ចូរចេះបន្ទាបខ្លួនដោយចិត្ដស្មោះ
ចូរចេះបន្ទាបខ្លួនដោយចិត្តស្មោះ
«ព្រះអង្គសង្គ្រោះមនុស្សទន់ទាប»។—សាមូអែលទី២ [សាំយូអែលទី២] ២២:២៨, ខ.ស.
១, ២. តើអ្នកគ្រប់គ្រងជាច្រើនមានលក្ខណៈប្រហាក់ប្រហែលគ្នាអ្វី?
ប្រាសាទពីរ៉ាមីតទាំងប៉ុន្មាននៅប្រទេសអេស៊ីបជាទីសំអាងពីភាពឧត្តុង្គឧត្តមរបស់ស្តេចខ្លះដែលធ្លាប់គ្រប់គ្រងនៅស្រុកនោះ។ អ្នកគ្រប់គ្រងឯទៀតដែលមានឈ្មោះល្បីក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រមនុស្ស រួមបញ្ចូលស្តេចសានហេរីបនៅស្រុកអាសស៊ើរ បុរសជនជាតិក្រិចម្នាក់ដែលគេហៅថាអាឡិចសង់ដ៏ឧត្តម និងសេសារយូលាសនៅស្រុករ៉ូម។ អ្នកគ្រប់គ្រងទាំងប៉ុន្មាននេះមានលក្ខណៈប្រហាក់ប្រហែលគ្នា ពោលគឺ មិនធ្លាប់មានឈ្មោះជាអ្នកបន្ទាបខ្លួនដោយចិត្តស្មោះទេ។—ម៉ាថាយ ២០:២៥, ២៦
២ តើអ្នកស្រមៃគិតថាអ្នកគ្រប់គ្រងទាំងនោះបានដើរចុះឡើងក្នុងស្រុកខ្លួនដោយមានបំណងជួយសម្រាលទុក្ខរាស្ត្រដែលមានឋានៈទាបថោកឬទេ? ពិតជាអត់ទេ! ហើយអ្នកក៏មិននឹកស្មានថា អ្នកធំទាំងនោះនឹងចូលទៅក្នុងខ្ទមរបស់មនុស្សរហេមរហាមដើម្បីពង្រឹងកម្លាំងគេដែរ។ តែព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏ខ្ពស់បំផុតក្នុងសកលលោកទាំងមូល ហើយទ្រង់មានទស្សនៈខុសស្រឡះពីអ្នកគ្រប់គ្រងទាំងនោះចំពោះមនុស្សសាមញ្ញ!
គំរូដ៏ល្អបំផុតក្នុងការបន្ទាបខ្លួន
៣. តើអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏ខ្ពស់បំផុតប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាចំពោះប្រជារាស្ត្រ?
៣ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះមួយអង្គដែលមានភាពថ្កុំថ្កើងយ៉ាងហួសប្រមាណ តែ«ព្រះនេត្រ[ទ្រង់]ចេះតែទតច្រវាត់នៅគ្រប់លើផែនដីទាំងមូលដើម្បីនឹងសំដែងព្រះចេស្ដាជួយដល់អស់អ្នកណាដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់»។ (របាក្សត្រទី២ ១៦:៩) ពេលដែលព្រះយេហូវ៉ារកឃើញអ្នកថ្វាយបង្គំដែលទន់ទាបហើយមានចិត្តសង្រេងដោយព្រោះបានរងទុក្ខលំបាកផ្សេងៗនោះ តើទ្រង់ធ្វើអ្វី? ពេលនោះ ព្រះយេហូវ៉ាប្រើវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់«ដើម្បីនឹងធ្វើឲ្យចិត្តរបស់មនុស្សទន់ទាបបានសង្ឃឹមឡើង ហើយឲ្យចិត្តមនុស្សសង្រេងបានសង្ឃឹមឡើងដែរ» ហាក់ដូចជាទ្រង់គង់«នៅជាមួយ»នឹងគេ។ (អេសាយ ៥៧:១៥) យ៉ាងនេះ ពួកអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាមានសង្ឃឹមឬកម្លាំងចិត្តឡើងវិញដើម្បីបម្រើទ្រង់ដោយអំណរម្ដងទៀត។ ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាមានព្រះទ័យរាបទាបមែន!
៤, ៥. (ក) តើអ្នកតែងបទទំនុកដំកើងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះរបៀបគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ា«ឱនព្រះនេត្រ»ដើម្បីជួយ«មនុស្សក្រីក្រ»ក្នុងន័យអ្វី?
