មនុស្សអំនួតនិងមនុស្សរាបទាប
ជំពូកទី៣៩
មនុស្សអំនួតនិងមនុស្សរាបទាប
ក្រោយពីរៀបរាប់នូវគុណសម្បត្ដិរបស់យ៉ូហាន ជាអ្នកដែលធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យគេ នោះព្រះយេស៊ូបំបែរអារម្មណ៍ពួកគេឲ្យគិតពីពួកមនុស្សអំនួត និងមនុស្សដែលមានចិត្តមិនទៀងទាត់នៅជុំវិញទ្រង់នោះវិញ។ ទ្រង់ប្រកាសថា៖ «ដំណមនុស្សនេះជាអ្វី? គឺធៀបដូចជាកូនក្មេងអង្គុយនៅទីផ្សារ ដែលស្រែកទៅគ្នាវាថា៖ ‹យើងបានផ្លុំខ្លុយឲ្យឯង តែឯងមិនបានរាំ យើងបានទួញទំនួញឲ្យឯង តែឯងមិនបានយំទេ›»។
តើព្រះយេស៊ូចង់មានន័យយ៉ាងណា? ទ្រង់ពន្យល់ថា៖ «ដ្បិតយ៉ូហានបានមកមិនស៊ីមិនផឹកសោះ តែគេថា ‹គាត់មានអារក្សចូល› ឯកូនមនុស្ស បានមកទាំងស៊ីទាំងផឹកផង គង់តែគេថា ‹មើល! នេះជាអ្នកល្មោភស៊ីផឹកច្រើន ជាមិត្តសំឡាញ់របស់ពួកយកពន្ធ នឹងមនុស្សមានបាប›»។
គឺមិនអាចបំពេញចិត្តមនុស្សបានឡើយ។ គ្មានអ្វីដែលអាចផ្គាប់ចិត្តពួកគេបានទេ។ យ៉ូហានបានរស់នៅដោយមិនល្មោភស៊ី គាត់សុខចិត្តលះបង់ខ្លួនធ្វើជាអ្នកណាសារីតដោយធ្វើតាមសេចក្ដីប្រកាសរបស់ទេវតា ដែល«មិនផឹកស្រាទំពាំងបាយជូរ ឬគ្រឿងស្រវឹងទេ»។ ក៏ប៉ុន្តែពួកមនុស្សនិយាយថាគាត់មានអារក្សចូល។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូបានរស់នៅដូចមនុស្សសាមញ្ញឯទៀត មិនបានរស់ក្នុងសភាពដូចតាបសនោះទេ តែពួកគេបែរជាចោទថាអ្វីៗដែលទ្រង់ធ្វើគឺហួសប្រមាណ។
ពួកមនុស្សទាំងនេះគឺពិបាកបំពេញចិត្តមែន! ពួកគេដូចជាអ្នកលេងភ្លេងជាមួយគ្នា តែអ្នកខ្លះពុំព្រមរាំ នៅពេលដែលក្មេងឯទៀតបានផ្លុំខ្លុយ ឬពុំព្រមយំពេលមនុស្សគ្នីគ្នាបានទួញទំនួញនោះទេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «ប្រាជ្ញាបានរាប់ជាត្រូវ ដោយផលដែលបង្កើត»។ ត្រូវហើយ ទីសំអាងនិងកិច្ចការបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ការចោទនេះគឺមិនពិតទេ ដែលប្រឆាំងយ៉ូហាននិងព្រះយេស៊ូនោះ។
ព្រះយេស៊ូចាប់ផ្ដើមស្តីបន្ទោសអ្នកក្រុងនានានៅក្រុងខូរ៉ាស៊ីន ក្រុងបេតសៃដា និងក្រុងកាពើណិម ដែលជាកន្លែងដែលទ្រង់បានធ្វើកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់នៅទីនោះ។ ប្រសិនបើទ្រង់បានធ្វើការទាំងនោះនៅក្នុងក្រុងទីរ៉ុសនិងស៊ីដូន នោះព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា មនុស្សនៅទីក្រុងទាំងនេះនឹងបានប្រែចិត្តឡើងវិញ ថែមទាំងស្លៀកសំពត់ធ្មៃ និងព្រលាំងខ្លួនដោយផេះ។ ព្រះយេស៊ូផ្ដន្ទាទោសទីក្រុងកាពើណិម ដែលតាមមើលទៅជាទីលំនៅរបស់ទ្រង់ក្នុងកំឡុងកិច្ចបំរើទ្រង់ ដោយប្រកាសថា៖ «នៅថ្ងៃជំនុំជំរះ ក្រុងទីរ៉ុស នឹងក្រុងស៊ីដូន នឹងទ្រាំបានងាយជាជាងឯងរាល់គ្នា»។
បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូសរសើរព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌ជាសាធារណៈ។ ទ្រង់បានមានព្រះទ័យជំរុញឲ្យធ្វើដូច្នេះ ពីព្រោះព្រះលាក់បាំងសេចក្ដីពិតដ៏មានតម្លៃខាងវិញ្ញាណពីអ្នកប្រាជ្ញនិងអ្នកចេះដឹង ប៉ុន្តែទ្រង់បានលាតត្រដាងការដ៏អស្ចារ្យទាំងនេះឲ្យមនុស្សរាបទាប គឺឲ្យកូនង៉ាវិញ បើនិយាយជាអត្ថបដិរូបនោះ។
នៅពេលចុងក្រោយ ព្រះយេស៊ូប្រទាននូវសេចក្ដីអញ្ជើញដ៏ទាក់ទាញចិត្តនេះថា៖ «អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ! ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សំរាក ចូរទទួលនឹមខ្ញុំ ហើយរៀននឹងខ្ញុំចុះ! ដ្បិតខ្ញុំស្លូត ហើយមានចិត្តសុភាព នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសេចក្ដីសំរាកដល់ព្រលឹង ពីព្រោះនឹមខ្ញុំងាយទេ ហើយបន្ទុកខ្ញុំក៏ស្រាល»។
តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូប្រទាននូវការឈប់សំរាកនេះ? ទ្រង់ប្រទានឲ្យដោយផ្ដល់នូវសេរីភាពពីការនៅក្រោមទំនៀមទម្លាប់ ដែលពួកមេដឹកនាំសាសនាបានដាក់បន្ទុកលើមនុស្ស រួមទាំងបទបញ្ជាដ៏តឹងរ៉ឹងក្នុងការធ្វើតាមថ្ងៃឈប់សំរាក។ ទ្រង់ក៏បានបង្ហាញនូវរបៀបដែលអាចសំរាលទុក្ខដល់អស់អ្នក ដែលពួកអាជ្ញាធរខាងនយោបាយជិះជាន់សង្កត់សង្កិនពួកគេ ហើយអស់អ្នកដែលមានទុក្ខដោយសារមនសិការរបស់ពួកគេបានធ្វើទុក្ខដោយព្រោះបាបដែលពួកគេបានធ្វើ។ ទ្រង់បានសម្ដែងនូវរបៀបដែលអស់អ្នករងទុក្ខបែបនេះ អាចត្រូវអត់ឱនទោសឲ្យ និងរបៀបដែលពួកគេអាចមានទំនាក់ទំនងដ៏ជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះវិញ។
នឹមយ៉ាងស្រាលដែលព្រះយេស៊ូប្រទាននេះ គឺជាការថ្វាយខ្លួនទាំងស្រុងចំពោះព្រះ ដោយបំរើព្រះវរបិតារបស់យើងនៅស្ថានសួគ៌ដែលមានព្រះទ័យមេត្ដា។ ហើយបន្ទុកដ៏ស្រាលដែលព្រះយេស៊ូប្រទានដល់អស់អ្នកដែលដើរតាមទ្រង់ គឺជាការស្ដាប់បង្គាប់សេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះអស់មួយជីវិត ដែលបទបញ្ជារបស់ទ្រង់បានកត់ទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ហើយការស្ដាប់បង្គាប់តាមបទបញ្ជាទាំងនេះ គឺមិនមែនជាបន្ទុកនោះទេ។ ម៉ាថាយ ១១:១៦-៣០; លូកា ១:១៥; ៧:៣១-៣៥; យ៉ូហានទី១ ៥:៣
▪ តើមនុស្សអំនួត ដែលមានចិត្តមិនទៀងទាត់នៅសម័យរបស់ព្រះយេស៊ូ ដូចជាកូនក្មេងយ៉ាងដូចម្ដេច?
▪ ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេស៊ូបានត្រូវជំរុញឲ្យសរសើរតម្កើងព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌?
▪ តើបន្ទុកអ្វីដែលមនុស្សត្រូវទទួលនោះ? ហើយតើការជួយសម្រាលអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានប្រទានឲ្យ?
