តើអ្នកនឹងដើរជាមួយព្រះឬទេ?
តើអ្នកនឹងដើរជាមួយព្រះឬទេ?
«[ចូរ]ដើរជាមួយនឹងព្រះនៃខ្លួនដោយសុភាពរាបទាប»។—មីកា ៦:៨
១, ២. តើព្រះទ័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះយើងគឺដូចអារម្មណ៍មាតាបិតាដែលបង្រៀនកូនឲ្យចេះដើរយ៉ាងដូចម្ដេច?
សូមគិតអំពីកូនតូចម្នាក់ដែលទើបនឹងរៀនដើរ ហើយដើរតេះតះបីបួនជំហានដំបូងទៅចាប់ដៃមាតាបិតាខ្លួន។ យើងប្រហែលជាចាត់ទុកនេះជារឿងធម្មតា ប៉ុន្តែ ចំពោះមាតាបិតាក្មេងនោះ គឺជាថ្ងៃពិសេសមួយក្នុងជីវិតកូន ហើយក៏ធ្វើឲ្យមាតាបិតាសម្លឹងទៅដល់ពេលអនាគតដោយមានក្ដីសង្ឃឹម។ មាតាបិតារង់ចាំដោយចិត្តរំភើបចង់ឃើញថ្ងៃដែលគាត់អាចកាន់ដៃកូនដើរជាមួយ។ មាតាបិតាសង្ឃឹមថា គាត់អាចជួយផ្ដល់ការណែនាំនិងផ្គត់ផ្គង់សេចក្ដីត្រូវការដល់កូនទៅអនាគតវែងឆ្ងាយ។
២ ព្រះយេហូវ៉ាក៏មានអារម្មណ៍ស្រដៀងគ្នានេះចំពោះកូនរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដី។ ទ្រង់ធ្លាប់មានបន្ទូលអំពីរាស្ត្រទ្រង់ គឺពួកអ៊ីស្រាអែលឬអេប្រាអិមថា៖ «គឺអញដែលបង្ហាត់ឲ្យអេប្រាអិមចេះដើរក៏បានបីគេ[ឬ«ត្រកងគេឡើង»] . . . អញបានទាញនាំគេដោយខ្សែជាសេចក្ដីទទូចរបស់មនុស្ស គឺដោយចំណងនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់»។ (ហូសេ ១១:៣, ៤; ព.ថ.) នៅខនេះ ព្រះយេហូវ៉ារៀបរាប់អង្គទ្រង់ប្រៀបដូចជាមាតាបិតាដែលប្រកបដោយក្ដីស្រឡាញ់ ដែលខំបង្រៀនកូនឲ្យចេះដើរ ហើយទ្រង់នឹងជួយត្រកងកូនឡើងបើដួល។ ព្រះយេហូវ៉ា ដែលជាវរបិតាដ៏ល្អបំផុត ទ្រង់មានព្រះទ័យចង់បង្រៀនយើងឲ្យចេះដើរ។ ទ្រង់ក៏មានព្រះទ័យរីករាយរួមដំណើរយើង កាលដែលយើងខំបន្តរីកចម្រើនទៅមុខដែរ។ យើងអាចដើរជាមួយនឹងព្រះដូចជាបានបង្ហាញក្នុងបទគម្ពីរជាប្រធាននៃអត្ថបទនេះ! (មីកា ៦:៨) ប៉ុន្តែ តើការដើរជាមួយនឹងព្រះរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ? ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវដើរជាមួយនឹងទ្រង់? តើយើងអាចដើរជាមួយនឹងទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើការដើរជាមួយនឹងទ្រង់មានពរអ្វីខ្លះ? សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលសំណួរទាំងបួននេះម្ដងមួយៗ។
តើការដើរជាមួយនឹងព្រះរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
៣, ៤. (ក) ហេតុអ្វីការពណ៌នាយ៉ាងក្បោះក្បាយអំពីការដើរជាមួយនឹងព្រះគឺអស្ចារ្យម្ល៉េះ? (ខ) តើការដើរជាមួយនឹងព្រះរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
៣ ព្រះយេហូវ៉ាជាវិញ្ញាណ ដូច្នេះមនុស្សពុំអាចដើរជាមួយនឹងទ្រង់ក្នុងន័យមែនទែនបានឡើយ។ (និក្ខមនំ ៣៣:២០; យ៉ូហាន ៤:២៤) ហេតុនេះហើយ នៅពេលដែលព្រះគម្ពីរចែងថាមនុស្សដើរជាមួយនឹងព្រះ នោះគឺជាពាក្យប្រៀបប្រដូចវិញ។ ព្រះគម្ពីរពណ៌នាយ៉ាងក្បោះក្បាយអំពីការដើរជាមួយនឹងទ្រង់ ជាការពណ៌នាមួយដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចយល់បាន មិនថាមានសាសន៍ឬវប្បធម៌ណាក៏ដោយ ឬរស់នៅសម័យណាក៏ដោយ។ យ៉ាងណាមិញ មនុស្សនៅគ្រប់កន្លែងនិងគ្រប់សម័យកាល ធ្លាប់ឃើញមនុស្សពីរនាក់ដើរជាមួយគ្នា។ ការពណ៌នាខាងលើនេះបង្ហាញនូវភាពកក់ក្ដៅនិងភាពជិតស្និទ្ធ មែនទេ? អារម្មណ៍បែបនេះជួយឲ្យយើងយល់ខ្លះៗអំពីអត្ថន័យនៃការដើរជាមួយនឹងព្រះ។ ប៉ុន្តែ យើងនឹងពិនិត្យមើលន័យចំៗ។
