«អស់ទាំងផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែទៀងត្រង់»
«អស់ទាំងផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែទៀងត្រង់»
«អស់ទាំងផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែទៀងត្រង់ ពួកអ្នកសុចរិតនឹងដើរក្នុងផ្លូវទាំងនោះ»។—ហូសេ ១៤:៩
១, ២. នៅដើមដំបូងនោះ តើព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលជាសាសន៍បែបណា? ក្រោយៗមក តើពួកអ៊ីស្រាអែលបានក្លាយជាមនុស្សដែលប្រព្រឹត្តបែបណា?
នៅដើមដំបូងនោះ នាសម័យរបស់ព្យាការីម៉ូសេ ព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលជាសាសន៍មួយដ៏សុចរិត។ ប៉ុន្តែ មកដល់ដើមសតវត្សរ៍ទី៨ មុនគ.ស. ពួកអ៊ីស្រាអែលបានធ្លាក់ខ្លួនធ្វើអំពើបាបខ្លាំងដល់ម្ល៉េះដែលព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកពួកគេជាអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើដ៏លាមកអាក្រក់វិញ។ សៀវភៅហូសេជំពូក១០ដល់១៤បង្ហាញពីស្ថានភាពនេះយ៉ាងច្បាស់លាស់។
២ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានក្លាយជាមានចិត្តពីរ។ ប្រជាជនក្នុងរាជាណាចក្រដែលមានកុលសម្ព័ន្ធ១០នោះបាន‹ភ្ជួរអំពើអាក្រក់› ដូច្នេះបានច្រូតសេចក្ដីទុច្ចរិតវិញ។ (ហូសេ ១០:១, ១៣) ព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលថា៖ «ក្នុងគ្រាដែលអ៊ីស្រាអែលនៅក្មេងនៅឡើយ នោះអញបានស្រឡាញ់វា ក៏បានហៅកូនអញចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទមក»។ (ហូសេ ១១:១) ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាបានរំដោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែលចេញពីទាសភាពនៅស្រុកអេស៊ីបក៏ដោយ ពួកគេបានសងគុណទ្រង់ដោយពាក្យភូតភរនិងសេចក្ដីឆបោក។ (ហូសេ ១២:១) ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានទូន្មានពួកអ៊ីស្រាអែលថា៖ «ចូរវិលមកឯព្រះនៃឯងវិញចុះ! ចូរកាន់តាមសេចក្ដីសប្បុរសនឹងសេចក្ដីយុត្ដិធម៌»។—ហូសេ ១២:៧
៣. តើអ្វីត្រូវកើតឡើងចំពោះសាសន៍សាម៉ារីដែលបានបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះ? តើពួកអ៊ីស្រាអែលត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីឲ្យបានសេចក្ដីមេត្ដាករុណា?
៣ សាសន៍សាម៉ារីនិងស្តេចរបស់ពួកគេដែលបានបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះយេហូវ៉ា ត្រូវវិនាសអន្តរាយ។ (ហូសេ ១៣:១១, ១៦) ជំពូកចុងក្រោយបង្អស់ក្នុងបទទំនាយរបស់ហូសេចាប់ផ្ដើមដោយទំនូលអង្វរថា៖ «ឱអ៊ីស្រាអែលអើយ! ចូរវិលមកឯព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯងវិញចុះ!»។ បើពួកអ៊ីស្រាអែលប្រែចិត្តហើយសូមព្រះយេហូវ៉ាអត់ឱនទោសឲ្យពួកគេនោះ ទ្រង់ពិតជានឹងបង្ហាញព្រះទ័យមេត្ដាដល់គេមែន។ ប៉ុន្តែ ពួកគេត្រូវទទួលស្គាល់ថា «អស់ទាំងផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែទៀងត្រង់» ហើយគេក៏ត្រូវដើរតាមផ្លូវទ្រង់ដែរ។—ហូសេ ១៤:១-៦, ៩
៤. តើយើងនឹងពិចារណាគោលការណ៍អ្វីខ្លះពីបទទំនាយរបស់ហូសេ?
