លោតទៅអត្ថបទ

លោតទៅបញ្ជីអត្ថបទ

គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅរបាក្សត្រទី១

គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅរបាក្សត្រទី១

ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា នោះ​រស់​នៅ

គោល​សំខាន់​ៗ​ពី​សៀវភៅ​របាក្សត្រ​ទី១

ប្រមាណ​៧៧​ឆ្នាំ​បាន​កន្លង​ទៅ​តាំង​ពី​សាសន៍​យូដា​ត្រឡប់​ទៅ​ស្រុក​កំណើត​វិញ បន្ទាប់​ពី​គ្រា​បំបរបង់​នៅ​ប្រទេស​បាប៊ីឡូន។ ព្រះ​វិហារ​ដែល​ចៅហ្វាយ​សូរ៉ូបាបិល​បាន​កសាង​ឡើង​វិញ​បាន​តាំង​នៅ​អស់​រយៈ​ពេល​៥៥​ឆ្នាំ​ហើយ។ មូលហេតុ​ចំ​បង​ដែល​ពួក​សាសន៍​យូដា​បាន​ត្រឡប់​ទៅ​ស្រុក​កំណើត​វិញ គឺ​ដើម្បី​ស្ថាបនា​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​ពិត​ឡើង​វិញ​នៅ​ទី​ក្រុង​យេរូសាឡិម។ ក៏​ប៉ុន្តែ ប្រជាជន​មិន​សូវ​មាន​ចិត្ត​ឧស្សាហ៍​ចំពោះ​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ទេ។ ពួក​គេ​ត្រូវ​ការ​ជា​ចាំបាច់​នូវ​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ជា​បន្ទាន់ ហើយ​សៀវភៅ​របាក្សត្រ​ទី​មួយ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​ក៏​បាន​ផ្ដល់​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​មែន។

ក្រៅ​ពី​របាយ​ការណ៍​ពី​ពង្សាវតារ​នោះ សៀវភៅ​របាក្សត្រ​ទី​មួយ​រៀប​រាប់​អំពី​ព្រឹត្ដិការណ៍​ក្នុង​រយៈ​ពេល​៤០​ឆ្នាំ​តាំង​ពី​ការ​សោយ​ទិវង្គត​របស់​ស្តេច​សូល​រហូត​ដល់​ពេល​ដែល​ស្តេច​ដាវីឌ​សោយ​ទិវង្គត។ អ្នកប្រាជ្ញ​យល់​ឃើញ​ថា អែសរ៉ា​ដែល​ជា​សង្ឃ​ម្នាក់​នោះ​ជា​អ្នក​សរសេរ​សៀវភៅ​នេះ​នៅ​ឆ្នាំ​៤៦០ មុនគ.ស.។ យើង​ក៏​ចាប់​អារម្មណ៍​នឹង​សៀវភៅ​របាក្សត្រ​ទី​មួយ​ដែរ ពីព្រោះ​សៀវភៅ​នេះ​ជួយ​បង្ហាញ​អំពី​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​នៅ​ឯ​ព្រះ​វិហារ​នោះ ហើយ​មាន​ចំណុច​សំខាន់​ៗ​ដែល​សំដៅ​ទៅ​លើ​ជំនួរ​វង្ស​ព្រះមេស្ស៊ី។ ដោយសារ​សៀវភៅ​នេះ​ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​ព្រះ​បន្ទូល​ដែល​ព្រះ​បាន​បណ្ដាល​ឲ្យ​មនុស្ស​សរសេរ​នោះ សារ​ក្នុង​សៀវភៅ​របាក្សត្រ​ទី​មួយ​អាច​ពង្រឹង​ជំនឿ​របស់​យើង​ព្រម​ទាំង​ជួយ​យើង​យល់​នូវ​សារ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​ទាំង​មូល។—ហេព្រើរ ៤:១២

បញ្ជី​ឈ្មោះ​ដ៏​សំខាន់​ៗ​

(​របាក្សត្រទី១ ១:១​–​៩:៤៤)

របាយ​ការណ៍​ដែល​រៀប​រាប់​ពី​ពង្សាវតារ​ដ៏​ល្អិតល្អន់​ដែល​អែសរ៉ា​បាន​រៀបចំ​នោះ យ៉ាង​ហោច​ណាស់​មាន​សារៈ​ប្រយោជន៍​បី​យ៉ាង ពោល​គឺ បង្ហាញ​អំពី​អ្នក​ណា​មាន​សិទ្ធិ​បំរើ​ក្នុង​គណៈ​ពួក​សង្ឃ ជួយ​បង្ហាញ​អំពី​ទឹក​ដី​មរ​ត​ក​របស់​កុលសម្ព័ន្ធ​នីមួយ​ៗ​ និង​របាយ​ការណ៍​ពី​ជំនួរ​វង្ស​របស់​ព្រះមេស្ស៊ី។ របាយ​ការណ៍​ពី​ពង្សាវតារ​នោះ​ជួយ​សម្គាល់​បុព្វ​បុរស​ទាំង​ឡាយ​របស់​ពួក​យូដា​តាំង​ពី​បុរស​ដំបូង​បង្អស់។ ចាប់​ពី​អ័ដាម​រហូត​ដល់​ណូអេ​នោះ​មាន​មនុស្ស​ដប់​ដំណ ហើយ​ពី​ណូអេ​ដល់​អ័ប្រាហាំ​ក៏​មាន​មនុស្ស​ដប់​ដំណ​ដែរ។ បន្ទាប់​មក​មាន​ពង្សាវតារ​អ៊ី​សម៉ាអែល ព្រម​ទាំង​រៀប​រាប់​ឈ្មោះ​កូន​របស់​កិទូរ៉ា​ដែល​ជា​ប្រពន្ធ​ចុង​របស់​អ័ប្រាហាំ ហើយ​ក៏​ប្រាប់​ឈ្មោះ​កូន​ចៅ​អេសាវ​ផង។ ក្រោយ​មក កំណត់​ហេតុ​ដៅ​បញ្ជាក់​ពី​កូន​ចៅ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នៃ​កូន​១២​នាក់​របស់​អ៊ីស្រាអែល។—របាក្សត្រទី១ ២:១