៤ ព្រះអម្ចាស់មហាក្សត្រយើងបានបន្ទាបខ្លួនយ៉ាងខ្លាំងដល់ម្ល៉េះ ដើម្បីជួយមនុស្សជាតិដែលមានបាប។ គ្មាននរណាទៀតក្នុងសកលលោកទាំងមូលដែលបានបន្ទាបខ្លួនដល់កម្រិតទ្រង់ឡើយ។ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងអាចសរសេរថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ស្ថិតនៅទីខ្ពស់លើគ្រប់ទាំងសាសន៍ ហើយសិរីល្អនៃទ្រង់ក៏ខ្ពស់ជាងផ្ទៃមេឃ។ តើមានអ្នកឯណាឲ្យដូចជាព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃយើងខ្ញុំ ជាព្រះដែលគង់នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់នោះ? ទ្រង់ឱនព្រះនេត្រដើម្បីទតមើលផ្ទៃមេឃនឹងផែនដី ទ្រង់លើកមនុស្សក្រីក្រឡើងចេញពីធូលីដី ហើយមនុស្សកំសត់ទុគ៌តចេញពីគំនរសំរាម»។—ទំនុកដំកើង ១១៣:៤-៧
៥ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធ ដូច្នេះទ្រង់មិនចេះបង្ហាញព្រះទ័យ«ឆ្មើងឆ្មៃ»សោះឡើយ។ (ម៉ាកុស ៧:២២, ២៣) ឃ្លា«ឱនព្រះនេត្រ»ក្នុងបទទំនុកដំកើងនោះ បង្ហាញពីបុគ្គលខ្ពស់មួយអង្គកំពុងតែចុះមកទាក់ទងនឹងពួកអ្នកដែលមានឋានៈទាបជាង។ ដូច្នេះ ព្រះគម្ពីរខ្លះបកប្រែឃ្លានេះនៅទំនុកដំកើង ១១៣:៦ ថាព្រះបន្ទាបអង្គទ្រង់។ ឃ្លានេះពិតជាជួយយើងស្រមៃគិតអំពីព្រះមួយអង្គដែលមានព្រះទ័យរាបទាប កំពុងតែបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់អ្នកថ្វាយបង្គំដ៏មិនគ្រប់លក្ខណ៍របស់ទ្រង់ ទាំងបង្ហាញព្រះទ័យស្រទន់ក្នុងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេ!—សាំយូអែលទី២ ២២:៣៦
មូលហេតុដែលព្រះយេស៊ូចេះបន្ទាបអង្គទ្រង់
៦. តើព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញព្រះទ័យរាបទាបយ៉ាងអស្ចារ្យបំផុតដោយធ្វើអ្វី?
៦ ការចាត់បុត្រច្បងស្ងួនភ្ងាឲ្យចាប់កំណើតនៅលើផែនដីរហូតដល់ជាមនុស្សពេញវ័យដែលអាចសង្គ្រោះមនុស្សជាតិបាន គឺពិតជាអស្ចារ្យបំផុតក្នុងការបង្ហាញពីព្រះទ័យរាបទាបនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (យ៉ូហាន ៣:១៦) ព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនដល់យើងនូវសេចក្ដីពិតអំពីព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌ ហើយក្រោយមកបានលះបង់ជីវិតទ្រង់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ដើម្បីលោះ«បាបមនុស្សលោក»។ (យ៉ូហាន ១:២៩; ១៨:៣៧) ព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញថាទ្រង់មានបុគ្គលិកលក្ខណៈដូចបិតាទ្រង់ រួមទាំងព្រះទ័យរាបទាបផង ដល់ម្ល៉េះបានជាទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចុះចូលតាមអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាសុំឲ្យទ្រង់ធ្វើ។ ក្នុងចំណោមបុគ្គលទាំងឡាយដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតមក ព្រះយេស៊ូជាគំរូដ៏ប្រសើរបំផុតស្តីពីការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការបន្ទាបខ្លួន។ មនុស្សជាច្រើនមិនកោតស្ងើចនឹងព្រះទ័យរាបទាបរបស់ព្រះយេស៊ូទេ ដ្បិតសត្រូវរបស់ទ្រង់បានចាត់ទុកទ្រង់ជា«មនុស្សសណ្ឋានទាបថោកបំផុត»វិញ។ (ដានីយ៉ែល ៤:១៧) យ៉ាងណាក៏ដោយ សាវ័កប៉ុលបានទទួលស្គាល់ថា បងប្អូនរួមជំនឿត្រូវត្រាប់តាមព្រះយេស៊ូដោយបន្ទាបខ្លួនក្នុងការទាក់ទងគ្នា។—កូរិនថូសទី១ ១១:១; ភីលីព ២:៣, ៤
៧, ៨. (ក) តើព្រះយេស៊ូបានរៀនឲ្យចេះបន្ទាបអង្គទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) ចំពោះអស់អ្នកណាដែលអាចក្លាយជាសិស្សរបស់ទ្រង់ តើព្រះយេស៊ូអញ្ជើញឲ្យគេធ្វើអ្វី?
