ជំពូកទី២៦
«គ្មានអ្នករាល់គ្នាណាម្នាក់នឹងបាត់បង់ជីវិតទេ»
ប៉ូលជួបគ្រោះថ្នាក់លិចសំពៅ តែគាត់បង្ហាញជំនឿយ៉ាងមាំមួននិងសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកឯទៀត
មានមូលដ្ឋានលើសកម្មភាព ២៧:១–២៨:១០
១, ២. តើការដែលប៉ូលនឹងធ្វើដំណើរទៅក្រុងរ៉ូមខុសគ្នាយ៉ាងណាពីការធ្វើដំណើរជាសាសនទូត? ហើយតើគាត់ប្រហែលជាឆ្ងល់អំពីរឿងអ្វី?
អភិបាលភេស្ទុសទើបតែបាននិយាយថា៖ «អ្នកប្រាកដជានឹងបានជួបសេសារ»។ ពាក្យនេះធ្វើឲ្យប៉ូលរិះគិត ដោយសារនោះនឹងប៉ះពាល់ជាខ្លាំងដល់អនាគតរបស់គាត់។ មកដល់ពេលនេះ ប៉ូលបានជាប់គុកអស់ពីរឆ្នាំហើយ។ ប៉ុន្តែ បន្តិចទៀតគេនឹងបញ្ជូនគាត់ទៅក្រុងរ៉ូម។ ដូច្នេះ ការធ្វើដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយទៅកាន់ក្រុងរ៉ូម យ៉ាងហោចណាស់នឹងជួយប៉ូលឲ្យផ្លាស់ប្ដូរបរិយាកាស។ (សកម្ម. ២៥:១២) ពេលដែលប៉ូលនឹកគិតដល់ការធ្វើដំណើរតាមសំពៅ គាត់មិនត្រឹមតែនឹកឃើញអំពីខ្យល់សមុទ្របរិសុទ្ធ និងជើងមេឃធំល្វឹងល្វើយទេ តែគាត់ក៏ប្រហែលជាមានចម្ងល់សំខាន់មួយចំនួនអំពីការធ្វើដំណើរនេះដែរ។
២ ហេតុអ្វីប៉ូលឆ្ងល់? ពីព្រោះគាត់ធ្លាប់«គ្រោះថ្នាក់នៅសមុទ្រ»អស់ជាច្រើនដង រួមបញ្ចូលលិចសំពៅបីដង និងជាប់នៅសមុទ្រអស់មួយយប់មួយថ្ងៃ។ (២កូ. ១១:២៥, ២៦) បន្ថែមទៅទៀត ការធ្វើដំណើរនេះនឹងខុសគ្នាទាំងស្រុង ពីការធ្វើដំណើរជាសាសនទូតពេលគាត់នៅមានសេរីភាព ពីព្រោះនេះគឺជាការធ្វើដំណើរក្នុងនាមជាអ្នកទោស។ ចម្ងាយពីក្រុងសេសារៀទៅក្រុងរ៉ូម មានប្រវែងជាង៣.០០០គីឡូម៉ែត។ ដូច្នេះ តើប៉ូលអាចទៅដល់ក្រុងរ៉ូមដោយគ្មានគ្រោះថ្នាក់ឬទេ? ទោះជាគាត់អាចគេចផុតពីគ្រោះថ្នាក់ក៏ដោយ តើនៅក្រុងរ៉ូម គេនឹងកាត់ក្ដីឲ្យគាត់យ៉ាងត្រឹមត្រូវឬទេ? សូមចាំថា អ្នកមានអំណាចខ្លាំងបំផុតក្នុងពិភពលោកសាថាននៅសម័យនោះ នឹងវិនិច្ឆ័យក្ដីគាត់។
៣. តើប៉ូលមានការប្ដេជ្ញាចិត្តបែបណា? ហើយតើយើងនឹងពិនិត្យមើលអ្វីក្នុងជំពូកនេះ?
៣ សូមគិតអំពីអ្វីដែលអ្នកធ្លាប់អានអំពីសាវ័កប៉ូល តើអ្នកគិតថាប៉ូលនឹងអស់សង្ឃឹមឬខកចិត្តដោយសារអ្វីដែលប្រហែលជានឹងកើតឡើងចំពោះគាត់ឬទេ? គឺមិនមែនទាល់តែសោះ! ប៉ូលបានដឹងថាទុក្ខលំបាកកំពុងរង់ចាំគាត់ តែគាត់មិនដឹងថាជាទុក្ខលំបាកបែបណាទេ។ ប៉ូលច្បាស់ជាមិនបានឲ្យការព្រួយបារម្ភអំពីអ្វីដែលគាត់មិនអាចគ្រប់គ្រងបាន មកធ្វើឲ្យគាត់បាត់បង់អំណរក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយឡើយ។ (ម៉ាថ. ៦:២៧, ៣៤) ប៉ូលដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យគាត់ប្រើគ្រប់ឱកាស ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្ររបស់លោកដល់មនុស្សផ្សេងៗ រួមទាំងពួកអ្នកមានអំណាចទៀតផង។ (សកម្ម. ៩:១៥) ប៉ូលប្ដេជ្ញាចិត្តបំពេញភារកិច្ចរបស់គាត់ ទោះជាត្រូវជួបបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ។ តើយើងប្ដេជ្ញាចិត្តដូចគាត់ឬទេ? ដូច្នេះ សូមយើងពិនិត្យមើលការធ្វើដំណើររបស់ប៉ូលជាប្រវត្តិសាស្ត្រនេះ ហើយសូមរំពឹងគិតអំពីរបៀបដែលយើងអាចទទួលប្រយោជន៍ពីគំរូរបស់គាត់។
សំពៅ«កំពុងធ្វើដំណើរបញ្ច្រាសខ្យល់» (សកម្មភាព ២៧:១-៧ក)
៤. តើប៉ូលបានឡើងជិះសំពៅបែបណា? ហើយតើអ្នកណាបានអមដំណើរគាត់?
