​អើយ! តើ​មនុស្ស​ដែល​បាន​សង្គ្រោះ មាន​គ្នា​តែ​បន្ដិច​ទេ​ឬ?»។ ព្រះ​យេស៊ូ​មាន​បន្ទូល​ជំរុញ​ឲ្យ​ហ្វូង​មនុស្ស​គិត​នូវ​អ្វី​ដែល​ត្រូវ​ការ​ដើម្បី​ទទួល​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ ដោយ​តប​ថា៖ «ចូរ​ខំ​ប្រឹង​យ៉ាង​អស់​ពី​ចិត្ត[នោះ​គឺ ពុះ​ពារ​ទាំង​លំបាក ឬ​ក៏​ដោយ​ការ​ឈឺ​ចាប់​យ៉ាង​ខ្លាំង] ឲ្យ​បាន​ចូល​ទៅ​តាម​ទ្វារ​ចង្អៀត»។

ការ​ខំ​ប្រឹង​បែប​នេះ​គឺ​ត្រូវ​ការ​ជា​បន្ទាន់ ដ្បិត​ព្រះ​យេស៊ូ​មាន​បន្ទូល​បន្ត​ថា៖ «ដ្បិត . . . នឹង​មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ខំ​ប្រឹង​រក​ចូល​ដែរ តែ​ចូល​មិន​បាន​ទេ»។ ហេតុ​អ្វី​ក៏​ពួក​គេ​ចូល​មិន​បាន​ដូច្នេះ? ព្រះ​យេស៊ូ​ពន្យល់​ថា៖ ‹កាល​ណា​ម្ចាស់​ផ្ទះ​បាន​ក្រោក​ឡើង​បិទ​ទ្វារ ហើយ​មនុស្ស​ឈរ​នៅ​ខាង​ក្រៅ គោះ​ទ្វារ​ទូល​ថា៖ «ឱ​ព្រះ​អម្ចាស់​ៗ​អើយ! សូម​បើក​ឲ្យ​យើង​ខ្ញុំ​ផង»។ នោះ​ទ្រង់​នឹង​មាន​បន្ទូល​ឆ្លើយ​ថា៖ «អញ​មិន​ស្គាល់​ឯង​រាល់​គ្នា​ដែល​មក​ពី​ណា​ទេ នែ! អស់​អ្នក​ដែល​ប្រព្រឹត្ត​សេចក្ដី​ទុច្ចរិត​អើយ! ចូរ​ថយ​ចេញ​ពី​អញ​ទៅ!»›។

តាម​មើល​ទៅ អស់​អ្នក​នៅ​ខាង​ក្រៅ​ដែល​ចូល​មិន​បាន​ដោយ​ជាប់​សោ បាន​វិល​មក​នៅ​វេលា​ដែល​ខ្លួន​គេ​ចង់​មក​ប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ​ទំរាំ​ដល់​ពេល​នោះ ទ្វារ​ចូល​គឺ​បិទ​និង​ដាក់​រនុក​ទៅ​ហើយ។ ពួក​គេ​គួរ​តែ​មក​មុន​នេះ​ដើម្បី​បាន​ចូល ទោះ​ជា​ពេល​នោះ​ជា​ពេល​ដែល​ពិបាក​ធ្វើ​សំរាប់​ពួក​គេ​ក៏​ដោយ។ ប្រាកដ​ហើយ លទ្ធផល​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​សោក​ស្ដាយ​គឺ​មាន​សំរាប់​ពួក​អ្នក​ដែល​ទុក​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ចោល​មួយ​ឡែក ដោយ​ចាត់​ទុក​អ្វី​ផ្សេង​ទៀត​គឺ​សំខាន់​បំផុត​ក្នុង​ជីវិត​របស់​ពួក​គេ!

ពួក​សាសន៍​យូដា​ភាគ​ច្រើន ដែល​ព្រះ​យេស៊ូ​យាង​មក​បំរើ​នោះ ឥត​បាន​ចាប់​យក​ឱកាស​ដ៏​អស្ចារ្យ​នេះ​ដែល​ជា​សំ​វិធានការ​របស់​ព្រះ​ចំពោះ​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ​ទេ។ ដូច្នេះ ព្រះ​យេស៊ូ​មាន​បន្ទូល​ថា ពួក​គេ​នឹង​យំ​ហើយ​សង្កៀត​ធ្មេញ​របស់​ពួក​គេ ពេល​ដែល​ត្រូវ​បោះ​ទៅ​ក្រៅ​នោះ។ ម្យ៉ាង​វិញ​ទៀត មនុស្ស​ដែល​មក​ពី«ទិស​ខាង​កើត ខាង​លិច ខាង​ជើង ហើយ​ខាង​ត្បូង» គឺ​មក​ពី​គ្រប់​ទាំង​សាសន៍​នឹង«មក​អង្គុយ​ក្នុង​នគរ​ព្រះ​ដែរ»។

