ជំពូកទី២៤
«ចូរមានចិត្តក្លាហានឡើង»
ជនជាតិយូដារៀបផែនការសម្លាប់ប៉ូលហើយប៉ូលបានការពារក្ដីនៅចំពោះមុខភេលីច
មានមូលដ្ឋានលើសកម្មភាព ២៣:១១–២៤:២៧
១, ២. ហេតុអ្វីប៉ូលមិនភ្ញាក់ផ្អើលកាលដែលគាត់ប្រឈមមុខនឹងការបៀតបៀននៅក្រុងយេរូសាឡិម?
ប៉ូលបានត្រូវជម្លៀសចេញពីក្រុមមនុស្សដ៏ឃោរឃៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម តែគាត់ត្រូវគេឃុំខ្លួនម្ដងទៀត។ សាវ័កដ៏ខ្នះខ្នែងនេះមិនភ្ញាក់ផ្អើលទេ កាលដែលគាត់ប្រឈមមុខនឹងការបៀតបៀននៅក្រុងយេរូសាឡិម ពីព្រោះទំនាយបានត្រូវប្រកាសថា គាត់នឹងជាប់‹គុក ហើយរងទុក្ខលំបាក›នៅក្នុងក្រុងនេះ។ (សកម្ម. ២០:២២, ២៣) ទោះជាប៉ូលមិនដឹងល្អិតល្អន់ អំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងចំពោះគាត់នៅថ្ងៃខាងមុខក៏ដោយ គាត់ដឹងថាគាត់នឹងបន្តរងទុក្ខវេទនា ដោយសារនាមរបស់លោកយេស៊ូ។—សកម្ម. ៩:១៦
២ សូម្បីតែពួកអ្នកប្រកាសទំនាយក៏បានព្រមានប៉ូលដែរថា គាត់នឹងត្រូវជាប់ចំណង ហើយត្រូវប្រគល់«ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិដទៃ»។ (សកម្ម. ២១:៤, ១០, ១១) ថ្មីៗនេះ ជនជាតិយូដាមួយក្រុមប៉ុនប៉ងសម្លាប់ប៉ូល ហើយមិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីនោះ សមាជិកក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ហាក់ដូចជា«ប្រទាញប្រទង់ហែកប៉ូលជាពីរ» ដោយសារពួកគេឈ្លោះប្រកែកគ្នាអំពីគាត់។ ឥឡូវសាវ័កប៉ូលគឺជាអ្នកទោសម្នាក់ ដែលនៅក្រោមការឃុំខ្លួនរបស់ពួកទាហានរ៉ូម ហើយគាត់នឹងត្រូវប្រឈមមុខចំពោះការកាត់ទោស និងការចោទប្រកាន់ជាច្រើនទៀត។ (សកម្ម. ២១:៣១; ២៣:១០) ប្រាកដណាស់ សាវ័កប៉ូលពិតជាត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត!
៣. ដើម្បីបន្តធ្វើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ តើយើងអាចទទួលការលើកទឹកចិត្តពីកន្លែងណា?
៣ នៅគ្រាចុងក្រោយបង្អស់នេះ យើងដឹងថា«អស់អ្នកដែលចង់រស់នៅដោយបង្ហាញភក្ដីភាពចំពោះព្រះក្នុងនាមជាអ្នកកាន់តាមគ្រិស្តយេស៊ូ នឹងទទួលការបៀតបៀន»។ (២ធី. ៣:១២) ម្ដងម្កាល យើងក៏ត្រូវការការលើកទឹកចិត្តដែរ ដើម្បីបន្តធ្វើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។ យើងពិតជាមានអំណរគុណខ្លាំងណាស់ ដែលបានទទួលការលើកទឹកចិត្តនៅពេលត្រឹមត្រូវ តាមរយៈកិច្ចប្រជុំ និងសៀវភៅផ្សេងៗដែលបានត្រូវរៀបចំដោយ«ខ្ញុំបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ហើយចេះពិចារណា»! (ម៉ាថ. ២៤:៤៥) ព្រះយេហូវ៉ាធានាចំពោះយើងថា អ្នកណាដែលប្រឆាំងការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ អ្នកនោះនឹងមិនបានជោគជ័យឡើយ។ ពួកគេមិនអាចបំផ្លាញអ្នកបម្រើរបស់លោកជាក្រុម ឬបំផ្លាញឲ្យសាបសូន្យបានទេ ហើយក៏មិនអាចបញ្ឈប់កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់អ្នកបម្រើទាំងនោះបានដែរ។ (អេ. ៥៤:១៧; យេ. ១:១៩) ចុះយ៉ាងណាអំពីសាវ័កប៉ូល? តើគាត់បានទទួលការលើកទឹកចិត្តឲ្យបន្តធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់ ទោះជាមានការប្រឆាំងបៀតបៀនឬទេ? បើមែន តើគាត់បានទទួលតាមរបៀបណា? ហើយតើគាត់មានប្រតិកម្មយ៉ាងណា?