៤ ប៉ូលនិងអ្នកទោសមួយចំនួនទៀត បានត្រូវដាក់នៅក្រោមការត្រួតពិនិត្យរបស់នាយទាហានរ៉ូមម្នាក់ឈ្មោះយូលាស។ យូលាសសម្រេចចិត្តនាំពួកអ្នកទោសទាំងនោះជិះសំពៅដឹកទំនិញមួយ ដែលទើបតែមកដល់ក្រុងសេសារៀ។ សំពៅនេះមកពីក្រុងអាដ្រាមីទីម។ ក្រុងអាដ្រាមីទីមស្ថិតនៅឆ្នេរខាងលិចនៃតំបន់អាស៊ីប៉ែកខាងលិច ហើយនៅទល់មុខក្រុងមីទូលេនក្នុងកោះឡេសបុស។ ជាធម្មតា សំពៅនេះតែងធ្វើដំណើរទៅទិសខាងជើង រួចមកទៅទិសខាងលិច ហើយឈប់ពីកំពង់ផែមួយទៅកំពង់ផែមួយ ដើម្បីផ្ទុកនិងដឹកជញ្ជូនទំនិញ។ សំពៅបែបនេះមិនស្រួលសម្រាប់អ្នកធ្វើដំណើរទេ ជាពិសេសគឺមិនស្រួលសោះសម្រាប់ពួកអ្នកទោស។ (សូមមើលប្រអប់« ការធ្វើដំណើរតាមសំពៅនិងការធ្វើពាណិជ្ជកម្ម») ជាការល្អណាស់ ដែលក្នុងចំណោមអ្នកទោសឧក្រិដ្ឋជនទាំងនោះ មិនមែនមានតែប៉ូលជាគ្រិស្តសាសនិក យ៉ាងហោចណាស់មានបងប្អូនរួមជំនឿពីរនាក់ដែលនៅជាមួយនឹងគាត់គឺ អារីស្តាក និងលូកា។ លូកាគឺជាអ្នកដែលបានសរសេរកំណត់ហេតុនេះ។ យើងមិនដឹងថាបុរសស្មោះត្រង់ទាំងពីរនេះបង់ប្រាក់ដើម្បីឡើងជិះសំពៅទៅជាមួយប៉ូល ឬពួកគេទៅក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើប៉ូលនោះទេ។—សកម្ម. ២៧:១, ២
៥. ពេលសំពៅចូលចតនៅក្រុងស៊ីដូន តើអ្វីបានធ្វើឲ្យប៉ូលសប្បាយរីករាយ? ហើយតើយើងអាចរៀនអ្វីពីរឿងនេះ?
៥ បន្ទាប់ពីសំពៅធ្វើដំណើរអស់មួយថ្ងៃ ក្នុងចម្ងាយប្រហែល១១០គីឡូម៉ែត្រទៅទិសខាងជើង សំពៅក៏ចូលចតនៅកំពង់ផែក្រុងស៊ីដូននៃឆ្នេរស្រុកស៊ីរី។ តាមមើលទៅ យូលាសមិនបានប្រព្រឹត្តចំពោះប៉ូលដូចឧក្រិដ្ឋជនធម្មតាទេ នេះប្រហែលជាដោយសារប៉ូលជាពលរដ្ឋរ៉ូម ដែលមិនទាន់បានទទួលការកាត់ទោស។ (សកម្ម. ២២:២៧, ២៨; ២៦:៣១, ៣២) យូលាសបានអនុញ្ញាតឲ្យប៉ូលចុះទៅឯច្រាំង ដើម្បីជួបបងប្អូនរួមជំនឿរបស់គាត់។ បងប្អូនប្រុសស្រីនៅទីនោះសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ ដែលបានទទួលស្វាគមន៍និងមើលថែសាវ័កប៉ូល បន្ទាប់ពីគាត់ជាប់គុកអស់រយៈពេលជាយូរ! តើនៅពេលណាខ្លះអ្នកអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយទទួលបងប្អូនរួមជំនឿយ៉ាងរាក់ទាក់ និងលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក?—សកម្ម. ២៧:៣
៦-៨. តើប៉ូលធ្វើដំណើរពីក្រុងស៊ីដូនទៅក្រុងគ្នីដូសដោយរបៀបណា? ហើយតើគាត់បានចាប់យកឱកាសអ្វីខ្លះដើម្បីផ្សព្វផ្សាយ?
