ជំពូកទី១១៦
នៅបុណ្យរំលងចុងក្រោយ លោកបង្រៀនអំពីចិត្តរាបទាប
ម៉ាថាយ ២៦:២០ ម៉ាកុស ១៤:១៧ លូកា ២២:១៤-១៨ យ៉ូហាន ១៣:១-១៧
-
លោកយេស៊ូពិសាអាហារបុណ្យរំលងចុងក្រោយជាមួយនឹងពួកសាវ័ករបស់លោក
-
លោកបង្រៀនមេរៀនមួយដោយលាងជើងរបស់ពួកសាវ័ក
តាមការណែនាំរបស់លោកយេស៊ូ ពេត្រុសនិងយ៉ូហានបានមកដល់ក្រុងយេរូសាឡិមដើម្បីរៀបចំបុណ្យរំលង។ ក្រោយមក លោកយេស៊ូនិងពួកសាវ័ក១០នាក់ទៀតក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរមកក្រុងយេរូសាឡិមដែរ។ ឥឡូវនេះ ព្រះអាទិត្យចាប់ផ្ដើមលិច ហើយលោកយេស៊ូនិងអ្នកកាន់តាមធ្វើដំណើរចុះពីភ្នំដើមអូលីវ។ នេះគឺជាពេលចុងក្រោយដែលលោកយេស៊ូអាចមើលឃើញទេសភាពពីលើភ្នំដើមអូលីវនៅពេលថ្ងៃ រហូតដល់ពេលដែលលោកត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។
មិនយូរក្រោយមក លោកយេស៊ូនិងពួកអ្នកកាន់តាមលោកក៏មកដល់ក្រុងយេរូសាឡិម ហើយពួកគាត់ធ្វើដំណើរទៅផ្ទះដែលពួកគាត់នឹងពិសាអាហារបុណ្យរំលង។ ពួកគាត់ឡើងទៅបន្ទប់ធំមួយនៅជាន់ខាងលើ ហើយនៅទីនោះពួកគាត់ឃើញថាអ្វីៗបានត្រូវរៀបចំជាស្រេចដើម្បីពួកគាត់អាចពិសាអាហារដោយឡែកពីគេ។ លោកយេស៊ូទន្ទឹងរង់ចាំពិធីនេះ ពីព្រោះលោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំចង់បរិភោគអាហារបុណ្យរំលងនេះជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាណាស់ មុននឹងខ្ញុំរងទុក្ខ»។—លូកា ២២:១៥
អស់ជាច្រើនឆ្នាំមុន ទំនៀមទម្លាប់មួយបានចាប់ផ្ដើម គឺការហុចពែងស្រាមួយចំនួនបន្តគ្នាក្នុងចំណោមអ្នកដែលចូលរួមបុណ្យរំលង។ ឥឡូវនេះ ក្រោយពីលោកយេស៊ូទទួលពែងស្រាមួយ លោកក៏អរគុណព្រះហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរយកពែងនេះហុចពីម្នាក់ទៅម្នាក់ហើយពិសាចុះ។ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា ខ្ញុំនឹងមិនផឹកស្រាទំពាំងបាយជូរទៀតឡើយ រហូតដល់រាជាណាចក្ររបស់ព្រះមកដល់»។ (លូកា ២២:១៧, ១៨) ប្រសាសន៍របស់លោកបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ការស្លាប់របស់លោកពិតជាជិតមកដល់ហើយ។
ក្នុងអំឡុងពេលពិសាអាហារបុណ្យរំលង មានអ្វីមួយបានកើតឡើងដែលពួកសាវ័កគិតថាចម្លែក។ តើមានអ្វីកើតឡើង? គឺនៅពេលនោះលោកយេស៊ូបានដោះសម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់លោកចេញ រួចយកកន្សែងមកក្រវាត់ចង្កេះ បន្ទាប់មក លោកចាក់ទឹកក្នុងចានក្លាំធំមួយដែលនៅជិតនោះ។ ជាធម្មតា អ្នកទទួលភ្ញៀវរៀបចំឲ្យគេលាងជើងរបស់ភ្ញៀវ គាត់ប្រហែលជាប្រើអ្នកបម្រើឲ្យធ្វើកិច្ចការនេះ។ (លូកា ៧:៤៤) ប៉ុន្តែ ក្នុងពិធីនេះគ្មានអ្នកទទួលភ្ញៀវឡើយ ដូច្នេះលោកយេស៊ូបានធ្វើកិច្ចការនេះដោយខ្លួនលោកផ្ទាល់។ សាវ័កណាម្នាក់អាចធ្វើកិច្ចការនេះបាន តែគ្មានអ្នកណាម្នាក់សុខចិត្តធ្វើទេ។ ពួកគាត់ប្រហែលជានៅតែគិតថាខ្លួនធំជាងគេទេដឹង។ ទោះជាមានមូលហេតុណាក៏ដោយ ពួកគាត់ពិតជាខ្មាស ពេលដែលលោកយេស៊ូលាងជើងរបស់ពួកគាត់។
