សៀវភៅមួយដ៏ល្អឯក
នៅល្ងាចនោះ ក្រោយសុវណ្ណមកពីធ្វើការវិញ ធារ៉ាបានប្រាប់គាត់នូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលនិមលបានបង្ហាញដល់នាង។ សុវណ្ណគិតថានោះគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍មែន ប៉ុន្ដែគាត់មានការសង្ស័យបន្ដិច ពីព្រោះគាត់ធ្លាប់ឮមនុស្សនិយាយអំពីផ្លូវផ្សេងទៀតដែលឆ្ពោះទៅរកសុភមង្គលនិងសេចក្ដីសុខសាន្ដ តែនៅទីបំផុត មិនបានផ្ដល់ដំណោះស្រាយចំពោះបញ្ហាដែលគាត់មានក្នុងជីវិតទេ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ សុវណ្ណសម្រេចចិត្ដនិយាយជាមួយនឹងឫទ្ធីអំពីរឿងនេះ។ នៅថ្ងៃសៅរ៍គាត់ក៏បានទៅផ្ទះឫទ្ធីមែន។
ឫទ្ធីប្រាប់សុវណ្ណថា៖ «សៀវភៅនេះហៅថាគម្ពីរបរិសុទ្ធ។ ខ្ញុំបានអានហើយជឿជាក់ថា ព័ត៌មានក្នុងគម្ពីរគឺត្រឹមត្រូវនិងគួរឲ្យទុកចិត្ដ»។
សុវណ្ណប្រាប់ឫទ្ធីអំពីការសង្ស័យរបស់គាត់ ដោយពន្យល់ថា៖ «យើងទាំងអស់គ្នាអាចឃើញថាគ្មានវិធីបំបាត់ភាពក្រីក្រនិងទុក្ខលំបាកដែលមាននៅជុំវិញយើងទេ ហើយមនុស្សគ្រប់សាសន៍សុទ្ធតែមានបញ្ហាទាំងនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត មានសាសនានិងទ្រឹស្ដីច្រើនណាស់ ហើយពួកគេនិយាយគ្រប់គ្នាថាសាសនាឬទ្រឹស្ដីរបស់ពួកគេជាផ្លូវត្រឹមត្រូវ ក៏ប៉ុន្ដែគ្មានពួកគេណាម្នាក់អាចបំបាត់សង្គ្រាម ការគ្រប់គ្រងមិនល្អ ការប្រកាន់ពូជសាសន៍ និងភាពក្រីក្របានឡើយ។ ហេតុអ្វីបងគិតថាព័ត៌មានក្នុងសៀវភៅនេះគឺខុសប្លែកពីសាសនានិងទ្រឹស្ដីឯទៀតទាំងអស់នោះ?»។
ឫទ្ធីបង្ហាញសុវណ្ណអ្វីមួយក្នុងគម្ពីរដែលធ្វើឲ្យសុវណ្ណភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ឫទ្ធីបង្ហាញសុវណ្ណនូវខគម្ពីរដែលចែងថា៖ «មនុស្សម្នាក់ មានអំណាចលើម្នាក់ទៀត ឲ្យគេត្រូវវេទនា» ហើយការ«ដំរង់ជំហានរបស់ខ្លួន នោះក៏មិនស្រេចនៅមនុស្សដែលដើរដែរ»។ សុវណ្ណបានយល់ស្របថា ពាក្យនោះគឺពិតណាស់ គ្មានអ្នកណាអាចប្រកែកបានទេ។ ពាក្យនោះបញ្ជាក់អំពីជីវិតជាក់ស្ដែងនៅប្រទេសគាត់និងនៅបរទេសផងដែរ។
ឫទ្ធីក៏បានពន្យល់មូលហេតុជាច្រើនទៀតដែលសុវណ្ណអាចទុកចិត្ដគម្ពីរដែរ។ គាត់និយាយថា៖ «គម្ពីរមានការណែនាំល្អសម្រាប់ជីវិតប្រចាំថ្ងៃ ដូចនិមលបានបង្ហាញដល់ធារ៉ា។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះទេ តែគម្ពីរក៏បញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់អំពីដើមហេតុដែលបណ្ដាលឲ្យមនុស្សជាតិត្រូវប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាទាំងអស់នេះ»។ ឫទ្ធីក៏បានបន្ថែមថា៖ «តើសុវណ្ណដឹងទេ? គម្ពីរក៏មានព័ត៌មានត្រឹមត្រូវអំពីរឿងវិទ្យាសាស្ដ្រដែរ»។
សុវណ្ណនៅតែសង្ស័យ។ គាត់សួរថា៖ «តើគម្ពីរបុរាណនេះអាចមានការណែនាំដែលទាក់ទងនឹងបញ្ហានៅសម័យយើង ហើយមានព័ត៌មានត្រឹមត្រូវអំពីរឿងវិទ្យាសាស្ដ្រយ៉ាងដូចម្ដេចបាន?»។ សុវណ្ណក៏ចង់ដឹងដែរថា គម្ពីរបានត្រូវសរសេរដោយអ្នកណា។