៦ ក្រោយចេញពីក្រុងស៊ីដូន សំពៅក៏បន្តដំណើរតាមឆ្នេរសមុទ្រ ហួសខេត្តស៊ីលីស៊ី ដែលនៅជិតក្រុងតើសុសស្រុកកំណើតរបស់ប៉ូល។ លូកាមិនបាននិយាយអំពីការផ្អាកដំណើរនៅកន្លែងផ្សេងទៀតទេ គាត់គ្រាន់តែប្រាប់ព័ត៌មានមួយថា៖ ‹សំពៅកំពុងធ្វើដំណើរបញ្ច្រាសខ្យល់› ដែលជាព័ត៌មានដ៏គួរឲ្យព្រួយបារម្ភ។ (សកម្ម. ២៧:៤, ៥) ទោះជាលូកាមិនបានរៀបរាប់ក៏ដោយ យើងអាចស្រមៃឃើញប៉ូលកំពុងឆ្លៀតគ្រប់ឱកាសដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ។ គាត់ប្រាកដជាបន្តផ្សព្វផ្សាយដល់ពួកអ្នកទោស ពួកទាហាន ពួកនាវិក ព្រមទាំងមនុស្សផ្សេងទៀតនៅលើសំពៅ និងដល់បណ្ដាជននៅកំពង់ផែដែលសំពៅចូលចត។ សព្វថ្ងៃនេះ តើយើងកំពុងឆ្លៀតគ្រប់ឱកាសដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដែរឬទេ?
៧ រួចមក សំពៅក៏ទៅដល់កំពង់ផែមីរ៉ា នៅខាងត្បូងឆ្នេរនៃតំបន់អាស៊ីប៉ែកខាងលិច។ នៅទីនោះ ប៉ូលនិងអ្នកឯទៀតនឹងត្រូវប្ដូរទៅជិះសំពៅមួយផ្សេងទៀត ដើម្បីទៅដល់គោលដៅចុងក្រោយរបស់ពួកគេ គឺក្រុងរ៉ូម។ (សកម្ម. ២៧:៦) នៅសម័យនោះ ស្រុកអេហ្ស៊ីបជាឃ្លាំងស្រូវរបស់រ៉ូម ហើយសំពៅផ្សេងៗដែលដឹកស្រូវពីស្រុកអេហ្ស៊ីបតែងតែចូលចតនៅកំពង់ផែមីរ៉ា។ យូលាសបានរកឃើញសំពៅមួយបែបនោះ ហើយក៏បង្គាប់ពួកទាហានឲ្យនាំពួកអ្នកទោសឡើងលើសំពៅ។ សំពៅនេះពិតជាធំជាងសំពៅមុន ពីព្រោះវាផ្ទុកស្រូវសម្រាប់ក្រុងរ៉ូម ព្រមទាំងដឹកមនុស្សដល់ទៅ២៧៦នាក់ រួមមានពួកនាវិក ពួកទាហាន ពួកអ្នកទោស និងអ្នកផ្សេងទៀតដែលធ្វើដំណើរទៅក្រុងរ៉ូមដែរ។ ការប្ដូរជើងសំពៅច្បាស់ជាធ្វើឲ្យប៉ូលមានឱកាសផ្សព្វផ្សាយកាន់តែច្រើន។ ដូច្នេះ យើងជឿថាគាត់ប្រាកដជាមិនបណ្ដោយឲ្យឱកាសដ៏ល្អនេះកន្លងហួសឡើយ។
៨ ចំណតបន្ទាប់គឺក្រុងគ្នីដូស ដែលស្ថិតនៅចុងភាគខាងត្បូងនៃតំបន់អាស៊ីប៉ែកខាងលិច។ ប្រសិនបើខ្យល់អំណោយផល សំពៅអាចធ្វើដំណើរទៅដល់ទីនោះក្នុងរយៈពេលតែមួយថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ លូការាយការណ៍ថា៖ «បន្ទាប់មក យើងធ្វើដំណើរយឺតៗអស់ជាច្រើនថ្ងៃ ក៏មកដល់ក្រុងគ្នីដូសទាំងលំបាក»។ (សកម្ម. ២៧:៧ក) ស្ថានភាពនៃការធ្វើដំណើររបស់ពួកគេកាន់តែយ៉ាប់យ៉ឺនទៅ។ (សូមមើលប្រអប់« ខ្យល់បញ្ច្រាសនៅសមុទ្រមេឌីទែរ៉ានេ») សូមគិតអំពីអារម្មណ៍របស់អស់អ្នកដែលនៅលើសំពៅនោះ កាលដែលសំពៅកំពុងត្រូវខ្យល់បក់បោកយ៉ាងខ្លាំង ទាំងត្រូវរលកកញ្ជ្រោលបោកផ្ទប់ឥតឈប់!
«ខ្យល់ព្យុះកំពុងធ្វើឲ្យសំពៅយោគចុះយោគឡើងយ៉ាងខ្លាំង» (សកម្មភាព ២៧:៧ខ-២៦)
៩, ១០. តើមានការពិបាកអ្វីខ្លះនៅក្នុងតំបន់នៃកោះក្រេត?