គម្រោង«សមគំនិតគ្នា ទាំងស្បថ»ត្រូវបរាជ័យ (សកម្មភាព ២៣:១១-៣៤)
៤, ៥. តើប៉ូលបានទទួលការលើកទឹកចិត្តអ្វី? ហើយហេតុអ្វីនេះគឺចំពេល?
៤ សាវ័កប៉ូលបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត ដែលគាត់ត្រូវការជាខ្លាំងនៅយប់នោះ បន្ទាប់ពីគាត់បានរួចផុតពីក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់។ គម្ពីរចែងថា៖ «លោកម្ចាស់បានឈរជិតគាត់ ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹ចូរមានចិត្តក្លាហានឡើង ព្រោះអ្នកត្រូវធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់អំពីខ្ញុំនៅក្រុងរ៉ូម ដូចអ្នកបានធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់សព្វគ្រប់អំពីខ្ញុំនៅក្រុងយេរូសាឡិមដែរ›»។ (សកម្ម. ២៣:១១) ពាក្យដ៏លើកទឹកចិត្តទាំងនោះ គឺជាការធានារបស់លោកយេស៊ូចំពោះប៉ូលថា គាត់នឹងត្រូវសង្គ្រោះ។ ប៉ូលដឹងថាគាត់នឹងនៅរស់ រហូតដល់គាត់ទៅដល់ក្រុងរ៉ូម ហើយគាត់នឹងមានឱកាសធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់អំពីលោកយេស៊ូនៅទីនោះ។
«មានបុរសជាង៤០នាក់កំពុងពួនចាំគាត់»។—សកម្មភាព ២៣:២១
៥ ការលើកទឹកចិត្តដែលប៉ូលបានទទួល ពិតជាចំពេលមែន! នៅថ្ងៃបន្ទាប់ បុរសជនជាតិយូដាជាង៤០នាក់«សមគំនិតគ្នា ទាំងស្បថឲ្យខ្លួនត្រូវបណ្ដាសាថា ពួកគេនឹងមិនបរិភោគឬផឹកអ្វីទេ ទាល់តែបានសម្លាប់ប៉ូល»។ ពាក្យ«សមគំនិតគ្នា ទាំងស្បថ»បង្ហាញថា ពួកបុរសជនជាតិយូដាទាំងនោះមានឆន្ទៈមោះមុត ដើម្បីធ្វើឃាតប៉ូលឲ្យទាល់តែបាន។ បើផែនការពួកគេបរាជ័យ ពួកគេដឹងច្បាស់ថាពួកគេនឹងជួបគ្រោះថ្នាក់ជាមិនខាន។ (សកម្ម. ២៣:១២-១៥) ផែនការរបស់ពួកគេបានទទួលការយល់ព្រមពីពួកសង្ឃនាយកនិងពួកបុរសចាស់ទុំ។ ហេតុនេះ ពួកគេនឹងនាំប៉ូលត្រឡប់ទៅឯក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់វិញ ដោយយកលេសថា ដើម្បីស្វែងយល់សំណុំរឿងរបស់ប៉ូលឲ្យបានច្បាស់លាស់ជាង។ ប៉ុន្តែនៅតាមផ្លូវ ក្រុមរបស់ពួកគេនឹងពួនស្ទាក់សម្លាប់ប៉ូល។
៦. តើតាមរបៀបណាផែនការដើម្បីសម្លាប់ប៉ូលបានត្រូវលាតត្រដាង? ហើយតើប្អូនៗនៅសព្វថ្ងៃ អាចធ្វើតាមគំរូក្មួយប្រុសរបស់ប៉ូលយ៉ាងដូចម្ដេច?
៦ ប៉ុន្តែ យុវជនម្នាក់ដែលជាក្មួយប្រុសរបស់ប៉ូល បានឮអំពីគម្រោងនេះ ហើយក៏ទៅប្រាប់ប៉ូល។ បន្ទាប់មក ប៉ូលបានចាត់ក្មួយប្រុសឲ្យទៅរាយការណ៍ប្រាប់មេបញ្ជាការកងទ័ពរ៉ូម ឈ្មោះក្លូឌាសឡែសៀស។ (សកម្ម. ២៣:១៦-២២) គម្ពីរមិនបានប្រាប់ថាក្មួយប្រុសរបស់ប៉ូលមានឈ្មោះអ្វីទេ តែព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់យុវជននោះ ដូចដែលលោកស្រឡាញ់ប្អូនៗវ័យក្មេងឯទៀតដែលបង្ហាញចិត្តក្លាហាន ដោយចាត់ទុកប្រយោជន៍របស់រាស្ត្រព្រះ ថាសំខាន់ជាងសុវត្ថិភាពរបស់ខ្លួន ហើយធ្វើអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើបាន ដើម្បីលើកស្ទួយកិច្ចការរាជាណាចក្រ។
៧, ៨. តើក្លូឌាសឡែសៀសបានចាត់វិធានការអ្វីដើម្បីរក្សាសុវត្ថិភាពរបស់ប៉ូល?