៧ ប៉ុលបានបញ្ជាក់ពីគំរូដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះយេស៊ូពេលដែលគាត់សរសេរថា៖ «[បងប្អូន]ត្រូវតែមានគំនិតគិតដូចជាព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវវិញ ដែលទោះបើទ្រង់មានរូបអង្គជាព្រះក៏ដោយ គង់តែមិនបានរាប់សេចក្ដីដែលស្មើនឹងព្រះនោះទុកជាសេចក្ដីដែលគួរកាន់ខ្ជាប់ឡើយ។ គឺទ្រង់បានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ មកយករូបភាពជាបាវបំរើវិញ ព្រមទាំងប្រសូតមកមានរូបជាមនុស្សផង ហើយដែលឃើញទ្រង់មានភាពជាមនុស្សដូច្នោះ នោះក៏បន្ទាបព្រះអង្គទ្រង់ ទាំងចុះចូលស្ដាប់បង្គាប់រហូតដល់ទីមរណៈ គឺទ្រង់ទទួលសុគតជាប់លើឈើឆ្កាងផង»។—ភីលីព ២:៥-៨
៨ មនុស្សខ្លះប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ‹តើព្រះយេស៊ូបានរៀនឲ្យចេះបន្ទាបអង្គទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច?›។ ការរៀនឲ្យចេះបន្ទាបអង្គទ្រង់ជាផលល្អដែលព្រះយេស៊ូបានទទួលពេលធ្វើការជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះវរបិតាទ្រង់អស់រាប់សិបលានឆ្នាំ ដោយទ្រង់បំពេញមុខនាទីជា«មេជាង»ក្នុងការបង្កើតរបស់សព្វសារពើ។ (សុភាសិត ៨:៣០) ពេលមនុស្សបានបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះជាលើកដំបូងក្នុងសួនច្បារអេដែននោះ បុត្រច្បងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានកត់សម្គាល់នូវរបៀបដែលព្រះវរបិតាប្រព្រឹត្តដោយព្រះទ័យរាបទាបទៅលើមនុស្សទាំងពីរនាក់នោះ។ ដូច្នេះ ពេលដែលព្រះយេស៊ូគង់នៅលើផែនដី ទ្រង់ក៏បានបង្ហាញនូវព្រះទ័យរាបទាបដូចព្រះវរបិតាទ្រង់ដែរ ហើយបានអញ្ជើញមនុស្សឲ្យមកឯទ្រង់ដោយមានបន្ទូលថា៖ «ចូរទទួលនឹមខ្ញុំហើយរៀននឹងខ្ញុំចុះ! ដ្បិតខ្ញុំស្លូតហើយមានចិត្តសុភាព នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសេចក្ដីសំរាកដល់ព្រលឹង»។—ម៉ាថាយ ១១:២៩; យ៉ូហាន ១៤:៩
៩. (ក) ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេស៊ូស្រឡាញ់កូនក្មេងដូច្នេះ? (ខ) តើព្រះយេស៊ូបង្រៀនមេរៀនអ្វីដោយយកកូនតូចម្នាក់ដាក់ពីមុខពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់?
៩ ក្មេងតូចៗមិនខ្លាចព្រះយេស៊ូទេ ពីព្រោះទ្រង់បង្ហាញព្រះទ័យរាបទាបយ៉ាងស្មោះ។ ជាលទ្ធផល ក្មេងៗចង់ចូលទៅជិតព្រះយេស៊ូ ហើយទ្រង់ក៏បានបង្ហាញថាទ្រង់ស្រឡាញ់គេដោយយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងគេដែរ។ (ម៉ាកុស ១០:១៣-១៦) ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេស៊ូស្រឡាញ់កូនក្មេងដូច្នេះ? គឺពីព្រោះគេមានលក្ខណៈផ្សេងៗដែលសិស្សពេញវ័យខ្លះរបស់ទ្រង់មិនតែងតែបង្ហាញ។ ជាក់ស្តែងក្មេងៗតែងតែសួរសំណួរជាច្រើនពីមនុស្សចាស់ ដែលបង្ហាញថាគេទទួលស្គាល់ពួកគាត់ជាអ្នកធំជាង។ ពិតណាស់ ការបង្រៀនកូនក្មេងគឺស្រួលជាងបង្រៀនមនុស្សពេញវ័យ ហើយក្មេងៗក៏មិនសូវមានចិត្តធំដូចមនុស្សពេញវ័យ។ មានគ្រាមួយដែលព្រះយេស៊ូបានយកកូនតូចម្នាក់ដាក់ពីមុខពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់ ហើយមានបន្ទូលថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នាមិនផ្លាស់គំនិតហើយត្រឡប់ដូចជាកូនតូចនេះ នោះនឹងចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ពុំបានឡើយ»។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលទៀតថា៖ «អ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួនឲ្យបានដូចកូនតូចនេះ អ្នកនោះឯងឈ្មោះថា ធំជាងគេក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ហើយ»។ (ម៉ាថាយ ១៨:៣, ៤) ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់ពីខ្នាតតម្រាថា៖ «អស់អ្នកណាដែលដំកើងខ្លួន នោះនឹងត្រូវបន្ទាបចុះ តែអ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួន នោះនឹងបានដំកើងឡើងវិញ»។—លូកា ១៤:១១; ១៨:១៤; ម៉ាថាយ ២៣:១២
១០. តើយើងនិងពិភាក្សាអំពីសំណួរអ្វីខ្លះ?