៩ ពួកនាវិកមានបំណងបើកសំពៅចេញពីក្រុងគ្នីដូស ទៅភាគខាងលិច។ ប៉ុន្តែ លូកាដែលជាសាក្សីឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែក បាននិយាយថា៖ «ខ្យល់មិនអំណោយផល» ឬនាំឲ្យពិបាកធ្វើដំណើរ។ (សកម្ម. ២៧:៧ខ) នៅពេលដែលសំពៅចេញឆ្ងាយពីដីគោក នោះលែងមានខ្សែទឹកជួយនាំទៅទិសខាងលិច។ រួចមក កម្លាំងខ្យល់បោកបក់យ៉ាងខ្លាំងពីទិសខាងជើងឆៀងខាងលិច បានរុញច្រានសំពៅទៅទិសខាងត្បូង ប្រហែលជាក្នុងល្បឿនយ៉ាងលឿន។ លើកមុនបានកោះគីប្រុសជួយបាំងការពារពីខ្យល់បញ្ច្រាសទិស តែលើកនេះបានកោះក្រេតជួយបាំងការពារ។ ពេលសំពៅបរហួសជ្រោយសាល់ម៉ូណេដែលនៅចុងខាងកើតនៃកោះក្រេត អ្វីៗក៏ប្រសើរជាងមុនបន្តិច។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះចាប់តាំងពីពេលសំពៅបានចូលមកជ្រកផ្នែកខាងត្បូងនៃកោះ ពួកគេបានត្រូវការពារខ្លះពីកម្លាំងខ្យល់ព្យុះ។ សូមស្រមៃគិត តើពេលនោះអស់អ្នកដែលនៅលើសំពៅមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលយ៉ាងណា! ប៉ុន្តែ ដរាបណាសំពៅបន្តនៅលើសមុទ្រ នោះពួកនាវិកមិនអាចធ្វេសប្រហែសបានឡើយ ខណៈដែលរដូវរងាខិតជិតមកដល់។ ដូច្នេះ ពួកគេនៅតែមានការព្រួយបារម្ភជានិច្ច។
១០ លូកាបានរៀបរាប់យ៉ាងត្រឹមត្រូវថា៖ «យើងក៏ធ្វើដំណើរសសៀរ[តាមកោះក្រេត]ទៅទាំងលំបាក រហូតទៅដល់កន្លែងមួយហៅថាកំពង់ផែល្អ»។ ទោះជាសសៀរតាមកោះក្រេតក៏ដោយ ពួកគេនៅតែពិបាកបើកសំពៅ។ ប៉ុន្តែ នៅទីបំផុតពួកគេបានឃើញឆកតូចមួយ ដែលពួកគេអាចបោះយុថ្កានៅទីនោះបាន។ ទីតាំងនៃឆកនោះស្ថិតនៅលើឆ្នេរក្នុងទឹកដីកោះក្រេត មុនដែលឆ្នេរនោះបត់ទៅខាងជើង។ តើពួកគេបានចតនៅទីនោះយូរប៉ុណ្ណា? លូកាបាននិយាយថា៖ «អស់ជាច្រើនថ្ងៃ»។ ក៏ប៉ុន្តែ ការរង់ចាំរបស់ពួកគេនៅទីនោះគឺគ្មានប្រយោជន៍សោះ ដោយសារក្នុងអំឡុងខែកញ្ញានិងខែតុលា ការធ្វើដំណើរតាមផ្លូវទឹកកាន់តែជួបហានិភ័យខ្ពស់។—សកម្ម. ២៧:៨, ៩
១១. តើប៉ូលបានជូនយោបល់អ្វីដល់ពួកអ្នកដែលនៅលើសំពៅ? ប៉ុន្តែតើពួកគេសម្រេចចិត្តបែបណា?
១១ អ្នកធ្វើដំណើរខ្លះប្រហែលជាបានពិគ្រោះជាមួយនឹងប៉ូល ពីព្រោះគាត់ធ្លាប់ធ្វើដំណើរតាមសមុទ្រមេឌីទែរ៉ានេ។ ប៉ូលបានឲ្យយោបល់ថា គួរចាំសិន មិនគួរបន្តដំណើរទៅមុខទៀតឡើយ។ បើនៅតែទៅទៀត នោះនឹង«រងការខូចខាតនិងការបាត់បង់យ៉ាងសម្បើម» រហូតដល់អាចបាត់បង់ទាំងជីវិតផង។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្នកបើកសំពៅនិងម្ចាស់សំពៅចង់បន្តដំណើរទៅមុខទៀត ពួកគេប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ត្រូវប្រញាប់រកកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពជាង។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេនាំគ្នាទៅនិយាយបញ្ចុះបញ្ចូលយូលាស ហើយអ្នកធ្វើដំណើរភាគច្រើនគិតថា ពួកគេគួរតែព្យាយាមចេញទៅឲ្យដល់កំពង់ផែភេនីច។ នេះប្រហែលជាដោយសារកំពង់ផែភេនីចធំជាង និងល្អជាងសម្រាប់ស្នាក់នៅក្នុងរដូវត្រជាក់។ ដូច្នេះ ពេលដែលមានខ្យល់បក់មកតិចៗពីទិសខាងត្បូង ពួកគេគិតស្មានថា ជាវេលាល្អឲ្យពួកគេចេញដំណើរទៅទីនោះ។—សកម្ម. ២៧:១០-១៣
១២. បន្ទាប់ពីចាកចេញពីកោះក្រេត តើសំពៅប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់អ្វី? ហើយតើពួកនាវិកបានព្យាយាមធ្វើអ្វីដើម្បីជៀសវាងពីអន្តរាយ?