៧ ពេលក្លូឌាសឡែសៀស ដែលជាមេបញ្ជាការលើកងទ័ព១.០០០នាក់ បានឮអំពីគម្រោងឃុបឃិតគ្នាសម្លាប់ប៉ូល នោះគាត់បានចេញបង្គាប់ឲ្យរៀបចំក្រុមទាហានដែលមានគ្នា៤៧០នាក់ ដែលសុទ្ធតែជាពលទាហានកាន់លំពែង និងជាទ័ពសេះ ឲ្យចេញពីក្រុងយេរូសាឡិមទាំងយប់ ដើម្បីនាំប៉ូលទៅក្រុងសេសារៀដោយសុវត្ថិភាព។ ពេលទៅដល់ ពួកទាហានបានប្រគល់ប៉ូលទៅឲ្យអភិបាលភេលីច។ a ក្រុងសេសារៀជាមជ្ឈមណ្ឌលរដ្ឋបាលរបស់រ៉ូមក្នុងតំបន់យូឌា ហើយទោះជាក្រុងនោះ មានជនជាតិយូដាច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់រស់នៅក៏ដោយ ប្រជាជនភាគច្រើនគឺជាជនជាតិដទៃ។ ក្រុងសេសារៀមានសណ្ដាប់ធ្នាប់និងរបៀបរៀបរយខុសគ្នាពីក្រុងយេរូសាឡិម ដែលមនុស្សភាគច្រើនបង្ហាញការរើសអើងចំពោះសាសនា ទាំងចូលរួមក្នុងការធ្វើកុបកម្មផង។ ម្យ៉ាងទៀត ក្រុងសេសារៀជាមន្ទីរចាត់ការដ៏សំខាន់របស់កងទ័ពរ៉ូម ដែលប្រចាំការនៅតំបន់យូឌា។
៨ ឡែសៀសបានធ្វើតាមច្បាប់រ៉ូមដោយផ្ញើសំបុត្រមួយច្បាប់ទៅភេលីច ដើម្បីពន្យល់អំពីរឿងរបស់ប៉ូល។ ក្នុងសំបុត្រនោះឡែសៀសបានអះអាងថា ពេលដឹងថាប៉ូលជាពលរដ្ឋរ៉ូម នោះគាត់ក៏ជួយសង្គ្រោះប៉ូលពីជនជាតិយូដា ដែល«បម្រុងនឹងសម្លាប់គាត់ចោល»។ ឡែសៀសប្រាប់ទៀតថា គាត់មិនបានរកឃើញថាប៉ូលមានកំហុសអ្វីដែល«សមឲ្យគាត់ជាប់ចំណង ឬមានទោសដល់ស្លាប់ឡើយ»។ ប៉ុន្តែ ដោយសារមានការសមគំនិតគ្នារៀបផែនការសម្លាប់ប៉ូល ទើបគាត់បញ្ជូនប៉ូលមក ដើម្បីឲ្យអភិបាលភេលីចអាចស្ដាប់ពាក្យសម្ដីរបស់ពួកអ្នកចោទប្រកាន់ និងពាក្យសម្ដីរបស់ប៉ូល រួចមកអភិបាលអាចធ្វើការវិនិច្ឆ័យក្ដីលើសំណុំរឿងនោះបាន។—សកម្ម. ២៣:២៥-៣០
៩. (ក) តើសិទ្ធិជាពលរដ្ឋរ៉ូមរបស់ប៉ូលបានត្រូវរំលោភបំពានតាមរបៀបណា? (ខ) ហេតុអ្វីពេលខ្លះយើងប្រហែលជាត្រូវប្រើសិទ្ធិជាពលរដ្ឋតាមផ្លូវច្បាប់?