១០ ខ្នាតតម្រាពិតនោះក៏នាំឲ្យយើងឆ្ងល់ថា បើយើងចេះបន្ទាបខ្លួនដោយចិត្តស្មោះដើម្បីឲ្យបានជីវិតជារៀងរហូត ហេតុអ្វីក៏ជួនកាលពិបាកម្ល៉េះឲ្យជនគ្រីស្ទានយើងបន្ទាបខ្លួន? ហេតុអ្វីក៏ពិបាកឲ្យយើងបំបាត់ចោលចិត្តអំណួតនិងមានចិត្តរាបទាបពេលដោះស្រាយបញ្ហាផ្សេងៗ? តើមានជំនួយអ្វីដើម្បីឲ្យយើងចេះបន្ទាបខ្លួនដោយចិត្តស្មោះ?—យ៉ាកុប ៤:៦, ១០
ហេតុដែលនាំឲ្យពិបាកបន្ទាបខ្លួន
១១. ហេតុអ្វីក៏មិនគួរឲ្យឆ្ងល់ថាយើងត្រូវខំពុះពារឲ្យចេះបន្ទាបខ្លួន?
១១ បើអ្នកខិតខំបង្ហាញចិត្តរាបទាបតែមើលទៅដូចជាមិនសូវចេះបន្ទាបខ្លួនវិញ កុំអស់សង្ឃឹមឡើយ ដ្បិតបងប្អូនឯទៀតក៏ធ្លាប់មានបញ្ហាដូចគ្នាដែរ។ នៅឆ្នាំ១៩២០ ទស្សនាវដ្ដីនេះបានពន្យល់អំពីការដាស់តឿនក្នុងព្រះគម្ពីរឲ្យយើងចេះបន្ទាបខ្លួនដោយចែងថា៖ «ពេលដែលយើងរៀនថា ព្រះអម្ចាស់ចាត់ទុកចិត្តរាបទាបជាគុណសម្បត្ដិដ៏សំខាន់មួយ នេះគួរលើកទឹកចិត្តឲ្យសិស្សពិតទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ព្យាយាមបន្ទាបខ្លួនរាល់តែថ្ងៃ»។ រួចមក អត្ថបទនោះបានសរសេរសារភាពថា៖ «ទោះជាមានដំបូន្មានជាច្រើនក្នុងព្រះគម្ពីរក៏ដោយ មើលទៅដូចជាការចេះបន្ទាបខ្លួនជាបញ្ហាធំបំផុតដែលមនុស្សត្រូវយកឈ្នះពេលចាប់ផ្ដើមកាន់តាមព្រះអម្ចាស់ ដោយសារពួកគេមានទំនោរចិត្តអាក្រក់បណ្ដាលមកពីភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍»។ នេះជួយបញ្ជាក់នូវមូលហេតុមួយដែលពួកគ្រីស្ទានត្រូវខិតខំបន្ទាបខ្លួន គឺដោយព្រោះយើងមានទំនោរចិត្តមិនគ្រប់លក្ខណ៍ទោរទន់ទៅរកកិត្ដិយសដែលយើងមិនគួរនឹងទទួល។ យើងមានទំនោរចិត្តបែបនេះពីព្រោះយើងជាកូនចៅរបស់អ័ដាមនិងអេវ៉ាដែលជាមនុស្សមួយគូដ៏មានបាបដោយសារបានចុះចាញ់នឹងចំណង់ចំណូលចិត្តដែលបង្ហាញអត្តទត្ថភាព។—រ៉ូម ៥:១២
១២, ១៣. (ក) តើលោកិយនេះបាននាំឲ្យពួកគ្រីស្ទានមានការពិបាកក្នុងការបន្ទាបខ្លួនយ៉ាងណា? (ខ) ពេលដែលយើងខំរៀនឲ្យចេះបន្ទាបខ្លួននោះ តើអ្នកណាគាបសង្កត់លើយើង?