១២ បន្ទាប់មក ពួកគេបានជួបនឹងស្ថានការណ៍ដែលគ្រោះថ្នាក់ជាង គឺ‹ខ្យល់ព្យុះដ៏ខ្លាំង›បក់មកពីទិសខាងជើងឆៀងខាងកើត។ ដូច្នេះ ជាបណ្ដោះអាសន្នសិន ពួកគេក៏បើកសំពៅសសៀរតាម«កោះតូចមួយហៅថាខូដា» ដែលមានចម្ងាយប្រហែល៦៥គីឡូម៉ែត្រពីកំពង់ផែល្អ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ សំពៅស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់នៅឡើយ ដោយសារខ្យល់ពីទិសខាងជើងឆៀងខាងកើត នៅតែបន្តរុញសំពៅទៅទិសខាងត្បូង ដែលអាចបណ្ដាលឲ្យសំពៅជាប់កឿងនៅលើផ្នូកខ្សាច់ក្បែរឆ្នេរសមុទ្រនៃទ្វីបអាហ្វ្រិក។ ដើម្បីបញ្ចៀសពីស្ថានការណ៍អាក្រក់នោះ ពួកគេក៏ប្រញាប់ទាញទូកតូចមួយ ដែលពួកគេបានចងអូសនៅកន្ទុយសំពៅឡើងមក។ ពួកគេខំប្រឹងទាញយ៉ាងលំបាក ពីព្រោះទូកតូចនោះប្រហែលជាមានទឹកចូលពេញ។ បន្ទាប់មកទៀត ពួកគេក៏ទម្លាក់ខ្សែឬច្រវាក់ ហើយទាញវាយកមកចងរុំសំពៅ ដើម្បីទប់ទល់នឹងកម្លាំងខ្យល់ព្យុះ។ រួចពួកគេស្រាយខ្សែបង្រួមក្ដោង ហើយឲ្យខ្យល់រុញទៅដើម្បីរក្សាលំនឹងសំពៅ។ សូមស្រមៃគិតទៅមើលថា ស្ថានភាពនោះគឺគួរឲ្យភ័យខ្លាចខ្លាំងយ៉ាងណា! ប៉ុន្តែ ការប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេនៅតែមិនគ្រប់គ្រាន់ ពីព្រោះ‹ខ្យល់ព្យុះបន្តធ្វើឲ្យសំពៅយោគចុះយោគឡើងយ៉ាងខ្លាំង›។ នៅថ្ងៃទី៣ ពួកគេបានបោះខ្សែក្ដោងទៅក្នុងសមុទ្រ ប្រហែលជាដើម្បីឲ្យសំពៅនៅអណ្ដែត។—សកម្ម. ២៧:១៤-១៩
១៣. ក្នុងអំឡុងពេលដែលមានខ្យល់ព្យុះ តើមានអ្វីកើតឡើងចំពោះសំពៅដែលដឹកប៉ូល?
១៣ ពិតមែនថាមនុស្សភាគច្រើននៅលើសំពៅភ័យតក់ស្លុត ប៉ុន្តែប៉ូលនិងគ្នារបស់គាត់មិនអស់សង្ឃឹមទេ។ ហេតុអ្វី? ដោយសារពីមុនលោកម្ចាស់យេស៊ូបានធានាចំពោះប៉ូលថា គាត់នឹងធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់អំពីលោកនៅក្រុងរ៉ូម។ ក្រោយមក ទេវតាមួយរូបក៏បានលេចមកបញ្ជាក់លើការធានានោះម្ដងទៀត។ (សកម្ម. ១៩:២១; ២៣:១១) យ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្យល់ព្យុះនៅតែបន្តបក់បោកទាំងយប់ទាំងថ្ងៃអស់រយៈពេលពីរសប្ដាហ៍។ ម្យ៉ាងទៀត ដោយសារភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង ហើយពពកក្រាស់បិទបាំងពន្លឺថ្ងៃនិងដួងផ្កាយ នោះរឹតតែធ្វើឲ្យអ្នកបើកសំពៅមិនអាចកំណត់ទីតាំងថា សំពៅកំពុងរសាត់ដល់កន្លែងណា។ នេះបានធ្វើឲ្យពួកគេ បាយក៏មិននឹក ទឹកក៏មិនស្រេក។ ប្រាកដណាស់ ក្នុងស្ថានភាពព្យុះភ្លៀងដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចបែបនេះ ច្បាស់ជាគ្មានអ្នកណាចង់បរិភោគឡើយ។
១៤, ១៥. (ក) ពេលប៉ូលនិយាយទៅកាន់អស់អ្នកដែលនៅលើសំពៅជាមួយគាត់ ហេតុអ្វីបានជាគាត់លើកឡើងអំពីការព្រមានដែលគាត់បានប្រាប់ពួកគេពីមុន? (ខ) តើយើងអាចរៀនអ្វីពីព័ត៌មាននៃសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលប៉ូលបានប្រាប់ពួកគេ?
