ជំពូកទី៩
«ព្រះមិនរើសមុខទេ»
គ្រិស្តសាសនិកចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយដល់ជនជាតិដទៃដែលមិនកាត់ចុងស្បែក
មានមូលដ្ឋានលើសកម្មភាព ១០:១–១១:៣០
១-៣. តើពេត្រុសបានឃើញក្នុងគំនិតអំពីរឿងអ្វី? ហើយហេតុអ្វីជាការសំខាន់ដែលយើងត្រូវយល់អំពីរឿងនោះ?
នេះជាឆ្នាំ៣៦ គ.ស. ពន្លឺដួងអាទិត្យនារដូវស្លឹកឈើជ្រុះបានចាំងមកលើពេត្រុស កាលដែលគាត់កំពុងអធិដ្ឋាននៅលើដំបូលផ្ទះមួយ ក្បែរសមុទ្រក្នុងក្រុងកំពង់ផែយ៉ុបប៉ា។ គាត់បានស្នាក់នៅផ្ទះនោះអស់ប៉ុន្មានថ្ងៃមកហើយ។ ការស្នាក់នៅរបស់គាត់បង្ហាញថា គាត់គ្មានចិត្តគំនិតរើសអើងទេ។ ម្ចាស់ផ្ទះនោះឈ្មោះស៊ីម៉ូន មានមុខរបរជាអ្នកច្នៃស្បែក ហេតុនេះហើយជនជាតិយូដាខ្លះ មិនចង់ស្នាក់នៅជាមួយមនុស្សបែបនេះឡើយ។ a យ៉ាងណាមិញ បន្តិចទៀតពេត្រុសនឹងរៀនមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ អំពីភាពមិនលម្អៀងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
២ កាលដែលពេត្រុសកំពុងអធិដ្ឋាន គាត់ក៏លង់ស្មារតីឃើញអ្វីមួយក្នុងគំនិត។ អ្វីដែលគាត់ឃើញនឹងធ្វើឲ្យជនជាតិយូដាខ្លះខឹង។ គាត់ឃើញផ្ទាំងក្រណាត់មួយចុះពីលើមេឃ ហើយក្នុងក្រណាត់នោះមានសត្វគ្រប់ប្រភេទ ដែលមិនស្អាតតាមច្បាប់ម៉ូសេ។ រួចមានសំឡេងមួយប្រាប់ពេត្រុសឲ្យសម្លាប់សត្វនោះ ហើយបរិភោគទៅ តែពេត្រុសតបថា៖ «ខ្ញុំមិនដែលបរិភោគអ្វីដែលមិនស្អាតឬស្មោកគ្រោកឡើយ»។ ប៉ុន្តែ សំឡេងនោះបានប្រាប់គាត់អស់បីដងថា៖ «ឈប់ហៅអ្វីៗដែលព្រះបានសម្អាត ថាមិនស្អាតឡើយ»។ (សកម្ម. ១០:១៤-១៦) ពេត្រុសមិនយល់អំពីអ្វីដែលគាត់បានឃើញក្នុងគំនិតទេ តែមិនយូរទៀតគាត់នឹងយល់យ៉ាងច្បាស់។
៣ តើអ្វីដែលពេត្រុសបានឃើញក្នុងគំនិតមានន័យយ៉ាងណា? ជាការសំខាន់ដែលយើងយល់អត្ថន័យអំពីរឿងនោះ ពីព្រោះនោះបង្ហាញអំពីទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះមនុស្ស។ ក្នុងនាមជាគ្រិស្តសាសនិកពិត យើងមិនអាចផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងសព្វគ្រប់បានទេ បើយើងមិនមានទស្សនៈដូចព្រះចំពោះមនុស្សឯទៀត។ ដើម្បីយល់អ្វីដែលពេត្រុសបានឃើញក្នុងគំនិត សូមយើងពិចារណាអំពីព្រឹត្តិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យ ដែលទាក់ទងនឹងរឿងនោះ។
«អធិដ្ឋានអង្វរព្រះជានិច្ច» (សកម្មភាព ១០:១-៨)
៤, ៥. តើកូនេលាសជាអ្នកណា? ហើយតើមានអ្វីកើតឡើងពេលគាត់កំពុងអធិដ្ឋាន?