ព្រះ​យេស៊ូ​មាន​បន្ទូល​ទៀត​ថា៖ «ហើយ​មើល! នឹង​មាន​មនុស្ស​ក្រោយ[មនុស្ស​មិន​មែន​ជា​សាសន៍​យូដា​ដែល​គេ​ស្អប់ ព្រម​ទាំង​សាសន៍​យូដា​ដែល​ត្រូវ​គេ​ជិះ​ជាន់]ទៅ​ជា​មុន នឹង​មនុស្ស​មុន[ពួក​សាសន៍​យូដា​ជា​អ្នក​មាន​និង​អ្នក​កាន់​សាសនា]ទៅ​ជា​ក្រោយ​វិញ»។ ពួក​អ្នក​ទាំង​នេះ​មក​ក្រោយ មាន​ន័យ​ថា​ពួក​នេះ​ខ្ជិល និង​ជា​មនុស្ស​ឥត​ដឹង​គុណ ហើយ​មិន​អាច​ទទួល​ព្រះ​រាជាណាចក្រ​បាន​ឡើយ។

ឥឡូវ​នេះ ពួក​ផារីស៊ី​មក​គាល់​ព្រះ​យេស៊ូ ហើយ​ទូល​ទ្រង់​ថា៖ «ចូរ​ថយ​ចេញ​ពី​នេះ​ទៅ! ដ្បិត​ស្តេច​ហេរ៉ូឌ[អាន់ទីប៉ាស]រក​ចង់​សំឡាប់​លោក»។ ប្រហែល​ជា​ស្តេច​ហេរ៉ូឌ​បាន​ផ្ដើម​ពាក្យ​ចចាម​អារ៉ាម ដើម្បី​ឲ្យ​ព្រះ​យេស៊ូ​គេច​ខ្លួន​ចេញ​ពី​តំបន់​នេះ។ ស្តេច​ហេរ៉ូឌ​ប្រហែល​ជា​ខ្លាច​ថា​ទ្រង់​អាច​មាន​ឈ្មោះ ក្នុង​ការ​រួម​ដៃ​ប្រហារ​ជីវិត​ព្យាការី​របស់​ព្រះ​ម្នាក់​ទៀត ដូច​ដែល​ទ្រង់​ធ្លាប់​មាន​ឈ្មោះ​រួម​ដៃ​សម្លាប់​យ៉ូហាន​បាទីស្ទ​ដែរ។ តែ​ព្រះ​យេស៊ូ​មាន​បន្ទូល​ទៅ​ពួក​ផារីស៊ី​ថា៖ «ចូរ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទៅ​ប្រាប់​សត្វ​កញ្ជ្រោង​នោះ​ថា មើល! ខ្ញុំ​ដេញ​អារក្ស ហើយ​ប្រោស​មនុស្ស​ឲ្យ​ជា នៅ​ថ្ងៃ​នេះ ហើយ​ថ្ងៃ​ស្អែក លុះ​ដល់​ថ្ងៃ​ទី​៣ ខ្ញុំ​នឹង​បាន​សំរេច​ការ»។

ក្រោយ​ពី​ព្រះ​យេស៊ូ​បញ្ចប់​កិច្ច​ការ​របស់​ទ្រង់​នៅ​ទី​នោះ ទ្រង់​ក៏​ធ្វើ​ដំណើរ​ឆ្ពោះ​ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម ពីព្រោះ​ទ្រង់​បាន​ពន្យល់​ថា៖ «ដ្បិត​គ្មាន​ទំនង​ឲ្យ​ហោរា​ណា​វិនាស ក្រៅ​ពី​ក្រុង​យេរូសាឡិម​ទេ»។ ហេតុ​អ្វី​ក៏​ទំនង​ជា​ព្រះ​យេស៊ូ​នឹង​សោយ​ទិវង្គត​នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម? ពីព្រោះ​ក្រុង​យេរូសាឡិម​ជា​រាជធានី ក៏​ជា​ទី​តាំង​ក្រុម​ប្រឹក្សា​ជាន់​ខ្ពស់​ដែល​មាន​សមាជិក​៧១​នាក់ ហើយ​ជា​ទី​កន្លែង​បូជា​សត្វ។ ហេតុ​នេះ​គឺ​ជា​ការ​មិន​ត្រឹម​ត្រូវ​ឡើយ ដែល​ឲ្យ​គេ​ធ្វើ​គុត«កូន​ចៀម​នៃ​ព្រះ»នៅ​កន្លែង​ផ្សេង​ក្រៅ​ពី​ក្រុង​យេរូសាឡិម​នោះ។