៩ តើអ្វីដែលឡែសៀសបានសរសេរគឺជាការពិតទាំងស្រុងឬ? មិនមែនទាំងស្រុងទេ! គាត់ហាក់ដូចជាកំពុងព្យាយាមធ្វើឲ្យអភិបាលមានការពេញចិត្តចំពោះគាត់។ តាមពិតគាត់មិនបានសង្គ្រោះប៉ូល ដោយសារដឹងថាប៉ូលជាពលរដ្ឋរ៉ូមឡើយ។ ណាមួយទៀត ឡែសៀសក៏មិនបានប្រាប់ក្នុងសំបុត្រថា គាត់បានបញ្ជាគេឲ្យ«យកច្រវាក់ពីរមកចង»ប៉ូល រួចមកបង្គាប់គេឲ្យ«វាយ[ប៉ូល]នឹងរំពាត់ខ្សែតីសួរចម្លើយ»នោះដែរ។ (សកម្ម. ២១:៣០-៣៤; ២២:២៤-២៩) ទង្វើរបស់ឡែសៀសគឺជាការបំពានសិទ្ធិរបស់ប៉ូលដែលជាពលរដ្ឋរ៉ូម។ នៅសព្វថ្ងៃ សាថានប្រើភាពជ្រុលនិយមខាងសាសនា ដើម្បីបញ្ឆេះការបៀតបៀនមកលើយើង ហើយពេលនោះសិទ្ធិសេរីភាពរបស់យើងអាចនឹងត្រូវគេរំលោភបំពាន។ ប៉ុន្តែដូចប៉ូល ក្នុងករណីខ្លះរាស្ត្ររបស់ព្រះប្រហែលជាប្រើសិទ្ធិដែលខ្លួនមាន ដើម្បីស្វែងរកការការពារតាមផ្លូវច្បាប់។
«ខ្ញុំសប្បាយចិត្តនិយាយការពាររឿងក្ដីរបស់ខ្ញុំ» (សកម្មភាព ២៣:៣៥–២៤:២១)
១០. តើមានការចោទប្រកាន់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរអ្វីខ្លះទៅលើប៉ូល?
១០ នៅក្រុងសេសារៀ«គេឃុំប៉ូលក្នុងវាំងរបស់ហេរ៉ូឌ ដោយមានអ្នកយាមនៅឃ្លាំមើល» ដើម្បីរង់ចាំពួកដើមចោទមកពីក្រុងយេរូសាឡិម។ (សកម្ម. ២៣:៣៥) ប្រាំថ្ងៃក្រោយមក ពួកគេក៏បានមកដល់ រួមមានសម្ដេចសង្ឃអាណានាស មេធាវីទើទូលុស និងបុរសចាស់ទុំមួយក្រុម។ មុនដំបូង ទើទូលុសនិយាយសរសើរភេលីចចំពោះអ្វីដែលគាត់បានធ្វើសម្រាប់ជនជាតិយូដា តាមពិតទៅគាត់ព្យាយាមផ្គាប់ផ្គុនដើម្បីឲ្យភេលីចពេញចិត្តគាត់។ b បន្ទាប់មក ទើទូលុសក៏ចូលសាច់រឿង ដោយលើកឡើងអំពីប៉ូលថាជា«មនុស្សចង្រៃ និងជាមេដឹកនាំនិកាយពួកណាសារ៉ែត ហើយក៏ជាអ្នកដែលបំបះបំបោរជនជាតិយូដាទាំងឡាយនៅគ្រប់ទីអាស្រ័យនៅផែនដីផង។ បុរសនេះក៏ប៉ុនប៉ងធ្វើឲ្យវិហារលែងបរិសុទ្ធដែរ។ ដូច្នេះ យើងបានចាប់គាត់»។ លុះនិយាយចប់ ជនជាតិយូដាឯទៀត«ក៏បានចូលរួមនិយាយវាយប្រហារប៉ូល ហើយអះអាងថារឿងទាំងនោះគឺជាការពិត»។ (សកម្ម. ២៤:៥, ៦, ៩) ការចោទប្រកាន់ពីបទ ជាមេដឹកនាំនិកាយសាសនាដ៏គ្រោះថ្នាក់ ជាអ្នកដែលបំបះបំបោរ និងជាអ្នកប្រមាថមើលងាយវិហារ សុទ្ធតែជាបទចោទដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលអាចនាំឲ្យមានទោសប្រហារជីវិត។
១១, ១២. តើប៉ូលបាននិយាយអ្វីដែលបង្ហាញថាគាត់ច្រានចោលពាក្យចោទប្រកាន់ទាំងនោះ?