របាយ​ការណ៍​នេះ​រៀប​រាប់​ច្រើន​អំពី​កូន​ចៅ​របស់​យូដា ពីព្រោះ​ពូជ​របស់​យូដា​ជា​ញាតិ​វង្ស​ស្តេច​ដាវីឌ។ ចាប់​ពី​អ័ប្រាហាំ​ទៅ​ដល់​ដាវីឌ​នោះ មាន​មនុស្ស​១៤​ដំណ ហើយ​មាន​១៤​ដំណ​ទៀត​ពី​ដាវីឌ​រហូត​ដល់​គ្រា​បំបរបង់​ទៅ​ស្រុក​បាប៊ីឡូន។ (​របាក្សត្រទី១ ១:២៧, ៣៤; ២:១​-​១៥; ៣:១​-​១៧; ម៉ាថាយ ១:១៧​) បន្ទាប់​មក អែសរ៉ា​រៀប​រាប់​ឈ្មោះ​កូន​ចៅ​នៃ​កុលសម្ព័ន្ធ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែល​នៅ​ខាង​កើត​ទន្លេ​យ័រដាន់ ហើយ​ក្រោយ​មក​ក៏​ប្រាប់​ពី​វង្ស​ត្រកូល​នៃ​កូន​លេវី។ (​របាក្សត្រទី១ ៥:១​-​២៤; ៦:១​) ក្រោយ​មក​មាន​របាយ​ការណ៍​អំពី​កុលសម្ព័ន្ធ​ឯ​ទៀត​នៅ​ទិស​ខាង​លិច​ទន្លេ​យ័រដាន់ ហើយ​មាន​ការ​រៀប​រាប់​យ៉ាង​ល្អិតល្អន់​អំពី​វង្ស​ត្រកូល​បេនយ៉ាមីន។ (​របាក្សត្រទី១ ៨:១​) កំណត់​ហេតុ​ក៏​ប្រាប់​ឈ្មោះ​មនុស្ស​មុន​គេ​បង្អស់​ដែល​បាន​ចូល​រស់​នៅ​ទី​ក្រុង​យេរូសាឡិម​វិញ ក្រោយ​ពី​គ្រា​ជាប់​ចំណង​នៅ​ស្រុក​បាប៊ីឡូន។—របាក្សត្រទី១ ៩:១​-​១៦

ចម្លើយ​ចំពោះ​សំណួរ​អំពី​បទ​គម្ពីរ:

១:១៨—តើ​អ្នក​ណា​ជា​ឪពុក​របស់​សេឡា? កៃណាន​ឬ​អើប៉ាក់សាឌ។ (​លូកា ៣:៣៥, ៣៦) អើប៉ាក់សាឌ​ជា​ឪពុក​សេឡា។ (​លោកុប្បត្តិ ១០:២៤; ១១:១២​) ពាក្យ​«​កៃណាន​»​ដែល​កត់​ទុក​នៅ​លូកា ៣:៣៦ នោះ ប្រហែល​ជា​ពាក្យ​«​សាសន៍​ខាល់ដេ​»​ដែល​បាន​ត្រូវ​កែ​សម្រួល។ បើ​ដូច្នេះ​មែន ប្រហែល​ជា​ឯកសារ​ដើម​បាន​សរសេរ​ថា​៖ ​«​កូន​អើប៉ាក់សាឌ​ដែល​ជា​សាសន៍​ខាល់ដេ​»​វិញ។ ឬ​មួយ​ក៏​នេះ​ប្រហែល​ជា​សំដៅ​ទៅ​លើ​មនុស្ស​តែ​ម្នាក់​ដែល​មាន​ឈ្មោះ​ពីរ ពោល​គឺ​កៃណាន​និង​អើប៉ាក់សាឌ។ គួរ​ឲ្យ​កត់​សម្គាល់​ថា ឯកសារ​ដើម​ខ្លះ​មិន​មាន​ពាក្យ​ថា ​«​កូន​កៃណាន​»​ទាល់តែ​សោះ។

២:១៥—តើ​ដាវីឌ​ជា​កូន​ទី​ប្រាំ​ពីរ​របស់​អ៊ី​សាយ​ឬ​ទេ? មិន​មែន​ទេ។ អ៊ី​សាយ​មាន​កូន​ប្រុស​ប្រាំ​បី​នាក់ ហើយ​ដាវីឌ​ជា​កូន​ពៅ។ (​សាំយូអែលទី១ ១៦:១០, ១១; ១៧:១២​) តាម​មើល​ទៅ កូន​ប្រុស​ម្នាក់​របស់​អ៊ី​សាយ​បាន​ស្លាប់​ទៅ​ទាំង​គ្មាន​កូន​សោះ។ ដោយសារ​គាត់​គ្មាន​កូន​ចៅ​ដូច្នេះ នោះ​ក៏​គ្មាន​ប្រយោជន៍​ឲ្យ​សរសេរ​ឈ្មោះ​គាត់​ក្នុង​បញ្ជី​នៃ​វង្ស​ត្រកូល​ដែរ ដូច្នេះ​ហើយ​អែសរ៉ា​មិន​បាន​សរសេរ​ឈ្មោះ​គាត់​ទេ។