៤ ជំពូកទាំងប៉ុន្មាននេះនៃបទទំនាយរបស់ហូសេមានគោលការណ៍ជាច្រើនដែលអាចជួយយើងដើរជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាបាន។ យើងនឹងពិចារណាគោលការណ៍ខ្លះៗដូចតទៅ: (១) ព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យយើងបម្រើទ្រង់ដោយឥតមានចិត្តពីរ (២) ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះដល់រាស្ត្រទ្រង់ (៣) យើងត្រូវរង់ចាំព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ច (៤) អស់ទាំងផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែទៀងត្រង់ ហើយ (៥) ពួកអ្នកដែលភ្លាត់ធ្វើអំពើបាបអាចត្រឡប់មកឯព្រះយេហូវ៉ាវិញបាន។
ព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យយើងបម្រើទ្រង់ដោយឥតមានចិត្តពីរ
៥. តើព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យយើងបម្រើទ្រង់ដោយរបៀបណា?
៥ ព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យយើងបម្រើទ្រង់ដោយរបៀបស្អាតស្អំ ហើយដោយឥតមានចិត្តពីរ។ ក៏ប៉ុន្តែ រាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែលបានក្លាយជា«ដើមទំពាំងបាយជូរទ្រុបទ្រុល»វិញ។ ពួកអ្នកនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលបាន‹ចំរើនអាសនៈជាច្រើនឡើង›សម្រាប់ការថ្វាយបង្គំមិនពិត។ ពួកអ្នកក្បត់នោះក៏បានលើកបង្គោលនានាដែលប្រហែលជាសសរថ្មសម្រាប់ធ្វើការថ្វាយបង្គំដ៏ស្មោកគ្រោក។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងបំបាក់បំបែកអាសនៈនិងសសរថ្មរបស់ពួកគេចោល។—ហូសេ ១០:១, ២
៦. បើយើងចង់ដើរជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា តើយើងមិនគួរមានចិត្តបែបណា?
៦ ព្រះយេហូវ៉ាមិនសព្វព្រះហឫទ័យសោះឡើយ ចំពោះរាស្ត្រទ្រង់ដែលមានចិត្តពីរ។ ប៉ុន្តែ តើប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានក្លាយជាមនុស្សបែបណា? «ចិត្តគេចែកជាពីរ[ឬ«ពួកគេមានចិត្តមិនស្មោះ», ខ.ស.]»! ដើមដំបូងនោះ ពួកគេបានចូលកិច្ចព្រមព្រៀងជាអ្នកឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះយេហូវ៉ាមែន តែក្រោយៗមកទ្រង់កត់សម្គាល់ថា ពួកគេមិនរក្សាភាពស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់ទេ តែមានចិត្តពីរវិញ។ តើយើងអាចទាញយកមេរៀនអ្វីពីគំរូនេះ? មានមេរៀនថា បើយើងបានថ្វាយខ្លួនជាអ្នកបម្រើព្រះ កុំឲ្យយើងមានចិត្តពីរ! សុភាសិត ៣:៣២ ព្រមានថា៖ «មនុស្សវៀចជាទីខ្ពើមឆ្អើមដល់ព្រះយេហូវ៉ា តែឯមនុស្សទៀងត្រង់ នោះទ្រង់ជាមិត្រនឹងគេវិញ»។ បើយើងចង់ដើរជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា យើងត្រូវតែបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់«ពីចិត្តស្អាត ពីបញ្ញាចិត្តជ្រះថ្លា ហើយពីសេចក្ដីជំនឿដ៏ស្មោះត្រង់»ពោលគឺ ឥតមានចិត្តពីរ។—ធីម៉ូថេទី១ ១:៥
ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែបង្ហាញ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះដល់រាស្ត្រទ្រង់
៧, ៨. (ក) តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ពីព្រះ? (ខ) បើយើងភ្លាត់ធ្វើអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ តើយើងគួរធ្វើអ្វី?