១៤ ពេលឃើញដូច្នេះ ប៉ូលក៏ក្រោកឈរ ហើយលើកឡើងអំពីការព្រមានដែលគាត់ធ្លាប់ប្រាប់ពួកគេ តែមិនមែនជាការស្ដីបន្ទោសឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ហេតុការណ៍ដែលបានកើតឡើងជាបន្តបន្ទាប់រហូតដល់ពេលនេះ បង្ហាញថាពាក្យសម្ដីរបស់ប៉ូលសមនឹងយកមកគិតពិចារណា។ រួចមក ប៉ូលនិយាយថា៖ «ឥឡូវខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា កុំភ័យខ្លាចឡើយ គ្មានអ្នករាល់គ្នាណាម្នាក់នឹងបាត់បង់ជីវិតទេ មានតែសំពៅប៉ុណ្ណោះដែលនឹងត្រូវបាត់បង់»។ (សកម្ម. ២៧:២១, ២២) ពាក្យសម្ដីរបស់ប៉ូលប្រាកដជាបានលើកទឹកចិត្តពួកគេ! ប៉ូលមុខជាសប្បាយចិត្តណាស់ ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់គាត់នូវព័ត៌មានអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹម ហើយថាគាត់អាចចែករំលែកព័ត៌មាននោះ ដល់អស់អ្នកដែលជិះសំពៅជាមួយនឹងគាត់។ ជាការសំខាន់ដែលយើងគួរចាំថា ព្រះយេហូវ៉ាយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះជីវិតមនុស្សទាំងអស់។ មនុស្សម្នាក់ៗមានតម្លៃចំពោះលោក។ សាវ័កពេត្រុសបានសរសេរថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ា . . . មិនចង់ឲ្យអ្នកណាម្នាក់ត្រូវបំផ្លាញចោលឡើយ តែចង់ឲ្យមនុស្សទាំងអស់មានឱកាសប្រែចិត្ត»។ (២ពេ. ៣:៩) ហេតុនេះ ការប្រាប់មនុស្សឲ្យបានច្រើនអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមពីព្រះយេហូវ៉ា គឺជារឿងបន្ទាន់ដែលយើងត្រូវធ្វើ! ជីវិតដ៏មានតម្លៃរបស់មនុស្សជាច្រើនកំពុងស្ថិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់។
១៥ ប៉ូលទំនងជាបានផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សជាច្រើននៅលើសំពៅ អំពី‹សេចក្ដីសង្ឃឹមលើអ្វីដែលព្រះបានសន្យា›។ (សកម្ម. ២៦:៦; កូឡ. ១:៥) ឥឡូវ ដោយសារសំពៅប្រហែលជានឹងលិច ដូច្នេះប៉ូលអាចផ្ដល់ឲ្យពួកគេនូវសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ពិតប្រាកដថា ពួកគេនឹងរួចជីវិតពីគ្រោះថ្នាក់ដែលជិតមកដល់។ ប៉ូលនិយាយថា៖ «យប់មិញ ព្រះដែលខ្ញុំគោរពប្រណិប័តន៍ . . . បានចាត់ទេវតាមួយរូបឲ្យមកឈរនៅជិតខ្ញុំ។ ទេវតានោះនិយាយមកខ្ញុំថា៖ ‹ប៉ូលអើយ កុំខ្លាចឡើយ។ អ្នកត្រូវឈរនៅមុខសេសារ ហើយមើល! ព្រះក៏នឹងសង្គ្រោះអស់អ្នកដែលកំពុងរួមដំណើរជាមួយនឹងអ្នកដែរ›»។ ប៉ូលថែមទាំងបានលើកទឹកចិត្តពួកគេថា៖ «ដូច្នេះ កុំភ័យខ្លាចឡើយ ព្រោះខ្ញុំជឿថាព្រះនឹងសម្រេចដូចអ្វីដែលទេវតានោះបានប្រាប់ខ្ញុំ។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងនឹងលិចសំពៅនៅជិតកោះមួយ»។—សកម្ម. ២៧:២៣-២៦
«ពួកគេទាំងអស់គ្នាបានទៅដល់គោកដោយសុវត្ថិភាព» (សកម្មភាព ២៧:២៧-៤៤)
«គាត់ . . . អរគុណព្រះនៅមុខពួកគេទាំងអស់គ្នា»។—សកម្មភាព ២៧:៣៥
១៦, ១៧. (ក) តើប៉ូលបានយកឱកាសអ្វីដើម្បីអធិដ្ឋាននៅមុខពួកគេ? ហើយតើនេះនាំឲ្យមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? (ខ) តើអ្វីដែលប៉ូលប្រាប់ពួកគេពីមុន បានក្លាយជាការពិតយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ បន្ទាប់ពីស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចអស់ពីរសប្ដាហ៍ សំពៅបានរសាត់ប្រហែលចម្ងាយ៨៧០គីឡូម៉ែត្រ។ ឥឡូវពួកនាវិកអាចដឹងថាសំពៅអណ្ដែតទៅដល់ណាហើយ ដោយសារពួកគេបានឮសំឡេងទឹករលកបោកច្រាំង។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេក៏ទម្លាក់យុថ្កាពីកន្ទុយសំពៅដើម្បីកុំឲ្យសំពៅរសាត់ ហើយក៏កាច់ចង្កូតសំពៅទៅឯដីគោក ក្រែងលោអាចជួយសំពៅឲ្យទៅកាន់ឆ្នេរបាន។ នៅពេលនោះ ពួកគេចាប់ផ្ដើមរកវិធីរត់ចេញពីសំពៅ ប៉ុន្តែត្រូវពួកទាហានឃាត់ខ្លួន។ ប៉ូលប្រាប់នាយទាហាន និងទាហានឯទៀតថា៖ «អ្នករាល់គ្នានឹងមិនបានសង្គ្រោះទេ បើបុរសទាំងនេះមិននៅក្នុងសំពៅ»។ ឥឡូវសំពៅមានស្ថិរភាពជាងមុន ដូច្នេះប៉ូលបានទទូចឲ្យពួកគេគ្រប់គ្នាបរិភោគអាហារ ហើយធានាប្រាប់ពួកគេម្ដងទៀតថា ពួកគេនឹងមិនស្លាប់ទេ។ បន្ទាប់មក ប៉ូល«អរគុណព្រះនៅមុខពួកគេទាំងអស់គ្នា»។ (សកម្ម. ២៧:៣១, ៣៥) ការដែលប៉ូលអធិដ្ឋានជាសាធារណៈ គឺជាគំរូមួយសម្រាប់លូកា អារីស្តាក និងគ្រិស្តសាសនិកនៅសព្វថ្ងៃ។ ពេលយើងអធិដ្ឋានតំណាងអ្នកឯទៀត តើការអធិដ្ឋានរបស់យើងផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខនិងលើកទឹកចិត្តពួកគេឬទេ?