៤ ពេត្រុសមិនបានដឹងថា នៅមុនថ្ងៃនោះក្នុងក្រុងសេសារៀ ដែលមានចម្ងាយប្រហែល៥០គីឡូម៉ែត្រទៅភាគខាងជើង មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះកូនេលាស ក៏បានត្រូវបើកបង្ហាញឲ្យឃើញក្នុងគំនិតដែរ។ កូនេលាសជាមេបញ្ជាការកងទ័ពរ៉ូម និងជា«អ្នកគោរពកោតខ្លាចព្រះ»។ b គាត់ក៏ជាគំរូល្អសម្រាប់មេគ្រួសារដែរ «គាត់និងពួកអ្នកផ្ទះទាំងអស់របស់គាត់ ជាអ្នកគោរពកោតខ្លាចព្រះ»។ កូនេលាសមិនមែនជាអ្នកចូលសាសនាយូដាទេ គាត់ជាជនជាតិដទៃដែលមិនកាត់ចុងស្បែក។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ គាត់បង្ហាញចិត្តអាណិតមេត្តាដល់ជនជាតិយូដាដែលខ្វះខាត និងបានជួយពួកគេជាសម្ភារៈ។ បុរសស្មោះត្រង់នេះតែង«អធិដ្ឋានអង្វរព្រះជានិច្ច»។—សកម្ម. ១០:២
៥ ប្រហែលម៉ោងបីរសៀល កាលដែលកូនេលាសកំពុងអធិដ្ឋាន គាត់បានទទួលការបើកបង្ហាញក្នុងគំនិត ដោយឃើញទេវតាមួយរូបប្រាប់គាត់ថា៖ «ព្រះបានឮសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់អ្នក ក៏បានកត់សម្គាល់ ហើយចាំការដែលអ្នកបានធ្វើទានដល់ជនក្រីក្រ»។ (សកម្ម. ១០:៤) តាមការណែនាំពីទេវតា កូនេលាសបានចាត់បុរសខ្លះឲ្យទៅអញ្ជើញសាវ័កពេត្រុស។ កូនេលាសជាជនជាតិដទៃដែលមិនកាត់ចុងស្បែក ហៀបនឹងចូលតាមទ្វារដែលនៅតែបិទសម្រាប់គាត់នៅពេលនោះ។ គាត់ហៀបនឹងឮដំណឹងល្អដែលផ្ដល់សេចក្ដីសង្គ្រោះ។
៦, ៧. (ក) សូមរៀបរាប់បទពិសោធន៍មួយដែលបង្ហាញថា ព្រះឆ្លើយតបសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់មនុស្សចិត្តស្មោះ ដែលចង់ស្គាល់សេចក្ដីពិតអំពីលោក។ (ខ) តាមរយៈបទពិសោធន៍បែបនេះ តើយើងអាចសន្និដ្ឋានយ៉ាងណា?
៦ តើព្រះនៅតែឆ្លើយតបសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់មនុស្សចិត្តស្មោះ ដែលចង់ស្គាល់សេចក្ដីពិតអំពីលោកនៅសព្វថ្ងៃនេះឬទេ? សូមពិចារណាបទពិសោធន៍មួយ។ ស្ត្រីម្នាក់នៅប្រទេសអាល់បានីបានទទួលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមមួយ ដែលមានអត្ថបទអំពីការចិញ្ចឹមអប់រំកូន។ c នាងបានប្រាប់សាក្សីដែលមកជួបនាងថា៖ «ខ្ញុំស្ទើរតែមិនជឿ ព្រោះខ្ញុំទើបតែបានអធិដ្ឋានសុំព្រះជួយខ្ញុំឲ្យចេះចិញ្ចឹមអប់រំកូន ហើយលោកក៏ចាត់អ្នកឲ្យមកជួបខ្ញុំ! អ្នកបានឲ្យខ្ញុំនូវព័ត៌មានដែលខ្ញុំពិតជាត្រូវការ!»។ ស្ត្រីនោះនិងកូនស្រីរបស់នាងក៏ចាប់ផ្ដើមសិក្សាគម្ពីរ ហើយក្រោយមកប្ដីរបស់នាងបានចូលរួមដែរ។
៧ តើមានតែបទពិសោធន៍នេះប៉ុណ្ណោះឬ? មិនមែនទេ! រឿងបែបនេះកើតឡើងជាច្រើនដងនៅទូទាំងពិភពលោក។ ហេតុនេះ យើងមិនចាត់ទុកថា វាគ្រាន់តែជារឿងចៃដន្យឡើយ។ ដូច្នេះ តើយើងអាចសន្និដ្ឋានយ៉ាងណា? ទី១ ព្រះយេហូវ៉ាឆ្លើយតបសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់អស់អ្នក ដែលស្វែងរកលោកដោយចិត្តស្មោះ។ (១បស. ៨:៤១-៤៣; ចសព. ៦៥:២) ទី២ ទេវតាគាំទ្រកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើង។—បប. ១៤:៦, ៧
«ពេត្រុសកំពុងងឿងឆ្ងល់ក្នុងចិត្ត» (សកម្មភាព ១០:៩-២៣ក)
៨, ៩. តើព្រះបានប្រើឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធដើម្បីបើកបង្ហាញឲ្យពេត្រុសដឹងអំពីអ្វី? ហើយតើពេត្រុសមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា?