ឫទ្ធីពន្យល់ថា៖«គម្ពីរបរិសុទ្ធមិនមែនសរសេរដោយមនុស្សតែម្នាក់ទេ។ តាមពិត គម្ពីរជាសៀវភៅតូចៗ៦៦ក្បាលផ្គុំចូលគ្នា ហើយបានត្រូវសរសេរដោយបុរសជាង៤០នាក់ ក្នុងរយៈពេលជិត១.៦០០ឆ្នាំ។ ពួកគេបានសរសេរគម្ពីរចប់ប្រហែល១.៩០០ឆ្នាំមុន។ ទោះជាអ្នកដែលបានសរសេរគម្ពីរមិនសូវមានចំណេះច្រើនអំពីរឿងវិទ្យាសាស្ដ្រក៏ដោយ ក៏ពួកគេបានសរសេរព័ត៌មានត្រឹមត្រូវដែលមនុស្សឯទៀតមិនបានដឹងរហូតដល់រាប់ពាន់ឆ្នាំក្រោយមក។ ជាឧទាហរណ៍ បុរសម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកសរសេរគម្ពីរបានសរសេរថា ផែនដីបានត្រូវ‹ព្យួរនៅទទេធេង› ហើយម្នាក់ទៀតបានបញ្ជាក់ថាផែនដីមានរាងជារង្វង់មូល។ បើនិយាយជាទូទៅ គ្មានអ្នកណាដឹងអំពីហេតុការណ៍ទាំងនេះនៅសម័យដែលពួកគេបានសរសេរគម្ពីរទេ ប៉ុន្ដែគ្រាន់តែប៉ុន្មានរយឆ្នាំមុនប៉ុណ្ណោះដែលអ្នកវិទ្យាសាស្ដ្របានរកឃើញភ័ស្ដុតាងដែលបញ្ជាក់ថាចំណុចទាំងនោះជាការពិតមែន»។
«ពិតជាអស្ចារ្យមែន!» សុវណ្ណនិយាយ។ ឫទ្ធីចង់បង្ហាញសុវណ្ណនូវចំណុចមួយទៀតដែលអស្ចារ្យដូចនោះដែរ។
ឫទ្ធីពន្យល់ថា៖«គម្ពីរបានទាយប្រហែល២០០ឆ្នាំទុកជាមុនអំពីការរលំនៃមហាអំណាចមួយនៅសម័យបុរាណហៅថា បាប៊ីឡូន។ គម្ពីរបានរៀបរាប់អំពីរបៀបដែលទ័ពសត្រូវនឹងដណ្ដើមយកបាប៊ីឡូន ហើយអ្វីដែលអស្ចារ្យជាងនោះទៅទៀតគឺថា គម្ពីរទាយប្រាប់ឈ្មោះរបស់ស្ដេចដែលនឹងវាយឈ្នះបាប៊ីឡូន ជាយូរឆ្នាំមុនស្ដេចនោះបានកើតមកទៅទៀត! តាមការពិត មានទំនាយរាប់រយទៀតដែលមានក្នុងគម្ពីរ»។
កាលដែលសុវណ្ណកំពុងពិចារណាអំពីចំណុចទាំងអស់នេះ ឫទ្ធីបាននិយាយអ្វីមួយដែលសុវណ្ណគិតថាអស្ចារ្យជាងចំណុចមុនៗទៅទៀត។ ឫទ្ធីប្រាប់ថា៖ «តើសុវណ្ណដឹងទេ? គម្ពីរបានទាយ១.៩០០ឆ្នាំមុនអំពីការពិបាក ដែលយើងនិងអ្នកឯទៀតកំពុងជួបប្រទះនៅសព្វថ្ងៃនេះ»។ រួចមក ឫទ្ធីបានអានខគម្ពីរឲ្យសុវណ្ណស្តាប់ដូចតទៅនេះ:
-
គម្ពីរបានទាយទុកជាមុនអំពីបញ្ហាជាច្រើនដែលយើងជួបប្រទះនៅសព្វថ្ងៃនេះ
«ចូរដឹងថា គ្រាចុងក្រោយបង្អស់នឹងលំបាកណាស់។ ព្រោះមនុស្សនឹងស្រឡាញ់តែខ្លួនឯង ស្រឡាញ់ប្រាក់ អួតបំប៉ោង ក្រអឺតក្រទម ជាអ្នកជេរប្រមាថ មិនស្តាប់បង្គាប់ឪពុកម្ដាយ រមិលគុណ មិនស្មោះត្រង់ គ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់តាមធម្មជាតិជាមនុស្ស មិនព្រមស្រុះស្រួលគ្នា ជាអ្នកបង្កាច់បង្ខូច មិនចេះទប់ចិត្ដ កាចសាហាវ មិនស្រឡាញ់គុណធម៌ ជាអ្នកក្បត់ ធ្វើតាមទំនើងចិត្ដ មានមោទនភាពហួសហេតុពេក ស្រឡាញ់ការសប្បាយជាជាងស្រឡាញ់ព្រះ ធ្វើឫកពាជាមនុស្សមានភក្ដីភាពចំពោះព្រះ ប៉ុន្ដែពួកគេមិនព្រមទទួលឥទ្ធិពលពីភក្ដីភាពនោះទេ»។
ឫទ្ធីក៏បានប្រាប់សុវណ្ណថា ផ្នែកផ្សេងៗទៀតក្នុងគម្ពីរបានទាយថានឹងមានបញ្ហានៅទូទាំងពិភពលោក ដូចជាសង្គ្រាម ជំងឺ ការខ្វះស្បៀងអាហារ ការរញ្ជួយដី និងការប្រឆាំងច្បាប់ជាដើម។
សុវណ្ណបានភ្ញាក់ផ្អើលពេលឃើញថាគម្ពីរបានទាយយ៉ាងត្រឹមត្រូវតាំងពីយូរមកហើយ អំពីបញ្ហាជាច្រើនដែលគាត់និងធារ៉ាកំពុងជួបប្រទះ។
សុវណ្ណឧទានថា៖ «អស្ចារ្យណាស់!»។