៤ ចូរនឹកចាំបុរសស្មោះត្រង់ឈ្មោះហេណុកនិងណូអេ។ ហេតុអ្វីក៏ព្រះគម្ពីរចែងថាពួកគាត់ជាអ្នកដើរជាមួយនឹងព្រះ? (លោកុប្បត្តិ ៥:២៤; ៦:៩) ជារឿយៗក្នុងព្រះគម្ពីរ ពាក្យ«ដើរ»សំដៅទៅលើការប្រព្រឹត្តតាមមាគ៌ាណាមួយ។ ហេណុកនិងណូអេបានដើរតាមមាគ៌ាឬមានវិថីជីវិតដែលស្របតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគាត់បានស្វែងរកការណែនាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានស្ដាប់បង្គាប់តាមទ្រង់ មិនដូចមនុស្សនៅសម័យរបស់ពួកគាត់ទេ។ ពួកគាត់បានទុកចិត្តលើព្រះ។ តើនេះបានសេចក្ដីថាព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើការសម្រេចចិត្តឲ្យពួកគាត់ឬ? មិនដូច្នេះទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតមនុស្សឲ្យមានចិត្តសេរី ហើយទ្រង់ចង់ឲ្យយើងប្រើចិត្តសេរីនេះ ដោយ«មានទំនង[ឬ«ស្របតាមសមត្ថភាពវែកញែក»]»។ (រ៉ូម ១២:១; ព.ថ.) ប៉ុន្តែ ពេលយើងធ្វើការសម្រេចចិត្ត យើងបង្ហាញចិត្តរាបទាបដោយឲ្យព្រះដំរិះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះយេហូវ៉ាដឹកនាំសមត្ថភាពវែកញែករបស់យើងវិញ។ (សុភាសិត ៣:៥, ៦; អេសាយ ៥៥:៨, ៩) ជាលទ្ធផល កាលដែលយើងប្រព្រឹត្តតាមមាគ៌ានេះ គឺហាក់ដូចជាយើងដើរកាន់តែជិតនឹងព្រះយេហូវ៉ា។
៥. ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលអំពីការបន្ថែម១ហត្ថទៅនឹងអាយុរបស់ខ្លួន?
៥ ជារឿយៗព្រះគម្ពីរប្រៀបប្រដូចជីវិតទៅនឹងដំណើរឬវិថីមួយ។ ក្នុងករណីខ្លះ ព្រះគម្ពីរមានសរសេរចំៗថាជីវិតគឺដូចវិថីឬដំណើរមួយ ប៉ុន្តែក្នុងករណីឯទៀត ការប្រៀបធៀបនោះគឺប្រយោលវិញ។ ជាឧទាហរណ៍ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «ចុះនៅក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា តើមានអ្នកឯណាដែលអាចនឹងបន្ថែមកំពស់[ឬ«អាយុរបស់»]ខ្លួន១ហត្ថដោយសារសេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយបានឬទេ?»។ (ម៉ាថាយ ៦:២៧; ខ.ស.) ពាក្យនោះប្រហែលជាធ្វើឲ្យអ្នកឆ្ងល់។ ពាក្យថា«១ហត្ថ»សំដៅទៅលើចម្ងាយទេ ចុះហេតុអ្វីក៏ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលអំពីការបន្ថែម១ហត្ថទៅនឹង«អាយុរបស់ខ្លួន» បើអាយុសំដៅទៅលើពេលវេលាវិញនោះ? a តាមមើលទៅ ព្រះយេស៊ូប្រៀបប្រដូចជីវិតទៅនឹងការធ្វើដំណើរតាមវិថីមួយ ដោយបង្រៀនថា ការខ្វល់ខ្វាយនឹងមិនជួយឲ្យយើងធ្វើដំណើរតាមវិថីជីវិតបានយូរជាងឡើយ សូម្បីតែយូរជាងបន្ដិចក៏មិនបានដែរ។ ប៉ុន្តែ តើយើងគួរសន្និដ្ឋានថា យើងមិនអាចធ្វើអ្វីដើម្បីដើរជាមួយនឹងព្រះបានយូរជាងឬទេ? មិនដូច្នេះសោះឡើយ! ឥឡូវយើងនឹងពិនិត្យមើលនូវសំណួរទីពីរ ពោលគឺ ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវដើរជាមួយនឹងព្រះ?
ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវដើរជាមួយនឹងព្រះ?
៦, ៧. តើអ្វីដែលមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ត្រូវការជាខ្លាំងនោះ? ហេតុអ្វីគប្បីឲ្យយើងទុកចិត្តលើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យទ្រង់បំពេញសេចក្ដីត្រូវនោះ?
៦ មូលហេតុមួយដែលយើងត្រូវដើរជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា គឺបានពន្យល់នៅយេរេមា ១០:២៣ ដែលចែងថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! ទូលបង្គំដឹងថា ផ្លូវរបស់មនុស្សមិនស្រេចនៅខ្លួនគេទេ ហើយដែលដំរង់ជំហានរបស់ខ្លួន នោះក៏មិនស្រេចនៅមនុស្សដែលដើរដែរ»។ ដូច្នេះ មនុស្សជាតិពុំមានសមត្ថភាពហើយពុំមានសិទ្ធិតម្រង់ផ្លូវរបស់ខ្លួនទេ។ យើងត្រូវការការណែនាំយ៉ាងខ្លាំង។ អស់អ្នកដែលមានះធ្វើតាមចិត្តខ្លួនឯងដោយមិនពឹងផ្អែកលើព្រះ ក៏ធ្វើខុសដូចអ័ដាមនិងអេវ៉ាដែរ។ គូស្វាមីភរិយាដំបូងនោះបានដណ្ដើមយកសិទ្ធិសម្រេចដោយខ្លួនឯងថា អ្វីដែលខុសនិងអ្វីដែលត្រូវ។ (លោកុប្បត្តិ ៣:១-៦) សិទ្ធិនោះគឺ«មិនស្រេច»នឹងយើងទេ។—កំណែជាអក្សរទ្រេត
៧ តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្នកត្រូវការការណែនាំដែរឬទេ? ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តទាំងតូចទាំងធំ។ ការសម្រេចចិត្តខ្លះគឺពិបាកធ្វើណាស់ និងអាចមានផលប៉ះពាល់ដល់អនាគតរបស់យើងនិងអស់អ្នកដែលជាទីស្រឡាញ់យើងផង។ ប៉ុន្តែ សូមគិតទៅមើល! មានបុគ្គលម្នាក់ដែលចាស់ជាងនិងមានប្រាជ្ញាជាងយើងឆ្ងាយណាស់! ហើយទ្រង់រីករាយក្នុងឲ្យការណែនាំដែលប្រកបដោយក្ដីស្រឡាញ់ដើម្បីឲ្យយើងចេះធ្វើការសេចក្ដីសម្រេចចិត្ត! គួរឲ្យស្ដាយមែន ដែលមនុស្សភាគច្រើនសព្វថ្ងៃនេះ ចង់ទុកចិត្តទៅលើការយល់ឃើញរបស់ខ្លួនឯង និងតម្រង់ជំហានខ្លួនឯងវិញ។ ពួកគេមិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងពាក្យនៅសុភាសិត ២៨:២៦ ដែលចែងយ៉ាងត្រឹមត្រូវថា៖ «អ្នកណាដែលទីពឹងតែចិត្តខ្លួនឯង នោះជាអ្នកល្ងីល្ងើហើយ តែអ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តដោយប្រាជ្ញាវិញ នោះនឹងបានប្រោសឲ្យរួច»។ ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងជៀសផុតពីក្ដីអន្តរាយដែលមកពីការពឹងលើចិត្តដែលជាគ្រឿងបញ្ឆោត។ (យេរេមា ១៧:៩) ទ្រង់ចង់ឲ្យយើងដើរដោយមានប្រាជ្ញា ហើយទុកចិត្តលើទ្រង់ជាអ្នកនាំផ្លូវនិងអ្នកបង្ហាត់បង្ហាញដែលមានព្រះដំរិះជ្រាលជ្រៅ។ នៅពេលដែលយើងធ្វើដូច្នេះ យើងអាចដើរក្នុងវិថីជីវិតដោយមានសុវត្ថិភាព ការគាប់ចិត្ត និងមានជីវិតបានដូចបំណង។
៨. តើបាបនិងភាពឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍នាំយើងទៅកន្លែងណា? ប៉ុន្តែតើព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងទទួលអ្វី?