៣:១៧—បើ​សាលធាល​ជា​កូន​របស់​យេកូនាស ហេតុ​អ្វី​ក៏​លូកា ៣:២៧ ហៅ​គាត់​ជា​កូន​នេរី​វិញ? យេកូនាស​ពិត​ជា​បិតា​របស់​សាលធាល​មែន។ ក៏​ប៉ុន្តែ តាម​មើល​ទៅ​នេរី​បាន​លើក​កូន​ស្រី​ខ្លួន​ឲ្យ​ធ្វើ​ជា​ភរិយា​របស់​សាលធាល។ ដូច្នេះ សាលធាល​ជា​កូន​ប្រសា​របស់​នេរី តែ​លូកា​បាន​សរសេរ​អំពី​គាត់​ថា​ជា​កូន​នេរី​វិញ ដូច​ដែល​លូកា​បាន​សរសេរ​អំពី​យ៉ូសែប​ថា​ជា​កូន​ហេលី តែ​តាម​ការ​ពិត​ហេលី​ជា​បិតា​របស់​នាង​ម៉ារា​វិញ។—លូកា ៣:២៣

៣:១៧​-​១៩—តើ​សូរ៉ូបាបិល ពេ​ដាយ៉ា​និង​សាលធាល​ត្រូវ​ជា​បង​ប្អូន​ញាតិ​មិត្ត​យ៉ាង​ណា? សូរ៉ូបាបិល​ជា​កូន​ពេ​ដាយ៉ា​ដែល​ជា​ប្អូន​បង្កើត​របស់​សាលធាល។ ប៉ុន្តែ ជួន​កាល​ព្រះ​គម្ពីរ​សំដៅ​ទៅ​សូរ៉ូបាបិល​ជា​កូន​សាលធាល​វិញ។ (​ម៉ាថាយ ១:១២; លូកា ៣:២៧​) នេះ​ប្រហែល​ជា​ដោយ​ព្រោះ​ពេ​ដាយ៉ា​បាន​ស្លាប់​ទៅ ហើយ​សាលធាល​បាន​ចិញ្ចឹម​សូរ៉ូបាបិល​វិញ។ ឬ​មួយ​ក៏​សាលធាល​ប្រហែល​ជា​ស្លាប់​ទៅ​តែ​មិន​ទាន់​មាន​កូន ដូច្នេះ​ពេ​ដាយ៉ា​បាន​រៀប​ការ​ជា​មួយ​ស្រី​មេម៉ាយ​ដែល​ជា​អតីត​ប្រពន្ធ​របស់​សាលធាល តាម​ច្បាប់​ដែល​បង​ឬ​ប្អូន​ថ្លៃ​ត្រូវ​ធ្វើ។ បើ​ដូច្នេះ​សូរ៉ូបាបិល​ប្រហែល​ជា​កូន​ច្បង​ពី​ចំណង​អាពាហ៍ពិពាហ៍​នោះ។—ចោទិយកថា ២៥:៥​-​១០

៥:១, ២—តើ​ការ​ទទួល​អំណាច​របស់​បង​ច្បង​ឬ​សិទ្ធិ​ជា​កូន​ច្បង​នោះ មាន​ន័យ​អ្វី​ចំពោះ​យ៉ូសែប? នេះ​បាន​ន័យ​ថា យ៉ូសែប​មាន​សិទ្ធិ​ទទួល​មរ​ត​ក​មួយ​ជា​ពីរ​ពី​បិតា។ (​ចោទិយកថា ២១:១៧​) យ៉ាង​នេះ យ៉ូសែប​ក្លាយ​ជា​បុព្វ​បុរស​នៃ​កុលសម្ព័ន្ធ​ពីរ ពោល​គឺ អេប្រាអិម​និង​ម៉ាន៉ាសេ។ កូន​ប្រុស​ឯ​ទៀត​របស់​អ៊ីស្រាអែល​បាន​ក្លាយ​ជា​បុព្វ​បុរស​នៃ​កុលសម្ព័ន្ធ​មួយ​ប៉ុណ្ណោះ។

មេ​រៀន​សម្រាប់​យើង:

១:១​–​៩:៤៤: វង្ស​ត្រកូល​នៃ​មនុស្ស​ពិត​ប្រាកដ​ទាំង​នេះ​បញ្ជាក់​ថា កំណត់​ហេតុ​ទាំង​ឡាយ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​មិន​មែន​ជា​រឿង​ព្រេង​ទេ តែ​មាន​មូលដ្ឋាន​លើ​ហេតុ​ការណ៍​ពិត។

៤:៩, ១០: ព្រះ​យេហូវ៉ា​បាន​ធ្វើ​តាម​ទំនូល​អង្វរ​របស់​លោក​យ៉ាបេស ពេល​ដែល​គាត់​អធិស្ឋាន​សូម​ព្រះ​វាត​ព្រំដែន​ដី​មរ​ត​ក​របស់​ខ្លួន​ដើម្បី​ឲ្យ​មាន​កន្លែង​រស់​នៅ​ថែម​ទៀត​សម្រាប់​មនុស្ស​ដែល​កោត​ខ្លាច​ព្រះ។ យើង​ក៏​ត្រូវ​អធិស្ឋាន​អស់​ពី​ដួង​ចិត្ត សូម​ឲ្យ​មាន​ការ​រីក​ចំរើន​ក្នុង​កិច្ចការ​ផ្សព្វផ្សាយ​របស់​យើង​ពេល​ធ្វើ​ការ​នោះ​ដោយ​ខ្នះខ្នែង។