៧ បើយើងថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាដោយស្មោះត្រង់ឥតមានចិត្តពីរនោះ ទ្រង់នឹងបង្ហាញព្រះទ័យសប្បុរសឬសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ដល់យើង។ ព្រះបានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកអ៊ីស្រាអែលវង្វេងវង្វាន់នោះថា៖ «ចូរសាបព្រោះសំរាប់ខ្លួនដោយសុចរិត ហើយច្រូតកាត់ដោយសេចក្ដីសប្បុរស។ ចូរកំសុលដីរបស់ឯងរាល់គ្នាឡើង ដ្បិតដល់ពេលដែលគួរស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ា ទាល់តែទ្រង់យាងមកបង្អុរឲ្យភ្លៀងជាសេចក្ដីសុចរិតមកលើឯងរាល់គ្នា»។—ហូសេ ១០:១២
៨ បើសាសន៍អ៊ីស្រាអែលប្រែចិត្តហើយស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ា នោះគឺល្អហើយ! បើដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យ«បង្អុរឲ្យភ្លៀងជាសេចក្ដីសុចរិត» ឬបង្រៀនគេពីផ្លូវសុចរិត។ បើយើងភ្លាត់ធ្វើអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ចូរស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ានិងអធិស្ឋានសូមទ្រង់អត់ទោសឲ្យយើង ព្រមទាំងសុំជំនួយខាងវិញ្ញាណពីពួកអ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន។ (យ៉ាកុប ៥:១៣-១៦) ចូរឲ្យយើងសូមវិញ្ញាណបរិសុទ្ធពីព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីជួយនាំផ្លូវយើង ដ្បិត«អ្នកណាដែលព្រោះខាងឯសាច់ឈាមរបស់ខ្លួន នឹងច្រូតបានសេចក្ដីពុករលួយពីសាច់ឈាមនោះឯង តែអ្នកណាដែលព្រោះខាងឯព្រះវិញ្ញាណនោះនឹងច្រូតបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចពីព្រះវិញ្ញាណវិញ»។ (កាឡាទី ៦:៨) ដរាបណាដែលយើង«ព្រោះខាងឯព្រះវិញ្ញាណ» ដរាបនោះយើងនឹងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះពីព្រះ។
៩, ១០. តើការពណ៌នាក្នុងសៀវភៅហូសេ ១១:១-៤ សំដៅទៅលើសាសន៍អ៊ីស្រាអែលយ៉ាងដូចម្ដេច?
៩ យើងអាចមានទំនុកចិត្តថា ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែប្រព្រឹត្តដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះរាស្ត្រទ្រង់។ សៀវភៅហូសេ ១១:១-៤ មានភ័ស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ចំណុចនេះថា៖ «ក្នុងគ្រាដែលអ៊ីស្រាអែលនៅក្មេងនៅឡើយ នោះអញបានស្រឡាញ់វា ក៏បានហៅកូនអញចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទមក។ . . . គេបានថ្វាយយញ្ញបូជាដល់អស់ទាំងព្រះបាល ព្រមទាំងដុតកំញ៉ានថ្វាយដល់រូបឆ្លាក់ផង។ ប៉ុន្តែ គឺអញដែលបង្ហាត់ឲ្យអេប្រាអិម[សាសន៍អ៊ីស្រាអែល]ចេះដើរ ក៏បានបី[ឬ«កាន់ដៃ», ខ.ស.]គេ តែគេមិនបានដឹងថា គឺអញដែលមើលគេឲ្យជាទេ។ អញបានទាញនាំគេដោយខ្សែជាសេចក្ដីទទូចរបស់មនុស្ស គឺដោយចំណងនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ អញបានធ្វើដល់គេដូចជាអ្នកដែលលើកបង្ហើបនឹមនៅកគោ ហើយដាក់ស្មៅនៅមុខវា»។
១០ ក្នុងខទាំងនេះ សាសន៍អ៊ីស្រាអែលត្រូវបានប្រៀបប្រដូចនឹងក្មេងតូចមួយ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយបង្រៀនសាសន៍អ៊ីស្រាអែលឲ្យចេះដើរដោយកាន់ដៃពួកគេ។ ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានទាញនាំគេដោយ«ចំណងនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់»។ ការពណ៌នានេះធ្វើឲ្យមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅក្នុងចិត្តណាស់! សូមស្រមៃគិតថា អ្នកជាមាតាឬបិតាដែលកំពុងតែជួយកូនតូចបោះជំហានដើរជាលើកដំបូង។ ប្រហែលជាអ្នកហុចដៃទាំងពីរឲ្យកូន។ អ្នកក៏ប្រហែលជាប្រើខ្សែឲ្យកូនតោងកុំឲ្យដួល។ ដូចគ្នាដែរ ព្រះយេហូវ៉ាក៏បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងកក់ក្ដៅចំពោះអ្នក។ ទ្រង់មានព្រះទ័យរីករាយណាស់ក្នុងការនាំអ្នកដោយ«ចំណងនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់»។
១១. តើព្រះយេហូវ៉ាប្រៀប«ដូចជាអ្នកដែលលើកបង្ហើបនឹម»យ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រព្រឹត្តលើសាសន៍អ៊ីស្រាអែលប្រៀប«ដូចជាអ្នកដែលលើកបង្ហើបនឹមនៅកគោ ហើយដាក់ស្មៅនៅមុខវា»។ ព្រះយេហូវ៉ាប្រៀបដូចជាអ្នកថែសត្វដែលលើកនឹមចេញឬស្រាយឲ្យល្មមអាចនឹងស៊ីចំណីបានដោយមិនពិបាក។ ពេលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបោះចោលនឹមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដោយមិនព្រមចុះចូលចំពោះទ្រង់ នោះពួកគេធ្លាក់ជាប់នឹមរបស់ពួកសត្រូវដែលជិះជាន់គេវិញ។ (ចោទិយកថា ២៨:៤៥, ៤៨; យេរេមា ២៨:១៤) កុំឲ្យយើងធ្លាក់ក្នុងកណ្ដាប់ដៃសាតាំងដែលជាមេសត្រូវរបស់យើង ទាំងរងការឈឺចាប់ហាក់ដូចជាពាក់នឹមរបស់វាដែលជិះជាន់មនុស្ស។ ផ្ទុយទៅវិញ ចូរឲ្យយើងបន្តដើរយ៉ាងស្មោះត្រង់ជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាដែលស្រឡាញ់យើង។
ចូររង់ចាំព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ច!