៨ មូលហេតុមួយទៀតដែលយើងត្រូវតែដើរជាមួយនឹងព្រះ គឺយើងចង់ដើរជាមួយនឹងទ្រង់យូរអង្វែង។ ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ហេតុការណ៍ពិតមួយដែលស្ដាប់ទៅ គួរឲ្យអស់សង្ឃឹមណាស់ ក្នុងន័យម្យ៉ាង មនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ទាំងអស់កំពុងតែដើរឆ្ពោះទៅកន្លែងតែមួយ។ នៅសាស្ដា ១២:៥ ព្រះគម្ពីរចែងអំពីទុក្ខលំបាកដែលមកពីជរាភាព ដោយចែងថា៖ «មនុស្សរមែងទៅឯទីលំនៅដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយពួកអ្នកកាន់ទុក្ខដើរទៅមកតាមផ្លូវ»។ តើ«ទីលំនៅដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច»ជាអ្វី? ទីលំនៅនិមិត្តរូបនោះគឺជាសេចក្ដីស្លាប់ ដែលមកពីបាបនិងភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍របស់យើង។ (រ៉ូម ៦:២៣) ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងមានជីវិតយូរអង្វែង មិនមែនអាយុខ្លីពេញដោយបញ្ហា រួចស្លាប់ទៅនោះទេ។ (យ៉ូប ១៤:១) យើងត្រូវដើរជាមួយនឹងព្រះ ទើបមានឱកាសដើរបានយូរអង្វែងដូចបំណងដើមរបស់ទ្រង់ ពោលគឺដើរជារៀងរហូត។ នេះជាអ្វីដែលយើងម្នាក់ៗចង់បាន មែនទេ? បើដូច្នេះ យើងច្បាស់ជាត្រូវដើរជាមួយនឹងព្រះវរបិតារបស់យើង។
តើយើងអាចដើរជាមួយនឹងព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច?
៩. ហេតុអ្វីក៏នៅពេលខ្លះព្រះយេហូវ៉ាលាក់ខ្លួនពីរាស្ត្រទ្រង់? ក៏ប៉ុន្តែយោងទៅតាមអេសាយ ៣០:២០ តើទ្រង់ពង្រឹងទំនុកចិត្តយើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
៩ សំណួរទីបីតម្រូវឲ្យយើងយកចិត្តទុកដាក់ជាងគេ។ នោះគឺថា តើយើងអាចដើរជាមួយនឹងព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច? យើងរកឃើញចម្លើយនៅអេសាយ ៣០:២០, ២១ ដែលពន្យល់ថា៖ «ពួកគ្រូរបស់ឯង[ឬ«ព្រះអង្គដែលបង្រៀនអ្នក», ខ.ស.]មិនត្រូវលាក់ពីឯងទៀត គឺភ្នែកឯងនឹងឃើញពួកគ្រូនោះវិញ។ ហើយកាលណាឯងរាល់គ្នាបែរទៅខាងស្ដាំឬខាងឆ្វេង នោះត្រចៀកនឹងឮពាក្យពីក្រោយឯងថា៖ ‹គឺផ្លូវនេះទេ ចូរដើរតាមនេះវិញ›»។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅទីនេះពិតជាលើកទឹកចិត្តយើងមែន។ ហើយអ្វីដែលចែងនៅខ២០ ប្រហែលជារំលឹករាស្ត្រទ្រង់ថា ពេលពួកគេបះបោរប្រឆាំងទ្រង់ នោះទ្រង់ក៏លាក់ខ្លួនពីគេដែរ។ (អេសាយ ១:១៥; ៥៩:២) ក៏ប៉ុន្តែ នៅខទាំងនេះចែងថាព្រះយេហូវ៉ាឈរនៅមុខរាស្ត្រដ៏ស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ មិនមែនលាក់អង្គទ្រង់ទេ។ យើងអាចគិតអំពីគ្រូឈរនៅមុខសិស្ស ដោយបង្រៀនអ្វីដែលគាត់ចង់ឲ្យសិស្សចេះ។
១០. តើក្នុងន័យយ៉ាងណាដែលយើង«ឮពាក្យពីក្រោយ»យើង ពីព្រះអង្គដែលបង្រៀនយើង?
