សេចក្ដីផ្ដើម
មនុស្សម្នាក់ឈ្មោះដៅដាដែលមកពីប្រទេសសៀអេរ៉ា-លេយ៉ូន និយាយថា៖ «ខ្ញុំបានរស់នៅតាំងពីក្មេងក្នុងភូមិតូច១នៅខេត្តខាងជើង។ នៅគ្រាមួយពេលដែលខ្ញុំជាកុមារ គ្រួសារខ្ញុំនិងគ្រួសារដទៃទៀតមានការចំទាស់គ្នាអំពីដី។ គ្រួសារទាំងពីរទាមទារដណ្ដើមយកដីពីកន្លែងតែមួយ។ ដើម្បីនឹងដោះស្រាយរឿងនេះ គ្រូធ្មប់ម្នាក់ក៏បានអញ្ជើញមក។ គាត់ក៏ឲ្យកញ្ចក់១ទៅបុរសម្នាក់ ហើយយកក្រណាត់សមកគ្របលើបុរសនោះ។ មិនយូរប៉ុន្មាន បុរសនៅក្រោមក្រណាត់នោះក៏ចាប់ផ្ដើមញ័រទទ្រើតទាំងបែកញើសផង។ កាលដែលគាត់សំឡឹងមើលក្នុងកញ្ចក់ គាត់ក៏ស្រែកថា៖ ‹ខ្ញុំឃើញមនុស្សចាស់ម្នាក់កំពុងសំដៅមកជិត! គាត់ស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ពណ៌ស។ គាត់មានមាឌខ្ពស់ហើយចាស់ជរា ទាំងមានសក់ស្កូវផង ហើយគាត់ដើររាងកោងខ្នងបន្ដិច›។
«គាត់កំពុងរៀបរាប់អំពីជីតា! រួចមកគាត់ក៏ទៅជារំជួលចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយស្រែកថា៖ ‹បើអ្នកមិនជឿពាក្យខ្ញុំនិយាយទេ ចូរមកមើលខ្លួនឯងចុះ›! ប្រាកដហើយ ពួកយើងគ្មានអ្នកណាមួយហ៊ាននឹងមើលទេ! គ្រូធ្មប់ក៏ធ្វើឲ្យគាត់ស្ងប់ ដោយប្រោះលើគាត់ទឹកមន្តអាគមដែលជាទឹកលាយស្លឹកឈើ ក្នុងឃ្លោកដែលគាត់កាន់។
«និយាយប្រាប់តាមរយៈបុរសកាន់កញ្ចក់នោះ ‹ជីតា› ពោលថា ដីគឺរបស់គ្រួសារយើង។ គាត់ប្រាប់ជីដូនខ្ញុំថាឲ្យភ្ជួររាស់ដីនោះទៅ កុំឲ្យព្រួយបារម្ភឡើយ។ គ្រួសារដទៃក៏បានសុខចិត្តទទួលនឹងសេចក្ដីវិនិច្ឆ័យនោះទៅ។ រឿងនេះក៏ដោះស្រាយបានជាស្រេច»។
ការពិសោធដូចនេះគឺជាការធម្មតាទេនៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងលិច។ ដូចតំបន់ឯទៀតក្នុងពិភពលោក នៅទីនេះមនុស្សជាច្រើនលាននាក់ដែលរាប់ពុំអស់ជឿថាមនុស្សស្លាប់មានជីវិតរស់នៅតទៅទៀតក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ដែលពួកនោះអាចសង្កេតការណ៍ ហើយមានអានុភាពលើជីវិតមនុស្សនៅលើផែនដីបាន។ តើជំនឿនេះពិតឬទេ? តើមនុស្សស្លាប់គឺពិតជារស់នៅឬទេ? បើមិនរស់នៅទេនោះ តើអ្នកណាជាអ្នកអះអាងថាជាវិញ្ញាណនៃមនុស្សស្លាប់? ការដឹងនូវចម្លើយត្រឹមត្រូវចំពោះសំនួរទាំងនេះគឺសំខាន់ជាជីវិតសម្ពន្ធ។ ជីវិតឬក៏សេចក្ដីស្លាប់ស្រេចទៅលើរឿងនេះ។