១២ មូលហេតុមួយទៀតដែលយើងប្រហែលជាមានការពិបាកក្នុងការបន្ទាបខ្លួន គឺដោយសារតែយើងរស់ក្នុងលោកិយដែលពោរពេញដោយការញុះញង់ឲ្យមនុស្សមានឋានៈឬមុខមាត់ធំដុំជាងអ្នកដទៃ។ មនុស្សភាគច្រើនក្នុងលោកិយនេះមានគោលដៅមួយគឺ ចង់តែបំពេញតាម«សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់សាច់ឈាម[ដែលមានបាប] នឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ភ្នែក ហើយសេចក្ដីអំនួតរបស់ជីវិត»ប៉ុណ្ណោះ។ (យ៉ូហានទី១ ២:១៦) ជាជាងអនុញ្ញាតឲ្យក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់លោកិយនេះកាន់កាប់លើជីវិត ជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូយើងត្រូវរក្សាឲ្យមានភ្នែកល្អដែលចេះតែផ្ដោតអារម្មណ៍លើការផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។—ម៉ាថាយ ៦:២២-២៤, ៣១-៣៣; យ៉ូហានទី១ ២:១៧
១៣ មូលហេតុទីបីដែលការចេះបន្ទាបខ្លួនជាការពិបាកនោះ ដោយសារអ្នកដែលមានឫកធំមុនគេបង្អស់ គឺអារក្សសាតាំង ជាអ្នកគ្រប់គ្រងលោកិយនេះ។ (កូរិនថូសទី២ ៤:៤; ធីម៉ូថេទី១ ៣:៦) សាតាំងតែងតែញុះញង់មនុស្សឲ្យមានលក្ខណៈអាក្រក់ដូចវា។ ជាក់ស្តែងវាបានខិតខំល្បួងព្រះយេស៊ូឲ្យថ្វាយបង្គំវា ដោយសន្យាប្រគល់«អស់ទាំងនគរក្នុងលោកីយនឹងសិរីលំអរបស់នគរទាំងនោះ»ដល់ទ្រង់វិញ។ ព្រះយេស៊ូរមែងមានព្រះទ័យរាបទាប ដូច្នេះទ្រង់បដិសេធដាច់ខាតនូវសេចក្ដីស្នើសុំរបស់សាតាំង។ (ម៉ាថាយ ៤:៨, ១០) ដូចគ្នាដែរ សាតាំងក៏ប៉ុនប៉ងល្បួងពួកគ្រីស្ទានឲ្យស្វែងរកកិត្ដិយសសម្រាប់តែខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែ ជនគ្រីស្ទានដែលចេះបន្ទាបខ្លួននោះ ខំយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូដោយសរសើរនិងលើកកិត្ដិយសថ្វាយព្រះយេហូវ៉ា។—ម៉ាកុស ១០:១៧, ១៨
ការរៀនឲ្យចេះបន្ទាបខ្លួនដោយចិត្តស្មោះ
១៤. តើការ‹ប្រព្រឹត្តបែបដូចជាមានចិត្តសុភាព›ឬ‹ធ្វើឫកហាក់ដូចជាដាក់ខ្លួន›នោះ មានន័យអ្វី?
១៤ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រដល់បងប្អូននៅទីក្រុងកូល៉ុស គាត់បានព្រមានកុំឲ្យមានឫកពារាបទាបតែសម្បកក្រៅដើម្បីឲ្យមនុស្សកោតស្ងើច។ ប៉ុលបានហៅអាកប្បកិរិយានេះជាការ«ប្រព្រឹត្តបែបសុភាព[ឬ«ធ្វើឫកជាដាក់ខ្លួន»]»។ មនុស្សដែលចេះតែធ្វើឫកហាក់ដូចជាបន្ទាបខ្លួននោះ មិនមែនជាមនុស្សដែលយកចិត្តទុកដាក់នឹងអ្វីៗខាងវិញ្ញាណទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ធាតុពិតរបស់គេត្រូវសឲ្យឃើញថា «មានចិត្តប៉ោងឡើង»ដោយអំណួតវិញ។ (កូល៉ុស ២:១៨, ២៣; ខ.ស.) ព្រះយេស៊ូបានចង្អុលចំពោះមនុស្សខ្លះដែលមានឫកពាហាក់ដូចជាបន្ទាបខ្លួន។ ព្រះយេស៊ូបានថ្កោលទោសពួកផារិស៊ីដែលចូលចិត្តអធិស្ឋាននៅមុខមនុស្ស ហើយតមអាហារដោយក្លែងទឹកមុខក្រៀមក្រំស្រងូតស្រងាត់ឲ្យមនុស្សឃើញ។ ផ្ទុយទៅវិញ សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើងមានតម្លៃចំពោះព្រះឲ្យតែយើងទូលឡើងដោយចិត្តរាបទាបពិត។—ម៉ាថាយ ៦:៥, ៦, ១៦
១៥. (ក) តើយើងអាចធ្វើអ្វីដើម្បីរក្សាឲ្យមានចិត្តសុភាព? (ខ) តើអ្នកណាខ្លះបានតាំងគំរូល្អក្នុងការបន្ទាបខ្លួន?