១០ នៅខ២១យើងឃើញការពណ៌នាផ្សេងមួយទៀត ដែលរៀបរាប់ថាព្រះយេហូវ៉ាដើរពីក្រោយរាស្ត្រទ្រង់ ទាំងបង្គាប់គេឲ្យដើរតាមផ្លូវដ៏ត្រឹមត្រូវ។ បណ្ឌិតព្រះគម្ពីរបានកត់សម្គាល់ថា នេះជាពាក្យដែលសំដៅទៅលើរបៀបអ្នកគង្វាលដើរតាមចៀមគាត់ ដោយស្រែកនាំផ្លូវចៀមកុំឲ្យវាដើរទៅផ្លូវខុស។ តើការពណ៌នាដ៏ក្បោះក្បាយនេះទាក់ទងនឹងយើងយ៉ាងដូចម្ដេច? នៅពេលដែលយើងរកការណែនាំក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ព្រះបន្ទូលដែលយើងអាននោះបានត្រូវកត់ទុករាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះនៅពីក្រោយយើងជាន័យធៀប ដ្បិតព្រះបន្ទូលនោះបានសរសេរមុនសម័យយើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះមានសារៈសំខាន់សម្រាប់យើងសព្វថ្ងៃ ក៏ដូចជានៅគ្រាដែលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះបានសរសេរនោះដែរ។ ឱវាទក្នុងព្រះគម្ពីរអាចផ្ដល់ការណែនាំឲ្យយើងចេះធ្វើការសម្រេចចិត្តអំពីរឿងប្រចាំថ្ងៃ និងអ្វីយើងនឹងធ្វើនៅអនាគតទៀតផង។ (ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៥) នៅពេលដែលយើងខំព្យាយាមស្វែងរកឱវាទរបស់ព្រះហើយអនុវត្តក្នុងជីវិត នោះព្រះយេហូវ៉ានឹងទៅជាអ្នកនាំផ្លូវយើង ហើយយើងកំពុងតែដើរជាមួយនឹងព្រះ។
១១. យោងទៅតាមយេរេមា ៦:១៦ តើព្រះយេហូវ៉ាខំទាក់ទាញទឹកចិត្តរាស្ត្រទ្រង់ដោយប្រើពាក្យប្រៀបប្រដូចអ្វី? ក៏ប៉ុន្តែតើពួកគេបានតបឆ្លើយយ៉ាងណា?
១១ តើយើងពិតជាឲ្យព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះណែនាំយើងគ្រប់ជំហានទេ? យូរៗម្ដង យើងគួរពិចារណាទង្វើរបស់ខ្លួនដោយស្មោះ។ ចូរពិនិត្យមើលខមួយដែលនឹងជួយយើងឲ្យធ្វើដូច្នេះ ដែលចែងថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបន្ទូលដូច្នេះថា៖ ‹ចូរឲ្យឯងរាល់គ្នាឈរតាមផ្លូវ ហើយមើលចុះ! ត្រូវឲ្យសួររកផ្លូវចាស់ទាំងប៉ុន្មាន មើលជាមានផ្លូវណាដែលល្អ រួចឲ្យដើរតាមផ្លូវនោះចុះ! នោះឯងរាល់គ្នានឹងបានសេចក្ដីសំរាកដល់ព្រលឹង›»។ (យេរេមា ៦:១៦) ពាក្យទាំងនេះអាចរំឭកយើងអំពីអ្នកធ្វើដំណើរម្នាក់ដែលឈប់នៅផ្លូវបំបែកជាបួនដើម្បីសួររកផ្លូវ។ ក្នុងន័យខាងវិញ្ញាណ រាស្ត្ររបស់ព្រះដែលបានបះបោរនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល ក៏ត្រូវធ្វើអ្វីដូច្នេះដែរ។ ពួកគេត្រូវខំប្រឹងត្រឡប់មក«ផ្លូវចាស់ទាំងប៉ុន្មាន»វិញ។ សាសន៍នេះបានដើរចេញពី‹ផ្លូវដែលល្អ› គឺជាផ្លូវដែលពួកបុព្វបុរសធ្លាប់បានដើរ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយរំលឹកពួកអ៊ីស្រាអែលអំពីរឿងនោះ តែគួរឲ្យស្ដាយណាស់ ដែលពួកគេបានចចេសរឹងរូសនឹងទ្រង់វិញ។ ខដដែលនេះរៀបរាប់បន្តថា៖ «តែគេប្រកែកថា៖ ‹យើងរាល់គ្នាមិនព្រមដើរតាមទេ›»។ ប៉ុន្តែ នៅសម័យនេះ រាស្ត្ររបស់ព្រះបានតបឆ្លើយនឹងឱវាទនោះខុសពីពួកអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យបុរាណ។
១២, ១៣. (ក) តើអ្នកចាក់ប្រេងតាំងដែលកាន់តាមព្រះគ្រីស្ទបានប្រព្រឹត្តតបនឹងឱវាទនៅយេរេមា ៦:១៦យ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើយើងអាចពិចារណាទង្វើរបស់ខ្លួនយ៉ាងដូចម្ដេចស្តីអំពីវិថីជីវិតរបស់នៅសព្វថ្ងៃនេះ?