៨ ខណៈដែលពេត្រុសនៅលើដំបូលផ្ទះ «កំពុងងឿងឆ្ងល់ក្នុងចិត្ត»អំពីអត្ថន័យនៃអ្វីដែលគាត់បានឃើញក្នុងគំនិត ស្រាប់តែអ្នកនាំសាររបស់កូនេលាសមកដល់។ (សកម្ម. ១០:១៧) ពេត្រុសបាននិយាយអស់បីដងថា គាត់មិនព្រមបរិភោគអាហារដែលមិនស្អាតតាមច្បាប់ម៉ូសេឡើយ។ ដូច្នេះ តើគាត់សុខចិត្តទៅជាមួយបុរសទាំងនេះ ហើយចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់ជនជាតិដទៃឬទេ? ស្ដីអំពីរឿងនេះ ព្រះបានប្រើឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធ ដើម្បីបង្ហាញឲ្យគាត់ដឹងអំពីបំណងប្រាថ្នារបស់លោក។ ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះបានប្រាប់ពេត្រុសថា៖ «មើល! បុរសបីនាក់កំពុងសួររកអ្នក។ ដូច្នេះ ចូរក្រោកឡើង ចុះទៅក្រោម ហើយទៅជាមួយនឹងពួកគេ កុំសង្ស័យឡើយ ព្រោះខ្ញុំបានចាត់ពួកគេឲ្យមក»។ (សកម្ម. ១០:១៩, ២០) ប្រាកដណាស់ តាមរយៈការឃើញក្នុងគំនិតអំពីផ្ទាំងក្រណាត់ដ៏ធំមួយ មុខជាបានជួយពេត្រុសឲ្យត្រៀមខ្លួន ដើម្បីធ្វើតាមការណែនាំពីឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធ។
៩ ពេលពេត្រុសដឹងថា ព្រះបានបង្គាប់កូនេលាសឲ្យចាត់ពួកអ្នកនាំសារមកហៅគាត់ នោះគាត់បានអញ្ជើញបុរសទាំងនោះចូលក្នុងផ្ទះ «ហើយឲ្យពួកគេស្នាក់នៅជាមួយនឹងគាត់»។ (សកម្ម. ១០:២៣ក) សាវ័កដែលស្ដាប់បង្គាប់នេះបានកែប្រែទស្សនៈរបស់ខ្លួន ក្រោយពីបានដឹងថែមទៀតអំពីបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ។
១០. តើព្រះយេហូវ៉ាដឹកនាំរាស្ត្ររបស់លោកយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើយើងគួរសួរខ្លួនអំពីសំណួរអ្វីខ្លះ?
១០ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ បន្តិចម្ដងៗព្រះយេហូវ៉ាកំពុងដឹកនាំរាស្ត្ររបស់លោកឲ្យយល់ដឹងថែមទៀត។ (សុភ. ៤:១៨) លោកដឹកនាំ«ខ្ញុំបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ហើយចេះពិចារណា» តាមរយៈឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធរបស់លោក។ (ម៉ាថ. ២៤:៤៥) ម្ដងម្កាល យើងប្រហែលជាទទួលការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ ឬការផ្លាស់ប្ដូរណាមួយក្នុងរបៀបរៀបចំរបស់អង្គការលោក។ ដូច្នេះ យើងគួរសួរខ្លួនថា ‹តើខ្ញុំមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះការយល់ដឹងថ្មីទាំងនោះ? តើខ្ញុំចុះចូលក្រោមការដឹកនាំនៃឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះក្នុងរឿងទាំងនោះឬទេ?›។
ពេត្រុស«បង្គាប់ពួកគេឲ្យទទួលការជ្រមុជទឹក» (សកម្មភាព ១០:២៣ខ-៤៨)
១១, ១២. តើពេត្រុសបានធ្វើអ្វី ពេលគាត់មកដល់ក្រុងសេសារៀ? ហើយតើគាត់បានរៀនមេរៀនអ្វី?
១១ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ពីពេត្រុសបានឃើញក្នុងគំនិត គាត់និងមនុស្ស៩នាក់ទៀត រួមមានអ្នកនាំសារបីនាក់ដែលកូនេលាសចាត់ឲ្យមក និង«បងប្រុស[ជនជាតិយូដា]៦នាក់»ដែលមកពីក្រុងយ៉ុបប៉ា នាំគ្នាចេញដំណើរទៅក្រុងសេសារៀ។ (សកម្ម. ១១:១២) ក្នុងពេលកំពុងរង់ចាំពេត្រុស កូនេលាសបានហៅប្រមូល«ញាតិសន្ដាននិងមិត្តជិតស្និទ្ធរបស់ខ្លួន» ដែលជាជនជាតិដទៃឲ្យមកជួបជុំគ្នា។ (សកម្ម. ១០:២៤) ពេលពេត្រុសមកដល់ គាត់បានធ្វើអ្វីមួយដែលគាត់មិនដែលគិតថានឹងធ្វើឡើយ គឺគាត់បានចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់ជនជាតិដទៃដែលមិនកាត់ចុងស្បែក! ពេត្រុសបានពន្យល់ពួកគេថា៖ «អ្នករាល់គ្នាដឹងច្បាស់ថា ជនជាតិយូដាគ្មានច្បាប់ចូលទៅជិតឬទាក់ទងជាមួយនឹងជនជាតិដទៃទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះបានបង្ហាញខ្ញុំថា ខ្ញុំមិនគួរហៅមនុស្សណាម្នាក់ថាមិនស្អាតឬស្មោកគ្រោកឡើយ»។ (សកម្ម. ១០:២៨) ឥឡូវពេត្រុសបានយល់ថា អ្វីដែលគាត់បានឃើញក្នុងគំនិត គឺបង្រៀនគាត់នូវមេរៀនមួយ មិនត្រឹមតែអំពីប្រភេទអាហារដែលគួរបរិភោគឬមិនគួរបរិភោគនោះទេ តែក៏បង្រៀនថាគាត់មិនគួរ«ហៅមនុស្សណាម្នាក់[សូម្បីតែជនជាតិដទៃ]ថាមិនស្អាត»ឡើយ។