១៥ ព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទជាគំរូដ៏ល្អបំផុតក្នុងការបង្ហាញព្រះទ័យរាបទាប។ ពេលដែលបណ្ដាគ្រីស្ទានប្រមូលអារម្មណ៍លើគំរូទាំងនោះ នេះអាចជួយពួកគាត់ឲ្យចេះបង្ហាញចិត្តសុភាពដ៏ស្មោះ។ ការសិក្សាយ៉ាងទៀងទាត់នូវព្រះគម្ពីរនិងសៀវភៅផ្សេងៗដែល‹អ្នកបម្រើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ›រៀបចំដើម្បីបកស្រាយន័យព្រះគម្ពីរ អាចជួយពួកគ្រីស្ទានផ្ចង់អារម្មណ៍លើគំរូរបស់ព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥) ការសិក្សាបែបនេះជាចាំបាច់ណាស់ចំពោះពួកអ្នកចាស់ទុំគ្រីស្ទានដើម្បី«កុំឲ្យ[ពួកគាត់]កើតមានចិត្តធំលើពួកបងប្អូនខ្លួន»។ (ចោទិយកថា ១៧:១៩, ២០; ពេត្រុសទី១ ៥:១-៣) ចូររំពឹងគិតអំពីគំរូរបស់បុគ្គលជាច្រើនដែលបានទទួលពរដោយព្រោះចេះបន្ទាបខ្លួន ដូចជានាងរស់ ហាណានិងអេលីសាបិតជាដើម។ (នាងរស់ ១:១៦, ១៧; សាំយូអែលទី១ ១:១១, ២០; លូកា ១:៤១-៤៣) សូមនឹកគិតដែរអំពីគំរូដ៏ល្អរបស់បុរសនានាដែលមានមុខនាទីសំខាន់ តែបានរក្សាឲ្យមានចិត្តរាបទាបក្នុងការបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ដូចជាដាវីឌ យ៉ូសៀស យ៉ូហានបាទីស្ទនិងសាវ័កប៉ុល។ (របាក្សត្រទី២ ៣៤:១, ២, ១៩, ២៦-២៨; ទំនុកដំកើង ១៣១:១; យ៉ូហាន ១:២៦, ២៧; ៣:២៦-៣០; កិច្ចការ ២១:២០-២៦; កូរិនថូសទី១ ១៥:៩) ហើយចុះយ៉ាងណាចំពោះបងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាននានានៅសម័យយើងនេះ? យើងមានបងប្អូនគ្នីគ្នាជាច្រើនដែលចេះបន្ទាបខ្លួនទុកជាគំរូសម្រាប់យើង។ ការរំពឹងគិតអំពីគំរូរបស់ពួកគាត់នឹងជួយគ្រីស្ទានពិតឲ្យ«មានចិត្តសុភាពដល់គ្នាទៅវិញទៅមក»មែន!—ពេត្រុសទី១ ៥:៥
១៦. តើកិច្ចបម្រើគ្រីស្ទានជួយយើងបន្ទាបខ្លួនយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ ការរួមចំណែកយ៉ាងទៀងទាត់ក្នុងកិច្ចបម្រើគ្រីស្ទានក៏នឹងជួយឲ្យយើងចេះបន្ទាបខ្លួនជានិច្ចដែរ។ បើយើងមានចិត្តសុភាព នេះអាចជួយយើងឲ្យមានប្រសិទ្ធភាពពេលជួបមនុស្សដែលយើងពុំស្គាល់ មិនថាពេលផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយឬនៅកន្លែងណាទៀតក៏ដោយ។ ចិត្តសុភាពអាចជួយយើងច្រើនណាស់ ពេលដែលម្ចាស់ផ្ទះមានឫកពាទ្រគោះឬបង្ហាញទឹកមុខព្រងើយកន្តើយចំពោះសារព្រះរាជាណាចក្រដែលយើងផ្សាយនោះ។ ជួនកាលមនុស្សខ្លះចង់តែនិយាយដេញដោលផ្ចាញ់ផ្ចាលពីជំនឿគ្រីស្ទាន ហើយតាមធម្មតាការចេះបន្ទាបខ្លួននោះអាចជួយយើងឆ្លើយសំណួរ«ដោយសុភាពហើយកោតខ្លាច[ឬ«ទន់ភ្លន់ដោយគោរព»]»សិទ្ធិម្ចាស់ផ្ទះ។ (ពេត្រុសទី១ ៣:១៥; ៣:១៦, ខ.ស.) អ្នកបម្រើព្រះខ្លះដែលបន្ទាបខ្លួនបានផ្លាស់ទីលំនៅទៅកន្លែងផ្សេង ហើយបានជួយមនុស្សដែលមានកម្រិតវប្បធម៌ផ្សេងៗនិងមកពីគ្រប់ស្រទាប់វណ្ណៈ។ ដោយមានបំណងផ្សាយដំណឹងល្អនិងជួយមនុស្សដែលព្រមស្ដាប់នោះ អ្នកផ្សព្វផ្សាយទាំងនេះប្រហែលជាត្រូវបន្ទាបខ្លួននិងមានចិត្តអត់ធ្មត់ពេលរៀនភាសាមួយទៀតដែលយ៉ាប់យ៉ឺន។ នេះជាកិច្ចការដ៏គួរឲ្យសរសើរណាស់!—ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០
១៧. ក្នុងនាមជាជនគ្រីស្ទាន តើយើងមានភារកិច្ចអ្វីខ្លះដែលតម្រូវឲ្យចេះបន្ទាបខ្លួន?