១១ រួចមក អភិបាលបានអនុញ្ញាតឲ្យប៉ូលនិយាយ ប៉ូលចាប់ផ្ដើមពោលថា៖ «ខ្ញុំសប្បាយចិត្តនិយាយការពាររឿងក្ដីរបស់ខ្ញុំ»។ បន្ទាប់មក ប៉ូលបានច្រានចោលទាំងស្រុងនូវពាក្យចោទប្រកាន់ទាំងនោះ។ ដំបូង ប៉ូលបានបញ្ជាក់ថា គាត់មិនបាននិយាយប្រមាថវិហារ ហើយក៏មិនបានព្យាយាមអុជអាលឲ្យមានការបះបោរដែរ។ រួចមក គាត់ពន្យល់អំពីមូលហេតុដែលគាត់មកក្រុងយេរូសាឡិម ដោយនិយាយថា តាមពិតគាត់មិនបាននៅក្រុងយេរូសាឡិមអស់«ច្រើនឆ្នាំ»។ ប៉ុន្តែ គាត់បានត្រឡប់មកក្រុងវិញ ដើម្បីនាំយក«អំណោយ»ជាប្រាក់វិភាគទានសម្រាប់គ្រិស្តសាសនិកដែលត្រូវការជំនួយ ដោយសារពួកគេជួបភាពអត់ឃ្លានឬការបៀតបៀន។ បន្ទាប់មកទៀត ប៉ូលក៏បញ្ជាក់ដែរថា មុនពេលចូលវិហារ គាត់បានទៅ«សម្អាតខ្លួនឲ្យស្អាតបរិសុទ្ធ» ហើយថាគាត់តែងតែព្យាយាមរក្សា«សមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យដែលមិនផ្ដន្ទាទោសនៅចំពោះមុខព្រះនិងមនុស្ស»។—សកម្ម. ២៤:១០-១៣, ១៦-១៨
១២ ប៉ុន្តែ ចំណុចមួយដែលពួកអ្នកចោទប្រកាន់ប៉ូលបាននិយាយ ហើយប៉ូលក៏បានទទួលស្គាល់ដែរ គឺគាត់កំពុងបំពេញកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋជូនព្រះនៃបុព្វបុរសរបស់គាត់ «សមស្របតាមរបៀបគោរពប្រណិប័តន៍ដែលគេហៅថានិកាយ»។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ប៉ូលបាននិយាយដាច់ខាតថា គាត់ជឿ«អ្វីៗទាំងអស់ដែលចែងក្នុងច្បាប់ និងអ្វីៗដែលសរសេរដោយពួកអ្នកប្រកាសទំនាយ»។ ម្យ៉ាងទៀត ដូចពួកអ្នកចោទប្រកាន់គាត់ដែរ ប៉ូលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមលើពាក្យដែលថា«មនុស្សសុចរិតនិងមនុស្សមិនសុចរិតនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ»។ រួចមក ប៉ូលបានទាមទារឲ្យពួកអ្នកដែលចោទប្រកាន់គាត់បង្ហាញភ័ស្តុតាង ដោយជម្រាបអភិបាលថា៖ «លោកអាចឲ្យបុរសទាំងប៉ុន្មានដែលនៅទីនេះចេញមកនិយាយថា ខ្ញុំបានធ្វើខុសអ្វីពេលដែលខ្ញុំឈរនៅមុខក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់នោះ ក្រៅពីពាក្យដែលខ្ញុំបានស្រែកឡើងកាលដែលខ្ញុំកំពុងឈរក្នុងចំណោមពួកគេថា៖ ‹គេកំពុងវិនិច្ឆ័យខ្ញុំនៅមុខអ្នករាល់គ្នា ដោយសារខ្ញុំជឿអំពីការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ!›»។—សកម្ម. ២៤:១៤, ១៥, ២០, ២១
១៣-១៥. ហេតុអ្វីបានជាប៉ូលអាចធ្វើជាគំរូល្អក្នុងការធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់យ៉ាងក្លាហាននៅចំពោះមុខពួកអាជ្ញាធរ?