«កូនេលាសកំពុងរង់ចាំពួកគាត់ ហើយបានហៅញាតិសន្ដាននិងមិត្តជិតស្និទ្ធរបស់ខ្លួនឲ្យមកជុំគ្នា»។—សកម្មភាព ១០:២៤
១២ មនុស្សទាំងអស់នៅក្នុងផ្ទះនោះ កំពុងរង់ចាំស្ដាប់ពេត្រុស។ កូនេលាសនិយាយថា៖ «យើងទាំងអស់នៅជុំគ្នាចំពោះមុខព្រះ ដើម្បីស្ដាប់អ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់អ្នកឲ្យនិយាយ»។ (សកម្ម. ១០:៣៣) សូមស្រមៃគិត ពេលអ្នកឮបុគ្គលណាម្នាក់ដែលចង់ដឹងអំពីព្រះយេហូវ៉ានិយាយបែបនេះ តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? ពេត្រុសចាប់ផ្ដើមនិយាយពាក្យដ៏មានឥទ្ធិពលថា៖ «ឥឡូវខ្ញុំយល់ច្បាស់ថា ព្រះមិនរើសមុខទេ។ ប៉ុន្តែ នៅគ្រប់ប្រជាជាតិ អ្នកណាដែលកោតខ្លាចលោក ហើយប្រព្រឹត្តអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ លោកពេញចិត្តអ្នកនោះ»។ (សកម្ម. ១០:៣៤, ៣៥) ពេត្រុសបានរៀនថា ទស្សនៈរបស់ព្រះមិនផ្អែកទៅលើជាតិសាសន៍ សញ្ជាតិ ឬសម្បកក្រៅឡើយ។ រួចមក ពេត្រុសបានផ្សព្វផ្សាយប្រាប់ពួកគេអំពីកិច្ចបម្រើរបស់លោកយេស៊ូ មរណភាពរបស់លោក និងការដែលលោកបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។
១៣, ១៤. (ក) តើការប្រែចិត្តរបស់កូនេលាសនិងជនជាតិដទៃឯទៀតនៅឆ្នាំ៣៦ គ.ស. ជាសញ្ញាសម្គាល់អំពីអ្វី? (ខ) ហេតុអ្វីយើងមិនត្រូវវិនិច្ឆ័យមនុស្សឯទៀតដោយមើលសម្បកក្រៅ?
១៣ ឥឡូវមានអ្វីមួយដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនបានកើតឡើង៖ «កាលដែលពេត្រុសកំពុងនិយាយ» នោះឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធបានត្រូវចាក់ទៅលើ«ជនជាតិដទៃ»ទាំងនេះ។ (សកម្ម. ១០:៤៤, ៤៥) នេះជាហេតុការណ៍តែមួយគត់ដែលគម្ពីរបានរៀបរាប់ថា ឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធបានត្រូវចាក់មុនការជ្រមុជទឹក។ ពេត្រុសដឹងថាសញ្ញាសម្គាល់នេះជាការពេញចិត្តពីព្រះ ដូច្នេះគាត់«បង្គាប់ពួកគេ[ជាជនជាតិដទៃមួយក្រុមនោះ]ឲ្យទទួលការជ្រមុជទឹក»។ (សកម្ម. ១០:៤៨) ការប្រែចិត្តរបស់ជនជាតិដទៃទាំងនេះនៅឆ្នាំ៣៦ គ.ស. ជាសញ្ញាសម្គាល់នៃការបញ្ចប់រយៈពេល ដែលព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ឯកសិទ្ធិពិសេសដល់ជនជាតិយូដា។ (ដាន. ៩:២៤-២៧) ខណៈនេះ កាលដែលពេត្រុសកំពុងនាំមុខក្នុងការផ្សព្វផ្សាយដល់ជនជាតិដទៃ គាត់បានប្រើកូនសោទី៣ ដែលជាកូនសោចុងក្រោយនៃ«កូនសោនៃរាជាណាចក្រ»។ (ម៉ាថ. ១៦:១៩) កូនសោនេះបើកឱកាសឲ្យជនជាតិដទៃដែលមិនកាត់ចុងស្បែក ក្លាយទៅជាគ្រិស្តសាសនិកដែលបានត្រូវរើសតាំង ដោយឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធ។
១៤ នៅសព្វថ្ងៃក្នុងនាមជាអ្នកប្រកាសដំណឹងរាជាណាចក្រ យើងដឹងថា«ព្រះមិនរើសមុខឡើយ»។ (រ៉ូម ២:១១) លោកមានបំណងប្រាថ្នាឲ្យ«មនុស្សគ្រប់ប្រភេទទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ»។ (១ធី. ២:៤) ហេតុនេះ យើងមិនត្រូវវិនិច្ឆ័យមនុស្សឯទៀត ដោយមើលសម្បកក្រៅឡើយ។ យើងមានភារកិច្ចធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់យ៉ាងសព្វគ្រប់អំពីរាជាណាចក្រព្រះ ហើយនោះរួមបញ្ចូលការផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សទាំងអស់ មិនថាពួកគេមានជាតិសាសន៍ សញ្ជាតិ រូបរាង ឬជំនឿបែបណាទេ។
«ពួកគេក៏លែងជំទាស់ទៀត ហើយពួកគេតម្កើងព្រះ» (សកម្មភាព ១១:១-១៨)
១៥, ១៦. ហេតុអ្វីគ្រិស្តសាសនិកជនជាតិយូដាខ្លះរិះគន់ពេត្រុស? ហើយតើពេត្រុសបានបកស្រាយយ៉ាងណាអំពីទង្វើរបស់គាត់?