១៧ បងប្អូនជាច្រើនបានបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួនជាជនគ្រីស្ទានដោយរកប្រយោជន៍អ្នកដទៃជាជាងរកសម្រាប់ខ្លួន។ ជាឧទាហរណ៍ បិតាគ្រីស្ទានត្រូវចេះបន្ទាបខ្លួនទើបសុខចិត្តឆ្លៀតពេលពីកិច្ចការរបស់គាត់ផ្ទាល់ ដើម្បីរៀបចំឲ្យមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការបង្រៀនព្រះគម្ពីរដល់កូន។ ពេលដែលកូនៗចេះបន្ទាបខ្លួន នេះក៏ជួយឲ្យគេស្ដាប់បង្គាប់និងគោរពប្រតិបត្ដិដល់មាតាបិតាដែលជាមនុស្សមិនគ្រប់លក្ខណ៍ដែរ។ (អេភេសូរ ៦:១-៤) ភរិយាដែលមានស្វាមីមិនរួមជំនឿ តែងតែជួបប្រទះកាលៈទេសៈដែលតម្រូវឲ្យនាងបន្ទាបខ្លួនដោយមានបំណងឲ្យ‹កិរិយាបរិសុទ្ធនិងការចេះគោរពកោតខ្លាច›របស់នាងទាញចិត្តស្វាមីមក។ (ពេត្រុសទី១ ៣:១, ២, ខ.ស.) សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលសុខចិត្តលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួននិងការចេះបន្ទាបខ្លួនជាគុណសម្បត្ដិដ៏សំខាន់ណាស់ ដែលអាចជួយបានពេលយើងរស់នៅជាមួយមាតាបិតាដែលមានវ័យចាស់ឬមានសុខភាពទ្រុឌទ្រោម។—ធីម៉ូថេទី១ ៥:៤
ការបន្ទាបខ្លួនអាចជួយដោះស្រាយបញ្ហា
១៨. តើការចេះបន្ទាបខ្លួនអាចជួយយើងដោះស្រាយបញ្ហាបានយ៉ាងណា?
១៨ មនុស្សទាំងឡាយដែលបម្រើព្រះ សុទ្ធតែមានភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍ទាំងអស់គ្នា។ (យ៉ាកុប ៣:២) ម្ដងម្កាលប្រហែលជាមានហេតុដែលនាំឲ្យជនគ្រីស្ទានពីរនាក់មានទំនាក់ទំនងប្រេះឆា។ តាមធម្មតា ពួកគាត់អាចដោះស្រាយបញ្ហានេះបាន ដោយធ្វើតាមយោបល់ឲ្យ«ទ្រាំទ្រគ្នា ទាំងអត់ទោសទៅវិញទៅមក។ បើអ្នកណាមានហេតុទាស់នឹងអ្នកណា នោះចូរអត់ទោសឲ្យគេចុះ! ដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាដែរ»។ (កូល៉ុស ៣:១៣) ការធ្វើតាមយោបល់នេះមិនតែងតែស្រួលទេ តែការចេះបន្ទាបខ្លួនអាចជួយនាំឲ្យមានផលល្អបាន។
១៩. ពេលទៅជួបអ្នកដែលធ្វើឲ្យយើងតូចចិត្តនោះ តើយើងគួរចងចាំអ្វី?