១២. យោងទៅតាមហូសេ ១២:៧ តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីដើរជាបន្តជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា?
១២ បើយើងចង់ដើរជាបន្តជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា យើងត្រូវរង់ចាំទ្រង់ឬសង្ឃឹមទៅលើទ្រង់ជានិច្ច។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានត្រូវបង្គាប់ថា៖ «ចូរវិលមកឯព្រះនៃឯងវិញចុះ! ចូរកាន់តាមសេចក្ដីសប្បុរសនឹងសេចក្ដីយុត្ដិធម៌ ព្រមទាំងរង់ចាំព្រះនៃឯងជានិច្ចផង»។ (ហូសេ ១២:៧) សាសន៍អ៊ីស្រាអែលអាចបង្ហាញថាពួកគេបានវិលមកឯព្រះយេហូវ៉ាដោយប្រែចិត្តនោះ ដោយបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរស ប្រព្រឹត្តដោយយុត្ដិធម៌ និង‹រង់ចាំព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ច›។ មិនថាយើងបានដើរជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាយូរប៉ុន្មានក៏ដោយ យើងត្រូវប្ដេជ្ញាបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរស ប្រព្រឹត្តដោយយុត្ដិធម៌និងរង់ចាំទ្រង់ជានិច្ច។—ទំនុកដំកើង ២៧:១៤
១៣, ១៤. តើប៉ុលពន្យល់អត្ថន័យនៃហូសេ ១៣:១៤ យ៉ាងណា? តើនេះផ្ដល់ហេតុអ្វីឲ្យយើងសង្ឃឹមទៅលើព្រះយេហូវ៉ា?
១៣ បទទំនាយរបស់ហូសេអំពីពួកអ៊ីស្រាអែលក៏ផ្ដល់ហេតុពិសេសឲ្យយើងរង់ចាំឬសង្ឃឹមលើព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ ព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលថា៖ «អញនឹងដោះគេឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃនៃស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ ក៏នឹងលោះគេឲ្យរួចពីសេចក្ដីស្លាប់ដែរ។ ឱសេចក្ដីស្លាប់អើយ! ទុក្ខវេទនារបស់ឯងនៅឯណា? ឱស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់អើយ! អំណាចបំផ្លាញរបស់ឯង តើនៅឯណា?»។ (ហូសេ ១៣:១៤) ព្រះយេហូវ៉ាគ្មានបំណងសង្គ្រោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែលឲ្យរួចពីសេចក្ដីស្លាប់នៅសម័យនោះទេ តែនៅទីបំផុតទ្រង់នឹងបំផ្លាញសេចក្ដីស្លាប់ឲ្យសូន្យបាត់ទៅជាដរាប ហើយសេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានជ័យជម្នះទៀត។
១៤ ប៉ុលបានសរសេរទៅកាន់អ្នកចាក់ប្រេងតាំងគ្នីគ្នាដោយដកស្រង់ពាក្យពីបទទំនាយរបស់ហូសេថា៖ «កាលណារូបកាយពុករលួយនេះបានប្រដាប់ដោយសេចក្ដីមិនពុករលួយ ហើយរូបកាយដែលតែងតែស្លាប់នេះបានប្រដាប់ដោយសេចក្ដីមិនចេះស្លាប់វិញ នោះទើបនឹងបានសំរេចតាមពាក្យដែលចែងទុកមកថា៖ ‹សេចក្ដីជ័យជំនះបានលេបសេចក្ដីស្លាប់បាត់ហើយ›។ ‹ឱសេចក្ដីស្លាប់អើយ! ទ្រនិចឯងនៅឯណា? សេចក្ដីស្លាប់អើយ! ជ័យជំនះរបស់ឯងនៅឯណា?›។ រីឯទ្រនិចនៃសេចក្ដីស្លាប់ គឺជាអំពើបាប ហើយអំណាចរបស់បាបគឺជាក្រិត្យវិន័យ។ តែអរព្រះគុណដល់ព្រះអង្គ ពីព្រោះទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងរាល់គ្នាមានជ័យជំនះដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង!»