១៥ ពេត្រុសច្បាស់ជាចង់ប្រាប់អំពីអ្វីដែលបានកើតឡើង ដូច្នេះគាត់បានចេញដំណើរទៅក្រុងយេរូសាឡិម។ ប៉ុន្តែ តាមមើលទៅ ដំណឹងអំពីជនជាតិដទៃដែលមិនកាត់ចុងស្បែកបាន«ទទួលបណ្ដាំរបស់ព្រះ» ក៏ឮដល់ក្រុងយេរូសាឡិម មុនពេលដែលពេត្រុសទៅដល់។ ពេលពេត្រុសទៅដល់ក្រុងយេរូសាឡិម មិនយូរប៉ុន្មាន«ពួកអ្នកដែលគាំទ្រការកាត់ចុងស្បែក ចាប់ផ្ដើមរិះគន់គាត់»។ ពួកគេទើសចិត្ត ដោយសារពេត្រុសបានចូលទៅក្នុង«ផ្ទះរបស់បុរសដែលមិនបានទទួលការកាត់ចុងស្បែក ថែមទាំងបរិភោគជាមួយនឹងពួកគេទៀតផង»។ (សកម្ម. ១១:១-៣) បញ្ហាមិនមែនថាជនជាតិដទៃ អាចទៅជាអ្នកកាន់តាមគ្រិស្តឬមិនអាចនោះទេ តែបញ្ហាត្រង់ថាគ្រិស្តសាសនិកជនជាតិយូដាទាំងនោះ ទាមទារឲ្យជនជាតិដទៃធ្វើតាមច្បាប់ម៉ូសេ រួមបញ្ចូលទាំងការកាត់ចុងស្បែកដែរ ដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាតាមរបៀបដែលលោកពេញចិត្ត។ នេះបង្ហាញថាគ្រិស្តសាសនិកខ្លះ នៅតែពិបាកឈប់ធ្វើតាមច្បាប់ម៉ូសេ។
១៦ តើពេត្រុសបានបកស្រាយយ៉ាងណាអំពីទង្វើរបស់គាត់? យោងតាមសកម្មភាព ១១:៤-១៦ គាត់បានលើកឡើងបួនចំណុចធ្វើជាភ័ស្តុតាងបញ្ជាក់ថា គាត់បានទទួលការណែនាំពីស្ថានសួគ៌៖ ទី១ ការបើកបង្ហាញដែលគាត់បានឃើញក្នុងគំនិត (ខ៤-១០) ទី២ បង្គាប់ពីឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះ (ខ១១, ១២) ទី៣ ទេវតាបានទៅជួបកូនេលាស (ខ១៣, ១៤) និងទី៤ ឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធបានត្រូវចាក់ទៅលើជនជាតិដទៃ (ខ១៥, ១៦)។ រួចមក ពេត្រុសបានបញ្ចប់សេចក្ដីដោយសួរសំណួរដ៏ជំរុញចិត្តថា៖ «ដូច្នេះ ប្រសិនបើព្រះបានផ្ដល់អំណោយទាន[នៃឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធ]ដល់ពួកគេ[ជាជនជាតិដទៃដែលជាអ្នកជឿ] ដូចដែលលោកបានផ្ដល់ឲ្យពួកយើង[ជាជនជាតិយូដា]ដែលបានជឿលោកម្ចាស់យេស៊ូគ្រិស្ត តើខ្ញុំជាអ្នកណាដែលអាចឃាត់ព្រះបាន?»។—សកម្ម. ១១:១៧
១៧, ១៨. (ក) បន្ទាប់ពីស្ដាប់អំណះអំណាងដែលពេត្រុសបានលើកឡើង តើគ្រិស្តសាសនិកជនជាតិយូដាត្រូវប្រឈមមុខនឹងការសម្រេចចិត្តអ្វី? (ខ) ហេតុអ្វីការរក្សាសាមគ្គីភាពក្នុងក្រុមជំនុំមិនមែនជារឿងងាយស្រួល? ហើយតើយើងគួរសួរខ្លួននូវសំណួរអ្វីខ្លះ?