១៩ ជួនកាលគ្រីស្ទានម្នាក់ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា មូលហេតុដែលបណ្ដាលឲ្យមានទំនាក់ទំនងប្រេះឆា មកពីមានរឿងធ្ងន់ធ្ងរដល់ម្ល៉េះដែលគាត់មិនអាចបំភ្លេចបាន។ បើដូច្នេះ ការចេះបន្ទាបខ្លួននឹងជួយឲ្យគាត់ទៅជួបអ្នកដែលមានកំហុសដោយមានបំណងផ្សះផ្សាឲ្យជានឹងគ្នាវិញ។ (ម៉ាថាយ ១៨:១៥) មូលហេតុមួយដែលបងប្អូនគ្រីស្ទានចងគំនុំនឹងគ្នាម្ដងម្កាល គឺដោយសារម្នាក់ឬទាំងពីរនាក់មានចិត្តអំណួតហើយមិនព្រមទទួលស្គាល់កំហុសរបស់ខ្លួន។ ឬក៏ជួនកាលបុគ្គលដែលទៅជួបអ្នកដែលមានកំហុសនោះ មានឫកធំឬចេះតែរិះគន់ពេកហាក់ដូចជាខ្លួនជាមនុស្សសុចរិតជាងគេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការបង្ហាញអាកប្បកិរិយារាបទាបអាចជួយច្រើនណាស់ក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហា។
២០, ២១. តើមានជំនួយសំខាន់ចម្បងអ្វីដើម្បីឲ្យចេះបន្ទាបខ្លួន?
២០ ចំណុចសំខាន់ក្នុងការរៀនឲ្យចេះបន្ទាបខ្លួននោះ គឺការអធិស្ឋានសូមជំនួយនិងវិញ្ញាណបរិសុទ្ធពីព្រះ។ ប៉ុន្តែ ចូរឲ្យយើងចាំថា «ទ្រង់ផ្ដល់ព្រះគុណ[រួមទាំងវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់]មកពួករាបសាវិញ»។ (យ៉ាកុប ៤:៦) ដូច្នេះ បើមានជំទាស់នឹងបងប្អូនរួមជំនឿ ចូរអធិស្ឋានសូមព្រះយេហូវ៉ាជួយអ្នកឲ្យចេះបន្ទាបខ្លួនដោយទទួលស្គាល់កំហុសរបស់ខ្លួន មិនថាមានកំហុសច្រើនឬតិចក្ដី។ បើអ្នកតូចចិត្តហើយបុគ្គលដែលមានកំហុសនោះមកនិយាយ«សុំអត់ទោស»ដោយចិត្តស្មោះ ចូរអត់ទោសឲ្យគាត់ដោយចិត្តរាបទាបចុះ! បើអ្នកពិបាកអត់ទោសឲ្យគាត់ ចូរអធិស្ឋានសូមព្រះយេហូវ៉ាជួយកុំឲ្យមានចិត្តធំ។
២១ ពេលដែលយើងទទួលស្គាល់នូវផលប្រយោជន៍ដែលមកពីការបន្ទាបខ្លួន នេះគួរជំរុញយើងឲ្យមានចិត្តចង់ចេះបង្ហាញគុណសម្បត្ដិដ៏សំខាន់នេះជានិច្ច។ ព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទជាគំរូដ៏ល្អអស្ចារ្យដែលជួយយើងធ្វើដូច្នេះមែន! កុំឲ្យយើងភ្លេចនូវសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះដែលថា៖ «ផលនៃសេចក្ដីសុភាព»ឬចិត្តរាបទាប និង«សេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះគឺជាទ្រព្យសម្បត្ដិ កិត្ដិសព្ទ នឹងជីវិត»។—សុភាសិត ២២:៤
ចំណុចសម្រាប់ការរំពឹងគិត
• តើអ្នកណាតាំងគំរូដ៏ល្អបំផុតក្នុងការបង្ហាញចិត្តរាបទាប?
• ហេតុអ្វីក៏ពិបាកម្ល៉េះឲ្យយើងចេះបន្ទាបខ្លួន?
• តើមានជំនួយអ្វីខ្លះដើម្បីឲ្យយើងចេះបន្ទាបខ្លួន?
• ហេតុអ្វីក៏សំខាន់ម្ល៉េះឲ្យយើងបង្ហាញចិត្តរាបទាបជានិច្ច?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ១៨]
ព្រះយេស៊ូពិតជាចេះបន្ទាបអង្គទ្រង់
[រូបភាពនៅទំព័រ២០]
ការចេះបន្ទាបខ្លួនអាចជួយយើងពេលជួបមនុស្សដែលពុំស្គាល់ក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ
[រូបភាពនៅទំព័រ២២]
បណ្ដាគ្រីស្ទានអាចបន្ទាបខ្លួនដោយរបៀបផ្សេងៗ