១៧ លុះប៉ូលអធិដ្ឋានចប់ «ពួកគេទាំងអស់គ្នាក៏លែងភ័យខ្លាចទៀត ហើយយកអាហារមកបរិភោគ»។ (សកម្ម. ២៧:៣៦) ពេលបរិភោគឆ្អែត ពួកគេក៏បោះស្រូវទៅក្នុងសមុទ្រដើម្បីឲ្យសំពៅស្រាលជាង។ នេះអាចជួយសំពៅឲ្យអណ្ដែតទៅដល់ឆ្នេរ។ លុះភ្លឺឡើង ពួកនាវិកកាត់ខ្សែឲ្យយុថ្កាធ្លាក់ទៅក្នុងសមុទ្រ ហើយស្រាយខ្សែចង្កូត រួចលើកក្ដោងមុខឡើងឲ្យចំខ្យល់ ហើយបើកសំពៅឆ្ពោះទៅកាន់ឆ្នេរ។ បន្ទាប់មក ក្បាលសំពៅក៏ទៅមុខលែងរួច ប្រហែលជាកឿងលើផ្នូកខ្សាច់ឬលើភក់។ រីឯកន្ទុយសំពៅក៏ត្រូវរលកវាយបោកផ្ទប់យ៉ាងខ្លាំង រហូតដល់បែកជាបំណែកៗ។ ឃើញដូច្នេះ ពួកទាហានខ្លះចង់សម្លាប់ពួកអ្នកទោសចោល ដើម្បីកុំឲ្យពួកគេគេចខ្លួន។ ប៉ុន្តែ យូលាសបានឃាត់ពួកទាហាន រួចបង្គាប់ឲ្យគ្រប់គ្នាហែលទឹកឬតោងបន្ទះក្ដារបណ្ដែតខ្លួនទៅឯឆ្នេរ។ អ្វីដែលប៉ូលប្រាប់ពួកគេពីមុន បានក្លាយជាការពិតមែន គឺមនុស្ស២៧៦នាក់រស់ទាំងអស់។ ត្រូវណាស់«ពួកគេទាំងអស់គ្នាបានទៅដល់គោកដោយសុវត្ថិភាព»។ ប៉ុន្តែ តើពួកគេបានទៅដល់កន្លែងណា?—សកម្ម. ២៧:៤៤
«ចិត្តសប្បុរសក្រៃលែង» (សកម្មភាព ២៨:១-១០)
១៨-២០. តើតាមរបៀបណាពួកអ្នកកោះម៉ល់តាបង្ហាញ«ចិត្តសប្បុរសក្រៃលែង»? ហើយតើព្រះបានធ្វើអព្ភូតហេតុបែបណាតាមរយៈប៉ូល?
១៨ នៅទីបំផុត ពួកគេបានហែលមកដល់កោះម៉ល់តា ដែលនៅខាងត្បូងស្រុកស៊ីស៊ីលី។ (សូមមើលប្រអប់« តើកោះម៉ល់តានៅឯណា?») ពួកអ្នកកោះបានប្រព្រឹត្តទៅលើពួកគេ ដោយ«ចិត្តសប្បុរសក្រៃលែង»។ (សកម្ម. ២៨:២) ពួកអ្នកកោះបានដុតភ្នក់ភ្លើងឲ្យមនុស្សប្លែកមុខទាំងនេះ ដែលទើបតែមកដល់ឆ្នេរទាំងខ្លួនសើមនិងញ័រទទ្រើត។ ភ្នក់ភ្លើងបានជួយពួកគេឲ្យកម្ដៅខ្លួន ទោះជាអាកាសធាតុត្រជាក់ ហើយមេឃធ្លាក់ភ្លៀងក៏ដោយ។ នេះក៏នាំឲ្យមានហេតុការណ៍មួយទៀតដែរ។
១៩ ប៉ូលមិនចង់នៅស្ងៀមទេ គាត់ក៏ទៅជួយរើសអុសពួកអ្នកកោះ ហើយយកមកដុតក្នុងភ្នក់ភ្លើង ស្រាប់តែមានពស់ពិសមួយក្បាល ចេញមកចឹកដៃគាត់ជាប់។ ពេលឃើញដូច្នេះ ពួកអ្នកកោះម៉ល់តាគិតថា នេះគឺជាទណ្ឌកម្មដែលមកពីព្រះ។ a
២០ ពួកអ្នកកោះដែលបានឃើញពស់ចឹកប៉ូល ពួកគេចាំមើលថាគាត់នឹង«ហើមខ្លួន»ឬយ៉ាងណា។ យោងតាមសៀវភៅមួយ ពាក្យភាសាដើមដែលបានប្រើក្នុងខនោះ គឺជា«ពាក្យវេជ្ជសាស្ត្រ»។ ហេតុនេះ មិនចម្លែកទេដែល«លូកាដែលជាគ្រូពេទ្យជាទីស្រឡាញ់» អាចគិតឃើញពាក្យបែបនោះបាន។ (សកម្ម. ២៨:៦; កូឡ. ៤:១៤) ប៉ុន្តែ ប៉ូលបានរលាស់សត្វពស់នោះទៅក្នុងភ្លើង ហើយគាត់មិនមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីឡើយ។
២១. (ក) តើមានឧទាហរណ៍អ្វីអំពីភាពត្រឹមត្រូវក្នុងកំណត់ហេតុដែលលូកាបានសរសេរ? (ខ) តើប៉ូលបានធ្វើអព្ភូតហេតុអ្វី? ហើយតើនេះមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើពួកអ្នកកោះម៉ល់តា?