១៧ បន្ទាប់ពីស្ដាប់អំណះអំណាងដែលពេត្រុសបានលើកឡើង គ្រិស្តសាសនិកជនជាតិយូដាទាំងនោះត្រូវប្រឈមមុខនឹងការសម្រេចចិត្តថា តើពួកគេអាចលះចោលការរើសអើងទាំងស្រុង ហើយព្រមទទួលជនជាតិដទៃដែលទើបតែបានទទួលការជ្រមុជទឹក ជាបងប្អូនរួមជំនឿឬទេ? គម្ពីរប្រាប់ថា៖ «កាលដែលឮអ្វីៗទាំងនេះ ពួកគេ[គឺពួកសាវ័កនិងគ្រិស្តសាសនិកជនជាតិយូដាឯទៀត]ក៏លែងជំទាស់ទៀត ហើយពួកគេតម្កើងព្រះដោយពោលថា៖ ‹បើដូច្នេះ ព្រះក៏បានផ្ដល់ឱកាសឲ្យជនជាតិដទៃប្រែចិត្ត ដើម្បីទទួលជីវិតដែរ›»។ (សកម្ម. ១១:១៨) ការដែលពួកគាត់មានចិត្តគំនិតត្រឹមត្រូវ នោះបានជួយរក្សាសាមគ្គីភាពក្នុងក្រុមជំនុំមែន។
១៨ សូម្បីតែនៅសព្វថ្ងៃ ការរក្សាសាមគ្គីភាពក៏មិនមែនជារឿងងាយស្រួលដែរ ពីព្រោះអស់អ្នកដែលគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ា ពួកគេមកពី«គ្រប់ប្រជាជាតិ គ្រប់កុលសម្ព័ន្ធ គ្រប់ជនជាតិ និងគ្រប់ភាសា»។ (បប. ៧:៩) ក្នុងក្រុមជំនុំជាច្រើន មានបងប្អូនដែលមានជាតិសាសន៍ វប្បធម៌ និងប្រវត្តិខុសៗគ្នា។ ហេតុនេះ ជាការល្អឲ្យយើងសួរខ្លួនថា ‹តើខ្ញុំបានដកការរើសអើងទាំងអស់ចេញពីក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំហើយឬនៅ? តើខ្ញុំបានប្ដេជ្ញាមិនអនុញ្ញាតឲ្យចិត្តគំនិតបែកបាក់គ្នារបស់ពិភពលោកនេះ រួមទាំងជាតិនិយម ការស្នេហាជាតិ មោទនភាពចំពោះវប្បធម៌ និងការរើងអើងពូជសាសន៍ មានឥទ្ធិពលមកលើរបៀបដែលខ្ញុំប្រព្រឹត្តចំពោះបងប្អូនរួមជំនឿឬទេ?›។ សូមនឹកចាំអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងដល់ពេត្រុស(ឬកេផាស) នៅប៉ុន្មានឆ្នាំបន្ទាប់ពីជនជាតិដទៃបានប្រែចិត្តជាលើកដំបូង។ នៅពេលនោះ ពេត្រុសបានទទួលឥទ្ធិពលដោយចាប់ផ្ដើមរើសអើងចំពោះបងប្អូនឯទៀត គឺគាត់បាន«នៅដោយឡែក»ពីគ្រិស្តសាសនិកជនជាតិដទៃ។ ហេតុនេះ ប៉ូលបានកែតម្រង់គាត់។ (កាឡ. ២:១១-១៤) ចូរយើងបន្តប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ច ដើម្បីកុំឲ្យចិត្តគំនិតរើសអើងមានឥទ្ធិពលមកលើយើង។
«មនុស្សច្រើនសន្ធឹកក៏បានជឿ» (សកម្មភាព ១១:១៩-២៦ក)
១៩. តើគ្រិស្តសាសនិកជនជាតិយូដានៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយដល់អ្នកណាខ្លះ? ហើយតើមានលទ្ធផលអ្វី?
១៩ តើពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូ បានចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយដល់ជនជាតិដទៃ ដែលមិនកាត់ចុងស្បែកឬទេ? សូមកត់សម្គាល់អំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងក្រោយមក នៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកស្រុកស៊ីរី។ d ក្រុងនោះមានសហគមន៍ជនជាតិយូដាដ៏ធំមួយ តែមិនសូវមានការស្អប់គ្នារវាងជនជាតិយូដានិងជនជាតិដទៃទេ។ ដូច្នេះ ក្រុងអាន់ទីយ៉ូកជាតំបន់ដែលមានអំណោយផលសម្រាប់ផ្សព្វផ្សាយដល់ជនជាតិដទៃ។ នៅក្រុងនោះហើយ ដែលគ្រិស្តសាសនិកជនជាតិយូដាខ្លះចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ ដល់«ពួកអ្នកដែលនិយាយភាសាក្រិច»។ (សកម្ម. ១១:២០) ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនគ្រាន់តែបានផ្សព្វផ្សាយដល់ជនជាតិយូដា ដែលនិយាយភាសាក្រិចប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏បានផ្សព្វផ្សាយដល់ជនជាតិដទៃ ដែលមិនកាត់ចុងស្បែកដែរ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរដល់កិច្ចការនេះ ជាហេតុដែល«មនុស្សច្រើនសន្ធឹកក៏បានជឿ»។—សកម្ម. ១១:២១
២០, ២១. តើបាណាបាសបានបង្ហាញចិត្តសុភាពរាបទាបយ៉ាងណា? ហើយតើយើងអាចបង្ហាញចិត្តសុភាពរាបទាបដូចនោះក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយយ៉ាងដូចម្ដេច?
