សេចក្ដីមេត្ដាចំពោះអ្នករងទុក្ខវេទនា
ជំពូកទី៥៧
សេចក្ដីមេត្ដាចំពោះអ្នករងទុក្ខវេទនា
ក្រោយពីការស្តីបន្ទោសពួកផារីស៊ីចំពោះទំនៀមទម្លាប់ដែលផ្ដល់ប្រយោជន៍ចំពោះពួកគេ នោះព្រះយេស៊ូក៏យាងចេញទៅជាមួយសិស្សទ្រង់។ មិនយូរមុននេះ អ្នកអាចនៅចាំថា ព្រះយេស៊ូជាមួយសិស្សទ្រង់ខំទៅរកកន្លែងសំរាក តែបានត្រូវរំខានពេលដែលហ្វូងមនុស្សរកទ្រង់ឃើញ។ ឥឡូវនេះ ទ្រង់យាងចេញទៅជាមួយសិស្សរបស់ទ្រង់ឆ្ពោះទៅតំបន់នៃក្រុងទីរ៉ុសនិងក្រុងស៊ីដូន ដែលមានចម្ងាយយ៉ាងឆ្ងាយនៅទិសខាងជើង។ តាមពិតនេះជាការធ្វើដំណើរតែមួយដងគត់ ដែលព្រះយេស៊ូបានយាងទៅជាមួយសិស្ស ហួសពីព្រំដែននៃប្រទេសអ៊ីស្រាអែលនោះ។
ក្រោយពីរកបានផ្ទះស្នាក់នៅហើយ នោះព្រះយេស៊ូពុំចង់ឲ្យនរណាដឹងថាទ្រង់គង់នៅទីនោះឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ថ្វីបើនៅក្នុងតំបន់ដែលមិនមែនជាប្រទេសអ៊ីស្រាអែលក្ដី ក៏ទ្រង់នៅតែពុំអាចកំបាំងពីគេបានដែរ។ នោះមានស្ត្រីសាសន៍ក្រិចម្នាក់មានកំណើតនៅភេនីសក្នុងស្រុកស៊ីរី គាត់រកព្រះយេស៊ូឃើញហើយក៏ចាប់ផ្ដើមស្រែកទូលទ្រង់ថា៖ «ឱព្រះអម្ចាស់ ជាពូជហ្លួងដាវីឌអើយ! សូមមេត្ដាប្រោសខ្ញុំម្ចាស់ផង ដ្បិតកូនស្រីរបស់ខ្ញុំម្ចាស់ មានអារក្សចូល ធ្វើទុក្ខជាខ្លាំងណាស់»។ តែព្រះយេស៊ូឥតមានបន្ទូលឆ្លើយតបឡើយ។
នៅទីបំផុត សិស្សរបស់ទ្រង់ទូលប្រាប់ព្រះយេស៊ូថា៖ «សូមឲ្យស្ត្រីនេះទៅវិញទៅ ដ្បិតគេចេះតែស្រែកតាមយើងខ្ញុំ»។ ព្រះយេស៊ូពន្យល់នូវមូលហេតុដែលទ្រង់ឥតអើពើនឹងស្ត្រីនេះ ដោយមានបន្ទូលថា៖ «ខ្ញុំបានទទួលបង្គាប់នឹងមកឯពួកកូនចៀម ដែលបាត់បង់របស់ពូជពង្សសាសន៍អ៊ីស្រាអែលតែប៉ុណ្ណោះទេ»។
យ៉ាងណាក៏ដោយ ស្ត្រីនេះមិនព្រមចុះចាញ់ទេ។ នាងចូលមកក្រាបទៀបព្រះបាទារបស់ទ្រង់ ហើយទូលអង្វរថា៖ «ឱព្រះអម្ចាស់អើយ! សូមជួយខ្ញុំម្ចាស់ផង!»។
ព្រះយេស៊ូច្បាស់ជាសង្វេគដោយបានឮការអង្វរកររបស់ស្ត្រីនោះហើយ! តែម្ដងនេះទៀត ព្រះយេស៊ូបែរជាបញ្ជាក់ប្រាប់នូវភារកិច្ចដ៏ចំបងរបស់ទ្រង់ ជាការបំរើរាស្ត្ររបស់ព្រះជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទៅវិញ។ នៅពេលដដែលនេះ ទ្រង់លើកទស្សនៈដ៏ប្រកាន់ពូជសាសន៍របស់ពួកយូដាចំពោះអស់អ្នកសាសន៍ដទៃ ដែលតាមពិតទ្រង់ចង់សាកល្បងជំនឿរបស់នាងទេ ដោយទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «ដែលយកនំប៉័ងរបស់កូនក្មេងបោះទៅឲ្យកូនឆ្កែ នោះមិនល្អទេ!»។
ព្រះយេស៊ូពិតជាបានបង្ហាញនូវព្រះទ័យថ្នាក់ថ្នមរបស់ទ្រង់ចំពោះពួកសាសន៍ដទៃ ដោយសារសម្លេងដ៏មេត្ដានិងដោយព្រះភ័ក្ដ្ររបស់ទ្រង់។ ទ្រង់ប្រើការប្រៀបធៀបនេះមិនមែនមើលងាយពួកសាសន៍ដទៃទៅនឹងឆ្កែនោះទេ តែហៅថា«កូនឆ្កែ»ទៅវិញ។ ជាជាងតូចចិត្តនឹងការប្រៀបធៀបនេះ ស្ត្រីនេះបាននិយាយសំដៅទៅការប្រកាន់ពូជសាសន៍របស់ពួកយូដា និងដោយមានចិត្តរាបទាបបានធ្វើការសនិដ្ឋាននេះដោយស្រដីថា៖ «មែនហើយព្រះអម្ចាស់! ប៉ុន្តែកូនឆ្កែវាស៊ីកំទេចដែលធ្លាក់ចុះពីតុម្ចាស់វាមកដែរ»។