។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:៥៤-៥៧) ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រោសព្រះយេស៊ូឲ្យរស់ឡើងវិញ។ នេះជាការធានាដែលសម្រាលទុក្ខយើងថា ព្រះនឹងប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនូវអស់អ្នកណាដែលទ្រង់នឹកចាំ។ (យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩) នេះជាមូលហេតុដ៏អស្ចារ្យមែន! ឲ្យយើងរង់ចាំនិងសង្ឃឹមទៅលើព្រះយេហូវ៉ា។ ក៏ប៉ុន្តែ មានហេតុមួយទៀតក្រៅពីសេចក្ដីសង្ឃឹមលើដំណើររស់ឡើងវិញដែលជំរុញយើងឲ្យដើរជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។
អស់ទាំងផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែទៀងត្រង់
១៥, ១៦. តើហូសេបានទាយអ្វីអំពីស្រុកសាម៉ារី? តើបទទំនាយនេះបានសម្រេចយ៉ាងណា?
១៥ ការជឿជាក់ថា «អស់ទាំងផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែទៀងត្រង់»នោះ ជួយយើងឲ្យដើរជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ច។ ពួកអ្នកស្រុកសាម៉ារីមិនបានដើរក្នុងផ្លូវសុចរិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ជាលទ្ធផល ពួកគេត្រូវទទួលទោសដោយព្រោះការខ្វះជំនឿទៅលើព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប។ ហូសេទាយថា៖ «ឯសាម៉ារី នឹងត្រូវរងទ្រាំទោសរបស់ខ្លួនពីព្រោះបានបះបោរនឹងព្រះនៃខ្លួន។ គេនឹងដួលស្លាប់ដោយដាវ។ កូនខ្ចីរបស់គេនឹងត្រូវបោកខ្ទេចខ្ទី ហើយពួកស្រីៗដែលមានទំងន់នឹងត្រូវវះពោះចោល»។ (ហូសេ ១៣:១៦) កំណត់ហេតុប្រវត្ដិសាស្ត្របង្ហាញថា សាសន៍អាសស៊ើរដែលបានដណ្ដើមយកស្រុកសាម៉ារីនោះ ពិតជាបានធ្វើអំពើសាហាវព្រៃផ្សៃបែបនោះមែន។
១៦ ក្រុងសាម៉ារីជារាជធានីរបស់រាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែលដែលមានកុលសម្ព័ន្ធ១០។ ប៉ុន្តែ ក្នុងទំនាយនេះរបស់ហូសេ ឈ្មោះសាម៉ារីប្រហែលជាសំដៅទៅលើទឹកដីទាំងមូលនៃរាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែល។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ២១:១) ស្តេចអាសស៊ើរដែលមានព្រះនាមសាលម៉ានេស៊ើរទីប្រាំ បានឡោមព័ទ្ធទីក្រុងសាម៉ារីនៅឆ្នាំ៧៤២ មុនគ.ស.។ ពេលដែលពួកអាសស៊ើរទន្ទ្រានចូលទីក្រុងសាម៉ារីនៅឆ្នាំ៧៤០ មុនគ.ស. ប្រជាជនជាច្រើនដែលមានមុខមាត់ធំដុំនៅទីក្រុងនោះ ត្រូវនាំទៅស្រុកមេសូប៉ូតាមីនិងមេឌីជានិរទេសជន។ យើងមិនដឹងច្បាស់ថា ស្តេចមួយណាជាអ្នកដណ្ដើមយកស្រុកសាម៉ារីនោះទេ គឺស្តេចសាលម៉ានេស៊ើរទីប្រាំឬក៏ស្តេចសើកុនទីពីរដែលជាអ្នកស្នងរាជ្យក្ដី។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ១៧:១-៦, ២២, ២៣; ១៨:៩-១២) យ៉ាងណាក៏ដោយ របាយការណ៍របស់ស្តេចសើកុនរៀបរាប់ថា ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល២៧.២៩០នាក់បានត្រូវបំបរបង់ទៅស្រុកមេឌីនិងតំបន់ផ្សេងៗនៅក្បែរទន្លេអ៊ើប្រាតប៉ែកខាងជើង។
១៧. ជាជាងមើលងាយខ្នាតតម្រារបស់ព្រះ តើយើងគួរធ្វើអ្វី?