២០ ក្រុមជំនុំនៅក្រុងយេរូសាឡិម បានចាត់បាណាបាសឲ្យទៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ដើម្បីថែរក្សាមនុស្សជាច្រើនដែលប្រៀបដូចជាវាលស្រូវ ដែលត្រៀមនឹងប្រមូលផល។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនអាចធ្វើកិច្ចការនោះតែម្នាក់ឯងបានទេ ដោយសារមានមនុស្សច្រើនណាស់ដែលបង្ហាញចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះដំណឹងល្អ។ ម្ល៉ោះហើយ ច្បាស់ជាគ្មានអ្នកណាដែលស័ក្ដិសមជាងសុលក្នុងការជួយធ្វើកិច្ចការនោះឡើយ ពីព្រោះគាត់ជាសាវ័កដើម្បីជួយប្រជាជាតិនានា។ (សកម្ម. ៩:១៥; រ៉ូម ១:៥) តើបាណាបាសនឹងចាត់ទុកសុលជាគូប្រកួតប្រជែងឬទេ? មិនមែនទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ បាណាបាសបានបង្ហាញចិត្តសុភាពរាបទាប។ គាត់បានទៅក្រុងតើសុសដើម្បីជួបសុល ហើយនាំសុលទៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកដើម្បីជួយគ្នា។ ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់បានចំណាយពេលអស់មួយឆ្នាំ ដើម្បីពង្រឹងក្រុមជំនុំនៅទីនោះ។—សកម្ម. ១១:២២-២៦ក
២១ តើយើងអាចបង្ហាញថា យើងមានចិត្តសុភាពរាបទាបក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយយ៉ាងដូចម្ដេច? គុណសម្បត្តិនេះទាក់ទងនឹងការស្គាល់កម្រិតសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន។ យើងទាំងអស់គ្នាមានកម្លាំង និងសមត្ថភាពខុសៗគ្នា។ ជាឧទាហរណ៍ បងប្អូនខ្លះប្រហែលជាពូកែផ្សព្វផ្សាយក្រៅផ្លូវការ ឬផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ តែគាត់ពិបាកត្រឡប់ទៅជួបអ្នកចាប់អារម្មណ៍ ឬចាប់ផ្ដើមបង្រៀនគម្ពីរ។ បើអ្នកចង់រីកចម្រើនផ្នែកណាមួយក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ ចូរសុំជំនួយពីបងប្អូនឯទៀត។ ដោយធ្វើដូច្នេះ អ្នកអាចទៅជាអ្នកផ្សាយដែលកាន់តែមានភាពប៉ិនប្រសប់ និងមានអំណរកាន់តែខ្លាំងក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ។—១កូ. ៩:២៦
ការផ្ញើ«ជំនួយទៅបងប្អូន» (សកម្មភាព ១១:២៦ខ-៣០)
២២, ២៣. តើបងប្អូននៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកបានធ្វើអ្វី ដែលបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងប្អូនរួមជំនឿ? ហើយតើរាស្ត្ររបស់ព្រះនៅសព្វថ្ងៃកំពុងធ្វើអ្វី ដែលស្រដៀងនឹងពួកគាត់នៅសម័យនោះ?
២២ ក្រុងអាន់ទីយ៉ូកជាកន្លែង «ដែលពួកអ្នកកាន់តាមបានត្រូវហៅថាគ្រិស្តសាសនិកជាលើកដំបូង តាមការណែនាំរបស់ព្រះ»។ (សកម្ម. ១១:២៦ខ) ឈ្មោះដែលព្រះបានអនុម័តនេះ គឺជាការពណ៌នាយ៉ាងស័ក្ដិសមសម្រាប់អស់អ្នក ដែលមានរបៀបរស់នៅតាមគំរូរបស់គ្រិស្ត។ កាលដែលមនុស្សពីជាតិសាសន៍ផ្សេងក្លាយទៅជាគ្រិស្តសាសនិក តើនេះនាំឲ្យមានចំណងសាមគ្គីភាពជាបងប្អូនរួមជំនឿ រវាងអ្នកជឿជាជនជាតិយូដានិងអ្នកជឿជាជនជាតិដទៃឬទេ? សូមយើងពិចារណាអំពីគ្រានៃភាពអត់ឃ្លានជាខ្លាំង ដែលបានកើតឡើងប្រហែលជានៅឆ្នាំ៤៦ គ.ស.។ e នៅសម័យនោះ ភាពអត់ឃ្លានបានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំង មកលើជនក្រីក្រដែលគ្មានស្បៀងបម្រុង និងប្រាក់សន្សំទុក។ ក្នុងអំឡុងភាពអត់ឃ្លាននោះ គ្រិស្តសាសនិកជនជាតិយូដាដែលរស់នៅតំបន់យូឌា ភាគច្រើនទំនងជាជនក្រីក្រ ដែលខ្វះខាតស្បៀងអាហារយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលដឹងអំពីរឿងនេះ បងប្អូននៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ដែលរួមមានគ្រិស្តសាសនិកជនជាតិដទៃ បានផ្ញើ«ជំនួយទៅបងប្អូនដែលរស់នៅតំបន់យូឌា»។ (សកម្ម. ១១:២៩) ជំនួយរបស់ពួកគេពិតជាបង្ហាញនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ ជាបងប្អូនរួមជំនឿមែន!