១២ តាំងពីចុងសតវត្សរ៍ទី១៩ ពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងដែលកាន់តាមព្រះគ្រីស្ទបានចាត់ទុកថាឱវាទនៅយេរេមា ៦:១៦ទាក់ទងនឹងពួកគាត់។ ជាក្រុម ពួកគេបាននាំមុខត្រឡប់មក«ផ្លូវចាស់ទាំងប៉ុន្មាន»ដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត។ មិនដូចពិភពគ្រីស្ទសាសនាដែលក្បត់ជំនឿ នោះពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងបានកាន់តាមយ៉ាងស្មោះត្រង់នូវ«អស់ទាំងពាក្យត្រឹមត្រូវ»ដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានទុកជាគំរូ ហើយគាំទ្រដោយពួកអ្នកកាន់តាមដ៏ស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់នៅសតវត្សរ៍ទីមួយ គ.ស.។ (ធីម៉ូថេទី២ ១:១៣) មកទល់សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកចាក់ប្រេងតាំងជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយជួយ«ចៀមឯទៀត»ឲ្យមានជីវភាពរស់នៅដ៏ត្រឹមត្រូវថែមទាំងសប្បាយទៀតផង ជាជីវភាពដែលពិភពគ្រីស្ទសាសនាបានបោះបង់ចោល។—យ៉ូហាន ១០:១៦
១៣ ដោយផ្ដល់អាហារខាងវិញ្ញាណតាមត្រូវពេលនោះ ក្រុមអ្នកបម្រើស្មោះត្រង់បានជួយមនុស្សរាប់លាននាក់ឲ្យរកឃើញ«ផ្លូវចាស់ទាំងប៉ុន្មាន»និងជួយពួកគេឲ្យដើរជាមួយនឹងព្រះដែរ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥-៤៧) តើអ្នកនៅក្នុងចំណោមរាប់លាននាក់ទាំងនេះទេ? បើដូច្នេះមែន តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីដើម្បីជៀសវាងពីការរសាត់ចេញពីវិថីជីវិតនេះ ហើយត្រឡប់ទៅដើរតាមគន្លងចាស់វិញ? យូរៗម្ដងយកល្អយើងពិចារណាមើលគន្លងជីវិតរបស់យើង។ ប្រសិនបើយើងអានព្រះគម្ពីរនិងសៀវភៅដែលមានមូលដ្ឋានលើព្រះគម្ពីរ និងចូលរួមកម្មវិធីអប់រំដែលរៀបចំដោយអ្នកចាក់ប្រេងតាំងសព្វថ្ងៃនេះ នោះអ្នកកំពុងតែទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យដើរជាមួយនឹងព្រះ។ ហើយនៅពេលដែលយើងអនុវត្តតាមអ្វីដែលបានរៀនទទួលដោយចិត្តរាបទាប នោះយើងប្រាកដជាកំពុងតែដើរជាមួយនឹងព្រះតាម«ផ្លូវចាស់ទាំងប៉ុន្មាន»។
ចូរដើរហាក់ដូចជា«ឃើញព្រះដ៏មើលមិនឃើញ»
១៤. ប្រសិនបើព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដ៏ពិតចំពោះយើង តើនោះមានឥទ្ធិពលលើការសម្រេចរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៤ យើងត្រូវតែចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដ៏ពិតមួយអង្គ ទើបយើងអាចដើរជាមួយនឹងទ្រង់បាន។ ចូរចាំថា នៅសម័យបុរាណព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលស្មោះត្រង់ថា ទ្រង់មិនលាក់អង្គទ្រង់ពីពួកគេទេ។ សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះក៏ហាក់ដូចជាឈរនៅមុខរាស្ត្រទ្រង់ ដោយធ្វើជាព្រះអង្គដែលបង្រៀនពួកគេដែរ។ តើព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដ៏ពិតចំពោះអ្នក ហាក់ដូចជាទ្រង់ឈរបង្រៀននៅមុខអ្នកឬទេ? យើងត្រូវការជំនឿបែបនេះ បើយើងចង់ដើរជាមួយនឹងព្រះ។ លោកម៉ូសេមានជំនឿបែបនេះ«ដ្បិតលោកបានកាន់យ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន ហាក់ដូចជាឃើញព្រះដ៏មើលមិនឃើញដែរ»។ (ហេព្រើរ ១១:២៧) ប្រសិនបើព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដ៏ពិតចំពោះយើង