៥:១០, ១៨​-​២២: នៅ​សម័យ​ស្តេច​សូល កុលសម្ព័ន្ធ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នៅ​ខាង​កើត​ទន្លេ​យ័រដាន់​បាន​ឈ្នះ​លើ​ពួក​ហា​កា​រេ​ន​ទោះ​ជា​ពួក​គេ​មាន​ទ័ព​ច្រើន​ជាង​មួយ​ជា​ពីរ​ក៏​ដោយ។ ពួក​អ៊ីស្រាអែល​អាច​ឈ្នះ​បាន​ពីព្រោះ​អ្នក​ខ្លាំង​ពូកែ​ពី​កុលសម្ព័ន្ធ​ទាំង​នោះ​បាន​ពឹងផ្អែក​លើ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ហើយ​អំពាវនាវ​សូម​ជំនួយ​ពី​ទ្រង់។ ចូរ​ឲ្យ​យើង​ពឹងផ្អែក​លើ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ដោយ​ទុក​ចិត្ត​ទៅ​លើ​ទ្រង់​ទាំង​ស្រុង​ពេល​ដែល​យើង​ចូល​ចំបាំង​នេះ​ខាង​វិញ្ញាណ ទោះ​ជា​ពួក​សត្រូវ​មាន​គ្នា​យ៉ាង​សន្ធឹក​ក៏​ដោយ។—អេភេសូរ ៦:១០​-​១៧

៩:២៦, ២៧: ពួក​លេវី​ដែល​ជា​ឆ្មាំ​ទ្វារ​មាន​ភារកិច្ច​សំខាន់​ណាស់។ ពួក​គាត់​មាន​កូនសោ​សម្រាប់​ទ្វារ​ចូល​ទី​កន្លែង​ផ្សេង​ៗ​នៅ​ព្រះ​វិហារ​ដែល​ត្រូវ​ចាត់​ទុក​ជា​ទី​បរិសុទ្ធ។ ពួក​គាត់​ជា​ទី​ទុក​ចិត្ត​បាន ពីព្រោះ​បាន​បើក​ទ្វារ​រាល់​ថ្ងៃ​យ៉ាង​ទៀងទាត់​មិន​ដែល​ខាន។ យើង​ក៏​បាន​ទទួល​ភារកិច្ច​ឲ្យ​រក​ជួប​មនុស្ស​ក្នុង​តំបន់​ផ្សាយ​របស់​យើង​ដែរ ទាំង​ជួយ​ពួក​គេ​ឲ្យ​ចូល​មក​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​យេហូវ៉ា។ យើង​ក៏​គួរ​បង្ហាញ​ថា យើង​ជា​ទី​ទុក​ចិត្ត​ដែរ​ដោយ​បំពេញ​ភារកិច្ច​របស់​យើង​ជានិច្ច ដូច​ពួក​លេវី​ដែល​ជា​ឆ្មាំ​ទ្វារ​នោះ មែន​ទេ?

ដាវីឌ​ឡើង​សោយ​រាជ្យ​ជា​ស្តេច

(​របាក្សត្រទី១ ១០:១​–​២៩:៣០)

កំណត់​ហេតុ​នេះ​ចាប់​ផ្ដើម​ដោយ​រៀប​រាប់​អំពី​ការ​សោយ​ទិវង្គត​របស់​ស្តេច​សូល​និង​បុត្រា​បី​រូប​របស់​ទ្រង់​ពេល​ច្បាំង​នឹង​ពួក​ភីលីស្ទីន​នៅ​ឯ​ភ្នំ​គីលបោ។ ដាវីឌ​ដែល​ជា​កូន​អ៊ី​សាយ​ត្រូវ​គេ​តែងតាំង​ឡើង​ជា​ស្តេច​លើ​កុលសម្ព័ន្ធ​យូដា។ បុរស​ពី​គ្រប់​ទាំង​កុលសម្ព័ន្ធ​បាន​ចុះ​ទៅ​ក្រុង​ហេប្រុន​ហើយ​តាំង​ដាវីឌ​ឡើង​ជា​ស្តេច​លើ​ស្រុក​អ៊ីស្រាអែល​ទាំង​មូល។ (​របាក្សត្រទី១ ១១:១​-​៣​) មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន​ក្រោយ​មក ដាវីឌ​ក៏​ដណ្ដើម​យក​ទី​ក្រុង​យេរូសាឡិម​មក​វិញ។ ក្រោយ​ៗ​មក ពួក​អ៊ីស្រាអែល​នាំ​យក​ហិប​នៃ​សេចក្ដី​សញ្ញា​ទៅ​ទី​ក្រុង​យេរូសាឡិម​«​ដោយ​សំ​រែក​អរ​សប្បាយ នឹង​សូរ​ស្នែង . . . ព្រម​ទាំង​ដេញ​ពិណ​ហើយ​ចាប់​ស៊ុង​ផង​»។—របាក្សត្រទី១ ១៥:២៨