១៧ ពួកអ្នកស្រុកសាម៉ារីពិតជាបានទទួលទោសដ៏ធ្ងន់មែន ដោយសារពួកគេមិនបានធ្វើតាមផ្លូវទៀងត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទានដែលបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនហើយ យើងនឹងជួបអន្តរាយដែរ បើយើងប្រព្រឹត្តអំពើបាបនិងមើលងាយខ្នាតតម្រាសុចរិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ កុំឲ្យយើងដើរតាមផ្លូវអាក្រក់បែបនេះសោះឡើយ! ផ្ទុយទៅវិញ ចូរឲ្យយើងធ្វើតាមយោបល់ពេត្រុសដែលមានប្រសាសន៍ថា៖ «កុំបីឲ្យអ្នករាល់គ្នាណាមួយរងទុក្ខទោសដោយព្រោះសំឡាប់គេ ឬលួចគេ ឬធ្វើការអាក្រក់ ឬសៀតចូលក្នុងការរបស់អ្នកដទៃឡើយ។ តែបើរងទុក្ខដោយព្រោះជាពួកគ្រីស្ទានវិញ នោះកុំឲ្យខ្មាសឲ្យសោះ។ ចូរសរសើរដំកើងដល់ព្រះដោយព្រោះនាមនោះវិញ»។—ពេត្រុសទី១ ៤:១៥, ១៦
១៨. តើយើងអាច«សរសើរដំកើងដល់ព្រះ»យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ យើង«សរសើរដំកើងដល់ព្រះ»ដោយដើរតាមផ្លូវដ៏ទៀងត្រង់របស់ទ្រង់ជាជាងប្រព្រឹត្តតាមអំពើចិត្ត។ កាអ៊ីនបានធ្វើអំពើឃាតកម្មពីព្រោះគាត់ប្រព្រឹត្តតាមទំនើងចិត្តខ្លួន ហើយមិនព្រមស្ដាប់តាមការព្រមានរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលថា អំពើបាបហៀបនឹងសង្គ្រុបគាត់។ (លោកុប្បត្តិ ៤:១-៨) លោកបាឡាមបានទទួលប្រាក់ពីស្តេចស្រុកម៉ូអាប់ ហើយខិតខំដាក់បណ្ដាសាលើសាសន៍អ៊ីស្រាអែល តែជាការឥតអំពើវិញ។ (ជនគណនា ២៤:១០) ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានប្រហារជីវិតលោកកូរេដែលជាពូជលេវីម្នាក់ និងអ្នកឯទៀតដែលបានបះបោរប្រឆាំងនឹងអំណាចរបស់ម៉ូសេនិងអើរ៉ុន។ (ជនគណនា ១៦:១-៣, ៣១-៣៣) យើងប្រាកដជាមិនចង់‹ទៅតាមផ្លូវអាឃាតរបស់កាអ៊ីន ឬស្ទុះទៅក្នុងសេចក្ដីខុសឆ្គងរបស់បាឡាម ឬវិនាសក្នុងការបះបោររបស់កូរេទេ›! (យូដាស ១១) ប៉ុន្តែ បើកាលណាយើងធ្វើខុស នោះបទទំនាយរបស់ហូសេក៏សម្រាលទុក្ខយើងមែន។
ពួកអ្នកដែលភ្លាត់ធ្វើអំពើបាបអាចត្រឡប់មកឯព្រះយេហូវ៉ាវិញបាន
១៩, ២០. តើប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលដែលបានប្រែចិត្តនោះ មានលទ្ធភាពថ្វាយដង្វាយបែបណា?