នោះយើងនឹងគិតអំពីអារម្មណ៍ទ្រង់ពេលយើងធ្វើការសម្រេចចិត្តផ្សេងៗ។ ជាឧទាហរណ៍ សូម្បីតែគិតអំពីការប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងរួចលាក់ពីអ្នកចាស់ទុំឬសមាជិកគ្រួសារ ក៏យើងមិនព្រមធ្វើដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងនឹងខំព្យាយាមដើរជាមួយនឹងព្រះ ទោះជាគ្មានមនុស្សណាមើលឃើញយើងក៏ដោយ។ ដូចស្តេចដាវីឌនៅសម័យពីបុរាណ យើងនឹងប្ដេជ្ញាចិត្តថា៖ «ទូលបង្គំនឹងប្រព្រឹត្តដោយចិត្តទៀងត្រង់នៅក្នុងផ្ទះទូលបង្គំ»។—ទំនុកដំកើង ១០១:២
១៥. តើការសេពគប់ជាមួយនឹងបងប្អូនប្រុសស្រីខាងវិញ្ញាណ នឹងជួយឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថាព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដ៏ពិតយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៥ ព្រះយេហូវ៉ាជ្រាបថាយើងជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ហើយថាជួនកាលគឺពិបាកឲ្យយើងជឿលើអ្វីដែលយើងមើលពុំឃើញ។ (ទំនុកដំកើង ១០៣:១៤) ទ្រង់ជួយយើងយ៉ាងច្រើនដើម្បីឲ្យយើងយកឈ្នះលើភាពទន់ខ្សោយបែបនេះ។ ជាឧទាហរណ៍ ទ្រង់បានប្រមូល«រាស្ត្រ១ពួកពីគេ ទុកសំរាប់ព្រះនាមទ្រង់»ដែលចេញពីសាសន៍ទាំងអស់នៅផែនដី។ (កិច្ចការ ១៥:១៤) កាលដែលយើងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាមួយគ្នា នោះយើងពង្រឹងកម្លាំងចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ។ ពេលយើងឮអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបានជួយបងប្អូនប្រុសស្រីខាងវិញ្ញាណរបស់យើង យកឈ្នះនូវភាពទន់ខ្សោយឬការល្បងលដ៏ពិបាកណាមួយ នោះធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍កាន់តែច្បាស់ជាងមុនថាព្រះជាបុគ្គលដ៏ពិតមួយអង្គ។—ពេត្រុសទី១ ៥:៩
១៦. តើការរៀនអំពីព្រះយេស៊ូជួយឲ្យយើងដើរជាមួយនឹងព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ សំខាន់បំផុត ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទាននូវគំរូនៃរាជបុត្រាទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «ខ្ញុំជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ហើយជាជីវិត។ បើមិនមកតាមខ្ញុំ នោះគ្មានអ្នកណាទៅឯព្រះវរបិតាបានឡើយ»។ (យ៉ូហាន ១៤:៦) វិធីដ៏ល្អមួយដើម្បីមានអារម្មណ៍កាន់តែច្បាស់ថាព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលដ៏ពិត គឺដោយសិក្សាអំពីគន្លងជីវិតរបស់ព្រះយេស៊ូពេលទ្រង់គង់នៅផែនដី។ អ្វីៗដែលព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលឬធ្វើ ក៏បង្ហាញយ៉ាងច្បាស់នូវបុគ្គលិកលក្ខណៈនិងរបៀបដែលទ្រង់ប្រព្រឹត្ត។ (យ៉ូហាន ១៤:៩) កាលដែលយើងធ្វើការសម្រេចចិត្ត នោះយើងត្រូវគិតឲ្យបានវែងឆ្ងាយអំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូនឹងធ្វើ ប្រសិនបើទ្រង់នៅក្នុងកាលៈទេសៈបែបនោះ។ នៅពេលដែលយើងគិតបានវែងឆ្ងាយនិងអធិស្ឋានមុននឹងធ្វើការសម្រេចចិត្តណាមួយ នោះយើងកំពុងតែដើរតាមលំអានដានរបស់ព្រះយេស៊ូហើយ។ (ពេត្រុសទី១ ២:២១) ជាលទ្ធផល យើងកំពុងតែដើរជាមួយនឹងព្រះ។
តើមានពរអ្វីខ្លះពីការដើរជាមួយនឹងព្រះ?
១៧. ប្រសិនបើយើងដើរតាមមាគ៌ារបស់ព្រះយេហូវ៉ា តើយើងបាន«សេចក្ដីសំរាក»អ្វីដល់ព្រលឹងយើង?