១៣ ប៉ូលបានទុកគំរូល្អមួយសម្រាប់យើង ពីព្រោះក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍របស់យើង យើងអាចនឹងត្រូវគេនាំមកនៅចំពោះមុខពួកអាជ្ញាធរ អាចត្រូវគេចោទប្រកាន់មិនពិតថាជាអ្នកបង្កចលាចល ជាអ្នកបះបោរ ជាអ្នកជ្រុលនិយមខាងសាសនា ឬជាសមាជិកនៃ«និកាយដ៏គ្រោះថ្នាក់»ជាដើម។ ប៉ូលមិនបានព្យាយាមយកចិត្តយកថ្លើមអភិបាល ឬនិយាយផ្គាប់ផ្គុនដូចទើទូលុសទេ។ ប៉ូលរក្សាចិត្តស្ងប់ និងបង្ហាញការគោរព។ ប៉ូលនិយាយយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ ព្រមទាំងបង្ហាញអំណះអំណាងដែលច្បាស់លាស់ និងគួរឲ្យទុកចិត្ត។ ប៉ូលប្រាប់ថា«មានជនជាតិយូដាខ្លះមកពីខេត្តអាស៊ី» ដែលបានចោទប្រកាន់គាត់ពីបទប្រមាថវិហារ តែពួកគេមិនបានមានវត្តមានទេ ហើយតាមផ្លូវច្បាប់ពួកគេគួរតែមកចោទប្រកាន់គាត់ដោយផ្ទាល់។—សកម្ម. ២៤:១៨, ១៩
១៤ អ្វីដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍បំផុតនោះគឺ សាវ័កប៉ូលមិនស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការបញ្ជាក់ប្រាប់អំពីជំនឿរបស់ខ្លួន។ ប៉ូលនិយាយយ៉ាងក្លាហានអំពីជំនឿរបស់គាត់លើការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ នោះជាចំណុចដែលធ្លាប់នាំឲ្យមានការទាស់ទែងគ្នាយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងតុលាការកំពូល។ (សកម្ម. ២៣:៦-១០) ពេលប៉ូលនិយាយការពារក្ដី ហេតុអ្វីគាត់លើកឡើងអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមលើការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ? ពីព្រោះប៉ូលកំពុងផ្សព្វផ្សាយសេចក្ដីពិតអំពីលោកយេស៊ូ និងការដែលលោកបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ហើយនេះគឺជារឿងមួយដែលពួកអ្នកប្រឆាំងទាំងនោះមិនអាចទទួលយកបាន។ (សកម្ម. ២៦:៦-៨, ២២, ២៣) ប្រាកដណាស់ ចំណុចសំខាន់ដែលនាំឲ្យភាពចម្រូងចម្រាសនោះគឺ ការមានជំនឿលើលោកយេស៊ូ និងការជឿថាលោកបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។
១៥ ដូចប៉ូល យើងក៏អាចធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់យ៉ាងក្លាហាន ហើយអាចទទួលកម្លាំងពីប្រសាសន៍ដែលលោកយេស៊ូបានប្រាប់ពួកអ្នកកាន់តាមលោកថា៖ «មនុស្សទាំងអស់នឹងស្អប់អ្នករាល់គ្នា ដោយសារអ្នករាល់គ្នាកាន់តាមខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ អ្នកណាដែលស៊ូទ្រាំរហូតដល់ទីបញ្ចប់ អ្នកនោះនឹងត្រូវសង្គ្រោះ»។ តើយើងត្រូវបារម្ភអំពីអ្វីដែលយើងគួរនិយាយទេ? យើងមិនចាំបាច់បារម្ភទេ ពីព្រោះលោកយេស៊ូបានផ្ដល់ការធានាដូចតទៅថា៖ «ពេលដែលពួកគេកំពុងនាំអ្នកទៅ កុំខ្វល់ចិត្តថា អ្នកនឹងត្រូវនិយាយអ្វីឡើយ តែចូរនិយាយតាមអ្វីដែលឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធណែនាំអ្នកឲ្យនិយាយនៅពេលនោះ ពីព្រោះមិនមែនអ្នករាល់គ្នាទេដែលនឹងនិយាយ តែគឺជាឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធវិញ»។—ម៉ាក. ១៣:៩-១៣
«ភេលីចតាំងភ័យខ្លាច» (សកម្មភាព ២៤:២២-២៧)
១៦, ១៧. (ក) តើភេលីចបានធ្វើអ្វីក្នុងការដោះស្រាយរឿងក្ដីរបស់ប៉ូល? (ខ) ហេតុអ្វីបានជាភេលីចភ័យខ្លាច? ប៉ុន្តែតើគាត់បន្តជួបនិយាយជាមួយប៉ូលក្នុងគោលបំណងអ្វី?