២៣ នៅសព្វថ្ងៃ រាស្ត្ររបស់ព្រះក៏មានការប្រព្រឹត្តដូចគ្នាដែរ។ ពេលយើងឮថា បងប្អូនរួមជំនឿក្នុងស្រុក ឬនៅប្រទេសផ្សេងត្រូវការជំនួយ យើងស្ម័គ្រចិត្តជួយពួកគេ។ គណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាបានចាត់ចែងជាបន្ទាន់ ឲ្យគណៈកម្មាធិការផ្ដល់ជំនួយពេលមានមហន្តរាយរៀបចំវិធានការ ដើម្បីមើលថែបងប្អូនដែលអាចនឹងរងគ្រោះដោយមហន្តរាយធម្មជាតិដូចជា ព្យុះសង្ឃរា រញ្ជួយដី និងរលកយក្សស៊ូណាមីជាដើម។ កិច្ចខំប្រឹងប្រែងក្នុងការផ្ដល់ជំនួយទាំងអស់នេះ បង្ហាញអំពីសាមគ្គីភាពនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះជាបងប្អូនរួមជំនឿ។—យ៉ូន. ១៣:៣៤, ៣៥; ១យ៉ូន. ៣:១៧
២៤. តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេចថា យើងចងចាំអត្ថន័យនៃអ្វីដែលព្រះបានបើកបង្ហាញឲ្យពេត្រុសឃើញក្នុងគំនិត?
២៤ ក្នុងនាមជាគ្រិស្តសាសនិកពិត យើងចងចាំអត្ថន័យនៃអ្វីដែលព្រះបានបើកបង្ហាញឲ្យពេត្រុសឃើញក្នុងគំនិត នៅលើដំបូលផ្ទះក្នុងក្រុងយ៉ុបប៉ា នាសតវត្សរ៍ទី១។ ព្រះដែលយើងគោរពប្រណិប័តន៍ មិនរើសមុខឡើយ។ លោកមានបំណងឲ្យយើងធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់យ៉ាងសព្វគ្រប់អំពីរាជាណាចក្ររបស់លោក ដែលរួមបញ្ចូលការផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សឯទៀត ដោយមិនគិតពីជាតិសាសន៍ ពូជពង្សវង្សត្រកូល ឬឋានៈក្នុងសង្គមឡើយ។ ដូច្នេះ ចូរយើងប្ដេជ្ញាចិត្តផ្ដល់ឱកាសដល់មនុស្សគ្រប់រូប ដែលព្រមស្ដាប់ដំណឹងល្អ។—រ៉ូម ១០:១១-១៣
ពេលបងប្អូនរបស់យើងត្រូវការជំនួយ យើងស្ម័គ្រចិត្តជួយពួកគេ
a ជនជាតិយូដាខ្លះមើលងាយអ្នកច្នៃស្បែក ដោយសារអ្នកធ្វើការងារនេះត្រូវប៉ះស្បែកសត្វ និងសពសត្វ ព្រមទាំងសម្ភារៈដែលគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមសម្រាប់កិច្ចការនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត អ្នកច្នៃស្បែកត្រូវគេចាត់ទុកថា ជាមនុស្សដែលមិនស័ក្ដិសមក្នុងការចូលវិហារឡើយ។ កន្លែងដែលគាត់រកស៊ីត្រូវនៅឆ្ងាយពីក្រុងជាង២២ម៉ែត្រ។ នេះប្រហែលជាមូលហេតុមួយ ដែលផ្ទះស៊ីម៉ូននៅ«ក្បែរមាត់សមុទ្រ»។—សកម្ម. ១០:៦
b សូមមើលប្រអប់« កូនេលាសនិងកងទ័ពរ៉ូម»។
c អត្ថបទចំណងជើងថា«យោបល់ដែលអាចទុកចិត្តបានក្នុងការចិញ្ចឹមអប់រំកូន»ក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០០៦ ទំព័រ៤ដល់៧។
d សូមមើលប្រអប់« ក្រុងអាន់ទីយ៉ូកស្រុកស៊ីរី»។
e យ៉ូសេហ្វឺសដែលជាប្រវត្តិវិទូជនជាតិយូដា ក៏បានលើកឡើងផងដែរអំពី«ភាពអត់ឃ្លានជាខ្លាំង»នេះ ដែលបានកើតឡើងក្នុងអំឡុងការគ្រប់គ្រងរបស់អធិរាជក្លូឌាស (នៅឆ្នាំ៤១-៥៤ គ.ស.)។