ដាវីឌ​មាន​បន្ទូល​ប្រាប់​ពី​បំណង​ព្រះ​ហឫទ័យ​ចង់​កសាង​ព្រះ​វិហារ​ថ្វាយ​ព្រះ​ពិត តែ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ទុក​ឲ្យ​សាឡូម៉ូន​មាន​ឯកសិទ្ធិ​កសាង​ព្រះ​វិហារ​នោះ​វិញ។ យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ព្រះ​យេហូវ៉ា​ចុះ​កិច្ច​ព្រម​ព្រៀង​ជា​មួយ​ដាវីឌ​ថា ទ្រង់​នឹង​ប្រគល់​រាជ​អំណាច​ដល់​ទ្រង់។ ពេល​ដែល​ដាវីឌ​ប្រយុទ្ធ​ទាស់​នឹង​ខ្មាំង​សត្រូវ​របស់​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល ព្រះ​យេហូវ៉ា​ជួយ​ទ្រង់​ឲ្យ​មាន​ជ័យជំនះ​ម្ដង​ហើយ​ម្ដង​ទៀត។ មាន​ជំរឿន​ខុស​ច្បាប់​មួយ​ដែល​នាំ​ឲ្យ​មនុស្ស​៧០.០០០​នាក់​ស្លាប់។ ដាវីឌ​ទទួល​ការ​ណែនាំ​ពី​ទេវតា​មួយ​រូប​ឲ្យ​កសាង​អា​ស​នា​១​ថ្វាយ​ព្រះ​យេហូវ៉ា ដូច្នេះ​ទ្រង់​ទិញ​កន្លែង​មួយ​ពី​លោក​អ័រ៉ៅណា​ដែល​ជា​សាសន៍​យេប៊ូស។ នៅ​ទី​កន្លែង​នោះ ដាវីឌ​ចាប់​ផ្ដើម​«​ត្រៀម​ប្រដាប់​ទុក​ជា​បរិបូរ​»​ដែល​ជា​គ្រឿង​សំណង់​ដើម្បី​កសាង​ព្រះ​វិហារ​មួយ​ថ្វាយ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ដែល​ត្រូវ​មាន​ភាព​«​រុងរឿង​យ៉ាង​ក្រៃ​លែង​»។ (​របាក្សត្រទី១ ២២:៥​) ដាវីឌ​ក៏​រៀបចំ​ឲ្យ​ពួក​លេវី​ធ្វើ​ការ​ផ្សេង​ៗ​ដែល​រៀប​រាប់​ក្នុង​សៀវភៅ​របាក្សត្រ​ទី​មួយ​យ៉ាង​ល្អិតល្អន់​ជាង​សៀវភៅ​ឯ​ទៀត​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ។ ស្តេច​ដាវីឌ​នឹង​ពួក​បណ្ដាជន​ថ្វាយ​ដង្វាយ​យ៉ាង​សន្ធឹក​ណាស់​ទុក​ជា​វិភាគទាន​ចំពោះ​ការ​កសាង​ព្រះ​វិហារ។ ក្រោយ​បាន​សោយ​រាជ្យ​៤០​ឆ្នាំ​ហើយ ដាវីឌ​សោយ​ទិវង្គត​ទៅ​ដោយ​«​ស្កប់​ស្កល់​នឹង​ព្រះ​ជន្ម ទ្រព្យ​សម្បត្ដិ​នឹង​កិត្ដិយស​ផង។ នោះ​សាឡូម៉ូន​ជា​ព្រះ​រាជបុត្រា​ក៏​ឡើង​សោយ​រាជ្យ​ជំនួស​ព្រះ​បិតា​»។—របាក្សត្រទី១ ២៩:២៨

ចម្លើយ​ចំពោះ​សំណួរ​អំពី​បទ​គម្ពីរ:

១១:១១—ហេតុ​អ្វី​ក៏​កំណត់​ហេតុ​នេះ​រាយ​ការណ៍​ថា គេ​បាន​សម្លាប់​មនុស្ស​៣០០​នាក់ តែ​សាំយូអែលទី២ ២៣:៨ រៀប​រាប់​ពី​ព្រឹត្ដិការណ៍​ដូច​គ្នា​តែ​ប្រាប់​ថា បាន​សម្លាប់​មនុស្ស​៨០០​នាក់​វិញ? ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​ខ្លាំង​ពូកែ​បំផុត​បី​នាក់​របស់​ដាវីឌ លោក​យ៉ូសែប​បាសេបែ​ត​ដែល​ហៅ​ថា​យ៉ាសុ​បៀម ជា​មេ​លើ​គេ។ អេលាសារ​និង​សាំម៉ា​ជា​អ្នក​ខ្លាំង​ពូកែ​ពីរ​នាក់​ទៀត។ (​សាំយូអែលទី២ ២៣:៨​-​១១​) កំណត់​ហេតុ​ទាំង​ពីរ​នេះ​ប្រហែល​ជា​ប្រាប់​ចំនួន​អ្នក​ស្លាប់​ខុស​គ្នា ពីព្រោះ​សំដៅ​ទៅ​លើ​ព្រឹត្ដិការណ៍​ពីរ​យ៉ាង​តែ​ជា​ទង្វើ​របស់​បុរស​តែ​ម្នាក់​ទេ។

១១:២០, ២១—បើ​ប្រៀបធៀប​អ័ប៊ី​សាយ​ទៅ​នឹង​បុរស​ខ្លាំង​ពូកែ​បំផុត​បី​នាក់​របស់​ដាវីឌ តើ​គាត់​មាន​ឋានៈ​អ្វី? អ័ប៊ីសាយ​មិន​រួម​ចំណែក​ក្នុង​ចំណោម​បុរស​ខ្លាំង​ពូកែ​បំផុត​បី​នាក់​ដែល​បាន​បំរើ​ដាវីឌ​នោះ​ទេ។ នៅ​សាំយូអែលទី២ ២៣:១៨, ១៩ ព្រះ​គម្ពីរ​ខ្មែរ​ប្រាប់​ថា អ័ប៊ីសាយ​ជា​មេ​លើ​បី​នាក់ តែ​សេចក្ដី​បកប្រែ​ពិភពលោក​ថ្មី​នៃ​បទ​គម្ពីរ​បរិសុទ្ធ​បង្ហាញ​ថា អ័ប៊ីសាយ​ជា​មេ​លើ​ទ័ព​៣០​នាក់​វិញ ហើយ​ល្បី​ឈ្មោះ​ជាង​គេ​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​៣០​នាក់​នោះ​ទៅ​ទៀត។ អ័ប៊ីសាយ​មាន​កេរ្ដិ៍​ឈ្មោះ​ល្បី​ជាង​បុរស​ខ្លាំង​ពូកែ​បី​នាក់​នោះ ពីព្រោះ​គាត់​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ការ​ដ៏​ខ្លាំង​ពូកែ​ស្រដៀង​នឹង​ការ​ដែល​យ៉ាសុ​បៀម​បាន​ធ្វើ​ដែរ។

១២:៨—តើ​ពួក​ទ័ព​ពី​កុលសម្ព័ន្ធ​កាឌ់​មាន​«​មុខ​សិង្ហ​»​យ៉ាង​ដូច​ម្ដេច? មនុស្ស​ខ្លាំង​ពូកែ​ទាំង​នោះ​បាន​ញែក​ខ្លួន​ទៅ​ខាង​ដាវីឌ​ពេល​ដែល​ទ្រង់​គង់​នៅ​ទីរហោស្ថាន។ សក់​របស់​ពួក​គេ​បាន​ដុះ​ឡើង​វែង ដូច​ជា​រោម​នៅ​លើក​សិង្ហ ដូច្នេះ​ពួក​គេ​មាន​មុខ​សាហាវ​ដូច​សិង្ហ​ដែរ។