២១ មានម្ចាស់ដីដ៏ស្ដុកស្ដម្ភម្នាក់ឈ្មោះផឹបភ្លាស រស់នៅក្នុងតំបន់នោះ។ គាត់ប្រហែលជាមន្ត្រីរ៉ូមដែលមានតួនាទីសំខាន់នៅលើកោះម៉ល់តា។ លូកាបានរៀបរាប់អំពីគាត់ថា ជា«អ្នកធំជាងគេនៅកោះនោះ»។ ពាក្យ«អ្នកធំជាងគេនៅកោះ» បានត្រូវរកឃើញក្នុងសិលាចារឹកពីរផ្ទាំងនៅកោះម៉ល់តា។ ផឹបភ្លាសបានទទួលស្វាគមន៍ប៉ូលនិងគ្នារបស់គាត់យ៉ាងរាក់ទាក់អស់បីថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែ ឪពុករបស់ផឹបភ្លាសបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ។ ម្ដងទៀត លូកាបានរៀបរាប់រោគសញ្ញានៃជំងឺនោះយ៉ាងត្រឹមត្រូវតាមផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រ។ គាត់សរសេរថាឪពុកផឹបភ្លាស«ឈឺគ្រុនក្ដៅនិងរាកមួល»។ ប៉ូលបានអធិដ្ឋាន ហើយដាក់ដៃលើឪពុកផឹបភ្លាស រួចគាត់ក៏ជាសះស្បើយ។ ពេលឃើញអព្ភូតហេតុនេះ ពួកអ្នកកោះកោតស្ងើចក្នុងចិត្តជាខ្លាំង។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេបាននាំអ្នកជំងឺឯទៀតមកឲ្យប៉ូលជួយធ្វើឲ្យជាសះស្បើយ ថែមទាំងបានយកអំណោយជាច្រើនសម្រាប់ប៉ូលនិងគ្នារបស់គាត់ទៀតផង។—សកម្ម. ២៨:៧-១០
២២. (ក) ស្ដីអំពីកំណត់ហេតុរបស់លូកាអំពីការជិះសំពៅទៅក្រុងរ៉ូម តើសាស្ត្រាចារ្យម្នាក់បានសរសើរយ៉ាងណា? (ខ) តើយើងនឹងពិចារណាអ្វីនៅជំពូកបន្ទាប់?
២២ មកដល់ត្រឹមនេះ យើងទើបតែបានមើលមួយផ្នែកនៃការធ្វើដំណើររបស់ប៉ូល ហើយឃើញថានោះជាដំណើររឿងត្រឹមត្រូវនិងពិតប្រាកដ។ សាស្ត្រាចារ្យម្នាក់បាននិយាយថា៖ «កំណត់ហេតុរបស់លូកា . . . លេចធ្លោ ដែលជាការពិពណ៌នាដ៏រស់រវើកបំផុតក្នុងសំណេរគម្ពីរទាំងមូល។ កំណត់ហេតុរបស់លូការៀបរាប់យ៉ាងលម្អិត និងជាក់ស្ដែងអំពីការធ្វើដំណើរតាមសំពៅនៅសតវត្សរ៍ទី១ ហើយក៏បានប្រាប់យ៉ាងច្បាស់លាស់អំពីស្ថានភាពនៅខាងកើតសមុទ្រមេឌីទែរ៉ានេ»។ នេះច្បាស់ជាមានមូលដ្ឋានលើអ្វីដែលលូកាបានឃើញនិងបានកត់ទុក។ គាត់ប្រហែលជាបានសរសេររឿងទាំងនេះ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគាត់ធ្វើដំណើរជាមួយសាវ័កប៉ូល។ បើដូច្នេះមែន គាត់មុខជាមានរឿងជាច្រើនដែលត្រូវសរសេរអំពីការធ្វើដំណើរនៅផ្នែកបន្ទាប់ទៀត។ តើនឹងមានអ្វីកើតឡើងចំពោះប៉ូល ពេលដែលគាត់ទៅដល់ក្រុងរ៉ូម? សូមយើងមើលជាមួយគ្នា។
a ការដែលពួកអ្នកកោះស្គាល់ច្បាស់នូវពស់ពិសប្រភេទនេះបញ្ជាក់ថា ពស់នេះមាននៅលើកោះម៉ល់តាយូរមកហើយ។ ប៉ុន្តែ បច្ចុប្បន្នពស់ពិសដូចនេះ មិនមាននៅលើកោះម៉ល់តាទៀតទេ។ នោះអាចមកពីកត្តាបម្រែបម្រួលបរិស្ថានអស់ជាច្រើនសតវត្សរ៍ ឬដោយសារកំណើនប្រជាជននៅលើកោះម៉ល់តា។