១៩ សូម្បីតែមនុស្សដែលភ្លាត់ធ្វើអំពើបាបយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរក៏អាចត្រឡប់មកឯព្រះយេហូវ៉ាវិញបាន។ នៅសៀវភៅហូសេ ១៤:១, ២យើងអានសេចក្ដីអង្វរនេះថា៖ «ឱអ៊ីស្រាអែលអើយ! ចូរវិលមកឯព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯងវិញចុះ! ដ្បិតឯងបានភ្លាត់ដួលទៅដោយអំពើទុច្ចរិតរបស់ឯង។ ចូរប្រុងប្រៀបពាក្យសំដីហើយវិលមកឯព្រះយេហូវ៉ាចុះ! ត្រូវឲ្យទូលដល់ទ្រង់ថា៖ ‹សូមលើកអស់ទាំងអំពើទុច្ចរិតចោលចេញ ហើយទទួលយើងខ្ញុំដោយព្រះគុណ យ៉ាងនោះយើងខ្ញុំនឹងថ្វាយដង្វាយនៃបបូរមាត់យើងខ្ញុំជំនួសគោឈ្មោលដែលសំរាប់យញ្ញបូជា› »។
២០ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលដែលបានប្រែចិត្តនោះ មានលទ្ធភាពថ្វាយដល់ព្រះនូវ‹ដង្វាយនៃបបូរមាត់ជំនួសគោឈ្មោល›។ ដង្វាយទាំងនេះជាពាក្យសរសើរយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្ត។ ប៉ុលបានសំដៅលើទំនាយនេះនៅពេលដែលគាត់ដាស់តឿនពួកគ្រីស្ទានឲ្យ«ថ្វាយពាក្យសរសើរដោយសារទ្រង់ ទុកជាគ្រឿងបូជាដល់ព្រះជានិច្ច គឺជាផលនៃបបូរមាត់ដែលថ្លែងប្រាប់ពីព្រះនាមទ្រង់»។ (ហេព្រើរ ១៣:១៥) ការដើរជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាព្រមទាំងថ្វាយដង្វាយបែបនេះនៅសព្វថ្ងៃ ពិតជាឯកសិទ្ធិវិសេសណាស់!
២១, ២២. តើប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលដែលប្រែចិត្តនោះ ត្រូវស្ដារឡើងវិញយ៉ាងដូចម្ដេច?
២១ ពួកអ៊ីស្រាអែលដែលសុខចិត្តវៀរចាកគន្លងខុសឆ្គងនិងវិលមកឯព្រះយេហូវ៉ាវិញ បានថ្វាយ‹ដង្វាយនៃបបូរមាត់ជំនួសគោឈ្មោល›។ ជាលទ្ធផល ពួកគេមានចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះយេហូវ៉ាសាឡើងវិញ ដូចទ្រង់បានសន្យា។ ហូសេ ១៤:៤-៧ចែងថា៖ «អញ[ព្រះយេហូវ៉ា]នឹងកែការរាថយរបស់គេឲ្យជា ហើយអញនឹងស្រឡាញ់គេស្ម័គ្រពីចិត្ត ដ្បិតសេចក្ដីកំហឹងរបស់អញបានបែរចេញពីគេហើយ។ អញនឹងបានដូចជាទឹកសន្សើមដល់អ៊ីស្រាអែល គេនឹងផ្កាឡើងដូចជាផ្កាច័ន្ធូ ហើយចាក់ឫសទៅដូចជាព្រៃល្បាណូន។ មែកគេនឹងត្រសាយចេញទៅ ឯលំអរបស់គេនឹងបានដូចជាដើមអូលីវ ហើយនឹងមានក្លិនដូចជាព្រៃល្បាណូន។ ពួកអ្នកដែលធ្លាប់នៅក្រោមម្លប់ គេនឹងវិលមកវិញ ហើយនឹងលាស់ឡើងថ្មីដូចជាសំទូង ព្រមទាំងចេញផ្កាដូចជាដើមទំពាំងបាយជូរដែលមានក្លិន ដូចជាស្រាទំពាំងបាយជូរមកពីភ្នំល្បាណូន»។
២២ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលដែលប្រែចិត្តនោះ ត្រូវបានប្រោសឲ្យជាខាងវិញ្ញាណ ហើយទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីព្រះយេហូវ៉ាម្ដងទៀត។ ព្រះយេហូវ៉ាប្រៀបដូចជាទឹកសន្សើមដ៏ត្រជាក់ស្រួលចំពោះពួកគេក្នុងន័យថាទ្រង់នឹងប្រទានពរយ៉ាងបរិបូរលើពួកគេ។ រាស្ត្រដែលព្រះយេហូវ៉ាស្ដារឡើងវិញនោះ នឹងមានលម្អ«ដូចជាដើមអូលីវ» ហើយពួកគេនឹងដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះ។ ដោយសារយើងបានតាំងចិត្តដើរជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា តើនេះតម្រូវឲ្យយើងធ្វើអ្វី?