១៣:៥—តើ​«​ស្ទឹង​ស៊ីហោរ​របស់​ស្រុក​អេស៊ីព្ទ​»​ សំដៅ​ទៅ​លើ​អ្វី? មនុស្ស​ខ្លះ​ស្មាន​ថា ពាក្យ​នេះ​សំដៅ​ទៅ​លើ​ស្ទឹង​មួយ​ជាប់​នឹង​ទន្លេ​នីល។ ក៏​ប៉ុន្តែ​មាន​គេ​យល់​ទូទៅ​ថា ពាក្យ​នេះ​សំដៅ​ទៅ​លើ​«​ស្ទឹង​ស្រុក​អេស៊ីព្ទ​»​ឬ​ជ្រោះ​ជ្រលង​ជ្រៅ​មួយ​ដែល​ទុក​ជា​ព្រំដែន​នៃ​ស្រុក​សន្យា​នៅ​ទិស​ខាង​ត្បូង​ឆៀង​ខាង​លិច។—ជនគណនា ៣៤:២, ៥; លោកុប្បត្តិ ១៥:១៨

១៦:៣០—តើ​ការ​«​ភ័យ​ញ័រ​»​នៅ​ចំពោះ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​មាន​ន័យ​អ្វី? ការ​«​ភ័យ​ញ័រ​»​នេះ​ជា​ពាក្យ​អត្ថបដិរូប​ដែល​សំដៅ​ទៅ​លើ​ចិត្ត​កោត​ខ្លាច​និង​ការ​គោរព​យ៉ាង​ជ្រាល​ជ្រៅ​ចំពោះ​ព្រះ​យេហូវ៉ា។

១៦:១, ៣៧​-​៤០; ២១:២៩, ៣០; ២២:១៩—តាំង​ពី​ពេល​ដែល​គេ​យក​ហឹប​នៃ​ព្រះ​ទៅ​ទី​ក្រុង​យេរូសាឡិម​រហូត​ដល់​បាន​កសាង​ព្រះ​វិហារ​ឡើង​នោះ តើ​មាន​ការ​រៀបចំ​អ្វី​សម្រាប់​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​ក្នុង​ស្រុក​អ៊ីស្រាអែល? ពេល​ដាវីឌ​បាន​នាំ​យក​ហឹប​នៃ​ព្រះ​ទៅ​ទី​ក្រុង​យេរូសាឡិម ហើយ​ដាក់​ហឹប​នៅ​កណ្ដាល​ត្រសាល​ដែល​ទ្រង់​បាន​ដំឡើង​នោះ ហឹប​មិន​បាន​នៅ​ក្នុង​រោង​ឧបោសថ​យ៉ាង​យូរ​មក​ហើយ។ ក្រោយ​បាន​រើ​ហឹប​ទៅ​ដាក់​ក្នុង​ត្រសាល​នៅ​ទី​ក្រុង​យេរូសាឡិម​នោះ គេ​មិន​បាន​រើ​ហឹប​ទៅ​ណា​ទៀត​ទេ។ រោង​ឧបោសថ​បាន​ដំឡើង​នៅ​ទី​ក្រុង​គីបៀន ជា​ទី​កន្លែង​ដែល​សម្ដេច​សង្ឃ​ឈ្មោះ​សាដុក​និង​បងប្អូន​គាត់​បាន​ថ្វាយ​យញ្ញបូជា​តាម​ក្រិត្យ​វិន័យ។ ការ​រៀបចំ​នោះ​មាន​សុពល​ភាព​រហូត​ដល់​ព្រះ​វិហារ​បាន​សង់​ឡើង​នៅ​ទី​ក្រុង​យេរូសាឡិម។ ពេល​បាន​សង់​ព្រះ​វិហារ​ឡើង​រួច​ហើយ គេ​បាន​រើ​យក​រោង​ឧបោសថ​ពី​ទី​ក្រុង​គីបៀន​ទៅ​ដល់​ក្រុង​យេរូសាឡិម ហើយ​បាន​ដាក់​ហឹប​របស់​ព្រះ​នៅ​ក្នុង​ទី​បរិសុទ្ធ​បំផុត​នៃ​ព្រះ​វិហារ​នោះ។—ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៨:៤, ៦

មេ​រៀន​សម្រាប់​យើង:

១៣:១១: យោង​ទៅ​តាម​ឯកសារ​ដើម​ជា​ភាសា​ហេព្រើរ​នោះ ដាវីឌ​មាន​សេចក្ដី​ក្រោធ​ដោយ​ព្រោះ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ធ្វើ​ដូច្នេះ។ បើ​យើង​ខំ​ធ្វើ​អ្វី​មួយ​បែរ​ជា​បរាជ័យ​វិញ យើង​គួរ​គិត​ពិចារណា​អំពី​កាលៈទេសៈ​នោះ​ដោយ​ខំ​យល់​នូវ​មូលហេតុ​ដែល​មាន​បរាជ័យ​ដូច្នេះ ជាជាង​មាន​ចិត្ត​ទោមនស្ស​ឬ​ខឹង ទាំង​ចង់​បន្ទោស​ព្រះ​យេហូវ៉ា​នោះ។ យ៉ាង​ប្រាកដ​ណាស់ ដាវីឌ​បាន​គិត​ពិចារណា​អំពី​កាលៈទេសៈ​ទាក់ទង​រឿង​នោះ​ដែរ។ ដាវីឌ​បាន​ទទួល​ស្គាល់​កំហុស​របស់​ខ្លួន ហើយ​ក្រោយ​ៗ​មក​បាន​នាំ​ហឹប​នៃ​ព្រះ​ទៅ​ដល់​ទី​ក្រុង​យេរូសាឡិម​តាម​របៀប​ត្រឹម​ត្រូវ​ដោយ​ឥត​មាន​រឿង​ទៀត​ទេ។ a