១៧ ការដើរជាមួយនឹងព្រះពិតជាផ្ដល់ឲ្យយើងមានជីវិតដ៏គាប់ចិត្ត។ ចូរនឹកចាំនូវអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យាដល់រាស្ត្រទ្រង់អំពីការស្វែងរក‹ផ្លូវដែលល្អ›។ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលថា៖ «[ចូរ]ដើរតាមផ្លូវនោះចុះ! នោះឯងរាល់គ្នានឹងបានសេចក្ដីសំរាកដល់ព្រលឹង»។ (យេរេមា ៦:១៦) តើ«សេចក្ដីសំរាក»មានន័យអ្វី? តើនោះជាជីវិតសុខស្រួលដែលគិតតែពីការកំសាន្តនិងរបស់ល្អៗទេ? មិនមែនទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាប្រទាននូវអ្វីដែលប្រសើរជាងនោះឆ្ងាយណាស់ ជាអ្វីដែលមហាសេដ្ឋីកម្ររកបាន។ បើយើងស្វែងរកសេចក្ដីសំរាកដល់ព្រលឹង នោះបានន័យថា យើងស្វែងរកសេចក្ដីសុខ អំណរ ការគាប់ចិត្តនិងបានបំពេញនូវសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណ។ សេចក្ដីសំរាកបែបនេះ បានន័យថា យើងអាចមានទំនុកចិត្តថា យើងបានជ្រើសរើសវិថីជីវិតដ៏ប្រសើរបំផុត។ សេចក្ដីសុខបែបនេះ គឺជាអ្វីដែលកម្រមានក្នុងលោកីយ៍ដែលពេញដោយបញ្ហានេះ។
១៨. តើព្រះយេហូវ៉ាចង់ប្រទានពរអ្វីសម្រាប់យើង? តើអ្នកប្ដេជ្ញាចិត្តធ្វើអ្វី?
១៨ ការមានជីវិត គឺជាពរដ៏វិសេសទៅហើយ មិនថាយើងរស់នៅយូរប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាមិនដែលមានព្រះទ័យឲ្យយើងដើរជាមួយទ្រង់តែរយៈពេលខ្លី គឺត្រឹមតែពីក្មេងរហូតដល់ចាស់ជរានោះទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងទទួលបានពរដ៏អស្ចារ្យបំផុត។ ទ្រង់ចង់ឲ្យយើងដើរជាមួយនឹងទ្រង់ជារៀងរហូត។ មីកា ៤:៥ រៀបរាប់យ៉ាងត្រឹមត្រូវអំពីនេះ ដោយចែងថា៖ «ទោះបើអស់ទាំងសាសន៍ប្រព្រឹត្តតាមឈ្មោះរបស់ព្រះនៃគេរៀងខ្លួន គង់តែយើងរាល់គ្នានឹងប្រព្រឹត្តតាមព្រះនាមនៃព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃយើង ជាដរាបរៀងតទៅវិញ»។ តើអ្នកចង់បានពរនោះទេ? តើអ្នកចង់បានអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាហៅថា«ជីវិតដ៏ពិតប្រាកដ»ទេ? (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១៩, ខ.ស.) បើដូច្នេះមែន ចូរអ្នកប្ដេជ្ញាចិត្តដើរជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាថ្ងៃនេះ ថ្ងៃស្អែក និងជារៀងរាល់ថ្ងៃរហូតចុះ!
[កំណត់សម្គាល់]
a សេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរខ្លះដូរពាក្យ«១ហត្ថ»ក្នុងខនេះទៅនឹងពាក្យសំដៅទៅលើពេលវេលាវិញ ដូចជា«មួយភ្លែត» (The Emphatic Diaglott) ឬ«មួយនាទី»។ (A Translation in the Language of the People, by Charles B. Williams) ប៉ុន្តែ ពាក្យដែលត្រូវបានប្រើជាភាសាដើម មានន័យចំៗថា១ហត្ថ ដែលប្រហែលជា៤៥សង់ទីម៉ែត្រ។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើការដើរជាមួយនឹងព្រះរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
• ហេតុអ្វីក៏អ្នកមានអារម្មណ៍ថាត្រូវដើរជាមួយនឹងព្រះ?
• តើអ្វីនឹងជួយឲ្យអ្នកដើរជាមួយនឹងព្រះ?
• តើអ្នកដែលដើរជាមួយព្រះនឹងទទួលពរអ្វី?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
តាមរយៈព្រះគម្ពីរ យើងឮព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាពីក្រោយយើងថា៖ «គឺផ្លូវនេះទេ»
[រូបភាពនៅទំព័រ៣២]
នៅឯកិច្ចប្រជុំ យើងទទួលអាហារខាងវិញ្ញាណតាមត្រូវពេល