ចូរដើរជានិច្ចតាមផ្លូវដ៏ទៀងត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ា
២៣, ២៤. នៅចុងបញ្ចប់នោះ តើសៀវភៅហូសេមានទំនាយអ្វីដ៏គួរឲ្យលើកទឹកចិត្ត? តើទំនាយនោះមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាលើយើង?
២៣ បើយើងចង់ដើរជានិច្ចជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា យើងត្រូវតែមាន«ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ» ហើយប្រព្រឹត្តតាមផ្លូវដ៏ទៀងត្រង់របស់ទ្រង់ជានិច្ចជាកាល។ (យ៉ាកុប ៣:១៧, ១៨) ខចុងក្រោយបង្អស់ក្នុងបទទំនាយរបស់ហូសេអានថា៖ «តើមានអ្នកណាដែលមានប្រាជ្ញាឲ្យយល់សេចក្ដីទាំងនេះបាន? ឬមានគំនិតវាងវៃឲ្យបានស្គាល់សេចក្ដីទាំងនេះផង? ដ្បិតអស់ទាំងផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែទៀងត្រង់ ពួកអ្នកសុចរិតនឹងដើរក្នុងផ្លូវទាំងនោះ តែមនុស្សទុច្ចរិតនឹងចំពប់ដួលក្នុងផ្លូវនោះវិញ»។—ហូសេ ១៤:៩
២៤ ចូរឲ្យយើងតាំងចិត្តដើរតាមផ្លូវដ៏ទៀងត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ជាជាងទុកចិត្តលើប្រាជ្ញានិងខ្នាតតម្រារបស់លោកិយនេះឲ្យនាំផ្លូវយើង។ (ចោទិយកថា ៣២:៤) ហូសេបានដើរតាមផ្លូវដ៏ទៀងត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងហោចណាស់ ៥៩ឆ្នាំ។ គាត់បានប្រកាសព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះដោយដឹងថា អស់អ្នកដែលមានប្រាជ្ញានិងគំនិតវាងវៃនឹងយល់បន្ទូលនោះ។ ចុះយ៉ាងណាចំពោះយើងវិញ? ដរាបណាដែលព្រះយេហូវ៉ាឲ្យយើងធ្វើបន្ទាល់ នោះយើងនឹងបន្តក្នុងការព្យាយាមរកអស់អ្នកដែលបង្ហាញថាខ្លួនមានប្រាជ្ញាដោយព្រមទទួលសេចក្ដីសប្បុរសពីព្រះដែលយើងគ្មានសិទ្ធិទទួល។ ហើយយើងមានចិត្តរំភើបណាស់ដែលយើងអាចរួមចំណែកក្នុងកិច្ចការនេះជាមួយនឹង‹អ្នកបម្រើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ›។—ម៉ាថាយ ២៤:៤៥-៤៧
២៥. តើការពិចារណាបទទំនាយរបស់ហូសេគួរជួយយើងឲ្យធ្វើអ្វី?
២៥ ការពិចារណាបទទំនាយរបស់ហូសេគួរជួយយើងដើរជាបន្តជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា ដោយមានសេចក្ដីសង្ឃឹមទទួលជីវិតជារៀងរហូតក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ទ្រង់។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១៣; យូដាស ២០, ២១) នេះជាសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យណាស់! ហើយសេចក្ដីសង្ឃឹមនេះនឹងសម្រេចបាន ឲ្យតែយើងមានពាក្យសម្ដីនិងការប្រព្រឹត្តដែលបង្ហាញថា យើងពិតជាជឿថា «អស់ទាំងផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែទៀងត្រង់»។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• បើយើងថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាដោយរបៀបស្អាតស្អំនោះ តើទ្រង់នឹងប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាលើយើង?
• ហេតុអ្វីក៏យើងគួររង់ចាំព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ច?
• តើមានហេតុអ្វីខ្លះឲ្យអ្នកជឿជាក់ថា អស់ទាំងផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែទៀងត្រង់?
• តើយើងអាចដើរជានិច្ចតាមផ្លូវដ៏ទៀងត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ាដោយរបៀបណា?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ១៣]
ទំនាយរបស់ហូសេផ្ដល់ហេតុឲ្យយើងសង្ឃឹមលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ាអំពីដំណើររស់ឡើងវិញ