១៤:១០, ១៣​-​១៦; ២២:១៧​-​១៩: យើង​គួរ​តែ​អធិស្ឋាន​ទូល​ថ្វាយ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ជានិច្ច ដើម្បី​សូម​ការ​ណែនាំ​ពី​ទ្រង់​មុន​នឹង​យើង​ធ្វើ​អ្វី​ៗ​ដែល​អាច​មាន​ឥទ្ធិពល​លើ​សុខុមាលភាព​ខាង​វិញ្ញាណ​របស់​យើង។

១៦:២៣​-​២៩: ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​គួរ​មាន​អាទិ​ភាព​ក្នុង​ជីវិត​យើង។

១៨:៣: ព្រះ​យេហូវ៉ា​តែង​តែ​សម្រេច​សេចក្ដី​សន្យា​របស់​ទ្រង់។ កាល​ពី​បុរាណ​នោះ ព្រះ​យេហូវ៉ា​សន្យា​ថា ទ្រង់​នឹង​ជូន​ដល់​ពូជ​របស់​អ័ប្រាហាំ​នូវ​ទឹក​ដី​របស់​ស្រុក​កាណាន​ទាំង​មូល។ ព្រះ​យេហូវ៉ា​បាន​បំពេញ​សេចក្ដី​សន្យា​នោះ​តាម​រយៈ​ស្តេច​ដាវីឌ ហើយ​បាន​ឲ្យ​ទឹក​ដី​នោះ​«​ចាប់​តាំង​ពី​ទន្លេ​ស្រុក​អេស៊ីព្ទ​រហូត​ដល់​ទន្លេ​ធំ គឺ​ជា​ទន្លេ​អ៊ើប្រាត​»។—លោកុប្បត្តិ ១៥:១៨; របាក្សត្រទី១ ១៣:៥

២១:១៣​-​១៥: ព្រះ​យេហូវ៉ា​បាន​បង្គាប់​ទេវតា​នោះ​ឲ្យ​ឈប់​ធ្វើ​ទុក្ខ​វេទនា​ត​ទៅ​ទៀត ពីព្រោះ​ទ្រង់​យល់​អារម្មណ៍​របស់​រាស្ត្រ​ទ្រង់​ពេល​ដែល​គេ​រង​ទុក្ខ​លំបាក។ ប្រាកដ​ហើយ ​«​សេចក្ដី​មេត្ដាករុណា​របស់​ទ្រង់​ធំ​ណាស់​»។ b

២២:៥, ៩; ២៩:៣​-​៥, ១៤​-​១៦: ទោះ​ជា​ដាវីឌ​គ្មាន​សិទ្ធិ​កសាង​ព្រះ​វិហារ​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ក្ដី ទ្រង់​នៅ​តែ​បង្ហាញ​ចិត្ត​សទ្ធា។ ហេតុ​អ្វី? ពីព្រោះ​ទ្រង់​ជ្រាប​ថា អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​ដែល​ទ្រង់​បាន​ទទួល​នោះ សុទ្ធតែ​មក​ពី​សេចក្ដី​សប្បុរស​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា។ ចិត្ត​ដែល​ពេញ​ទៅ​ដោយ​កតញ្ញូ​ធម៌​ក៏​គួរ​ជំរុញ​យើង​ឲ្យ​មាន​ចិត្ត​សទ្ធា​ផង​ដែរ។

២៤:៧​-​១៨: ការ​រៀបចំ​របស់​ដាវីឌ​ដោយ​ញែក​ពួក​សង្ឃ​ចេញ​ជា​២៤​ពួក​នោះ នៅ​ជា​ធរមាន​ពេល​ដែល​ទេវតា​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា​បាន​ចុះ​ទៅ​ជួប​សាការី ជា​បិតា​របស់​យ៉ូហានបាទីស្ទ ក្នុង​ការ​ជំ​រាប​អំពី​កំណើត​យ៉ូហាន។ សាការី​ជា​សង្ឃ​ម្នាក់​ក្នុង​«​ពួក​លោក​អ័ប៊ីយ៉ា​»​ហើយ​គាត់​កំពុង​តែ​ធ្វើ​ការងារ​តាម​វេន​របស់​ខ្លួន​នៅ​ឯ​ព្រះ​វិហារ។ (​លូកា ១:៥, ៨, ៩​) មនុស្ស​ពិត​ប្រាកដ​ក្នុង​ប្រវត្ដិសាស្ត្រ​បាន​ចូល​រួម​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​ពិត មិន​មែន​មនុស្ស​ក្នុង​រឿង​ព្រេង​ទេ។ យើង​ក៏​ទទួល​ពរ​ដែរ ពេល​ដែល​យើង​ចុះ​ចូល​ដោយ​ចិត្ត​ស្មោះ​ត្រង់​ចំពោះ‹អ្នក​បំរើ​ស្មោះ​ត្រង់​ដែល​មាន​វិនិច្ឆ័យ​ល្អ› ស្តី​អំពី​ការ​រៀបចំ​ដ៏​ល្អ​ដែល​មាន​នៅ​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ​សម្រាប់​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​យេហូវ៉ា។—ម៉ាថាយ ២៤:៤៥

ចូរ​ស្គាល់​និង​បំរើ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ដោយ​ចិត្ត​«​ស្ម័គ្រ​ស្មោះ​»​