១៦ នេះមិនមែនជាលើកទី១ទេ ដែលអភិបាលភេលីចបានឮអំពីជំនឿរបស់គ្រិស្តសាសនិក។ គម្ពីរចែងថា៖ «ភេលីចដឹងច្បាស់អំពីរឿងទាំងនោះដែលទាក់ទងនឹងផ្លូវលោកម្ចាស់[ជាពាក្យសំដៅលើគ្រិស្តសាសនិកនៅសម័យដើម] គាត់បានពន្យារពេលសម្រេចរឿងក្ដីនោះ ដោយនិយាយថា៖ ‹កាលណាមេបញ្ជាការឡែសៀសមកដល់ ខ្ញុំនឹងសម្រេចរឿងក្ដីរបស់អ្នករាល់គ្នា›។ រួចគាត់បង្គាប់នាយទាហានឲ្យឃុំប៉ូល តែឲ្យប៉ូលមានសេរីភាពខ្លះ ហើយប្រាប់ថាមិនត្រូវហាមឃាត់មិត្តភក្ដិរបស់គាត់ដែលមកផ្ដល់ជំនួយដល់គាត់ឡើយ»។—សកម្ម. ២៤:២២, ២៣
១៧ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក ភេលីចនិងប្រពន្ធដែលជាជនជាតិយូដាឈ្មោះទ្រូស៊ីលឡា បានចាត់គេឲ្យនាំប៉ូលមក ហើយ«ស្ដាប់ប៉ូលនិយាយអំពីជំនឿលើគ្រិស្តយេស៊ូ»។ (សកម្ម. ២៤:២៤) ក៏ប៉ុន្តែ ពេលប៉ូលនិយាយអំពី«សេចក្ដីសុចរិត ការចេះទប់ចិត្ត និងការវិនិច្ឆ័យក្ដីនៅអនាគត នោះភេលីចតាំងភ័យខ្លាច»។ ប្រហែលជាពាក្យទាំងនេះបានធ្វើទុក្ខសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់ភេលីច ដោយសារទង្វើអាក្រក់របស់គាត់កន្លងមក។ ដូច្នេះ ភេលីចបានឲ្យប៉ូលទៅវិញ ដោយនិយាយថា៖ «ចូរត្រឡប់ទៅវិញសិនចុះ តែពេលដែលខ្ញុំមានឱកាសល្អ ខ្ញុំនឹងចាត់គេឲ្យនាំអ្នកមកម្ដងទៀត»។ បន្ទាប់ពីនោះមក ភេលីចបានជួបនិយាយជាមួយប៉ូលជាញឹកញាប់។ ប៉ុន្តែ នេះមិនមែនដោយសារគាត់ចង់រៀនសេចក្ដីពិតទេ តែគាត់សង្ឃឹមថាប៉ូលនឹងសូកប៉ាន់គាត់។—សកម្ម. ២៤:២៥, ២៦
១៨. ហេតុអ្វីប៉ូលនិយាយទៅកាន់ភេលីចនិងប្រពន្ធរបស់គាត់ អំពី«សេចក្ដីសុចរិត ការចេះទប់ចិត្ត និងការវិនិច្ឆ័យក្ដីនៅអនាគត»?
១៨ ហេតុអ្វីប៉ូលនិយាយទៅកាន់ភេលីចនិងប្រពន្ធរបស់គាត់ អំពី«សេចក្ដីសុចរិត ការចេះទប់ចិត្ត និងការវិនិច្ឆ័យក្ដីនៅអនាគត»? ដោយសារពួកគេចង់ដឹងថា«ជំនឿលើគ្រិស្តយេស៊ូ»រួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ។ ប៉ូលដឹងថាពួកគេជាមនុស្សប្រាសចាកសីលធម៌ សាហាវឃោរឃៅ និងគ្មានយុត្តិធម៌។ ដូច្នេះ គាត់បានពន្យល់យ៉ាងច្បាស់លាស់អំពីតម្រូវការ សម្រាប់អស់អ្នកដែលចង់ក្លាយជាអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូ។ អ្វីដែលប៉ូលនិយាយបានលាតត្រដាងនូវភាពខុសគ្នារវាងខ្នាតតម្រាដ៏សុចរិតរបស់ព្រះ និងរបៀបរស់នៅរបស់ភេលីចនិងប្រពន្ធគាត់។ នេះគួរជួយពួកគេឲ្យយល់ថា មនុស្សគ្រប់រូបត្រូវទទួលខុសត្រូវនៅចំពោះមុខព្រះ ស្ដីអំពីអ្វីដែលពួកគេគិត និយាយ និងប្រព្រឹត្ត ហើយថាការវិនិច្ឆ័យដែលពួកគេនឹងទទួលនៅចំពោះមុខព្រះ គឺសំខាន់ជាងការជំនុំជម្រះដែលប៉ូលត្រូវទទួលនៅចំពោះមុខភេលីច។ ប្រាកដណាស់ គឺមិនចម្លែកទេដែលភេលីច«តាំងភ័យខ្លាច»!
១៩, ២០. (ក) ពេលយើងផ្សព្វផ្សាយជួបមនុស្សដែលហាក់ដូចជាចាប់អារម្មណ៍សេចក្ដីពិត តែតាមពិតពួកគេគ្មានបំណងបោះបង់ចោលផ្លូវអាក្រក់របស់ខ្លួន តើពេលនោះយើងគួរធ្វើយ៉ាងណា? (ខ) តើយើងដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចថា ភេលីចមិនមែនជាមិត្តពិតរបស់ប៉ូល?