ពេលដែលលោកយេស៊ូទៅជិតពេត្រុសដើម្បីលាងជើងរបស់គាត់ ពេត្រុសប្រកែកថា៖ «លោកមិនត្រូវលាងជើងខ្ញុំទេ»។ លោកយេស៊ូតបទៅគាត់ថា៖ «បើខ្ញុំមិនលាងជើងរបស់អ្នកទេ អ្នកគ្មានចំណែកជាមួយនឹងខ្ញុំឡើយ»។ ពេត្រុសនិយាយទៅកាន់លោកថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមកុំលាងតែជើងខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ តែសូមលាងទាំងដៃទាំងក្បាលរបស់ខ្ញុំផង»។ ប៉ុន្តែ ពេត្រុសច្បាស់ជាភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ពេលដែលលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកណាដែលបានងូតទឹកហើយ រូបកាយទាំងមូលរបស់អ្នកនោះគឺស្អាត ដូច្នេះ គាត់មិនត្រូវការលាងអ្វីក្រៅពីជើងរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ។ ពួកអ្នកគឺស្អាតហើយ ប៉ុន្តែមិនមែនគ្រប់គ្នាទេ»។—យ៉ូហាន ១៣:៨-១០
លោកយេស៊ូបានលាងជើងរបស់សាវ័កទាំង១២នាក់ រួមមានជើងរបស់យូដាសអ៊ីស្ការីយ៉ុតផងដែរ។ បន្ទាប់ពីលោកយេស៊ូពាក់សម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់លោក នោះលោកក៏អង្គុយនៅតុម្ដងទៀត ហើយសួរពួកសាវ័កថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាយល់អ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើដល់អ្នករាល់គ្នាទេ? អ្នករាល់គ្នាហៅខ្ញុំ‹លោកគ្រូ›និង‹លោកម្ចាស់› ហើយជាការត្រឹមត្រូវដែលអ្នករាល់គ្នាហៅខ្ញុំដូច្នេះ ព្រោះខ្ញុំជាគ្រូនិងជាម្ចាស់មែន។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើខ្ញុំបានលាងជើងរបស់អ្នករាល់គ្នា ទោះបីខ្ញុំជាម្ចាស់និងជាគ្រូក៏ដោយ នោះអ្នករាល់គ្នាក៏ត្រូវលាងជើងឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ។ ព្រោះខ្ញុំបានធ្វើគំរូឲ្យអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើដល់អ្នករាល់គ្នា។ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា ខ្ញុំបម្រើគឺមិនធំជាងម្ចាស់ខ្លួនទេ ហើយអ្នកដែលគេចាត់ឲ្យទៅ ក៏មិនធំជាងអ្នកដែលចាត់អ្នកនោះឲ្យទៅដែរ។ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាដឹងការទាំងនេះហើយ អ្នកនឹងមានសុភមង្គលបើធ្វើការទាំងនោះ»។—យ៉ូហាន ១៣:១២-១៧
ស្តីអំពីចិត្តរាបទាប នេះពិតជាមេរៀនដ៏ល្អមែន! ពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូមិនគួរស្វែងរកឋានៈធំ ឬគិតថាខ្លួនជាបុគ្គលសំខាន់ ហើយចង់ឲ្យអ្នកឯទៀតបម្រើខ្លួននោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគាត់គួរធ្វើតាមគំរូរបស់លោកយេស៊ូ មិនមែនដោយបង្កើតទម្លាប់លាងជើងឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមកនោះទេ ប៉ុន្តែពួកគាត់ត្រូវស្ម័គ្រចិត្តបម្រើអ្នកឯទៀតដោយចិត្តរាបទាបនិងមិនលម្អៀង។