នោះព្រះយេស៊ូទ្រង់មានបន្ទូលតបថា៖ «នាង . . . អើយ! នាងមានសេចក្ដីជំនឿជាខ្លាំងមែន ចូរឲ្យនាងបានដូចសេចក្ដីប្រាថ្នាចុះ!»។ នោះបានសម្រេចតាមចិត្តគាត់ប្រាថ្នាមែន! នៅពេលគាត់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ នោះឃើញកូនស្រីបានជាសះស្បើយមែន។
ពីតំបន់ឆ្នេរសមុទ្រនៃក្រុងស៊ីដូន នោះព្រះយេស៊ូនិងសិស្សទ្រង់ចេញពីទីនោះឆ្ពោះទៅកាន់ក្បាលទឹកនៃទន្លេយ័រដាន់។ តាមពិត ព្រះយេស៊ូនិងសិស្សរបស់ទ្រង់ឆ្លងទន្លេយ័រដាន់ខាងជើងសមុទ្រកាលីឡេ ហើយចូលក្នុងស្រុកដេកាប៉ូលដែលនៅទិសខាងកើតនៃសមុទ្រនោះ។ ព្រះយេស៊ូនិងសិស្សក៏យាងឡើងទៅលើភ្នំ តែមានមហាជនជាច្រើនឃើញទ្រង់ ហើយក៏នាំទាំងមនុស្សខ្វិន មនុស្សពិការជើង មនុស្សខ្វាក់ មនុស្សគថ្លង់ និងអ្នកមានជំងឺឬអ្នកកាយវិកល។ ពួកគេដាក់មនុស្សទាំងនោះនៅទៀបព្រះបាទទ្រង់ ហើយទ្រង់ប្រោសគេឲ្យបានជាទៅ។ មហាជនកោតស្ញប់ស្ញែងមែន ពេលឃើញមនុស្សគនិយាយបាន មនុស្សខ្វិនដើរបាន មនុស្សខ្វាក់មើលឃើញ ហើយពួកគេក៏សរសើរព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។
ព្រះយេស៊ូយកព្រះទ័យទុកដាក់ជាពិសេសនឹងបុរសថ្លង់ម្នាក់ ដែលថែមទាំងនិយាយមិនរួចទៀតផង។ មនុស្សថ្លង់តែងមានចិត្តខ្មាសណាស់ ជាពិសេសនៅក្នុងចំណោមហ្វូងមនុស្ស។ ព្រះយេស៊ូអាចទតឃើញថាបុគ្គលនេះមានការភិតភ័យមែន។ ដូច្នេះ ដោយព្រះទ័យដ៏មេត្ដា ព្រះយេស៊ូក៏នាំគាត់ចេញទៅដោយឡែកពីបណ្ដាជន។ ពេលនៅដាច់ពីបណ្ដាជន នោះព្រះយេស៊ូក៏បញ្ជាក់នូវអ្វីដែលទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យគាត់។ ទ្រង់ដាក់ព្រះអង្គុលីក្នុងត្រចៀកបុរសនេះ ហើយស្ដោះទឹកព្រះឱស្ឋ រួចមកទ្រង់ក៏យកព្រះអង្គុលីទៅផ្ដិតលើអណ្ដាតគាត់។ រួចមក ទ្រង់បានងើបទតទៅលើមេឃ ដកដង្ហើមធំ ហើយមានបន្ទូលថា៖ «ឲ្យបើកឡើង»។ រំពេចនោះ ត្រចៀករបស់បុរសនេះអាចស្ដាប់ឮ ហើយគាត់ក៏និយាយបានច្បាស់។
បណ្ដាជនបានអបអរសាទរ ពេលព្រះយេស៊ូបានធ្វើការប្រោសឲ្យជាទាំងនេះ។ ពួកគេនិយាយថា៖ «លោកបានធ្វើការទាំងអស់សុទ្ធតែល្អ គឺបានប្រោសទាំងមនុស្សថ្លង់ឲ្យស្ដាប់ឮ ហើយមនុស្សគឲ្យនិយាយបាន»។ ម៉ាថាយ ១៥:២១-៣១; ម៉ាកុស ៧:២៤-៣៧
▪ ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេស៊ូមិនប្រោសកូនរបស់ស្ត្រីសាសន៍ក្រិចឲ្យជាភ្លាមៗ?
▪ ក្រោយមក តើព្រះយេស៊ូនាំសិស្សរបស់ទ្រង់ទៅឯណា?
▪ ដោយមានព្រះទ័យថ្នាក់ថ្នម តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូព្យាបាលបុរសថ្លង់ម្នាក់ ដែលនិយាយមិនរួចនោះ?