១៩ ពេលផ្សព្វផ្សាយ យើងក៏ប្រហែលជាជួបមនុស្សដូចភេលីចដែរ។ មុនដំបូង ពួកគេហាក់ដូចជាចាប់អារម្មណ៍ចំពោះសេចក្ដីពិត តែតាមពិតពួកគេកំពុងស្វែងរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ យើងចង់ប្រុងប្រយ័ត្ន ពេលព្យាយាមជួយមនុស្សបែបនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ដូចគំរូរបស់ប៉ូល យើងអាចប្រាប់ពួកគេអំពីខ្នាតតម្រាសុចរិតរបស់ព្រះ តាមរបៀបដែលទាក់ទាញចិត្ត។ សេចក្ដីពិតប្រហែលជានឹងមានឥទ្ធិពលទៅលើចិត្តរបស់ពួកគេនៅថ្ងៃណាមួយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បើយើងឃើញច្បាស់ថា ពួកគេគ្មានបំណងបោះបង់ចោលផ្លូវអាក្រក់របស់ខ្លួនទេ នោះយើងមិនចង់បន្តចំណាយពេលជាមួយពួកគេឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងខំស្វែងរកអស់អ្នកដែលពិតជាចង់ស្គាល់សេចក្ដីពិត។
២០ ក្នុងករណីរបស់ភេលីច បំណងចិត្តពិតរបស់គាត់បានត្រូវសឲ្យឃើញច្បាស់នៅក្នុងពាក្យទាំងនេះថា៖ «ពីរឆ្នាំក្រោយមក ព័រសៀសភេស្ទុសបានចូលកាន់តំណែងជំនួសភេលីច ហើយដោយសារភេលីចចង់ផ្គាប់ចិត្តជនជាតិយូដា គាត់ទុកប៉ូលឲ្យនៅជាប់គុកតទៅទៀត»។ (សកម្ម. ២៤:២៧) ភេលីចមិនមែនជាមិត្តពិតរបស់ប៉ូលទេ។ ភេលីចដឹងថាពួកអ្នកកាន់តាម«ផ្លូវនៃសេចក្ដីពិត» មិនមែនជាពួកជ្រុលនិយម ហើយក៏មិនមែនជាពួកបះបោរដែរ។ (សកម្ម. ១៩:២៣) មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ គាត់ដឹងថាប៉ូលមិនបានធ្វើខុសច្បាប់រ៉ូមទេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ភេលីចនៅតែដាក់គុកប៉ូល ដើម្បី«ផ្គាប់ចិត្តជនជាតិយូដា»។
២១. បន្ទាប់ពីព័រសៀសភេស្ទុសឡើងកាន់តំណែងជំនួសភេលីច តើមានអ្វីកើតឡើងចំពោះប៉ូល? ហើយតើប៉ូលបន្តទទួលកម្លាំងពីណា?
២១ ប៉ូលជាប់គុកនៅឡើយ ពេលដែលព័រសៀសភេស្ទុសមកធ្វើជាអភិបាលជំនួសភេលីច ដូចបានបញ្ជាក់នៅក្នុងបទគម្ពីរចុងក្រោយនៃសៀវភៅសកម្មភាពជំពូកទី២៤។ ចាប់ពីពេលនោះមក ប៉ូលត្រូវគេនាំខ្លួនទៅឯមន្ត្រីផ្សេងៗដើម្បីទទួលការកាត់ទោស។ ពិតណាស់ សាវ័កដ៏ក្លាហាននេះ«ត្រូវគេនាំទៅឯស្ដេចនិងពួកអភិបាល»។ (លូក. ២១:១២) ក្រោយមក ប៉ូលនឹងធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់នៅចំពោះមុខអ្នកគ្រប់គ្រង ដែលមានអំណាចខ្លាំងបំផុតនៅសម័យគាត់។ រាល់ពេលដែលប៉ូលឆ្លងកាត់រឿងទាំងនោះ ជំនឿរបស់គាត់មិនដែលចុះខ្សោយឡើយ។ គាត់ប្រាកដជាបានទទួលកម្លាំងជានិច្ច ពីប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូដែលថា៖ «ចូរមានចិត្តក្លាហានឡើង»។
a សូមមើលប្រអប់« ភេលីចអភិបាលតំបន់យូឌា»។
b ទើទូលុសអរគុណភេលីច ដែលបាននាំឲ្យប្រទេសជាតិមាន«សេចក្ដីសុខសាន្តក្រៃលែង»។ ក៏ប៉ុន្តែ តាមការពិតក្នុងចំណោមការគ្រប់គ្រងរបស់អភិបាលទាំងអស់ រហូតដល់មានការបះបោរប្រឆាំងនឹងរ៉ូម គ្មានសម័យនៃការគ្រប់គ្រងណាដែលមានសេចក្ដីសុខសាន្តតិចជាងគេ ដូចសម័យដែលភេលីចគ្រប់គ្រងឡើយ។ រឿងមួយទៀតដែលថា ជនជាតិយូដា«មានអំណរគុណដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុតចំពោះ[ភេលីច]»គឺផ្ទុយពីការពិត ពីព្រោះជនជាតិយូដាភាគច្រើនស្អប់ភេលីច ដោយសារគាត់ធ្វើឲ្យជីវិតពួកគេរស់ទាំងពិបាក ថែមទាំងបង្ក្រាបការបះបោររបស់ពួកគេយ៉ាងព្រៃផ្សៃ។—សកម្ម. ២៤:២, ៣