ព្រះ​យេស៊ូ​មាន​បន្ទូល​ដោយ​ការ​សោក​ស្ដាយ​ថា៖ «ឱ​យេរូសាឡិម! ក្រុង​យេរូសាឡិម ជា​ទី​ក្រុង​ដែល​សំឡាប់​ពួក​ហោរា ហើយ​ចោល​ថ្ម​ទៅ​អស់​អ្នក ដែល​បាន​ចាត់​មក​ឯ​ឯង​អើយ! តើ​ប៉ុន្មាន​ដង​ហើយ ដែល​អញ​ចង់​ប្រមូល​កូន​ឯង​រាល់​គ្នា ដូច​ជា​មេ​មាន់​ប្រមូល​កូន​ក្រុង​ក្រោម​ស្លាប? តែ​ឯង​មិន​ព្រម​សោះ​នោះ មើល! ផ្ទះ​ឯង​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​ចោល​នៅ​ស្ងាត់​ឈឹង»។ សាសន៍​នេះ​នឹង​ត្រូវ​ទទួល​សេចក្ដី​ហិន​វិនាស ពីព្រោះ​ពួក​គេ​បដិសេធ​ចោល​បុត្រា​របស់​ព្រះ។

កាល​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូ​យាង​ដំណើរ​បន្ត​ឆ្ពោះ​ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម គេ​បាន​អញ្ជើញ​ទ្រង់​ឲ្យ​ចូល​ផ្ទះ​របស់​មេ​ដឹក​នាំ​ផារីស៊ី។ ថ្ងៃ​នោះ​ជា​ថ្ងៃ​ឈប់​សំរាក​ហើយ​បណ្ដា​ជន​កំពុង​សម្លឹង​មើល​ទ្រង់​យ៉ាង​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់ ដ្បិត​មាន​បុរស​ម្នាក់​កើត​ទាច ដែល​ដៃ​និង​ជើង​របស់​គាត់​ហើម​សុទ្ធ​តែ​ទឹក​នៅ​ខាង​ក្នុង។ ព្រះ​យេស៊ូ​មាន​បន្ទូល​សួរ​ពួក​អ្នក​ប្រាជ្ញ​ច្បាប់​និង​ពួក​ផារីស៊ី​ដែល​មាន​វត្តមាន​នៅ​ទី​នោះ​ថា៖ «តើ​មាន​ច្បាប់​នឹង​មើល​ឲ្យ​ជា នៅ​ថ្ងៃ​ឈប់​សំរាក​ឬ​ទេ?»។

ពួក​គេ​នៅ​ស្ងៀម​ទាំង​អស់​គ្នា។ ដូច្នេះ ព្រះ​យេស៊ូ​ក៏​ប្រោស​បុរស​នេះ​ឲ្យ​ជា រួច​ឲ្យ​គាត់​ចេញ​ទៅ។ រួច​មក ទ្រង់​សួរ​ពួក​គេ​ថា៖ «ក្នុង​ពួក​អ្នក​រាល់​គ្នា បើ​អ្នក​ណា​មាន​លា​ឬ​គោ ធ្លាក់​ចុះ​ក្នុង​រណ្ដៅ នៅ​ថ្ងៃ​ឈប់​សំរាក តើ​មិន​ស្រង់​យក​ចេញ ក្នុង​១​រំពេច​នោះ​ទេ​ឬ?»។ ម្ដង​នេះ​ទៀត ពួក​គេ​រក​ពាក្យ​តប​ឆ្លើយ​មិន​បាន​ឡើយ។ លូកា ១៣:២២–១៤:៦; យ៉ូហាន ១:២៩

តើ​ព្រះ​យេស៊ូ​មាន​បន្ទូល​យ៉ាង​ណា ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ? ហើយ​ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​នៅ​ខាង​ក្រៅ​មិន​អាច​ចូល​បាន​ដោយ​ជាប់​សោ​នោះ?

តើ​អ្នក​ណា​ដែល​នៅ«ក្រោយ» តែ​មក​មុន​វិញ? ហើយ​តើ​អ្នក​ណា​មក«មុន» តែ​នៅ​ក្រោយ​ទៅ​វិញ?

ហេតុ​អ្វី​ក៏​អាច​និយាយ​ថា ស្តេច​ហេរ៉ូឌ​ចង់​ធ្វើ​គុត​ដល់​ព្រះ​យេស៊ូ?

ហេតុ​អ្វី​ក៏​មិន​ត្រឹម​ត្រូវ​ក្នុង​ការ​ធ្វើ​គុត​ព្យាការី​ម្នាក់​នៅ​ខាង​ក្រៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម​ដូច្នេះ?