សៀវភៅ​របាក្សត្រ​ទី​មួយ​មិន​មែន​ជា​បញ្ជី​ពង្សាវតារ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ។ សៀវភៅ​នេះ​ក៏​រៀប​រាប់​អំពី​គ្រា​ដែល​ដាវីឌ​បាន​នាំ​ហឹប​នៃ​សេចក្ដី​សញ្ញា​ចូល​មក​ទី​ក្រុង​យេរូសាឡិម ទាំង​ប្រាប់​អំពី​ជ័យជំនះ​របស់​ដាវីឌ​ក្នុង​ចំបាំង​ជា​ច្រើន​ដែរ ហើយ​ក៏​ពន្យល់​អំពី​ការ​រៀបចំ​កសាង​ព្រះ​វិហារ​និង​ការ​ញែក​ពួក​លេវី​ចេញ​ជា​សង្ឃ​មួយ​ពួក​ៗ។ អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​ដែល​លោក​អែសរ៉ា​បាន​កត់​ទុក​ក្នុង​សៀវភៅ​របាក្សត្រ​ទី​មួយ ពិត​ជា​បាន​ផ្ដល់​ប្រយោជន៍​ដល់​ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល​ដោយ​ជួយ​ពួក​គេ​បណ្ដុះ​ឲ្យ​មាន​ចិត្ត​ខ្នះខ្នែង​សារ​ជា​ថ្មី​ក្នុង​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​នៅ​ឯ​ព្រះ​វិហារ។

ដាវីឌ​ពិត​ជា​បាន​តាំង​គំរូ​ដ៏​អស្ចារ្យ​មែន ដោយ​រក្សា​ទុក​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ជា​អាទិ​ភាព​ក្នុង​ជីវិត​ទ្រង់​ជានិច្ច! ជាជាង​រក​ឯកសិទ្ធិ​ពិសេស​សម្រាប់​ខ្លួន ដាវីឌ​បាន​ព្យាយាម​ធ្វើ​តាម​ព្រះ​ហឫទ័យ​ព្រះ​វិញ។ ចូរ​ឲ្យ​យើង​ធ្វើ​តាម​ដំបូន្មាន​របស់​ទ្រង់​ដោយ​ស្គាល់​និង​បំរើ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​យ៉ាង​«​អស់​ពី​ចិត្ត​ហើយ​ស្ម័គ្រ​ស្មោះ​ផង​»។—របាក្សត្រទី១ ២៨:៩

[កំណត់​សម្គាល់]

a មាន​មេ​រៀន​ថែម​ទៀត​អំពី​ព្រឹត្ដិការណ៍​ទាក់ទង​នឹង​គ្រា​ដែល​ដាវីឌ​ដឹក​ហឹប​នៃ​ព្រះ​ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម ក្នុង​ទស្សនាវដ្ដី​ប៉មយាម ចុះ​ថ្ងៃ​ទី១ ខែ​កញ្ញា ឆ្នាំ​២០០៥ ទំព័រ​២៩​-​៣២

b មាន​មេ​រៀន​ថែម​ទៀត​ពី​ជំរឿន​ខុស​ច្បាប់​ដែល​ដាវីឌ​បាន​ធ្វើ ក្នុង​ទស្សនាវដ្ដី​ប៉មយាម ចុះ​ថ្ងៃ​ទី១ ខែ​កញ្ញា ឆ្នាំ​២០០៥ ទំព័រ​២៩​-​៣២

[តារាង​/​រូបភាព​នៅ​ទំព័រ​២៥​-​២៨]

(ដើម្បី​មើល​ឃើញ​ទាំង​អស់ សូម​មើល​ទស្សនាវដ្ដី)

ឆ្នាំ​៤០២៦ មុនគ.ស. អ័ដាម ដំណ​មនុស្ស​ពី​អ័ដាម​រហូត​ដល់​ណូអេ

(​១.០៥៦​ឆ្នាំ​)

១៣០​ឆ្នាំ

 

សេត

 

១០៥

 

អេណុស

 

៩០

 

កៃណាន

 

៧០

 

ម៉ាលេលាល

 

៦៥

 

យ៉ារេឌ

 

១៦២

 

ហេណុក

 

៦៥

 

មធូសាឡា

 

១៨៧

 

ឡាមេក

 

១៨២

 

ឆ្នាំ​២៩៧០ មុនគ.ស. ណូអេ ឆ្នាំ​២៩៧០ មុនគ.ស. កំណើត​លោក​ណូអេ

ដំណ​មនុស្ស​ពី​ណូអេ​រហូត​ដល់​អ័ប្រាហាំ

៥០២​ឆ្នាំ (​៩៥២​ឆ្នាំ​)

 

សិម

ទឹក​ជំនន់ ឆ្នាំ​២៣៧០ មុនគ.ស.

១០០

 

អើប៉ាក់សាឌ

 

៣៥

 

សេឡា

 

៣០

 

ហេប៊ើរ

 

៣៤

 

ផាលេក

 

៣០

 

រេហ៊ូវ

 

៣២

 

សេរូក

 

៣០

 

ណាឃរ

 

២៩

 

ថេរ៉ា

 

១៣០

 

ឆ្នាំ​២០១៨ មុនគ.ស. អ័ប្រាហាំ កំណើត​អ័ប្រាហាំ

ពី​អ័ប្រាហាំ​រហូត​ដល់​ដាវីឌ​១៤​ដំណ

១០០​ឆ្នាំ (​៩១១​ឆ្នាំ​)

 

អ៊ី​សាក

 

៦០

យ៉ាកុប

 

ប្រមាណ​៨៨​ឆ្នាំ

យូដា

 

 

ពេរេស

 

 

ហេស្រុន

 

 

រ៉ាម

 

 

អ័មីន៉ាដាប់

 

 

ណាសូន

 

 

សាលម៉ូន

 

 

បូអូស

 

 

អូបិឌ

 

 

អ៊ី​សាយ

 

 

ឆ្នាំ​១១០៧ មុនគ.ស. កំណើត​ដាវីឌ